Theaster Gates: How to revive a neighborhood: with imagination, beauty and art

تستر گیتس: چگونه یک محله احیا کنیم: با تخیل، زیبایی و هنر

Translator: soheila Jafari Reviewer: Farnaz Saghafi

I'm a potter,

من یک سفال گر هستم،

which seems like a fairly humble vocation.

که به نظر می رسد شغل بسیارمحقری باشد.

I know a lot about pots.

من درباره سفال بسیار می دانم.

I've spent about 15 years making them.

حدود پانزده سال مشغول ساخت آنها هستم.

One of the things that really excites me in my artistic practice

یکی از چیزهایی که واقعا مرا در کارهای هنریم به عنوان

and being trained as a potter

یک سفال گر حرفه ای به هیجان می آورد

is that you very quickly learn how to make great things out of nothing;

این است که خیلی زود یاد می گیری که یک چیز عالی از هیچ چیز بسازی؛

that I spent a lot of time at my wheel with mounds of clay trying stuff;

من زمان بسیار زیادی را در پشت چرخ سفال گریم سپری کردم

با انبوهی از گل برای ساخت اشیاء،

and that the limitations of my capacity, my ability,

و حد و مرزظرفیت و توانایی کاری من

was based on my hands and my imagination;

بر پایه دستها و تصوراتم بوده است؛

that if I wanted to make a really nice bowl

که اگر بخواهم یک کاسه واقعا زیبا بسازم

and I didn't know how to make a foot yet,

در حالیکه هنوزنمی دانم چگونه یک گام بردارم،

I would have to learn how to make a foot;

می بایستی گام برداشتن را یاد بگیرم؛

that that process of learning has been very, very helpful to my life.

که این روش یادگیری برای زندگی من بسیار زیاد مفید بود.

I feel like, as a potter,

به عنوان یک کوزه گر، احساس می کنم

you also start to learn how to shape the world.

یاد می گیرید که چطور دنیا را هم شکل بدهید.

There have been times in my artistic capacity

زمانهایی در حرفه هنری من بوده است

that I wanted to reflect

که میخواستم بازتابی از

on other really important moments

لحظات بسیار مهم

in the history of the U.S., the history of the world

در تاریخ آمریکا، تاریخ جهان را نشان دهم،

where tough things happened,

جایی که اتفاقات سختی در آن حادث شده،

but how do you talk about tough ideas

ولی چگونه می توان درباره ایده های سخت صحبت کرد

without separating people from that content?

بدون جدا کردن مردم از این محتوا؟

Could I use art like these old, discontinued firehoses from Alabama,

آیا من میتوانم از این کار هنری قدیمی، که با شلنگ آتش نشانی از شهر آلاباما ساخته شده، استفاده

to talk about the complexities of a moment of civil rights in the '60s?

و درباره پیچیدگی یک لحظه از جنبش حقوق مدنی در دهه ۶۰ میلادی صحبت کنم؟

Is it possible to talk about my father and I doing labor projects?

آیا ممکن است درباره پدرم ومن که کارگر ساختمانی بودیم صحبت کنم؟

My dad was a roofer, construction guy, he owned small businesses,

پدرم یک طاق زن بود،کارگر ساختمانی، او شرکت کوچکی داشت،

and at 80, he was ready to retire and his tar kettle was my inheritance.

و در دهه هشتاد، آماده بازنشستگی بود و بشکه قیر میراث او برای من بود.

Now, a tar kettle doesn't sound like much of an inheritance. It wasn't.

خُب، بشکه قیر ارث خیلی چشمگیری بنظر نمیاد.

It was stinky and it took up a lot of space in my studio,

بد بو بود و جای زیادی در کارگاه من گرفت،

but I asked my dad if he would be willing to make some art with me,

اما من از پدرم پرسیدم ایا تمایلی به ساختن چیزی هنری با من دارد،

if we could reimagine this kind of nothing material

اگر بتوانیم تصوری جدید از این مواد بیخودی داشته باشیم

as something very special.

بعنوان یک چیز خاص و ویژه.

And by elevating the material and my dad's skill,

با عالی کردن این ماده بهمراه مهارت پدرم،

could we start to think about tar just like clay, in a new way,

آیا می توانیم به قیر بچشم گِل نگاه کنیم، به روشی نو،

shaping it differently, helping us to imagine what was possible?

