Creative ways to get kids to thrive in school | Olympia Della Flora

Translator: sakine javany Reviewer: Masoud Motamedifar

This is an elementary school in Columbus, Ohio.

این یک مدرسه ابتدایی درکلومبوس، اوهایو هست.

And inside of this school there was a student named D.

و در داخل این مدرسه دانش‌آموزی به نام D وجود داشت.

When D started school here he was six years old:

وقتی D شروع به تحصیل کرد او شش ساله بود:

cute as a button,

فوق العاده جذاب بود،

with a smile that brightened the entire room.

با لبخندی که تمام اتاق را روشن می‌کرد.

But after a few months in school,

اما پس از چند ماه در مدرسه،

D became angry,

D عصبانی شد،

and that smile faded.

و آن لبخند پژمرده شد.

D began to do things like flip tables,

D شروع به انجام کارهایی کرد مانند: به طور ناگهانی خشمگین شدن،

throw desks and chairs,

پرتاب صندلی‌ها و نیمکت‌ها،

yell at teachers,

فریاد زدن بر معلم‌ها،

stand in windowsills,

ایستادن روی لبه پنجره‌ها،

run in and out of the classroom

دویدن در داخل و خارج از کلاس درس

and even running out of the school.

حتی فرار‌کردن از مدرسه.

Sometimes these fits of anger would put the entire school into lockdown mode

گاهی این هیجانات عصبی باعث می‌شد تمام مدرسه به حالت قفل در‌آید

until D could get himself back together,

تا زمانی که D به خود بیاید و آرام شود،

which could sometimes take over an hour.

این شرایط ممکن بود بیش از یک ساعت طول بکشد.

No one in the school knew how to help D.

هیچ کس در مدرسه نمی‌دانست چطور به D کمک کند.

I know this because I was the principal at this school.

از این موضوع با خبرم چون من ناظم آن مدرسه بودم.

And what I quickly and collectively learned with my staff

و آنچه که من به سرعت و به طور جمعی همراه با کارکنانم آموختم این بود

was that this situation was more extreme

که این وضعیت شدیدتر از چیزی بود که

than anything we had ever been trained for.

تا به حال آموزش دیده بودیم.

Every time that D lashed out,

هر موقع که D به هم می‌ریخت،

I kept thinking to myself:

با خودم فکر می‌کردم:

what did I miss during my principal prep coursework?

چه چیزی را درزمان دوره آموزشی‌ام فراموش کرده‌ام؟

What am I supposed to do with a kid like D?

با بچه‌ای مثل D چه کار باید می‌کردم؟

And how am I going to stop him from impeding the learning

چطور می‌توانم جلوی او را بگیرم تا مانعی برای

of all the other students?

یادگیری دیگر دانش‌آموزان نباشد؟

And yet after we did everything that we thought we knew,

اما بعد ازانجام تمام کارهایی که فکر می‌کردیم که می‌دانیم،

such as talking to D

مانند صحبت کردن با D‌

and taking away privileges

گرفتن امتیازات از او

and parent phone calls home,

و تماس گرفتن با والدین در منزل،

the only real option we had left to do was to kick him out,

تنها گزینه باقی‌مانده اخراج او بود،

and I knew that would not help him.

و می‌دانستم که این کار کمکی به او نمی‌کند.

This scenario is not unique to D.

این مشکل تنها مختص به D نمی‌شود.

Students all over the world are struggling with their education.

دانش آموزان در سراسر جهان در حال مبارزه با آموزش خود هستند.

And though we didn't come up with a fail-safe solution,

و هرچند ما راه حل شکست ناپذیری نداشتیم،

we did come up with a simple idea:

ما یک ایده ساده ارائه دادیم:

that in order for kids like D to not only survive in school

به منظور اینکه بچه‌ها مانند D نه تنها در مدرسه باقی بمانند

but to thrive,

بلکه برای رشد کردن،

we somehow had to figure out a way

ما به طریقی باید راهی پیدا می‌کردیم که نه تنها

to not only teach them how to read and write

به آنها چگونه خواندن و نوشتن را آموزش دهد

but also how to help them deal with and manage their own emotions.

