Dean Kamen: The emotion behind invention

دین کیمن: احساسات در پس یک اختراع

Translator: Mohammad Rostami Reviewer: Behrad Tehrani

It's not about technology,

بحث درباره تکنولوژی نیست.

it's about people and stories.

درباره مردم و داستان زندگی اونهاست.

I could show you

می تونم چیزی رو که

what recently was on television

چند وقت پیش در تلویزیون دیدم

as a high quality video:

در قالب یک فیلم ویدیویی با کیفیت به مدت 60 دقیقه به شما نشون بدم.

60 Minutes, many of you may have seen it.

احتمالا خیلی از شما ها هم اونو دیدین.

And it was the now director of the entire piece

مدیر کل فعلیِ

of the veteran's administration --

سازمان نیروهای از کار افتاده نظامی رو نشون می داد

who, himself, had lost an arm 39 years ago

که یک دستش رو 39 ساله پیش

in Vietnam --

در ویتنام از دست داده

who was adamantly opposed to these crazy devices

و ناچار به استفاده از این دست های مصنوعی که

that don't work.

که به هیچ دردی نمی خورن شده بود.

And it turns out that with 60 Minutes cameras rolling in the background,

پس از چرخش یک ساعته دوربین در پس زمینه

after he pretty much made his position clear on this --

وقتی که وضعیتش بخوبی مشخص شد،

he had his hook and he had his --

قلابش رو و . . .

he wore this arm for less than two hours

به مدت کمتر از دو ساعت اونو به تن کرد

and was able to pour himself a drink and got quite emotional over the fact

و تونست با اون برای خودش یک نوشیدنی بریزه و خیلی از این بابت هیجان زده شد.

that, quote -- his quote --

به گفته خودش،

it's the first time he's felt like he's had an arm in 39 years.

این اولین باریه که بعد از 30 سال احساس کرده که صاحب یک دست شده.

But that would sort of be jumping to the middle of the story,

اما این به نوعی پریدن به وسط داستان بود

and I'm not going to show you that polished video.

و من قصد ندارم که یک ویدیو موقر رو به شما نشون بدم.

I'm going to, instead, in a minute or two,

بجای اون می خوام در یک یا دو دقیقه

show you an early, crude video

به شما یک ویدیو خام رو نشون بدم

because I think it's

برای اینکه فکر می کنم این

a better way to tell a story.

روش بهتری برای گفتن داستان باشه.

A few years ago I was visited by

چند سال قبل افرادی از دارپا( مرکز تحقیقات پیشرفته وزرات دفاع امریکا)

the guy that runs DARPA,

برای ملاقات من اومده بودن

the people that fund all the advanced technologies

سازمانی که عهده دار سرمایه گذاری روی فناوری های پیشرفته ای است

that businesses and universities probably wouldn't take the risk of doing.

که بطور معمول شرکت های خصوصی و دانشگاه ها ریسک سرمایه گذاری روی اونها رو قبول نمی کنن.

They have a particular interest in ones that will help our soldiers.

اونها مخصوصا علاقه ویژه ای به فناوری هایی برای کمک به سرباز ها دارن.

I get this sort of unrequested -- by me anyway -- visit,

این ملاقات بدون دعوت رو قبول کردم

and sitting in my conference room is a very senior surgeon

در حالیکه در اتاق کنفرانسم یک جراح خیلی با سابقه

from the military

از ارتش نشسته

and the guy that runs DARPA.

و افرادی که دارپا رو اداره میکنن.

They proceed to tell me a story which comes down

اونها ماجرایی را برای من تعریف کردن که تقریبا به این صورت بود:

to basically the following. We have used such advanced technologies

ما هم اکنون از تکنولوژی های خیلی پیشرفته ای استفاده می کنیم

now and made them available

و اونها رو در دورترین

in the most remote places that we put soldiers:

نقاطی که سرباز هایمان حضور دارن بکار گرفته ایم،

hills of Afghanistan, Iraq ...

ارتفاعات افغانستان و عراق.

They were quite proud of the fact that

و اونها کاملا به این مساله افتخار می کردن

you know, before the dust clears,

می دونید، قبل از اینکه غبار از روی اونها پاک بشه

if some soldier has been hurt

اگر یک سرباز دچار جراحت شده باشه،

they will have collected him or her, they will have brought him back,

این ها پیداش می کنن و به محل مناسب انتقال میدن

they will be getting world-class triage emergency care

و بالاترین سطوح خدمات پزشکی و امدادی رو به اونها ارائه میدن

faster than you and I would be getting it if we were hurt

سریع تر از اونی که اگر من یا شما در یک حادثه رانندگی

in a car accident in a major city in the United States.

