How to disagree productively and find common ground | Julia Dhar

Translator: Masoud Motamedifar Reviewer: Leila Ataei

Some days, it feels like the only thing we can agree on

بعضی روزها انگار تنها چیزی که درمورد آن توافق داریم

is that we can't agree on anything.

این است که نمی‌توانیم سر هیچ چیز توافق کنیم.

Public discourse is broken.

گفتمان عمومی از بین رفته است.

And we feel that everywhere --

و احساس می‌کنیم همه جا--

panelists on TV are screaming at each other,

حاضران در میزگردهای تلویزیونی سر هم داد می‌زنند،

we go online to find community and connection,

برای پیدا کردن انجمن و ارتباطات به اینترنت می‌رویم،

and we end up leaving feeling angry and alienated.

و در نهایت عصبی و بیگانه می‌مانیم.

In everyday life, probably because everyone else is yelling,

در زندگی روزمره، شاید به این دلیل که همه فریاد می‌زنند،

we are so scared to get into an argument

چنان از وارد بحث شویم واهمه داریم

that we're willing not to engage at all.

که اصلا نخواهیم در آن درگیر شویم.

Contempt has replaced conversation.

تحقیر جایگزین گفتگو شده است.

My mission in life is to help us disagree productively.

ماموریت من در زندگی، کمک کردن به این است که به طور سازنده مخالفت کنیم.

To find ways to bring truth to light, to bring new ideas to life.

یافتن راههایی برای روشن کردن حقیقت، تحقق بخشیدن به ایده‌ها.

I think -- I hope --

من فکر می‌کنم--امیدوارم--

that there is a model for structured disagreement

که الگویی برای مخالفت ساختار یافته وجود داشته باشد

that's kind of mutually respectful

که به نوعی احترام متقابل است

and assumes a genuine desire to persuade and be persuaded.

و تمایل واقعی را برای متقاعد کردن و متقاعد شدن فرض می‌کند.

And to uncover it, let me take you back a little bit.

برای آشکار کردن این موضوع، اجازه دهید شما را کمی به گذاشته ببرم.

So, when I was 10 years old, I loved arguing.

خب، وقتی که ۱۰ سالم بود، عاشق بحث کردن بودم.

This, like, tantalizing possibility

این موقعیتی وسوسه انگیز است

that you could convince someone of your point of view,

که بتوانید کسی را ابرای پذیرش دیدگاه خودتان متقاعد کنید،

just with the power of your words.

آنهم فقط از طریق قدرت کلماتتان.

And perhaps unsurprisingly,

و شاید تعجب نداشته باشد،

my parents and teachers loved this somewhat less.

والدین و معلم هایم کمتر به این موضوع علاقه داشتند.

(Laughter)

(خنده)

And in much the same way as they decided

و تقریبا به همان شکلی که تصمیم گرفتند

that four-year-old Julia might benefit from gymnastics to burn off some energy,

برای جولیای چهار ساله بهتر است که از ژیمناستیک برای تخلیه انرژی استفاده کند،

they decided that I might benefit from joining a debate team.

تصمیم گرفتند که پیوستنم به یک تیم مناظره شاید برایم مفید باشد.

That is, kind of, go somewhere to argue where they were not.

انگار که بگویی برو جایی بحث کن که من نباشم.

(Laughter)

(خنده)

For the uninitiated,

برای افراد غیرمطلع،

the premises of formal debate are really straightforward:

موضع بحثهای رسمی واقعا ساده است:

there's a big idea on the table --

ایده بزرگی مطرح می‌شود --

that we support civil disobedience, that we favor free trade --

این که ما از نافرمانی مدنی حمایت می‌کنیم، که طرفدار تجارت آزاد هستیم--

and one group of people who speaks in favor of that idea,

و یک گروه به نفع آن ایده صحبت می‌کند،

and one against.

و گروهی دیگر برخلاف آن.

My first debate

مناظره اول من

in the cavernous auditorium of Canberra Girls Grammar School

در سالن همایش مدرسه دخترانه کانبرا

was kind of a bundle of all of the worst mistakes

به نوعی مجموعه‌ای از بدترین اشتباهاتی بود

that you see on cable news.

که می‌توانید در شبکه‌های خبری ببینید.

It felt easier to me to attack the person making the argument

به نظر من آسان‌تر بود تا به کسی که بحث می‌کند حمله کنم

rather than the substance of the ideas themselves.

تا به محتوای ایده‌ها.

When that same person challenged my ideas,

زمانی که همان شخص ایده‌های من را به چالش کشید،

it felt terrible, I felt humiliated and ashamed.

حس افتضاحی داشت، من احساس تحقیر و خجالت‌زدگی می‌کردم.

And it felt to me like the sophisticated response to that

و به نظرم می‌آمد که ماهرانه‌ترین پاسخ به آن این است که

was to be as extreme as possible.

تا حد امکان شدت بیشتری داشته باشم.

And despite this very shaky entry into the world of debate, I loved it.

و علی‌رغم این ورود متزلزل به دنیای مناظره، من عاشق آن بودم.

I saw the possibility, and over many years worked really hard at it,

من این امکان را دیدم و در طول چندین سال روی آن سخت کار کردم،

became really skilled at the technical craft of debate.

و در مهارت‌های فنی مناظره ماهر شدم.

I went on to win the World Schools Debating Championships three times.

سه بار در مسابقات مناظره قهرمانی مدارس جهان اول شدم.

I know, you're just finding out that this is a thing.

می‌دانم، شما تازه دارید می‌فهمید چنین مسابقه‌ای هست.

(Laughter)

(خنده)

But it wasn't until I started coaching debaters,

اما تا زمانی که مربی‌گیری مناظره‌کنندگان را شروغ کردم،

persuaders who are really at the top of their game,

کاری که متقاعدکنندگان در بالاترین سطح انجام می‌دهند،

that I actually got it.

به این حقیقت دست نیافتم.

The way that you reach people is by finding common ground.

راه رسیدن به مردم پیدا کردن زمینه‌های مشترک است.

It's by separating ideas from identity

این کار از طریق تفکیک ایده‌ها از هویت

and being genuinely open to persuasion.

و آمادگی واقعی برای قانع شدن است.

Debate is a way to organize conversations about how the world is, could, should be.

مناظره روشی جهت سازماندهی مکالمات درباره چگونگی جهان است، می‌تواند و باید باشد.

Or to put it another way,

یا به عبارت دیگر،

I would love to offer you my experience-backed,

من دوست دارم راهنمای تجربه‌ شده‌ و مطمئن خودم

evidence-tested guide to talking to your cousin about politics

در صحبت کردن راجع به سیاست با پسرعمویتان در شام خانوادگی

at your next family dinner;

بعدی‌ را به شما پیشنهاد بدهم؛

reorganizing the way in which your team debates new proposals;

سازماندهی مجدد شیوه‌ای است که تیم شما پیشنهادهای جدید را بحث می‌کند؛

thinking about how we change our public conversation.

فکر کردن درباره اینکه چطور می‌توانیم مکالمه عمومی را عوض کنیم.

And so, as an entry point into that:

و خب به عنوان نقطه ورود به آن:

debate requires that we engage with the conflicting idea,

مناظره نیاز به این دارد که با ایده متضاد درگیرشویم،

directly, respectfully, face to face.

به طور مستقیم، با احترام و رو در رو.

The foundation of debate is rebuttal.

شالوده مناظره هم عقیده نبودن است.

The idea that you make a claim and I provide a response,

این ایده‌ که شما ادعایی را مطرح می‌کنید و من پاسخی آماده می‌کنم،

and you respond to my response.

شما به پاسخ من پاسخ می‌دهید.

Without rebuttal, it's not debate, it's just pontificating.

اگر مخالفتی در کار نباشد این مناظره نیست، فقط یک اعلام نظر است.

