Wendy MacNaughton: The art of paying attention | TED

Translator: shirin etebar Reviewer: Masoud Motamedifar

All right, I'm going to go out on a limb here.

بسیار خوب، می‌خواهم اینجا کار جدیدی انجام بدهم.

I'm going to say that every single one of us in this room

به شما می‌گویم که تک تک ما در این سالن

made drawings when we were little.

وقتی کوچک بودیم نقاشی می‌کشیدیم.

Yes?

بله؟

Yes? OK.

نقاشی می‌کشیدیم؟ خوب

And maybe around the age of like, four or five or something like that,

شاید در حدود چهار یا پنج سالگی یا سنی دیگر

you might have been drawing,

شاید نقاشی می‌کشیدید،

and a grown-up came over and looked over your shoulder and said,

و یک فرد بزرگتر به نقاشی شما نگاه می‌کرد و می‌گفت:

"What's that?"

«این چیه؟»

And you said, "It's a face."

پاسخ می‌دادید: «این یک صورته.»

And they said,

و آنها می‌گفتند:

"That's not really what a face looks like.

«این واقعا یک صورت نیست.

This is what a face looks like."

صورت این شکلیه.»

And they proceeded to draw this.

و آنها نقاشی را ادامه می‌دادند.

Circle, two almonds for some eyes,

دایره، دو بادام برای چشم‌ها،

this upside-down seven situation we have here,

عدد هفت به حالت وارونه در وسط،

and then a curved line.

و بعد یک خط منحنی.

But guess what?

اما حدس بزنید چی؟

This doesn't really look that much like a face, OK?

این نقاشی واقعا شبیه به صورت نیست، خوب؟

It's an icon.

یک نماد است.

It's visual shorthand,

این یک خلاصه نویسی عینی

and it's how we look at so much of our world today.

و روشی است که ما به جهان امروزی خودمان بیشتر نگاه می‌کنیم.

See, we have so much information coming at us all the time,

اطلاعات زیادی داریم که همیشه به سمت ما می‌آیند،

that our brains literally can't process it,

به طوری که مغز ما عملا نمی‌تواند آن را پردازش کند،

and we fill in the world with patterns.

و ما جهان را با الگوها پر می‌کنیم.

Much of what we see is our own expectations.

خیلی از چیزهایی که می‌بینیم، انتظارات ما هستند.

All right.

خیلی خوب.

I'm going to show you a little trick

به شما یک ترفند کوچک نشان می‌دهم

to rewire your brain into looking again.

تا مغز شما را به نگاه کردن دوباره بازسازی کنم.

Did you all get an envelope that says "do not open" on it?

آیا همه نامه‌ای که می‌گوید: «باز نکنید» را دریافت کردید؟

Grab that envelope, it's time to open it.

نامه را بردارید، زمان باز کردن است.

Inside should be a piece of paper and a pencil.

داخل نامه باید یک کاغذ و مداد باشد.

Once you have that all prepped,

بعد از آماده کردن همه موارد،

please turn to somebody next to you.

لطفا به سمت شخص کنار خودتون برگردید.

Ideally, somebody you don't know.

ترجیحا، به سمت کسی که نمی‌شناسید.

Yeah, we're doing this, people,

بله، ما داریم این کار را انجام می‌دهیم،

we're doing this.

این کار را انجام می‌دهیم.

(Laughs)

(خنده)

Great.

عالی.

Everybody find a partner?

همه هم‌گروه پیدا کردند؟

OK, now look back at me.

خوب، حالا به من نگاه کنید.

OK, now look back at me.

دوباره به من نگاه کنید.

You are going to draw each other, OK?

قرار است که همدیگر را بکشید، خوب؟

No, no, no, no, wait, wait, wait, wait.

نه، نه، نه، صبر کنید، صبر کنید.

I promise this is not about doing a good drawing, OK?

قول می‌دهم که این کار ربطی به خوب نقاشی کردن ندارد، خوب؟

That's not what we're doing here,

این چیزی نیست که انجام می‌دهیم،

we're looking, this is about looking.

نگاه می‌کنیم این درباره نگاه کردن است.