در یکی از شهر های بزرگ امریکا دچار آسیب دیدگی بشیم به اون دسترسی داریم.

That's the good news.

این خبر خوبیه

The bad news is if they've collected this person

و اما خبر بد اینه که وقتی اون شخص را بر می گردونن

and he or she is missing an arm or leg,

اگر یک دست یا پا،

part of the face, it's probably not coming back.

یا قسمتی از صورتش رو از دست داده باشه احتمالا قابل برگشت نخواهد بود.

So, they started giving me the statistics on how many of these kids had lost an arm.

اونها شروع کردن به دادن اعداد و ارقامی در باره سربازهای جوانی که یک دستشون رو از دست دادن.

And then the surgeon pointed out, with a lot of anger,

و سپس جراح اشاره کرد ،البته خیلی با عصبانیت،

he said, "Why is it? At the end of the Civil War,

گفتش،" چرا بعد از اتمام جنگ داخلی وضعیت باید اینطوری باشه

they were shooting each other with muskets. If somebody lost an arm,

اونها به سمت همدیگه با تفنگ فیتیله ای شلیک می کردن، اگر کسی دستش رو از دست میداد

we gave them a wooden stick with a hook on it.

ما یک دست چوبی که یک قلاب تهش داره بهش می دادیم

Now we've got F18s and F22s,

الان ما اف-18 و اف-22 داریم

and if somebody loses an arm,

و اگر یک نفر دستش رو از دست بده

we give them a plastic stick with a hook on it."

یک دست پلاستیکی با قلابش بهش میدیم."

And they basically said, "This is unacceptable,"

و اونها اساسا می گفتن که این مساله قابل پذیرش نیست.

and then the punchline: "So, Dean,

و اما قسمت جالب، " خوب دین،

we're here because you make medical stuff.

ما اینجا هستیم بخاطر اینکه تو وسایل پزشکی می سازی

You're going to give us an arm."

و تو قراره یک دست برای ما بسازی."

And I was waiting for the 500 pages of bureaucracy,

من منتظر 500 صفحه تشریفات اداری

paperwork and DODs.

و کاغذ بازی های خاص ارگان های دفاعی بودم.

No, the guy says,

اونها گفتند، نه!

"We're going to bring a guy into this conference room,

"ما می خواهیم یک نفر رو به این اتاق بیاریم

and wearing the arm you're going to give us,

و دستی رو که تو به ما میدی تنش کنیم

he or she is going to pick up a raisin or a grape

اون باید بتونه یک کشمش یا انگور رو باهاش

off this table.

از روی این میز برداره

If it's the grape, they won't break it."

اگر انگور باشه نباید له بشه."

Great he needs efferent, afferent, haptic response sensors.

این کار نیاز داره به سنسورهای آوران، وابران، لمسی . . .

"If it's the raisin, they won't drop it."

"اگر کشمش باشه نباید از دستش بیوفته."

So he wants fine motor control: flex at the wrist,

بنابر این در قسمت مچ احتیاج به کنترل موتور دقیق و انعطاف پذیر داره،

flex at the elbow, abduct and flex at the shoulder.

انعطاف پذیری در آرنج، قابلیت جدا شدن از بدن و انعطاف پذیری در قسمت شانه.

Either way they were going to eat it.

در هر صورت باید بتونه اونو بخوره.

"Oh, by the way Dean. It's going to fit on a 50th percentile female frame --

"اوه، راستی دین، باید متناسب با قالب زنانه 50 درصد باشه،

namely 32 inches from the long finger --

یعنی 32 اینچ فاصله از انگشت اشاره.

and weigh less than nine pounds."

وزنش هم باید کمتر از 9 پوند باشه.

50th percentile female frame.

متناسب با قالب زنانه 50 درصد

"And it's going to be completely self contained including all its power."

و همه چیز رو باید روی خودش داشته باشه، که این شامل منبع انرژی هم میشه."

So, they finished that. And I, as you can tell,

اونها صحبت هاشون تموم شد و من هم همونطور که هرکسه دیگه هم که باشه میگه،

am a bashful guy.

من البته یکم خجالتی ام.

I told them they're nuts.

بهشون گفتم که دیوونه شدن

(Laughter)

(خنده)

They've been watching too much "Terminator."

یا اینکه خیلی ترمیناتور نگاه کردن.

(Laughter)

(خنده)

Then, the surgeon says to me,

بعد جراح به من گفت،

"Dean, you need to know

" دین، تو باید اینو در نظر داشته باشی که

more than two dozen of these kids have come back

بیشتر از دو جین از این بچه ها برگشتن

bilateral."

در حالی که دوتا دستشون رو از دست دادن."

Now, I cannot imagine --

تصورش هم برای من ناممکنه

I'm sorry, you may have a better

ببخشید شاید شما تصورتون

imagination than I do --

از من بهتر باشه.

I can't imagine losing my arm,

من نمی تونم تصور کنم که یک دستم رو از دست بدم

and typically at 22 years old.

اونهم در سن 22 سالگی

But compared to that, losing two?

چه برسه به اینکه دوتاشو از دست داده باشم

Seems like that would be an inconvenience.

رنج بزرگی بنظر میرسه.

Anyway, I went home that night. I thought about it.

در هر حال، من اونشب به خونه رفتم و راجع بهش فکر کردم

I literally could not sleep

حقیقتا نتونستم بخوابم

thinking about, "I wonder how you'd roll over

به این فکر می کردم که بدون داشتن شونه

with no shoulders."

چطور میشه غلط زد.

So, I decided we've got to do this.

برای همین تصمیم گرفتم که این کار رو انجام بدم.

And trust me, I've got a day job, I've got a lot of day jobs.

باور کنید که من هم کار دارم، کار های زیادی هم دارم

Most of my day job keeps me busy

و بیشتر وقت منو به خودشون اختصاص میدن

funding my fantasies like FIRST and water and power ....

سرمایه گذاری روی زمینه هایی مثل بنیاد فِرست، مساله آب و انرژی، . . .

And I've got a lot of day jobs.

و کلی از این کارها دارم

But I figured I gotta do this.

اما با خودم گفتم،" من باید این کار رو انجام بدم."

Did a little investigation,

کمی بررسی کردم

went down to Washington, told them

به واشنگتن رفتم و به اونها گفتم

I still think they're nuts but we're going to do it.

من هنوز هم فکر می کنم اونا دیوونن، اما در هر حال می خوام انجامش بدم.

And I told them I'd build them an arm.

و بهشون گفتم که براشون یک دست خواهم ساخت.

I told them it would probably take five years to get through the FDA,

و گفتم که احتمالا 5 سال طول میکشه تا بتونیم مجوز اف دی ای رو بگیریم

and probably 10 years to be reasonably functional.

و احتمالا حدود 10 سال تا اینکه واقعا کاربردی بشه.

Look what it takes to make things like iPods.

در نظر بگیرید ساختن یک چیزی مثل آی پاد چقدر زمان میبره.

"Great," he said, "You got two years."

اون گفت، عالیه، "شما دو سال وقت دارین!"

(Laughter)

(خنده)

I said, "I'll tell you what. I'll build you an arm

من گفتم،" بزارید یک چیزی رو بگم، من یک دست می سازم

that's under nine pounds

که وزنش کمتر از 9 پونده

that has all that capability in one year.

و همه قابلیت ها رو داره، در کمتر از یک سال.

It will take the other nine to make it functional and useful."

بقیه نه ساله دیگه برای اینه که کاربردی و قابل استفاده بشه."

We sort of agreed to disagree.

به نحوی این اختلافات رو پذیرفتیم.

I went back and I started putting a team together,

من برگشتم و شروع کردم به جمع کردن تیم

the best guys I could find with a passion to do this.

بهترین افرادی رو که می تونستم جمع کنم، افرادی که در ضمن انگیزه قوی ای برای این کار داشته باشند.

At the end of exactly one year

بعد از گذشت دقیقا یک سال

we had a device with 14 degrees of freedom,

ما وسیله ای داشتیم با 14 درجه آزادی،

all the sensors, all the microprocessors,

همه سنسورها، تمام میکرو پروسسورها،

all the stuff inside.

همه چیز در داخلش.

I could show you it with a cosmesis on it

می تونستم اون رو با ظاهری آراسته به شما نشون بدم

that's so real it's eerie, but then you wouldn't see

اونطوری واقعا اسرار آمیز بنظر میرسید، اما شما

all this cool stuff.

نمی تونستید همه این چیز های جالب رو ببینید.

I then thought it would be years

من با خودم فکر کردم که سال ها طول میکشه

before we'd be able to make it really, really useful.

تا ما اون را واقعا قابل استفاده کنیم

It turned out, as I think you could see

ولی همونطور شد که شما می بینید،

in Aimee's capabilities and attitudes,

در بحث رابطه توانمندی با نگرش،

people with a desire to do something

افرادی که واقعا چیزی رو می خوان

are quite remarkable and nature is quite adaptable.

کاملا بی نظیر عمل می کنن و طبیعت هم بخوبی خودش رو تطبیق میده.

Anyway, with less than 10 hours of use,

در هر حال، با کمتر از ده ساعت استفاده،

two guys -- one that's bilateral.

دو نفر که یکیشون هردوتا دستش رو از دست داده،

He's literally, he's got no shoulder on one side,

در یک طرف بکلی شونه نداره،

and he's high trans-humeral on the other.

و یک نیم شونه در طرف دیگه.

And that's Chuck and Randy together,

و این تصویر، چاک و رندی رو با هم نشون میده،

after 10 hours -- were playing in our office.

بعد از گذشت 10 ساعت که در دفتر ما مشغول بازی با این دست ها بودن.

And we took some pretty cruddy home movies.

و ما چندتا فیلم خونگی گرفتیم

At the end of the one I'm going to show, it's only about a minute

که در انتهای یکیشون که می خوام بهتون نشون بدم، و فقط یک دقیقه

and a couple of seconds long,

و چند ثانیه بیشتر نیست،

Chuck does something that to this day I'm jealous of,

چاک کاری رو انجام میده که تا امروز من بهش حسودیم میشه.

I can't do it.

من نمی تونم انجام بدم.

He picks up a spoon, picks it up,

اون یک قاشق رو بر می داره،

scoops out some Shredded Wheat and milk,

مقداری شیر و گندم رنده شده باهاش بر می داره،

holds the spoon level

سطح قاشق رو حفظ میکنه،

as he translates it, moving all these joints simultaneously,

در حالیکه این کار رو میکنه،

to his mouth, and he doesn't drop any milk.

تمام مفاصل رو به سمت دهانش هدایت میکنه و ذره ای شیر از قاشق بیرون نمی ریزه.

(Laughter)

(خنده)

I cannot do that.

من نمی تونم این کار رو بکنم.

(Laughter)

(خنده)

His wife was standing behind me.

همسرش پشت من ایستاده بود.

She's standing behind me at the time

در اون لحظه پشت من بود

and she says, "Dean,

و گفت، "دین،

Chuck hasn't fed himself in 19 years.

چاک 19 ساله که نتونسته خودش غذاشو بخوره.

So, you've got a choice:

با این حساب تو باید انتخاب کنی:

We keep the arm, or you keep Chuck."

یا ما این دست رو پیش خودمون نگه میداریم، یا تو باید چاک رو نگه داری!"

(Laughter) (Applause)

(خنده)

So, can we see that?

خوب، می تونیم ببینیمش؟

This is Chuck showing simultaneous control

این چاکه که داره کنترل همزمانِ

of all the joints.

همه مفصل ها رو باهم نشون میده.

He's punching our controls guy. The guy behind him

اون داره به مسئول کنترل ما مشت می زنه. کسی که پشت سر اونه

is our engineer/surgeon,

مهندسِ مونه

which is a convenient guy to have around.

که فرد مناسبیه برای اینکه اون دور و بر حضور داشته باشه.

There's Randy, these guys are passing a rubber

این رندیه، اونا دارن یک توپ پلاستیکی رو

little puck between them.

بینشون رد و بدل می کنن.

And just as in the spirit of FIRST,

و درست مثل جو بنیاد فِرست،

gracious professionalism, they are quite proud of this,

حرفه ای بودن توام با بخشندگی، و اونها کاملا بهش افتخار میکنن،

so they decide to share a drink.

بنابراین می خوان یک نوشیدنی رو بهم بدن.

This is a non-trivial thing to do, by the way.

و این چیز کمی نیست.

Imagine doing that with a wooden stick and a hook on the end of it,

تصور کنید که بخواین همین کار رو با یک دست چوبی که قلابی تهش داره انجام بدین،

doing either of those.

هرکدوم از این کار ها رو که بخواین انجام بدین.

Now Chuck is doing something quite extraordinary,

الان چاک داره یک کاره کاملا خارق العاده انجام میده،

at least for my limited physical skill.

حداقل در مقایسه با توانایی های فیزیکی محدود من.

And now he's going to do what DARPA asked me for.

و الان می خواد اون کاری رو که دارپا از من خواسته بود انجام بده.

He's going to pick up a grape -- he didn't drop it,

می خواد یک دونه انگور برداره، ننداختش

he didn't break it --

لهش نکرد

and he's going to eat it.

و حالا می خواد بخورتش.

So, that's where we were

به این ترتیب این جایی بود که ما

at the end of about 15 months.

بعد از حدود 15 ماه بهش رسیدیم.

(Applause)

(تشویق)

But, as I've learned from Richard,

اما همونطور که من از ریچارد یاد گرفتم

the technology, the processors, the sensors, the motors,

تکنولوژی، پردازنده ها، سنسورها، موتورها،

is not the story.

اصل ماجرا نیست.

I hadn't dealt with this kind of problem

من با این نوع مسائل آشنا نبودم

or frankly, this whole segment

یا درست تر بگم، با کل این بخش

of the medical world.

از دنیای پزشکی.

I'll give you some astounding things that have happened

می خوام یک سری چیزهایی رو که اتفاق افتادن براتون تعریف کنم

as we started this.

از موقعی که ما این پروژه رو شروع کردیم

After we were pretty much convinced we had a good design,

بعد از اینکه ما تقریبا به این باور رسیده بودیم که طراحی خوبی انجام دادیم،

and we'd have to make all the standard engineering trade-offs you always make --

و در حالیکه مجبور به انجام همه مصالحه های استاندارد مهندسی بودیم،

you can always get three out of four of anything you want;

شما همواره می تونید 3 تا رو از چهارتا چیزی که می خواین انتخاب کنین.

the weight, the size, the cost, the functionality --

وزن، اندازه، هزینه، کارکرد

I put a bunch of guys in my plane

من یک عده رو جمع کردم،

and I said, "We're flying down to Walter Reed, and we're going talk to these kids,

و بهشون گفتم که ما می خوایم به والتر رید بریم و با این بچه ها صحبت کنیم

because frankly it doesn't matter whether we like this arm.

بخاطر اینکه، صادقانه بگم ، این مهم نیست که ما این دست رو دوست داشته باشیم

It doesn't matter whether the

حتی مهم نیست که

Department of Defense likes this arm."

وزارت دفاع اون رو بپسنده

When I told them that they weren't entirely enthusiastic,

بهشون گفتم که البته اون ها علاقه ای به این کار ندارن

but I told them, "It really doesn't matter what their opinion is.

اما بهشون گفتم، نظر اونا واقعا مهم نیست

There is only one opinion that matters,

تنها یک نظره که اهمیت داره،

the kids that are either going to use it or not."

اینکه اون بچه ها تمایل داشته باشن ازش استفاده کنن یا نه.

I told a bunch of my engineers, "Look we're going to walk into Walter Reed,

من به گروه مهندسانم گفتم،" ببینید ما می خوایم به والتر رید بریم

and you're going to see people, lots of them,

و شما قراره افرادی رو ببینید که تعداد زیادی از اونها

missing major body parts.

بخش های عمده بدنشون رو از دست دادن.

They're probably going to be angry, depressed, frustrated.

اونها احتمالا عصبانی، افسرده، و خسته هستن

We're probably going to have to give them support, encouragement.

و ما باید بهشون دلگرمی و انگیزه بدیم

But we've got to extract from them

اما همینطور هم می خوایم ازشون

enough information to make sure we're doing the right thing."

اطلاعات کافی بگیریم تا مطمئن بشیم که داریم کارِ درست رو انجام میدیم."

We walked into Walter Reed and I could not have been more wrong.

ما به والتر رید رفتیم و من نمی تونستم بیشتر از این در اشتباه باشم.

We did see a bunch of people,

ما گروهی از افراد رو دیدیم،

a lot of them missing a lot of body parts,

تعداد زیادیشون بخش های زیادی از بدنشون رو از دست داده بودن

and parts they had left were burned;

و قسمت های باقی مونده هم سوخته بودن،

half a face gone, an ear burned off.

صورتشون نصفش رفته بود و یکی از گوش ها هم سوخته بود.

They were sitting at a table. They were brought together for us.

اونها پشت میز نشسته بودن، اونها رو بخاطر ما اونجا جمع کرده بودن.

And we started asking them all questions.

و ما شروع به پرسیدن سوال هایمان کردیم.

"Look," I'd say to them, "We're not quite as good as nature yet.

من بهشون گفتم ببینید، ما هنوز به اندازه طبیعت خوب نیستیم

I could give you fine motor control,

من می تونم بهتون کنترل موتور خوبی بدم،

or I could let you curl 40 pounds;

یا این امکان رو که بتونید یک وزنه 40 پوندی را جابجا کنین،

I probably can't do both.

احتملا نمی تونم از پس هردوش بر بیام.

I can give you fast control

می تونم بهتون کنترل سریع بدم

with low reduction ratios in these gears,

با ضریب کاهش کم چرخ دنده،

or I can give you power;

یا می تونم بهتون قدرت بدم،

I can't give you both.

نمی تونم هر جفتش رو بدم.

And we were trying to get them to all help us

و ما داشتیم تلاش می کردیم تا بتونیم از نظر همشون استفاده کنیم

know what to give them.

تا بفهمیم که چی باید به اونها بدیم.

Not only were they enthusiastic, they kept thinking

اونها نتها با انگیزه بودن، بلکه اهل تفکر هم بودن

they're there to help us.

اونها اونجان که به ما کمک کنن.

"Well, would it help if I ..."

"خوب- آیا این کمکی میکنه اگر - "

"Guys, and woman,

بچه ها،

you've given enough.

شما به اندازه کافی به ما کمک کردین.

We're here to help you. We need data. We need to know

حالا این ماییم که می خوایم به شما کمک کنیم. ما فقط احتیاج به داده داریم. ما می خوایم بدونیم

what you need."

که شما به چی نیاز دارید.

After a half an hour, maybe, there was one guy at the far end of the table

بعد از نیم ساعت،یا این حدودا، یک نفر بود که در گوشه انتهایی میز نشسته بود

who wasn't saying much.

و زیاد هم حرف نمی زد

You could see he was missing an arm.

معلوم بود که یک دستش رو از دست داده

He was leaning on his other arm.

و به دست دیگش تکیه داده بود.

I called down to the end, "Hey, you haven't said much.

من بلند به اون ته اشاره کردم، " هی، شما چیزی نگفتین،

If we needed this or this, what would you want?"

اگر ما این یا این رو بسازیم شما کدومش رو ترجیح میدی؟"

And he said, "You know,

و اون گفت،"می دونید. . .

I'm the lucky guy at this table.

من اینجا تو این جمع فرد خوش شانسی هستم

I lost my right arm,

دست راستم را از دست دادم،

but I'm a lefty."

ولی خوب، چپ دستم."

(Laughter)

(خنده)

So, he wouldn't say much.

به همین خاطر چیز زیادی نمی گفت.

He had a great spirit, like all the rest of them had great spirits.

روح بزرگی داشت. همونطور که همه اونا روح بزرگی دارن.

And he made a few comments.

و فقط تعدای از نظراتش رو گفت.

And then the meeting ended. We said goodbye to all these guys.

و جلسه خاتمه پیدا کرد و ما از همشون خداحافظی کردیم

And that guy pushed himself back from the table ...

و اون فرد خودش رو از میز به عقب کشید،

he has no legs.

پا هم نداشت.

So, we left.

ما اونجا رو ترک کردیم

And I was thinking,

و من تو این فکر بودم که

"We didn't give them support and encouragement;

ما به اونها دلگرمی و انگیزه ندادیم،

they gave it to us.

اونها اینا رو به ما دادن

They're not finished giving yet."

و هنوز هم دست از این کارشون نکشیدن.

It was astounding.

این حیرت آور بود.

So, we went back.

ما بر گشتیم.

And I started working harder, faster.

و من محکمتر و سریعتر از قبل به کار ادامه دادم.

Then we went out to Brooke Army Medical Center.

بعد از اون ما به مرکز پزشکی ارتش بروک رفتیم

And we saw lots of these kids, lots of them.

و تعداد زیادی از اون بچه ها رو اونجا دیدیم

And it was astounding

و واقعا شگفت اور بود

how positive they are.

که چقدر این بچه ها مثبتن.

So, we went back,

دوباره برگشتیم

and we've been working harder yet.

و این بار هم محکمتر و قویتر از گذشته کارمون رو ادامه دادیم.

We're in clinical trials,

هم اکنون در حال طی کردن آزمایش های بالینی هستیم

we've got five of them on people.

و روی 5 نفر هم نصبشون کردیم

We're screaming along.

خیلی هم سر و صدا راه انداختیم.

And I get a call and we go back

من تماسی دریافت کردم و ما برگشتیم

to Washington.

به واشنگتن

We go back to Walter Reed,

به والتر رید رفتیم.

and a kid, literally,

یکی

20 some-odd days before that

حدود 20 روز قبل از اون تاریخ

was blown up.

در یک انفجار شدیدا مجروح شده بود

And they shipped him to Germany

و به آلمان منتقلش کرده بودن

and 24 hours later they shipped him from Germany

و بعد 24 ساعت هم از آلمان به

to Walter Reed.

والتر رید فرستاده شده بود.

And he was there,

اون اونجا بود

and they said we needed to come.

و گفتن که می خوان که ما به اونجا بریم

And I went down

و من هم رفتم

and they rolled him into a room.

و اونو به یک اتاق آوردن.

He's got no legs.

پا هاش رو از دست داده بود

He's got no arms.

دست هم نداشت

He's got a small residual limb on one side.

و تنها قسمتی از بازو در یک طرف بدنش داشت

Half of his face is gone,

نصف صورتش رفته بود

but they said his vision is coming back.

اما گفتن که بیناییش برمیگرده

He had one good eye.

یک چشم سالم داشت

His name is Brandon Marrocco.

اسمش هست، براندن موراکو.

And he said,

گفت:

"I need your arms,

"من دست های شما رو می خوام

but I need two of them."

البته دوتاشونو می خوام."

"You'll get them."

حتما.

This kid was from Staten Island.

این فرد اهل استیتن آیلند بود.

And he said, "I had a truck,

گفت که،" من یک کامیون داشتم،

before I went over there,

قبل از اینکه به اونجا برم

and it had a stick.

که یک فرمون داشت.

You think I'll be able to drive it?"

فکر می کنی که بتونم دوباره باهاش کار کنم؟"

"Sure."

حتما.

And I turned around and went, "How are we going to do this?"

و من برگشتم و رفتم." ما چطوری می خوایم این کار رو بکنیم؟"

(Laughter)

(خنده)

Anyway, he was just like all the rest of them.

در هر حال، اون هم مثل یکی از بقیه اونها بود

He doesn't really want a lot.

چیز زیادی نمی خواد

He wants to help. He told me that

می خواد کمک کنه. بهم گفت که

he wanted to go back

می خواسته برگرده

to help his buddies.

و به دوستاش کمک کنه.

So, I was on my way out here.

من در راه برگشت بودم.

I was asked to stop at Texas.

ازم خواسته شد که به تگزاس برم.

There were 3,500 people,

3500 نفر اونجا بودن،

the Veteran's Administration,

سازمان نیروهای ازکار افتاده نظامی،

U.S. ... just 3,500 at this huge event

تنها 3500 نفر در این رویداد بزرگ جمع شده بودن

to help the families

تا به خانواده های همه این افراد

of all the kids --

کمک کنن

some that have died, some that are

چه اونهایی که فوت کردن، چه اونهایی که

like Brandon --

مثل براندن بودن

and they wanted me to speak.

و از من خواستن که سخنرانی کنم.

I said, "What am I going to say?

من گفتم، " چی قراره بگم؟

This is not a happy thing. Look, if this happens to you,

این واقعه خوشایندی نیست. ببینید، اگر این اتفاق برای شما بیافته

I can give you ... This stuff is

من می تونم این وسیله ها رو به شما بدم --اما

still not as good at the original equipment."

هنوز خیلی خوب نیستن."

"You need to come."

" نه شما باید بیاین."

So, I went.

و من بالاخره رفتم

And, as I think you get the point,

و همونطور که احتمالا متوجه قضیه شدین،

there were a lot people there recovering.

اونجا افراد زیادی حضور داشتن که در حال بهبودی بودن

Some further along than others.

بعضی بهتر از بعضی دیگه بودن

But universally, these people that had been through this

اما اساسا همه کسانی که اونجا بودن

had astounding attitudes,

ویژگ های فوق العاده ای داشتند

and just the fact that people care

و فقط همین که مردم اهمیت بدن

makes a huge difference to them.

براشون خیلی مهمه.

I'll shut up, except one message

من بحثم رو فقط با یک پیام. . .

or concern I have.

یا نگرانی ای که دارم تموم می کنم

I don't think anybody does it intentionally,

البته فکر نمی کنم کسی آگاهانه این کار رو بکنه،

but there were people there literally talking about,

اما اونجا افرادی بودن که در این باره صحبت می کردن،

"Well, how much will they get?"

خوب، چقدر به اونها میدن؟

You know, this country is involved as we've all heard,

همونطور که هممون می دونیم کشور ما درگیرِ

in this great healthcare debate.

این مناقشه بزرگ مراقبت و درمان هست

"Who is entitled to what?

هر کسی چه حقی داره؟

Who is entitled to how much?

حق هر کسی چقدره؟

Who is going to pay for it?"

و باید از جیب چه کسانی خرج بشه؟

Those are tough questions.

اینها سوالهای سختی هستن.

