Bruce Bueno de Mesquita predicts Iran's future

بروس بوئنو دی مسکیتا آینده ایران را پیش بینی می کند

Translator: M DF Reviewer: Shahryar Zareparvar

What I'm going to try to do is explain to you

آنچه که سعی میکنم برای شما توضیح بدهم

quickly how to predict,

به طور خلاصه، اینه که چطوری میشه پیش بینی کرد

and illustrate it with some predictions

وبا استفاده از چند پیش بینی، این مطلب رو برای شما به تصویر بکشم

about what Iran is going to do in the next couple of years.

که ایران ظرف چند سال آینده چه کار خواهد کرد.

In order to predict effectively,

برای اینکه پیش بینی موثری بکنیم،

we need to use science.

لازم است که از اصول علمی بهره بگیریم

And the reason that we need to use science

و دلیلی که باید از علم استفاده کنیم

is because then we can reproduce what we're doing;

اینه که در این صورت می تونیم آنچه که داریم انجام میدیم رو باز هم تکرار کنیم

it's not just wisdom or guesswork.

این کار اصلاً کار دل یا حدس و گمان نیست

And if we can predict,

و اگر بتونیم پیش بینی کنیم،

then we can engineer the future.

بعد میتونیم آینده رو مهندسی کنیم.

So if you are concerned to influence energy policy,

لذا چنانچه دغدغه تاثیر گذاشتن در سیاست گذاری انرژی را دارید،

or you are concerned to influence national security policy,

یا بدنبال تاثیر گذاشتن در سیاست امنیت ملی هستید،

or health policy, or education,

یا سیاست های بهداشتی و یا آموزش،

science -- and a particular branch of science -- is a way to do it,

علم، و مشخصا شاخه ای از علم راه انجام این کار است،

not the way we've been doing it,

و نه به اون روشی که تاکنون انجام می دادیم،

which is seat-of-the-pants wisdom.

یعنی پیش بینی با خرد و تدبیر شخصی.

Now before I get into how to do it

حالا قبل از اینکه بگم چه جوری این کارو انجام میدیم

let me give you a little truth in advertising,

اجازه بدید یک حقیقت کوچیک رو به اطلاعتون برسونم،

because I'm not engaged in the business of magic.

چون من دنبال شعبده بازی نیستم،

There are lots of thing that the approach I take can predict,

با روشی که من در پیش گرفتم چیزهای زیادی هست که میشه پیش بینی کرد،

and there are some that it can't.

و چیزهایی هم هست که نمیشه.

It can predict complex negotiations

من میتونم مذاکرات پیچیده رو پیش بینی کنم

or situations involving coercion --

یا مواردی که اعمال فشار در میان باشه،

that is in essence everything that has to do with politics,

یعنی هر آنچه که با سیاست سروکار داشته باشه،

much of what has to do with business,

و خیلی چیزهایی که با تجارت سروکار داره،

but sorry, if you're looking to speculate in the stock market,

ولی اگر دنبال سرمایه گزاری در بازار بورس هستید، متاسفم،

I don't predict stock markets -- OK,

من بازار بورس رو پیش بینی نمی کنم- خوب،

it's not going up any time really soon.

به این زودیها قیمت ها بالا نمی ره.

But I'm not engaged in doing that.

ولی من در این زمینه کار نمی کنم.

I'm not engaged in predicting random number generators.

من خودم رو درگیر پیش بینی نتیجه تولید عدد تصادفی نمی کنم،

I actually get phone calls from people

واقعا کسانی با من تماس می گیرند

who want to know what lottery numbers are going to win.

که می خواهند بدانند کدام شماره های لاتاری برنده می شوند.

I don't have a clue.

من هیچ اطلاعی ندارم.

I engage in the use of game theory, game theory is a branch of mathematics

کار من استفاده از تئوری بازی ها است، که شاخه ایی از ریاضیات است

and that means, sorry, that even in the study of politics,

و این به این معنا است که، با عرض پوزش، حتی در مطالعات سیاسی هم

math has come into the picture.

ریاضیات نقش بازی میکند.

We can no longer pretend that we just speculate about politics,

ما بیش از این نمی تونیم وانمود کنیم که در رابطه با سیاست فقط حدس می زنیم،

we need to look at this in a rigorous way.

لازمه که با دیدی موشکافانه به این قضیه نگاه کنیم.

Now, what is game theory about?

خوب حالا، نظریه بازی ها چی هست؟

It assumes that people are looking out for what's good for them.

اساساً این نظریه فرض می کند که مردم دنبال چیزی هستند که براشون مفید باشه.

That doesn't seem terribly shocking --

این فرض زیاد هم عجیب به نظر نمی یاد

although it's controversial for a lot of people --

گرچه برای خیلی از مردم این موضوع محل اختلاف است

that we are self-interested.

که همه ما به دنبال نفع شخصی هستیم.

In order to look out for what's best for them

مردم برای جستجوی اونچه که براشون منفعت داره

or what they think is best for them,

یا چیزی که فکر میکنن براشون بهتره

people have values -- they identify what they want, and what they don't want.

برای خودشون ارزشهایی دارند، اونها مشخص می کنند چی می خوان و چی نمی خوان.

And they have beliefs about what other people want,

و باورهایی دارند درباره آنچه که دیگران می خوان

and what other people don't want, how much power other people have,

و آنچه که نمی خوان، یا اینکه دیگران چقدر قدرت دارند،

how much those people could get in the way of whatever it is that you want.

و اینکه چقدر دیگران میتونن سر راه آنچه که شما میخواید قرار بگیرند.

And they face limitations, constraints,

و اونها با یک سری محدودیت ها و قید و بندها مواجه اند،

they may be weak, they may be located in the wrong part of the world,

اونها ممکنه ضعیف باشن، ممکنه در ناکجاآبادی افتاده باشند،

they may be Einstein, stuck away farming

ممکنه اینشتینی باشن که به کشاورزی مشغولند

someplace in a rural village in India not being noticed,

و جایی در یکی از روستاهای دور افتاده هند ناشناخته باقی مانده اند،

as was the case for Ramanujan for a long time,

مثل وضعیتی که رامانوجان برای مدت زیادی داشت،

a great mathematician but nobody noticed.

یک ریاضی دان فوق العاده در حالی که هیچ کس بهش توجه نمی کرد.

Now who is rational?

خوب حالا چه کسی معقول و منطقیه؟

A lot of people are worried about what is rationality about?

خیلی از مردم در مورد اینکه معقول بودن چیه ابهام دارند.

You know, what if people are rational?

آیا مردم معقول و منطقی هستند؟

Mother Theresa, she was rational.

مادر ترزا چی، آدم معقولی بود؟

Terrorists, they're rational.

تروریستها، معقول هستند؟

Pretty much everybody is rational.

تقریبا همه منطقی هستند.

I think there are only two exceptions that I'm aware of --

فکر می کنم فقط دو تا استثنا وجود دارد که من می شناسم:

two-year-olds, they are not rational,

بچه های دو ساله، منطقی و معقول نیستند

they have very fickle preferences,

تو اولویتهاشون خیلی دمدمی مزاج هستند

they switch what they think all the time,

تو فکرشون یکسره تغییر موضع میدن،

and schizophrenics are probably not rational,

و گروه دوم بیماران شیزوفرنی هم احتمالاً معقول نیستند

but pretty much everybody else is rational.

اما تعداد بیشماری از افراد معقول هستند.

That is, they are just trying to do

یعنی اینکه اونها صرفاً تلاش می کنند کاری رو بکنند

what they think is in their own best interest.

که فکر می کنن بیشترین منفعت رو براشون داره.

Now in order to work out what people are going to do

حالا برای مشخص کردن اینکه آدمها قصد دارن چه کاری رو انجام بدن

to pursue their interests,

تا منافع شان رو پیگیری کنند،

we have to think about who has influence in the world.

مجبوریم به این نکته بیاندیشیم که چه کسی در دنیا نفوذ داره.

If you're trying to influence corporations to change their behavior,

اگر قصد دارید بر روی شرکت ها اثر بگذارید که رفتارشان را تغییر دهند،

with regard to producing pollutants,

در مورد مسئله تولید آلاینده ها،

one approach, the common approach,

یک شیوه، البته شیوه متداول،

is to exhort them to be better,

اینه که ترغیبشون کنید بهتر بشن

to explain to them what damage they're doing to the planet.

و براشون توضیح بدین که چه لطماتی رو به کره زمین دارن وارد می کنند.

And many of you may have noticed that doesn't have

و همانطور که خیلی از شماها متوجه شد این رویکرد

as big an effect, as perhaps you would like it to have.

تاثیر زیادی که مد نظر شما بوده را نداره

But if you show them that it's in their interest,

اما اگه بهشون نشون بدین که این موضوع در راستای منافعشون است

then they're responsive.

نتیجتاً اونها راغب می شن.

So, we have to work out who influences problems.

بنابراین، ما باید بفهمیم چه کسی روی مشکلات تاثیر می ذاره.

If we're looking at Iran, the president of the United States

اگه داریم در مورد ایران صحبت می کنیم، میگیم رئیس جمهور امریکا

we would like to think, may have some influence --

روی اون احتمالاً تاثیراتی داره

certainly the president in Iran has some influence --

قطعاً رئیس جمهور ایران هم در این زمینه تاثیراتی رو میذاره

but we make a mistake if we just pay attention

اما اگه فقط به افراد رده بالای نردبان قدرت

to the person at the top of the power ladder

توجه کنیم ، به اشتباه می افتیم

because that person doesn't know much about Iran,

چون اون فرد بخصوص ، مطالب زیادی در مورد ایران نمی دونه

or about energy policy,

یا مثلاً در مورد سیاستگذاری انرژی

or about health care,

یا سیستم درمانی

or about any particular policy.

و یا هر نوع خاصی از سیاستگذاری ها.

That person surrounds himself or herself with advisers.

اون فرد خودش را در احاطه مشاوران قرار می دهد.

If we're talking about national security problems,

اگه راجع به مشکلات امنیت ملی بخواهیم صحبت کنیم،

maybe it's the Secretary of State,

شاید این وزیر امور خارجه باشه،

maybe it's the Secretary of Defense,

شاید وزیر دفاع،

the Director of National Intelligence,

یا رئیس سازمان سیا،

maybe the ambassador to the United Nations, or somebody else

شاید هم نماینده امریکا تو سازمان ملل یا هر کس دیگری

who they think is going to know more about the particular problem.

که تصور می کنه که در مورد اون موضوع بخصوص بیشتر صاحب نظره.

But let's face it, the Secretary of State doesn't know much about Iran.

اما بهتره واقعیات رو بپذیریم، وزیر امور خارجه ما چیز زیادی راجع به ایران نمی دونه.

The secretary of defense doesn't know much about Iran.

وزیر دفاع ما چیز زیادی راجع به ایران نمی دونه.

Each of those people in turn

تک تک این افراد به نوبه خود

has advisers who advise them,

مشاورینی دارند که بهشون مشاوره میدن

so they can advise the president.

به این خاطره که می تونند به رئیس جمهور نظر مشورتی بدهند.

There are lots of people shaping decisions

افراد بیشماری هستند که تصمیم ها رو شکل می دهند

and so if we want to predict correctly

و در نتیجه چنانچه بخواهیم به درستی پیش بینی کنیم

we have to pay attention to everybody

مجبوریم به هر کسی که سعی داره

who is trying to shape the outcome,

نتیجه خروجی تصمیم رو شکل بده، توجه کنیم

not just the people at the pinnacle

نه فقط به افرادی که در راس

of the decision-making pyramid.

هرم تصمیم گیری قرار دارند.

Unfortunately, a lot of times we don't do that.

متاسفانه در اغلب اوقات اینکارو نمی کنیم.

There's a good reason that we don't do that,

دلیل متقنی وجود داره که این کار رو نکرده ایم،

and there's a good reason that using game theory and computers,

و دلیل خوبی وجود داره که با استفاده از کامپیوتر و نظریه بازی ها،

we can overcome the limitation

می تونیم به محدودیت چشم دوختن به گفته های

of just looking at a few people.

تعداد اندکی از افراد غلبه کنیم.

Imagine a problem with just five decision-makers.

مسئله ای رو در نظر بگیرید که فقط 5 تصمیم گیرنده داره.

Imagine for example

مثلاً تصور کنید

that Sally over here,

که "سالی" اینجا قرار گرفته

wants to know what Harry, and Jane,

می خواد بدونه "هری" و "جین"

and George and Frank are thinking,

و "جرج" و "فرانک" چی فکر می کنند

and sends messages to those people.

و پیامهایی به این افراد می فرسته.

Sally's giving her opinion to them,

سالی داره نظرشو به اونها میگه

and they're giving their opinion to Sally.

و اونها هم دارند نظرشونو به سالی میگن.

But Sally also wants to know

اما در عین حال سالی می خواد بدونه

what Harry is saying to these three,

که هری به این سه نفر دیگه چی میگه،

and what they're saying to Harry.

و اونها به هری چی دارن میگن.

And Harry wants to know

و هری میخواد بدونه

what each of those people are saying to each other, and so on,

هر کسی به دیگری چی داره میگه و به همین ترتیب،

and Sally would like to know what Harry thinks those people are saying.

و سالی میخواد بدونه هری در مورد گفته های این افراد چی فکر می کنه.

That's a complicated problem; that's a lot to know.

مسئله پیچیده ای است، کلی چیز هست که باید فهمید.

With five decision-makers

با داشتن 5 تصمیم گیرنده

there are a lot of linkages --

ارتباطات بسیاری خواهیم داشت

120, as a matter of fact,

در واقع 120 ارتباط خواهیم داشت

if you remember your factorials.

اگه فاکتوریل یادتون مونده باشه.

Five factorial is 120.

5 فاکتوریل میشه 120.

Now you may be surprised to know

حالا ممکنه تعجب کنید اگه بفهمید

that smart people can keep 120 things straight

افراد باهوش می تونند 120 موضوع رو

in their head.

مرتب در ذهنشون حفظ کنند.

Suppose we double the number of influencers

تصور کنید ما تعداد تاثیر گذاران رو

from five to 10.

از 5 تا به 10 نفر یعنی دو برابر کنیم.

Does that mean we've doubled the number of pieces of information

آیا این به مفهوم اینه که ما تعداد قطعات اطلاعات رو دو برابر کرده ایم

we need to know, from 120 to 240?

یعنی ما لازمه بجای 120 تا رابطه ، 240 مورد رو بدونیم؟

No. How about 10 times?

نه خیر، در مورد 10 برابر چطور؟

To 1,200? No.

آیا 1200 مورد میشه؟ نه خیر.

We've increased it to 3.6 million.

در این حالت ما تعداد رو به 3.6 میلیون افزایش داده ایم.

Nobody can keep that straight in their head.

هیچ کس نمی تونه این همه رو تو ذهنش نگه داره.

But computers,

اما کامپیوترها می تونند.

they can. They don't need coffee breaks,

این دستگاهها احتیاجی به زمان استراحت و قهوه نوشیدن ندارن،

they don't need vacations,

مرخصی هم نمی خوان

they don't need to go to sleep at night,

لازم هم نیست شبها بخوابن

they don't ask for raises either.

