The new political story that could change everything | George Monbiot

Translator: Mohammad Badsar Reviewer: Leila Ataei

Do you feel trapped

آیا احساس می‌کنید

in a broken economic model?

در یک مدل اقتصادی ناکارآمد به دام افتاده‌اید؟

A model that's trashing the living world

مدلی که جهان زنده را به زباله مبدل می‌کند

and threatens the lives of our descendants?

و زندگی نسل‌های بعدی را تهدید می‌کند؟

A model that excludes billions of people

مدلی که میلیاردها نفر را از دایره ثروت خارج می‌کند

while making a handful unimaginably rich?

و در عین حال مشتی اقلیت را به شکل غیرقابل تصوری ثروتمند می‌سازد؟

That sorts us into winners and losers,

مدلی که ما را به دو قسم برنده و بازنده دسته‌بندی می‌کند،

and then blames the losers for their misfortune?

و بازنده‌ها را برای بدشانسی‌شان مقصر معرفی می‌کند؟

Welcome to neoliberalism,

به نئولیبرالیسم خوش آمدید،

the zombie doctrine that never seems to die,

دکترینی خون‌آشام که ظاهراً قرار نیست از میان برود،

however comprehensively it is discredited.

هرچند اعتبارش کاملا از بین رفته.

Now you might have imagined that the financial crisis of 2008

ممکن است تصور کرده باشید که بحران اقتصادی ۲۰۰۸

would have led to the collapse of neoliberalism.

به سقوط نئولیبرالیسم منجر شده باشد.

After all, it exposed its central features,

هر چه که باشد، این بحران چهره اصلی نئولیبرالیسم را نشان داد،

which were deregulating business and finance,

که عبارت بودند از خروج کسب و کار و فعالیت‌های مالی از زیر قوانین،

tearing down public protections,

متلاشی کردن بیمه اموال،

throwing us into extreme competition with each other,

و انداختن ما به رقابتی شدید با یکدیگر،

as, well, just a little bit flawed.

و کمی هم دچار نقصان بود.

And intellectually, it did collapse.

و به لحاظ فکری از هم پاشید.

But still, it dominates our lives.

اما همچنان بر زندگی ما تسلط دارد.

Why?

چرا؟

Well, I believe the answer is that we have not yet produced

خب، فکر می‌کنم پاسخ این است که هنوز

a new story with which to replace it.

داستانی جدید برای جایگزینی آن ایجاد نکرده‌ایم.

Stories are the means by which we navigate the world.

داستان‌ها ابزاری هستند که از طریقشان مسیرمان را در جهان تعیین می‌کنیم.

They allow us to interpret its complex and contradictory signals.

داستان‌ها به ما اجازه تفسیر علائم پیچیده و متناقض جهان را می‌دهد.

When we want to make sense of something,

وقتی می‌خواهیم معنای چیزی را دریابیم،

the sense we seek is not scientific sense

معنایی که به دنبالش هستیم درک علمی نیست

but narrative fidelity.

بلکه منظور روایت منطقی است.

Does what we are hearing reflect the way

آیا چیزی که می‌شنویم انعکاسی است از

that we expect humans and the world to behave?

آنچه که از رفتار انسانها و جهان انتظار داریم؟

Does it hang together?

آیا روایت منسجم است؟

Does it progress

آیا طوری پیش می‌رود

as a story should progress?

که یک داستان باید پیش برود؟

Now, we are creatures of narrative,

ما موجوداتی راوی هستیم،

and a string of facts and figures, however important facts and figures are --

و رشته‌ای از واقعیات و ارقام، هرچقدر هم که این واقعیات و ارقام مهم باشند--

and, you know, I'm an empiricist, I believe in facts and figures --

من به عنوان یک انسان تجربی به واقعیات و ارقام معتقدم --

but those facts and figures have no power to displace a persuasive story.

اما آن واقعیات و ارقام در جابه‌جا کردن یک داستان قانع‌کننده هیچ قدرتی ندارند.

The only thing that can replace a story

تنها چیزی که جای یک داستان را می‌تواند بگیرد

is a story.

یک داستان دیگر است.

You cannot take away someone's story

نمی‌توانید داستان کسی را از او بگیرید

without giving them a new one.

بدون اینکه داستانی جدید به او بدهید.

And it's not just stories in general that we are attuned to,

و فقط به طور کلی داستان نیست که با آن هماهنگ می‌شویم،

but particular narrative structures.

بلکه بویژه ساختار روایی است که مهم است.

There are a number of basic plots that we use again and again,

تعدادی طرح پایه وجود دارند که بارها و بارها از آن‌ها استفاده می‌کنیم،

and in politics there is one basic plot

و در سیاست یک طرح پایه وجود دارد

which turns out to be tremendously powerful,

که معلوم شده بسیار قدرتمند است،

and I call this "the restoration story."

و من آن را «داستان احیاء» نامیده‌ام.

It goes as follows.

از این قرار است.

Disorder afflicts the land,

آشفتگی سرزمین را فرا گرفته است،

caused by powerful and nefarious forces

که ناشی از نیروهای قدرتمند و شریر است

working against the interests of humanity.

و بر خلاف منافع بشریت عمل می‌کند.

But the hero will revolt against this disorder,

اما قهرمان علیه این آشفتگی قیام می‌کند،

fight those powerful forces,

با آن نیروهای قدرتمند می‌جنگد،

against the odds overthrow them

و بدی‌ها را بر می‌اندازد

and restore harmony to the land.

و تعادل را در سرزمین احیا می‌کند.

You've heard this story before.

این داستان را قبلاً شنیده‌اید.

It's the Bible story.

داستان انجیلی است.

It's the "Harry Potter" story.

داستان «هری پاتر» است.

It's the "Lord of the Rings" story.

داستان «ارباب حلقه‌ها» است.

It's the "Narnia" story.

داستان «نارنیا» است.

But it's also the story

در عین حال همان داستانی است

that has accompanied almost every political and religious transformation

که با تمام تحولات سیاسی و مذهبی همراه است

going back millennia.

و به هزاران سال قبل بر می‌گردد.

In fact, we could go as far as to say

در واقع می‌توانیم چنین نتیجه بگیریم

that without a powerful new restoration story,

که بدون یک داستان جدید و قدرتمند بازسازی،

a political and religious transformation

یک تحول سیاسی و مذهبی

might not be able to happen.

نمی‌تواند اتقاق بیافتد.

It's that important.

اینقدر این موضوع مهم است.

After laissez-faire economics triggered the Great Depression,

پس از اینکه اقتصاد لسه‌فر شعله رکود بزرگ اقتصادی را روشن کرد،

John Maynard Keynes sat down to write a new economics,

جان مینارد کینز اقتصادی جدیدی را تدوین کرد،

and what he did was to tell a restoration story,

کاری که او انجام داد گفتن یک داستان بازسازی بود،

and it went something like this.

چیزی شبیه به این بود،

Disorder afflicts the land!

آشفتگی سرزمین را فرا گرفته است!

(Laughter)

(خنده)

Caused by the powerful and nefarious forces of the economic elite,

که ناشی از نیروهای قدرتمند و شریر در میان نخبگان اقتصادی است،

which have captured the world's wealth.

که ثروت جهان را قبضه کرده است.

But the hero of the story,

اما قهرمان داستان،

the enabling state, supported by working class and middle class people,

دولتی توانمندساز و مورد حمایت کارگران و طبقه متوسط،

will contest that disorder,

با این آشفتگی مقابله می‌کند،

will fight those powerful forces by redistributing wealth,

از طریق بازتوزیع ثروت به جنگ آن نیروهای قدرتمند می‌رود.

and through spending public money on public goods

و با خرج پول مردم برای کالاهای مردمی

will generate income and jobs,

شغل و درآمد ایجاد می‌کند،

restoring harmony to the land.

و نظم را به سرزمین باز می‌گرداند.

Now like all good restoration stories,

مثل تمام داستان‌های خوب بازسازی،

this one resonated across the political spectrum.

این داستان نیز در گستره طیف‌‌های سیاسی پذیرفته می‌شود.

