We should aim for perfection -- and stop fearing failure | Jon Bowers

Translator: Morvarid Zandichi Reviewer: Masoud Motamedifar

Have you ever heard of typosquatting?

آیا تا به حال چیزی درباره‌ی تایپواسکواتینگ شنیده‌اید؟

Well, typosquatting is where companies like Google

تایپواسکواتینگ آنجایی‌ست که شرکت‌هایی مانند گوگل

post advertisements on websites that are commonly miskeyed,

روی وبسایت‌هایی تبلیغات می‌کنند که معمولا آدرس آنها به اشتباه تایپ می‌شود،

and then they sit back and rake in millions

و بعد آن‌ها کنار می‌نشینند و میلیون‌ها دلار

banking on the fact that you're visiting something like gmale.com

از بازدید شما از سایت‌هایی مانند gmale.com یا mikerowesoft.com

or mikerowesoft.com.

درآمد کسب می‌کنند.

(Laughter)

It just seems kind of silly, doesn't it?

(خنده حضار)

به نظر یک جورهایی‌ احمقانه است، نه؟

How about this?

حالا این یکی چطور؟

۲۸ فوریه، یک مهندس درشرکت آمازون

On February 28, an engineer at Amazon

made a similar, seemingly small key error.

اشتباه تایپی به ظاهر کوچک مشابهی انجام داد

Only I say seemingly small

می‌گویم به ظاهر کوچک، از این جهت که

because this one little typo on Amazon's supercode

همین اشتباه تایپی کوچک در سوپرکدهای آمازون

produced a massive internet slowdown

چنان افت سرعت اینترنت گسترده‌ای ایجاد کرد

that cost the company over 160 million dollars

که فقط ظرف ۴ ساعت بیش از ۱۶۰ میلیون دلار

in the span of just four hours.

خسارت برای شرکت در پی داشت.

But this is actually really scary.

ولی این موضوع واقعاً ترسناک است.

You see, recently, an employee at the New England Compound,

اخیراً کارمندی در New England Compound

which is a pharmaceutical manufacturer,

یک شرکت تولیدکننده محصولات دارویی،

didn't clean a lab properly

یک آزمایشگاه را به خوبی تمیز نکرد

and now 76 people have died

و حالا ۷۶ نفر جان خود را از دست داده‌اند

and 700 more have contracted meningitis.

و ۷۰۰ نفر دیگر به بیماری مننژیت مبتلا شده‌اند.

I mean, these examples are crazy, right?

این نمونه‌ها خیلی عجیب هستند، مگر نه؟

When did we come to live in a world where these types of typos,

چطور شد که دنیا به جایی رسید که این دست از اشتباهات تایپی

common errors, this do-your-best attitude or just good enough was acceptable?

خطاهای رایج، یا نگرش نهایت تلاشت را بکن و هرچه شد، قابل قبول‌مان شد؟

یک جایی میانه‌ی راه ارزش کمال مطلوب از بین رفت،

At some point, we've stopped valuing perfection,

and now, these are the type of results that we get.

و حالا این نتایجی است که نصیب‌مان می‌شوند.

من فکر می‌کنم همه باید به دنبال حد کمال باشیم،

You see, I think that we should all seek perfection,

all the time,

همیشه،

and I think we need to get to it quick.

و فکر می‌کنم باید سریع به آنجا برسیم.

You see, I run a training facility

من یک مرکز آموزشی را اداره می‌کنم

where I'm responsible for the education of professional delivery drivers,

که مسئول آموزش رانندگان حرفه‌ای پست هستم،

and in my line of work,

و در زمینه‌ی کاری من،

we have a unique understanding of the cost of failure,

ما درک منحصر به فردی از هزینه‌ی شکست داریم،

the cost of just 99 percent,

هزینه‌ی فقط ۹۹ درصد،

because in the world of professional driving,

چون در دنیای رانندگی حرفه‌ای،

just 99 percent of the job means somebody dies.

فقط ۹۹ درصد کار به معنای مرگ یک نفر است.

Look, a hundred people die every day

ببینید، روزانه صد نفر

به علت سوانح رانندگی جان خود را از دست می‌دهند.

due to vehicular crashes.

Think about that for a second.

یک لحظه به این موضوع فکر کنید.

That's like the equivalent of four commercial airliners

یعنی برابر با سقوط چهار هواپیمای مسافربری

crashing every week,

در هر هفته،

yet we still can't convince ourselves to pay perfect attention behind the wheel.