And I had originally imagined that the most successful debaters,

من شخصا تصور می‌کردم که بهترین مناظره کنندگان،

really excellent persuaders,

must be great at going to extremes.

که در زیاده‌روی کردن فوق‌العاده باشند.

They must have some magical ability to make the polarizing palatable.

آنها برایباید در ایجاد دوگانگی | از برخی توانایی‌های جادویی برخوردار باشند.

And it took me a really long time to figure out

و چندین سال طول کشید تا بفهمم

that the opposite is actually true.

که در حقیقت متضاد آن درست است.

People who disagree the most productively start by finding common ground,

کسانی که به موثرترین شکل مخالفت می‌کنند با یافتن زمینه مشترک شروع می‌کنند،

no matter how narrow it is.

مهم نیست که چقدر محدود باشد.

They identify the thing that we can all agree on

آنها چیزهایی که همه ما با آن موافقیم را شناسایی می‌کنند

and go from there:

از آنجا شروع می‌کنند:

the right to an education, equality between all people,

حق تحصیل، برابری بین همه مردم،

the importance of safer communities.

اهمیت جوامع امن‌تر.

What they're doing is inviting us

آنچه آنها انجام می‌دهند دعوت ما

into what psychologists call shared reality.

به چیزی است که روانشناسان آن را واقعیت مشترک می‌نامند.

And shared reality is the antidote to alternative facts.

واقعیت مشترک برای حقایق جایگزین مانند پادزهر است.

The conflict, of course, is still there.

اما مناقشه البته همچنان وجود دارد.

That's why it's a debate.

به همین دلیل یک مناظره است.

Shared reality just gives us a platform to start to talk about it.

واقعیت مشترک تنها به ما سکویی می‌دهد که از آنجا گفتگوی خودمان را شروع کنیم.

But the trick of debate is that you end up doing it directly,

اما حقه‌ی مناظره این است که در نهایت مستقیما آن را انجام می‌دهید،

face to face, across the table.

رو در رو، پشت میز.

And research backs up that that really matters.

و تحقیقی که آن را تایید کند واقعا اهمیت دارد.

Professor Juliana Schroeder at UC Berkeley and her colleagues

پروفسور جولیانا شرودر و همکارانش در دانشگاه برکلی کالیفورنیا

have research that suggests that listening to someone's voice

پژوهشی دارند که ادعا می‌کند گوش دادن به صدای کسی

as they make a controversial argument

که در حال بحثی مجادله‌ای می‌باشد

is literally humanizing.

به معنای واقعی انسانی است.

It makes it easier to engage with what that person has to say.

این کار برقراری ارتباط با آنچه آن شخص باید بگوید را آسان‌تر می‌کند.

So, step away from the keyboards, start conversing.

پس از صفحه کلید دور شوید، و شروع به گفتگو کنید.

And if we are to expand that notion a little bit,

و اگر بخواهیم یک مقدار آن مفهوم را شرح دهیم،

nothing is stopping us from pressing pause on a parade of keynote speeches,

هیچ چیز ما را از فشار دادن دکمه مکث روی سخنرانی‌های کلیدی باز نمی‌دارد،

the sequence of very polite panel discussions,

نتیجه‌ی مباحث میزگردی بسیار مودبانه،

and replacing some of that with a structured debate.

و جایگزینی بخشی از آن با یک مناظره‌ی ساختاریافته.

All of our conferences could have, at their centerpiece,

همه کنفرانس‌های ما می‌توانند در بخش مرکزی خود،

a debate over the biggest, most controversial ideas in the field.

یک مناظره در مورد بحث انگیزترین ایده‌های آن موضوع داشته باشند.

Each of our weekly team meetings could devote 10 minutes

۱۰ دقیقه از هر کدام از جلسات هفتگی ما می‌تواند

to a debate about a proposal to change the way in which that team works.

به مناظره در مورد پیشنهاد برای تغییر در روشی که آن تیم کار می‌کند اختصاص یابد.

And as innovative ideas go, this one is both easy and free.

و مانند ایده‌های نوآورانه، این یکی هم آسان و هم رایگان است.

You could start tomorrow.

می‌توانید از فردا شروع کنید.

(Laughter)

( خنده)

And once we're inside this shared reality,

و یکبار که ما وارد این حقیقت مشترک شدیم،

debate also requires that we separate ideas

مناظره به این نیاز دارد که ایده‌ها را

from the identity of the person discussing them.

از هویت شخصی که آن را بحث می‌کند تفکیک کنیم.

So in formal debate, nothing is a topic unless it is controversial:

بنابراین در مناظره‌های رسمی، هیچ چیز موضوع نیست مگر اینکه بحث برانگیز باشد:

that we should raise the voting age, outlaw gambling.

این که باید سن رای‌گیری را افزایش دهیم، شرط‌ بندی را ممنوع کنیم.

But the debaters don't choose their sides.

اما مناظره‌ کنندگان طرف خود را انتحاب نمی‌کنند.

So that's why it makes no sense to do what 10-year-old Julia did.

به همین دلیل است که آنچه جولیای ۱۰ ساله انجام می‌داد معنی نمی‌دهد.

Attacking the identity of the person making the argument is irrelevant,

حمله به هویت فردی که بحث می‌کند کار بی ربطی است،

because they didn't choose it.

چون آنها هویتشان را انتحاب نکرده‌اند.

Your only winning strategy

تنها استراتژی برنده شما این است که

is to engage with the best, clearest, least personal version of the idea.

با بهترین، واضح ترین و غیرشخصی‌ترین نسخه‌ آن ایده سر و کار داشته باشید.

And it might sound impossible or naive to imagine

شاید حتی تصور آن برای شما غیرممکن یا ساده‌لوحانه بیاید

that you could ever take that notion outside the high school auditorium.

که آن مفهوم را به خارج از سالن همایش مدرسه ببرید.

We spend so much time dismissing ideas as democrat or republican.

ما به عنوان دموکرات یا جمهوری‌خواه وقت زیادی را برای رد کردن ایده‌ها صرف می‌کنیم.

Rejecting proposals because they came from headquarters,

رد پیشنهادها چون آنها از دفتر مرکزی آمده‌اند،

or from a region that we think is not like ours.

یا از منطقه‌ای که فکر می‌کنیم مثل ما نیست.

But it is possible.

اما امکانش هست.

When I work with teams, trying to come up with the next big idea,

وقتی که من با تیم‌هایی کار می‌کنم که، تلاش می‌کنند به ایده بزرگ بعدی برسند،

or solve a really complex problem,

یا یک مشکل واقعا پیچیده را حل کنند،

I start by asking them, all of them, to submit ideas anonymously.

من با این درخواست از همه آنها آغاز می‌کنم که ایده‌ها را به صورت ناشناس ارائه کنند.

So by way of illustration, two years ago,

برای روشن کردن موضوع، دو سال پیش،

I was working with multiple government agencies

من با چندین سازمان دولتی کار می‌کردم

to generate new solutions to reduce long-term unemployment.

تا به راه‌حل‌های جدیدی برای کاهش بیکاری طولانی مدت برسیم.

Which is one of those really wicked,

که یکی از مشکلات واقعا بد،

sticky, well-studied public policy problems.

دشوار، مطالعه‌شده و سیاست عمومی است.

So exactly as I described, right at the beginning,

دقیقاً همانطور که توضیح دادم، درست در ابتدا،

potential solutions were captured from everywhere.

راه حلهای بالقوه از همه جا جمع آوری شد.

We aggregated them,

آنها را جمع کردیم،

each of them was produced on an identical template.

هر کدام از آنها بر اساس قالبی یکسان ایجاد شده بود.

At this point, they all look the same, they have no separate identity.

در این مرحله، همه آنها یکسان به نظر می‌رسند، هویت جداگانه‌ای ندارند.

And then, of course, they are discussed, picked over,

و البته، بعدا انتخاب و مورد بحث قرار می‌گیرند،

refined, finalized.

و پالایش ونهایی می‌شوند.

And at the end of that process, more than 20 of those new ideas

در پایان این روند، بیش از ۲۰ ایده جدید

are presented to the cabinet ministers responsible for consideration.

به کابینه وزرا که مسئولیت رسیدگی را بر عهده دارند ارائه می‌شود.

But more than half of those, the originator of those ideas

اما در مورد بیش از نصف از آنها، خالق آن ایده‌ها

was someone who might have a hard time getting the ear of a policy advisor.

شخصی بود که احتمال شنیده شدن حرفش توسط مشاورسیاست‌گذاری بسیار کم بود.

Or who, because of their identity,

یا کسانی که، به خاطر هویت فردی‌شان،

might not be taken entirely seriously if they did.

ممکن نبود که اصلا جدی گرفته شوند.

Folks who answer the phones, assistants who manage calendars,

افرادی که به تلفن پاسخ می‌دهند، دستیارانی که تقویم را مدیریت می‌کنند،

representatives from agencies who weren't always trusted.

نمایندگانی از آژانس‌هایی که همیشه مورد اعتماد نبودند.

Imagine if our news media did the same thing.

تصور کنید اگررسانه‌های خبری ما همین کار را می‌کردند.

You can kind of see it now -- a weekly cable news segment

شما اکنون هم می‌توانید به نحوی آن را ببینید-- یک بخش خبری هفتگی

with a big policy proposal on the table

با یک پیشنهاد رویکردی بزرگ

that doesn't call it liberal or conservative.

که آن را لبیرال یا مخافظه کار نمی‌نامند.

Or a series of op-eds for and against a big idea

یا یک سری از نظرات شخصی در طرفداری یا مخالفت با یک ایده بزرگ

that don't tell you where the writers worked.

که به شما نمی‌گوید نویسندگان کجا کار کردند.

Our public conversations, even our private disagreements,

بحث‌های عمومی ما، حتی اختلافهای خصوصی ما،

can be transformed by debating ideas, rather than discussing identity.

می‌تواند به جای بحث در مورد هویت، به ایده‌های مناظره تبدیل شود.

And then, the thing that debate allows us to do as human beings

و سپس چیزی که مناظره اجازه می‌دهد به عنوان انسان انجام دهیم

is open ourselves, really open ourselves up

این است که حرف‌های دل‌مان را بزنیم

to the possibility that we might be wrong.

حتی با احتمال اینکه شاید اشتباه باشند.

The humility of uncertainty.

تواضع برای عدم اطمینان.

One of the reasons it is so hard to disagree productively

یکی از دلایلی که مخالفت سازنده برای ما بسیار سخت است

is because we become attached to our ideas.

این است که ما به ایده‌های خودمان متصل می‌شویم.

We start to believe that we own them and that by extension, they own us.

باور می‌کنیم که صاحب آنها هستیم و در ادامه آنها صاحب ما می‌شوند.

But eventually, if you debate long enough,

اما سرانجام، اگر شما به مدت طولانی مناظره کنید،

you will switch sides,

نظر شما عوض می‌شود.

you'll argue for and against the expansion of the welfare state.

شما به طرفداری و در مخالفت با افزایش وضعیت رفاهی بحث خواهید کرد.

For and against compulsory voting.

به طرفداری و در مخالفت با رای گیری اجباری.

And that exercise flips a kind of cognitive switch.

و آن تمرین به نوعی باعث یک تغییر ادراکی می‌شود.

The suspicions that you hold

سوء‌ظن‌های‌تان نسبت به افرادی

about people who espouse beliefs that you don't have, starts to evaporate.

که اعتقادات مشابه شما را ندارند شروع به از بین رفتن می‌کند.

Because you can imagine yourself stepping into those shoes.

چونمی‌توانید خودتان را به جای آنها تصور کنید.

And as you're stepping into those,

با انجام این کار،

you're embracing the humility of uncertainty.