Democrats and Republicans, labor and conservatives,

دموکرات‌ها، جمهوری‌خواهان، کارگران و محافظه‌کاران،

left and right all became, broadly, Keynesian.

چپ و راست همه طرفدار کینزی می‌شوند.

Then, when Keynesianism ran into trouble

بعد هنگامی که مکتب کینزی

in the 1970s,

در دهه ۱۹۷۰ به مشکل بر خورد،

the neoliberals, people like Friedrich Hayek and Milton Friedman,

نولیبرال‌هایی مثل فریدریش هایک و میلتون فریدمن

came forward with their new restoration story,

با داستان بازسازی جدیدشان وارد میدان شدند،

and it went something like this.

که از این قرار بود:

You'll never guess what's coming.

محال است که بتوانید حدس بزنید،

(Laughter)

(خنده)

Disorder afflicts the land!

آشفتگی سرزمین را فرا گرفته،

Caused by the powerful and nefarious forces

که ناشی از نیروهای قدرتمند و شریر

of the overmighty state,

در دولت‌های بسیار قدرتمند است،

whose collectivizing tendencies crush freedom and individualism

نیروهایی که تمایلات جمعیشان آزادی و فردگرایی

and opportunity.

و فرصت‌‌ها را در هم می‌شکند.

But the hero of the story, the entrepreneur,

اما قهرمان داستان، فرد کارآفرین،

will fight those powerful forces,

با این نیروهای قدرتمند خواهد جنگید،

roll back the state,

دولت را به عقب می‌راند،

and through creating wealth and opportunity,

و با خلق ثروت و فرصت،

restore harmony to the land.

تعادل را به سرزمین باز می‌گرداند.

And that story also resonated across the political spectrum.

و این داستان نیز بین طیف‌های سیاسی پذیرفته می‌شود.

Republicans and Democrats, conservatives and labor,

دموکرات‌ها و جمهوری‌خواهان، محافظه‌کاران و کارگران،

they all became, broadly, neoliberal.

چپ و راست همه نولیبرال می‌شوند.

Opposite stories

داستان‎هایی متناقض

with an identical narrative structure.

با ساختار روایی یکسان.

Then, in 2008,

بعد در سال ۲۰۰۸

the neoliberal story fell apart,

داستان نولیبرال از هم می‌پاشد،

and its opponents came forward with ...

و رقیب آن وارد میدان می‌شود ...

nothing.

هیچ‌.

No new restoration story!

داستان جدید بازسازی در کار نیست!

The best they had to offer was a watered-down neoliberalism

بهترین چیزی که عرضه کردند یک نئولیبرالیسم رقیق شده

or a microwaved Keynesianism.

یا یک کینزی فوری در ماکروویو است.

And that is why we're stuck.

برای همین است که گیر کرده‌ایم.

Without that new story,

بدون یک داستان جدید،

we are stuck with the old failed story

در یک داستان قدیمی شکست‌خورده گیر کرده‌ایم

that keeps on failing.

که مکررا شکست‌ می‌خورد.

Despair is the state we fall into

ناامیدی حالتی است که دچارش می‌شویم

when our imagination fails.

وقتی تخیلات‌مان محقق نمی‌شود،

When we have no story that explains the present

هنگامی که داستانی نداریم که حال را توضیح دهد

and describes the future,

و آینده را توصیف کند،

hope evaporates.

امید ناپدید می‌شود.

Political failure is at heart

شکست سیاسی در واقع

a failure of imagination.

شکست تخیلات است.

Without a restoration story

بدون داشتن یک داستان بازسازی

that can tell us where we need to go,

که به ما بگوید به کجا باید برویم،

nothing is going to change,

هیچ چیزی عوض نمی‌شود،

but with such a restoration story,

اما با یک داستان بازسازی،

almost everything can change.

تقریباً همه چیز می‌تواند عوض شود.

The story we need to tell

داستانی که به آن نیاز داریم

is a story which will appeal to as wide a range of people as possible,

داستانی است که در حد امکان طیف وسیعی از افراد را جذب می‌کند،

crossing political fault lines.