بلکه همچنین به نحوی به آنها برای مقابله با احساسات خود و مدیریت آنها کمک کند.

And in doing that, we were able to move our school

وبا انجام این کار، ما می‌توانستیم مدرسه‌مان را

from one of the lowest-performing schools in the state of Ohio,

از یکی از مدارس با کمترین عملکرد در ایالت اوهایو،

with an F rating,

با رتبه F،

all the way up to a C in just a matter of a few years.

به خاطر یه موضوع در چند سال کاملا تا C به بالا حرکت دهیم.

So it might sound obvious, right?

بنابراین ممکن است واضح باشد، درست است؟

Of course teachers should be focused on the emotional well-being of their kids.

البته معلمان باید روی سلامتی عاطفی کودکانشان متمرکز شوند.

But in reality,

اما در واقع،

when you're in a classroom full of 30 students

هنگامی که شما در یک کلاس با ۳۰ دانش آموز هستید

and one of them's throwing tables at you,

و یکی از آنها درحال پرتاب میز به شما است،

it's far easier to exclude that child

محروم کردن کودک کار ساده‌تری نسبت به

than to figure out what's going on inside of his head.

فهمیدن چیزی است که در سر او می‌گذرد.

But what we learned about D,

اما چیزی که درمورد D یاد گرفتیم،

and for kids like D,

و برای بچه‌هایی مانند D،

was that small changes can make huge differences,

این بود که تغییرات کوچک می‌تواند تفاوت‌های بزرگی ایجاد کند،

and it's possible to start right now.

و ممکن است حالا شروع شود.

You don't need bigger budgets or grand strategic plans,

شما به بودجه بزرگتر یا برنامه‌های استراتژیک بزرگ نیاز ندارید،

you simply need smarter ways of thinking about what you have

شما به سادگی به روش‌های هوشمندانه تفکر در مورد چیزی که دارید

and where you have it.

و جایی که آن را دارید نیازمندید.

In education, we tend to always look outside the box for answers,

در آموزش و پرورش، ما تمایل داریم همیشه پاسخ‌ها را خارج از چارچوب بیابیم،

and we rarely spend enough time, money and effort

و به ندرت وقت، پول و تلاش کافی

developing what we already have inside the box.

برای توسعه آنچه که از قبل درون جعبه وجود دارد، صرف می‌کنیم.

And this is how meaningful change can happen fast.

و این است که چطور تغییرات معنی‌دار می‌تواند سریع رخ دهد.

So here's what I learned about D.

بنابراین این را در مورد D یاد گرفتم.

I was wanting to dig a little bit deeper to figure out how he had become so angry.

من برای فهمیدن اینکه چطور او خیلی عصبی شده بود نیاز داشتم کمی عمیق‌تر کاوش کنم.

And what I learned was his father had left the home

و آنچه که آگاهی یافتم، این بود که پدرش خانه را ترک کرده بود و

and his mother was working long shifts in order to support the family,

مادرش برای حمایت از خانواده شیفت‌های طولانی کار می‌کرد،

which left no adult for D to connect with --

که این ارتباط D با بزرگسال را قطع می‌کرد و

and he was in charge of taking care of his younger brother

او مسئول مراقبت از برادر کوچکترش بود

when he got home from school.

وقتی که از مدرسه به خانه می‌آمد.

Might I remind you that D was six years old?

ممکن است به شما یادآوری کنم که D شش ساله بود؟

Can't say that I blame him for having some trouble

نمی‌توانم بگویم که او را به خاطر برخی مشکلات

transitioning into the school environment.

منتقل شده به محیط مدرسه سرزنش می‌کنم.

But yet we had to figure out a way to help him with these big emotions

اما با این حال ما مجبور بودیم راهی برای کمک به او با این هیجانات بزرگ

all while teaching him core skills of reading and math.

هنگام آموزش مهارت‌های اصلی خواندن و ریاضیات پیدا کنیم.

And three things helped us most.

و سه چیز به ما بیشتر کمک کرد.

First, we had to figure out where he was struggling the most.

اول، ما مجبور بودیم که بفهمیم کجا او بیشتر در حال مبارزه است.

And like most young kids,

و مانند بسیاری از بچه‌های جوان،

arrival at school can be a tough transition time

ورود به مدرسه می‌تواند زمان انتقال سختی باشد

as they're moving from a less structured home environment

هنگامیکه که آنها از یک محیط کمتر ساختار یافته‌ی خانه

to a more structured school environment.

به یک محیط مدرسه با ساختار بیشتر منتقل می‌شوند.

So what we did for D was we created a calming area for him

بنابراین آنچه که ما برای D انجام دادیم، در اتاق استراحتمان یک فضای

in our time-out room,

آرام بخش برای او ایجاد کردیم،

which we had equipped with rocking chairs and soft cushions and books,

که ما با صندلی‌های گهواره‌ای و کوسن‌های نرم و کتاب‌ها، مجهز کرده بودیم،

and we allowed D to go to this place in the morning,

و ما اجازه دادیم که D صبح‌ها به این محل برود،

away from the other kids,

دور از بچه‌های دیگر،

allowing him time to transition back into the school environment

با اجازه دادن به او تا فرصت پیدا کند شرایط خودش را به

on his own terms.

محیط مدرسه بازگرداند.

And as we began to learn more about D,

و هنگامیکه ما شروع کردیم در مورد D بیشتر یاد بگیریم،

we learned other strategies that helped him calm down.

ما راهبردهای دیگری را آموختیم که به او کمک می‌کرد آرام شود.

For example, D loved to help younger students,

به عنوان مثال، D دوست داشت که به دانش آموزان جوان کمک کند،

so we made him a kindergarten helper,

بنابراین ما او را یار کمکی مهد کودک کردیم،

and he went into the kindergarten classroom

و او داخل کلاس مهد کودک رفت و به دانش آموزان

and taught students how to write their letters.

یاد داد چگونه نامه‌های خود را بنویسند.

And he was actually successful with a few of them

و او در واقع با چند نفر از آنها که معلم نمی‌توانست

that the teacher was unable to reach.

با آنها به نتیجه برسد موفق بود.

And believe it or not,

و آن را باور کنید یا نه،

D actually helped calm some of those kindergarten students down,

D در واقع کمک کرد برخی از دانش آموزان مهد کودک آرام شوند،

signalling to us that the influence of peers on behavior was far greater

با این علامت به ما که نفوذ همسالان روی رفتار بسیار بیشتر از آنچه که

than anything we adults could ever do.

ما بزرگسالان می توانستیم انجام دهیم بود.

We used humor and song with him.

ما از شوخی و آهنگ برای او استفاده کردیم.

Yes, I know it sounds really silly

بله، من می‌دانم که این احمقانه

that the principal and the teachers would actually laugh with kids,

به نظرمی‌آید که مدیر و معلمان در واقع با بچه‌ها بخندند،

but you can imagine the shock on D's face

اما شما می‌توانید شوک را روی صورت D تصور کنید

when the principal's cracking a joke or singing a song from the radio station,

زمانی که مدیراز ایستگاه رادیویی جوک می‌گوید یا آواز می‌خواند،

which almost always ended in a laugh,

که تقریبا همیشه به خنده‌ای ختم می‌شد،

shortening the length of his outburst

کوتاه کردن طول طغیان او و کمک به ما

and helping us to connect with him in his world.

برای برقراری ارتباط با او در دنیایش.

So I know some you are like,

بنابراین من می‌دانم برخی از شما مثل این هستید،

"It's really not practical to lay on this kind of special treatment

«این واقعا عملی نیست که این نوع رفتار ویژه برای

for every student,"

هر دانش آموزی استفاده شود»

but we actually made it happen.

اما ما واقعا آن را انجام دادیم.

Because once we figured out the tools and tactics that worked for D,

زیرا یک بار فهمیدیم که ابزار و تاکتیک‌هایی که برای D کار می‌کردند،

our teachers were able to roll that out and use them with other students.

معلمان ما می‌توانستند آن را بسط دهند و برای دیگردانش آموزان استفاده کنند.

We began to proactively address student behavior

ما به طور فعالانه نظارت به رفتار دانش آموز را

instead of simply react to it.

به جای واکنش ساده به آن آغاز کردیم.

Our teachers actually took time during the lesson plan

معلمان ما در واقع در طول برنامه درسی زمان صرف کردند

to teach kids how to identify their feelings

تا به بچه ها بیاموزند که چگونه احساساتشان و

and appropriate, healthy coping strategies for dealing with them,

استراتژی‌های مقابله‌ای مناسب و سالم برای رفتار با آنها را شناسایی کنند،

such as counting to 10,

مانند شمردن تا ۱۰،

grabbing a fidget spinner

استفاده از اسپینر

or taking a quick walk.

یا انجام یک پیاده روی سریع.

We incorporated brain breaks throughout the day,

ما استراحت‌های ذهنی را در طول روز قرار دادیم،

allowing kids to sing songs,

اجازه دادن به بچه‌ها برای آواز خواندن،

do yoga poses

انجام دادن یوگا

and participate in structured physical activities.

و شرکت درفعالیت‌های بدنی ساختاریافته.

And for those kids that struggle with sitting for long periods of time,

و برای آن بچه‌هایی که با نشستن طولانی مدت مشکل داشتند،

we invested in flexible seating,

صندلی انعطاف پذیر خریدیم،

such as rocking chairs and exercise bikes,

مانند صندلی‌های راک و دوچرخه‌های ورزشی

and even floor elliptical machines,

و حتی دستگاههای ورزشی ثابت،

allowing kids to pedal underneath their desks.

با اجازه دادن به بچه ها تا زیر میز خود پدال بزنند.

These changes encouraged kids to stay in the classroom,

این تغییرات کودکان را تشویق کرد تا در کلاس درس بمانند،

helping them to focus and learn.

با کمک به آنها برای تمرکزکردن و یادگرفتن.

And when less kids are disrupting,

و هنگامی که بچه‌های کمتری اختلال ایجاد می‌کنند،

all kids do better.

همه بچه‌ها بهترعمل می‌کنند.

And here's the magical thing:

و اینجا چیزی جادویی است:

it didn't cost us a whole lot of extra money.

این هزینه‌‌ فراوان اضافی برای ما را نداشت.

We simply thought differently about what we had.

ما به سادگی در مورد آنچه که داشتیم به طور متفاوت فکر کردیم.

For example, every public school has an instructional supply line.

به عنوان مثال، هر مدرسه دولتی دارای یک ردیف ملزومات آموزشی است.

An instructional supply could be a book,

ملزومات آموزشی می‌تواند یک کتاب باشد،

it could be a whiteboard,

می‌تواند وایت بورد باشد،

it could be flexible seating,

می‌تواند صندلی انعطاف پذیر باشد،

it could be a fidget spinner,

می‌تواند یک اسپینر باشد،

it could even be painting the walls of a school a more calming color,

حتی می‌تواند رنگ‌آمیزی دیوارهای مدرسه به رنگ آرام بخش‌تری باشد، اجازه

allowing students to thrive.

دادن به دانش‌آموزان برای پیشرفت.

It's not that we didn't invest in the academic tools --

این چیزی نیست که ما در ابزارهای آموزشی سرمایه گذاری نکنیم--

obviously --

به طور مشخص --

but we took the social tools seriously, too.

اما ما همچنین، خیلی جدی ابزارهای اجتماعی را بکار گرفتیم.

And the results speak for themselves.

و نتایج واضح بودند.

By taking the emotional development of our kids seriously

با در نظر گرفتن پیشرفت هیجانی بچه‌هایمان به طورجدی

and helping them manage their emotions,

و کمک به آنها برای مدیریت احساسات خود،

we saw huge growth in our reading and math scores,

ما رشد عظیمی را در نمرات خواندن و ریاضی‌مان دیدیم،

far exceeding the one year of expected growth

بسیار بیش از رشد مورد انتظار در یک سال

and outscoring many schools with our same demographic.

و پیش افتادن از بسیاری از مدارس با جمعیت مشابه ما.

The second thing we did to help our kids manage their emotions

دومین چیزی که ما برای کمک به بچه‌هایمان در مدیریت احساساتشان

was we used leverage.

انجام دادیم، استفاده از اهرم بود.

As a not-so-funded public school,

به عنوان یک مدرسه دولتی با سرمایه کم،

we didn't have the support staff

ما کارکنان پشتیبانی نداشتیم

to address the chaos that our kids might be facing at home,

برای رسیدگی به آشفتگی که بچه‌های ما ممکن بود در خانه مواجه شوند،

and we certainly weren't trained or funded to address it directly.

و ما قطعا آموزش ندیده بودیم یا برای اداره آن مستقیما وجهی نگرفته بودیم.

So we started to reach out to local groups,

بنابراین ما شروع به برقراری ارتباط با گروه‌های محلی،

community agencies,

آژانس‌های اجتماعی،

and even the Ohio State University.

و حتی دانشگاه ایالتی اوهایو کردیم.

Our partnership with the Ohio State University

همکاری ما با دانشگاه ایالتی اوهایو برای ما

afforded us college students

دانشجویانی را فراهم کرد که

not only studying education

نه تنها آموزش را فرامی‌گرفتند

but also school psychology and school social work.

بلکه کارهای اجتماعی و روانشناسی مدرسه را نیز انجام می‌دادند.

These students were paired with our teachers

این دانشجویان با معلمان ما در ارتباط بودند تا به

to help our most struggling students.

دانش آموزان دارای بیشترین مشکلات کمک کنند.

And everyone benefitted

و همه سود می‌بردند

because our teachers got access to the latest college-level thinking,

چون معلمان ما به آخرین سطح تفکر کالج دسترسی داشتند،

and those college students got real-world, life experiences

و آن دانشجویان کالج تجارب دنیای واقعی، زندگی را

in the classroom.

در کلاس تجربه می‌کردند.

Our partnership with our local Nationwide Children's Hospital

مشارکت ما با بیمارستان کودکان ملی محلی منجر به این شد که آنها

afforded us -- they're building us a health clinic within our school,

در حال ایجاد یک کلینیک بهداشتی در مدرسه ما هستند، و منابع

providing health and mental health resources for our students.

بهداشتی و بهداشت روان را برای دانش آموزانمان ارائه می‌دهند.

And our kids benefitted from this, too.

و بچه‌های ما نیز، از این بهره‌مند شدند.

Our absences continued to go down,

غیبت‌هایمان همچنان رو به کاهش است،

and our kids had access to counseling

و بچه‌های ما به مشاوره‌ای دسترسی داشتند که

that they could access during the school day.

آنها در طول روز مدرسه در دسترس بودند.

And perhaps the biggest change was not in D or in the kids at all.

و شاید اصلا بزرگترین تغییر در D یا در بچه‌ها نبود.

It was in the adults in the room.

این در بزرگسالان در اتاق بود.

Teachers are typically good

معلمان معمولا خوب هستند

at planning for and delivering academic instruction,

در برنامه ریزی و تحویل آموزش علمی،

but when you throw in disruptive behavior,

اما زمانی که شما در رفتار مخرب می‌افتید،

it can feel completely outside the scope of the job.

می‌تواند به طور کامل در خارج از محدوده شغل احساس شود.

But by us taking the emotional development of our kids seriously,

اما ما با اتکا به رشد هیجانی کودکانمان به طور جدی،

we moved from a philosophy of exclusion --

ما از یک فلسفه محرومیت نقل مکان کردیم -

you disrupt, get out --

شما اختلال می‌کنید، خارج شوید -

to one of trust and respect.

به یکی از اعتماد و احترام.

It wasn't easy,

آسان نبود،

but we felt at heart,

اما ما در قلب احساس کردیم،

it was a positive way to make change,

این یک راه مثبت برای تغییر بود، و من احترام زیادی

and I'm in awe at the teachers that took that leap with me.

برای معلمانی که همراه من این ریسک را کردند قائل هستم.

As part of our personal professional development plan,

به عنوان بخشی از برنامه توسعه شغلی شخصی ما،

we studied the research of Dr. Bruce Perry

ما تحقیق دکتر بروس پری را که درباره‌ی

and his research on the effects of different childhood experiences

اثرات تجربیات مختلف دوران کودکی روی مغز

on the developing child's brain.

در حال رشد کودک بود مطالعه کردیم.

And what we learned was that some of our students' experiences,

و آنچه آموختیم این بود که برخی از تجربیات دانش‌آموزان ما،

such as an absent parent,

مانند یک والد غایب،

chaotic home life,

زندگی خانوادگی هرج و مرج،

poverty and illness,

فقر و بیماری،

create real trauma on developing brains.

آسیب واقعی در رشد مغز ایجاد می‌کند.

Yes, trauma.

بله، آسیب.

I know it's a very strong word,

من می‌دانم این کلمه بسیار قوی است،

but it helped us to reframe and understand the behaviors that we were seeing.

اما به ما کمک کرد تا رفتارهایی که ما داشتیم می‌دیدیم را تغییردهیم و درک کنیم.

And those difficult home experiences

و این تجربه‌های دشوار واقعی،

created real barbed-wire barriers to learning,

موانع سخت واقعی برای یادگیری ایجاد می‌کردند، و ما مجبور بودیم

and we had to figure out a way over it.

راهی برای غلبه برآن پیدا کنیم.

So our teachers continued to practice with lesson plans,

بنابراین معلمان ما تکرار برنامه‌های درسی رو ادامه دادند،

doing shorter lesson plans with a single focus,

انجام برنامه‌های درسی کوتاه تر با تمرکز انفرادی،

allowing kids to engage,

اجازه دادن به بچه‌ها برای تعامل،

and continued to incorporate these movement breaks,

و به جا دادن این تفریح‌های حرکتی ادامه دادند، اجازه دادن به

allowing kids to jump up and down in class and dance for two minutes straight,

بچه ها برای بالا و پایین پریدن و رقصیدن در کلاس به مدت درست دو دقیقه، زیرا ما

because we learned that taking breaks helps the learner retain new information.

فهمیدیم که تفریح‌های کوتاه به یادگیرنده برای حفظ اطلاعات جدید کمک می‌کند.

And might I add that the "Cha-Cha Slide" provides a perfect short dance party.

واجازه دهید اضافه کنم که آهنگ "Cha-Cha Slide"بزم رقص کوتاه عالی را فراهم می‌کند.

(Laughter)

(خنده)

I saw teachers say, "What happened to you?"

من دیدم که معلمان می‌گویند «چه اتفاقی برای تو افتاد؟»

instead of "What's wrong with you?"

به جای «تو چته؟»

or "How can I help you?" instead of "Get out."

یا «چگونه می‌توانم به شما کمک کنم؟» به جای «برو بیرون».

And this investment in our kids made huge differences,

و این سرمایه گذاری در بچه‌های ما تفاوت‌های زیادی را ایجاد کرد،

and we continue to see rises in our academic scores.

و ما همچنان شاهد افزایش در نمرات علمی‌مان هستیم.

I'm happy to say that when D got to fourth grade,

من خوشحالم از گفتن این‌که وقتی D به کلاس چهارم رسید

he rarely got into trouble.

او به ندرت به دردسر افتاد.

He became a leader in the school,

او در مدرسه رهبر شد،

and this behavior became contagious with other students.

و این رفتار به دانش آموزان دیگر سرایت شد.

We saw and felt our school climate continue to improve,

ما دیدیم و احساس کردیم که حال و هوای مدرسه ما همچنان بهبود می‌یافت،

making it a happy and safe place not only for children

و آن را مکانی شاد و امن نه تنها برای کودکان

but for adults,

بلکه برای بزرگسالان،

despite any outside influence.

با وجود هر تاثیر بیرونی ساخت.

Fast-forward to today,

سریع به امروز بریم جلو،

I now work with an alternative education program

من اکنون با یک برنامه آموزشی جایگزین کار می‌کنم

with high school students

با دانش آموزان دبیرستانی

who struggle to function in traditional high school setting.

که تلاش می کنند در محیط دبیرستان سنتی کار کنند.

I recently reviewed some of their histories.

من اخیرا بررسی کردم برخی از تاریخچه‌های آنها.

Many of them are 17 to 18 years old,

بسیاری از آنها ۱۷ تا ۱۸ ساله هستند،

experimenting with drugs,

تجربه مواد مخدر،

in and out of the juvenile detention system

در داخل و خارج از سیستم بازداشتی نوجوانان و

and expelled from school.

اخراج از مدرسه.

And what I discovered was that many of them exhibit the same behaviors

و آنچه که من کشف کردم این بود که بسیاری از آنها رفتارهای مشابهی را به نمایش

that I saw in six-year-old D.

می‌گذاشتند که من درD شش ساله دیدم.

So I can't help but wonder:

بنابراین نمی‌توانم کمک کنم اما درشگفتم:

if these kids would've learned healthy coping strategies early on

اگر این بچه‌ها همان اوایل راهبردهای مقابله سالم را یاد گرفته بودند،

when times get tough,

زمانی که شرایط سخت می‌شود،

would they now be able to survive in a regular high school?

آیا حالا قادر می‌شدند در یک دبیرستان معمولی بمانند؟

I can't say for sure,

نمی‌توانم بگویم مطمئن هستم،

but I have to tell you I believe that it would've helped.

اما من باید به شما بگویم من اعتقاد دارم که این کمک کرده است.

And it's time for all of us to take the social and emotional development

و حالا وقت این است که همه ما پیشرفت اجتماعی و احساسی

of our kids seriously.

کودکان‌مان را جدی بگیریم.

The time is now for us to step up and say what we need to do for our kids.

اکنون زمان برخاستن ماست برای گفتن آنچه که به انجامش برای بچه هایمان نیاز داریم.

If we teach kids how to read and write, and they graduate

اگر ما به بچه‌ها چگونه خواندن و نوشتن را یاد دهیم، و آنها فارغ التحصیل شوند

but yet they don't know how to manage emotions,

اما هنوز نمی‌دانند چگونه احساسات را مدیریت کنند،

what will our communities look like?

جوامع ما چه شکلی خواهند بود؟

I tell people:

من به مردم می‌گویم:

you can invest now or you will pay later.

شما می‌توانید حالا سرمایه گذاری کنید یا بعدا پرداخت کنید.

The time is now for us to invest in our kids.

الان وقت سرمایه گذاری برای کودکانمان است.

They're our future citizens,

آنها شهروندان آینده ما هستند،

not just numbers that can or cannot pass a test.

نه فقط تعدادی که می‌توانند یا نمی توانند در آزمون قبول شوند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause and cheers)

(تشویق و تحسین)