I don't have an answer to that. Not everybody

من پاسخی براشون ندارم.

can be entitled to everything simply because you were born here.

همه نمی تونن مسئول همه چیز باشن، صرفا به این خاطر که اینجا بدنیا اومدن.

It's not possible. It would be nice

این ممکن نیست. اگرچه کار قشنگیه

but let's be realistic.

اما بیاییم واقع نگر باشیم.

They were tough questions. There's polarized groups down there.

سوال های دشواری هستن و عقاید کاملا متضادی در جامعه وجود داره.

I don't know the answers.

من جوابشونو نمی دونم.

There are other questions that are tough.

البته سوال های دشوار دیگه ای هم هستن

"Should we be there?

آیا ما باید اونجا باشیم؟

How do we get out?

چگونه خارج بشیم؟

What do we need to do?" There's very polarized

چیکار باید بکنیم؟ برای اون سوال هم

answers to that question too,

پاسخ های خیلی متضادی وجود داره

and I don't have any answers to that.

و من هیچ پاسخی ندارم.

Those are political questions, economic questions,

همچنین سوال های دیگه سیاسی، اقتصادی،

strategic questions.

و استراتژیک هم مطرح هستن.

I don't have the answer. But let me give you a simple

من پاسخی ندارم. اما بزارید یک

concern or maybe statement, then.

دل مشغولی یا بیانیه رو به شما بگم.

It is an easy answer.

پاسخش ساده است.

I know what these kids deserve

من می دونم که این بچه ها مستحق چه چیزی هستن

on the healthcare side.

البته در زمینه مراقبت و درمان.

I was talking to one of them,

من با یکی از اونها صحبت کردم،

and he was really liking this arm --

که واقعا این دست رو دوست داشت

it's way, way, way better than a plastic

این بارها و بارها بهتر از یک دست پلاستیکی

stick with a hook on it --

که تهش یک قلاب داره هستش

but there's nobody in this room that would rather have that

اما هیچ کسی در این اتاق نیست که اون رو ترجیح بده

than the one you got.

به دستی که شما دارین.

But I was saying to him, "You know,

اما بهش گفتم،"می دونی،

the first airplane

اولین هواپیما

went 100 feet in 1903.

در 1903 تنها تونست تا ارتفاع 100 پایی پرواز کنه

Wilbur and Orville.

ویلبر و اورویل

But you know what? It wouldn't have made an old pigeon jealous.

و این حتی از یک کبوتر پیر هم بهترنبود.

But now we got Eagles out there,

اما حالا ما عقاب به آسمون می فرستیم،

F15s, even that Bald Eagle.

همین اف-15 هایی که لطف چندانی هم ندارن.

I've never seen a bird flying around at Mach 2.

من تا حالا هیچ پرنده ای رو ندیدم که بتونه با دو برابر سرعت صوت پرواز کنه.

I think eventually we'll make these things extraordinary."

فکر می کنم اینها در انتهای کار چیز های فوق العاده ای بشن."

And I said to that kid,

و بهش گفتم،

"I'll stop when your buddies

"من وقتی دست از کار می کشم که اعضاء بدن،

are envious of your Luke arm

نسبت به اعضاء ساخته شده،

because of what it can do, and how it does it.

بخاطر کارهایی که میتونن انجام بدن و کیفیت عالی انجامشون غبطه بخورن.

And we'll keep working. And I'm not going to stop working

من به کارم ادامه خواهم داد و دست از کار نمی کشم

until we do that."

تا زمانی که به اون نقطه برسیم."

And I think this country

من فکر می کنم

ought to continue its great debate,

این منازعه کهنه و غر زدن ها، اینکه

whining and complaining, "I'm entitled." "You're a victim."

"من محقم "، " تو قربانی هستی"و . . .

And whining and complaining about what our foreign policy ought to be.

و شکایت و انتقاد نسبت به سیاست خارجی باید که ادامه داشته باشه.

But while we have the luxury of whining and complaining about

اما در حالیکه ما از حق غر زدن و شکایت کردن درباره اینکه

who's paying for what and how much we get,

برای چی باید پول بدیم، و چی به ما میرسه برخورداریم،

the people that are out there

و اونهایی که اون بیرونن

giving us that great privilege of whining and complaining,

این حق رو به ما میدن،

I know what they deserve:

من می خوام بگم می دونم حق اونها بر گردن ما چیه،

everything humanly possible.

این باور که " هر کاری به لحاظ انسانی امکان پذیره"

And we ought to give it to them.

و ما باید اینو به اونها بدیم.

(Applause)

(تشویق حضار)