"Woman, Life, Freedom" in Iran — and What It Means for the Rest of the World | Golshifteh Farahani

Translator: Ali Nasrabadi

I am Mahsa.

من مهسا هستم.

I am 22 years old.

۲۲ سال دارم.

I am from Kurdistan.

اهل کردستان هستم.

I came on vacation to Tehran for two days with my brother.

برای تعطیلات همراه برادرم به تهران آمدم.

I got arrested for not wearing my veil properly.

چون حجاب مناسبی نداشتم، دستگیر شدم.

Then I was beaten repeatedly

بعد بارها کتک خوردم

and eventually went into a coma and died.

و در نهایت به کما رفتم و مُردم.

I am Nika.

من نیکا هستم. ۱۶ سال دارم.

I'm 16 years old.

I dressed all in black, took my water bottle

سرتاپا مشکی پوشیدم، بطری آبم

and a small towel to protect myself from tear gas.

و یک حوله کوچک برای محافظت از خودم در برابر گاز اشک‌آور برداشتم.

I went on the street to protest.

برای اعتراض به خیابان رفتم.

I got kidnapped, tortured.

دزدیده شدم، شکنجه شدم.

I'm Nika's shattered skull.

من جمجمه‌ی شکسته‌ی نیکا هستم.

I am her battered body,

من جسم کتک‌خورده‌ی او هستم که

delivered to her family 10 days after she got kidnapped.

ده روز بعد از ربودن‌شدنش به خانواده‌اش تحویل داده شد.

Eventually, she was buried without warning

او در نهایت بدون هشدار و اطلاعی

in some faraway cemetery.

در یک قبرستان دورافتاده دفن شد.

I am Pouya.

من پویا هستم.

I went to protest with my mother.

با مادرم برای اعتراض رفتم.

She said, "Don't let go of my hand."

گفت: «دستم را رها نکن.»

But I did.

اما من رها کردم.

And I got shot.

و تیر خوردم.

I died in front of her eyes.

جلوی چشمش مُردم.

I'm Kian.

من کیان هستم.

I'm only ten years old.

فقط ده سال دارم.

I wanted to become a scientist.

می‌خواستم دانشمند شوم.

But my body was riddled with bullets.

اما بدنم هدف گلوله‌باران شد.

I am the boat on wheels he made with his little hands,

من همان قایق چوبین شناوری هستم که او با دستان کوچکش ساخت

carrying 70 more children over the rainbow,

و ۷۰ کودک بر فراز رنگین‌کمان سرنشین آن بودند که

killed in a similar way.

به روشی مشابه کشته شدند.

I am Kian's father who was shot and paralyzed for life.

من پدر کیان هستم که تیر خورد و تا ابد فلج شد.

I am Mohammad Mehdi, the Karate Boy.

من محمدمهدی، پسر کاراته‌بازم.

I am the son of a peddler brought up in poverty.

من پسر یک دستفروش هستم و در فقر بزرگ شده‌ام

I was hanged at dawn during the morning prayers.

سپیده‌دم هنگام نماز صبح به دار آویخته شدم.

I am one of the last sentences of Mohammad to his father.

من یکی از آخرین جملات محمد به پدرش هستم:

"Don't tell mom they want to execute me."

«به مامان نگو ​​که می‌خواهند من را اعدام کنند.»

I am Toomaj, a rapper.

من توماج هستم، یک خواننده‌ی رپ.

Tortured and kept in solitary confinement for months and months.

شکنجه شدم و چندین و چند ماه در سلول انفرادی نگه داشته شدم.

I am Elaheh, I am Niloofar.

من الهه هستم. من نیلوفر هستم.

We are journalists who reported on the death of Mahsa.

ما خبرنگارانی هستیم که گزارش مرگ مهسا را دادیم.

We have been in prison since.

ما از آن زمان در زندان بودیم.

I am 537 victims of this revolution in Iran.

من ۵۳۷ قربانی این انقلاب در ایران هستم.

The ones who got executed.

آن‌هایی که اعدام شدند.

The ones who got tortured.

آن‌هایی که شکنجه شدند.

