A lyrical bridge between past, present and future | David Whyte

Translator: Pedram Pourasgari Reviewer: sadegh zabihi

The youthful perspective on the future,

دیدگاه اولیه نسبت به آینده،

the present perspective on the future

دیدگاه کنونی نسبت به آینده

and the future, mature perspective on the future --

و آینده، دیدگاه تکامل‌یافته نسبت به آینده --

I'd like to try and bring all those three tenses together

امشب می‌خواهم سعی کنم این سه زمان را

in one identity tonight.

با یک هویت معرفی کنم.

And you could say that the poet, in many ways,

می‌توان گفت در این شعر از جهات مختلف

looks at what I call "the conversational nature of reality."

به چیزی توجه شده که من آن را «ماهیت محاوره‌ای واقعیت» می‌نامم.

And you ask yourself:

و شاید بپرسید:

What is the conversational nature of reality?

ماهیت محاوره‌ای واقعیت چیست؟

The conversational nature of reality is the fact

در واقع، ماهیت محاوره‌ای واقعیت

that whatever you desire of the world --

هر آنچه است که شما از جهان می‌خواهید --

whatever you desire of your partner in a marriage or a love relationship,

هر آنچه که از شریکتان در یک ازدواج یا رابطه عاشقانه می‌خواهید،

whatever you desire of your children,

هر آنچه که از فرزندانتان می‌خواهید،

whatever you desire of the people who work for you or with you,

هر آنچه که از افرادی که برای شما یا با شما کار می‌کنند، می‌خواهید،

or your world --

یا از جهان‌تان --

will not happen exactly as you would like it to happen.

دقیقاً همانطور که دوست دارید، اتفاق نمی‌افتد.

But equally,

اما به همان اندازه،

whatever the world desires of us --

هر آنچه جهان از ما می‌خواهد --

whatever our partner, our child, our colleague,

هر آنچه شریکمان، فرزندمان، همکارمان،

our industry,

صنعت‌مان،

our future demands of us,

آینده‌مان از ما می‌خواهد،

will also not happen.

نیز اتفاق نخواهد افتاد.

And what actually happens

و چیزی که واقعاً اتفاق می‌افتد

is this frontier between what you think is you

مرزی است بین چیزی که خودتان می‌نامید

and what you think is not you.

و چیزی که غیر از خودتان است.

And this frontier of actual meeting

و این مرز برخورد واقعی

between what we call a self and what we call the world

چیزی که خویشتن می‌نامیم و چیزی که جهان می‌نامیم

is the only place, actually, where things are real.

تنها جایی است که همه چیز واقعی است.

But it's quite astonishing,

ولی این شگفت‌آور است که

how little time we spend at this conversational frontier,

چگونه زمان اندکی در این مرز محاوره‌ای صرف می‌کنیم،

and not abstracted away from it in one strategy or another.

اما در هیچ یک از استراتژی‌ها از آن گذر نمی‌کنیم.

I was coming through immigration,

من در حال مهاجرت بودم،

which is quite a dramatic border at the moment,

که در حال حاضر وضعیتی دراماتیک دارد،

into the US last year,

سال گذشته در حال مهاجرت به ایالات متحده بودم،

and, you know, you get off an international flight

و می‌دانید، از یک پرواز بین‌المللی پیاده می‌شوید

across the Atlantic,

پس از عبور از اقیانوس اطلس،

and you're not in the best place;

و در بهترین وضعیت قرار ندارید؛

you're not at your most spiritually mature.

در کامل‌ترین وضعیت روحی نیستید.

You're quite impatient with the rest of humanity, in fact.

در واقع در مقابل سایر انسان‌ها کاملاً بی‌حوصله هستید.

So when you get up to immigration with your shirt collar out

در این زمان به بخش مهاجرت می‌روید با یقه پیراهن بیرون‌زده

and a day's growth of beard,

و ریش‌هایتان را چند روز اصلاح نکرده‌اید،

and you have very little patience,

و بسیار کم‌حوصله هستید،

and the immigration officer looked at my passport

در این زمان افسر مهاجرت به گذرنامه‌ام نگاه کرد

and said, "What do you do, Mr. Whyte?"

و گفت: «شغل شما چیست آقای وایت؟»

I said, "I work with the conversational nature of reality."

من گفتم: «من بر روی ماهیت محاوره‌ای واقعیت کار می‌کنم.»

(Laughter)

(خنده)

And he leaned forward over his podium

او از جایگاه خود به سمت جلو خم شد

and he said, "I needed you last night."