با این حال همچنان توجه کامل موقع رانندگی را جدی نمی‌گیریم.

So I teach my drivers to value perfection.

بنابراین من به رانندگانم‌ بها دادن به حد کمال را آموزش می‌دهم.

It's why I have them memorize

برای همین از آنها می‌خواهم که

our 131-word defensive driving program

برنامه‌ی ۱۳۱ کلمه‌ای رانندگی دفاعی‌مان را

perfectly,

به کامل‌ترین شکل حفظ کنند.

and then I have them rewrite it.

و بعد از آن‌ها می‌خواهم آن را دوباره بنویسند.

One wrong word, one misspelled word, one missing comma, it's a failed test.

یک کلمه اشتباه، یک اشتباه تایپی یک ویرگول کمتر همانا و رد شدن‌شان همانا.

It's why I do uniform inspections daily.

به همین دلیل هر روز یونیفرم‌ها را بررسی می‌کنم.

Undershirts are white or brown only,

زیرپیراهنی‌ها باید فقط سفید یا قهوه‌ای باشند،

shoes are black or brown polished leather

کفش‌ها چرم واکس زده‌ی مشکی یا قهوه ای

and frankly, don't come to my class wrinkled and expect me to let you stay.

و رک می‌گویم، انتظار نداشته باش ژولیده سر کلاس من حاضر شوی و اجازه بدهم بمانی.

It's why I insist that my drivers are on time.

به همین خاطر من اصرار دارم که راننده‌ها همیشه سر وقت حاضر باشند.

Don't be late, not to class, not to break, not to lunch.

هیچ وقت دیر نکنید، نه برای کلاس نه استراحت، نه ناهار

When you're supposed to be somewhere, be there.

وقتی قرار است در زمانی مشخص جایی باشید، دیر نکنید.

You see, I do this so that my students understand

من این کار را می‌کنم که دانشجوهایم درک کنند

that when I'm training them to drive a car and I say,

که وقتی در حال آموزش رانندگی به آن‌ها می‌گویم

"Clear every intersection,"

«تمام چهارراه‌ها را بررسی کنید»

they understand that I mean every traffic signal, every cross street,

بفهمند که منظورم تمام چراغ‌های راهنمایی، تمام تقاطع‌ها

every side street, every parking lot, every dirt road, every crosswalk,

تمام فرعی‌ها، تمام پارکینگ‌ها تمام جاده خاکی‌ها، تمام خطوط عابرپیاده است

every intersection without fail.

تمام چهارراه‌ها بدون استثناء.

Now, new students will often ask me

دانشجوهای جدید معمولا از من می‌پرسند

why my class is so difficult, strict, or uniform,

چرا کلاس‌های من اینقدر سخت و جدی و خشک است؟

and the answer is simple.

جواب خیلی ساده است.

You see, perfectionism is an attitude developed in the small things

کمالگرایی رویکردی‌ست که در چیزهای کوچک ایجاد می‌شود

and then applied to the larger job.

و در موارد بزرگ‌تر به کار می‌آید.

بنابراین درواقع اگر نتوانید کارهای کوچک را درست انجام دهید،

So basically, if you can't get the little things right,

you're going to fail when it counts,

در کارهای مهم‌تر شکست خواهید خورد،

and when you're driving a car, it counts.

و رانندگی یکی از ان کارهاست.

A car traveling at 55 miles an hour

ماشینی که با سرعت ۹۰ کیلومتر در ساعت در حال حرکت است،

covers the length of an American football field

طول یک زمین فوتبال آمریکایی را

in just under four and a half seconds,

ظرف کمتر از چهار و نیم ثانیه طی می‌کند،

و درست همین مقدار زمان می‌برد

but just so happens to be the same amount of time

it takes the average person to check a text message.

که یک آدم معمولی یک پیامک چک کند.

So I don't allow my drivers to lose focus,

پس من به دانشجوهایم اجازه نمی‌دهم تمرکزشان را از دست بدهند،

and I don't accept anything less than perfection out of them.

و چیزی کمتر از حد کمال را از آن‌ها نمی‌پذیرم.

And you know what?

و می‌دانید؟

I'm tired of everybody else accepting 99 percent as good enough.

خسته شدم از اینکه دیگران ۹۹ درصد را به اندازه‌ی کافی خوب می‌دانند.

I mean, being less than perfect has real consequences, doesn't it?

