Let's get honest about our money problems | Tammy Lally

Translator: Mehdi salimkheder Reviewer: sadegh zabihi

Have you every had to break your family's rules?

آیا تا بحال مجبور شدید که در خانواده خود قانون شکنی کنید؟

Today, I'm breaking mine,

امروز، می‌خواهم همین کار را بکنم،

around money, secrecy and shame.

راجع به پول، رازداری و شرمساری.

In 2006, on my brother Keith's 40th birthday, he called.

سال ۲۰۰۶ برادرم کیث در تولد ۴۰ سالگی‌اش به من زنگ زد.

"Tam, I'm in dire straits.

«تم من تو مخمصه‌ام.

I wouldn't ask unless I had to.

اگر مجبور نبودم رو نمی‌انداختم.

Can I borrow 7,500 dollars?"

می‌تونی ۷٫۵۰۰ دلار بهم قرض بدی؟»

This wasn't the first time he needed quick cash,

این بار اولش نبود که از من پول فوری می‌خواست،

but this time, his voice frightened me.

اما این دفعه صدایش مرا ترساند.

I had never heard him so beaten down and shameful,

تا حالا این‌قدر شرم زده و افسرده نبود،

and it was on his 40th birthday.

دقیقاً روز تولد ۴۰ سالگیش بود.

After a few basic questions that we would all ask,

بعد از چند سوال که اغلب از هم می‌پرسیم،

I agreed to loan him the money, but under one condition:

موافقت کردم پول را به او بدهم اما به یک شرط:

that as the financial professional in the family,

به عنوان متخصص امور مالی خانواده،

I wanted to meet with him and his wife

می‌خواستم با او و همسرش ملاقاتی داشته باشم

to see what was really happening.

تا ببینم چه اتفاقی در حال رخ دادن است.

Weeks later, we met at the local Starbucks,

چند هفته بعد در کافه استارباکس محل دیدار کردیم.

and I started right in with the tough-love budget conversation.

گفت‌وگو را با بودجه سختگیرانه شروع کردم.

"You should sell the house, downsize to something you can afford,

«باید خانه را بفروشی، بری به جایی کوچک‌تر که از پس هزینه‌هایش برمی‌آیی،

sell the toys.

اسباب و وسایل را هم بفروش.

And Starbucks?

و استارباکس؟

Give up the five-dollar-a-day coffee."

هر روز پنج دلار بالای یک قهوه دادن را تعطیل کن.»

You know, all the trappings that we do to keep up with the Joneses.

می‌دانید تمام این کارهای تجملاتی برای چشم و هم چشمی کردن است.

Quickly, my brother and his wife went into a fearsome blame game,

به سرعت، برادرم وهمسرش شروع به سرزنش همدیگر کردند،

and it got messy.

و اوضاع بدتر شد.

I vacillated between therapist and pissed-off sister.

بین مشاور و خواهر عصبانی در نوسان بودم.

I wanted them to be better than this.

می‌خواستم آن‌ها بهتر از این باشند.

"Come on, you two. Get your shit together.

«بیخیال، با شماهام، باید اوضاع رو با هم حل کنید.

You're parents.

شما پدر و مادر هستید.

Grow up and buck up."

دست از بچه بازی بردارید و به هم دلگرمی بدهید.»

After we left, I called my mom,

بعد از ترک کافه، به مادرم زنگ زدم،

but Keith beat me to it,

اما کیث زودتر از من زنگ زده بود،

and he told her that I wasn't helpful.

و به مادرم گفته بود من کمکش نکردم.

In fact, he was hurt and felt ganged-up on.

در واقع اذیت شده بود و احساس می‌کرد علیه او هستیم.

Of course he did. I shamed him with my tough-love budget conversation.

البته که اذیت شده بود. با حرف‌هایم برادرم را شرمنده کرده بودم.

Two months went by when I received a call.

بعد از دو ماه یک نفر به من زنگ زد.

"Tam? I have bad news.

«تم؟ خبر بدی برات دارم.

Keith committed suicide last night."

کیث دیشب خودکشی کرد.»

Days later, at his home, I went looking for answers,

چند روز بعد از آن ماجرا، به خانه‌اش رفتم تا جوابی پیدا کنم،

in his "office" -- the garage.

در «دفتر کار»ش -- در گاراژ.

There, I found a stack of overdue credit card bills

آنجا دسته‌ای قبض پیدا کردم که سررسیدشان گذشته بود

and a foreclosure notice served to him on the day that he died.

و روز خودکشی هم یک اخطاریه مصادره دریافت کرده بود.

My brother left behind his beautiful 10-year-old daughter,

برادرم دختر ۱۰ ساله زیبایش،

his brilliant 18-year-old son, weeks before his high school graduation,

و پسر با استعداد ۱۸ ساله‌اش را چند هفته قبل از فارغ التحصیلی دبیرستان تنها گذاشت،

and his wife of 20 years.

و همسرش که ۲۰ سال از ازدواجشان می‌گذشت را ترک کرد.

How did this happen?

چطور این اتفاق افتاده بود؟

My brother was caught in our family's money-shame cycle,

برادرم دامن گیر دایره شرمندگی مالی خانواده ما شد.

and he was far from alone in this.

و تنهایی با این مسئله دست و پنجه نرم می‌کرد.

Suicide rates among adults ages 40 to 64

میزان خودکشی در بین بزرگسالان ۴۰ تا ۶۴ ساله

have risen nearly 40 percent since 1999.

از سال ۱۹۹۹ حدود ۴۰ درصد افزایش یافته است.

Job loss, bankruptcy and foreclosures

بیکاری، ورشکستگی و مصادره املاک و دارایی

were present in nearly 40 percent of the deaths,

در تقریباً ۴۰ درصد مرگ‌ومیر‌ها نقش داشتند،

with white middle-aged men accounting for seven out of 10 suicides.

و از هر ۱۰ خودکشی هفت نفر مردان سفید پوست میانسال بودند.

What I've learned

چیزی که من آموخته‌ام

is that our self-destructive and self-defeating financial behaviors

این است که رفتار‌های مالی خودمحور و خودپرستانه ما

are not driven by our rational, logical minds.

از قوه عقلانی و منطقی ما نشات نمی‌گیرند.

Instead, they are a product of our subconscious belief systems

بلکه درعوض، آن‌ها نتیجه عقاید ناخودآگاه ما هستند

rooted in our childhoods

که ریشه در کودکی ما دارند

and so deeply ingrained in us,

و عمیقا با روح ما عجین شده‌اند،

they shape the way that we deal with money our entire adult lives,

شکل گرفتن آنها مثل سروکار داشتن ما با پول در تمام دوران زندگیمان است،

and so many of you are left believing that you're lazy,

و بسیاری از شما‌ها به این باور رسیده‌اید که تنبل،

crazy or stupid -- or just bad with money.

دیوانه، احمق -- و یا ولخرج هستید.

This is what I call money shame.

این چیزی است که من به آن می‌گویم شرمندگی مالی.

Dr. Brené Brown, a well-known shame researcher,

دکتر برنه براون، یک محقق معروف شرم شناسی.

defines shame as "the intensely painful feeling or experience

شرم را به این صورت تعریف می‌کند: «احساس یا تجربه به شدت دردناک است

of believing that we are flawed,

از باور به اینکه ما عیبی داریم،

and therefore unworthy of love and belonging."

و در نتیجه خود را لایق عشق و وابستگی نمی‌دانیم.»

Based on this definition, here's how I'm defining money shame:

طبق این تعریف شرمندگی مالی را اینچنین تعریف می‌کنم:

"the intensely painful feeling or experience

«احساس یا تجربه به شدت دردناک

of believing that we are flawed,

از باور به اینکه ما عیبی داریم،

and therefore unworthy of love and belonging,

و در نتیجه خود را لایق عشق و وابستگی نمی‌دانیم،

based on our bank account balances,

بر اساس مانده حساب بانکی ما،

our debts, our homes, our cars

بدهی‌های ما، خانه‌های ما، اتومبیل‌های ما

and our job titles."

و عناوین شغلی ما.»

Let me give you a couple of examples of what I mean.

بگذارید چند مثال بزنم تا منظورم را بفهمید.

I believe that we all have money shame,

من معتقدم تمام ما شرمندگی مالی داریم،

whether you earn 10,000 dollars a year or 10 million,

خواه درآمد ما در سال ۱۰٫۰۰۰ یا ۱۰ میلیون دلار باشد،

and it's because we give money all of our power.

و این به این دلیل است که ما همه قدرت خود را به پول می‌دهیم.

Here's what it would look like if someone that you love, or you,

در اینجا می‌بینیم کسی که عاشقش هستی یا خودت،

might have money shame.

اگر در مضیقه مالی باشد چطور می‌شود.

They play the big shot, always picking up the check,

مثل آدم بزرگ‌ها همیشه چک می‌کشند،

financially rescuing family and friends.

خانواده و دوستان را به لحاظ مالی نجات می‌دهند.

They are financially secure,

آن‌ها از نظر مالی امنیت دارند،

but they live in a state of chronic not-enoughness.

اما در شرایط عدم کفایت مزمن زندگی می‌کنند.

They drive a Mercedes, but their budget really only can afford a Honda.

بنز می‌رانند حال آنکه تنها پول هوندا را دارند.

And they're looking good at every cost.

و به هر قیمتی خوب به نظر می‌رسند.

I know that we can break free from the grips of money shame,

می‌دانم همه می‌توانیم از این شرمندگی مالی رها شویم،

because I did.

چون من این کار را کردم.

Shortly after my brother's death, the Recession hit.

مدتی کمی بعد از مرگ برادرم، آن ضربه مهلک.

I lost my business and faced bankruptcy.

کارم را از دست دادم و با ورشکستگی روبرو شدم.

Secretly, I was terrified.

پنهانی، وحشت زده بودم.

I stayed in my home for a year, thinking I did something wrong,

یک سال خانه نشستم و فکر کردم اشتباهی مرتکب شده‌ام،

told myself, "What did you do? What happened?"

به خودم گفتم، «چکار کردی؟ چرا اینطور شد؟»

I stayed silent, while all along, I went outside and smiled.

تمام مدت سکوت کردم، در حالی که وقتی بیرون می‌رفتم لبخند می‌زدم.

Nobody knew.

هیچ کس نفهمید.

That's money shame.

این شرمندگی مالی است.

So what I had to do was let go of the grip that I had

کاری که باید انجام می‌دادم رها کردن این بود

on knowing all the answers.

که جواب تمام سوال‌ها را می‌دانم.

I was the know-it-all in my family,

من عقل کل خانواده بودم،

and I had to give up the idea that a new financial plan

و باید دست از این ایده برمی‌داشتم که یک برنامه جدید مالی

was the solution.

تنها راه کار بود.

And so just like everything in my life, for me,

و درست مثل همه چیز در زندگیم برای من،

I was sent a human to help,

کمک فرستاده شده بود،

and I accepted the help,

و من هم قبول کردم،

but I had to do major self-inquiry

اما باید تحقیق بزرگی انجام می‌دادم

about my family's money history

دربارهٔ تاریخچه مالی خانواده‌ام

and my money beliefs.

و باور‌های مالی خودم.

We have to start having this conversation.

ما باید این مکالمه را آغاز کنیم.

Money can no longer be a taboo topic.

پول دیگر نمی‌تواند موضوع ترسناکی باشد.

We have to get honest with each other that we're suffering with money issues,

ما باید درباره رنج بردن از مشکلات مالی‌مان با هم صادق باشیم،

and let's get real -- we have to stop numbing out our pain.

و بگذارید واقعی برخورد کنیم -- ما نباید نسبت به دردهایمان بیخیال باشیم.

In order to uncover the painful parts

به منظور کشف بخش‌های دردناک

of your money story and your money history,

از حکایت پولی و سابقه پولی‌تان،

you can't be numb.

نمی‌توانید بی‌تفاوت باشید.

We have to let go of our past in order to be free.

اگر می‌خواهید آزاد باشید باید گذشته را فراموش کنید.

Letting go of the past happens through surrender,

رها کردن گذشته با تسلیم،

faith and forgiveness.

ایمان و بخشش اتفاق می‌افتد.

Debt is the tangible manifestation of not forgiving.

بدهی تظاهر ملموسی است از نبخشیدن.

If you have debt, you've not completely forgiven your past,

اگر بدهی داشته باشید نمی‌توانید گذشته را کاملاً ببخشید،

so it's our work to forgive ourselves and others

پس بنابراین کار ما این است که خودمان و دیگران را ببخشیم

so that we can live freely.

تا بتوانیم آزادانه زندگی کنیم.

Otherwise, our history will continue to repeat.

در غیر اینصورت ما محکوم به تکرار تاریخ هستیم.

This is not a quick fix, and I know we all want one,

این کاری نیست که یک شبه انجام شود و من می‌دانم که همه ما این را می‌خواهیم،

but it's a slow wake-up.

اما این کاری است که باید آهسته انجام شود.

This is another level of work.

این مرحله دیگری از کار است.

We have to go higher to get it,

ما باید به سطح بالاتر برسیم تا مفهومش را بفهمیم،

to get at it.

و به آن برسیم.

So try this: follow your dollars.

پس این را امتحان کنید: دلارهایتان را دنبال کنید.

Your money will show you right away what you value.

پول شما بلافاصله به شما نشان می‌دهد ارزشتان چقدر است.

Where's it going?

کجا می‌رود؟

And then ask yourself: Do I really value all this stuff?

و سپس از خود بپرسید: آیا واقعاً ارزش این همه چیز را دارم؟

And get curious about what you're feeling when you're spending.

و کنجکاو باشید وقتی دارید خرج می‌کنید چه حسی دارید.

Are you lonely?

آیا تنها هستید؟

Are you bored?

آیا حوصله‌تان سر می‌رود؟

Or are you just excited?

یا فقط هیجان زده‌اید؟

But there's deeper work that needs to happen.

اما چیز‌های بیشتری وجود دارد برای اتفاق افتادن.

How did you get all these money beliefs to begin with?

چطور تمام این اعتقادات مالی برای شما اتفاق افتاده است؟

I call this your money autobiography,

من این را زندگینامه پولی شما معرفی می‌کنم،

and as a money coach, this is the first step I take with my clients.

و به عنوان یک مربی پول، این اولین گام من با مشتریانم است.

Think back to your earliest childhood money memory.

فکر کنید به اولین خاطره پولی خودتان در دوران کودکی.

What did it feel like when you got money?

وقتی پول بدست آوردید چه احساسی داشتید؟

Were you excited, proud or confused?

آیا شما هیجان زده بودید، به خودتان می‌بالیدید یا گیج شده بودید؟

And what did you do with the money?

با پولتان چه کاری انجام دادید؟

Did you run with the candy store, or did you run to the bank?

می‌دویدید به سمت مغازه آبنبات فروشی، یا فوراً می‌رفتید بانک؟

And what did you hear your parents say,

و پدر و مادرتان چه می‌گفتند،

and what did you see your parents do with the money?

و پدر و مادرتان با پول چه می‌کردند؟

My brother and I heard,

من و برادرم می‌شنیدیم می‌گفتند،

"More money will make us happy."

"پول بیشتر باعث خوشحالی می‌شود."

Every day.

هر روز.

"More money will make us happy."

"پول بیشتر باعث خوشحالی می‌شود."

And we internalized that into the money belief

و ما بر این باور پولی رسیده بودیم

that our self worth was equal to our net worth

که ارزش ما برابر است با ارزش دارایی ما

as we watched our mom live in a state of chronic not-enoughness.

همانطور که مادرمان را در حالت عدم کفایت مزمن تماشا می‌کردیم.

And she numbed the pain with sugar and shopping.

و او درد‌های خود را با شیرینی و خرید تسکین می‌داد.

So what did we do?

پس ما چکار کردیم؟

Keith played out my mother's life.

کیث زندگی مادرم را بازی کرد.

He was an underearner, longed to be financially rescued,

او کم درآمد بود، و خیلی راه داشت که از لحاظ مالی نجات یابد،

and he numbed out the pain with alcohol.

و او دردهایش را با الکل تسکین می‌داد.

I did the opposite.

من برعکس عمل کردم.

I became a high earner,

من به درآمد بالا رسیدم،

rescuer,

نجات دهنده شدم،

and I numbed the pain out with self-help books.

و من درد خود را با کتاب‌های خود آموز تسکین می‌دادم.

But what we had in common was our money belief.

اما آنچه که ما به طور مشترک داشتیم اعتقاد پولی ما بود.

We both believed that our bank account balance

ما هر دو اعتقاد داشتیم که مانده حساب بانکی ما

was equal to our self worth.

برابر با ارزش خودمان است.

Looking back at the Starbucks meeting with my brother ...

وقتی به استارباکس و ملاقاتمان فکر می‌کنم

he didn't need a budget and my judgment.

برادرم به بودجه و قضاوت من نیاز نداشت.

He needed a breakthrough from his suffering,

تنها چیزی که نیاز داشت می‌خواست از مشکلاتش عبور کند،

and he needed my compassion.

و تنها به دلسوزی من نیاز داشت.

Keith was not able to be the one to speak up

کیث کسی نبود که قادر باشد با صدای بلند در موردش حرف بزند

and break our family money shame cycle,

و دایره شرمندگی مالی خانواده را در هم بشکند،

so he left me to do the work and share his legacy.

برای همین مرا ترک کرد تا کار را انجام دهم و میراثش را به اشتراک بگذارم.

Change is difficult,

تغییر سخت است،

but in my family, not changing is fatal.

اما در خانواده ما تغییر نکردن مرگبار است.

So I did the work,

پس من انجامش دادم،

and I have experienced deep and profound forgiveness,

من بخشندگی عمیقی را تجربه کردم،

and as I stand here today,

و امروز که اینجا ایستادم،

I am living on purpose,

با هدف زندگی می‌کنم،

I serve, and money serves me.

خدمت می‌کنم، و پول هم به من خدمت می‌کند.

It only takes one person in your family

و تنها یک نفر در خانه را لازم داریم

to break through the money-shame cycle.

تا این دایره شرمندگی مالی را در هم بشکند.

I want you to be the one.

و من می‌خواهم شما آن یک نفر باشید.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)