Why I risked my life to expose a government massacre | Anjan Sundaram

Translator: Leila Ataei Reviewer: Nima Pourreza

What does it mean to be a witness?

شاهد بودن به چه معنا است؟

Why is it important to bear witness

چه اهمیتی دارد

که شاهد رنج کشیدن آدم‌ها باشید،

to people's suffering,

especially when those people are isolated from us?

بخصوص وقتی این مردم از ما جدا افتاده‌اند؟

And what happens when we turn away?

و چه اتفاقی می‌افتد وقتی رو برمی‌گردانیم؟

Three years ago, I traveled to the Central African Republic

سه سال پیش، به جمهوری آفریقای مرکزی سفر کردم

to report on its ongoing war.

برای گزارش درباره جنگ درحال جریان.

I'd heard warnings of massacres

هشدارهای مربوط به قتل‌ عام‌هایی در جنگل‌ها

in the country's jungles and deserts,

و بیابان‌های کشور را شنیده بودم،

but no one could locate these massacres

اما هیچکس نمی‌توانست این قتل عام‌ها را شناسایی کند

or tell me who was killed, or when.

یا به من بگوید چه کسی کشته شده یا چه وقت.

I drove into this war

سراغ این جنگ رفتم

with little information.

با اطلاعات خیلی کم.

I witnessed scenes that were tragic and unreal,

شاهد صحنه‌های بودم که دردناک و غیرواقعی بود،

and only at the end did I realize

و تنها در آخر بود که تشخیص دادم

that I had witnessed the slow preparation of ethnic cleansing.

که شاهد مقدمات آرام پاکسازی قومی بوده‌ام.

The Central African Republic is a country of about five million people

جمهوری آفریقای مرکزی کشوری با جمعیت ۵ میلیونی

the size of Texas

به بزرگی تگزاس

in the center of Africa.

در مرکز آفریقاست.

The country has known chronic violence since French colonial rule ended in 1960.

کشور بعد از استقلال از فرانسه در ۱۹۶۰ بخاطر سابقه درخشونت معروف است.

The war I reported on

جنگی که گزارش دادم

was between the minority Muslim government,

بین حکومت اقلیت مسلمانان

called the Seleka,

معروف به سلئکا،

and citizen militias,

و شهروندان شبه نظامی،

mostly Christian,

اغلب مسیحی

called the anti-balaka.

معروف به ضد باکالا بود.

The first sign of the impending cleansing

نخستین علامت پاکسازی قریب الوقوع

was the breakdown of trust within communities.

فروپاشی اعتماد بین جوامع است.

Three days after I arrived in the country,

سه روز بعد از این که به کشور رسیدم،

I watched the small city of Gaga be abandoned.

شاهد بودم که شهر کوچک گاگا خالی شده است.

A battle was about to break out.

جنگ قریب الوقوع بود.

And to save themselves,

و برای نجات جانشان

many people were working as government spies,

خیلی از مردم جاسوس حکومت شده بودند،

identifying friends and neighbors

دوستان و همسایه‌شان را برای کشته شدن

to be killed.

لو می‌دادند.

Cities and towns,

شهرهای بزرگ و کوچک،

any place with humans, had become unsafe.

هر جایی که انسان‌ها بودند، ناامن شده بود.

So people moved to the jungle.

بنابراین مردم به جنگل‌ها پناه بردند.

I felt strangely isolated

بطرز عجیبی احساس جداافتادگی داشتم

as pigs and livestock moved into the empty homes.

وقتی خوک‌ها و احشام به خانه‌های خالی می‌رفتند.

In a war zone,

در منطقه جنگی،

you know that you are near the killing when people have left.

می‌دانید که وقتی مردم رفته باشند بیشتر در معرض کشته شدن قرار دارید.

The war moved across the jungle and reached Gaga,

جنگ از جنگل گذشت و به گاگا رسید،

and I was surrounded by the thunder of bombs.

و من با طوفانی از بمب‌ها احاطه شدم.

Government forces drove into the jungle to attack a town sheltering a militia.

نیروهای حکومت به درون جنگل رفتند تا به پایگاه شبه نظامی‌ها حمله کنند.

I rode on motorcycle for hours,

ساعت‌ها موتور سواری کردم،

crossing jungle streams and tall elephant grass,

از میان جویبارها و علف‌های فیل‌آسا گذر کردم

but I only got to the town

اما تنها زمانی به شهر رسیدم

after the government had burned it

که حکومت آن را سوزانده بود

and its people were gone.

و مردم از آنجا رفته بودند.

To see if I could speak to someone,

برای اینکه با کسی حرف بزنم،

I shouted out that I was a friend, that I would not hurt them.

داد زدم که من دوست هستم و قصد آسیب رساندن ندارم.

A woman in a red shirt ran out of the forest.

زنی با پیراهنd قرمز از سمت جنگل دوید.

Others cautiously emerged from the trees

بقیه با کنجکاوی از لای درخت‌ها پدیدار شدند

and asked, "Est-ce les gens savent?"

و پرسیدند، "? Est-ce les gens savent"

"Do people know?"

«آیا مردم خبر دارند؟»

The question surprised me.

پرسش باعث تعجبم شد.

Their children were hungry and sick,

کودکان گرسنه و بیمار بودند،

but they didn't ask for food or medicine.

اما آنها راجع به غذا و دارو نپرسیدند.

They asked me,

از من پرسیدند،

"Do people know what is happening to us?"

«آیا مردم از وضعیت ما باخبرند؟»

I felt helpless as I wrote down their question.

موقع نوشتن این سوال آن‌ها احساس ناتوانی می‌کردم.

And I became determined

و عزمم را جزم کردم

that this moment in their lives

که این برهه از زندگی آن‌ها

should not be forgotten.

نباید فراموش شود.

In bearing witness to their crisis,

در شاهد بودن بلایی که سرشان آمده بود،

I felt a small communion with these people.

احساس نزدیکی کوچکی با این مردم داشتم.

From far away, this war had felt like a footnote in world news.

از دور دست، این جنگ مثل پانویسی در اخبار دنیا محسوب می‌شد.

As a witness,

به‌عنوان شاهد،

the war felt like history unfolding.

جنگ مثل برملا کردن تاریخ بود.

The government denied that it was committing any violence,

دولت هرگونه ارتکاب خشونتی را تکذیب می‌کرد،

but I continually drove through towns

اما همچنان به رفتن توی شهرها ادامه دادم،

where people described government massacres

جایی که مردم قتل عام‌های حکومتی را

from a day or a week before.

از یک روز یا یک هفته قبل شرح می‌دادند.

I felt overwhelmed

احساس شکنندگی می‌کردم

and tried to calm myself.

و سعی در آرام کردن خودم داشتم.

As I reported on these massacres,

موقع گزارش این قتل عام‌ها،

I bought and ate

شیرینی‌های کوچولویی

little sweets,

را می‌خریدم و می‌خوردم،

seeking the familiar comfort of their taste.

بدنبال آسودگی آشنای طعم‌شان بودم.

Central Africans ate these sweets

مردم آفریقای مرکزی با این شیرینی‌ها می‌خواستند

to ease their hunger,

گرسنگی‌شان را کمرنگ کنند،

leaving a trail of thousands of plastic wrappers as they fled.

با به جای گذاشتن دنباله‌ای از هزاران پوست پلاستیکی به هنگام فرار.

On the few radio stations still operating in the country,

در معدود ایستگاه‌های رادیویی باقیمانده در کشور،

I mostly heard pop music.

اغلب موسیقی پاپ می‌شنیدم.

As the war mounted,

با شدت گرفتن جنگ

we received less information about the massacres.

اطلاعات کمی درباره قتل‌عام‌ها دریافت می‌کردیم.

It became easier to feel a sense of normalcy.

بی‌تفاوتی داشت برایمان عادی می‌شد.

I witnessed the effect of this missing information.

شاهد پدیده عدم صداقت در اطلاعات بودم.

Two weeks later, I slowly and anxiously

دو هفته بعد، با اضطراب و به کندی

drove into an isolated militia headquarters,

تا مقر دورافتاده شبه نظامی‌ها راندم،

a town called PK100.

شهری بنام پ ک ۱۰۰.

Here, Christian fighters told me

در اینجا، جنگاوران مسیحی به من گفتند

that all Muslims were foreigners,

که همه مسلمان‌ها خارجی،

evil and allied with the government.

شیطان و متحد حکومت بودند.

They likened Muslims to animals.

مسلمان‌ها را به حیوانات ربط می‌دادند.

Without neutral observers or media

بدون شاهدان یا رسانه‌های بی‌طرفی

to counter this absurd narrative,

که با این روایت باطل برخورد داشته باشند،

it became the single narrative in these camps.

تنها روایت حاکم در این اردوگاه‌ها بود.

The militias began to hunt down Muslims,

شبه نظامی‌ها شکار مسلمان را شروع کردند،

and emptied the capital, Bangui,

و پایتخت یعنی بانگوی را تقریباً

of nearly 140,000 Muslims

از ۱۴۰,۰۰۰ مسلمان عاری کردند،

in just a few months.

ظرف فقط چند ماه.

Most of the killing and fleeing of Muslims went unrecorded by witnesses.

هرچند بیشتر قتل‌ها و فرار مسلمانان از سوی شاهدان در آمار ثبت نشده‌اند.

I'm telling you about my reporting in the Central African Republic,

به شما درباره گزارش‌های قتل‌عام خودم در جمهوری آفریقای مرکزی می‌گویم،

but I still ask myself why I went there.

اما هنوز از خود می‌پرسم چرا آنجا رفتم؟

Why put myself at risk?

چرا خودم را به‌خطر انداختم؟

I do this work

من این کار را انجام می‌دهم

because I feel that ignored people in all our communities

چون حس می‌کنم که مردم نادیده گرفته شده در تمامی جوامع ما

tell us something important

به ما چیز مهمی درباره این که ما

about who we are.

کی هستیم می‌گویند.

When information is missing,

وقتی اطلاعات نیست.

people have the power to manipulate reality.

آدم‌ها قدرت دستکاری در واقعیت را دارند.

Without witnesses,

بدون شاهدان،

we would believe that those thousands of massacred people are still alive,

ما باور می‌کردیم که این هزار نفر انسان قتل عام شده هنوز زنده‌اند،

that those hundreds of burned homes are still standing.

آن صدها خانه سوخته هنوز سرجایشان هستند.

A war zone can pass

یک منطقه جنگی تمام عیار می‌تواند

for a mostly peaceful place

به مکانی کاملاً آرام هنگامی که

when no one is watching.

هیچ شاهدی آنجا نباشد، تبدیل گردد.

And a witness can become precious,

و یک شاهد می‌تواند باارزش باشد،

and their gaze most necessary,

و همچنین نگاه‌شان به حقایق بسیار لازم.

when violence passes silently,

وقتی خشونت در سکوت

unseen and unheard.

چراغ خاموش و بی‌صدا جلو می‌رود.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)