و از مرز خطاهای سیاسی می‌گذرد.

It should resonate with deep needs and desires.

می‌بایست هم راستای نیازها و آرزوها باشد.

It should be simple and intelligible,

باید ساده و قابل فهم باشد،

and it should be grounded in reality.

و باید بر واقعیت درست بنشیند.

Now, I admit that all of this sounds like a bit of a tall order.

می‌پذیرم که داشتن همه این صفات فهرست سفارش بلندبالایی است.

But I believe that in Western nations,

اما معتقدم که در ملل غرب،

there is actually a story like this

داستانی با این صفات

waiting to be told.

در انتظار بازگو شدن است.

Over the past few years,

در طول چند سال گذشته،

there's been a fascinating convergence of findings

یافته‌های همگرای جذابی

in several different sciences,

رد چند رشته مختلف علمی صورت گرفته.

in psychology and anthropology and neuroscience and evolutionary biology,

در روانشناسی و مردم‌شناسی و عصب‌شناسی و زیست‌شناسی تکاملی،

and they all tell us something pretty amazing:

و همه این‌ها پیام شگفت‌انگیزی برای ما دارند:

that human beings have got this massive capacity for altruism.

اینکه انسان ظرفیت بالایی برای ایثار دارد.

Sure, we all have a bit of selfishness and greed inside us,

البته همه ما کمی خودخواهی و حرص در درون‌مان داریم،

but in most people, those are not our dominant values.

اما در بیشتر افراد، این‌ها ارزش‌های غالب ما نیستند.

And we also turn out to be the supreme cooperators.

و همچنین مشخص شده که می‌توانیم همکاران اعظم باشیم.

We survived the African savannas,

ما در دشت‌های آفریقا بقا یافتیم،

despite being weaker and slower than our predators and most of our prey,

علی‌رغم اینکه از درندگان شکارچی و بیشتر شکارهای‌مان ضعیف‌تر و کندتر بوده‌ایم،

by an amazing ability to engage in mutual aid,

با قابلیت شگفت‌انگیز در همیاری متقابل،

and that urge to cooperate has been hardwired into our minds

و این میل به همکاری، از طریق انتخاب طبیعی

through natural selection.

در درون ذهن‌مان حک شده است.

These are the central, crucial facts about humankind:

این‌ها حقایق مرکزی و حیاتی بشریت هستند:

our amazing altruism and cooperation.

حس شگقت‌انگیز ایثار و تعاون.

But something has gone horribly wrong.

اما اتفاقات بدی هم افتاده است.

Disorder afflicts the land.

آشفتگی سرزمین را فرا گرفته است،

(Laughter)

(خنده)

Our good nature has been thwarted by several forces,

این ذات خوب ما توسط برخی نیروها خنثی شده است،

but I think the most powerful of them is the dominant political narrative

اما فکر می‌کنم قوی‌ترین آن‌ها روایت سیاسی فراگیر

of our times,

در زمان ما است،

which tells us that we should live in extreme individualism

که به ما می‌گوید باید در فردگرایی مفرط زندگی کنیم

and competition with each other.

و با یکدیگر رقابت کنیم.

It pushes us to fight each other, to fear and mistrust each other.

این موضوع ما را وادار کرده است که با هم بجنگیم، از هم بترسیم و به هم اعتماد نکنیم.

It atomizes society.

این موضوع جامعه را متفرق کرده،

It weakens the social bonds that make our lives worth living.

و پیوندهای اجتماعی که به زندگی ما ارزش می‌بخشد را از هم گسیخته است.

And into that vacuum

و در خلأ این پیوندها

grow these violent, intolerant forces.

این نیروهای خشونت و کم‌صبری است که رشد می‌کند.

We are a society of altruists,

ما جامعه‌ای از انسان‌های نوع‌دوست هستیم،

but we are governed by psychopaths.

اما انسان‌های روانی دارند بر ما حکمفرمایی می‌کنند.

(Applause)

(تشویق)

But it doesn't have to be like this.

ولی نباید این گونه باشد.