The tens of thousands of wounded and arrested and imprisoned,

ده‌ها هزار مرد و زن بی‌گناهی که مجروح، بازداشت و زندانی شد.

innocent men and women.

I am the raised fist of young girls

من مُشت گره‌ی دختران جوانی هستم که

with their hair flowing in the wind.

موهایشان که در باد پریشان گشته است.

I am their glorious dance.

من رقص باشکوه آن‌ها هستم.

I am their blood, their sighs, their tears,

من خون، آه، اشک،

their dreams, their eyes,

آرزوها و چشمان آن‌ها هستم.

their lost eyes by rubber bullets.

چشمانی که با گلوله‌ی پلاستیکی از دست داده‌اند.

I am the reason they stood up.

من دلیل ایستادگی آن‌ها هستم.

I am freedom.

من آزادی هستم.

And I'm also Golshifteh.

در کنارش، «گلشیفته» هم هستم.

I'm an artist.

یک هنرمندم.

I'm living a life of exile for the past 15 years.

۱۵ سال است که در تبعید زندگی می‌کنم.

I was forced to leave my motherland.

مجبور شدم میهنم را ترک کنم.

But I kept fighting, as a woman, for life, to be free.

اما به عنوان یک زن برای زندگی و آزادی جنگیدم.

My choices and existence as an exiled female artist

تصمیمات و هستیِ من به عنوان یک هنرمندِ در تبعید

was my battle.

همان نبرد و نزاعم بود.

Exist to resist.

بودن برای ایستادن.

But the courageous, fearless Generation Z,

اما نسل دهه‌هشتادی بی‌باک و نترسی که

who started this revolution,

این انقلاب را آغاز کردند،

they didn't leave.

هرگز پا پس نکشیدند.

They stayed.

آن‌ها ماندند

And they went on the street and died for woman, life and freedom.

و به خیابان رفتند و برای زن، زندگی و آزادی جان دادند.

Death breaks the cage

به قول مولانا، «مرگ قفس را می‌شکند،

but doesn't kill the bird, as Rumi says.

اما پرنده را نمی‌کشد.»

We carry these birds in us,

ما این پرندگان را در قلب خود حمل می‌کنیم.

let them fly on their way to victory.

بگذار در راه پیروزی پرواز کنند.

Wars, discrimination, dictatorships, racism,

جنگ، تبعیض، دیکتاتوری، نژادپرستی،

it is all the same.

همه یک‌چیز است.

Iran is the rest of the world.

ایران بخشی از دنیاست.

The world is Iran.

دنیا ایران است.

Woman, Life, Freedom;

«زن، زندگی، آزادی»

Black Lives Matter;

«جان سیاه‌پوستان مهم است»

Glory to Ukraine.

«درود بر اوکراین»

Ignorance and fear is the cause of it all.

جهل و ترس ریشه‌ی همه‌ی این‌هاست.

We can all decide today to be the bridge to unite rather than separate.

همه ما می‌توانیم امروز تصمیم بگیریم که پُلی شویم برای اتحاد تا جدایی.

Any child living in a dictatorship,

هر کودکی که در حکومتی دیکتاتوری زندگی می‌کند،

any refugee child being denied help,

هر کودک پناهنده‌ای که از کمک محروم می‌شود،

any child being killed in war,

هر کودکی که در جنگ کشته می‌شود،

if we ignore one, we ignore our own children

اگر یکی را نادیده بگیریم، گویی فرزندان خود را نادیده گرفتیم

and we deny humanity.

و انسانیت را انکار کردیم.

The poet Saadi once said,

سعدیِ شاعر زمانی گفت:

"Human beings are members of a whole.

«بنی‌آدم اعضای یک دیگرند،

In creation of one essence and soul.

که در آفرينش ز یک گوهرند،

If one member is afflicted with pain,

چو عضوى به‌درد آورد روزگار،

other members uneasy will remain.

دگر عضوها را نماند قرار،

If you have no sympathy for human pain,

تو کز محنت دیگران بی‌غمی،

the name of human you cannot retain."

نشاید که نامت نهند آدمی.»

Thank you.

ممنونم.