What soccer can teach us about freedom | Marc Bamuthi Joseph

Translator: sadegh zabihi Reviewer: Mary Jane

The two places

دو جایی

where I feel most free

که بیشتر از همه احساس آزادی می‌کنم

aren't actually places.

در واقع جای خاصی نیستند.

They're moments.

لحظه هستند.

The first is inside of dance.

اول هنگام رقصیدن است.

Somewhere between rising up against gravity

جایی در میان بلند شدن برخلاف جاذبه زمین

and the feeling that the air beneath me

و احساس اینکه آن هوای زیر من

is falling in love with my body's weight.

دارد عاشق وزن بدنم می‌شود.

I'm dancing and the air is carrying me

من می‌رقصم و هوا مرا حمل می‌کند

like I might never come down.

انگار که هرگز پایین نخواهم آمد.

The second place that I feel free

دومین جایی که احساس آزادی می‌کنم

is after scoring a goal on the soccer pitch.

بعد از گل زدن در زمین فوتبال است.

My body floods with the chemical

بدنم لبریز می‌شود از همان مواد شیمیایی

that they put inside of EpiPens to revive the dead,

که در آمپول اپی‌نفرین برای احیای مرده هست،

and I am weightless,

و من بی‌وزن هستم،

raceless.

بی‌نژاد هستم.

My story is this: I'm a curator at a contemporary arts center,

داستان من این است: من نگهبان یک مرکز هنرهای معاصر هستم،

but I don't really believe in art that doesn't bleed or sweat or cry.

اما واقعاً به هنری که آغشته به خون و اشک و عرق نباشد اعتقادی ندارم.

I imagine that my kids are going to live in a time

تصور می‌کنم بچه‌هایم در زمانی زندگی خواهند کرد

when the most valuable commodities are fresh water and empathy.

که در آن با ارزش‌ترین چیزها آب تازه و یکدلی باشند.

I love pretty dances and majestic sculpture

من هم درست به اندازه هرکس دیگر

as much as the next guy,

عاشق رقص‌های زیبا و مجسمه‌های باشکوه هستم،

but give me something else to go with it.

اما چیز دیگری به من بدهید تا با آن ادامه دهم.

Lift me up with the aesthetic sublime

من را با زیبایی رفیع بلند کند

and give me a practice or some tools to turn that inspiration

و به من مشقی یا ابزاری بدهید تا آن الهام را

into understanding and action.

به درک و عمل تبدیل کنم.

For instance, I'm a theater maker who loves sports.

برای مثال، من یک تهیه کننده تئاتر هستم که عاشق ورزش است.

When I was making my latest piece /peh-LO-tah/

وقتی که داشتم کار آخرم را می‌ساختم /په-لو-تا/

I thought a lot about how soccer was a means for my own immigrant family

به این فکر می‌کردم که فوتبال برای خانواده مهاجر من چه معنایی دارد

to foster a sense of continuity and normality and community

تا احساس تداوم و عادت و اجتماع را

within the new context of the US.

در مفهوم تازه ایالات متحده پرورش دهد.

In this heightened moment of xenophobia and assault on immigrant identity,

در این زمان بالازدن بیگانه‌هراسی و حمله به هویت مهاجر،

I wanted to think through

می‌خواستم ببینم

how the game could serve as an affirmational tool

چطور بازی می‌تواند به عنوان ابزاری تصریح کننده

for first-generation Americans and immigrant kids,

برای نسل اول آمریکاییان و فرزندان مهاجران عمل کند،

to ask them to consider movement patterns on the field

تا از آنها بخواهد که الگوهای حرکت در میدان را

as kin to migratory patterns across social and political borders.

به عنوان هم‌خانواده الگوهای مهاجرتی از مرزهای اجتماعی و سیاسی در نظر بگیرند.

Whether footballers or not,

چه فوتبالی باشند یا نه،

immigrants in the US play on endangered ground.

مهاجران در ایالات متحده در زمینی در معرض خطر بازی می‌کنند.

I wanted to help the kids understand

می‌خواستم به بچه‌ها کمک کنم بفهمند

that the same muscle that they use to plan the next goal

که همان ماهیچه‌ای که برای برنامه ریزی گل بعدی از آن استفاده می‌کنند،

can also be used to navigate the next block.

می‌تواند برای یافتن مسیر به بلوک بعدی استفاده شود.

For me, freedom exists in the body.

برای من، آزادی در بدن وجود دارد.

We talk about it abstractly and even divisively,

درباره آن انتزاعی و حتی متضاد صحبت می‌کنیم،

like "protect our freedom," "build this wall,"

مثل «از آزادی ما حفاظت کنید،» «این دیوار را بسازید،»

"they hate us because of our freedom."

«آنها به خاطر آزادی ما از ما متنفرند.»

We have all these systems that are beautifully designed

ما همه این سیستم‌ها را داریم که به زیبایی طراحی شده‌اند

to incarcerate us or deport us,

تا ما را زندانی یا اخراج کنند،

but how do we design freedom?

اما ما چطور آزادی را طراحی می‌کنیم؟

For these kids, I wanted to track the idea back to something that exists inside

برای این بچه‌ها، می‌خواستم دنبال ایده را تا جایی درون آنها بگیرم

that no one could take away,

که هیچ‌کس نتواند آن را از آنها بگیرد.

so I developed this curriculum

پس این برنامه آموزشی را ایجاد کردم

that's part poli-sci class, part soccer tournament,

که بخشی دانش سیاسی، و بخشی مسابقه فوتبال،

inside of an arts festival.

درون یک جشنواره هنری است.

It accesses /peh-LO-tah/'s field of inquiry

این به زمینه تحقیق /په-لو-تا/ دسترسی دارد

to create a sports-based political action for young people.

تا فعالیت سیاسی با اساس ورزشی را برای جوانان ایجاد کند.

The project is called "Moving and Passing."

پروژه «حرکت و پاس» نام دارد.

It intersects curriculum development, site-specific performance

این پروژه تعاملی است میان توسعه برنامه آموزشی، نمایشی با توجه ویژه به جایگاه

and the politics of joy,

و سیاست لذت،

while using soccer as a metaphor for the urgent question

در حالی که فوتبال به عنوان استعاره‌ای است

از این سوال ضروری آزادی در میان مهاجران جوان.

of enfranchisement among immigrant youth.

Imagine that you are a 15-year-old kid from Honduras

تصور کنید پسری ۱۵ ساله اهل هندوراس هستید

now living in Harlem,

که حالا در هارلم زندگی می‌کند،

or you're a 13-year-old girl born in DC to two Nigerian immigrants.

یا دختری ۱۳ ساله هستید که در خانواده دو مهاجر نیجریایی در واشنگتن به دنیا آمده است.

You love the game.

شما عاشق این بازی هستید.

You're on the field with your folks.

با قوم و خویش‌تان در زمین هستید.

You've just been practicing dribbling through cones

مثلا ۱۵ دقیقه مشغول تمرین

for, like, 15 minutes,

دریبل بین مخروطی‌ها هستید،

and then, all of a sudden, a marching band comes down the field.

و بعد، ناگهان، یک گروه رژه وارد میدان می‌شود.

I want to associate the joy of the game with the exuberance of culture,

می‌خواهم لذت بازی را با فراوانی فرهنگ ارتباط دهم،

to locate the site of joy in the game

تا لذت را در بازی

at the same physical coordinate

در همان مختصات فیزیکی قرار دهم،

as being politically informed by art,

که به صورت سیاسی با هنر مسبوق شده است،

a grass-laden theater for liberation.

یک تئاتر عامیانه برای آزادی.

We spend a week

یک هفته وقت گذاشتیم

looking at how the midfielder would explain Black Lives Matter,

تا ببینیم یک هافبک چطور باید «زندگی سیاهان ارزش دارد» را شرح دهد،

or how the goalkeeper would explain gun control,

یا یک دروازه‌بان چطور کنترل سلاح را توضیح دهد،

or how a defender's style is the perfect metaphor

یا اینکه استیل یک مدافع چطور استعاره‌ای بی‌نقص می‌شود

for the limits of American exceptionalism.

از محدودیت‌های ویژه‌پنداری آمریکایی.

As we study positions on the field,

همین طور که نقش بازیکنان را مطالعه می‌کنیم،

we also name and imagine our own freedoms.

همچنین آزادی‌های خودمان را نام می‌بریم و تصور می‌کنیم.

I don't know, man, soccer is, like,

من نمی‌دانم، فوتبال، انگار،

the only thing on this planet that we can all agree to do together.

تنها چیزی روی این کره خاکی است که می‌توانیم سر با هم انجام دادنش توافق کنیم.

You know? It's like the official sport of this spinning ball.

می‌دانید؟ انگار که ورزش رسمی این توپ چرخان است.

I want to be able to connect the joy of the game

من می‌خواهم لذت بازی را

to the ever-moving footballer,

به آن فوتبالیست همیشه در حرکت،

to connect that moving footballer

و آن فوتبالیست در حرکت را

to immigrants who also moved in sight of a better position.

به مهاجرانی که آنها هم به دنبال جایگاهی بهتر حرکت کرده‌اند پیوند دهم.

Among these kids, I want to connect their families' histories

در میان این کودکان، می‌خواهم خاطرات خوانواده‌های آنها را

to the bliss of a goal-scorer's run,

به سعادت دویدن زننده گل پیوند دهم،

family like that feeling after the ball beats the goalie,

خانواده مثل آن حسی است که بعد از آنکه توپ دروازه‌بان را شکست داد داریم،

the closest thing going to freedom.

نزدیک‌ترین چیزی که به آزادی می‌رسد.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)