آنرا بطوری متفاوت شکل دهیم، تصور کنیم چکار می شه کرد؟

After clay, I was then kind of turned on to lots of different kinds of materials,

بعد از گل، من انواع مختلفی از مواد را استفاده کردم،

and my studio grew a lot because I thought, well,

و کارگاه من بسیار بزرگ شد زیرا، فکر کردم، خُب،

it's not really about the material, it's about our capacity to shape things.

واقعا مواد مهم نیستند، مهم توانایی شکل دادن به آنهاست.

I became more and more interested in ideas

من به ایده ها و به موضوعاتی که

and more and more things that were happening just outside my studio.

خارج از گارگاه من اتفاق می افتاد بیشتر و بیشتر علاقمند شدم.

Just to give you a little bit of context, I live in Chicago.

فقط برای اینکه یه کم روشنتون کنم، من در شیکاگو زندگی می کنم.

I live on the South Side now. I'm a West Sider.

الان در قسمت جنوبی زندگی می کنم، من یک غربی West Sider هستم.

For those of you who are not Chicagoans, that won't mean anything,

و برای خیلی از شما که اهل شیکاگو نیستید، این معنایی ندارد،

but if I didn't mention that I was a West Sider,

اما اگر مطرح نکنم که من وست سایدر(اهل بخش غربی) هستم،

there would be a lot of people in the city that would be very upset.

افراد زیادی در شهرم ناراحت می شوند.

The neighborhood that I live in is Grand Crossing.

محله ای که من در آن زندگی می کنم، گرند کراسینگ Grand Crossing نام دارد.

It's a neighborhood that has seen better days.

محله ای هست که روزها بهتری را تجربه کرده.

It is not a gated community by far.

این یک محله خیلی بزرگی نیست.

There is lots of abandonment in my neighborhood,

در محله ام چیزهای رها شده زیادی وجود دارد،

and while I was kind of busy making pots and busy making art

زمانیکه درگیر درست کردن کوزه و قطعات هنری بودم

and having a good art career,

و شغل هنری خوبی داشتم،

there was all of this stuff that was happening

چیزهای زیادی در حال اتفاق افتادن

just outside my studio.

درست در خارج از گارگاهم بود.

All of us know about failing housing markets

همه ما درباره سقوط بازار مسکن

and the challenges of blight,

و چالش ها خرابی اطلاع داریم،

and I feel like we talk about it with some of our cities more than others,

احساس کردم ما در این باره با بعضی از شهرهایمان بیشتر از سایر شهرها صحبت می کنیم،

but I think a lot of our U.S. cities and beyond

اما من درباره شهرهای ایالات متحده

have the challenge of blight,

که درگیر چالشی ویرانی هستند، خیلی فکر می کنم،

abandoned buildings that people no longer know what to do anything with.

ساختمانهای رها شده ای که مردم نمی دانند با آنها چه کنند.

And so I thought, is there a way that I could start to think

خُب من فکر کردم آیا راهی هست که من بتوانم درباره این

about these buildings as an extension or an expansion of my artistic practice?

گونه ساختمانها به عنوان راهی برای بسط و گسترش کار هنری ام فکر کنم ؟

And that if I was thinking along with other creatives --

و اینکه با سایر افراد خلاق مانند معماران، مهندسان،

architects, engineers, real estate finance people --

افرادی که دربخش مالی املاک و مستغلات کار می کنند همفکری کنم --

that us together might be able to kind of think

شاید همه ما با هم بتوانیم به راههای

in more complicated ways about the reshaping of cities.

پیچیده تری برای تغییر شکل شهرهایمان بیندیشیم.

And so I bought a building.

و بدین ترتیب من یک ساختمان خریدم.

The building was really affordable.

هزینه خرید آن قابل پرداخت بود.

We tricked it out.

ما حُقه ای زدیم.

We made it as beautiful as we could to try to just get some activity happening

و تا جایی که می توانستیم آنرا زبیا کردیم تا بتوانیم یکسری فعالیت ها محله مان را

on my block.

در آنجا انجام دهیم.

Once I bought the building for about 18,000 dollars,

زمانی که ساختمان را حدود ۱۸٫۰۰۰ دلار خریدم،

I didn't have any money left.

هیچ پول دیگری برایم باقی نمانده بود.

So I started sweeping the building as a kind of performance.

شروع کردم به عنوان یک هنر نمایشی، خانه را جارو کردن.

This is performance art, and people would come over,

این اجرای یک نمایش هست، و مردم می توانند بیایند آنجا،

and I would start sweeping.

و من شروع به جارو کردن می کردم.

Because the broom was free and sweeping was free.

چون جارو و جارو کردن مجانی بودند.

It worked out.

این کار کرد.

(Laughter)

( خنده تماشاگران)

But we would use the building, then, to stage exhibitions, small dinners,

اما اون موقع از ساختمان برای نمایشگاه ، رستورانهای کوچک استفاده می کردیم،

and we found that that building on my block, Dorchester --

ومتوجه شدیم که اون ساختمان در منطقه مان در دورچسترDorchester

we now referred to the block as Dorchester projects --

-- ما الان اون منطقه را پروژه دورچستر می نامیم--

that in a way that building became a kind of gathering site

یه جورایی به یه محل گردهمایی تبدیل شده

for lots of different kinds of activity.

برای خیلی از فعالیتهای مختلف.

We turned the building into what we called now the Archive House.

ما ساختمان را به خانه بایگانی تبدیل کردیم.

The Archive House would do all of these amazing things.

خانه بایگانی می توانست کلی کارهای بسیار جالب انجام دهد.

Very significant people in the city and beyond

افرادی بی نظیری در شهر و حتی خارج از شهر

would find themselves in the middle of the hood.

می توانند خودشان را در این خانه بیابند.

And that's when I felt like

این زمانی بود که من احساس کردم

maybe there was a relationship between my history with clay

شاید رابطه ای بین تاریخ زندگی من با گِل

and this new thing that was starting to develop,

و این چیز جدید که تازه داشت گسترش می یافت باشد،

that we were slowly starting

اینکه ما به آهستگی

to reshape how people imagined the South Side of the city.

تصورات مردم از قسمت جنوبی شهر را تغییر می دادیم.

One house turned into a few houses,

یک خانه تبدیل شد به چند تا خانه،

and we always tried to suggest

همواره سعی کردیم اینرا در نظر داشته باشیم

that not only is creating a beautiful vessel important,

که نه تنها نمای زیبای یک ساختمان مهم هست،

but the contents of what happens in those buildings is also very important.

بلکه محتوای آنچه که در این ساختمانها رخ می دهد نیز بسیار مهم هستند.

So we were not only thinking about development,

بنابراین نه تنها درباره توسعه ساختمان فکر کردیم

but we were thinking about the program,

بلکه درباره برنامه ها هم فکر کردیم،

thinking about the kind of connections that could happen

درباره احتمال ایجاد تعامل

between one house and another, between one neighbor and another.

بین یک ساختمان با ساختمان دیگر، بین یک همسایه با همسایه دیگر.

این ساختمان تبدیل شد به ساختمانی که ما آن را خانه گوش دادن نامیدیم،

This building became what we call the Listening House,

and it has a collection of discarded books

مجموعه ای از کتابهای دورانداخته شده

from the Johnson Publishing Corporation,

ازشرکت انتشارات جانسون در اینجاست،

and other books from an old bookstore that was going out of business.

و کتابهایی از کتابفروشی قدیمی که کارش را تعطیل کرد.

I was actually just wanting to activate these buildings as much as I could

در واقع قصدم این بود که این ساختمانها را تا جایی که می توانم براه بیندازم

with whatever and whoever would join me.

با هر چیز و هر کسی که به من بپیوندد.

In Chicago, there's amazing building stock.

در شیکاگو، ساختمان های جالبی وجود دارد.

This building, which had been the former crack house on the block,

این ساختمان که قبلا مرکز کراک در منطقه بود ،

and when the building became abandoned,

و وقتی به حال خود رها شد،

it became a great opportunity to really imagine what else could happen there.

به فرصتی بزرگی تبدیل شد تا تصور کنیم چه چیزهای دیگری می شه در اونجا اتفاق بیفته.

So this space we converted into what we call Black Cinema House.

بدین ترتیب این فضا را به جایی تبدیل کردیم که ما آنرا خانه سینما سیاه می نامیم.

Black Cinema House was an opportunity in the hood to screen films

خانه سینما سیاه فرصتی بود برای اکران فیلم بروی پرده

that were important and relevant to the folk who lived around me,

که برای ساکنین اطراف منطقه من، مهم و مناسب بود،

that if we wanted to show an old Melvin Van Peebles film, we could.

که اگر می خواستیم فیلمی از "ملوین ون پی بلز"(نویسند و فلیم ساز) را نشان دهیم، می توانستیم.

If we wanted to show "Car Wash," we could.

اگر می خواستم فیلم "کارواش" را نشان دهیم، می توانستیم.

That would be awesome.

این بی نظیر بود.

The building we soon outgrew,

اون ساختمان خیلی زود برایمان کوچک شد

and we had to move to a larger space.

و ما باید به فضای بزرگتری می رفتیم.

Black Cinema House, which was made from just a small piece of clay,

خانه سینما سیاه ، که فقط با یک تکه کوچک گل ساخته شده بود،

had to grow into a much larger piece of clay, which is now my studio.

می بایستی به یک تکه گِل خیلی بزرگتر تبدیل می شد که حالا دیگه کارگاه منه.

What I realized was that for those of you who are zoning junkies,

آنچه من فهمیدم این بود برای شماهایی که شیفتۀ اختصاصی کردن منطقه ها هستید،

that some of the things that I was doing

برخی کارهایی که من در این ساختمانها

in these buildings that had been left behind,

که بحال خود رها شده بودند، انجام دادم،

they were not the uses by which the buildings were built,

کارهایی نبود که قرار باشه در این ساختمانها انجام بشه،

and that there are city policies that say,

و مقررات شهری می گوید که،

"Hey, a house that is residential needs to stay residential."

"هی، یک خانه مسکونی، باید مسکونی باقی بمونه."

But what do you do in neighborhoods when ain't nobody interested in living there?

اما در محله ای که هیچ کس مایل به زندگی در آن نباشد، شما چی کار می کنید؟

That the people who have the means to leave have already left?

افرادی که استطاعت رفتن داشتند آنجا را ترک کرده بودند؟

What do we do with these abandoned buildings?

ما با این ساختمانهای رها شده چه کنیم؟

And so I was trying to wake them up using culture.

خُب سعی کردم که آنها را برای استفاده فرهنگی بکار گیرم.

We found that that was so exciting for folk,

ما فهمیدم که این برای مردم بسیار جالب است،

and people were so responsive to the work, that we had to then find bigger buildings.

و مردم برای این کار بسیار پذیرا بودند، و ما حالا باید جاهای بزرگتر پیدا می کردیم.

By the time we found bigger buildings,

وقتی ما جای بزرگتری پیدا کردیم،

there was, in part, the resources necessary to think about those things.

منابع لازم هم بخشی از آن بود.

In this bank that we called the Arts Bank, it was in pretty bad shape.

در این بانک که ما آن را بانک هنر می نامیم، خیلی بد شکل بود.

There was about six feet of standing water.

حدود شش فوت آب در آن مانده بود،

It was a difficult project to finance,

پروژۀ راحتی برای تامین مالی نبود،

because banks weren't interested in the neighborhood

زیرا بانک ها علاقه ای به این محله نداشتند

because people weren't interested in the neighborhood

چون مردم به این محله علاقه ای نداشتند

because nothing had happened there.

زیرا در این منطقه اتفاقی نیفتاده بود.

It was dirt. It was nothing. It was nowhere.

کثیف بود. هیچی نبود. ناکجا آباد بود.

And so we just started imagining, what else could happen in this building?

و بدین ترتیب شروع کردیم به تصور اینکه چه چیزی می شه اینجا اتفاق بیفته؟

(Applause)

( تشویق تماشاگران)

And so now that the rumor of my block has spread,

و بدین ترتیب حالا که شایعه منطقه ما پخش شده،

and lots of people are starting to visit,

و مردم زیادی خواستار دیدن آنها هستند،

we've found that the bank can now be a center

نتیجه گرفتیم که اون بانک می تونه مرکزی

for exhibition, archives, music performance,

برای نمایشگاه ها، بایگانی و اجرای موسیقی باشه،

and that there are people who are now interested

وافرادی هستند که علاقمندند در

in being adjacent to those buildings because we brought some heat,

نزدیکی این ساختمانها باشند چون ما جُنب و جوش و گرما را به آنجا آورده،

that we kind of made a fire.

یه جوری آتشی برپا کردیم.

One of the archives that we'll have there is this Johnson Publishing Corporation.

یکی از آرشیوهایی که در آنجا داریم از شرکت انتشارات جانسون است.

We've also started to collect memorabilia from American history,

همچنین شروع کردم به جمع آوری خاطراتی از تاریخ آمریکا،

from people who live or have lived in that neighborhood.

از افرادی که در حال حاضر ساکن این منطقه هستند و یا قبلا زندگی می کردند.

Some of these images are degraded images of black people,

برخی از این تصاویر، عکسهای تحقیرآمیز سیاه پوستان است،

kind of histories of very challenging content,

نوعی از تاریخ با محتوایی بسیار پر چالش،

and where better than a neighborhood

وکجا بهتر از محله ای

with young people who are constantly asking themselves about their identity

با افراد جوان که دائما دربارۀ هویت خودشان پرسش دارند

to talk about some of the complexities

می توان درباره برخی پیچیدگی های

of race and class?

نژاد و طبقه اجتماعی صحبت کرد؟

In some ways, the bank represents a hub,

یه جوری این بانک مثل یک هاب است (مرکز اتصال)،

that we're trying to create a pretty hardcore node of cultural activity,

که ما تلاش می کنیم یک مرکز ثقل جالبی از فعالیتهای فرهنگی را ایجاد کنیم،

and that if we could start to make multiple hubs

و اگر بتوانیم چندین مرکز اتصال ایجاد کنیم

and connect some cool green stuff around there,

و یکسری چیزهای جالب سرسبز در اطراف آن قرار دهیم،

that the buildings that we've purchased and rehabbed,

برای ساختمانهایی که خریدیم و نوسازی کردیم،

which is now around 60 or 70 units,

که حالا در حدود شصت الی هفتاد واحد است،

that if we could land miniature Versailles on top of that,

اگه موفق بشیم، می توانیم اضافه بر آن، یک ورسای مینیاتوری هم داشته باشیم،

and connect these buildings by a beautiful greenbelt --

و این ساختمانها را با یک کمربند سبز زیبا بهم متصل کنیم--

(Applause) --

( تشویق تماشاگران)

that this place where people never wanted to be

جایی که هرگز مردم نمی خواستند در آنجا باشند

would become an important destination

تبدیل می شه به مقصد مهمی

for folk from all over the country and world.

برای مردم همه کشورها و جهان.

In some ways, it feels very much like I'm a potter,

یه جورایی خیلی زیاد مثل حسی است که من کوزه گر است،

that we tackle the things that are at our wheel,

ما چیزهایی که روی چرخمان است به اشکال مختلف تغییر می دهیم،

we try with the skill that we have

ما با مهارتمان تلاش می کنیم

to think about this next bowl that I want to make.

درباره کاسه بعدی که می خواهیم بسازیم فکر کنیم.

And it went from a bowl to a singular house to a block to a neighborhood

و این فکر، از یک کاسه به یک واحد خانه ، به یک بلوک، به یک محله

to a cultural district to thinking about the city,

به یک منطقه فرهنگی و سپس به فکری درباره شهردر پیش است،

and at every point, there were things that I didn't know that I had to learn.

و درهر مقطع، چیزهایی بود که نمی دانستم که باید آنها را فرا می گرفتم.

I've never learned so much about zoning law in my life.

هرگز در زندگی درباره مقررات منطقه بندی شهری چیزی یاد نگرفته بودم.

I never thought I'd have to.

و هرگزهم فکر نمی کردم که باید یاد بگیرم.

But as a result of that, I'm finding that there's not just room

اما در نتیجه این کار، می فهمم که اینجا تنها مکانی

for my own artistic practice,

برای انجام کارهای هنری من نیست،

there's room for a lot of other artistic practices.

بلکه مکانی برای اجرای کارهای هنری زیاد دیگری نیزهست.

So people started asking us,

خُب مردم شروع به پرسش از ما کردند،

"Well, Theaster, how are you going to go to scale?"

" تاستر، چگونه می خواهی این را در مقیاس بزرگتری انجام دهی ؟"

and, "What's your sustainability plan?"

و " برنامه تو برای ماندگاری اینها چیست؟"

(Laughter) (Applause)

( خنده تماشاگران) ( تشویق تماشاگران)

And what I found was that I couldn't export myself,

و چیزی که دریافتم این بود که من خودم را نمی توانم صادر کنم،

that what seems necessary in cities like Akron, Ohio,

چیزی که در شهرهایی مانند آکرون در اُهایو، دیترویت در

and Detroit, Michigan, and Gary, Indiana,

میشیگان ، گاری در ایندیانا، ضروری بنظر می رسد،

is that there are people in those places who already believe in those places,

اینه که افرادی در این مناطق هستند که به این مناطق اعتقاد دارند،

that are already dying to make those places beautiful,

که حاضرند برای زیبا سازی این محل ها جون بدهند،

and that often, those people who are passionate about a place

و اغلب افرادی که درباره مکانی علاقه خاصی دارند

are disconnected from the resources necessary to make cool things happen,

با منابع لازم مرتبط نیستند تا باعث وقوع چیزهای جالب باشند،

or disconnected from a contingency of people

یا با افرادی که احتمالا که میتوانند

that could help make things happen.

کمک کنند تا این کارها اتفاق افتد در رابطه نیستند.

So now, we're starting to give advice around the country

خُب حالا ما شروع کردیم به مشاوره دادن سراسر کشور

on how to start with what you got,

که چگونه با آنچه موجود دارید کار را شروع کنید،

how to start with the things that are in front of you,

با آنچه که در دست دارید شروع کنید،

how to make something out of nothing,

چگونه از هیچ، چیزی بسازید،

how to reshape your world at a wheel or at your block

چگونه ازپشت یک چرخ کوزه گری یا درمحله خودتان

or at the scale of the city.

یا در مقیاس یک شهر، جهان پیرامونتان را تغییر دهید.

Thank you so much.

بسیار سپاسگزارم.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)

June Cohen: Thank you. So I think many people watching this

جین کوهن: سپاسگزارم، خُب فکر می کنم خیلی از مردم که این را تماشا می کنند

will be asking themselves the question you just raised at the end:

از خودشان این سوال را می پرسند که تو در آخرراجع به آن گفتی:

How can they do this in their own city?

چگونه می توانند این کار را در شهر خودشان انجام دهند؟

You can't export yourself.

تو نمی توانی خودت را صادر کنی.

Give us a few pages out of your playbook about what someone who is inspired

به ما چند صفحه از کتاب راهنمای خودت بده تا افرادی که چنین شوقی در مورد شهرشان دارند

about their city can do to take on projects like yours?

چگونه می توانند کاری شبیه این انجام دهند؟

Theaster Gates: One of the things I've found that's really important

یکی از چیزهای خیلی مهمی که من دریافتم

is giving thought to not just the kind of individual project,

این هست که فقط فکرتان را برای یک پروژه

like an old house,

مثل یک خانه قدیمی متمرکز نکنید،

but what's the relationship between an old house,

بلکه ارتباط بین یک خانه قدیمی،

a local school, a small bodega,

یک مدرسه محلی، یک بار کوچک نیز مهم هستند،

and is there some kind of synergy between those things?

و آیا نوعی همیاری بین این چیزها وجود دارد؟

Can you get those folk talking?

آیا می توانید آن افراد را به ابراز نظر وا دارید؟

I've found that in cases where neighborhoods have failed,

من متوجه شدم که اگه ساکنین محله ای موفق نشوند

they still often have a pulse.

هنوز یه نبض در آنها وجود دارد.

How do you identify the pulse in that place, the passionate people,

چگونه می توان این نبض را در این مکان، در افراد مشتاق یافت،

and then how do you get folk who have been fighting,

و سپس چگونه مردمی که مبازه کرده اند،

slogging for 20 years, reenergized about the place that they live?

۲۰ سال خود را کشاندند، را مجدد درمورد مکان زندگی خود انرژی ببخشید؟

And so someone has to do that work.

یک نفر باید این کار را بکند.

If I were a traditional developer, I would be talking about buildings alone,

اگر من یک طراح سنتی بودم، فقط درباره ساختمان صحبت می کردم،

and then putting a "For Lease" sign in the window.

و سپس یک تابلو "برای اجاره" پشت پنجره آن می گذاشتم.

I think that you actually have to curate more than that,

در واقع فکر می کنم شما باید بیش از این سازماندهی کنید ،

that there's a way in which you have to be mindful about,

اینکه این راهی است که باید در آن مراقب باشید،

what are the businesses that I want to grow here?

اینکه چه کسب و کارهایی می توانند اینجا رونق بگیرند؟

And then, are there people who live in this place

و سپس، ایا افرادی که در این جا زندگی می کنند

who want to grow those businesses with me?

در رونق دادن این کسب و کارها مرا همراهی می کنند؟

Because I think it's not just a cultural space or housing;

زیرا من فکر می کنم این تنها فضای فرهنگی و مسکونی نیست؛

there has to be the recreation of an economic core.

بلکه باید بازآفرینی مرکزاقتصادی نیز باشد.

So thinking about those things together feels right.

بنابراین در نظر گرفتن همه اینها با هم احساس درستی است.

JC: It's hard to get people to create the spark again

خیلی سخته دوباره جرقه در مردمی بوجود بیاوریم

when people have been slogging for 20 years.

که بیش از ۲۰ سال خود را بزور کشاندند.

Are there any methods you've found that have helped break through?

آیا هیچ روشی پیدا کردی تا به انجام اینکار کمک کنه؟

TG: Yeah, I think that now there are lots of examples

بله، فکر می کنم که نمونه های بسیار زیادی وجود دارد

of folk who are doing amazing work,

از افرادی که کارهای بسیار شگفت انگیزی انجام می دهند،

but those methods are sometimes like, when the media is constantly saying

اما این روش ها گاهی مانند وقتی است که رساناها مدام

that only violent things happen in a place,

فقط از چیزهای خشونت بار در یک محل صحبت می کنند،

then based on your skill set and the particular context,

بعد شما بر پایه مهارت خود و اون شرایط خاص،

what are the things that you can do in your neighborhood

چه کاری درمحله تان می توانید انجام دهید

to kind of fight some of that?

تا به نوعی با آن مبارزه کنید؟

So I've found that if you're a theater person,

خُب من دریافتم که اگر شما اهل تأتر باشید،

you have outdoor street theater festivals.

شما جشنواره تأتر درفضای باز خیابان ها دارید.

In some cases, we don't have the resources in certain neighborhoods

در برخی موارد، در محله های خاص، منابعی در دست نداریم

to do things that are a certain kind of splashy,

تا کارهایی برای جلب توجه انجام دهیم،

but if we can then find ways of making sure that people

اما اگر راههایی پیدا کنیم تا از حضور

who are local to a place,

افراد بومی آن مناطق

plus people who could be supportive of the things that are happening locally,

به علاوه افرادی که می تواند پشتیبانی کننده برنامه های محلی باشند، اطمینان حاصل کنیم،

when those people get together,

هنگامی که این افراد با هم جمع شوند،

I think really amazing things can happen.

فکرکنم چیزیهای شگفت انگیزی اتفاق خواهد افتاد.

JC: So interesting.

بسیار جالب است.

And how can you make sure that the projects you're creating

چگونه می توانی مطمئن باشی پروژه ای که تولید می کنی

are actually for the disadvantaged

براستی برای محرومان هست

and not just for the sort of vegetarian indie movie crowd

و نه فقط برای یک گروه تماشاچی فیلمهای مستقل

that might move in to take advantage of them.

که ممکن است از این موضوع سوء استفاد کنند.

TG: Right on. So I think this is where it starts to get into the thick weeds.

درسته. خُب من فکر می کنم این جاییست که که کار به جریان می افتد.

JC: Let's go there. TG: Right now, Grand Crossing

در اون مورد بگو. در حال حاضر، در "گراند کراسینگ"

is 99 percent black, or at least living,

۹۹ درصد سیاه پوست اند، یا حداقل زندگی می کنند،

and we know that maybe who owns property in a place

و ما می دانیم شاید افرادی که صاحب ملکی دریک منطقه هستند

is different from who walks the streets every day.

با کسانی که در خیابانها عبور می کنند، متفاوتند.

So it's reasonable to say that Grand Crossing is already

بنابراین منطقی است که بگویم "گراند کراسینگ"

in the process of being something different than it is today.

همین الان درجریان تغییری است متفاوت با چیزی که امروز هست .

But are there ways to think about housing trusts or land trusts

اما آیا راهی هست که درباره سازمانهای مسکن و یا زمین

or a mission-based development

یا توسعه بر پایه نوع استقرار نمایندگی، فکر کرد

that starts to protect some of the space that happens,

تا از برخی از فضاهایی ایجاد شده حمایت کنند،

because when you have 7,500 empty lots in a city,

چون وقتی شما ۷٫۵۰۰ قطعه زمین خالی در شهر دارید،

you want something to happen there,

می خواهید چیزی در آنجا صورت پذیرد،

but you need entities that are not just interested in the development piece,

اما به اشخاصی نیاز دارید که تنها بدنبال توسعه یک بخش نیستند،

but entities that are interested in the stabilization piece,

بلکه به تثبیت یک بخش علاقه مند هستند،

and I feel like often the developer piece is really motivated,

و احساس می کنم اغلب فرد طراح، واقعا" انگیزه دارد،

but the other work of a kind of neighborhood consciousness,

اما قسمت دیگر که آگاهی ساکنین محله است،

that part doesn't live anymore.

اون قسمتی است که دیگه وجود ندارد.

So how do you start to grow up important watchdogs

بنابراین چگونه شروع به ازدیاد ناظران مهم می کنید

that ensure that the resources that are made available

تا مطمئن شوید منابعی که برای افراد جدیدی که می آیند،

to new folk that are coming in

در دسترس قرار دادید،

are also distributed to folk who have lived in a place for a long time.

برای افرادی که در این مکان برای طولانی مدت زندگی کرده اند نیز ارائه می شود.

JC: That makes so much sense. One more question:

به نظر خیلی منطقی می آید. یک سوال دیگر:

You make such a compelling case for beauty and the importance of beauty and the arts.

شما نمونه ای گیرا درمورد زیبایی و اهمیت زیبایی و هنر ایجاد کردید.

There would be others who would argue that funds would be better spent

کسانی هستند که استدلال می کنند بهتر بود اون پول صرف کارهایی

on basic services for the disadvantaged.

در جهت خدمات ابتدایی برای محرومان صرف می شد.

How do you combat that viewpoint, or come against it?

چگونه با این نقطه نظر برخورد می کنی، یا در برابر آن می ایستی؟

TG: I believe that beauty is a basic service.

فکر می کنم که زیبایی جزء خدمات پایه ای است.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)

Often what I have found is that when there are resources

اغلب آنچه که دریافتم این است که هنگامی که منابعی وجود داشته

that have not been made available to certain under-resourced cities

اما در دسترس شهرها ، محله ها

or neighborhoods or communities,

و یا جامعه ها ی خاص محروم از منابع قرار داده نشدند،

that sometimes culture is the thing that helps to ignite,

گاهی فرهنگ در زدن اون جرقه، کمک می کند،

and that I can't do everything,

و اینکه من نمی توانم هر کاری را بکنم،

but I think that there's a way in which if you can start with culture

اما فکر می کنم راهی هست که اگر بتوانید از طریق فرهنگ وارد آن شوید

and get people kind of reinvested in their place,

و مردم را تشویق کرده تا به طریقی در آن منطقه سرمایه گذاری کنند،

other kinds of adjacent amenities start to grow,

سایر تسهیلات رفاهی نیز شروع به رشد می کنند،

and then people can make a demand that's a poetic demand,

و بعد مردم می توانند تقاضایی داشته باشند که یک تقاضای شاعرانه هست

and the political demands that are necessary to wake up our cities,

و تقاضاهای سیاسی که برای بیداری شهرمان واجب و ضروری هستند،

they also become very poetic.

که آنها هم شاعرانه می شوند.

JC: It makes perfect sense to me.

این کاملا منطقی به نظر می رسد.

Theaster, thank you so much for being here with us today.

تستر، بسیار سپاسگزارم که امروز در کنار ما بودی.

Thank you. Theaster Gates.

سپاسگزارم. به افتخار تستر گیتس.

(Applause)

( تشویق تماشاگران)