شما تواضع عدم اطمینان را می‌پذیرید.

The possibility of being wrong.

امکان اشتباه کردن.

And it's that exact humility that makes us better decision-makers.

و این دقیقا همان تواضعی است که ما را تصمیم گیرندگان بهتری می‌کند.

Neuroscientist and psychologist Mark Leary at Duke University and his colleagues

عصب‌شناس و روانشناس مارک لیری در دانشگاه دوک به همراه همکارانش

have found that people who are able to practice --

یافته‌اند که افرادی که قادر به تمرین کردن--

and it is a skill --

و این یک مهارت است--

what those researchers call intellectual humility

چیزی که آن محققان آن را تواضع فکری می‌نامند، هستند

are more capable of evaluating a broad range of evidence,

توانایی بیشتری در ارزیابی طیف وسیعی از شواهد را دارند،

are more objective when they do so,

و زمانیکه این کار را انجام دهند واقع بین‌تراند،

and become less defensive when confronted with conflicting evidence.

و در هنگام مواجهه با دیدگاه متضاد کمتر دفاعی می‌شوند.

All attributes that we want in our bosses,

همه ویژگی‌هایی که ما در رئیس‌های‌مان،

colleagues, discussion partners, decision-makers,

همکارها، شرکای بحث و تصمیم گیرندگان می‌خواهیم،

all virtues that we would like to claim for ourselves.

همه فضائلی که دوست داریم برای خودمان برشماریم.

And so, as we're embracing that humility of uncertainty,

و بنابرین وقتی داریم آن تواضع عدم اطمینان را می‌پذیریم،

we should be asking each other, all of us, a question.

همه ما باید از یکدیگر یک سوال بپرسیم.

Our debate moderators, our news anchors should be asking it

تنظیم کنندگان مناظره و مجریان خبر باید آن را

of our elective representatives and candidates for office, too.

از نامزدهای منتخب و کاندیدهای ما هم بپرسند.

"What is it that you have changed your mind about and why?"

«آن چیزی که شما در موردش فکر خودتان را عوض کرده‌اید چیست؟ و چرا؟»

"What uncertainty are you humble about?"

«در مورد چه عدم اطمینانی فروتن هستید؟»

And this by the way, isn't some fantasy

و در ضمن، این یک خیال‌پردازی

about how public life and public conversations could work.

درباره این که زندگی عمومی و مکالمات عمومی چگونه می‌تواند کار کند نیست.

It has precedent.

این کار سابقه دارد.

So, in 1969,

در سال ۱۹۶۹،

beloved American children's television presenter Mister Rogers

اقای راجرز، مجری محبوب کودکان امریکایی

sits impaneled

به عنوان عضو منتخب هیات داوران

before the United States congressional subcommittee on communications,

جلوی کمیته داخلی ارتباطات در کنگره امریکا قرلار گرفت

chaired by the seemingly very curmudgeonly John Pastore.

که توسط اقای چان پستوری که به نظر بی‌رحم بود اداره می‌شد.

And Mister Rogers is there to make a kind of classic debate case,

و آقای راجرز آنجا بود تا به نوعی مورد مناظره کلاسیکی را بسازد،

a really bold proposal:

یک پیشنهاد واقعا بد:

an increase in federal funding for public broadcasting.

افزایش سرمایه‌گذاری فدرال برای برنامه‌های عمومی.

And at the outset,

و در ابتدا،

committee disciplinarian Senator Pastore is not having it.

مسئول کمیته، اقای پاستوری آن را قبول ندارد.

This is about to end really poorly for Mister Rogers.

خیلی نزدیک است که این امر برای آقای راجرز گران تمام شود.

But patiently, very reasonably, Mister Rogers makes the case

اما آقای راجرز با صبر، خیلی منطقی پرونده را باز کرد که

why good quality children's broadcasting,

چرا پخحش برنامه های با کیفیت کودکان ،

the kinds of television programs that talk about the drama that arises

از آن نوع برنامه‌های تلویزیون که در مورد درام‌هایی که در میان

in the most ordinary of families,

معمولی‌ترین خانواده ها روی می‌دهند صحبت می‌کند،

matters to all of us.

