Why I choose humanism over faith | Leo Igwe

Translator: sajad alizadeh Reviewer: sadegh zabihi

Something happened

وقتی داشتم

while I was studying in the seminary

در مدرسه‌ی الهیات درس می‌خواندم

and training to be a priest.

تا کشیش بشوم، یک اتفاقی افتاد.

I came in contact with a different idea of life.

با یک دیدگاه متفاوت از زندگی آشنا شدم.

An idea of life that contradicted the main teachings of religion --

دیدگاهی که تعلیمات اصلی دین را زیر سوال می‌برد --

humanism.

انسانیت.

Some of you may be wondering, what on earth is humanism?

شاید برای بعضی از شما سوال پیش آمده که انسانیت چیست؟

Humanism is a way of thinking and living

انسانیت راه اندیشیدن و زندگی کردنی است که

that emphasizes the agency of human beings.

بر نیروی انسان تاکید دارد.

Humanism stresses the fact that we, human beings,

انسانیت بر این واقعیت که ما انسان‌ها

are capable of changing the world.

قادر به تغییر دنیا هستیم، تاکیید دارد.

That we have the power to make a difference in our lives,

اینکه ما قدرت تغییر دادن زندگی‌مان را داریم،

both individually and collectively,

به تنهایی یا با کمک دیگران،

without recourse to some outside force.

بدون کمکِ نیروی خارجی.

It may interest you to know that the best humanist lessons I learned

شاید برایتان جالب باشد بدانید، بهترین درس‌هایی که یاد گرفتم

were not from reading philosophy books

بدلیل خواندن کتاب‌های فلسفی

or from poring over humanist manifestos and declarations.

یا از بر کردن بیانه و اعلامیه‌های مربوط به انسانیت نیست.

No, not at all.

نه، اصلا اینطور نیست.

The best humanist lesson I learned was from the life of my own parents.

بهترین درس انسانیتی که یاد گرفتم از زندگیِ پدر و مادرم است.

My parents come from a poor family background

پدر و مادرم از خانواده‌ای فقیر

in Mbaise, in southeastern Nigeria.

در شهر ایمبیسه در جنوب غرب نیجریه هستند.

They had limited opportunities.

فرصت‌های معدودی داشتند.

But my parents did not allow the circumstances of their bad upbringing

ولی پدر و مادرم اجازه ندادند شرایط بدِ بزرگ شدن‌شان

to determine the ambition and dreams for themselves and for their children.

روی آرزو‌ها و جاه‌طلبی‌های خودشان و بچه‌هایشان تاثیر بگذارد.

My father worked part-time, trained as a teacher,

پدرم به صورت پاره‌وقت کار می‌کرد، برای معلم شدن آموزش دید،

and rose to become a headmaster at a local primary school.

و در یک مدرسه‌ی ابتدایی در آن منطقه مدیر شد.

My mother dropped out of school quite early,

مادرم خیلی زود مدرسه را ترک کرد،

because her mother, my grandmother, could not afford her education.

چون مادرش، یعنی مادربزرگ من، نمی‌توانست خرج تحصیلش را بدهد.

As a parent, my mother worked very hard,

مادرم برای بچه‌هایش خیلی سخت کار می‌کرد،

combining farming, petty trading and taking care of my siblings and me.

کشاورزی، خرده فروشی و مراقبت از من و خواهر و برادرهایم.

By the time I was born --

تا زمانی که من متولد شدم --

that was shortly after the Nigerian civil war --

یعنی کمی بعد از جنگ داخلی --

life was very difficult, a struggle day by day.

زندگی خیلی سخت بود، یک نبرد روزانه بود.

My family was living in a hut.

خانواده‌ام در یک آلونک زندگی می‌کردند.

With the eye of a child, I can still see water

از چشم یک بچه، هنوز می‌توانم آبی که

dripping from the thatched roof of our house when it rained.

در مواقع بارندگی از سقف کاهگلی ما می‌چکید را ببینم.

My father reared goats to supplement the family income.

پدرم برای تامین هزینه‌های خانواده، بز پرورش می‌داد.

And part of my duty after school hours or during vacation

و غذا دادن به این بزها، بعد از مدرسه و در تعطیلات،

was to feed these goats.

بخشی از وظایفم شده بود.

There was no electricity, no pipe with water.

هیچ برق و آب لوله‌کشی‌ای وجود نداشت.

We trekked to fetch water from the nearby streams.

به سختی می‌رفتیم از چشمه‌های اطراف آب می‌آوردیم.

That was an easy work in the wet season,

اینکار در فصل بارانی آسان بود،

but kilometers when it was hot and dry.

ولی در فصل خشک باید کیلومترها طی می‌کردیم.

Through hard work and perseverance,

با کار سخت و پشتکار،

my parents were able to erect a block apartment

پدر و مادرم توانستند یک واحد آپارتمان بسازند

and send my siblings and me to school.

و ‫خواهرها و برادرانم را به مدرسه بفرستند.

They made it possible for us to enjoy a standard of living

آنها این امکان را برای ما فراهم کردند که بتوانیم از یک استاندارد زندگی‌

which they never did

که آنها هیچوقت نداشتند برخوردار باشیم

and to attain educational levels

و به سطوحی از آموزش برسیم

which they only imagined when they were growing up.

که آنها وقتی که بزرگ می‌شدند فقط می‌توانستند در خواب ببینند.

My parents' life, their story, is my best lesson in humanism.

داستانِ زندگی پدر و مادرم بهترین درس انسانیت برای من است.

So as a humanist, I believe that human beings

بنابراین به عنوان یک انسان‌گرا، معتقدم که انسان‌ها

are challengers, not prisoners of faith.

زندانیِ ایمان نیستند، بلکه ایمان را به چالش می‌کشانند.

Our destinies are in our hands, not predetermined.

سرنوشت ما در دستان ماست، و نه از پیش تعیین شده.

And it's left for us to shape our lives and destinies

و تعیین زندگی و سرنوشت‌هایمان به خودمان واگذار شده

to reflect our best hopes and aspirations.

تا بهترین امیدها و آرزوهایمان را در آن‌ها منعکس کنیم.

I believe that human beings have the power

معتقدم که انسان‌ها این قدرت دارند

to turn situations of poverty into those of wealth and prosperity.

که خودشان را از فقر به ثروت برسانند.

We have the capacity to alleviate suffering,

ما قابلیت کاهش رنج‌ها،

extend life, prevent diseases,

بهبود شرایط زندگی، پیشگیری از بیماری‌ها،

cure debilitating ailments, reduce infant mortality

درمان بیماری‌های ناتوان‌کننده، کاهش مرگ‌ومیر نوزادان

and preserve our planet.

و مراقبت از سیاره‌مان را داریم.

But we cannot accomplish all these goals by wishful thinking with our eyes closed

ولی ما نمی‌توانیم از طریق آرزو کردن با چشمان بسته

or by armchair speculation or by expecting salvation from empty sky.

و با حدث و گمان یا انتظار خوشبختی از آسمان خالی، به این اهداف دست یابیم.

In contrast, millions of Africans imagine that their religious faith

ولی برعکس، میلیون‌ها آفریقایی‌ها تصور می‌کنند که ایمان مذهبی‌شان

will help their dream come true,

به آن‌ها کمک می‌کند تا آرزوهاشون محقق شوند،

and they spend so much time praying for miracles

و وقت زیادی را صرف دعا برای معجزه

and for divine intervention in their lives.

و دخالت الهی در زندگی‌شان می‌کنند.

In 2009, a Gallup survey in 114 countries

سال ۲۰۰۹، یک تحقیق موسسه گالوپ میان ۱۱۴ کشور نشان داد

revealed that religiosity was highest in the world's poorest nations.

که بیشترین اعتقادات مذهبی در فقیرترین کشورهای دنیا است.

