How racial bias works -- and how to disrupt it | Jennifer L. Eberhardt

Translator: Mohammad Habibi Reviewer: Leila Ataei

Some years ago,

چند سال قبل

I was on an airplane with my son who was just five years old at the time.

با پسرم، که آن موقع فقط پنج سالش بود، سوار هواپیما بودم.

My son was so excited about being on this airplane with Mommy.

پسرم خیلی هیجان داشت که با مامانی سوار هواپیما شده.

He's looking all around and he's checking things out

مدام به اینسو و آنسو نگاه می‌کرد و همه چیز را برانداز می‌کرد

and he's checking people out.

و آدم‌ها را هم یکی‌یکی وارسی می‌کرد.

And he sees this man, and he says,

بعد مردی را دید و گفت:

"Hey! That guy looks like Daddy!"

«مامان، این آقا شبیه باباست».

And I look at the man,

وقتی به آن مرد نگاه کردم،

and he didn't look anything at all like my husband,

دیدم حتی یک ذره هم شبیه شوهرم نیست.

nothing at all.

اصلاً و ابداً!

And so then I start looking around on the plane,

بعد که خوب داخل هواپیما را برانداز کردم،

and I notice this man was the only black guy on the plane.

دیدم آن آقا تنها مسافر سیاه‌پوست است.

And I thought,

بعد با خودم گفتم:

"Alright.

«که این طور!

I'm going to have to have a little talk with my son

باید به پسرم گوشزد کنم که

about how not all black people look alike."

سیاه‌پوست‌ بودن دلیل هم‌شکل بودن نیست»

My son, he lifts his head up, and he says to me,

بعد، پسرم سرش را بالا آورد و به من گفت:

"I hope he doesn't rob the plane."

«خدا کنه هواپیما رو ندزده!»

And I said, "What? What did you say?"

من گفتم: «چی؟ چی فرمودی؟»

And he says, "Well, I hope that man doesn't rob the plane."

گفت: «گفتم خدا کنه اون آقا هواپیما رو ندزده».

And I said, "Well, why would you say that?

ازش پرسیدم: «برای چی این حرف رو می‌زنی؟

You know Daddy wouldn't rob a plane."

اگر بابا بود که این کار رو نمی‌کرد».

And he says, "Yeah, yeah, yeah, well, I know."

گفت: «آره، آره، خودمم می‌دونم».

And I said, "Well, why would you say that?"

بعد من گفتم: «پس چرا گفتی؟»

And he looked at me with this really sad face,

با چشم‌هایی واقعاً غمگین به من نگاه کرد و

and he says,

گفت:

"I don't know why I said that.

«خودمم نمی‌دونم چرا این حرف رو زدم.

I don't know why I was thinking that."

نمی‌دونم چرا این فکر رو کردم».

We are living with such severe racial stratification

ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که چنین لایه‌های عمیقی از نژادپرستی دارد.

that even a five-year-old can tell us what's supposed to happen next,

که حتی بچه‌ای پنج ساله هم گمان می‌کند می‌داند قرار است چه اتفاقی بیفتد.

even with no evildoer,

یک بچه معصوم،

even with no explicit hatred.

که پر از صفاست.

This association between blackness and crime

این تلاقی میان سیاه بودن و مجرم بودن

made its way into the mind of my five-year-old.

در ذهن پسر پنج‌ساله‌ی من هم رسوخ کرده.

It makes its way into all of our children,

در ذهن همه‌ی بچه‌های ما رسوخ می‌کند.

into all of us.

در ذهن همه‌ی ما.

Our minds are shaped by the racial disparities

ذهن همه‌ی ما با تبعیض‌های نژادی که

we see out in the world

در اطرافمان می‌بینیم خو می‌گیرد

and the narratives that help us to make sense of the disparities we see:

و داستان‌سرایی‌ها موجب می‌شود که به این تبعیض‌ها منطق هم بدهیم:

"Those people are criminal."

«این آدم‌ها مجرمند»،

"Those people are violent."

«این آدم‌ها خشن‌اند»،

"Those people are to be feared."

«این آدم‌ها ترسناکند».