برای همه ما اهمیت دارد.

Even while it costs us.

حتی اگر برای ما هزینه داشته باشد.

He invites us into a shared reality.

او ما را به یک واقعیت مشترک دعوت می‌کند.

And on the other side of that table,

و سمت دیگر میز،

Senator Pastore listens, engages and opens his mind.

سناتور پاستوری گوش می‌دهد، فکر خودش را درگیر و باز می‌کند.

Out loud, in public, on the record.

با صدای بلند، در جمع و در حال پخش این کار را می‌کند.

And Senator Pastore says to Mister Rogers,

و سناتور پاستوری به اقای راجرز می‌گوید،

"You know, I'm supposed to be a pretty tough guy,

«می‌دانی، من قاعدتا باید یک مرد کاملا سرسخت باشم،

and this is the first time I've had goosebumps in two days."

و این اولین بار است که که بعد از دو روز احساساتی شدم.»

And then, later, "It looks like you just earned the 20 million dollars."

و د ر ادامه: « مثل این که۲۰ میلیون دلار کاسب شدی.»

We need many more Mister Rogers.

ما به افراد خیلی بیشتری مثل آقای راجرز نیاز داریم.

People with the technical skills of debate and persuasion.

افراد که مهارت‌های فنی مناظره و متقاعد کردن داشته باشند.

But on the other side of that table,

اما در سمت دیگر میز،

we need many, many, many more Senator Pastores.

ما افراد خیلی خیلی خیلی بیشتری مثل سناتور پاستوری نیاز داریم.

And the magic of debate is that it lets you, it empowers you

جادوی مناظره این است که به شما اجازه می‌دهد به شما قدرت می‌دهد

to be both Mister Rogers and Senator Pastore simultaneously.

تا همزمان هم آقای راجرز و هم سناتور پاستوری باشید.

When I work with those same teams that we talked about before,

وقتی که با همان تیم‌هایی که قبلاً در موردشان صحبت کردیم کار می‌کنم،

I ask them at the outset to pre-commit to the possibility of being wrong.

در ابتدا از آنها می‌خواهم که احتمال اشتباه کردن را از قبل بپذیرند.

To explain to me and to each other what it would take to change their minds.

تا به من و یکدیگر توضیح بدهند چه می‌شود اگر نظرشان را عوض کنند.

And that's all about the attitude, not the exercise.

و همه چیز مربوط به رفتار است، نه تمرین.

Once you start thinking about what it would take to change your mind,

وقتی به این فکر کنید که چه می‌شود اگر نظرتان را عوض کنید،

you start to wonder why you were quite so sure in the first place.

شروع به تعجب کردن می‌کنید که چرا در ابتدا این قدر مطمئن بودید.

There is so much that the practice of debate

موارد زیادی وجود دارد که تمرین مناظره

has to offer us for how to disagree productively.

به ما باید در مورد نحوه مخالفت سازنده پیشنهاد دهد.

And we should bring it to our workplaces,

و ما باید آن را به محل کارمان،

our conferences, our city council meetings.

کنفرانس‌ها، یا جلسات شورای شهر خود ببریم.

And the principles of debate can transform the way that we talk to one another,

اصول مناظره می‌تواند روشی را که با هم صحبت می‌کنیم تغییر دهد،

to empower us to stop talking and to start listening.

به ما قدرت می‌دهد تا صحبت کردن را متوقف و گوش دادن را آغاز کنیم.

To stop dismissing and to start persuading.

رد کردن را متوقف و متقاعد کردن را آغاز کنیم.

To stop shutting down and to start opening our minds.

دست از تعطیل کردن کشیده و باز کردن ذهن‌مان را آغاز کنیم.

Thank you so much.

خیلی ممنون.

(Applause)

( تشویق )