اضافه حقوق هم درخواست نمی کنند.

They can keep this information straight

و همه این اطلاعات رو آماده نگه می دارن

and that means that we can process the information.

و این به مفهوم اینه که ما می تونیم این اطلاعات رو پردازش کنیم.

So I'm going to talk to you about how to process it,

خوب حالا میخوام بهتون بگم چطوری این اطلاعات رو پردازش کنیم،

and I'm going to give you some examples out of Iran,

و میخوام چند مثال از ایران براتون بزنم

and you're going to be wondering,

و شما از خودتون خواهید پرسید

"Why should we listen to this guy?

که "چرا ما باید به حرفهای این آدم گوش کنیم؟"

Why should we believe what he's saying?"

"چرا ما باید آنچه که میگه رو باور کنیم؟"

So I'm going to show you a factoid.

خوب حالا من می خوام یه نکته جالب رو بهتون نشون بدم.

This is an assessment by the Central Intelligence Agency

این ارزیابی سازمان سیا است

of the percentage of time

از مدلی که من صحبتش را میکنم

that the model I'm talking about

در خصوص درصد صحت پیش بینی های این مدل

is right in predicting things whose outcome is not yet known,

از چیزهایی که هنوز نتیجه شان مشخص نشده

when the experts who provided the data inputs

و متخصصانی که داده های ورودی را فراهم کرده بودند،

got it wrong.

خودشان پیش بینی نادرستی داشتند.

That's not my claim, that's a CIA claim -- you can read it,

این ادعای من نیست، ادعای سازمان سیا است، می تونید گزارشش رو بخونید،

it was declassified a while ago. You can read it in a volume edited by

چند وقت پیش از حالت محرمانه خارج شد. می تونید این مطلب رو در مجلد ویرایش شده توسط

H. Bradford Westerfield, Yale University Press.

ایچ برادفورد وسترفیلد، از انتشارات دانشگاه ییل بخونید.

So, what do we need to know

خوب، ما برای اینکه پیش بینی کنیم

in order to predict?

چه چیزی رو لازم است بدونیم؟

You may be surprised to find out we don't need to know very much.

شاید تعجب کنید وقتی بفهمید که احتیاجی نیست خیلی مطالب رو بدونید

We do need to know who has a stake

ما فقط لازمه بدونیم در روند شکل دهی به خروجی تصمیم

in trying to shape the outcome of a decision.

چه کسانی سهم دارند.

We need to know what they say they want,

لازمه که بفهمیم چه چیزی رو می گن میخوان،

not what they want in their heart of hearts,

نه اینکه در ته قلبشون چی می خوان،

not what they think they can get,

و نه چیزی رو که فکر می کنن میتونن بدست بیارن،

but what they say they want, because that is a strategically chosen position,

بلکه فقط اون چیزی رو که می گن که می خوان مهمه؛ چون این موضوع، یک حالت انتخاب شده راهبردیه

and we can work backwards from that

و ما از همین نقطه می تونیم معکوس عمل کنیم

to draw inferences about important features of their decision-making.

تا مورد ویژگیهای مهم تصمیم گیریشون به یک استنباط برسیم.

We need to know how focused they are

لازم است بفهمیم برای مشکل موجود

on the problem at hand.

چقدر روی موضوع تمرکز کرده اند.

That is, how willing are they to drop what they're doing when the issue comes up,

یعنی وقتی موضوعی پیش می آد چقدر مجاب میشوند کاری که در حال انجام هستند را کنار بگذارند

and attend to it instead of something else that's on their plate --

و بجای موردی که در برابرشون قرار گرفته به مسئله جدید بپردازند؟

how big a deal is it to them?

چه قدر این موضوع براشون حائز اهمیت است؟

And how much clout could they bring to bear

و چنانچه گزینه ورود در مناقشه رو انتخاب کردند

if they chose to engage on the issue?

چه میزان قدرت و نفوذ رو متقبّل می شوند؟

If we know those things

اگر ما این نکات رو بدونیم

we can predict their behavior by assuming that everybody

با فرض این موضوع که هر کسی در تصمیماتش به دو چیز اهمیت میده

cares about two things on any decision.

می تونیم رفتار افراد رو پیش بینی کنیم.

They care about the outcome. They'd like an outcome as close to

یکی این که افراد در مورد نتیجه تصمیم شون اهمیت قائل هستند. اونها مایل هستند

what they are interested in as possible.

تا حد ممکن نتیجه تصمیم شون نزدیک به علایقشون باشه.

They're careerists, they also care about getting credit --

افراد به مقام حرفه ای شان توجه می کنند، و برای کسب اعتبار اهمیت قائل هستند.

there's ego involvement,

پای غرور و عزت نفس اونها در میان است.

they want to be seen as important in shaping the outcome,

دلشون میخواد بعنوان افراد مهم در شکل گیری این تصمیم دیده بشن،

or as important, if it's their druthers, to block an outcome.

یا وقتی تمایل به مسدود کردن نتیجه ای رو دارند ، فرد مهمی باشند.

And so we have to figure out how they balance those two things.

و بنابراین ما باید محاسبه کنیم اونها چطوری بین این دو موضوع توازن برقرار می کنند.

Different people trade off

افراد مختلف بین ایستادگی روی

between standing by their outcome,

نتیجه تصمیمشون و

faithfully holding to it, going down in a blaze of glory,

حفظ وفادارانه نتیجه تصمیم و دلخوش به تحسین شدن از یک طرف

or giving it up, putting their finger in the wind,

و یا کنار گذاشتن اون تصمیم و پی بردن به اینکه ببینند باد از کدوم طرف می وزد

and doing whatever they think is going to be a winning position.

و انجام آنچه که فکر می کنند اونها رو در وضعیت برد قرار میده از طرف دیگه، موازنه می کنند.

Most people fall in between, and if we can work out where they fall

بیشتر افراد در حد وسط قرار میگیرند، و اگه ما بفهمیم کجا قرار دارند

we can work out how to negotiate with them

می تونیم بفهمیم چطوری باهاشون مذاکره کنیم

to change their behavior.

تا رفتارشون رو تغییر بدیم.

So with just that little bit of input

بنابراین با همین اطلاعات اندک

we can work out what the choices are that people have,

می تونیم بفهمیم گزینه هایی که افراد دارند چیه،

what the chances are that they're willing to take,

و هر کدام از این گزینه ها را به چه احتمالی انتخاب می کنند،

what they're after, what they value, what they want,

بدنبال چی هستند، برای چه چیزی ارزش قائل هستند و چی می خوان،

and what they believe about other people.

و در مورد دیگران چی فکر می کنند.

You might notice what we don't need to know:

ممکنه توجه تان به چیزهایی که نیازی نیست بدونیم جلب شده باشه،

there's no history in here.

تاریخچه در اینجا اهمیتی نداره.

How they got to where they are

اینکه چگونه به این نقطه که هستند رسیده اند

may be important in shaping the input information,

ممکنه در شکل گیری اطلاعات ورودی اهمیت داشته باشه،

but once we know where they are

اما به محض اینکه فهمیدیم کجا قرار دارند

we're worried about where they're going to be headed in the future.

فکرمون فقط مشغول این مطلب میشه که در آینده به کدام جهت به پیش می روند.

How they got there turns out not to be terribly critical in predicting.

اینکه اونها چگونه به این نقطه رسیده اند، در پیش بینی ما چندان اهمیت بالایی نداره.

I remind you of that 90 percent accuracy rate.

اون 90 درصد نرخ صحت را بهتون یادآوری می کنم.

So where are we going to get this information?

خوب از کجا قراره این اطلاعات رو بدست بیاریم؟

We can get this information

ما این اطلاعات رو می تونیم

from the Internet, from The Economist,

از اینترنت، از نشریه اکونومیست،

The Financial Times, The New York Times,

نشریه تایمز مالی، نیویورک تایمز،

U.S. News and World Report, lots of sources like that,

اخبار امریکا و جهان و منابع بیشماری مثل اینها بدست بیاریم،

or we can get it from asking experts

یا می تونیم با پرسش از کارشناسان اونها رو بدست بیاریم

who spend their lives studying places and problems,

کارشناسانی که عمرشون رو روی مطالعه مکانها و مشکلات مختلف صرف کرده اند،

because those experts know this information.

چون این قبیل کارشناسان این اطلاعات رو می دونند.

If they don't know, who are the people trying to influence the decision,

اگه اونها ندونند، به افرادی توجه می کنیم که سعی می کنند بر تصمیم نفوذ داشته باشند

how much clout do they have,

و چقدر قدرت و نفوذ دارند

how much they care about this issue, and what do they say they want,

و اون افراد به چه میزان به این موضوع اهمیت می دهند، و بیان خواسته اشان چیه

are they experts? That's what it means to be an expert,

آیا اونوقت میشه گفت آنها کارشناس هستند؟ منظور از کارشناس اینه،

that's the basic stuff an expert needs to know.

این نکات بنیادینی است که یک کارشناس لازم است بدونه.

Alright, lets turn to Iran.

خوب، اجازه بدین برگردیم سر ایران.

Let me make three important predictions --

اجازه بدین 3 تا پیش بینی مهم بکنم

you can check this out, time will tell.

می تونید بعداً بررسی کنید، گذشت زمان نشون خواهد داد.

What is Iran going to do about its nuclear weapons program?

سوال اینه که ایران قصد داره در مورد برنامه سلاح های هسته اش چکار کنه؟

How secure is the theocratic regime in Iran?

حکومت دینی در ایران چقدر امنیت داره؟

What's its future?

آینده چی میشه؟

And everybody's best friend,

و محبوب دل همه مردم،

Ahmadinejad. How are things going for him?

احمدی نژاد، وضعیت او چطور خواهد بود؟

How are things going to be working out for him in the next year or two?

تا یک یا دو سال آینده شرایط برای او چطور خواهد بود؟

You take a look at this, this is not based on statistics.

یه نگاهی به این بندازید، این نمودار بر اساس آمار نیست.

I want to be very clear here. I'm not projecting some past data into the future.

قصد دارم اینجا خیلی شفاف باشم. من آینده رو براساس گذشته و اطلاعات بدست آمده برآورد نمی کنم.