When my research team brought people into our lab

وقتی گروه تحقیقاتی ما افرادی را به آزمایشگاهمان آوردند

and exposed them to faces,

و به آنها تصاویر صورت‌هایی را نشان دادند،

we found that exposure to black faces led them to see blurry images of guns

متوجه شدیم که مواجهه با صورت سیاه‌پوستان، باعث می‌شود تصاویر محو اسلحه را

with greater clarity and speed.

با دقت و سرعت بیشتری ببینند.

Bias cannot only control what we see,

تعصب افزون بر اینکه تعیین می‌کند «چه چیزی بینیم»،

but where we look.

در «به کجا نگاه کنیم» هم دخیل است.

We found that prompting people to think of violent crime

پی بردیم که وقتی از آنها می‌خواهیم به جرایم خشن فکر کنند

can lead them to direct their eyes onto a black face

ممکن است باعث شود نگاهشان به سمت صورت سیاه‌پوستی برده شود

and away from a white face.

و از صورت سفید دور بشود.

Prompting police officers to think of capturing and shooting

وقتی از افسران پلیس خواسته شد به دستگیری و شلیک و

and arresting

بازداشت فکر کنند

leads their eyes to settle on black faces, too.

نگاه آنها هم روی صورت‌ سیاهان می‌نشیند.

Bias can infect every aspect of our criminal justice system.

تعصب می‌تواند به تمام جنبه‌های نظام قضایی ما هم سرایت کند.

In a large data set of death-eligible defendants,

در میان انبوه پرونده‌های دادرسی، با امکان صدور حکم اعدام،

we found that looking more black more than doubled their chances

پی بردیم هرچه پوست تیره‌تری داشته باشی، احتمال محکومیتت به

of receiving a death sentence --

اعدام از دوبرابر هم بیشتر می‌شود؛

at least when their victims were white.

دست کم وقتی قربانی سفیدپوست باشد.

This effect is significant,

حتی وقتی عامل شدت جرم و

even though we controlled for the severity of the crime

جذابیت متهم را بازتنظیم می‌کردیم باز هم چنین رابطه‌ای

and the defendant's attractiveness.

برقرار بود.

And no matter what we controlled for,

هر عاملی را هم که بازتنظیم کردیم،

we found that black people were punished

باز هم سیاه‌پوستان

in proportion to the blackness of their physical features:

به نسبت تیرگی رنگ پوستشان بیشتر مجازات شده بودند:

the more black,

هرچه تیره‌تر باشی،

the more death-worthy.

بیشتر مستحق مرگی.

Bias can also influence how teachers discipline students.

افزون بر اینها، تعصب می‌تواند روی معلمان در نحوه‌ی اداره‌ی کلاس هم اثر بگذارد.

My colleagues and I have found that teachers express a desire

من و همکارانم به این نتیجه رسیدیم که معلمان برای تأدیب دانش‌آموز متوسطه‌ای

to discipline a black middle school student more harshly

که سیاه‌پوست است خیلی خشن‌تر برخورد می‌کنند

than a white student

تا دانش‌آموز سفیدی

for the same repeated infractions.

که مرتکب همان خطا شده است.

In a recent study,

در پژوهش جدیدی

we're finding that teachers treat black students as a group

کم‌وبیش پی برده‌ایم که معلمان دانش‌آموزان سیاه‌پوست را دسته‌جمعی می‌بینند

but white students as individuals.

ولی سفیدپوستان را تک‌به‌تک.

If, for example, one black student misbehaves

یعنی اگر یک دانش‌آموز سیاه‌پوست مرتکب خطایی شود،

and then a different black student misbehaves a few days later,

و دانش‌آموز سیاه‌پوست دیگری چند روز بعد کار اشتباهی بکند

the teacher responds to that second black student

معلم، دانش‌آموز دوم را طوری تنبیه می‌کند

as if he had misbehaved twice.

که انگار دو بار کار اشتباهی انجام داده.

It's as though the sins of one child

انگار گناهان یک کودک را دیگری باید

get piled onto the other.

بر دوش بکشد.

We create categories to make sense of the world,

ما برای درک بهتر جهان طبقه‌بندی‌هایی ایجاد می‌کنیم

to assert some control and coherence

تا پدید‌هایی را که شبانه‌روز با آنها مواجه می‌شویم

to the stimuli that we're constantly being bombarded with.