منظورم این است که کمتر از عالی بودن عواقب جدی دارد، اینطور نیست؟

Think about it.

به این موضوع فکر کنید.

If the makers of our credit cards were only 99.9 percent effective,

اگر سازندگان کارت‌های اعتباری ما فقط ۹۹.۹ درصد کارآمد بودند،

there would be over a million cards in circulation today

امروز بیش ازیک میلیون کارت اعتباری

با اطلاعات غلط روی نوار مغناطیسی پشت کارت وجود داشت.

that had the wrong information on the magnetic strip on the back.

Or, if the Webster's Dictionary was only 99.9 percent accurate,

یا اگر دیکشنری وبستر فقط ۹۹.۹ درصد دقیق بود،

it would have 470 misspelled words in it.

۴۷۰ لغت با غلط املایی در آن وجود داشت.

این یکی چطور؟

How about this?

If our doctors were only 99.9 percent correct,

اگر پزشکان ما فقط در ۹۹.۹ درصد موارد تشخیص درست می‌دادند،

then every year, 4,453,000 prescriptions would be written incorrectly,

سالانه ۴،۴۵۳،۰۰۰ نسخه به اشتباه نوشته می‌شد.

and probably even scarier,

یا حتی از این هم ترسناک‌تر

11 newborns would be given to the wrong parents every day

روزانه ۱۱ نوزاد در آمریکا

به والدین اشتباهی داده می‌شدند.

in the United States.

(Laughter)

(خنده حضار)

And those are just the odds, thank you.

و این‌ها فقط احتمالات هستند.

(Laughter)

(خنده حضار)

The reality is that the US government crashed a 1.4-billion-dollar aircraft

واقعیت این است که دولت آمریکا مسئول سقوط هواپیمای ۱.۴ میلیارد دلاری‌ست

چون کارکنان بخش نگهداری فقط ۹۹ درصد از کارشان را انجام دادند.

because the maintenance crew only did 99 percent of their job.

یک نفر فراموش کرد یک گیرنده را چک کند.

Someone forgot to check a sensor.

The reality is that 16 people are now dead,

واقعیت این است که ۱۶ نفر از دنیا رفته‌اند،

180 have now been injured,

۱۸۰ نفر آسیب دیده‌اند،

and 34 million cars are being recalled

و ۳۴ میلیون ماشین توسط کارخانه فراخوانده شده‌اند

because the producers of a car airbag produced and distributed a product

چون یک تولیدکننده‌ی ایربگ ماشین محصولی را تولید و توزیع کرده‌اند

that they thought was, you know, good enough.

که خودشان فکر می‌کرده‌اند به اندازه کافی خوب بوده است.

واقعیت این است که امروزه خطاهای پزشکی

The reality is that medical errors

are now the third leading cause of death in America.

سومین عامل مرگ و میر در آمریکاست.

250,000 people die each year

۲۵۰٫۰۰۰ نفر در سال می‌میرند

because somebody who probably thought they were doing their job good enough

چون یک نفر که احتمالا فکر می‌کرده کارش را به اندازه‌ی کافی خوب انجام داده

messed up.

خرابکاری کرده است.

And you don't believe me?

حرفم را باور نمی‌کنید؟

Well, I can certainly understand why.

خب کاملا می‌فهمم چرا.

You see, it's hard for us to believe anything these days

می‌دانید، این روزها باور کردن هر چیزی برایمان مشکل است،

وقتی کمتر از ۵۰ درصد چیزهایی که کارشناسان خبری می‌گویند

when less than 50 percent of what news pundits say

is actually grounded in fact.

در واقع ریشه در حقیقت دارد.

(Laughter)

(خنده حضار)

So it comes down to this:

پس نتیجه می‌گیریم:

trying our best is not good enough.

اینکه نهایت سعی‌مان را بکنیم به اندازه‌ی کافی خوب نیست.

خب پس چطور تغییر کنیم؟

So how do we change?

ما به دنبال حد کمال هستیم

We seek perfection

and settle for nothing less.

و به کمتر از آن قانع نخواهیم شد.

Now, I know. I need to give you a minute on that,

می‌دانم. باید به شما فرصت بدهم،

because I know what you've been told.

چون می‌‌دانم چه چیزهایی به شما گفته شده.

It probably goes something like, perfection is impossible for humans,

احتمالا چیزهایی مثل اینکه حد کمال برای بشر امکان‌ناپذیر است،

so therefore, seeking perfection will not only ruin your self-esteem

بنابراین کمالگرایی نه تنها عزت نفس شما را از بین می‌برد

but it will render you a failure.

بلکه برایتان شکست به بار می‌آورد.

But there's the irony.

اما طنز ماجرا اینجاست.

این روزها ما همه از این لغت شکست وحشت داریم،

See, today we're all so afraid of that word failure,

but the truth is, we need to fail.

اما حقیقت این است که ما نیاز داریم شکست بخوریم.

Failure is a natural stepping stone towards perfection,

شکست گامی طبیعی به سوی کمال است،

but at some point, because we became so afraid of that idea of failure

ولی جایی میانه‌ی راه، چون ما از فکر شکست

و از آن ایده‌ی حد کمال، وحشت‌زده بودیم،

and so afraid of that idea of perfection,

تلاش را کنار گذاشتیم از ترس آنچه بعد از شکست بر سر عزت نفس‌مان خواهد آمد.

we dismissed it because of what might happen to our egos when we fall short.

I mean, do you really think that failure's going to ruin you?

آیا واقعا فکر می‌کنید شکست قرار است شما را نابود کند؟

Or is that just the easy answer that gets us slow websites,

یا شکست فقط همان جواب ساده‌ای است که وبسایت‌های کم‌سرعت،

خدمات پزشکی ترسناک و جاده‌های خطرناک نصیب‌مان می‌کند؟

scary healthcare and dangerous roads?

I mean, are you ready to make perfection the bad guy in all this?

منظورم این است که حاضرید حد کمال را آدم بد این قصه بدانید؟

Look, failure and imperfection are basically the same thing.

ببینید، شکست و ناقص بودن در واقع یکی هستند.

We all know that imperfection exists all around us.

همه می‌دانیم اطرافمان پر از نقیصه است.

Nothing and nobody is perfect.

هیچ کس و هیچ چیز کامل نیست.

But at some point, because it was too difficult or too painful,

ولی یک جایی رسید که به دلیل دشواری یا دردناکی زیاد،

we decided to dismiss our natural ability to deal with failure

ما انتخاب کردیم توانایی طبیعی‌مان در مواجهه با شکست را نادیده بگیریم

and replace it with a lower acceptance level.

و آن را با سطح نازل‌تری از پذیرش جایگزین کنیم.

And now we're all forced to sit back

و حالا همه مجبوریم کنار بنشینیم

and just accept this new norm or good-enough attitude

و دیگر این وضعیت نرمال جدید و رویکرد به اندازه‌ی کافی خوب

and the results that come with it.

و عواقبی که به دنبال دارد را بپذیریم.

So even with all that said,

و علیرغم تمام آنچه گفته شد،

people will still tell me, you know,

مردم هنوز به من می‌گویند، می‌دانی،

"Didn't the medical staff, the maintenance crew, the engineer,

«یعنی کادر درمانی، گروه نگهداری، آن مهندس،

didn't they try their best, and isn't that good enough?"

بیشترین سعی‌شان را نکردند، و این به اندازه‌ی کافی خوب نیست؟»

Well, truthfully, not for me and especially not in these examples.

خب صادقانه بگم، به نظر من نیست و به ویژه در این مثال‌ها نه.

Yeah, but, you know, trying to be perfect is so stressful, right?

ولی می‌دانید؟ تلاش برای کامل بودن استرس‌زاست، مگر نه؟

و خب، اوپرا وینفری در این مورد صحبت کرده و دانشگاه‌ها این موضوع رو بررسی کرده‌اند،

And, you know, Oprah talked about it, universities study it,

I bet your high school counselor even warned you about it.

و شرط می‌بندم مشاور دبیرستان در این مورد به شما هشدار داده است.

Stress is bad for us, isn't it?

Well, maybe,

استرس برای ما ضرر دارد، نه؟

خب، شاید،

but to say that seeking perfection is too stressful

ولی اینکه بگوییم کمالگرایی خیلی استرس‌زاست

is like saying that exercise is too exhausting.

مانند این است که بگوییم ورزش کردن خیلی طاقت‌فرساست.

In both cases, if you want the results, you've got to endure the pain.

در هر دو حالت اگر می خواهید به نتیجه برسید، باید رنج را تحمل کنید.

So truthfully, saying that seeking perfection is too stressful

بنابراین در واقع، اینکه بگوییم کمالگرایی خیلی استرس‌زاست

is just an excuse to be lazy.

تنها بهانه‌ای برای تنبل بودن است.

But here's the really scary part.

و اما قسمت ترسناک اینجاست..

Today, doctors, therapists

امروزه پزشکان، ‌روان‌درمانگرها

and the nearly 10-billion- dollar-a-year self-help industry

و صنعت تقریباً ۱۰ میلیارد دلاری خودیاری

همگی طرفدار ضد عالی بودن هستند

are all advocating against the idea of perfection

در لباس اینکه تلاش نکردن برای عالی بودن به گونه‌ای می‌تواند

under this guise that somehow not trying to be perfect

will save your self-esteem and protect your ego.

عزت نفس شما را حفظ کند و از خود انسانی شما مراقب کند.

ولی توجه کنید، این موضوع جواب نمی‌دهد،

But, see, it's not working,

because the self-help industry today has a higher recidivism rate

چون این روزها صنعت خودیاری میزان بازگشت به ارتکاب جرم بالاتری دارد

چون بیشتر روی این موضوع تمرکز می‌کند که به شما یاد بدهد چطور شکست را بپذیرید

because it's more focused on teaching you how to accept being a failure

and lower your acceptance level

و میزان سطح پذیرش شما رو پایین می‌آورد

than it is about pushing you to be perfect.

تا اینکه شما را تشویق به عالی بودن بکند.

See, these doctors, therapists and self-help gurus

ببینید، این دکترها، روان‌درمانگرها، و مرشد‌های خودیاری،

همه روی علائم بیماری تمرکز کرد‌ه‌اند نه خود بیماری.

are all focused on a symptom and not the illness.

بیماری اصلی در جامعه امروز ما عدم تمایل در مواجهه با شکست است.

The true illness in our society today is our unwillingness to confront failure.

See, we're more comfortable resting on our efforts

ببینید، برای ما باقی ماندن در مرحله‌ی تلاش‌هایمان

than we are with focusing on our results.

راحت‌تر از تمرکز بر نتایج‌مان است.

Like at Dublin Jerome High School in Ohio,

مثل دبیرستان دوبلین جروم در اوهایو،

که ۳۰ درصد از کلاس وقت فارغ‌التحصیلی عنوان دانش‌آموز برتر را دارند.

where they name 30 percent of a graduating class valedictorian.

I mean, come on, right?

بی‌خیال، اینطور هم نیست، نه؟

Somebody had the highest GPA.

بالاخره یک نفر بالاترین معدل را داشته است.

I guarantee you it wasn't a 72-way tie.

من تضمین می‌کنم ۷۲ نفر در یک جایگاه نبوده‌اند.

(Laughter)

But, see, we're more comfortable offering up an equal outcome

(خنده حضار)

ولی خب برای ما نشان دادن یک نتیجه‌ی یکسان راحت‌تر است تا اینکه

than we are with confronting the failure, the loser or the underachiever.

بخواهیم با شکست، بازنده یا فرد ناکام مواجه بشویم.

و وقتی همه جایزه می‌گیرند همه پیشرفت می‌کنند،

And when everybody gets a prize, everybody advances,

or everybody gets a pay raise despite results,

یا وقتی علی‌رغم نتایج همه ترفیع می‌گیرند،

the perfectionist in all of us is left to wonder,

کمال‌گرای درون ما به فکر فرو می‌رود،

من چه کار کنم که بهتر بشوم؟

what do I have to do to get better?

How do I raise above the crowd?

چطور می‌توانم از بقیه بهتر باشم؟

And see, if we continue to cultivate this culture,

پس اگر ما به ترویج این فرهنگ ادامه بدهیم

where nobody fails or nobody is told that they will fail,

که در‌آن هیچ کس شکست نمی‌خورد و به هیچ‌کس نمی‌گویند که شکست خواهد خورد،

آن وقت پتانسیل‌های هیچ‌کس هم شکوفا نمی‌شود.

then nobody's going to reach their potential, either.

Failure and loss are necessary for success.

شکست و از دست دادن لازمه‌ی رسیدن به موفقیت هستند.

It's the acceptance of failure that's not.

این پذیرش شکست است که لازم نیست.

Michelangelo is credited with saying that the greatest danger for most of us

از مایکل آنجلو نقل می‌شود که بزرگترین خطر برای اکثر ما

این نیست که هدف ما خیلی بالاست و ما به آن نمی‌رسیم،

is not that our aim is too high and we miss it,

but it's too low and we reach it.

بلکه برعکس خیلی پایین است و به آن می‌رسیم.

Failure should be a motivating force,

شکست باید نیروی پیش‌برنده باشد،

not some type of pathetic excuse to give up.

نه یک بهانه‌ی رقت‌انگیز برای تسلیم شدن.

So I have an idea.

حالا من یک ایده دارم.

به جای تعریف کمال‌گرایی به عنوان ناتوانی مخرب برای شکست،

Instead of defining perfectionism as a destructive intolerance for failure,

چرا سعی نکنیم معنای جدیدی به آن بدهیم؟

why don't we try giving it a new definition?

Why don't we try defining perfectionism as a willingness to do what is difficult

چرا کمال‌گرایی را تمایل به انجام کاری دشوار

برای رسیدن به آن‌چه درست است تعریف نکنیم؟

to achieve what is right?

ببینید، آن‌وقت به توافق می‌رسیم که

You see, then we can agree

that failure is a good thing in our quest for perfection,

شکست در طلب کمال خوب هم هست،

and when we seek perfection without fear of failure,

وقتی برای رسیدن به کمال بدون ترس از شکست تلاش می‌کنیم،

just think about what we can accomplish.

تصور کنید به چه چیزهایی دست خواهیم یافت.

Like NBA superstar Steph Curry:

مثل ابر ستاره‌ی NBA استف کری:

که ۷۷ پرتاب سه امتیازی پشت سر هم داشت.

he hit 77 three-point shots in a row.

Think about that.

فکرش را بکنید.

The guy was able to accurately deliver a nine-and-a-half inch ball

طرف توانسته یک توپ ۲۴ سانتیمتری را با دقت تمام و کمال

through an 18-inch rim that's suspended 10 feet in the air

از یک حلقه‌ی ۴۵ سانتیمتری که در ارتفاع ۳ متری در هوا معلق است

from nearly 24 feet away

از فاصله‌ی تقریبا ۷ متری

تقریباً ۸۰ بار بدون خطا رد کند.

almost 80 times without failure.

Or like the computer programmers

یا مثل برنامه‌نویسان کامپیوتر

at the aerospace giant Lockheed Martin,

در موسسه عظیم هوافضایی Lockheed Martin

who have now written a program

که حالا برنامه ای نوشته‌اند

that uses 420,000 lines of near-flawless code

از ۴۲۰،۰۰۰ خط کد تقریباً بدون خطا استفاده می‌کند

to control every aspect of igniting four million pounds of rocket fuel

برای کنترل تمام ابعاد اشتعال سوخت موشکی ۱۸۱ تنی

and putting a 120-ton spaceship into orbit.

و قرار دادن یک فضاپیمای ۱۲۰ تنی در مدار.

Or maybe like the researchers

یا مثل محققان و پژوهشگرها

at the Children's Mercy Hospital in Kansas City, Missouri,

در بیمارستان کودکان Mercy در شهر کانساس، ایالت میسوری،

who have now developed a device

که به تازگی ابزاری ساخته‌اند

that can complete human genome coding in just 26 hours.

که می‌تواند ظرف ۲۶ ساعت ژنوم انسان را کامل کند.

So this device is able to diagnose genetic diseases

پس این دستگاه می‌تواند بیماری‌های ژنتیکی را

in babies and newborns sooner,

در اطفال و نوزادان زودتر تشخیص بدهد،

giving doctors an opportunity to start treatments earlier

و به پزشکان این فرصت را بدهد که روند درمان را زودتر شروع کنند،

and potentially save the baby's life.

و امکان نجات جان بچه را افزایش دهند.

See, that's what happens when we seek perfection.

ببینید چه اتفاقی می‌افتد وقتی تلاش می‌کنیم بهترین باشیم.

So maybe we should be more like the professional athlete,

شاید ما باید بیشتر مثل یک ورزشکار حرفه‌ای باشیم،

or we should be more like that tireless programmer,

یا شبیه یک برنامه‌نویس خستگی‌ناپذیر،

or like that passionate researcher.

یا مثل آن پژوهشگر مشتاق.

Then we could stop fearing failure

آن‌وقت می‌توانیم از شکست خوردن نترسیم

and we could stop living in a world filled with the consequences

و دیگر در دنیایی زندگی نکنیم که پر است از

of good enough.

عواقب فقط به اندازه کافی خوب بودن.

Thank you.

(Applause)

ممنونم.

(تشویق حضار)