و گفت، «من دیشب به شما نیاز داشتم.»

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

And I said, "I'm sorry,

و من گفتم، «متأسفم،

my powers as a poet and philosopher only go so far.

توانایی‌های من به عنوان یک شاعر و یک فیلسوف تنها به این اندازه است.

I'm not sure I can --"

مطمئن نیستم که بتوانم --»

But before we knew it,

قبل از این که متوجه شویم،

we were into a conversation about his marriage.

در حال مکالمه در ارتباط با ازواجش بودیم.

Here he was in his uniform,

او لباس فرم خود را پوشیده بود،

and the interesting thing was,

و موضوع جالب این بود که

he was looking up and down the row of officers

او به دائماً به صف افسرها نگاه می‌کرد

to make sure his supervisor didn't see

تا مطمئن شود مافوقش متوجه نمی‌شود

that we was having a real conversation.

که او در حال انجام یک مکالمه واقعی است.

But all of us live at this conversational frontier

اما همه ما در حال زندگی در این مرز محاوره‌ای

with the future.

با آینده هستیم.

I'd like to put you in the shoes of my Irish niece,

می‌خواهم شما را در موقعیت خواهرزاده ایرلندی‌ام قرار دهم،

Marlene McCormack,

مارلین مک‌کورمک،

standing on a cliff edge on the western coast of Spain,

که بر روی لبه صخره‌ای در سواحل غربی اسپانیا ایستاده بود،

overlooking the broad Atlantic.

و به اقیانوس اطلس نگاه می‌کرد.

Twenty-three years old, she's just walked 500 miles

او ۲۳ سالش بود و ۵۰۰ مایل پیاده رفته بود

from Saint Jean Pied de Port on the French side of the Pyrenees,

از «سن-ژان-پیه-دو-پر» در طرف فرانسوی رشته‌کوه پیرنه

all the way across Northern Spain,

تا شمال اسپانیا،

on this very famous, old and contemporary pilgrimage

به این زیارتگاه بسیار مشهور، قدیمی و معاصر

called the Camino de Santiago de Compostela --

به نام «کامینو د سانتیاگو د کامپوستلو»

the Path to Santiago of Compostela.

مسیرِ سانتیاگو دِ کامپُستِلا.

And when you get to Santiago, actually,

و در واقع، وقتی که به سانتیاگو می‌رسید،

it can be something of an anticlimax,

می‌تواند کمی ناامیدکننده باشد،

because there are 100,000 people living there

چون در آن‌جا ۱۰۰ هزار نفر زندگی می‌کنند

who are not necessarily applauding you as you're coming into town.

که لزوماً وقتی به شهر وارد می‌شوید، شما را تشویق نمی‌کنند.

(Laughter)

(خنده)

And 10,000 of them are trying to sell you a memento of your journey.

و ۱۰ هزار نفر از آن‌ها سعی می‌کنند یک یادگاری از سفرتان به شما بفروشند.

But you do have the possibility of going on for three more days

ولی این امکان را هم دارید که سه روز دیگر هم ادامه دهید

to this place where Marlene stood, called, in Spanish, Finisterre,

برای رفتن به مکانی که مارلین ایستاده بود، به نام فینیستره، به اسپانیایی،

in English, Finisterre,

به انگلیسی، فینیستر

from the Latin, meaning "the ends of the earth,"

در زبان لاتین به معنای «پایان زمین،»

the place where ground turns to ocean;

مکانی که زمین به اقیانوس تبدیل می‌شود؛

the place where your present turns into the future.

جایی که زمان حال به آینده تبدیل می‌شود.

And Marlene had walked this way --

و مارلین این راه را رفته بود --

she just graduated as a 23-year-old from the University of Sligo

او به تازگی در ۲۳ سالگی از دانشگاه اسلایگو فارغ‌التحصیل شده بود

with a degree in Irish drama.

با مدرک درام ایرلندی.

And she said to me, "I don't think the major corporations of the world

و او به من گفت، «فکر نمی‌کنم شرکت‌های بزرگ در جهان

will be knocking on my door."

به دنبال استخدام من باشند.»

I said, "Listen, I've worked in corporations all over the world

من گفتم، «گوش کن، من در شرکت‌هایی در سراسر جهان کار کرده‌ام

for decades;

برای چند دهه؛

a degree in drama is what would most prepare you for the adult --

یک مدرک درام، به بهترین شکل تو را آماده --

(Laughter)

(خنده)

corporate world."

جهان شرکتی بزرگسال‌ها می‌کند.»

(Applause)

(تشویق)

But she said, "I'm not interested in that, anyway.

اما او گفت، «به هر حال من به آن علاقه ندارم.

I don't want to teach drama, I want to become a dramatist.

نمی‌خواهم درام تدریس کنم، می‌خواهم نمایشنامه نویس شوم.

I want to write plays.

می‌خواهم نمایشنامه بنویسم.

So I walked the Camino in order to give myself some courage,

پس مسیر کامینو را طی کردم تا به خودم شجاعت بدهم،

in order to walk into my future."

تا به سمت آینده‌ام بروم.»

And I said, "What was the most powerful moment you had on the whole Camino,

و من گفتم، «تأثیرگذارترین لحظه‌ای که در تمام کامینو تجربه کردی، چه بود؟

the very most powerful moment?"

لحظه‌ای که تأثیرگذارترین بود؟»

She said, "I had many powerful moments,

او گفت، «من لحظات تأثیرگذار زیادی داشتم،

but you know, the most powerful moment was post-Camino,

اما می‌دانی، قدرتمندترین لحظه، بعد از کامینو بود،

was the three days you go on from Santiago and come to this cliff edge.

سه روز که از سانتیاگو می‌روی و به این این لبه صخره می‌رسی.

And you go through three rituals.

و سه آیین را انجام می‌دهی.

The first ritual is to eat a tapas plate of scallops" --

اولین آیین، خوردن یک بشقاب گوش‌ماهی است.» --

or if you're vegetarian,

یا اگر گیاه‌خوار باشید،

to contemplate the scallop shell.

فکر کردن به صدف گوش‌ماهی.

(Laughter)

(خنده)

Because the scallop shell has been the icon and badge of your walk,

چون صدف گوش‌ماهی، نماد و نشان پیاده‌روی شما بوده،

and every arrow that you have seen along that way

و هر فلشی که در تمام مسیر دیده‌اید

has been pointing underneath a scallop shell.

زیر یک صدف گوش ماهی کشیده شده بودند.

So really, this first ritual is saying:

پس واقعاً، این نخستین آیین می‌گوید:

How did you get to this place?

چگونه به این‌جا رسیدید؟

How did you follow the path to get here?

چگونه مسیر را دنبال کردید تا به این‌جا برسید؟

How do you hold the conversation of life when you feel unbesieged,

زمانی که تنها بودید، چگونه گفتگوی زندگی را انجام می‌دهید،

when you're unbullied,

وقتی دستور نمی‌گیرید،

when you're left to yourself?

وقتی به حال خودتان رها شدید؟

How do you hold the conversation of life that brings you to this place?

چگونه گفتگوی زندگی را انجام دادید که شما را به اینجا آورد؟

And the second ritual is that you burn something that you've brought.

و در دومین آیین، شما چیزی را که خریده‌اید، می‌سوزانید.

I said, "What did you burn, Marlene?"

من گفتم، «مارلین، تو چه چیزی را سوزاندی؟»

She said, "I burned a letter and two postcards."

او گفت، «من یک نامه و دو کارت پستال را سوزاندم.»

I said, "Astonishing.

من گفتم، «عجیب است.

Twenty-three years old and you have paper.

تو ۲۳ ساله‌ای و از کاغذ استفاده می‌کنی.

I can't believe it."

نمی‌توانم باور کنم.»

(Laughter)

(خنده)

I'm sure there's a Camino app

مطمئنم یک نرم‌افزار کامینو وجود دارد

where you can just delete a traumatic text, you know?

که در آن می‌توانید یک متن ناراحت‌کننده را پاک کنید.

(Laughter)

(خنده)

It will engage the flashlight,

نور فلاش را فعال می‌کند،

imbue it with color

آن را رنگ آمیزی کرده

and disappear in a firework of flames.

و در شعله‌های آتش محو می‌کند.

But you either bring a letter or you write one there,

اما می‌توانید یک نامه به آن‌جا ببرید، یا یکی همان‌جا بنویسید،

and you burn it.

و آن را بسوزانید.

And of course we know intuitively what is on those letters and postcards.

و البته کاملاً می‌دانیم که چه چیزی در آن نامه‌ها و کارت پستال‌ها هستند.

It's a form of affection and love that is now no longer extant, yeah?

یک نوع ابراز محبت و عشق است که دیگر وجود ندارد.

And then the third ritual:

و سپس آیین سوم:

between all these fires are large piles of clothes.