به هم ربط دهیم و محدودشان کنیم.

Categorization and the bias that it seeds

طبقه‌بندی کردن و تعصبی که حاصل آن است،

allow our brains to make judgments more quickly and efficiently,

موجب می‌شوند مغز ما سریع‌تر و راحت‌تر قضاوت کند.

and we do this by instinctively relying on patterns

ما این کار را ناخودآگاه و بر پایه‌ی الگوهایی انجام می‌دهیم

that seem predictable.

که ظاهراً قابلیت پیش‌بینی دارند.

Yet, just as the categories we create allow us to make quick decisions,

هنوز، به همان اندازه که این طبقه‌بندی کردن به ما امکان تصمیم‌گیری آنی می‌دهد،

they also reinforce bias.

زمینه‌‌ساز تعصب هم می‌شوند.

So the very things that help us to see the world

یعنی درست همان چیزهایی که به ما کمک می‌کند این جهان را ببینیم،

also can blind us to it.

ممکن است چشم ما را به روی آن ببندند.

They render our choices effortless,

خیلی راحت انتخاب‌های ما را جهت‌دهی می‌کند،

friction-free.

بدون هیچ دردسری.

Yet they exact a heavy toll.

البته هزینه‌های آن بسیار سنگین است.

So what can we do?

حال چه کار می‌توانیم کنیم؟

We are all vulnerable to bias,

همه‌ی ما در معرض خطر تعصب هستیم،

but we don't act on bias all the time.

ولی این طور نیست که همیشه متعصبانه عمل کرده باشیم.

There are certain conditions that can bring bias alive

شرایط خاصی هست که ممکن است تعصب را بیدار کند

and other conditions that can muffle it.

و شرایط دیگری که می‌تواند آن‌ را خاموش کند.

Let me give you an example.

اجازه بدهید برایتان مثالی بزنم.

Many people are familiar with the tech company Nextdoor.

خیلی‌ها شرکت فناوری نِکست‌دُر را می‌شناسند.

So, their whole purpose is to create stronger, healthier, safer neighborhoods.

همه هدفشان ایجاد محله‌هایی بادوام‌تر و سالم‌تر و امن‌تر است.

And so they offer this online space

برای همین فضای آنلاینی را ایجاد کرده‌اند

where neighbors can gather and share information.

که در آن همسایه‌ها دور هم جمع می‌شوند و اطلاعات رد و بدل می کنند.

Yet, Nextdoor soon found that they had a problem

ولی نِکست‌دُر خیلی زود پی برد که به معضل صفحات

with racial profiling.

نژادپرستانه دچار شده‌اند.

In the typical case,

معمولاً،

people would look outside their window

وقتی آدم‌ها از پنجره بیرون را تماشا می‌کنند

and see a black man in their otherwise white neighborhood

و مرد سیاه‌پوستی را می‌بینند که در برابر همسایه سیفیدپوستشان ایستاده،

and make the snap judgment that he was up to no good,

سریع پیش‌داوری می‌کنند که آن مرد خیالاتی در سر دارد،

even when there was no evidence of criminal wrongdoing.

حتی وقتی که هیچ سند و مدرکی بر انجام کاری مجرمانه وجود ندارد.

In many ways, how we behave online

از جهات زیادی، رفتار ما در اینترنت

is a reflection of how we behave in the world.

بازتابی از رفتار ما در جهان واقعی است.

But what we don't want to do is create an easy-to-use system

ولی کاری که نباید انجام دهیم ایجاد سامانه‌ای است که در دسترس همگان باشد

that can amplify bias and deepen racial disparities,

و به تعصبات دامن بزند و نابرابری نژادی را گسترده‌تر کند،

rather than dismantling them.

به جای اینکه آن را فرو بکاهد.

So the cofounder of Nextdoor reached out to me and to others

برای همین یکی از بنیان‌گذاران نِکست‌دُر سراغ چند نفر رفت، از جمله من،

to try to figure out what to do.

تا برای این مسأله راه حلی پیدا کند.

And they realized that to curb racial profiling on the platform,

آنها پی بردند که برای محدود کردن صفحات با محتوای نژادگرایانه،

they were going to have to add friction;

باید دست‌اندازهایی ایجاد کنند؛

that is, they were going to have to slow people down.

یعنی باید روند کارشان را کند کرد.

So Nextdoor had a choice to make,

حالا نِکست‌دُر راه‌حلی پیش پایش داشت.

and against every impulse,

آنها تصمیم گرفتند در برابر هر نشانه‌ای

they decided to add friction.

مانعی ایجاد کنند.

And they did this by adding a simple checklist.

این کار را هم تنها با اضافه کردن یک چک‌لیست ساده انجام دادند.

There were three items on it.

سه مورد وجود داشت:

First, they asked users to pause

یک؛ از کاربران می‌خواستند کمی مکث کند

and think, "What was this person doing that made him suspicious?"

و فکر کند که «این شخص دارد چه کار می‌کند که باعث می‌شود به او بدگمان شوند؟»

The category "black man" is not grounds for suspicion.

«سیاه‌پوست بودن» هم جزء گزینه‌ها نیست.

Second, they asked users to describe the person's physical features,

دوم؛ از کاربران می‌خواستند ویژگی‌های ظاهری شخص را توصیف کنند،

not simply their race and gender.

سوای از نژاد و جنسیت.

Third, they realized that a lot of people

سوم؛ فهمیدند که بسیاری از مردم

didn't seem to know what racial profiling was,

ظاهراً نه می‌دانند صفحه‌ی نژادپرستانه چه محتوایی دارد، و نه

nor that they were engaging in it.

می‌دانند در ترویج این محتوا دست دارند.

So Nextdoor provided them with a definition

این شد که نکست‌دُر برای آنان توضیحی ارائه کرد

and told them that it was strictly prohibited.

و به انها گفت که چنین کاری اکیداً ممنوع است.

Most of you have seen those signs in airports

بیشتر شما این تابلوها را در فرودگاه‌ها و

and in metro stations, "If you see something, say something."

ایستگاه‌های مترو دیده‌اید: «فقط آنچه را دیده‌اید، به زبان بیاورید».

Nextdoor tried modifying this.

نِکست‌دُر کمی آن را تغییر داد:

"If you see something suspicious,

«اگر چیز شک‌برانگیزی دیدید،

say something specific."

سراغ حواشی نروید».

And using this strategy, by simply slowing people down,

و با همین راهبرد ِ کند کردن حرکت افراد،

Nextdoor was able to curb racial profiling by 75 percent.

نِکست‌دُر توانست تا ۷۵ درصد صفحات با محتوای نژادپرستانه را محدود کند.

Now, people often will say to me,

شاید خیلی‌ها به من بگویند:

"You can't add friction in every situation, in every context,

«تو که نمی‌توانی هر جایی و با هر محتوایی دست‌انداز ایجاد کنی،

and especially for people who make split-second decisions all the time."

مخصوصاً دربرابر کسانی که همیشه لحظه‌ای تصمیم می‌گیرند».

But it turns out we can add friction

ولی معلوم شده خیلی بیشتر از آنچه گمان می‌کنیم

to more situations than we think.

می‌توانیم مانع ایجاد کنیم.

Working with the Oakland Police Department

در نتیجه‌ی کار با پلیس اوکلند

in California,

در کالیفرنیا،

I and a number of my colleagues were able to help the department

من و تعدادی از همکارانم توانستیم به آنها کمک کنیم

to reduce the number of stops they made

تا تعداد دفعات توقفی را کاهش بدهند

of people who were not committing any serious crimes.

که در آن افراد مرتکب خلاف چندان مهمی نشده بودند.

And we did this by pushing officers

برای این کار افسران را وادار کردیم

to ask themselves a question before each and every stop they made:

هر باری که می‌خواهند توقف کنند، از خود بپرسند:

"Is this stop intelligence-led,

«آیا دستور من پلیسی-عقلانی است؛

yes or no?"

بله یا نه؟»

In other words,

به بیان دیگر،

do I have prior information to tie this particular person

آیا دلیل موجهی برای ربط دادن این شخص خاص به فلان جرم دارم؟

to a specific crime?

با افزودن این سؤال

By adding that question

به فرمی که افسران

to the form officers complete during a stop,

هنگام متوقف کردن دیگران پر می‌کنند،

they slow down, they pause,

شتابشان گرفته شد؛ مکث می‌کردند،

they think, "Why am I considering pulling this person over?"

با خود فکر می‌کردند «الان برای چی این آدم را متوقف کنم؟»

In 2017, before we added that intelligence-led question to the form,

سال ۲۰۱۷، پیش از آنکه این پرسش را به فرم اضافه کنیم،

officers made about 32,000 stops across the city.

افسران پلیس در سطح شهر تقریباً ۳۲ هزار دستور توقف می‌دادند.

In that next year, with the addition of this question,

سال بعدش، پس از اضافه شدن این پرسش،

that fell to 19,000 stops.

رسید به ۱۹ هزار بار.

African-American stops alone fell by 43 percent.

توقف آفریقایی‌آمریکایی‌ها خودش به تنهایی ۴۳ درصد کاسته شد.

And stopping fewer black people did not make the city any more dangerous.

و کمتر دستور ایست دادن به سیاه‌پوستان شهر را هیچ خطرناک‌تر نکرد.

In fact, the crime rate continued to fall,

راستش میزان جرم‌وجنایت هم کاسته شد،

and the city became safer for everybody.

و شهر برای همگان امن‌تر شد.

So one solution can come from reducing the number of unnecessary stops.

پس یک راه‌حل می‌شود کاهش تعداد دستورات بی‌دلیل توقف.

Another can come from improving the quality of the stops

یکی دیگر ممکن است بهبود شیوه‌ی برخوردشان

officers do make.

با افراد باشد.

And technology can help us here.

و فناوری می‌تواند به کمک ما بیاید.

We all know about George Floyd's death,

همه ما ماجرای مرگ جرج فلوید را می‌دانیم،

because those who tried to come to his aid held cell phone cameras

چون آنهایی که سعی داشتند به کمکش بیایند دوربین موبایل‌هایشان را روشن کردند

to record that horrific, fatal encounter with the police.

تا این صحنه‌ی دهشتناک و مرگ‌آور ِ مواجهه‌ی با پلیس را ضبط کنند.

But we have all sorts of technology that we're not putting to good use.

ولی ابزارهای زیادی داریم که از آنها به درستی استفاده نمی‌کنیم.

Police departments across the country

امروزه واحدهای پلیس سرتاسر کشور

are now required to wear body-worn cameras

باید روی لباس افسران دوریبن نصب کنند

so we have recordings of not only the most extreme and horrific encounters

تا افزون بر ویدیوی شدیدترین و هولناک‌ترین درگیری‌ها،

but of everyday interactions.

برخوردهای هرروزه‌شان نیز ضبط شود.

With an interdisciplinary team at Stanford,

به همراه گروهی چندوجهی در استنفورد،

we've begun to use machine learning techniques

و با استفاده از روش‌های داده‌کاوی

to analyze large numbers of encounters.

شروع کردیم به تحلیل انبوهی از برخوردها.

This is to better understand what happens in routine traffic stops.

می‌خواستیم بدانیم در جریان یک دستور ایست معمولی به یک خودرو چه می‌گذرد.

What we found was that

به این ترتیب پی بردیم

even when police officers are behaving professionally,

حتی وقتی افسران پلیس اصولی رفتار می‌کنند،

they speak to black drivers less respectfully than white drivers.

با رانندگان سفیدپوست، محترمانه‌تر از رانندگان سیاه‌پوست صحبت می‌کنند.

In fact, from the words officers use alone,

راستش فقط از روی کلماتی که به کار می‌بردند،

we could predict whether they were talking to a black driver or a white driver.

می‌توانستیم حدس بزنیم آیا دارد با یک سیاه‌پوست حرف می‌زند یا یک سفیدپوست.

The problem is that the vast majority of the footage from these cameras

مشکل این است که واحدهای پلیس از اکثر قریب به اتفاق این فیلم‌ها

is not used by police departments

هیچ بهره‌ای نمی‌برند

to understand what's going on on the street

تا بفهمند کف خیابان چه خبر است

or to train officers.

یا اینکه به افسران آموزش بدهند.

And that's a shame.

و این مایه شرمساری است.

How does a routine stop turn into a deadly encounter?

چطور یک بازرسی ساده‌ی پلیس به مواجهه‌ای مرگبار ختم می‌شود؟

How did this happen in George Floyd's case?

چطور این بلا بر سر جرج فلوید آمد؟

How did it happen in others?

بر سر بقیه چطور آمده بود؟

When my eldest son was 16 years old,

زمانی که پسر بزرگم شانزده ساله بود،

he discovered that when white people look at him,

فهمید وقتی سفیدپوستان نگاهش می‌کنند

they feel fear.

حس ترس دارند.

Elevators are the worst, he said.

به قول خودش درون آسانسور از همه جا بدتر است.

When those doors close,

وقتی درهایش بسته می‌شوند،

people are trapped in this tiny space

آدم‌ها در این فضای محدود به همراه کسی گرفتار می‌شوند،

with someone they have been taught to associate with danger.

که بهشان یاد داده‌اند، این شخص آمیخته‌ با خطر است.

My son senses their discomfort,

پسرم بی‌قراری‌شان را حس می‌کند،

and he smiles to put them at ease,

و برای اینکه خیالشان راحت شود به رویشان لبخند می‌زند،

to calm their fears.

که ترسشان بریزد.

When he speaks,

وقتی شروع به صحبت می‌کند

their bodies relax.

آن وقت آرام می‌شوند.

They breathe easier.

آرام‌تر نفس می‌کشند.

They take pleasure in his cadence,

از شیوه‌ی برخورد او، رفتارش، بیانش

his diction, his word choice.

احساس آرامش می‌کنند.

He sounds like one of them.

شبیه یکی از خودشان می‌شود.

I used to think that my son was a natural extrovert like his father.

همیشه گمان می‌کردم که پسرم، مثل پدرش، ذاتاً برون‌گراست.

But I realized at that moment, in that conversation,

ولی بعد از این ماجرا، و بعد از حرف‌هایی که زدیم فهمیدم

that his smile was not a sign that he wanted to connect

که لبخندش نشانی از تمایل به ارتباط

with would-be strangers.

با غریبه‌ها نیست.

It was a talisman he used to protect himself,

شگردی بود برای محافظت از خودش؛

a survival skill he had honed over thousands of elevator rides.

مهارتی نجات‌بخش که پس از هزاران بار سوار شدن بر آسانسور، آموخته بود.

He was learning to accommodate the tension that his skin color generated

رفته‌رفته یاد گرفته بود که چطور تنش ناشی از رنگ پوستش را برطرف کند،

and that put his own life at risk.

تنشی که زندگی‌اش را به خطر می‌انداخت.

We know that the brain is wired for bias,

همه می‌دانیم که تعصب در مغز ریشه می‌دواند،

and one way to interrupt that bias is to pause and to reflect

و یک راه برای برهم زدنش این است که درنگ کنیم

on the evidence of our assumptions.

و به مبانی پیش‌فرض‌هایمان درست بنگریم.

So we need to ask ourselves:

یعنی باید از خودمان بپرسیم:

What assumptions do we bring when we step onto an elevator?

وقتی پا در آسانسور می‌گذارم، چه پیش‌فرض‌هایی در ذهنم دارم؟

Or an airplane?

یا در هواپیما؟

How do we make ourselves aware of our own unconscious bias?

چطور خودمان را نسبت به تعصبات ناخودآگاهمان هشیار می‌کنیم؟

Who do those assumptions keep safe?

آیا این پیش‌فرض‌ها از جان کسی محافظت کرده؟

Who do they put at risk?

آیا جان کسی را به خطر انداخته؟

Until we ask these questions

تا وقتی که چنین سؤال‌هایی از خود نپرسیم

and insist that our schools and our courts and our police departments

و پافشارانه در مدارس و دادگاه‌ها و ادارات پلیس

and every institution do the same,

و دیگر نهادها هم همین کار نشود،

we will continue to allow bias

یعنی قبول کرده‌ایم که تعصب چشمان ما را

to blind us.

کور کند.

And if we do,

ولی اگر چنین نکنیم،

none of us are truly safe.

هیج کداممان آسایش نخواهیم داشت.

Thank you.

سپاسگزارم.