Is war between China and the US inevitable? | Graham Allison

Translator: Maryam Manzoori Reviewer: sadegh zabihi

So, let me thank you for the opportunity to talk about

اجازه دهید تشکر کنم بابت این فرصت برای صحبت

the biggest international story of your professional lifetime,

درباره بزرگترین داستانِ بین‌المللی حیات حرفه‌ای‌تان،

which is also the most important international challenge

که در عین حال مهمترین چالش بین‌المللی

the world will face for as far as the eye can see.

پیش روی جهان است، تا جایی که چشم کار می‌کند.

The story, of course, is the rise of China.

البته که این داستان، ظهور چین است.

Never before have so many people risen so far so fast,

پیش از این هرگز هیچ مردمی را ندیده‌ایم که به این سرعت،

on so many different dimensions.

و در این ابعاد متنوع رشد کرده باشند.

The challenge is the impact of China's rise --

چالش، تاثیر رشد چین است --

the discombobulation this will cause the Unites States

و سردرگمی که برای آمریکا

and the international order,

و نظم جهانی ایجاد می‌کند،

of which the US has been the principal architect and guardian.

که آمریکا معمار اصلی و نگهبانش بوده است.

The past 100 years have been what historians now call an "American Century."

مورخان صد سال اخیر را «قرن آمریکا» می‌نامند.

Americans have become accustomed to their place

آمریکایی‌ها به جایگاه خود

at the top of every pecking order.

در صدر هر زمینه‌ای خو کرده‌اند.

So the very idea of another country

پس ایده قرنی دیگر

that could be as big and strong as the US -- or bigger --

که به بزرگی و قدرت آمریکا، یا بزرگتر از آن باشد،

strikes many Americans as an assault on who they are.

توهینی است به موجودیت بسیاری از آمریکایی‌ها.

For perspective on what we're now seeing in this rivalry,

برای دورنمای آنچه که در این رقابت مشاهده می‌کنیم،

it's useful to locate it on the larger map of history.

بد نیست آن را روی نقشهٔ بزرگتر تاریخ قرار دهیم.

The past 500 years have seen 16 cases

۵۰۰ سال گذشته ۱۶ مورد را دیده

in which a rising power threatened to displace a ruling power.

که قدرتی نوظهور، جایگاه قدرت حاکم را تهدید کرده است.

Twelve of those ended in war.

دوازده تا از این موارد به جنگ ختم شد.

So just in November, we'll all pause to mark the 100th anniversary

در همین ماه نوامبر، همه ما یکصدمین سالگرد

of the final day of a war that became so encompassing,

آخرین روز جنگی را پشت سر می‌گذاریم که آنقدر فراگیر بود،

that it required historians to create an entirely new category: world war.

که مورخان را به خلق یک دسته‌بندی کاملاً جدید واداشت: جنگ جهانی.

So, on the 11th hour of the 11th day

و ساعت ۱۱ از روز یازدهم

of the 11th month in 1918,

از ماه یازدهم سال ۱۹۱۸،

the guns of World War I fell silent,

سلاح‌های جنگ جهانی اول خاموش شدند،

but 20 million individuals lay dead.

اما ۲۰ میلیون نفر جان دادند.

I know that this is a sophisticated audience,

می‌دانم که اینجا مخاطبان فرهیخته داریم،

so you know about the rise of China.

و همگی درباره رشد چین مطلعید.

I'm going to focus, therefore, on the impact of China's rise,

بنابراین، می‌خواهم روی تاثیر خیزش چین تمرکز کنم،

on the US, on the international order

بر ایالات متحده، بر نظم جهانی

and on the prospects for war and peace.

و بر جوانب جنگ و صلح.

But having taught at Harvard over many years,

اما با سالها تدریس در دانشگاه هاروارد،

I've learned that from time to time, it's useful to take a short pause,

آموخته‌ام که یک استراحت کوتاه، گه گاه مفید است،

just to make sure we're all on the same page.

تا اطمینان یابیم که باهم پیش می‌رویم.

The way I do this is, I call a time-out,

روش من، که اسمش را گذاشته‌ام «تایم-اوت»

I give students a pop quiz -- ungraded, of course.

اینطور است که از دانشجوها یک سوال ناگهانی می‌پرسم.

So, let's try this. Time-out, pop quiz.

اینجا امتحانش کنیم. تایم-اوت، پاپ-کوئیز.

Question:

سوال:

forty years ago, 1978, China sets out on its march to the market.

چهل سال پیش، ۱۹۷۸، چین ورود خود به بازار را تعیین کرد.

At that point, what percentage of China's one billion citizens

آن زمان، چه درصدی از جمعیت یک میلیاردی چین،

were struggling to survive on less than two dollars a day?

با روزی کمتر از یک دلار سر می‌کرد؟

Take a guess -- 25 percent?

حدس بزنید، ۲۵ درصد؟

Fifty?

پنجاه؟

Seventy-five?

هفتاد و پنج؟

Ninety.

نود؟

What do you think?

نظرتان چیست؟

Ninety.

نود.

Nine out of every 10 on less than two dollars a day.

۹ نفر از هر ده نفر با کمتر از دو دلار در روز.

Twenty eighteen, 40 years later.

سال ۲۰۱۸، ۴۰ سال بعد.

What about the numbers?

حالا اعداد چه می‌گویند؟

What's your bet?

حدستان چیست؟

Take a look.

نگاه کنید.

Fewer than one in 100 today.

کمتر از یک نفر از هر صد نفر امروز.

And China's president has promised that within the next three years,

و رئیس جمهوری چین وعده داده که ظرف سه سال آینده،

those last tens of millions will have been raised up

آن ده‌ها میلیون باقیمانده، به بالای آن میزان

above that threshold.

ارتقاء خواهند یافت.

So it's a miracle, actually, in our lifetime.

پس این در واقع معجزهٔ عصر ماست.

Hard to believe.

باورش سخت است.

But brute facts are even harder to ignore.

اما غفلت از واقعیات خشن دشوارتر است.

A nation that didn't even appear on any of the international league tables

ملتی که ۲۵ سال پیش سر میز مذاکرات هیچ اتحادیه بین‌المللی

25 years ago

has soared,

حضور نداشت

اوج گرفته

to rival -- and in some areas, surpass -- the United States.

تا با ایالات متحده رقابت کند و در برخی زمینه‌ها از آن پیشی بگیرد.

Thus, the challenge that will shape our world:

این چالش است، که جهان ما را شکل می‌دهد:

a seemingly unstoppable rising China

چین که در حال صعود غیرقابل توقف است

accelerating towards an apparently immovable ruling US,

و به سوی آمریکای در حال توقف با شتاب حرکت می‌کند،

on course for what could be the grandest collision in history.

در مسیری که می‌تواند بزرگترین برخورد تاریخ باشد.

To help us get our minds around this challenge,

برای این که با این چالش آشنا شویم،

I'm going to introduce you to a great thinker,

می‌خواهم شما را به یک متفکر بزرگ معرفی کنم،

I'm going to present a big idea,

می‌خواهم یک ایده بزرگ را ارائه دهم،

and I'm going to pose a most consequential question.

و استنباطی‌ترین سوال را مطرح کنم.

The great thinker is Thucydides.

این متفکر بزرگ توسیدید است.

Now, I know his name is a mouthful,

می‌دانم که تلفظ اسمش سخت است،

and some people have trouble pronouncing it.

و بعضی‌ها با تلفظ کردنش مشکل دارند.

So, let's do it, one, two, three, together:

پس بیایید با هم تکرار کنیم: یک، دو، سه:

Thucydides.

توسیدید.

One more time: Thucydides.

یک بار دیگر: توسیدید.

So who was Thucydides?

اما توسیدید کی بود؟

He was the father and founder of history.

او پدر و بنیان‌گذار تاریخ بود.

He wrote the first-ever history book.

او اولین کتاب تاریخ را نوشت.

It's titled "The History of the Peloponnesian War,"

اسم کتاب این است:‌ ‌«تاریخ جنگ پلوپنزی،»

about the war in Greece, 2500 years ago.

و درباره جنگ در یونان ۲۵۰۰ سال پیش است.

So if nothing else today, you can tweet your friends,

پس اگر امروز هیچ کار دیگری هم نکنید، می‌توانید توییت کنید و بگویید،

"I met a great thinker.

«امروز با یک متفکر بزرگ آشنا شدم.

And I can even pronounce his name: Thucydides."

و حتی می‌توانم اسمش را تلفظ کنم:‌ توسیدید.»

So, about this war that destroyed classical Greece,

درباره این جنگ، که یونان کلاسیک را نابود کرد

Thucydides wrote famously:

توسیدید جمله معروفی دارد:

"It was the rise of Athens and the fear that this instilled in Sparta

«قدرت گرفتن آتن و ترس از تزریق آن در اسپارتا بود

that made the war inevitable."

که جنگ را ناگزیر کرد.»

So the rise of one

پس اوج گیری یک طرف

and the reaction of the other

و واکنش طرف دیگر

create a toxic cocktail of pride,

ترکیبی مسموم از غرور،

arrogance, paranoia,

تکبر، و پارانویا ایجاد می‌کند،

that drug them both to war.

که هر دو را به جنگ کشاند.

Which brings me to the big idea:

این نکته مرا به ایده اصلی می‌آورد:

Thucydides's Trap.

تلهٔ توسیدید.

"Thucydides's Trap" is a term I coined several years ago,

«تله توسیدید» اصطلاحی است که چند سال پیش اختراع کردم،

to make vivid Thucydides's insight.

تا نیت توسیدید را آشکار کنم.

Thucydides's Trap is the dangerous dynamic that occurs

تله توسیدید دینامیک خطرناکی است و موقعی رخ می‌دهد

when a rising power threatens to displace a ruling power,

که یک قدرتِ نوظهور قدرت حاکم را تهدید می‌کند،

like Athens --

مثل آتن --

or Germany 100 years ago, or China today --

یا آلمانِ صد سال پیش، یا چین امروز --

and their impact on Sparta,

و تاثیرشان بر اسپارتا،

or Great Britain 100 years ago, or the US today.

یا بریتانیای صد سال پیش، یا آمریکای امروز.

As Henry Kissinger has said,

همانطور که هنری کیسینجر گفته،

once you get this idea, this concept of Thucydides's Trap in your head,

وقتی که ایده و مفهموم «تله توسیدید» به ذهنتان خطور می‌کند،

it will provide a lens

لنزی را ارائه می‌دهد

for helping you look through the news and noise of the day

که کمکتان می‌کند به اخبار و صدا‌های روز گوش دهید

to understand what's actually going on.

و به فهم بهتری از آنچه واقعاً رخ می‌دهد دست یابید.

So, to the most consequential question about our world today:

پس مهم‌ترین پرسش امروز درباره جهان ما از این قرار است:

Are we going to follow in the footsteps of history?

آیا قرار است پا جای پای تاریخ بگذاریم؟

Or can we, through a combination of imagination and common sense

یا این که می‌توانیم با ترکیب تخیل و حس درونی

and courage

و جرأت

find a way to manage this rivalry

راهی برای مدیریت این رقابت بیابیم

without a war nobody wants,

بدون جنگی که کسی طالبش نیست،

and everybody knows would be catastrophic?

و همه می‌دانند که فاجعه‌بار خواهد بود؟

Give me five minutes to unpack this,

پنج دقیقه وقت بدهید تا حرفم را باز کنم،

and later this afternoon, when the next news story pops up for you

و بعد از ظهر که اخبار جدید می‌آید

about China doing this, or the US reacting like that,

درباره فلان کار چین، یا فلان واکنش آمریکا،

you will be able to have a better understanding of what's going on

خواهید توانست فهم بهتری از وقایع داشته باشید

and even to explain it to your friends.

و حتی آن را برای دوستانتان توضیح دهید.

So as we saw with this flipping the pyramid of poverty,

همانطور که در این واژگونی هرم فقر دیدیم،

China has actually soared.

چین در واقع اوج گرفته است.

It's meteoric.

خیلی سریع اتفاق افتاده.

Former Czech president, Vaclav Havel, I think, put it best.

واتسلاو هاول رئیس جمهوری سابق جمهوری چک بهترین نظر را داده.

He said, "All this has happened so fast, we haven't yet had time to be astonished."

او گفته: «همه چیز آنقدر سریع اتفاق افتاد، که هنوز وقت نکرده‌ایم تعجب کنیم.»

(Laughter)

(خنده)

To remind myself how astonished I should be,

برای این که یاد خودم بیندازم که چقدر باید حیرت‌زده باشم،

I occasionally look out the window in my office in Cambridge

گاهی از پنجره دفترم در کمبریج

at this bridge, which goes across the Charles River,

به این پل روی رودخانه چارلز نگاه می‌کنم،

between the Kennedy School and Harvard Business School.

واقع در بین مدرسه کندی و مدرسه بیزنس هاروارد.

In 2012, the State of Massachusetts said they were going to renovate this bridge,

در ۲۰۱۲ ایالت ماساچوست گفت می‌خواهد پل را بازسازی کند،

and it would take two years.

و این کار دو سال طول می‌کشد.

In 2014, they said it wasn't finished.

در ۲۰۱۴ گفتند تمام نشده.

In 2015, they said it would take one more year.

در ۲۰۱۵ گفتند یک سال دیگر وقت می‌برد.

In 2016, they said it's not finished,

در ۲۰۱۶ گفتند تمام نشده،

we're not going to tell you when it's going to be finished.

و نمی‌گوییم که کی تمام می‌شود.

Finally, last year, it was finished -- three times over budget.

عاقبت، پارسال، با سه برابر بودجه اولیه تمام شد.

Now, compare this to a similar bridge that I drove across last month in Beijing.

مقایسه کنید با پلی مشابه در پکن که ماه گذشته با اتومبیل از رویش رد شدم.

It's called the Sanyuan Bridge.

اسمش هست پل سانیوان.

In 2015, the Chinese decided they wanted to renovate that bridge.

در ۲۰۱۵ چینی‌ها تصمیم گرفتند آن را بازسازی کنند.

It actually has twice as many lanes of traffic.

به طوری که خطوط ترافیکش دو برابر قبل باشد.

How long did it take for them to complete the project?

تکمیل این پروزه چقدر طول کشید؟

Twenty fifteen, what do you bet?

سال ۲۰۱۵، حدستان چیست؟

Take a guess -- OK, three --

حدس بزنید -- بسیارخب، --

Take a look.

نگاه کنید.

(Laughter)

(خنده)

The answer is 43 hours.

پاسخ ۴۳ ساعت است.

(Audience: Wow!)

(حاضران: خارق‌العاده است)

(Laughter)

(خنده)

Graham Allison: Now, of course, that couldn't happen in New York.

چنین چیزی البته در نیویورک قابل انجام نیست.

(Laughter)

(خنده)

Behind this speed in execution is a purpose-driven leader

پشت این عملیات اجرایی سریع یک رهبر هدفمند قرار دارد

and a government that works.

و دولتی که موثر است.

The most ambitious and most competent leader

جاه‌طلبترین و لایق‌ترین رهبر

on the international stage today is Chinese President Xi Jinping.

در عرصه بین‌المللی امروز شی جین‌پینگ رئیس جمهوری چین است.

And he's made no secret about what he wants.

و خواسته‌هایش بر کسی پوشیده نیست.

As he said when he became president six years ago,

شش سال پیش وقتی که رئیس جمهور شد

his goal is to make China great again --

گفت هدفش این است که عظمت را به چین بازگرداند --

(Laughter)

(خنده)

a banner he raised long before Donald Trump picked up a version of this.

شعاری که بیرقش را به مراتب پیش از دونالد ترامپ افراشته بود.

To that end, Xi Jinping has announced specific targets for specific dates:

در همین راستا، شی جین‌پینگ اهداف مشخصی را برای تاریخ‌های مشخص تعیین کرده:

2025, 2035, 2049.

۲۰۲۵، ۲۰۳۵، ۲۰۴۹.

By 2025, China means to be the dominant power

تا سال ۲۰۲۵ چین قصد دارد قدرت حاکم

in the major market in 10 leading technologies,

در بازار عمده ده تکنولوژی برتر باشد،

including driverless cars, robots,

از جمله اتومبیل‌های خودران، روبات،

artificial intelligence, quantum computing.

هوش مصنوعی، محاسبه کوانتومی.

By 2035, China means to be the innovation leader

تا ۲۰۳۵ چین می‌خواهد رهبر ابداعات

across all the advanced technologies.

در سرتاسر فناوری‌های پیشرفته باشد.

And by 2049, which is the 100th anniversary

و تا ۲۰۴۹، که صدمین سالگرد

of the founding of the People's Republic,

تاسیس جمهوی خلق چین است،

China means to be unambiguously number one,

چین می‌خواهد به طور قطع اولین باشد،

including, [says] Xi Jinping, an army that he calls "Fight and Win."

از جمله در ارتشی که شی جین‌پینگ آن را «بجنگ و پیروز شو» می‌نامد.

So these are audacious goals, but as you can see,

این‌ها اهداف متهورانه‌ای است، اما همانطوری که می‌بینید،

China is already well on its way

چین همین الان در مسیر درست خود قرار گرفته

to these objectives.

در راستای اهداف.

And we should remember how fast our world is changing.

و باید خاطرمان باشد که جهان ما چقدر سریع تغییر می‌کند.

Thirty years ago,

سی سال پیش،

the World Wide Web had not yet even been invented.

شبکه جهانی اینترنت حتی اختراع نشده بود.

Who will feel the impact of this rise of China most directly?

چه کسی مستقیما از اقتدار چین تاثیر می‌گیرد؟

Obviously, the current number one.

طبعا، قدرت اول حال حاضر.

As China gets bigger and stronger and richer,

هرچه چین بزرگتر، قوی‌تر و ثروتمندتر،

technologically more advanced,

و از نظر فنی پیشرفته‌تر شود،

it will inevitably bump up against American positions and prerogatives.

ناگزیر از موقعیت‌ها و امتیاز‌های آمریکا سبقت خواهد گرفت.

Now, for red-blooded Americans --

برای آمریکایی‌های دوآتشه --

and especially for red-necked Americans like me; I'm from North Carolina --

و بخصوص آمریکایی‌های سفیدِ روستایی مثل من، من اهل کارولینای شمالی‌ام --

there's something wrong with this picture.

این تصویر اشکال دارد.

The USA means number one, that's who we are.

ایالات متحده آمریکا یعنی شماره یک، این چیزیست که ما هستیم.

But again, to repeat: brute facts are hard to ignore.

اما تکرار می‌کنم: واقعیات صریح را نمی‌شود نادیده گرفت.

Four years ago, Senator John McCain asked me to testify about this

چهار سال پیش سناتور جان مک‌کین از من خواست درباره این موضوع

to his Senate Armed Services Committee.

در مقابل کمیته نیرو‌های مسلح سنا صحبت کنم.

And I made for them a chart that you can see,

برایشان جدولی را تهیه کردم که می‌بینید،

that said, compare the US and China

که می‌گوید آمریکا و چین را مقایسه کنید

to kids on opposite ends of a seesaw on a playground,

با دو کودک در دو سوی یک الاکلنگ در پارک،

each represented by the size of their economy.

هر یک از دو کشور با توجه به اندازه اقتصادش نشان داده شده.

As late as 2004, China was just half our size.

تا سال ۲۰۰۴، چین نصف ما بود.

By 2014, its GDP was equal to ours.

تا سال ۲۰۱۴، تولید ناخالص ملی‌اش با مال ما برابر شد،

And on the current trajectory, by 2024, it will be half again larger.

و در مسیر موجود، تا سال ۲۰۲۴ دوباره به اندازه نصف بزرگتر می‌شود.

The consequences of this tectonic change will be felt everywhere.

پیامد‌های این تغییر ساختاری همه جا حس خواهد شد.

For example, in the current trade conflict,

مثلا، در نزاع تجاری فعلی

China is already the number one trading partner

چین شریک تجاری شماره یک است

of all the major Asian countries.

در میان تمام کشور‌های عمده آسیایی.

Which brings us back to our Greek historian.

که ما را به مورخ یونانی برمی‌گرداند.

Harvard's "Thucydides's Trap Case File" has reviewed the last 500 years of history

«پروژه تحقیقاتی تله توسیدید» در هاروارد با بررسی ۵۰۰ سال تاریخ

and found 16 cases in which a rising power

۱۶ مورد را یافت که طی آن قدرتی در حال ظهور

threatened to displace a ruling power.

تهدیدی بود برای جایگزینی قدرت حاکم.

Twelve of these ended in war.

۱۲ تا از این موارد به جنگ ختم شد.

And the tragedy of this is that in very few of these

و تراژدی اینجاست که در چند مورد،

did either of the protagonists want a war;

شخصیت‌های اصلی دنبال جنگ بودند؛

few of these wars were initiated by either the rising power

آغازگر شماری از این جنگ‌ها

or the ruling power.

یا قدرت جدید بود و یا قدرت حاکم.

So how does this work?

این چطور ممکن است؟

What happens is, a third party's provocation

اتفاقی که می‌افتد این است که، تحریک طرف سومی،

forces one or the other to react,

یکی از دو طرف را به واکنش وامی‌دارد،

and that sets in motion a spiral,

و این چرخه‌ای را به حرکت می‌اندازد،

which drags the two somewhere they don't want to go.

که دو طرف را به زمینی وارد می‌کند که نمی‌خواهند.

If that seems crazy, it is.

اگر به نظر غیرمنطقی است، درست است.

But it's life.

اما زندگی همین است.

Remember World War I.

جنگ جهانی اول را به خاطر بیاورید.

The provocation in that case

در این مورد، عامل فتنه‌انگیز

was the assassination of a second-level figure,

ترور یک شخصیت درجه دو بود،

Archduke Franz Ferdinand,

آرشیدوک فرانتس فردیناند،

which then led the Austro-Hungarian emperor

که بعد منجر به این شد که امپراطور اتریش-مجارستان

to issue an ultimatum to Serbia,

به صربستان اولتیماتوم دهد،

they dragged in the various allies,

چندین گروه متحد تشکیل شد،

within two months, all of Europe was at war.

و ظرف دو ماه تمام اروپا درگیر جنگ شد.

So imagine if Thucydides were watching planet Earth today.

حالا تصور کنید اگر توسیدید امروز نظاره‌گر کره زمین بود.

What would he say?

چه می‌گفت؟

Could he find a more appropriate leading man for the ruling power

آیا می‌توانست برای رهبری قدرت حاکم گزینه‌ای مناسب‌تر

than Donald J Trump?

از دونالد ترامپ پیدا کند؟

(Laughter)

(خنده)

Or a more apt lead for the rising power than Xi Jinping?

یا برای قدرت در حال اوج گزینه‌ای بهتر از شی جین‌پینگ؟

And he would scratch his head

احتمالاً سرش را می‌خاراند

and certainly say he couldn't think of more colorful provocateur

و قاطعانه می‌گفت جذاب‌ترین فتنه‌ای که به ذهنش می‌رسد

than North Korea's Kim Jong-un.

کیم جونگ اون، رهبر کره شمالی است.

Each seems determined to play his assigned part

هر یک مصمم به انجام وظیفه خود،

and is right on script.

طبق نسخه‌ای است که پیچیده شده.

So finally, we conclude again with the most consequential question,

در نهایت، بار دیگر می‌رسیم به مهم‌ترین پرسش،

the question that will have the gravest consequences

پرسشی که بزرگترین پیامدها را

for the rest of our lives:

برای باقی عمر ما در پی خواهد داشت:

Are Americans and Chinese going to let the forces of history drive us to a war

آیا آمریکا و چین قرار است اجازه دهند نیرو‌های تاریخ ما را به جنگی بکشانند

that would be catastrophic for both?

که برای هر دو فاجعه‌بار خواهد بود؟

Or can we summon the imagination and courage

یا این که می‌توانیم تخیل و شهامتمان را جمع کرده

to find a way to survive together,

و راهی برای بقای هر دو بیابیم،

to share the leadership in the 21st century,

تا نقش رهبری در قرن ۲۱ را به طور مشترک انجام دهند،

or, as Xi Jinping [said], to create a new form of great power relations?

یا به قول شی جین‌پینگ نوع جدیدی از روابط قدرت برتر خلق کنیم؟

That's the issue I've been pursuing passionately

این مسئله‌ای است که من با اشتیاق

for the last two years.

دو سال است که دنبال می‌کنم.

I've had the opportunity to talk and, indeed, to listen

فرصت این را داشته‌ام تا با

to leaders of all the relevant governments --

رهبران تمامی قدرت‌های دخیل صحبت کنم،

Beijing, Washington, Seoul, Tokyo --

پکن، واشنگتن، سئول، توکیو --

and to thought leaders across the spectrum of both the arts and business.

و صحبت کنم با رهبران سپهر اندیشه، هم در عالم هنر و هم تجارت.

I wish I had more to report.

ای کاش می‌توانستم بیشتر برایتان بگویم.

The good news is that leaders are increasingly aware

خبر خوب این که رهبران به خوبی

of this Thucydidean dynamic

از این دینامیک توسیدیدی

and the dangers that it poses.

و خطراتش مطلعند.

The bad news is that nobody has a feasible plan

خبر بد این که هیچکس طرحی عملی

for escaping history as usual.

برای گریز از تاریخ ندارد، مثل همیشه.

So it's clear to me that we need some ideas

پس برای من روشن است که ما به ایده‌هایی

outside the box of conventional statecraft --

خارج از چارچوب قراردادی کشورها نیاز داریم،

indeed, from another page or another space --

ایده‌هایی بدیع از فضا‌های دیگر می‌خواهیم --

which is what brings me to TED today

که امروز مرا به TED رهنمون شده

and which brings me to a request.

و به ارائه درخواستی از شما می‌رساند.

This audience includes many of the most creative minds on the planet,

مخاطبان اینجا از جمله شامل بسیاری از خلاق‌ترین مغز‌های جهان است،

who get up in the morning and think

که صبح از خوابی بیدار شده

not only about how to manage the world we have,

و نه تنها به اداره جهان می‌اندیشند،

but how to create worlds that should be.

بلکه به خلق جهان‌هایی می‌اندیشند که باید باشد.

So I'm hopeful that as this sinks in and as you reflect on it,

بنابراین امیدوارم که با جاافتادن موضوع، و همچنان که به آن فکر می‌کنید،

some of you are going to have some bold ideas, actually some wild ideas,

بعضی از شما به ایده‌هایی متهورانه و بی‌پروا برسید،

that when we find, will make a difference in this space.

که تحققشان، این فضا را تغییر دهد.

And just to remind you if you do,

و فقط محض یادآوری بگویم اگر چنین شود،

this won't be the first time.

این اولین بار نخواهد بود.

Let me remind you of what happened right after World War II.

بگذارید آنچه که درست پس از جنگ دوم جهانی رخ داد را یادتان بیاورم.

A remarkable group of Americans and Europeans and others,

گروهی شاخص از آمریکایی‌ها، اروپایی‌ها و دیگران،

not just from government, but from the world of culture and business,

نه فقط از بخش دولتی، بلکه از جهان فرهنگ و تجارت،

engaged in a collective surge of imagination.

در یک خیال‌پردازی جمعی شرکت کردند.

And what they imagined and what they created

و آنچه که تخیل و خلق کردند

was a new international order,

یک نظم بین‌المللی جدید بود،

the order that's allowed you and me to live our lives, all of our lives,

نظمی که گذاشت من و شما زندگی‌مان را بکنیم، همه زندگی‌مان را زندگی کنیم،

without great power war

بدون جنگ قدرت‌های بزرگ

and with more prosperity than was ever seen before on the planet.

و با رفاهی بیش از هر آنچه که پیشتر بر کره زمین دیده شده.

So, a remarkable story.

یک داستان جالب توجه.

Interestingly, every pillar of this project that produced these results,

جالب این که، هر یک ستون‌های این پروژه که نتایج فوق را به بار آورد،

when first proposed,

وقتی که تازه پیشنهاد شد،

was rejected by the foreign policy establishment

از سوی دستگاه سیاست خارجی

as naive or unrealistic.

خام و غیرواقع‌گرایانه تلقی و رد شد.

My favorite is the Marshall Plan.

من طرح مارشال را از همه بیشتر دوست دارم.

After World War II, Americans felt exhausted.

پس از جنگ دوم جهانی، آمریکایی‌ها به شدت خسته بودند.

They had demobilized 10 million troops,

آن‌ها ده میلیون سرباز را از خدمت مرخص کرده،

they were focused on an urgent domestic agenda.

و بر برنامه اضطراری داخلی تمرکز داشتند.

But as people began to appreciate how devastated Europe was

اما وقتی مردم شروع کردند به دریافت و درک ویرانی اروپا

and how aggressive Soviet communism was,

و این که کمونیسم شوروی چقدر بیرحم است،

Americans eventually decided to tax themselves

آمریکایی‌ها در نهایت تصمیم گرفتند به خودشان مالیات ببندند

a percent and a half of GDP every year for four years

یک و نیم درصد از تولید ناخالص ملی سالانه برای چهار سال

and send that money to Europe to help reconstruct these countries,

و این پول را به اروپا بفرستند برای کمک به بازسازی کشورها،

including Germany and Italy,

از جمله آلمان و ایتالیا،

whose troops had just been killing Americans.

که سربازانشان تا پیش از این مشغول کشتن آمریکایی‌ها بودند.

Amazing.

فوق‌العاده.

This also created the United Nations.

همچنین سازمان ملل متحد را ایجاد کردند.

Amazing.

فوق‌العاده.

The Universal Declaration of Human Rights.

اعلامیه جهانی حقوق بشر.

The World Bank.

بانک جهانی.

NATO.

ناتو.

All of these elements of an order for peace and prosperity.

تمام این عناصر نظم برای صلح و رفاه.

So, in a word, what we need to do is do it again.

پس در یک کلام، باید این کار را از نو انجام دهیم.

And I think now we need a surge of imagination, creativity,

به نظر من اکنون ما به موجی از تخیل و خلاقیت نیاز داریم،

informed by history,

که مطلع از تاریخ باشد،

for, as the philosopher Santayana reminded us,

چرا که به گفته سانتایانای فیلسوف،

in the end, only those who refuse to study history

در نهایت، فقط کسانی که از مطالعه تاریخ سر باز می‌زنند

are condemned to repeat it.

محکوم به تکرار تاریخند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)