بین تمام این آتش‌ها، تعداد زیادی لباس وجود دارد.

And you leave an item of clothing

و شما یکی از لباس‌های خود را

that has helped you to get to this place.

که با آن به این مکان رسیده‌اید، آن‌جا رها می‌کنید.

And I said to Marlene, "What did you leave at the cliff edge?"

و من به مارلین گفتم، «تو چه چیزی را در لبه صخره رها کردی؟»

او گفت: «من پوتین‌هایم را گذاشتم --

She said, "I left my boots --

the very things that I walked in, actually.

همان چیزهایی که با آن‌ها پیاده به آن‌جا رفتم.

They were beautiful boots, I loved those boots,

پوتین‌های قشنگی بودند، آن‌ها را دوست داشتم،

but they were finished after seven weeks of walking.

اما پس از ۷ هفته راه رفتن، کار خود را کرده بودند.

So I walked away in my trainers,

پس با کتانی‌هایم از آن‌جا رفتم،

but I left my boots there."

اما پوتین‌هایم را آن‌جا گذاشتم.»

She said, "It was really incredible.

او گفت: «واقعاً فوق‌العاده بود.

The most powerful moment was, the sun was going down,

تأثیرگذارترین لحظه، زمانی بود که خورشید در حال غروب بود،

but the full moon was coming up behind me.

اما ماه کامل پشت سرم بالا می‌آمد.

And the full moon was illuminated by the dying sun in such a powerful way

و خورشید در حال غروب، با قدرت ماه کامل را روشن کرده بود.

that even after the sun had dropped below the horizon,

حتی بعد از این که خورشید در افق محو شد،

the moon could still see that sun.

ماه هنوز می‌توانست آن را ببیند.

And I had a moon shadow,

و من یک سایه از نور ماه داشتم،

and I was looking at my moon shadow walking across the Atlantic,

به سایه ماه خودم نگاه می‌کردم و در طول اقیانوس اطلس قدم می‌زدم،

across this ocean.

در کنار اقیانوس.

And I thought,

و فکر می‌کردم

'Oh! That's my new self going into the future.'

آه! این خودِ جدید من است که به آینده می‌رود.

But suddenly I realized the sun was falling further.

اما ناگهان متوجه شدم که خورشید پایین‌تر می‌رود.

The moon was losing its reflection,

ماه، بازتاب نور خود را از دست می‌داد،

and my shadow was disappearing.

و سایه‌ام در حال محو شدن بود.

The most powerful moment I had on the whole Camino

تأثیرگذارترین لحظه‌ای که در تمام کامینو تجربه کردم

was when I realized I myself had to walk across that unknown sea

زمانی بود که فهمیدم باید به تنهایی در طول آن دریای ناشناخته گام بردارم

into my future."

به سمت آینده‌ام.»

Well, I was so taken by this story,

خب، من آنچنان تحت تأثیر این داستان قرار گرفتم

I wrote this piece for her.

که این شعر را برای او سرودم.

We were driving at the time;

ما در حال رانندگی بودیم؛

we got home, I sat on the couch,

به خانه رسیدیم، بر روی مبل نشستیم،

I wrote until two in the morning --

من تا ساعت دو صبح مشغول نوشتن بودم --

everyone had gone to bed --

همه خوابیده بودند --

and I gave it to Marlene at breakfast time.

و آن را در زمان صبحانه به مارلین دادم.

It's called, "Finisterre," for Marlene McCormack.

«فینیستر» نام دارد، برای مارلین مک‌کورمک.

"The road in the end

«جاده در انتها

the road in the end taking the path the sun had taken

جاده در انتها، مسیری را که خورشید رفته بود طی می‌کند

the road in the end taking the path the sun had taken

جاده در انتها، مسیری را که خورشید رفته بود طی می‌کند

into the western sea

به سمت دریای مغرب

the road in the end taking the path the sun had taken

جاده در انتها، مسیری را که خورشید رفته بود طی می‌کند

into the western sea

به سمت دریای مغرب

and the moon

و ماه

the moon rising behind you

ماه پشت سرت طلوع می‌کند

as you stood where ground turned to ocean:

و تو ایستاده‌ای در جایی که زمین به اقیانوس می‌رسد.

no way to your future now

اکنون راهی به آینده‌ات نداری

no way to your future now

اکنون راهی به آینده‌ات نداری

except the way your shadow could take,

جز راهی که سایه‌ات می‌تواند برود،

walking before you across water, going where shadows go,

جلوتر از تو در طول آب قدم می‌زند به جایی می‌رود که سایه‌ها می‌روند،

no way to make sense of a world that wouldn't let you pass

جهان معنایی ندارد وقتی به تو اجازه عبور نمی‌دهد

except to call an end to the way you had come,

مگر راهی که تا اینجا آمده‌ای، تمام شده باشد،

to take out each letter you had brought

تا هر نامه‌ای را که به همراه داری برداری

and light their illumined corners;

و گوشه‌های‌شان را با آتشی نورانی کنی؛

and to read them as they drifted on the late western light;

و همانطور که به سمت غروب می‌روند، آن‌ها را بخوانی؛

to empty your bags

که کیف‌هایت را خالی کنی

to empty your bags;

که کیف‌هایت را خالی کنی؛

to sort this and to leave that

تا این را مرتب کنی و آن را رها کنی

to sort this and to leave that;

تا این را مرتب کنی و آن را رها کنی؛

to promise what you needed to promise all along

تا تسلیم کنی آنچه را که باید در تمام مسیر تسلیم می‌کردی

to promise what you needed to promise all along,

تا تسلیم کنی آنچه را که باید در تمام مسیر تسلیم می‌کردی،

and to abandon the shoes that brought you here

و تا کفش‌هایی که تو را به این‌جا آورده‌اند، رها کنی

right at the water's edge,

درست در لبه‌ی آب،

not because you had given up

نه به این خاطر که تسلیم شده‌ای

not because you had given up

نه به این خاطر که تسلیم شده‌ای

but because now,

چرا که اکنون،

you would find a different way to tread,

راه دیگری برای قدم زدن پیدا خواهی کرد،

and because, through it all,

چرا که در هر حال،

part of you would still walk on,

بخشی از تو همچنان ادامه می‌دهد،

no matter how,

مهم نیست چگونه،

over the waves."

از میان امواج عبور می‌کند.»

"Finisterre."

«فینستر.»

For Marlene McCormack --

برای مارلین مک‌کورمک --

(Applause)

(تشویق)

who has already had her third play performed

کسی که حالا سومین نمایشش

in off-off-off-off-Broadway --

در تئاتری خیلی خیلی خارج از برادوی

in Dublin.

در دوبلین اجرا شده است.

(Laughter)

(خنده)

اما در مسیر خود قرار دارد.

But she's on her way.

This is the last piece.

این آخرین قطعه است.

This is about the supposed arrival at the sum of all of our endeavors.

مربوط به رسیدن فرضی در نتیجه تمام تلاش‌های ما است.

In Santiago itself --

در خود سانتیاگو --

it could be Santiago,

می‌تواند سانتیاگو باشد،

it could be Mecca,

می‌تواند مکه باشد،

it could be Varanasi,

می‌تواند بنارس باشد،

it could be Kyoto,

می‌تواند کیوتو باشد،

it could be that threshold you've set for yourself,

می‌تواند آستانه‌ای باشد که برای خود تعیین کرده‌اید،

the disturbing approach to the consummation of all your goals.

رویکرد آزاردهنده برای تمام شدن همه هدف‌هایتان.

And one of the difficulties about walking into your life,

و یکی از دشواری‌های ورود به زندگی،

about coming into this body,

آمدن به این بدن،

into this world fully,

به این جهان،

is you start to realize

این است که متوجه شوید

that you have manufactured three abiding illusions

که دچار سه توهم پایدار شده‌اید

that the rest of humanity has shared with you since the beginning of time.

که سایر انسان‌ها نیز از ابتدای زمان آن‌ها را به همراه داشته‌اند.

And the first illusion is that you can somehow construct a life

نخستین توهم این است که می‌توانید به گونه‌ای یک زندگی بسازید

in which you are not vulnerable.

که در آن آسیب‌پذیر نخواهید بود.

You can somehow be immune to all of the difficulties

به گونه‌ای می‌توانید از تمام مشکلات در امان باشید

and ill health and losses

و از بیماری‌ها و شکست‌هایی

that humanity has been subject to since the beginning of time.

که بشر از ابتدای زمان درگیر آن‌ها بوده است.

If we look out at the natural world,

اگر به جهان طبیعت نگاه کنیم،

there's no part of that world

هیچ بخشی از جهان نیست

that doesn't go through cycles of, first, incipience,

که این چرخه را تجربه نکرده باشد، اول وضع ابتدایی،

or hiddenness,

یا پنهان بودن،

but then growth, fullness,

سپس رشد، کامل بودن،

but then a beautiful, to begin with, disappearance,

اما پس از آن، در ابتدا یک ناپدید شدن زیبا،

and then a very austere, full disappearance.

و سپس یک ناپدید شدن کامل سخت و تلخ.

We look at that, we say, "That's beautiful,

ما به آن نگاه می‌کنیم و می‌گوییم، «زیباست،

but can I just have the first half of the equation, please?

اما می‌شود لطفاً تنها نیمه نخست معادله را داشته باشم؟

And when the disappearance is happening,

و زمانی که ناپدید شدن اتفاق می‌افتد،

I'll close my eyes and wait for the new cycle to come around."

من چشمانم را می‌بندم و منتظر می‌مانم چرخه جدیدی شروع شود.»

Which means most human beings are at war with reality

که یعنی بیشتر انسان‌ها در حال جنگ با واقعیت هستند

50 percent of the time.

نیمی از زمان.

The mature identity

هویت‌های تکامل‌یافته

is able to live in the full cycle.

قادرند در تمام چرخه زندگی کنند.

The second illusion is,

دومین توهم این است که

I can construct a life in which I will not have my heart broken.

من می‌توانم یک زندگی بسازم که در آن قلبم نخواهد شکست.

Romance is the first place we start to do it.

رابطه عاشقانه، اولین جایی است که این توهم آغاز می‌شود.

When you're at the beginning of a new romance or a new marriage,

وقتی در ابتدای یک رابطه عاشقانه یا ازدواج قرار دارید،

you say, "I have found the person who will not break my heart."

می‌گویید، «من فردی را یافته‌ام که هیچ وقت قلبم را نخواهد شکست.»

I'm sorry;

متأسفم؛

you have chosen them out unconsciously for that exact core competency.

شما ناخودآگاه آن‌ها را دقیقاً به دلیل همان شایستگی اصلی انتخاب کرده‌اید.

(Laughter)

(خنده)

They will break your heart.

آن‌ها قلب شما را خواهند شکست.

Why?

چرا؟

Because you care about them.

چون به آن‌ها اهمیت می‌دهید.

You look at parenting, yeah?

منظورتان پدر یا مادر بودن است؟

Parenting: "I will be the perfect mother and father."

«من پدر یا مادری عالی خواهم بود.»

Your children will break your heart.

فرزندانتان قلبتان را خواهند شکست.

And they don't even have to do anything spectacular or dramatic.

و حتی لازم نیست کار خاص یا عجیبی انجام دهند.

But usually, they do do something spectacular or dramatic --

ولی معمولاً کارهای خاص یا عجیبی انجام می‌دهند --

(Laughter)

(خنده)

to break your heart.

تا قلب شما را بشکنند.

And then they live with you as spies and saboteurs for years,

سال‌ها با شما در نقش جاسوس‌ها و خرابکارها زندگی می‌کنند،

watching your every psychological move,

تک تک رفتارهای شما را از نظر روانشناختی بررسی می‌کنند،

and spotting your every weakness.

و تمام ضعف‌هایتان را شناسایی می‌کنند.

And one day,

و یک روز،

when they're about 14 years old,

زمانی که حدوداً ۱۴ سال دارند،

with your back turned to them,

زمانی که پشتتان به آن‌هاست،

in the kitchen,

در آشپزخانه،

while you're making something for them --

وقتی در حال درست کردن چیزی برای آن‌ها هستید --

(Laughter)

(خنده)

the psychological stiletto goes in.

آن خنجر روانی به پشتتان فرو می‌رود.

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

And you say, "How did you know exactly where to place it?"

و می‌گویید، «چطور می‌دانستی دقیقاً باید کجا آن را فرو کنی؟»

(Laughter)

(خنده)

And they say,

و آن‌ها می‌گویند،

"I've been watching you for --

«من سال‌ها تو را تماشا می‌کردم --

(Laughter)

(خنده)

a good few years."

چند سالِ خوب.»

And then we hope that our armored, professional personalities

بعد امیدواریم شخصیت‌های مقاوم و حرفه‌ای ما

will prevent us from having our heart broken in work.

از شکسته شدن قلبمان در کار جلوگیری می‌کند.

But if you're sincere about your work,

اما اگر صادقانه کار می‌کنید،

it should break your heart.

همین باعث شکستن قلبتان می‌شود.

You should get to thresholds

حتماً به جایی خواهید رسید

where you do not know how to proceed.

که نمی‌دانید چگونه باید ادامه دهید.

You do not know how to get from here to there.

نمی‌دانید چطور باید از اینجا به آن‌جا بروید.

What does that do?

چه اتفاقی می‌افتد؟

It puts you into a proper relationship with reality.

شما در رابطه‌ای مناسب با واقعیت قرار می‌گیرید.

Why?

چرا؟

Because you have to ask for help.

چون مجبورید کمک بخواهید.

Heartbreak.

دل شکستگی.

We don't have a choice about heartbreak,

ما درباره دل‌شکستگی چاره‌ای نداریم،

we only have a choice of having our hearts broken

تنها یک انتخاب داریم بین شکستن قلب خودمان

over people and things and projects that we deeply care about.

در مقابل افراد و چیزها و پروژه‌هایی که بسیار به آن‌ها اهمیت می‌دهیم.

And the last illusion is,

و آخرین توهم این است که

I can somehow plan enough and arrange things

من می‌توانم به گونه‌ای برنامه‌ریزی کنم و به چیزها نظم بدهم

that I will be able to see the path to the end

که قادر باشم مسیر را تا انتها ببینم

right from where I'm standing,

درست از همین جایی که ایستاده‌ام،

right to the horizon.

تا انتهای افق.

But when you think about it,

اما زمانی که به آن فکر می‌کنید،

the only environment in which that would be true

تنها جایی که ممکن است این کار شدنی باشد،

would be a flat desert,

یک کویر هموار خواهد بود،

empty of any other life.

خالی از هر زندگی دیگری.

But even in a flat desert,

اما حتی در یک کویر هموار،

the curvature of the earth would take the path away from you.

انحنای زمین می‌تواند مسیر را از دیدتان خارج کند.

So, no;

پس، نه؛

you see the path,

مسیر را می‌بینید،

and then you don't

سپس نمی‌بینید

and then you see it again.

و سپس دوباره آن را می‌بینید.

So this is "Santiago,"

این شعر، «سانتیاگو» است.

the supposed arrival,

رسیدن فرضی،

which is a kind of return to the beginning all at the same time.

که نوعی بازگشتِ همزمان همه چیز به آغاز است.

We have this experience of the journey,

ما تجربه‌ای از سفر داریم،

which is in all of our great spiritual traditions,

که در تمام رسوم معنوی بزرگمان است،

of pilgrimage.

در تمام زیارت‌هایمان.

But just by actually standing in the ground of your life fully,

اما تنها با در نظر گرفتن تمام زندگی‌تان،

not trying to abstract yourself into a strategic future

نه سعی در خلاصه کردن خودتان در یک آینده راهبردی

that's actually just an escape from present heartbreak;

که فقط یک فرار از دل‌شکستگی‌های کنونی است؛

the ability to stand in the ground of your life

توانایی دیدن تمام زندگی‌تان

and to look at the horizon that is pulling you --

و نگاه به افقی که شما را به سوی آن می‌برد --

in that moment,

در آن لحظه،

you are the whole journey.

شما، تمام سفر هستید.

You are the whole conversation.

شما، تمام گفتگو هستید.

"Santiago."

«سانتیاگو»

"The road seen, then not seen

«جاده دیده می‌شود و نمی‌شود

the road seen, then not seen

جاده دیده می‌شود و نمی‌شود

the hillside hiding then revealing the way you should take

کوهپایه پنهان می‌شود و سپس راهی را که باید بروی، آشکار می‌کند

the road seen, then not seen

جاده دیده می‌شود و نمی‌شود

the hillside hiding then revealing the way you should take,

کوهپایه پنهان می‌شود و سپس راهی را که باید بروی، آشکار می‌کند،

the road dropping away from you

جاده از نظرت دور می‌شود

as if leaving you to walk on thin air,

انگار تو را در حال راه رفتن بر روی هوا رها می‌کند،

then catching you,

سپس در آغوشت می‌گیرد،

catching you,

در آغوشت می‌گیرد،

holding you up, when you thought you would fall,

نگاهت می‌دارد، وقتی می‌پنداشتی سقوط می‌کنی،

catching you,

در آغوشت می‌گیرد،

holding you up, when you thought you would fall,

نگاهت می‌دارد، وقتی می‌پنداشتی سقوط می‌کنی،

and the way forward

و مسیر رو به جلو

the way forward always in the end

مسیر روبرو همیشه در انتها

the way that you came,

مسیری که طی کرده‌ای،

the way forward always in the end

مسیر روبرو همیشه در انتها

the way that you came,

مسیری که طی کرده‌ای،

the way that you followed, the way that carried you into your future,

مسیری که دنبال کرده‌ای، مسیری که تو را به آینده‌ات برده،

that brought you to this place,

که تو را به این‌جا رسانده،

that brought you to this place,

که تو را به این‌جا رسانده،

no matter that it sometimes had to take your promise from you,

مهم نیست گاهی اوقات از تو قربانی گرفته،

no matter that it always had to break your heart along the way:

مهم نیست که همیشه مجبور بوده در مسیر قلبت را بشکند:

the sense

آن حس

the sense of having walked from deep inside yourself

حس پیاده آمدن از عمق درونت

out into the revelation,

تا رسیدن به این مکاشفه،

to have risked yourself

به خطر انداختن خودت

for something that seemed to stand both inside you and far beyond you,

برای چیزی که به نظر می‌رسید هم درونت و هم فراتر از خودت باشد،

and that called you back in the end

که تو را در انتها فراخواند

to the only road you could follow,

به تنها جاده‌ای که می‌توانستی طی کنی،

walking as you did, in your rags of love

وقتی در لباس عشقت راه می‌رفتی

walking as you did, in your rags of love

وقتی در لباس عشقت راه می‌رفتی

and speaking in the voice that by night became a prayer for safe arrival,

و با صدایی صحبت می‌کردی که یک‌شبه تبدیل به دعای سالم رسیدنت شد،

so that one day

طوری که یک روز

one day you realized

روزی می‌فهمی

that what you wanted had actually already happened

آنچه می‌خواستی، قبلاً اتفاق افتاده

one day you realized

روزی می‌فهمی

that what you wanted had actually already happened

آنچه می‌خواستی، قبلاً اتفاق افتاده

and long ago

خیلی وقت پیش

and in the dwelling place in which you lived before you began,

در خانه‌ای که قبل از شروع در آن زندگی کرده‌ای

and that

و این که

and that every step along the way,

این که هر قدم در طول راه،

every step along the way,

هر قدم در طول راه،

you had carried the heart and the mind and the promise

قلبی را، ذهنی را، قولی را همراه داشته‌ای

that first set you off and then drew you on,

که در این راه قرارت داد و سپس در آن به پیش برد،

and that

و این که

and that you were more marvelous

و این که شگفت‌انگیزتر بوده‌ای

in your simple wish to find a way

با همان آرزوی ساده برای یافتن یک مسیر

you were more marvelous in your simple wish to find a way

شگفت‌انگیزتر بوده‌ای با همان آرزوی ساده برای یافتن یک مسیر

than the gilded roofs of any destination you could reach

در مقابل سقف‌های طلایی هر مقصدی که می‌توانستی به آن برسی

you were more marvelous in that simple wish to find a way

شگفت‌انگیزتر بوده‌ای با همان آرزوی ساده برای یافتن یک مسیر

than the gilded roofs of any destination you could reach:

در مقابل سقف‌های طلایی هر مقصدی که می‌توانستی به آن برسی:

as if, all along,

انگار تمام مسیر

you had thought the end point might be a city with golden domes,

فکر می‌کردی، مقصد می‌تواند شهری با گنبدهای طلایی باشد،

and cheering crowds,

با جمعیتی که تشویقت می‌کنند،

and turning the corner

و پشت سر گذاشتن سختی‌ها

at what you thought was the end of the road,

در جایی که فکر می‌کردی انتهای جاده است،

you found just a simple reflection,

اما فقط یک بازتاب ساده یافتی،

and a clear revelation beneath the face looking back

و یک مکاشفه، پشت چهره‌ای که نگاهت می‌کرد

and beneath it another invitation,

و پشت آن یک دعوت دیگر،

all in one glimpse

قفط در یک نگاه

all in one glimpse:

فقط در یک نگاه:

like a person

مثل کسی

like a person or a place you had sought forever

مثل کسی یا جایی که همیشه دنبال آن بوده‌ای

like a person or a place you had sought forever,

مثل کسی یا جایی که همیشه دنبال آن بوده‌ای،

like a bold field of freedom that beckoned you beyond;

مثل یک میدان آزادی بی‌پروا که صدایت می‌زد؛

like another life

مثل یک زندگی دیگر

like another life,

مثل یک زندگی دیگر،

and the road

و جاده

the road still stretching on."

جاده همچنان طولانی‌تر می‌شود.»

(Applause)

(تشویق)

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)

Thank you very much. Thank you.

بسیار سپاسگزارم. ممنونم.

You're very kind. Thank you.

لطف دارید. ممنونم.

(Applause)

(تشویق)