It really doesn't,

واقعاً نباید،

because we have this incredible capacity for togetherness and belonging,

چون ما ظرفیتی باورنکردنی برای باهم بودن و تعلق داریم،

and by invoking that capacity,

و با به کار بردن این ظرفیت،

we can recover those amazing components of our humanity:

می‌توانیم آن بخش‌های شگفت‌انگیز انسانیت‌مان را بازیابی کنیم:

our altruism and cooperation.

نوع‌دوستی و تعاون.

Where there is atomization, we can build a thriving civic life

جایی که تفرق وجود دارد، می‌توانیم با یک فرهنگ مشارکتی غنی

with a rich participatory culture.

زندگی شهری پررونق را بسازیم.

Where we find ourselves crushed between market and state,

در وضعیتی که استخوان‌هایمان دارد بین دولت و بازار له می‌شود،

we can build an economics that respects both people and planet.

می‌توانیم اقتصادی بنا کنیم که هم مردم و هم کره زمین را لحاظ کند.

And we can create this economics around that great neglected sphere,

و می‌توانیم این اقتصاد را حول این کره عالی مغفول‌مانده بسازیم،

the commons.

منابع مشترک،

The commons is neither market nor state, capitalism nor communism,

منابع مشترک نه به بازار تعلق دارند نه دولت، نه کاپیتالیسم نه کمونیسم،

but it consists of three main elements:

ولی از سه عنصر اصلی تشکیل شده است:

a particular resource;

منبعی ویژه؛

a particular community that manages that resource;

اجتماعی ویژه که این منبع را مدیریت کند؛

and the rules and negotiations the community develops to manage it.

و قوانین و فضای گفتگویی که این اجتماع برای مدیریت ایجاد می‌کند.

Think of community broadband or community energy cooperatives

پهنای باند اجتماعی یا یک تعاونی جمعی انرژی را تصور کنید

or the shared land for growing fruit and vegetables

یا زمین اشتراکی برای رشد میوه و سبزیجات

that in Britain we call allotments.

که در بریتانیا به آن الاتمنت می‌گوییم.

A common can't be sold, it can't be given away,

یک منبع مشترک قابل فروش نیست، نمی‌تواند به کسی بخشیده شود،

and its benefits are shared equally among the members of the community.

و منافع آن به طور مساوی بین آن اجتماع تقسیم می‌شود.

Where we have been ignored and exploited,

زمانی که نادیده گرفته شویم یا از ما بهره‌کشی شود،

we can revive our politics.

می‌توانیم امور سیاسی را راه‌اندازی کنیم.

We can recover democracy from the people who have captured it.

دموکراسی را می‌توانیم از افرادی که آن را در دست دارند بازیابی کنیم.

We can use new rules and methods of elections

از قوانین و روش‌های انتخابات می‌توانیم استفاده کنیم

to ensure that financial power never trumps democratic power again.

تا مطمئن شویم که قدرت مالی (مثل ترامپ) هرگز قدرت دموکراتیک را مغلوب نمی‌سازد.

(Applause)

(تشویق)

Representative democracy should be tempered by participatory democracy

دموکراسی نیابتی باید با دموکراسی مشارکتی تعدیل شود

so that we can refine our political choices,

از این طریق می‌توانیم انتخابات سیاسی‌مان را پالایش کنیم،

and that choice should be exercised as much as possible at the local level.

و آن انتخاب باید تا حد امکان در سطح محلی اعمال شود.

If something can be decided locally, it shouldn't be determined nationally.

موردی که به صورت محلی قابل تصمیم‌گیری است نباید به صورت ملی تعیین گردد.

And I call all this the politics of belonging.

من به همه این‌ها سیاست تعلق می‌گویم

Now, I think this has got the potential to appeal

و فکر می‌کنم پتانسیل جذب را

across quite a wide range of people,

در طیف وسیعی از افراد دارد.

and the reason for this is that among the very few values

دلیلش این است که در بین ارزش‌های اندکی

that both left and right share

که دو حزب چپ و راست در آن مشترک هستند

are belonging and community.

تعلق و جمع‌گرایی وجود دارد.

And we might mean slightly different things by them,

اما منظور ما از این دو ممکن است کمی متفاوت باشد،

but at least we start with some language in common.

اما حداقل با یک زبان مشترک، کار را شروع می‌کنیم.

In fact, you can see a lot of politics as being a search for belonging.

در واقع، سیاسیون زیادی را می‌بینیم که در جستجوی تعلق هستند.

Even fascists seek community,

حتی فاشیست‌ها به دنبال اجتماع هستند،

albeit a frighteningly homogenous community

البته اجتماعی به طرز وحشتناک یکدست

where everyone looks the same and wears the same uniform

که همه یکسان به نظر می‌رسند و یونیفرم مشابهی می‌پوشند

and chants the same slogans.

و شعارهای یکسانی سر می‌دهند.

What we need to create is a community based on bridging networks,

اجتماعی که ما به دنبالش هستیم بر اساس شبکه‌ای از پل‌هاست،

not bonding networks.

نه شبکه‌ای از اتصالات.

Now a bonding network brings together people from a homogenous group,

شبکه اتصالات افراد یک گروه یکدست را دور هم جمع می‌کند،

whereas a bridging network brings together people from different groups.

اما شبکه پل‌ها افراد را از گروه‌های متفاوت دور هم جمع می‌کند.

And my belief is that if we create

و اعتقاد دارم که اگر

sufficiently rich and vibrant bridging communities,

اجتماعات پل شده و به اندازه کافی غنی و باطراوت را خلق کنیم،

we can thwart the urge for people to burrow into the security

می‌توانیم واداشتن افراد برای برقراری امنیت یک جمع خاص و یکدست را

of a homogenous bonding community

خنثی کنیم.

defending themselves against the other.

جمع خاصی که می‌خواهد از خود در قبال دیگران دفاع کند.

So in summary,

پس به طور خلاصه،

our new story could go something like this.

داستان ما این گونه است.

Disorder afflicts the land!

آشفتگی، سرزمین را فرا گرفته است!

(Laughter)

(خنده)

Caused by the powerful and nefarious forces

و مسبب آن نیروهای قدرتمند و شریری هستند

of people who say there's no such thing as society,

که از افرادی تشکیل شده است که می‌گویند چیزی به نام جامعه وجود ندارد،

who tell us that our highest purpose in life

کسانی که به ما می‌گویند مهمترین هدف در زندگی

is to fight like stray dogs over a dustbin.

این است که مثل سگ‌های ولگرد بر سر زباله بجنگیم.

But the heroes of the story, us,

اما قهرمانان داستان، خودمان،

we'll revolt against this disorder.

ما در مقابل این آشفتگی قیام خواهیم کرد.

We will fight those nefarious forces by building rich, engaging,

ما با این نیروهای شریر با ساخت اجتماعاتی غنی، جذاب،

inclusive and generous communities,

جامع و بخشنده خواهیم جنگید،

and, in doing so,

و با این کار،

we will restore harmony to the land.

نظم را به سرزمین باز خواهیم گرداند.

(Applause)

(تشویق)

Now whether or not you feel this is the right story,

حالا هر چه باشد شما حس می‌کنید که این داستان درست است،

I hope you'll agree that we need one.

امیدوارم شما هم موافق باشید که به یک داستان نیازمندیم.

We need a new restoration story,

به یک داستان بازسازی جدید نیاز داریم،

which is going to guide us out of the mess we're in,

که قرار است ما را در این آشفته‌بازار راهنمایی کند،

which tells us why we're in the mess and tells us how to get out of that mess.

که بگوید چرا در این آشفته‌بازار هستیم و چطور می‌توانیم از این وضعیت رها شویم.

And that story, if we tell it right,

و این داستان اگر آن را درست بدانیم،

will infect the minds of people across the political spectrum.

روی ذهن افراد در طیف‌های سیاسی اثر خواهد گذاشت.

Our task is to tell the story that lights the path to a better world.

وظیفه ما گفتن این داستان است که مسیر را برای جهانی بهتر روشن می‌کند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)