A letter to all who have lost in this era | Anand Giridharadas

Translator: Ahmadreza Alborzi Reviewer: Mahshid Moballegh Nasery

٢٩ ژوئن، ٢٠١٦.

ياران عزيز همشهرى من:

June 29, 2016.

امروز برايتان مي‌نويسم،

براى شمايى كه در اين دوره گم شده‌ايد.

My dear fellow citizen:

I write to you today,

در اين لحظه و در اين زندگى مشترک،

to you who have lost in this era.

زمانى كه دنيا مملو از قانون شكنى

و كينه توزى

At this moment in our common life,

و ترس است.

من این نامه را

when the world is full of breaking

تنها به تو خطاب می‌كنم،

and spite

and fear,

با اينكه هر دویمان می‌دانيم

خیلی از شماها مضمون این «تو» هستید،

I address this letter

simply to you,

و خیلی‌ها مثل من مضمون این «من» هستند.

even though we both know

there are many of you behind this "you,"

برايت مي‌نويسم زيرا كه در اين لحظه،

and many of me behind this "I."

اين دنياى ترسناكى كه در آن زندگى مي‌كنيم مرا می‌ترساند.

I write to you because at present,

فكر می‌كنم تو را هم می‌ترساند.

this quaking world we share scares me.

گمان می‌كنم برخى از چيزهايى كه از آن ها می‌ترسيم،

بين همه ما مشترک باشد.

I gather it scares you, too.

اما انگار بیشتر ترس هایی كه داریم، در واقع ازهم‌ديگر است.

Some of what we fear, I suspect,

we fear in common.

تو از دنيايى که من می‌خواهم در آن زندگى كنم می‌ترسى،

But much of what we fear seems to be each other.

و در عوض، من از بينش تو می‌ترسم.

You fear the world I want to live in,

آیا آن حسى را می‌شناسی كه قبل از رسیدن طوفان،

and I fear your visions in turn.

می‌دانی قرار است طوفان شود؟

Do you know that feeling you get when you know it's going to storm

آيا الان تو هم اين حس را داری،

همشهری؟

before it storms?

آن بی‌قرارى و نگرانى

Do you also feel that now,

كه برخی که می‌دانند

fellow citizen?

ياد دهه سوم قرن ١٩ می‌افتند

That malaise and worry

شاید هم نه،

that some who know

بخاطر اينكه ترسى که از يكديگر داريم

feel reminds them of the 1930s?

همگام و مشترک نيست.

در اين لحظه، حس می‌كنم ترسى كه از من،

Perhaps you don't,

because our fears of each other

و از دنیايی كه اصرار داشتم برای هر دو ما مناسب است داری،

are not in sync.

In this round, I sense that your fears of me,

به مدت یک نسل جمع شده است.

of the world that I have insisted is right for us both,

مدتی طول كشيد تا ترس‌هاى تو ترس‌هاى مرا تحریک كند،

has gathered over a generation.

حداقل اولش اين اتفاق نيفتاد،

چون هرگز فكر نمی‌كردم نیازی باشد تا از تو بترسم.

It took time for your fears to trigger my fears,

not least because at first,

صداى تو را شنیدم

I never thought I needed to fear you.

اما گوش نكردم.

تمام اين سال‌ها، وقتى گفتی كه اين دنياى جديد خارق العاده

I heard you

but did not listen,

برای تو خارق العاده نبود،

all these years when you said that this amazing new world

براى بسيارى از شما،

در سرتاسر اين جهان صنعتى؛

اينكه در اين دنياى آزاد و ساده، من لذت می‌برم

wasn't amazing for you,

for many of you,

از مردم و كالاها و فناورى هايى كه آزادانه در اختيار هستند،

across the industrialized world;

هر جایی از دنیا که بخواهند می‌روند،

that the open, liquid world I relished,

of people and goods and technologies flowing freely,

و اما اين، براى تو رستگاری نبود.

going where they pleased, globally,

من به شهرهای تو سر زده‌ام

was not, for you, an emancipation.

اما با نگاه کردن، موفق نشدم که ببینم.

I have walked through your towns

در استیون ويل، تگزاس، متوجه اين قضیه شدم

and, while looking, failed to see.

كه ميدان شهر توسط

چندين و چند دفتر وكالت احاطه شده بود،

I did notice in Stephenville, Texas,

بخاطر تمام افرادى كه به زندان می‌روند و از آن خارج می‌شوند.

that the town square was dominated

در شهر واگنر، داكوتاى جنوبى، متوجه فروشگاه هاى بی‌حاصل شدم؛

by one lawyer's office after another,

because of all the people rotating in and out of the prison.

و همچنین سالن اجتماعات كهنه سربازان جنگ خارجى

I did notice the barren shops in Wagner, South Dakota,

که به تمسخر روياى يک جامعه كه محكوم به تحمل آن بودند، ایستاده بودند.

and the VFW gathering hall

در لنكستر و فروشگاه والمارتِ پنسيلوانيا دیدم که

that stood in mockery

of a community's dream to endure.

تعدادى زیادی از افراد كه در دهه ٢٠ و ٣٠ زندگیشان هستند،

I did notice

at the Lancaster, Pennsylvania Wal-Mart,

انگار كه فقط يکی دو دهه از زندگيشان باقى مانده،

با پوست‌هاى برامده و ناهمگون

that far too many people in their 20s and 30s

و موهاى نخ مانند و كم پشتشان

looked a decade or two from death,

و با دندان‌هاى خراب و آسياب شده

و نااميدى كه در چشمانشان هست.

with patchy, flared-up skin

and thinning, stringy hair

در برخورد با افراد جوانى در پاريس،

and browning, ground-down teeth

and a lostness in their eyes.

فلورنس و بارسلونا، متوجه شدم

كه مدرک داشتند اما جايى نبود که آن‌ها را بپذیرد،

I did notice that the young people I encountered in Paris,

زندگى در دوره كارآموزى در دهه سوم زندگیشان،

in Florence, in Barcelona,

had degrees but no place to take them,

از پيشرفت در زندگيشان جلوگيرى شد،

living on internships well into their 30s,

بخاطر اقتصادی كه ثروت ايجاد مي‌كند--

اما اشتغال زايى نه.

their lives prevented from launching,

به اخبار دقت می‌كردم،

درباره آن قسمت‌هايى از شهر لندن كه خالى از سكنه شده‌اند،

because of an economy that creates wealth --

just not jobs.

جايى كه فرا ثروتمندان دنیا،

I did notice the news about those parts of London becoming ghost quarters,

پول‌هاى مشكوک خودشان را تبديل به آپارتمان‌هاى خالى از سكنه كردند.

و قيمت اسكان مادام العمر در آن شهر، باعث شد

where the global super-rich turn fishy money into empty apartments

زوج‌هاى جوان خانه هايشان را ترک كنند.

and price lifelong residents of a city, young couples starting out,

و شنيده‌ام كه چهارچوب و اساس زندگیت

در حال نابودی بود.

out of their own home.

می‌توانستی روى شغل حساب باز كنی،

And I heard that the fabric of your life

اما الان نمی‌توانی.

قبلا قادر بودی تا فرزندت را تغذیه كنی،

was tearing.

You used to be able to count on work,

و تضمين كني كه قرار است

and now you couldn't.

يک سر و گردن از تو بالاتر بروند،

You used to be able to nourish your children,

اما الان قادر نيستی.

and guarantee that they would climb

قبلا باعث می‌شد در كار خود احساس وقار كنيی،اما الان اينطور نيست.

a little bit further in life than you had,

and now you couldn't.

قبلا صاحب‌خانه بودن براى افرادى مثل تو يک امر عادى بود،

You used to be made to feel dignity in your work, and now you didn't.

اما الان اينطور نيست.

نمی‌توانم بگويم

It used to be normal for people like you to own a home,

كه از قبل اين‌ها را نمی‌دانستم،

and now it wasn't.

اما حواسم پرت شده بود؛

I cannot say

پرت ساختنِ آينده‌اى كه می‌توانستيم روى كره مريخ زندگی کنیم،

I didn't know these things,

but I was distracted

حتى زمانى كه اينجا روى زمين سختی می‌کشیدی.

creating a future in which we could live on Mars,

حواسم پرت شده بود؛

پرت ابداع جاودانگی شده بود،

even as you struggled down here on Earth.

درحالی که خيلى از شماها كمتر از والدينتان عمر می‌كرديد.

I was distracted

innovating immortality,

همه اين هارا شنيدم، اما توجه نكردم.

even as many of you began to live shorter lives than your parents had.

نگريستم،

اما نديدم.

خواندم، اما چيزى نفهميدم.

I heard all of these things, but I didn't listen.

توجه کردم،

I looked

فقط وقتی كه راى دادی و فرياد زدی،

but didn't see.

I read, didn't understand.

و وقتى در حال راى دادن و فرياد زدن بودی،

I paid attention

ماهيت آن شروع به تهديد من كرد.

only when you began to vote and shout,

فقط زمانى كه به سمت درهم شكستن اتحاديه‌هاى قاره‌اى

and when your voting and shouting, when the substance of it,

began to threaten me.

و رای دادن به عوام فريبان مبتذل رفتی گوش دادم.

I listened only when you moved toward shattering continental unions

فقط آن موقع بود كه درد تو براى من اهمیت پیدا کرد.

and electing vulgar demagogues.

می‌دانم كه احساس صدمه ديدن

Only then did your pain become of interest

اغلب مقدمه‌اى براى آسيب رساندن است.

to me.

اکنون می‌اندیشم

I know that feeling hurt

زمانى كه صرفا حسش كردی،

is often prologue to dealing hurt.

اگر در كنارت می‌بودم،

آيا كمتر مشتاق آسیب رساندن می‌بودی.

I wonder now

if you would be less eager to deal it

از خودم می‌پرسم

پس چرا كنارت نبودم.

if I had stood with you

when you merely felt it.

يكى از دلايلش اين است

كه شيفته استادان تغيير می‌شوم،

I ask myself

why I didn't stand with you then.

ستایشگر دین جدید بخاطر نوظهور بودن، همگانى شدن،

One reason is that I became entranced

مرزهای باز و تنوع رنگارنگ آن شدم.

by the gurus of change,

became a worshiper of the religion of the new for novelty's sake,

زمانى كه تغيير، ايمان فراگيرم شد،

and of globalization and open borders

and kaleidoscopic diversity.

می‌توانستم کور شوم.

Once change became my totalizing faith,

می‌توانستم عواقب اين تغيير را نبینم.

می‌توانستم از اهميت

I could be blind.

ريشه‌ها، سنت‌ها، آيين‌ها، ثبات

I could fail to see change's consequences.

و تعلق چشم پوشى كنم.

I could overlook the importance

و هرچه در پرستش تغيير و گشودگى

of roots, traditions, rituals, stability --

اصول‌گرا تر شدم،

and belonging.

And the more fundamentalist I became

تو را بيشتر به سمت قطبيت،

in my worship of change and openness,

پيوستگى،

ثابت ماندن،

محصور كردن،

the more I drove you towards the other polarity,

و متعلق بودن سوق دادم.

و الان بر خلاف گذشته، می‌بینم

to cling,

to freeze,

که فقدان پوست و بدنى سالم،

to close,

to belong.

تنها نوع معايب نيست.

I now see as I didn't before

that not having the right skin or right organ

نقطه ضعف ظريف‌تر و نامشخص‌تری هم است،

is not the only varietal of disadvantage.

داشتن آن ويژگى‌هاى ممتاز

و در عين حال احساس دور شدن تاريخ از تو؛

There is a subtler, quieter disadvantage

در حالی که گذشته با افرادى مثل تو مهمان نواز بوده است،

in having those privileged traits

and yet feeling history to be moving away from you;

آينده با افراد ديگری مهمان نوازتر خواهد بود؛

اینکه دنيا روز به روز غريب‌تر می‌شود؛

that while the past was hospitable to people like you,

روز به روز كم‌تر متعلق به تو می‌شود.

the future will be more hospitable

to others;

حتى يک لحظه نمى‌پذيرم كه امتيازات قديمى نبايد كم شوند.

that the world is growing less familiar,

less yours day by day.

به سرعت کافی نمی‌شود كم رنگ شوند.

I will not concede for a moment that old privileges should not dwindle.

بايد در قرن جديد زندگى كنی و ياد بگيری

كه حضور پيدا كردن با بدن و پوستى سالم هيچ منفعتى براى تو ندارد.

They cannot dwindle fast enough.

It is for you to learn to live in a new century in which

اگر زمانى كه خشمت تبديل به نفرت شد،

there are no bonuses for showing up with the right skin and right organs.

لطفا توجه داشته باش كه جايى براى آن حس، در اين خانه مشترک نيست.

If and when your anger turns to hate,

اما اعتراف می‌کنم، همشهرى من،

please know that there is no space for that in our shared home.

كه بار تحمل از دست دادن جایگاه را کم کرده‌ام.

But I will admit, fellow citizen,

فراموش كرده‌ام

كه آنچه از نظر اجتماعى ضرورى است، مي‌تواند از نظر شخصى طاقت فرسا باشد.

that I have discounted the burden of coping with the loss of status.

I have forgotten

اتفاق مشابهی افتاد

that what is socially necessary can also be personally gruelling.

در اقتصاد مشتركى كه من و تو داريم.

همانطوری قادر نيستم و آرزو نمی‌كنم

A similar thing happened

زمان به عقب برگردد به زمان برابرى و تنوع،

with the economy that you and I share.

در عین حال باید حس گم شده‌اى

Just as I cannot and don't wish

كه مي‌توانند القا كنند را بفهمم،

to turn back to the clock on equality and diversity,

پس منم این را نمی‌پذیرم و اگر هم می‌خواستم نمی‌توانستم

and yet must understand

the sense of loss they can inspire,

زمان را به گره از همیشه محکم تر برگردانم، دنیای وابسته به هم،

so, too, I refuse and could not if I wished

و به اختراعاتی که از اختراع شدن دست بر نمی‌دارند.

turn back the clock on an ever more closely knit, interdependent world,

و در عین حال باید تجربه تو را از این چیز ها بفهمم.

and on inventions that won't stop being invented.

سال ها به من می‌گفتی که تجربه تو از این چیز ها

And yet I must understand your experience of these things.

به خوشی تئوری‌های پیش بینی من نبوده.

ولی قبل از اینکه بتوانی جمله گلایه را تمام کنی،

You have for years been telling me that your experience of these things

is not as good as my theories forecast.

درباره سختی زندگی با ساعت‌های متغیر، حقوق نامنظم،

Yet before you could finish a complaining sentence

فرصت‌های بر باد رفته،

درباره درد گذاشتن فرزندت در خدمات مراقبتی ۲۴ساعته

about the difficulty of living with erratic hours, volatile pay,

تا به شیفت ۳بعداز ظهر برسی،

vanishing opportunities,

قبل از اینکه بتوانی جمله‌ات را تمام کنی، به تو حمله کردم

about the pain of dropping your children off at 24-hour day care

عقیده من،

to make your 3am shift,

درباره اینکه واقعا چه چیزی را تجربه می‌کنی، انعطاف پذیری

I shot back at you -- before you could finish your sentence --

و آزادی بود.

my dogma,

about how what you are actually experiencing was flexibility

زبان از معدود چیزهایی است که واقعا بین ما مشترک است.

and freedom.

و من بعضی اوقات از این میراث مشترک استفاده کردم

Language is one of the only things that we truly share,

تا ابهام بسازم

و منحرف کنم

و خودم را توجیه کنم؛

and I sometimes used this joint inheritance

تا چیزی که برای من خوب بود را

به جای چیزی که به ظاهر برای هر دویمان خوب است جلوه دهم.

to obfuscate

and deflect

وقتی که از اصطلاحاتی چون «اقتصاد مشارکتی،»

and justify myself;

to re-brand what was good for me

as something appearing good for us both,

و «اختلال»

و «منبع یابی جهانی» استفاده می‌کردم.

when I threw around terms like "the sharing economy,"

الان می‌بینم که واقعا داشتم چکار می‌کردم،

بعضی وقت‌ها،

and "disruption"

and "global resourcing."

دردت را ارزان می‌خریدم،

I see now that what I was really doing,

آراسته‌اش می‌کردم

و سعی می‌کردم به عنوان

at times,

was buying your pain on the cheap,

آزادی به خودت بفروشم.

sprucing it up

می‌خواستم باور کنم و می‌خواستم تا تو باور کنی

and trying to sell it back to you

as freedom.

که نظامی که برای من خوب بوده،

I have wanted to believe and wanted you to believe

که زندگی من را برای همیشه یک پارچه کرده،

برای تو نیز بهترین نظام است.

that the system that has been good to me,

that has made my life ever more seamless,

به تو القاء کردم که

علیه منافع اقتصادی خودت رای می‌دهی--

is also the best system for you.

علیه منافع خود رای می‌دهی،

I have condescended to you

with the idea that you are voting against your economic interests --

که مثلا من منافع تو را می‌دانم.

این صحبت های اقتصاد گرایی افراطی من بود.

voting against your interests,

as if I know your interests.

یک نقطه ضعف دارم

جوری منافع اقتصادی مردم را تلقی می‌کنم که انگار تنها منافع آن‌ها است،

That is just my dogmatic economism talking.

نادیده گرفتن چیزهای مثل وابستگی و غرور

I have a weakness

for treating people's economic interests as their only interest,

و تمایل به رساندن پیام به کسانی که تو را نادیده می‌گیرند.

ignoring things like belonging and pride

بنابراین ما اینجاییم،

در لحظه‌ای ترسناک ولی قابل توضیح

and the desire to send a message to those who ignore you.

So here we are,

از عوام فریبی، شکستگی،

in a scary but not inexplicable moment

بیگانه هراسی، رنجش و ترس.

of demagoguery, fracture,

و برای هر دویمان می‌ترسم اگر به این مسیر ادامه دهیم،

xenophobia, resentment and fear.

من گوش ندهم،

تو احساس کنی شنیده نشدی،

And I worry for us both if we continue down this road,

تو فریاد بزنی تا وادارم کنی که گوش بدهم.

me not listening,

زمانی که هر یک از ما به وسیله‌ی رویاهای آینده خام می‌شویم

you feeling unheard,

که هیچ جایگاهی برای دیگری ندارد نگران می‌شوم.

you shouting to get me to listen.

اگر این ادامه پیدا کند،

I worry when each of us is seduced by visions of the future

اگر این ادامه پیدا کند،

that have no place for the other.

شاید خون ریزی شود.

If this goes on,

الان هم نشانه‌هایی از این خون ریزی هست؛

if this goes on,

هر روز در روزنامه‌ها.

there may be blood.

شاید تجمعات و یورش شکل بگیرد،

There are already hints of this blood

تبعید‌ها، کمپ‌ها، تجزیه طلبی‌ها.

in newspapers every day.

و نه، فکر نمی‌کنم که دارم مبالغه می‌کنم.

There may be roundups, raids,

deportations, camps, secessions.

شاید صحبت‌هایی از جنگ پیش بیاد

در جاهایی که مطمئن بودند دیگر پیش نخواهد آمد.

And no, I do not think that I exaggerate.

همیشه امید برای احیاء هست.

There may be even talk of war

in places that were certain they were done with it.

ولی نه یک احیاء کم ارزش سطحی

که با جملات بی معنا چون: همه با هم در این وضعیت هستیم، شروع می‌شود.

There is always the hope of redemption.

بیش از این لازم است.

But it will not be a cheap, shallow redemption

لازم است قبول کنیم که هر دویمان تصمیماتی گرفتیم که اینجا باشیم.

that comes through blather about us all being in it together.

This will take more.

ما «دیگران» خود را خلق می کنیم.

It will take accepting that we both made choices to be here.

به عنوان والدین، همسایه، شهروند،

We create our "others."

هم دیگر را می‌بینیم و بعضی اوقات از یک دیگر چشم پوشی می‌کنیم

As parents, as neighbors, as citizens,

که دیده نشویم.

تو انتقام جو به دنیا نیامده‌ای.

we witness and sometimes ignore each other

من نقشی داشته‌ام

into being.

در هر تشنگی‌ای که الان برای انتقام حس می‌کنی،

You were not born vengeful.

و الان این تشنگی مرا وسوسه می‌کند

I have some role

تا نقشه‌ای از همیشه پیچیده‌تر بچینم

in whatever thirst you now feel for revenge,

برای فرار از زیستن مشترکمان،

از مدرسه‌ها و از محله‌ها

and that thirst now tempts me

و فرودگاه‌ها و شهر بازی‌ها

to plot ever more elaborate escapes

که با هم سهیم بودیم.

from our common life,

سپس، با یک مشکلی مواجه می‌شویم،

from the schools and neighborhoods

and airports and amusement parks

مشکلی نه از این نیروهای بزرگ و غیر شخصی.

that we used to share.

We face, then,

با مشکلی از روابط من و تو مواجه می‌شویم.

a problem not of these large, impersonal forces.

ما راه های ارتباط دادن به هم دیگر را انتخاب می‌کنیم

We face a problem of your and my relations.

که ما را به اینجا آوردند.

می‌توانیم راه‌های ارتباطی‌ای پیدا کنیم

We chose ways of relating to each other

که ما را از اینجا در بیاورند.

اما چیزهایی هستند که شاید مجبور شویم رهایشان کنیم،

that got us here.

We can choose ways of relating

هم شهری من،

that get us out.

با نسخه‌های ارزشمند خودمان از واقعیت شروع کنیم.

But there are things we might have to let go of,

fellow citizen,

تصور کن اگر بیخیال جهان خیالی‌ شوی

starting with our own cherished versions of reality.

از جامعه‌ای خالی از این مردم و آن مردم.

Imagine if you let go of fantasies

تصور کن اگر دست از این عادت بردارم

of a society purged of these or those people.

از نجات دادن دنیا پشت سر تو،

Imagine if I let go of my habit

از سنجیدن آینده‌ی

کار تو، غذای تو،

of saving the world behind your back,

مدرسه‌های تو،

در جاهایی که نمی‌توانستی از بخش امنیت عبور کنی.

of deliberating on the future

of your work,

می‌توانیم این کار را انجام دهیم تنها اگر اول قبول کنیم

your food,

your schools,

in places where you couldn't get past security.

که به هم بی‌توجهی کردیم.

We can do this only if we first accept

اگر امیدی برای فراخواندن مانده است

that we have neglected each other.

در این لحظه شوم،

همین است.

If there is hope to summon

برای مدت طولانی،

in this ominous hour,

دنبال رویاهای گوناگون براق بودیم

it is this.

به قیمت توجه به رویای بنیادین یکدیگر،

We have, for too long,

chased various shimmering dreams

رویای رسیدگی به یکدیگر،

at the cost of attention to the foundational dream of each other,

از آزاد سازی شگفتی‌های یکدیگر،

از عبور از تاریخ با یکدیگر.

the dream of tending to each other,

می‌توانیم با شجاعت به رویا‌های یکدیگر متعهد شویم

of unleashing each other's wonders,

of moving through history together.

به عنوان چیزی که اهمیت دارد، بیشتر از هر چیز جدید دیگر.

We could dare to commit to the dream of each other

بگذارید شجاع باشیم.

ارادتمند شما،

as the thing that matters before every neon thing.

یک شهروند.

(تشویق حضار)

Let us dare.

Sincerely yours,

a fellow citizen.

(Applause)