Everybody's going to be terrible, I promise, don't worry.

قول می‌دهم که همه بد نقاشی می‌کشند، نگران نباشید.

You're going to draw each other with two very simple rules.

قرار است با دو قانون خیلی ساده همدیگر را بکشید.

One, you are never going to lift your pencil up off the paper.

اول،شما نمی‌توانید حین نقاشی مداد خودتان را از روی کاغذ بردارید

One continuous line.

یک خط پیوسته.

No, no, trust me here.

نه، نه، به من اعتماد کنید.

This is about looking, OK?

این کار در مورد نگاه کردن است، خوب؟

So one continuous line never lift the pencil.

پس یک خط ممتد بدون برداشتن قلم.

Number two,

قانون دوم،

never, ever, ever look down at the paper you're drawing on, OK?

هیچ‌گاه و هرگز به کاغذی که روی آن نقاشی می‌کشید نگاه نکنید، خوب؟

Yes, it's about looking.

بله، این در مورد نگاه کردنه.

So keep looking at the person you're drawing.

پس فقط به شخصی که می‌کشید، نگاه کنید.

Now put your pencil down in the middle of the paper, OK?

حالا مداد خودتان را در وسط کاغذ قرار بدید.

Look up at your partner.

هم‌گروه خود را ببینید

Look at the inside of one of their eyes.

به داخل یکی از چشم‌هایش نگاه کنید.

Doesn't matter which one.

کدام یک مهم نیست.

That's where you're going to start.

از اینجا شروع کنید.

Ready?

آماده؟

Deep breath.

نفس عمیق.

(Inhales)

(نفس کشیدن)

And begin.

و شروع.

Now, just draw but notice where you are,

حالا فقط نقاشی کنید ولی به جایی که هستید توجه کنید،

you're starting there and you see there is a corner,

از آنجا شروع می‌کنید و می‌بینید گوشه‌ای وجود دارد،

maybe there's a curve there.

شاید یک خم وجود داشته باشد.

Notice those little lines, the eyelashes.

به خطوط کوچک، به مژه‌ها دقت کنید.

People are wearing masks, some aren't, just work with that.

افراد ماسک زدند، بعضی‌ها نه، با همان شرایط بکشید.

Now just go slow.

حالا فقط آهسته بکشید.

Pay attention and draw what you see.

دقت کنید و چیزی که می‌بینید، بکشید.

And don't look down.

و به پایین نگاه نکنید.

Just keep going.

ادامه دهید.

(Murmuring)

(زمزمه کردن)

And just five more seconds.

پنج ثانیه دیگه.

And stop.

و پایان.

Look down at your beautiful drawings.

به نقاشی‌های زیبای خود نگاه کنید.

(Laughter)

(خنده)

Right?

درست است؟

Show your partner their incredible portrait.

به هم‌گروهتان نقاشی باورنکردنی از خودش را نشان دهید.

It's so good, right?

خیلی خوب است، نه؟

I want to see them.

دلم می‌خواهد آن‌ها را ببینم.

Hold them up.

آن‌ها را بالا نگه دارید.

Can you guys hold them up?

آن‌ها را بالا بیاورید.

Hold up, everybody.

صبر کنید، همه.

Oh my gosh.

خدای من.

Are you kidding me?

شوخی می‌کنید؟

You all are amazing.

همه شما عالی هستید.

OK, you can put your drawings back down,

خوب، می‌توانید نقاشی‌ها رو پایین بیاورید،

tuck them under,

آن‌ها را

put them on the paper.

در زیر نامه قرار بدید.

That was wonderful.

فوق‌العاده بود.

I mean, they're all terrible, but they're wonderful.

منظورم این است که همه فجیح بودند اما فوق‌العاده.

Why are they wonderful?

چرا فوق‌العاده؟

Because you all just drew a face.

چون همه شما الان یک صورت کشیدید.

You drew what you saw.

چیزی که دیدید، نقاشی کردید

You didn't draw what you think a face looks like, right?

چیزی که به نظرتان یک صورت است نقاشی نکردید، درست است؟

You also just did something that people rarely do.

کاری کردید که مردم به ندرت انجام می‌دهند.

You just made intimate eye-to-eye,

شما فقط به صورت صمیمی چشم به چشم،

face-to-face contact with someone without shying away

رو در رو با کسی ارتباط برقرار کردید بدون اینکه تقریبا یک دقیقه

for almost a minute.

از او چشم بردارید.

Through drawing, you slowed down,

حین نقاشی کردن، سرعتتان را آهسته کردید،

you paid attention,

توجه کردید،

you looked closely at someone

از نزدیک به کسی نگاه کردید

and you let them look closely at you.

و به آنها اجازه دادید که شما را از نزدیک ببینند.

Good job.

آفرین.

I have found that drawing like this

من فهمیدم که نقاشی کردن مانند این

creates an immediate connection like nothing else.

ارتباطی فوری شبیه به هیچ چیز دیگری ایجاد می‌کند.

Alright.

بسیار خوب.

So I call myself an illustrator and a graphic journalist.

من خودم را تصویرگر و روزنامه‌نگار گرافیکی میدانم.

I draw, I tell stories.

نقاشی میکشم، با آنها داستان می‌گویم.

I spend time with people looking and listening.

وقتم را با مردمی که نگاه کرده و گوش می‌دهند، می‌گذرانم.

And I take the words of the people that I speak with

کلمات را از کسانی که با آنها حرف میزنم، دریافت میکنم

and I put it together with drawings that I do, mostly from life,

و آنها را در نقاشی‌هایی که بیشتر از زندگی می‌کشم، می‌گنجانم،

just like you all just did.

درست مثل کاری که الان کردید.

I found that drawing like this does a lot of things

فهمیدم که نقاشی کردن مثل این بسیاری از کارهایی که

that photography can't do.

عکاسی نمی‌تواند انجام دهد را انجام می‌دهد.

So when somebody points a camera at you, how do you feel?

وقتی که یک نفر دوربینی به سمت شما می‌گیرد چه احساسی دارید؟

A little objectified, right?

کمی نگاه مادی و ابزاری، درست است؟

When I'm drawing, I hold my sketchbook low

وقتی نقاشی می‌کشم، دفتر طراحیم را پایین نگه میدارم

and it keeps an open channel between me and the person I'm drawing.

و این عمل دریچه‌ای باز بین من و فردی که میکشم، نگه می‌دارد.

A lot of time somebody will see me drawing and they'll get curious.

خیلی از اوقات کسی من را در حال نقاشی می‌بیند و کنجکاو می‌شود.

They'll come over to me,

آنها به سمتم می‌آیند،

and a real, authentic conversation begins.

و یک مکالمه واقعی و منحصربه‌فرد شروع می‌شود.

Let me give you an example.

بگذارید برایتان مثالی بیاورم.

So a while back,

مدتی قبل،

I wanted to do a drawn story

می‌خواستم داستانی بکشم

about how the public library serves our elders.

درباره‌ی نحوه خدمات کتاب‌خانه به بزرگترها.

But after spending a few days kind of lurking around with a sketch pad,

اما بعد از گذراندن چند روز کمین کردن در اطراف با دفتر طراحی،

looking over older folks' shoulders and asking them what they were reading,

نگاه کردن به افراد مسن و پرسیدن از آنها که چه چیزی می‌خوانند،

I wasn't really getting the story.

داستانی دستگیرم نشد.

Until I stumbled upon Leah.

تا اینکه با «لیا» برخورد کردم.

Leah is the first, and at the time was the only, full-time social worker

لیا اولین و در آن زمان تنها مددکار اجتماعی تمام وقت بود

dedicated to a library in the nation.

که به کتابخانه‌ای در کشور متعهد شده بود.

Turns out, public library definitely serves our elders.

معلوم شد که کتابخانه عمومی قطعا به بزرگترهای ما خدمات می‌رساند.

It is also a social service epicenter of a city.

همچنین این مکان مرکز خدمات اجتماعی یک شهر است.

This is Charles.

این «چارلز» است.

Charles works with Leah.

او با لیا کار می‌کند.

And he does outreach within the library to folks

و او در کتابخانه با افرادی که بی‌خانمان هستند

who are experiencing homelessness.

تماس می‌گیرد.

And he took me around,

مکان را به من نشان داد،

I carried my sketch pad and I was drawing everything I saw,

من دفتر طراحیم را برده بودم و هر چیزی که می‌دیدم، می‌کشیدم،

and he showed me a very different library than I'd previously seen.

او کتابخانه‌ای بسیار متفاوت از چیزی که قبلا دیده بودم به من نشان داد.

So computers that I assumed were for checking-out books,

کامپیوترهایی که تصور می‌کردم برای امانت گرفتن کتاب،

or, you know, looking at emails,

یا می‌دانید، برای بررسی ایمیل‌ها بودند،

were in fact a lifeline for folks who are searching for jobs and housing.

در واقع راه نجاتی برای مردمی بودند که به دنبال کار و مسکن هستند.

The sinks in the public restroom,

سینک سرویس بهداشتی عمومی،

they are a laundromat and showers for folks who are sleeping on the street.

لباسشویی و حمام برای افرادی است که در خیابان می‌خوابند.

A library is a safe, quiet place

یک کتابخانه مکانی امن و ساکت است،

where anybody can go and find resources

جایی که هر کس می‌تواند به آنجا رفته و منابع پیدا کرده

and rest for free.

و رایگان استراحت کند.

See, the moment I stopped looking for the story that I expected to see,

می‌بینید،لحظه‌ای که به دنبال داستانی نبودم که انتظار داشتم آن را ببینم،

an entirely new and richer truth was revealed.

حقیقتی کاملا جدید و غنی‌تر فاش شد.

I found this to be true with everything and everyone I've ever drawn.

متوجه شدم که این امر در مورد همه چیز و همه کسانی که تا به حال کشیدم صادق است.

OK, so I draw from life, right, like you guys did.

خوب، پس من از زندگی میکشم، درست مانند کاری که کردید.

And so I built myself a mobile studio

و من برای خودم یک استودیوی سیار

in the back of a swanky Honda Element --

پشت یک هوندا المنت شیک ساختم -

So that I could go anywhere,

تا بتوانم هر جایی بروم،

talk to anyone at any time and then draw and paint and sleep in the back.

با هر کسی در هر زمانی صحبت کنم، بعد نقاشی بکشم و در عقب ماشین بخوابم.

It is very cozy.

خیلی دنج بود.

I was on the road in Utah,

من در راه یوتا بودم،

drawing and talking to people,

در حال نقاشی و صحبت با مردم،

when I spotted on the side of the road a hand-painted wooden sign.

وقتی که کنار جاده یک تابلوی چوبی که با دست نقاشی شده دیدم.

It said "Bootmaker."

روی تابلو «چکمه‌ساز» نوشته بود.

I stopped.

توقف کردم.

A tall, white, handlebar mustached man wearing a cowboy shirt,

مردی قد بلند و سفید پوست با سبیل که لباس گاوچرانی پوشیده بود،

opened the door and found me,

در را باز کرده و مرا پیدا کرد،

a sketchbook-carrying, jumpsuit-wearing, urban, lefty lesbian,

با دفتر طراحی قابل حمل، لباس سرهمی یک تکه، شهری و همجنس‌گرا،

smiling like, waving like a dork.

که احمقانه می‌خندد و دست تکان می‌دهد.

(Laughter)

(خنده)

When I spotted the stuffed cougar on the wall behind him,

وقتی یوزپلنگ خشک شده را در پشت سر او روی دیوار دیدم،

this vegetarian thought she knew all she needed to know

من که گیاه‌خوار هستم فکر کردم هر چیز لازم را

about Don the bootmaker.

درباره‌ی «دان چکمه‌ساز» می‌دانم.

But there we were.

اما چه می‌شود کرد.

So I asked him if he'd just show me quickly a little bit about his craft.

من از او خواستم تا سریع و مختصر هنرش را به من نشان دهد.

He agreed.

او موافقت کرد.

And we ended up spending the whole day together,

و در آخر ما تمام روز را با هم گذراندیم،

as I drew out Don in his workshop,

همانطور که من دان را در کارگاهش می‌کشیدم،

and he told me about the sudden death of his beloved wife,

او درباره‌ی مرگ ناگهانی همسر عزیزش به من گفت،

about his deep, deep grief,

در مورد اندوه غمگینش،

and about this hunting trip that he was planning,

و درباره‌ی سفر شکاری که برنامه‌ریزی کرده بود

and so looking forward to taking with his son.

تا مشتاقانه با پسرش همراه شود.

Every tool in that shop held a story.

هر ابزاری در آن کارگاه گویای داستانی بود.

And he was so, so happy

و او بسیار خوشحال بود

to share it with somebody who was genuinely curious and interested.

تا آن‌ها را با کسی که واقعا کنجکاو و علاقمند است، در میان بگذارد.

By the end of the day,

در پایان روز،

Don and I looked very different to one another.

دان و من بسیار متفاوت به چشم هم آمدیم.

And this drawing,

و این طراحی،

which ended up in my visual column in the New York Times

که به ستون تصویری من در نیویورک تایمز ختم شد

or as Don likes to call it, the fake-news media --

یا همانطور که دان می‌گوید، رسانه‌های اخبار جعلی -

(Laughter)

(خنده)

now hangs framed on the wall of his big game trophy room.

حالا قاب شده روی دیوار اتاقِ جایزه‌های مسابقات او آویزان است.

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

So I was getting ready to start on a new drawn story

من در حال آماده شدن برای کشیدن داستان تصویری جدید بودم

when the pandemic hit.

که همه‌گیری اتفاق افتاد.

And overnight I was, like so many people, just unable to do my job.

و یک شبه من مانند بسیاری از مردم دیگر قادر نبودم تا کارم را انجام دهم.

It was my own mother who suggested that I teach drawing to kids.

مادرم بود که پیشنهاد داد تا به کودکان نقاشی یاد دهم.

Kids who were about to lose their routines,

کودکانی که در شرف از دست دادن روال خود بوده

be stuck at home,

اما در خانه مانده‌اند

and to help give parents a much needed short break.

و کمک به والدین تا استراحتی کوتاه و ضروری داشته باشند.

Now I'm trained as a social worker,

حالا من به عنوان مددکار اجتماعی آموزش دیدم

but I'd never taught kids before.

اما قبلا هرگز به بچه‌ها آموزش نداده بودم.

But the night before school closures in San Francisco,

اما شب قبل از بسته شدن مدارس در سانفرانسیسکو،

I went on Instagram

به اینستاگرام رفتم

and announced that the next day we'd try something called DrawTogether.

و اعلام کردم که روز بعد چیزی به اسم «نقاشی با هم» را امتحان می‌کنیم.

10 am.

ساعت ۱۰ صبح.

I sat behind my drawing table in my home studio

پشت میز طراحیم در خانه‌ام نشستم

and my wonderful wife pointed an iPhone at me

و همسر فوق‌العاده‌ام یک گوشی آیفون را به سمت من گرفت

and pressed "Go live."

و دکمه «پخش زنده» را فشار داد.

And what I thought would be 100 kids,

چیزی که فکر می‌کردم ۱۰۰ کودک مخاطب داشته باشد،

ended up being 12,000.

در نهایت به ۱۲,۰۰۰ نفر رسید.

All eager to draw a dog.

همه مشتاقِ کشیدن یک سگ.

The next day,

روز بعد،

14,000 kids came

۱۴,۰۰۰ کودک آمدند

and we drew a tree,

و ما یک درخت کشیدیم،

and that drawing exercise that you all just did.

به همراه تمرین نقاشی که امروز همه شما انجام دادید.

What was supposed to be five minutes for five days,

چیزی که قرار بود به اندازه ۵ دقیقه برای ۵ روز باشد،

ended up being 30 minutes a day,

در نهایت به ۳۰ دقیقه در روز رسید،

five days a week,

۵ روز در هفته،

for months.

برای ماه‌ها ادامه یافت.

And yeah, we talked about line and shape

ما در مورد خط و شکل صحبت کردیم

and we learned about perspective

و در مورد پرسپکتیو

and light and shadow.

و نور و سایه آموختیم.

But what was really going on

اما آنچه واقعاً در جریان بود

was we were actively looking our way through a global catastrophe together.

این بود که ما به طور فعال با هم به دنبال یک فاجعه جهانی بودیم.

See, drawing slows us down.

ببینید، طراحی سرعت ما را کاهش می‌دهد.

It keeps our hands moving

نقاشی دست‌هایمان را در حرکت نگه می‌دارد

so we can pay attention to things

تا بتوانیم به چیزهایی توجه کنیم

that we usually overlook or that we ignore.

که معمولا از آن‌ها غافل می‌شویم یا آن‌ها را نادیده می‌گیریم.

Studies show that drawing is one of the most effective ways

مطالعات نشان دادند که نقاشی یکی از موثرترین راه‌هاست

for kids to process their emotions,

برای اینکه کودکان احساسات خود را درک کنند

and that includes trauma.

و این شامل آسیب روحی هم می‌شود.

It helps us talk about hard things.

این کار به ما کمک می‌کند درباره‌ی چیزهای سخت صحبت کنیم.

We say something in DrawTogether, it sounds hokey, but it is true.

ما در نقاشی با هم چیزی را می‌گوییم، عجیب به نظر می‌رسد ولی حقیقت است.

Drawing is looking

نقاشی نگاه کردن است

and looking is loving.

و نگاه کردن عشق ورزیدن است.

If we can give kids the right supportive environment,

اگر ما بتوانیم به کودکان محیطی حمایتی و مناسب بدهیم،

drawing helps them let go of perfectionism and fear of failure

نقاشی به آن‌ها کمک می‌کند کمال‌گرایی و ترس از شکست را رها کنند

so that they, unlike you and me,

به طوری که آن‌ها، برخلاف من و شما،

and especially those of us who might have freaked out just a wee bit

به خصوص افرادی که کمی ترسیدند

when I said earlier we were going to draw, right?

وقتی که من گفتم قرار است نقاشی بکشیم، درست است؟

We can let go of these harder self-judgments

ما می‌توانیم این قضاوت‌های سخت خود را کنار بگذاریم

so we don't have to undo them later in life.

تا مجبور نباشیم بعدا در زندگی آن‌ها را خنثی کنیم.

OK, I don't expect you all to become drawers.

خوب، من از شما توقع ندارم که نقاش شوید.

But I do know that all of us, kids, grownups, everyone in this room,

ولی من می‌دانم که همه‌ی ما، کودکان، بزرگترها، افراد در این سالن،

we can all be better at looking.

می‌توانیم در نگاه کردن بهتر باشیم.

Because this is not a face.

چون این یک صورت نیست.

And when we live like this drawing,

و وقتی ما مانند این نقاشی زندگی می‌کنیم،

we miss out on all of the depth and detail of the world

همه عمق و جزئیات جهان

and people around us.

و افراد اطرافمان را از قلم می‌اندازیم.

This is a face.

این یک صورت است.

And this is a face.

این هم یک صورت است.

And that is such a face.

و این هم عجب صورتی است.

(Laughs)

(خنده)

And these are faces.

اینها صورت هستند.

And if you slow down, I promise,

و اگر شما سرعت خود را کم کنید، قول می‌دهم،

pay attention and really look.

اگر توجه کنید و واقعا نگاه بیندازید،

You will fall back in love with the world and everyone in it.

دوباره عاشق جهان و افراد در آن می‌شوید.

And after the past few years we've had,

بعد از سال‌هایی کوتاه که گذراندیم،

I think we all desperately need a chance to look closely at one another

فکر می‌کنیم همه ما به شدت به فرصتی نیاز داریم تا از نزدیک به یکدیگر

and at ourselves,

و خودمان نگاه کنیم،

and tell the real truth about what we see.

و حقیقت را درباره‌ی آنچه که واقعا می‌بینیم، بگوییم.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق)