Why governments should prioritize well-being | Nicola Sturgeon

Translator: Saba Rezaie Reviewer: Masood Mousavi

Just over a mile away from here, in Edinburgh's Old Town,

تنها کمی بیش از یک مایل دورتر از اینجا، در قسمت قدیمی شهر ادینبرو،

is Panmure House.

خانه پانمور است.

Panmure House

خانه پانمور،

was the home of the world-renowned Scottish economist

منزل یک اقتصاد دادن اسکاتلندی مشهور،

Adam Smith.

به نام «آدام اسمیت» بوده است.

In his important work "The Wealth of Nations,"

در یکی از کارهای مهم او به نام «ثروت ملل»،

Adam Smith argued, amongst many other things,

«آدام اسمیت» در کنار مباحث دیگر می‌گوید که

that the measurement of a country's wealth

معیار ثروت یک کشور

was not just its gold and silver reserves.

فقط میزان ذخایر طلا و نقره آن کشور نیست.

It was the totality of the country's production and commerce.

بلکه مجموع تولید و تجارت آن کشور است.

I guess it was one of the earliest descriptions of what we now know today

فکر می‌کنم این یکی از تعاریف اولیه آن چیزی است که

as gross domestic product, GDP.

ما امروز به نام تولید ناخالص ملی، می‌شناسیم.

Now, in the years since, of course,

حالا در این سال‌هایی که البته،

that measurement of production and commerce, GDP,

آن اندازه‌گیری از تولید و تجارت، تولید ناخالص داخلی،

has become ever more important,

حتی مهم‌تر هم شده است،

to the point that today --

تا جایی که امروز --

and I don't believe this is what Adam Smith would have intended --

و من فکر نمی‌کنم این چیزی باشد که «آدام اسمیت» هم در نظر داشت --

that it is often seen as the most important measurement

به‌عنوان مهم‌ترین معیار اندازه‌گیریِ

of a country's overall success.

موفقیت یک کشور تلقی شود.

And my argument today is that it is time for that to change.

و صحبت امروز من این است اکنون وقت آن است که این تغییر کند.

You know, what we choose to measure as a country matters.

می‌دانید آن چیزی که به‌عنوان معیار سنجش کشور انتخاب می‌کنیم مهم است.

It really matters, because it drives political focus,

واقعاً مهم است، چرا که باعث تمرکز سیاست‌گذاری می‌شود،

it drives public activity.

باعث فعالیت عمومی می‌شود.

And against that context,

و در مخالفت با آن موضوع

I think the limitations of GDP as a measurement of a country's success

فکر می‌کنم محدودیت‌های تولید ناخالص داخلی به‌عنوان معیار موفقیت یک کشور

are all too obvious.

کاملاً بدیهی است.

You know, GDP measures the output of all of our work,

می‌دانید تولید ناخالص داخلی خروجی تمام کارهای ما را در بر می‌گیرد،

but it says nothing about the nature of that work,

اما چیزی در مورد طبیعت آن کار نشان نمی‌دهد،

about whether that work is worthwhile or fulfilling.

که آیا آن کار، مهم و کارآمد بوده است یا نه.

It puts a value, for example, on illegal drug consumption,

به‌عنوان مثال، برای مصرف غیرقانونی دارو ارزش قائل می‌شود،

but not on unpaid care.

اما برای پرستاری مجانی نه.

It values activity in the short term

بر فعالیت‌هایی در کوتاه‌مدت ارزش می‌گذارد

that boosts the economy, even if that activity is hugely damaging

که باعث رونق اقتصادی می‌شود، هرچند آن فعالیت برای پایایی سیاره ما

to the sustainability of our planet in the longer term.

در بلندمدت بسیار مخرب باشد.

And we reflect on the past decade

و ما بازتاب دهه‌های گذشته

of political and economic upheaval,

در تحولات سیاسی و اقتصادی،

of growing inequalities,

افزایش نابرابری هستیم،

and when we look ahead to the challenges of the climate emergency,

و وقتی به چالش‌های اضطراری اقلیمی آینده نگاه می‌کنیم:

increasing automation,

افزایش خودکاری،

an aging population,

جمعیت سال‌خورده،

then I think the argument for the case for a much broader definition

فکر می‌کنم، موضوعِ تعریف بسیار جامع‌تری

of what it means to be successful as a country, as a society,

از یک کشور موفق، یک جامعه موفق،

is compelling, and increasingly so.

الزامی است و در حال گسترش.

And that is why Scotland, in 2018,

و به همین دلیل است که اسکاتلند در سال ۲۰۱۸

took the lead, took the initiative in establishing a new network

پیشتاز شد و اختیار عمل، در ایجاد یک شبکه جدید را

called the Wellbeing Economy Governments group,

به نام گروه دولت‌های رفاه اقتصادی، در دست گرفت،

bringing together as founding members

و با دلایل روشنی، کشورهایِ

the countries of Scotland, Iceland and New Zealand, for obvious reasons.

اسکاتلند، ایسلند و نیوزلند را به‌عنوان مؤسسین، دور هم جمع کرد.

We're sometimes called the SIN countries,

که ما گاهی آن‌ها را کشورهای «سین» می‌نامیم

although our focus is very much on the common good.

هرچند که تمرکز ما بر امور مشترک است.

And the purpose of this group is to challenge that focus

و هدف این گروه به چالش کشیدن تمرکز محض

on the narrow measurement of GDP.

بر شاخص ناقص جی.دی.پی است.

To say that, yes, economic growth matters --

این را باید بگویم، بله، رشد اقتصادی اهمیت دارد --

it is important --

مهم است --

but it is not all that is important.

ولی تنها موضوع با اهمیت نیست.

And growth in GDP should not be pursued at any or all cost.

و رشد تولید ناخالص داخلی نباید تنها، و به هر قیمتی دنبال شود.

In fact, the argument of that group

در واقع موضوع بحث‌های گروه این است که

is that the goal, the objective of economic policy

هدف موضوع سیاست‌های اقتصادی،

should be collective well-being:

باید رفاه جمعی باشد:

how happy and healthy a population is,

یک جامعه، چقدر خوشحال و سالم هستند،

not just how wealthy a population is.

نه‌ تنها اینکه چقدر ثروتمند هستند.

And I'll touch on the policy implications of that in a moment.

و من به پیامدهای کنونی این سیاست کمی بعد اشاره خواهم کرد.

But I think, particularly in the world we live in today,

و فکر می‌کنم، به‌خصوص در جهانی که امروز زندگی می‌کنیم،

it has a deeper resonance.

طنین بیشتری دارد.

You know, when we focus on well-being,

می‌دانید وقتی بر رفاه تمرکز می‌کنیم،

we start a conversation

بحثی را شروع می‌کنیم،

that provokes profound and fundamental questions.

که سؤالی مهم و اساسی را مطرح می‌کند.

What really matters to us in our lives?

واقعاً در زندگی برای ما چه چیزی اهمیت دارد؟

What do we value in the communities we live in?

در جوامعی که ما در آن‌ها زندگی می‌کنیم چه چیزهایی را اَرج می‌نهیم؟

What kind of country, what kind of society,

واقعاً می‌خواهیم چه کشوری،

do we really want to be?

چه جامعه‌ای باشیم؟

And when we engage people in those questions,

و وقتی برای یافتن پاسخ،

in finding the answers to those questions,

این پرسش‌ها را با مردم مطرح می‌کنیم،

then I believe that we have a much better chance

من فکر می‌کنم شانس بیشتری‌ در

of addressing the alienation and disaffection from politics

حل بیزاری و بی‌میلی نسبت به سیاست باشد

that is so prevalent in so many countries

همان‌طور که در بسیاری از کشورهای

across the developed world today.

توسعه‌یافته جهان، به‌وفور قابل روئیت است.

In policy terms, this journey for Scotland started back in 2007,

به زبان سیاست، این سفر برای اسکاتلند در سال ۲۰۰۷ هنگامی آغاز شد که،

when we published what we call our National Performance Framework,

ما آنچه را که چارچوب اجراییِ ملی می‌خوانیم، منتشر کردیم

looking at the range of indicators that we measure ourselves against.

و در آن طیفی از شاخص‌هایی که برای سنجش خودمان استفاده می‌شود را بررسی کردیم.

And those indicators are as varied as income inequality,

و این شاخص‌ها بسیار متنوع‌اند، از نابرابری درآمد،

the happiness of children,

شادی در کودکان،

access to green spaces, access to housing.

دسترسی به فضای سبز، تا دسترسی به منزل مسکونی.

None of these are captured in GDP statistics,

هیچ‌ یک از این‌ها در آمارهای تولید ناخالص داخلی وجود ندارد،

but they are all fundamental to a healthy and a happy society.

ولی تمامشان برای جوامع سالم و شاد ضروری‌اند.

(Applause)

(تشویق حضار)

And that broader approach is at the heart of our economic strategy,

و این دیدگاه وسیع‌تر در قلبِ سیاست اقتصادی ما قرار دارد،

where we give equal importance to tackling inequality

که در آن ما به اهمیت یکسانی به حلِ نابرابری با

as we do to economic competitiveness.

برتری اقتصادی قائلیم.

It drives our commitment to fair work,

و آن تعهد ما را به کار عادلانه معطوف می‌کند،

making sure that work is fulfilling and well-paid.

تا اطمینان حاصل شود که آن کار انجام شده و مزد آن به‌خوبی پرداخت شده.

It's behind our decision to establish a Just Transition Commission

این در پشت تصمیمات ماست که یک کمیته تحول عادلانه تشکیل دهیم

to guide our path to a carbon zero economy.

که ما را در مسیر کربن صفر هدایت کند.

We know from economic transformations of the past

ما از تحول اقتصادی گذشته، این را فراگرفته‌ایم که

that if we're not careful, there are more losers than winners.

اگر بیشتر مراقب نباشیم، تعداد بازنده‌ها از برنده‌ها بیشتر خواهد بود.

And as we face up to the challenges of climate change and automation,

و در مواجهه با چالش‌های اقلیمی و اتوماسیون

we must not make those mistakes again.

ما نباید این اشتباهات را دوباره تکرار کنیم.

The work we're doing here in Scotland is, I think, significant,

فکر می‌کنم کاری که ما اینجا در اسکاتلند انجام می‌دهیم، قابل‌توجه است،

but we have much, much to learn from other countries.

ولی موضوعات بسیار بیشتری برای فراگیری از سایر کشورها وجود دارد.

I mentioned, a moment ago, our partner nations

چند دقیقه پیش به کشورهای همکار ما

in the Wellbeing network:

در شبکه رفاه اشاره کردم:

Iceland and New Zealand.

ایسلند و نیوزلند.

It's worth noting, and I'll leave it to you to decide whether this is relevant or not,

شایان یادآوری است و من این را به شما واگذار می‌کنم که موضوع مرتبطی هست یا نه،

that all three of these countries are currently led by women.

تمام این سه کشور توسط زنان رهبری می‌شوند.

(Applause)

(تشویق حضار)

They, too, are doing great work.

آن‌ها هم کارهای بزرگی انجام می‌دهند.

New Zealand, in 2019, publishing its first Wellbeing Budget,

نیوزیلند در سال ۲۰۱۹، اولین بودجه رفاه خود را منتشر کرد،

with mental health at its heart;

با تأکید بر بهداشت روانی در قلب خود،

Iceland leading the way on equal pay, childcare and paternity rights --

ایسلند پیشتاز در برابری حقوق زن و مرد، ‌مراقبت از فرزند و حقوق والدین است.

not policies that we immediately think of

سیاست‌هایی که هنگام فکر کردن به ایجاد یک اقتصاد ثروتمند،

when we talk about creating a wealthy economy,

اولین چیزهایی نیستند که به آن‌ها فکر کنیم.

but policies that are fundamental to a healthy economy

هرچند برای داشتن اقتصادی سالم

and a happy society.

و جامعه‌ای شاد، ضروری هستند.

I started with Adam Smith and "The Wealth of Nations."

من سخنم را با «آدم اسمیت» و «ثروت ملل» شروع کردم.

In Adam Smith's earlier work, "The Theory of Moral Sentiments,"

در کار قدیمی‌ترِ «آدم اسمیت»، «تئوری احساسات اخلاقی»،

which I think is just as important,

که من فکر می‌کنم به همان میزان اهمیت دارد،

he made the observation that the value of any government

او این نکته را دیده بود که ارزش هر دولتی

is judged in proportion

به نسبت میزانی‌ که می‌تواند ملتش را

to the extent that it makes its people happy.

شاد نگه دارد قضاوت می‌شود.

I think that is a good founding principle

من فکر ‌می‌کنم این اصل بنیادین خوبی برای

for any group of countries focused on promoting well-being.

هر گروه از کشورهایی باشد، که متمرکز بر ترویج رفاه هستند.

None of us have all of the answers,

هیچ‌یک از ما تمام جواب‌ها را نداریم،

not even Scotland, the birthplace of Adam Smith.

نه حتی اسکاتلند، زادگاه «آدم اسمیت».

But in the world we live in today, with growing divides and inequalities,

ولی در جهانی که امروز زندگی می‌کنیم، با افزایش شکاف و نابرابری،

with disaffection and alienation,

با وجود سرخوردگی و بیگانگی،

it is more important than ever

از هر زمان دیگری مهم‌تر است که

that we ask and find the answers to those questions

ما این سؤالات را مطرح کنیم و پاسخشان را دریابیم

and promote a vision of society

و دیدگاهی از جامعه را ترویج دهیم

that has well-being, not just wealth, at its very heart.

که در آن، رفاه اجتماعی و نه‌ تنها ثروت، در مرکز توجهش باشد.

(Applause)

(تشویق حضار)

You are right now in the beautiful, sunny capital city ...

شما الآن در پایتخت زیبای آفتابی ...

(Laughter)

(خنده حضار)

of the country that led the world in the Enlightenment,

کشوری هستید که پیشرو روشنگری در دنیاست،

the country that helped lead the world into the industrial age,

کشوری که در ورود جهان به عصر صنعتی پیشتاز بود،

the country that right now is helping to lead the world

کشوری که هم‌ اکنون در ورود جهان به عصرِ

into the low carbon age.

مصرف کربن کمتر کمک می‌کند.

I want, and I'm determined, that Scotland will also be the country

من می‌خواهم، و مصمم هستم، که اسکاتلند هم کشوری باشد ‌

that helps change the focus of countries and governments across the world

که به تغییر تمرکز کشورها و دولت‌ها در سراسر جهان

to put well-being at the heart of everything that we do.

به رفاه اجتماعی در قلب هر کاری که انجام می‌دهند کمک کند.

I think we owe that to this generation.

من فکر می‌کنم که ما آن را به این نسل بدهکاریم.

I certainly believe we owe that to the next generation

و عمیقاً اعتقاد دارم که آن را به نسل آینده

and all those that come after us.

و تمام کسانی که بعد ما می‌آیند، بدهکاریم.

And if we do that, led here from the country of the Enlightenment,

‌اگر ما آن را اینجا، در کشور روشنگری پیش ببریم،

then I think we create a better, healthier, fairer

من فکر می‌کنم جامعه‌ای بهتر، سالم‌تر، عادلانه‌تر

and happier society here at home.

و شادتر، اینجا در خانه خواهیم داشت.

And we play our part in Scotland

و نقش ما را اینجا در اسکاتلند

in building a fairer, happier world as well.

در ساختن جهانی شادتر و عادلانه‌تر، بازی خواهیم کرد.

Thank you very much.

خیلی متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)