I've taken inputs on positions and so forth,

من اطلاعات رو از موقعیت خودشون بیرون کشیده ام و بهمین ترتیب،

run it through a computer model

در یک مدل کامپیوتری اجرا کردم

that had simulated the dynamics of interaction,

که تعاملات روابط قدرت رو شبیه سازی کرده بود،

and these are the simulated dynamics,

و اینها روابط قدرت شبیه سازی شده هستند،

the predictions about the path of policy.

پیش بینی هایی در زمینه روند سیاستگذاری.

So you can see here on the vertical axis,

خوب شما در اینجا می تونید روی محور عمودی ببینید،

I haven't shown it all the way down to zero,

البته من تمام مقادیر به سمت پایین تا صفر رو نشون نداده ام،

there are lots of other options, but here I'm just showing you the prediction,

گزینه های فراوان دیگر هم وجود دارند، اما من در اینجا فقط پیش بینی ها را به شما نشان می دهم،

so I've narrowed the scale.

در نتیجه مقیاس را کوچک کرده ام،

Up at the top of the axis, "Build the Bomb."

در بالای محور "ساخت بمب" قرار داره.

At 130, we start somewhere above 130,

در 130 ، ما از جایی بالاتر از 130 شروع می کنیم،

between building a bomb, and making enough weapons-grade fuel

حد فاصل ساخت یک بمب، و تولید کافی سوخت مناسب تسلیحات

so that you could build a bomb.

که بشه باهاش یه بمب رو ساخت.

That's where, according to my analyses,

این نقطه است که بر اساس تحلیل من،

the Iranians were at the beginning of this year.

ایرانیها در ابتدای سال جاری در آن قرار داشتند.

And then the model makes predictions down the road.

و سپس مدل کامپیوتری پیش بینی هاشو در ادامه مسیر انجام میده،

At 115 they would only produce enough weapons grade fuel

در 115 ایرانیها بقدری سوخت کافی و مناسب تسلیحات رو تولید می کنند

to show that they know how, but they wouldn't build a weapon:

تا نشون بدهند که دانشش رو دارند، اما سلاح نخواهند ساخت،

they would build a research quantity.

بلکه مقادیری برای تحقیقات خواهند ساخت.

It would achieve some national pride,

این امر یه غرور ملی را کسب خواهد کرد،

but not go ahead and build a weapon.

اما جلوتر نمی روند و سلاح نمی سازند.

And down at 100 they would build civilian nuclear energy,

و در پایین روی 100 ایرانیها انرژی هسته ای صلح آمیز خواهند ساخت،

which is what they say is their objective.

که ادعا می کنند هدفشان همین است.

The yellow line shows us the most likely path.

خط زرد رنگ مسیر بسیار محتمل را به ما نشان می دهد.

The yellow line includes an analysis

خط زرد رنگ شامل تحلیل

of 87 decision makers in Iran,

87 نفر از تصمیم گیران در ایران

and a vast number of outside influencers

و همچنین تعداد زیادی از تاثیر گذاران بیرونی می شود

trying to pressure Iran into changing its behavior,

که سعی در فشار آوردن بر ایران بمنظور تغییر رفتار دارند،

various players in the United States, and Egypt,

صحنه گردانان متعددی در ایالات متحده، و مصر،

and Saudi Arabia, and Russia, European Union,

و عربستان سعودی، و روسیه، اتحادیه اروپا،

Japan, so on and so forth.

ژاپن و غیره و ذالک.

The white line reproduces the analysis

خط سفید بیانگر تحلیلی است که

if the international environment

در صورتیکه فضای روابط بین المللی

just left Iran to make its own internal decisions,

صرفاً به ایران اجازه بدهد که تصمیمات داخلی خود را

under its own domestic political pressures.

تحت فشارهای سیاسی داخلی اتخاذ نماید،

That's not going to be happening,

که البته این اتفاق حادث نخواهد شد

but you can see that the line comes down faster

اما می توانید ببینید که اگر ایرانیها تحت فشار بین المللی قرار نگیرند

if they're not put under international pressure,

اگر به آنها اجازه داده بشود که تجهیزات خود را به پیش ببرند

if they're allowed to pursue their own devices.

این خط سریع تر پایین می آید.

But in any event, by the end of this year,

اما در هر صورتی تا پایان امسال،

beginning of next year, we get to a stable equilibrium outcome.

اوایل سال آینده، ما به نتیجه موازنه پایدار می رسیم.

And that equilibrium is not what the United States would like,

و این موازنه چیزی نیست که مطلوب ایالات متحده باشد،

but it's probably an equilibrium that the United States can live with,

اما احتمالاً موازنه ای است که ایالات متحده می تواند با آن کنار بیاید،

and that a lot of others can live with.

و اینکه بسیاری دیگر هم می توانند با آن کنار بیایند.

And that is that Iran will achieve that nationalist pride

و این چیزی است که ایران با آن، غرور ملی را کسب می کند،

by making enough weapons-grade fuel, through research,

با ساخت سوخت کافی مورد نیاز تسلیحات، از طریق تحقیقات،

so that they could show that they know how to make weapons-grade fuel,

تا نشون بدهند که آنها دانش ساخت سوخت نوع تسلیحات را دارند،

but not enough to actually build a bomb.

اما نه سوخت کافی برای ساخت عملی یک بمب.

How is this happening?

چطور این واقعه اتفاق می افتد؟

Over here you can see this is the distribution

در اینجا می توانید این توزیع قدرت

of power in favor of civilian nuclear energy today,

حامی انرژی هسته ای صلح آمیز تا امروز را ببینید،

this is what that power block is predicted to be like

این چیزی است که بلوک قدرت پیش بینی می شود

by the late parts of 2010, early parts of 2011.

تا ماههای آخر 2010 و اوایل 2011 اینگونه باشد.

Just about nobody supports research on weapons-grade fuel today,

امروزه به هیچ وجه کسی از تحقیقات روی سوخت مناسب سلاح حمایت نمی کند،

but by 2011 that gets to be a big block,

اما تا 2011 بلوک بزرگتری خواهد شد،

and you put these two together, that's the controlling influence in Iran.

و شما می توانید این دو را در کنار هم بگذارید، این تاثیر کنترل کننده در ایران می باشد.

Out here today, there are a bunch of people --

اینجا، گروهی از افراد وجود دارند

Ahmadinejad for example --

مثلاً احمدی نژاد

who would like not only to build a bomb,

که نه تنها دوست دارند بمبی بسازند،

but test a bomb.

بلکه امتحانش هم بکنند.

That power disappears completely;

این قدرت کاملاً محو می شود،

nobody supports that by 2011.

هیچ کسی در سال 2011 از آن حمایت نخواهد کرد.

These guys are all shrinking,

این گروه کاملاً عقب خواهند کشید،

the power is all drifting out here,

قدرت در اینجا تماماً چرخش خواهد نمود

so the outcome is going to be the weapons-grade fuel.

بنابراین نتیجه سوخت مناسب سلاح خواهد بود.

Who are the winners and who are the losers in Iran?

برنده و بازنده در ایران چه کسانی خواهند بود؟

Take a look at these guys, they're growing in power,

یه نگاه به این افراد بیاندازید، اینها قدرت در حال رشد هستند،

and by the way, this was done a while ago

و ضمناً این مورد اندکی قبل اتفاق افتاده است

before the current economic crisis,

پیش از بحران اقتصادی کنونی

and that's probably going to get steeper.

و شیب اون احتمالاً تندتر می شود.

These folks are the moneyed interests in Iran,

اینها طبقات مرفه و پولدار در ایران هستند

the bankers, the oil people, the bazaaries.

بانکی ها، نفتی ها و بازاریها،

They are growing in political clout,

نفوذ سیاسی آنها در حال رشد است،

as the mullahs are isolating themselves --

در حالیکه آخوند ها دارند خودشان را منزوی می کنند

with the exception of one group of mullahs,

البته به استثنای یک گروه از آخوندها،

who are not well known to Americans.

که کاملاً برای امریکایی ها شناخته شده نیستند.

That's this line here, growing in power,

و آن هم این خط است که در حال کسب قدرت هستند،

these are what the Iranians call the quietists.

اینها کسانی هستند که ایرانیان آنها را خاموش می نامند.

These are the Ayatollahs, mostly based in Qom,

اینها آیت الله هایی هستند که غالباً ساکن قم هستند،

who have great clout in the religious community,

که در جامعه دینی نفوذ فراوانی دارند،

have been quiet on politics and are going to be getting louder,

تا کنون در سیاست سکوت نموده اند ولی شاخص تر خواهند شد،

because they see Iran going in an unhealthy direction,

چون می بینند که ایران در مسیری ناسالم حرکت می کند،

a direction contrary

مسیری در تضاد

to what Khomeini had in mind.

با آنچه که خمینی در ذهن داشت.

Here is Mr. Ahmadinejad.

اینجا آقای احمدی نژاد است.

Two things to notice: he's getting weaker,

دو چیز باید مورد توجه قرار بگیرد، او دارد ضعیف تر می شود

and while he gets a lot of attention in the United States,

و در حالیکه در ایالات متحده توجه بسیاری را بخود جلب کرده است

he is not a major player in Iran.

بازیگر اصلی در صحنه ایران نیست

He is on the way down.

او در مسیر سراشیبی قرار دارد.

OK, so I'd like you to take a little away from this.

خوب، مایلم کمی از این مطالب بیرون بیاییم.

Everything is not predictable: the stock market

همه چیز قابل پیش بینی نیست، بازار سهام

is, at least for me, not predictable,

حداقل برای من، قابل پیش بینی نیست

but most complicated negotiations are predictable.

اما پیچیده ترین مذاکرات قابل پیش بینی هستند.

Again, whether we're talking health policy, education,

مجدداً عرض می کنم، خواه راجع به سیاستگذاری بهداشت یا آموزش عالی صحبت کنیم

environment, energy,

محیط زیست یا انرژی

litigation, mergers,

دادخواهی حقوقی یا تلفیق و ادغام (شرکتها)

all of these are complicated problems

همه این موارد مشکلاتی پیچیده هستند

that are predictable,

که قابل پیش بینی هستند

that this sort of technology can be applied to.

که این نوع تکنیک می تونه در موردشون بکار گرفته بشه.

And the reason that being able to predict those things is important,

و دلیل قابل پیش بینی بودن اون موارد اهمیت داره،

is not just because you might run a hedge fund and make money off of it,

صرفاً بخاطر این نیست که شما یه شرکت سرمایه گذاری نامحدود راه بیاندازید و ازش پول در بیاورید

but because if you can predict what people will do,

بلکه بخاطر اینه که اگه بتونید پیش بینی کنید مردم چکار خواهند کرد،

you can engineer what they will do.

شما می تونید آنچه که اونها انجام خواهند داد رو مهندسی کنید.

And if you engineer what they do you can change the world,

و اگر شما آنچه که آنها انجام می دهند رو مهندسی کنید، می تونید دنیا رو تغییر بدهید

you can get a better result.

می تونید نتیجه بهتری بگیرید.

I would like to leave you with one thought, which is

مایل هستم با یک ایده از خدمتتون مرخص شوم که

for me, the dominant theme of this gathering,

برای من، مضمون غالب این گردهمایی است،

and is the dominant theme of this way of thinking about the world.

و موضوع غالب، این سبک تفکر در مورد دنیا است.

When people say to you,

وقتی مردم به شما می گویند،

"That's impossible,"

"غیر ممکن است"

you say back to them,

در پاسخ بهشون بگید

"When you say 'That's impossible,'

"وقتی می گی : غیر ممکنه

you're confused with,

این رو اشتباه گرفتی با اینکه

'I don't know how to do it.'"

"من نمی دونم چطور این رو انجام بدم"

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)

Chris Anderson: One question for you.

کریس اندرسون: من یک سوال دارم.

That was fascinating.

فوق العاده بود.

I love that you put it out there.

من عاشق مطالبی که گفتی هستم.

I got very nervous halfway through the talk though,

اگرچه وسط سخنرانی خیلی مضطرب شده بودم،

just panicking whether you'd included in your model, the possibility that

کاملاً سراسیمه شده بودم که آیا این احتمال که

putting this prediction out there might change the result.

بیان این پیش بینی ممکنه نتیجه را تغییر بدهد را در مدل خودت گنجانده ای یا نه؟

We've got 800 people in Tehran who watch TEDTalks.

800 نفر در تهران هستند که سخنرانی های TED رو تماشا می کنند.

Bruce Bueno de Mesquita: I've thought about that,

بروس بوئنو دی مسکیتا: از اونجاییکه کارهای زیادی برای واحد های اطلاعاتی کرده ام،

and since I've done a lot of work for the intelligence community,

من فکر این مورد را کرده بودم،

they've also pondered that.

آنها هم این رو در نظر گرفته اند.

It would be a good thing if

خیلی خوب خواهد شد اگر

people paid more attention, took seriously,

مردم توجه بیشتری بکنند، جدی بگیرند،

and engaged in the same sorts of calculations,

و در شیوه های محاسباتی این چنینی درگیر بشوند،

because it would change things. But it would change things in two beneficial ways.

چون همه چیز رو تغییر خواهد داد. البته همه چیز را به دو روش سودمند تغییر خواهد داد.

It would hasten how quickly people arrive at an agreement,

این امر نحوه به توافق رسیدن مردم را تسریع می کند،

and so it would save everybody a lot of grief and time.

و در نتیجه همه را از اندوه و تلف کردن وقت نجات می دهد.

And, it would arrive at an agreement that everybody was happy with,

و این امر منجر به حصول توافقی می شود که همه از آن خوشنود خواهند بود،

without having to manipulate them so much --

بدون اینکه لازم بشه خیلی آنها را کنترل کنیم

which is basically what I do, I manipulate them.

که اساساً من همین کار رو انجام می دهم، من ماهرانه کنترلشون می کنم.

So it would be a good thing.

پس چیز خوبی خواهد بود.

CA: So you're kind of trying to say, "People of Iran, this is your destiny, lets go there."

کریس اندرسون: پس یه جوری میخواهی بگی "مردم ایران، این سرنوشت شماست، بروید جلو".

BBM: Well, people of Iran, this is what many of you are going to evolve to want,

دی مسکیتا: خوب، مردم ایران، این آنچیزی است که بسیاری از شما به آن متحول شده و خواهید خواست.

and we could get there a lot sooner,

و ما بزودی زود می تونیم به اونجا برسیم،

and you would suffer a lot less trouble from economic sanctions,

و شما بمراتب مشقت کمتری از تحریم های اقتصادی را متحمل خواهید شد،

and we would suffer a lot less fear of the use of military force on our end,

و ما بمراتب واهمه کمتری از کاربرد توان نظامی از ناحیه شما خواهیم داشت،

and the world would be a better place.

و دنیا محل بهتری (برای زندگی) خواهد بود.

CA: Here's hoping they hear it that way. Thank you very much Bruce.

کریس اندرسون: امیدواریم از این طریق ایرانی ها این را بشنوند. خیلی متشکرم بروس.

BBM: Thank you.

بروس بوئنو دی مسکیتا: متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)