In fact, six of the 10 countries where 95 percent of the population

در حقیقت، ۶ کشور از ۱۰ کشور، جایی که ۹۵ درصد جمعیت

said that religion was an important part of their daily lives, were African.

گفتند مذهب بخش مهمی از زندگیِ روزمره‌شان است، کشور آفریقایی بودند.

In some cases, religion drives many Africans to extraordinary length:

در برخی موارد، مذهب خیلی از آفریقایی‌ها را به سمت افراطی‌گری هدایت می‌کند:

to attack other human beings, to commit ritual killing,

سمت حمله کردن به انسان‌های دیگر، برگزاری مراسم کشتار مذهبی،

targeting those living with albinism,

هدف قرار دادن افرادی که با سفیدپوستان ارتباط دارند،

those with a humpback,

حمله کردن به افراد گوژپشت،

and as I recently learned, those with a bald head.

و اخیرا متوجه شدم که به افراد کچل هم حمله می‌کنند.

In Africa, superstition is widespread,

در آفریقا خرافات زیاد است،

with so many people believing in witchcraft,

افراد زیادی هستند که به جادوگری اعتقاد دارند،

something that has no basis in reason or in science.

چیزی که اصلا پایه و اساس علمی و منطقی ندارد.

Yet alleged witches, usually women, children and elderly persons

با این حال، توسط مدعیان جادوگری، معمولا زن‌ها، بچه‌ها و افراد کهن‌سال

are still routinely attacked, banished and killed.

مرتب مورد حمله قرار می‌گیرند و تبعید و کشته می‌شوند.

And I've made it part of my life's mission

و من پایان دادن به اتهامات،

to end witchcraft accusation and witch persecution in Africa.

و آزار و اذیت جادوگرها را وظیفه خودم در آفریقا قرار داده‌ام.

So as a humanist, I believe in a proactive approach to life.

بنابراین من بعنوان یک انسان‌گرا، به دیدگاه فعالانه نسبت به زندگی معتقدم.

The changes that we want cannot be achieved only by dreaming

تغییری که ما می‌خواهیم، تنها با رویاپردازی بدست نمی‌آید

but require doing as well.

بلکه به عمل‌کردن هم نیاز دارد.

The challenges that we face cannot go away

چالش‌هایی که با آنها مواجه می‌شویم،

if we recoil and retreat into our shells, wishing and imagining

با عقب‌نشینی و قایم شدن در لاک‌هایمان، و با آرزو کردن و تصور اینکه

that those problems will somehow magically disappear.

آن مشکلات به شکل جادویی از بین می‌روند، حل نمی‌شوند.

The good life that we desire will not fall like manna from heaven.

زندگیِ خوبی که به دنبالش هستیم قرار نیست از آسمان برایمان نازل شود.

My parents did not erect a block apartment by wishing and dreaming.

پدر و مادرم با آرزوکردن و رویاپردازی برای خودشان آپارتمان نساختند.

They worked hard, they failed, they tried again.

آن‌ها سخت تلاش کردند، شکست خوردند، بعد دوباره سعی کردند.

They toiled with rolled-up sleeves,

آن‌ها با آستین‌های بالا زده سختی کشیدند،

with their hands deep in debt, they plowed ahead,

غرق در بدهی به سختی به مسیرشان ادامه دادند،

growing their dreams into reality.

رویاهایشان را به واقعیت تبدیل کردند.

So as a humanist, I believe we must be adventurous and even daring.

بنابراین بعنوان یک انسان‌گرا معتقدم ما باید ماجراجو و حتی بی‌پروا باشیم.

The path of success is paved with risk and uncertainties.

مسیر موفقیت پر از خطر و تردید است.

We have to muster the will and courage to do what people have never done.

باید تمام قدرت و اراده‌مان را به کار گیریم تا کاری که کسی تاکنون نکرده را انجام دهیم.

To think what people have never thought.

به نحوی فکر کنیم که تاکنون کسی فکر نکرده.

Envisage what people have never imagined.

با چیزی که تابه‌حال کسی تصورش را نکرده، روبرو شویم.

Go to places human beings have not been to.

جاهایی برویم که تاکنون هیچ انسانی پایش را نگذاشته.

And succeed where people have tried but failed.

و جاهایی که همه شکست خوردند، موفق شویم.

We must be ready to explore new frontiers of knowledge and understanding

ما باید آماده‌ی کشف مرز‌های جدیدِ علم و دانش باشیم

and attempt doing not just what is possible

و سعی کنیم نه تنها کاری که امکان‌پذیر است انجام دهیم

but also what is seemingly impossible.

بلکه کاری را که ظاهرا غیرممکن است نیز انجام دهیم.

But I realize that at the end of the day,

ولی به این نتیجه رسیدم که در نهایت،

our efforts do not always yield our desires.

تلاش‌های ما همیشه با نتیجه دلخواهمان همراه نیستند.

We fail, we suffer disappointments and setbacks.

شکست می‌خوریم، از ناامیدی‌ها و پس‌روی‌ها رنج می‌بریم.

Some problems, such as wars and conflict, poverty and diseases

بعضی از مشکلات مثل جنگ و نزاع، فقر و بیماری

and other natural and human-made disasters

و دیگر فجایع طبیعی و ساخته دست بشر،

seem as if they may never go away.

به نظر می‌رسد که هیچ‌وقت تمامی ندارند.

Solutions to old problems have led to new dangers,

راه‌حل‌های مشکلات قبلی باعث ایجاد خطرهای جدید شدند،

new cures to diseases have resulted in new health risks.

درمان‌های جدید خودشان ریسک‌های جدید سلامتی بوجود آوردند.

But the fact that these problems persist

ولی اینکه این مشکلات ادامه دارند،

and that solutions sometimes create their own problems

و بعضی مواقع راه‌حل‌ها خودشان منجر به مشکل می‌شوند،

is not a reason for us to give up or to resign.

دلیل نمی‌شود که تسلیم شویم یا کنار بکشیم.

It's not a reason for us to think that our efforts are of no consequence.

دلیل نمی‌شود که فکر کنیم تلاش‌های ما بی‌نتیجه هستند.

In fact, there is fulfillment in striving,

در حقیقت، کوشیدن

and trying to provide answers and solutions

و سعی کردن به منظور رسیدن به راه‌حلی

to the problem humanity faces

برای مشکلات انسان لذت‌بخش است

even when the likely outcome is failure.

حتی اگر نتیجه آن شکست باشد.

So as a humanist, I believe we must not despair for humanity.

بنابراین بعنوان یک انسان‌گرا، معتقدم که نباید از انسانیت ناامید شویم.

Even in the face of overwhelming difficulties

حتی در مواجهه با مشکلات طاقت‌فرسا

and in the bleakest of circumstances.

و در جانفرساترین شرایط.

Human beings are creative beings.

انسان‌ها موجودات خلاقی هستند.

We have the power to generate new ideas, new solutions and new cures.

ما قدرت خلق ایده‌های جدید، راه‌حل‌های جدید ‫و درمان‌های جدید را داریم.

So why despair when the unexpected knocks on the horizon?

پس چرا وقتی که افق‌های جدیدی پیش روی ماست، ناامید شویم؟

It is in our nature to create anew, to be inventive and innovative,

از نو ساختن در طبیعت ماست، اینکه بدعت‌گرا و مبتکر باشیم،

so why languish in idle expectation of a savior from above?

پس چرا برای رسیدن یک منجی از آسمان امید واهی داشته باشیم و منفعل شویم؟

So it is time for us Africans to take our destiny in our hands

اکنون وقت آن فرارسیده تا ما آفریقایی‌ها سرنوشتمان را دستمان بگیریم

and realize we have agency in the scheme of life.

و متوجه شویم که بر زندگی‌مان کنترل داریم.

We need to put an end to this game of blame

باید به این بازی سرزنش کردن خاتمه دهیم.

that has prevented us from taking full responsibility for our own lives.

بازی‌ای که باعث شده ما از قبول کردن مسئولیت زندگی‌مان شانه خالی کنیم.

For too long, we have been prisoners of our past.

مدت طولانی‌ای است که ما زندانیِ گذشته خود هستیم.

We have allowed despair and pessimism to drain us,

ما اجازه دادیم که ناامیدی و بدبینی ما را در خود غرق کند،

drain our energies, limit our imaginations

انرژی‌های‌مان را فرا گیرد، تخیلاتمان را محدود کند

and dim our vision for a better and brighter future.

و دید ما را نسبت به یک آینده بهتر و روشن‌تر تار کند.

We have let this continent flounder.

ما باعث شدیم این قاره تقلا کند.

Why passing the buck like a Frisbee?

چرا مانند یک فریزبی از مسئولیت فرار می‌کنیم؟

We've blamed slavery, colonialism and the new colonialism

ما برده‌داری، استعمارگرایی و استعمار نو را بخاطر گرفتاری‌هایی که

for the woes we experience, including our own self-inflicted wounds.

با آنها دست و پنجه نرم کردیم، من جمله زخم‌های خودکرده، محکوم کردیم.

We have conducted ourselves

ما طوری رفتار کردیم انگار

in ways that seem as if Africa is damned and doomed.

آفریقا نفرین شده و محکوم به فناست.

And that all these experiences in history

و انگار این تجربه‌های تاریخی

have irreversibly, irreparably foreclosed the chances and possibility

به شکل جبران‌ناپذیر و غیرقابل برگشتی فرصت‌ها و احتمالات را

for Africa to emerge, thrive and flourish.

برای درخشیدن، رونق یافتن و شکوفا شدن آفریقا از بین بردند.

We must realize that there is no part of the world

باید بفهمیم که هیچ جایی در دنیا وجود ندارد که

that has not been colonized or enslaved in the past.

قبلا مستعمره نبوده و به بردگی گرفته نشده باشد.

And if other parts of the world have moved on,

و اگر جاهای دیگر دنیا از آن عبور کردند،

why can't we, now?

چرا الان ما نتوانیم؟

So as a humanist, I believe that the past is gone;

بنابراین بعنوان یک انسان‌گرا، معتقدم که گذشته‌ها گذشته است؛

we cannot change it, we cannot alter it.

نمی‌توانیم آن را تغییر دهیم، نمی‌توانیم عوضش کنیم.

But the future beckons us on with limitless possibilities

ولی آینده نوید فرصت‌های نامحدودی را به ما می‌دهد

to recreate, reshape and remake our destinies.

تا سرنوشتمان را از نو خلق کنیم، تغییر شکل دهیم و از نو بسازیم.

So let's all of us seize this opportunity.

پس اجازه دهید همه ما این فرصت را غنیمت بشماریم.

And as my parents did, begin the urgent task

و مثل پدر و مادرم، این کار ضروریِ

of rebuilding Africa, brick by brick.

ساختن آجر به آجرِ آفریقا را شروع کنیم.

Let's give free reign to our ideas and imaginations,

بیایید اجازه دهیم ایده‌ها و تخیلاتمان همانطوری که

as demonstrated at this TEDGlobal 2017.

در این TEDGlobal ۲۰۱۷ گفته شده، شکوفا شوند.

Let's open our hearts and minds.

بیایید قلب‌ها و ذهن‌هایمان را باز کنیم.

And exert our energy, intelligence and ingenuity

انرژی، هوش و نبوغمان را بکار گیریم

and begin the urgent task of rebuilding Africa

و این کار ضروریِ از نو ساختنِ آفریقا

and of transforming this continent

و تبدیل کردن این قاره

into a citadel of unrivaled prosperity and civilization.

به قلعه بی‌همتای موفقیت و تمدن را آغاز کنیم.

This is what I believe as a humanist, as an African humanist.

من به عنوان یک انسان‌گرا، یک انسان‌گرای آفریقایی، به این باور دارم.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق)