How to start a conversation about suicide | Jeremy Forbes

Translator: Soheila Kamali Reviewer: sadegh zabihi

In 2013,

در سال ۲۰۱۳،

I had a life-changing epiphany.

درک من از زندگی ناگهان تغییر کرد.

I was a painter and decorator

من یک نقاش و طراح داخلی بودم

in Castlemaine, a small country town in central Victoria.

در شهر کوچک کسلمین در مرکز ویکتوریا.

I'd gone to see Pete, who was renowned for his workmanship with steel.

به دیدن پیت رفته بودم که به‌خاطر مهارتش در کار با فولاد معروف بود.

I'd gone to his shed to get some steel edging for the garden.

به انبارش رفتم تا کمی فولاد برای درست‌کردن حصار‌های باغ بگیرم.

This day, with hindsight, which is a wonderful gift,

آن روز با قدرت درکی که برایم مثل یک هدیهٔ فوق‌العاده است،

Pete seemed happier than usual.

فهمیدم که پیت خوشحال‌تر از همیشه است.

Two weeks later,

دو هفته بعد،

I was painting a house down the end of Pete's street

داشتم خانه‌ای را نقاشی می‌کردم که پایین خیابان پیت بود

when I heard the tragic news.

و همان‌وقت آن خبر دردناک را شنیدم.

Pete had suicided.

پیت خودکشی کرده بود.

Pete, like myself, was a tradie, or a tradesman.

پیت هم مانند من اهل معامله یا یک بازاری بود.

We do like to shorten things in the Australian vernacular.

ما استرالیایی‌ها دوست داریم همه‌چیز را در کلام خلاصه کنیم

A tradie.

یک بازاری.

There was an expectation as a tradie.

مردم به عنوان یک بازاری از تو توقعاتی دارند.

You're expected to be stoic.

توقع دارند که تودار و صبور باشی.

You're expected to be strong,

انتظار دارند که قوی،

robust, macho.

زمخت و خشن باشی.

You're expected to be tough physically

توقع دارند بدن نیرومندی داشته باشی

and silent in the face of adversity.

و در برابر سختی‌ها دَم نزنی.

There is a pronounced ripple effect

وقتی کسی در جامعهٔ شما خودکشی می‌کند

when someone suicides in your community.

اثر موجیِ چشم‌گیری ایجاد می‌شود.

Pete's funeral was in July. It was winter.

مراسم خاک‌سپاری پیت در ماه جولای بود. زمستان بود.

The mood was bleak and somber

سرما و اندوه و تاریکی

in the packed community hall.

در سالن پر از جمعیت موج می‌زد.

It was a grieving community

همه اندوهگین بودند

who had no answers

و هیچ‌کس هیچ جوابی برای

to Pete's suicide,

علت خودکشی پیت نداشت،

no answers at all.

هیچ جوابی.

As I wandered around between the tradies and the community members,

همان‌طور که بین بازاری‌ها و آدم‌ها قدم می‌زدم،

I started hearing some tones of another underlying tragic level.

کم‌کم زمزمه‌هایی شنیدم که درباره سطح دردناک و پنهان دیگری بود.

I heard people talking in that community hall

شنیدم که آدم‌ها در سالن اجتماعات

about the struggles other people were going through.

درباره سختی‌هایی حرف می‌زنند که دیگران با آن درگیرند.

The essence of the conversations was contained in two words

عصاره گفت‌وگوها در یک جمله خلاصه می‌شد

that I heard several times:

که چندین و چند بار آن را شنیدم:

Who's next?

نفر بعدی کیست؟

Who's next?

نفر بعدی کیست؟

That was the epiphany.

تحول من از همین‌جا شروع شد.

That was the moment where I was standing in a community hall

در آن لحظه در یک سالن اجتماعات ایستاده بودم

in a place where this Castlemaine community

در جایی که اهالی کسلمین

had given me such support for 20 years,

در طول بیست سال از من حمایت کرده بودند،

this community had backed my work, I'd played footy there,

از کارم حمایت کرده بودند، آن‌جا فوتبال استرالیایی بازی کردم،

I'd done theater there,

آن‌جا نمایش اجرا می‌کردم،

I was so grateful for what they'd given me.

برای آن‌چه به من داده بودند سپاس‌گزار بودم.

But I was standing there in that space,

اما آن‌جا در چنان فضایی ایستاده بودم،

and I was looking around that hall as well,

و به دور و بر سالن نگاه می‌کردم،

and I could tell people in that hall

می‌توانستم به آدم‌های داخل سالن بگویم

who were struggling with alcohol, drugs, finance, gambling,

که دارند با الکل، مواد، مشکلات مالی، قمار

domestic abuse, bullying and harassment.

خشونت خانگی، قلدری و مردم‌آزاری دست و پنجه نرم می‌کنند.

Yet because of my tradie culture

اما به خاطر فرهنگ بین بازاری‌ها

and that ignorant attitude that we have in the tradie community,

و ملاحظات احمقانه‌ای که در بین ما بازاری‌ها وجود دارد،

I didn't feel confident at all.

اصلاً اعتماد به نفس این کار را نداشتم.

I didn't have the tools. I lacked the experience.

نه ابزاری داشتم، و نه تجربه‌ای.

I didn't know what to do, but I wanted to do something.

نمی‌دانستم چه باید بکنم، اما می‌خواستم کاری انجام دهم.

I left the wake.

مراسم یادبود را ترک کردم.

I hugged a few tradie mates and said,

چند تن از همکاران را در آغوش کشیدم و گفتم:

"Please come and see me if you need to."

«لطفاً اگر نیاز داشتید به دیدنم بیایید.»

But I didn't know what to say to them or what to tell them.

اما نمی‌دانستم به آن‌ها چه بگویم یا چه حرفی به آن‌ها بزنم.

I had no idea.

چیزی به ذهنم نمی‌رسید.

I got a phone call two weeks later from Catherine Pilgrim, my cofounder,

دو هفته بعد، کاترین پیلگریم، همکار مؤسسه‌ام به من زنگ زد،

wanting to do something for the family.

می‌خواست کاری برای خانواده انجام بدهد.

We talked for a while and I said,

کمی حرف زدیم، بعد گفتم،

let's do something for the tradie community.

بیا برای جامعهٔ بازاری‌ها کاری انجام بدهیم.

We love our town, we're grateful,

ما عاشق شهرمان هستیم، به آن مدیونیم،

let's do something for the tradie community.

بیا کاری برای بازاری‌ها انجام بدهیم.

So we talked a bit more.

پس کمی جلوتر رفتیم.

What could we do?

از ما چه کاری ساخته بود؟

An awareness-raising event. Awesome.

یک رویداد آگاهی بخش ترتیب بدهیم. عالیست.

We're talking about tradies.

داریم از بازاری‌ها حرف می‌زنیم.

How do you get tradies somewhere?

چطور بازاری‌ها را یک‌جا جمع کنیم؟

Can you get them to a hospital? No.

آن‌ها را به بیمارستان ببریم؟ نه.

To a community health center? No.

به یک مرکز بهداشتی؟ نه.

There's an ingrained culture of being a tradie.

بازاری‌ها فرهنگ مخصوص خودشان را دارند.

I thought, where is the perfect place we can get the tradies together

با خودم فکر کردم بهترین جایی که بتوانیم کسبه را دور هم جمع کنیم، کجاست؟

where they feel socially included

جایی که احساس کنند به آن تعلق دارند

and they feel comfortable

و در آن معذب نباشند

and they can share, they can open up and talk about mental health

و بتوانند حرف بزنند و به آسانی درباره بهداشت روان صحبت کنند

in the building industry?

در کارخانه‌های ساختمان‌سازی؟

Where can we have an event?

کجا می‌توانیم چنین جلسه‌ای برگزار کنیم؟

A hardware store.

در یک مغازهٔ ابزار فروشی.

(Laughter)

(خنده)

Yeah, that's what I thought too. I thought it was very clever.

آره، من هم همین فکر را کردم. ایده هوشمندانه‌ای بود.

More precisely, the timber yard of a hardware store.

اگر بخواهم دقیق‌تر بگویم، در محوطهٔ یک مغازهٔ یراق و ابزار.

So there we were. OK, we've got the venue.

خب این از مکان. جایش فراهم شد.

What else do we need?

دیگر چی لازم داریم؟

What else do tradies love?

بازاری‌ها به چه چیز دیگری علاقه دارند؟

Food.

غذا.

I know, we all do, but tradies love food.

همه علاقه‌مندیم، ولی آن‌ها عاشق غذا هستند

Tradies especially, and I'm a tradie myself,

من خودم بازاری هستم، ما بازاری‌ها به‌طور ویژه

we love egg and bacon rolls.

عاشق ساندویچ تخم‌مرغ و گوشتیم.

So we thought we'd supply the tradies with egg and bacon rolls,

پس فکر کردیم که از آن‌ها با ساندویچ تخم‌مرغ و گوشت پذیرایی کنیم،

and there was the slogan:

پس شعارمان این شد:

save your bacon.

ساندویچت را نگه دار.

It's a bit corny, but it sort of works.

کمی لوس است اما جواب می‌دهد.

And we also came up with a logo.

به علاوه یک آرم هم طراحی کردیم.

"Hope Assistance Local Tradies."

«همیار امید بازاری‌های محله»

Keep in mind, "HALT," our charity, had no money to begin,

فراموش نکنید که خیریه ما «HALT» در آغاز هیچ پولی نداشت،

nothing, not a single cent.

هیچی، حتی یک سکه.

We had conversations.

گفت‌وگو‌هایی انجام دادیم.

This is a community issue. It starts in community.

این مسئله مربوط به جامعه است. و از جامعه شروع می‌شود.

So we went around to the butcher, we went around to the baker,

پس رفتیم سراغ قصاب، به نانوا سر زدیم،

there was no candlestick maker,

شمع‌سازی در کار نبود،

there was an egg place and there was some chocolate,

یک تخم‌مرغ فروشی بود و یک مغازه شکلات فروشی،

there was coffee, there was fruit,

قهوه فروشی، بازار میوه،

but we went around and said,

سراغشان می‌رفتیم و می‌گفتیم:

"Hey, we're doing this awareness-raising event.

«سلام، ما یک همایش آگاهی‌بخش برگزار می‌کنیم،

Do you want to contribute? Because we haven't got any money."

دوست دارید کمک کنید؟ آخر هیچ پولی نداریم.»

Of course, nearly every person we initiated the conversation with

البته تقریباً هر کسی که می‌خواستیم با او صحبت کنیم

knew someone that had anxiety, depression or thoughts of suicide

کسی را می‌شناخت که مضطرب، افسرده یا به فکر خودکشی است

or had suicided.

یا دست به خودکشی زده.

There was that unity,

چنین احساس مشترکی

that whole of community approach.

در بین تمام افراد جامعه وجود داشت.

So we thought, that's great, we've got some food.

با خودمان فکر کردیم چه خوب، کمی غذا تهیه کرده‌ایم.

What else do we need?

دیگر به چه چیزی نیاز داریم؟

We need the support services there.

برای این همایش به حامی نیاز داریم.

A lot of tradies, and a lot of men in general,

به تعداد زیادی از بازاری‌ها، و به طور کلی مردم.

don't necessarily know where to go and get help.

نمی‌دانستیم به کجا باید مراجعه کنیم و کمک بگیریم.

I myself was one of them,

من خودم یکی از آن‌ها بودم،

and this is what I talk about at the HALT events,

در تمام جلسات HALT در این‌باره حرف می‌زنم،

that four years ago when I founded HALT,

که وقتی چهار سال پیش HALT را تأسیس کردم،

I didn't know I could go to the doctor about my mental health

نمی‌دانستم که می‌توانم برای سلامت روانم به پزشک مراجعه کنم

and get a mental health plan.

و برنامه سلامت روان بگیرم.

I didn't know about community health.

چیزی درباره سلامت جامعه نمی‌دانستم،

I certainly didn't know about Lifeline,

هیچ اطلاعی از لایف‌لاین (Lifeline) نداشتم،

and I've called Lifeline three times,

تا به حال سه بار با آن‌ها تماس گرفته‌ام،

and they've certainly potentially saved my life.

و آن‌ها حقیقتاً زندگی‌ام را نجات داده‌اند.

I had to learn all these things.

باید تمام این‌ها را یاد می‌گرفتم،

Tradies need to know them.

بازاری‌ها باید درباره‌اش بدانند.

We provided bags,

ما بسته‌هایی تدارک دیدیم،

bags of information,

بسته‌های اطلاع‌رسانی،

and I had quite a few tradies say to me in the first year,

و تعداد کمی از بازاری‌ها در سال اول به من گفتند،

"Aw, this is a load of you-know-what,"

«هه! یک مشت اطلاعات تکراری»

but those tradies I know still have those bags in their Ute

اما می‌دانم که همان کاسب‌ها هنوز هم آن بسته‌ها را در ماشین

or in their shed.

یا انبارشان نگه داشته‌اند.

On November 10, 2013,

دهم نوامبر سال ۲۰۱۳،

we had our event,

همایش ما برگزار شد،

and interestingly enough, when I talk about a whole of community approach,

جالب است بدانید وقتی دربارهٔ کلیت رویکرد جامعه حرف می‌زنم،

that was our first event in Castlemaine at Tonks Brothers,

این اولین جلسه ما در کسلمین در تونکس برادرز بود،

and there's a whole of community there.

و همه آن‌جا حضور داشتند.

There's counselors,

از مشاوران گرفته،

there's people who have gone through mental health.

تا افرادی که مسیر سلامت روان را طی کرده‌اند.

That first event set the scene.

این رویداد وضعیت را روشن کرد.

Since then, we've had more events.

از آن زمان، رویداد‌های بیش‌تری برگزار کردیم

Interestingly enough, it's not only tradies

و جالب این‌که فقط بازاری‌ها

that are affected by mental health or anxiety or depression or suicide.

در معرض بیماری‌های روحی یا اضطراب یا افسردگی یا خودکشی نیستند.

We started working with TAFEs.

ما با هنرجویان فنی‌حرفه‌ای هم کار کردیم.

We started working in the farming industry,

در صنعت کشاورزی هم شروع به کار کردیم،

at councils, at secondary colleges.

در انجمن‌ها، دبیرستان‌ها.

We did events for the partners of tradies,

جلساتی برای شریک عاطفی بازاری‌ها ترتیب دادیم،

because often the tradies would not go home to their partners

چون بازاری‌ها معمولاً در خانه به شریکشان

and say, "Guess what, we talked about mental health,

نمی‌گویند: ‌«حدس بزن چی شد، راجع به بهداشت روانی حرف زدیم،

and we're going to do this, this and this now."

و قرار شده این کار و این و این را انجام بدهیم.»

So we're doing events for the partners,

پس ما خودمان برای شریکشان جلسه گذاشتیم،

who themselves may need help.

شاید آن‌ها هم به کمک نیاز داشته باشند.

TAFEs are very popular.

جلسات فنی‌حرفه‌ای‌ها خیلی طرفدار دارد.

For me, it's really crucial to get to these young, vulnerable men and women.

برای من واقعاً سخت است که با این زنان و مردان جوان و آسیب‌پذیر ارتباط برقرار کنم.

We've done events for men's sheds,

در محل کار افراد هم جلسه برگزار کردیم،

so the high rate of suicide is really high for older men.

میزان بالای خودکشی در بین افراد مسن‌تر بالاتر است.

We've done events for council depot workers and tradies.

رویداد‌های برای کارگران شهرداری و بازاری‌ها برنامه‌ریزی کردیم.

Interestingly enough,

جالب است بدانید،

nearly every single event --

که تقریباً تک تک همایش‌هایی

and we've actually done now, with very little funding,

که تا الان آن‌را به ثمر رسانده‌ایم، با بودجه بسیار اندکی برگزار شده،

150 events over four states.

۱۵۰ برنامه در چهار ایالت.

So -- oh please, thank you.

پس… آه خواهش می‌کنم، ممنونم.

(Applause)

(تشویق)

And invariably at every single HALT event at a hardware store,

و بدون استثنا در هر جلسه HALT که در مغازه ابزارفروشی برگزار می‌شود،

I have one tradie come up to me,

یک بازاری به سراغ من می‌آید،

at least one come up and tell me about his suicide attempt.

حداقل یک نفر می‌آید و درباره اقدام به خودکشی با من حرف می‌زند.

They're not suicidal there and then, they've worked through it,

در آن‌جا تمایلی به خودکشی ندارند، با آن دست‌وپنجه نرم کرده‌اند،

but these men have never felt they could share their vulnerabilities.

اما هرگز به این فکر نکرده‌اند که می‌توانند درباره آسیب‌پذیری‌شان حرف بزنند،

They've never felt they can talk about their suicide attempt,

هیچ‌وقت حس نکرده‌اند که می‌توانند درباره اقدام به خودکشی صحبت کنند.

but the HALT events,

اما در جلسات خیریه،

where there's no expectations for them to talk,

که از آن‌ها توقع حرف زدن نداریم،

makes them feel comfortable to start talking.

برای صحبت کردن احساس راحتی می‌کنند.

And it's not just they talk to me and tell me their story,

نه این‌که فقط با من حرف بزنند و داستانشان را تعریف کنند،

they actually now say,

بلکه آن‌طور که خودشان می‌گویند،

"We feel comfortable enough to talk with other men."

«ما برای حرف زدن با دیگران به‌قدر کافی احساس راحتی می‌کنیم.»

I've had men stand up and say,

بعضی‌ها برمی‌خیزند و می‌گویند:

"I've never mentioned before that I've had depression, but I have,

«تا حالا هیچ‌وقت نگفته‌ام که افسردگی دارم، اما دارم،

and if anyone else here wants to come and speak to me,

و اگر این‌جا کس دیگری هست که می‌خواهد با من حرف بزند،

I'm here to talk to you."

من برای حرف زدن این‌جا هستم.»

It's very empowering and cathartic to do that.

خیلی نیروبخش و آرامش‌بخش است.

We need a whole-of-community approach.

ما به توجه تمام جامعه نیاز داریم.

We give the tradies bags of information from local and national support services.

از طرف حامیان محلی و ملی، به بازاری‌ها بسته‌های اطلاع‌رسانی می‌دهیم.

It's one of thing to tell a tradie or someone at one of these events,

در این جلسات به هر کاسب یا هر شرکت‌کننده دیگری می‌گوییم:

"You should go here, here and here,"

این است که باید به کجاها مراجعه کند.

but we need the whole of community

اما به تمام جامعه نیاز داریم

to wrap around the idea of suicide prevention.

تا برای جلوگیری از خودکشی تلاش کنند.

We need those services,

ما به خدمات نیاز داریم،

and suicide doesn't discriminate at all.

خودکشی هیچ علامت خاصی ندارد.

It's not a 9-to-5 thing.

یا در ساعت‌های کاری رخ نمی‌دهد.

We need to do events before 9am, which most of our brekkies are,

باید جلسات را قبل از ساعت ۹ صبح برگزار کنیم که بیش‌ترین میزان خودکشی همان وقت است

and after 5 PM.

و بعد از ۵ عصر.

That's what we need to do. It's a whole-of-community approach.

باید همین کار را انجام دهیم. این وظیفه تمام جامعه است.

We need to get into businesses.

باید به تمام مشاغل سر بزنیم.

We need to get into sporting clubs, community clubs.

باید به انجمن‌های ورزشی و اجتماعی برویم.

We need to get in there and train people

باید برویم و به مردم آموزش بدهیم

to understand about mental health.

تا درباره بهداشت روانی آموزش ببینند.

Here's some sobering statistics just to give you an idea.

این‌جا آمار کوچکی ارائه می‌دهم تا بهتر متوجه شوید.

In 2016,

در سال ۲۰۱۶،

in Australia, 2,866 suicides,

۲٫۸۶۶ خودکشی در استرالیا رخ داد،

very close to twice the road toll.

تقریباً دو برابر عوارض جاده.

Globally, 800,000 a year

سالانه هشتصد هزار خودکشی

suicides in the world,

در جهان اتفاق می‌افتد،

one every 40 seconds.

یعنی در هر چهل ثانیه یک خودکشی.

We need a whole-of-community approach.

ما به توجه و وحدت تمام جامعه نیاز داریم.

We need to feel comfortable in opening up the conversations.

باید بدون این‌که معذب شویم درباره‌اش حرف بزنیم.

Men I know find it really difficult to open up conversations.

می‌دانم برای مردها خیلی سخت است که حرف بزنند.

They certainly do.

حقیقتاً برایشان سخت است.

If you're going to open up conversations, I tell the guys,

همیشه به آن‌ها می‌گویم اگر می‌خواهید سر صحبت را باز کنید،

you need to find a comfortable place to open up and have a conversation,

بهتر است در مکانی باشید که احساس آرامش می‌کنید،

whether it's at the pub, it's going for a walk,

چه در یک بار باشد، یا زمان پیاده‌روی،

it's after footy.

یا بعد از فوتبال.

Find that really comfortable place to have the conversation.

آن مکان آرامش‌بخش را برای حرف زدن پیدا کنید.

Part of the ability to have that conversation

برای این‌که بتوانید صحبت کنید

is to understand what to say.

باید بدانید که می‌خواهید چه بگویید.

We've all heard about, "Are you OK?"

همه ما این سؤال را شنیده‌ایم: «خوبی؟»

And I've seen it. I've done this.

خودم بارها گفته‌ام و شنیده‌ام.

"Are you OK?" "Yes." "Are you OK?" "Yes."

«خوبی؟» «آره.» «خوبی؟» «آره.»

"Are you OK?" "Yes." "Are you OK?" "No."

«خوبی؟» «آره.» «خوبی؟» «نه.»

What do I say now?

حالا چه بگویم؟

What do I say?

چه حرفی بزنم؟

We need to equip every single person

باید به تک تک آدم‌ها یاد بدهیم

with the ability to come forth

که قدمی به جلو بردارند

and be able to have that conversation.

و درباره‌اش حرف بزنند.

We need to be able to listen.

باید قدرت شنیدن داشته باشیم.

I don't know who out there is a good listener.

من نمی‌دانم چه کسی شنونده خوبی است.

I'm working on my listening abilities,

اما دارم روی مهارت گوش کردن کار می‌کنم،

but it's an art form to listen and not judge.

اما شنیدن و قضاوت نکردن یک هنر است.

Don't make fun. If someone's coming to talk to you about mental illness

مسخره نکنید. اگر کسی پیش شما آمد تا راجع به بیماری روحی

and anxiety and depression and thoughts of suicide,

و اضطراب و افسردگی و فکر خودکشی حرف بزند،

we need to respect that.

باید به او احترام بگذاریم.

They want to trust us that we're going to hold that in tight

آن‌ها دلشان می‌خواهد به ما اعتماد کنند که آن را پیش خودمان نگه می‌داریم

and not tell everyone.

و به هیچ‌کس حرفی نمی‌زنیم.

We need to do that.

باید رازدار باشیم.

So we need to have conversations. We need to listen.

پس باید با هم حرف بزنیم، باید گوش بدهیم.

And we need to start reducing the stigma associated with mental health.

باید تلاش کنیم تا شرم و زشتی بیماری روحی را کم‌رنگ کنیم.

Companies are now starting to have mental health days.

امروزه بعضی شرکت‌ها برای شرایط روحی هم مرخصی می‌دهند.

What a great idea.

چه فکر خوبی.

It's not just physical sick days, it's mental health days.

مرخصی فقط برای بیماری جسم نیست، برای بهداشت روانی هم هست.

Things are changing. We can add to that change.

دنیا در حال تغییر کردن است. ما هم می‌توانیم تغییر کنیم.

I'm a life preserver.

من یک ناجی زندگی هستم.

I think we can all be life preservers.

به نظرم همه ما می‌توانیم ناجی زندگی باشیم.

The pain of regret

رنج ناشی از حسرت

is far greater than the pain of hard work.

خیلی دردناک‌تر از رنجِ سخت تلاش کردن است.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق)