"Woman, Life, Freedom" in Iran — and What It Means for the Rest of the World | Golshifteh Farahani

Translator: RAGOU GOVARDANANE Reviewer: Ahamed Shyam F

I am Mahsa.

என் பெயர் மாஹ்ஸா.

I am 22 years old.

என் வயது 22.

I am from Kurdistan.

நான் குர்திஸ்தான் நாட்டைச் சேர்ந்தவள்.

I came on vacation to Tehran for two days with my brother.

இரண்டு நாள் விடுமுறையில் என் சகோதரனுடன் தெஹ்ரானுக்கு வந்திருந்தேன்.

I got arrested for not wearing my veil properly.

முகத்திரையை சரியாக அணியாத காரணத்தால் கைது செய்யப்பட்டேன்.

Then I was beaten repeatedly

பின்னர் என்னை தொடர்ந்து அடித்தனர்

and eventually went into a coma and died.

முழுதும் நினைவிழந்து, பின்னர் இறந்துபோனேன்.

I am Nika.

என் பெயர் நிகா.

I'm 16 years old.

என் வயது 16.

I dressed all in black, took my water bottle

முழு கறுப்பாடை அணிந்து, ஒரு தண்ணீர் பாட்டிலையும்

and a small towel to protect myself from tear gas.

கண்ணீர்ப்புகையிலிருந்து காத்துக்கொள்ள ஒரு சிறிய துண்டையும் எடுத்துக்கொண்டேன்.

I went on the street to protest.

போராட்டத்தில் கலந்துகொள்ள வீதிக்குச் சென்றேன்.

I got kidnapped, tortured.

கடத்தப்பட்டு, சித்திரவதை செய்யப்பட்டேன்.

I'm Nika's shattered skull.

நான் நிகாவின் தெறித்த மண்டை ஓடு.

I am her battered body,

நான் அவளது அடித்து நொறுக்கப்பட்ட உடல்,

delivered to her family 10 days after she got kidnapped.

கடத்தப்பட்டு 10 நாட்களுக்குப் பிறகு அவளது குடும்பத்தினரிடம் ஒப்படைக்கப்பட்ட உடல்.

Eventually, she was buried without warning

பின்னர், எந்த ஒரு முன்னறிவிப்புமின்றி

in some faraway cemetery.

தொலைதூர கல்லறை ஒன்றில் புதைக்கப்பட்டாள்.

I am Pouya.

என் பெயர் பூயா.

I went to protest with my mother.

போராட்டத்திற்கு என் அம்மாவுடன் சென்றேன்.

She said, "Don't let go of my hand."

‘என் கையை விட்டுவிடாதே’ என்று என் அம்மா சொன்னார்.

But I did.

இருப்பினும் விட்டுவிட்டேன்.

And I got shot.

நான் சுடப்பட்டேன்.

I died in front of her eyes.

என் அம்மாவின் கண் எதிரில் இறந்துபோனேன்.

I'm Kian.

என் பெயர் கீயான்.

I'm only ten years old.

எனக்கு பத்து வயது தான் ஆகிறது.

I wanted to become a scientist.

விஞ்ஞானியாக விரும்பினேன்.

But my body was riddled with bullets.

ஆனால் என் உடல் துப்பாக்கிக் குண்டுகளால் துளைக்கப்பட்டது.

I am the boat on wheels he made with his little hands,

நான் அவனின் பிஞ்சு கரங்களால் செய்த சக்கரங்கள் கொண்ட கப்பல்.

carrying 70 more children over the rainbow,

அவனைப்போலவே கொல்லப்பட்ட 70 சிறுவர்களை

killed in a similar way.

வானவில் மீது சுமந்துச்செல்கிறேன்.

I am Kian's father who was shot and paralyzed for life.

நான் கீயானின் அப்பா. சுடப்பட்டதால் முழுவதுமாக முடங்கிப்போனேன்.

I am Mohammad Mehdi, the Karate Boy.

நான் கராத்தே பையன், மொஹமத் மெஹ்தி.

I am the son of a peddler brought up in poverty.

ஏழ்மையில் வளர்ந்த ஒரு சிறு வியாபாரியின் மகன்.

I was hanged at dawn during the morning prayers.

காலைத்தொழுகை வேளையில் தூக்கிலிடப்பட்டேன்.

I am one of the last sentences of Mohammad to his father.

நான் மொஹமத் தன் தந்தைக்குக் கூறிய இறுதி வாக்கியங்களில் ஒன்று.

"Don't tell mom they want to execute me."

‘என்னைக் கொல்லப்போகிறார்கள் என்று அம்மாவிடம் கூறாதீர்கள்.’

I am Toomaj, a rapper.

என் பெயர் தூமாஜ், ராப் இசைப்பாடகன்.

Tortured and kept in solitary confinement for months and months.

மாதக்கணக்கில் சித்திரவதை செய்யப்பட்டு தனிச்சிறையில் அடைக்கப்பட்டேன்.

I am Elaheh, I am Niloofar.

நான் எலாஹே. நான் நிலூஃபர்.

We are journalists who reported on the death of Mahsa.

நாங்கள் மாஹ்ஸாவின் மரணம் குறித்து எழுதிய பத்திரிகையாளர்கள்.

We have been in prison since.

அப்பொழுதிலிருந்து சிறையில்தான் அடைக்கப்பட்டிருக்கிறோம்.

I am 537 victims of this revolution in Iran.

நான் ஈரான் புரட்சியின் 537 பலிகள்.

The ones who got executed.

அவர்களில் கொல்லப்பட்டவர்கள்.

The ones who got tortured.

சித்திரவதை அனுபித்தவர்கள்.

The tens of thousands of wounded and arrested and imprisoned,

படுகாயமடைந்த, கைது செய்யப்பட்டு, சிறையில் அடைக்கப்பட்ட

innocent men and women.

பல்லாயிரக்கணக்கான அப்பாவி ஆண்கள் மற்றும் பெண்கள்.

I am the raised fist of young girls

காற்றில் தங்கள் கூந்தல் பறக்க

with their hair flowing in the wind.

இளம்பெண்கள் உயர்த்தும் கை நான்.

I am their glorious dance.

நான் அவர்களின் புகழ்பெற்ற நடனம்.

I am their blood, their sighs, their tears,

நான் அவர்களின் இரத்தம், பெருமூச்சு, கண்ணீர்,

their dreams, their eyes,

கனவுகள், கண்கள்,

their lost eyes by rubber bullets.

ரப்பர் குண்டுகள் மாய்த்த அவர்களின் கண்கள்.

I am the reason they stood up.

நான் அவர்களை வெகுண்டெழ வைத்த காரணம்.

I am freedom.

நான் சுதந்திரம்.

And I'm also Golshifteh.

இதோ என் பெயர் கோல்ஷிஃப்தே.

I'm an artist.

நான் ஒரு கலைஞன்.

I'm living a life of exile for the past 15 years.

கடந்த 15 ஆண்டுகளாக புலம்பெயர்ந்து வாழ்கிறேன்.

I was forced to leave my motherland.

தாய்நாட்டை விட்டுச்செல்லும் கட்டாயத்துக்குள்ளானேன்.

But I kept fighting, as a woman, for life, to be free.

ஆனால், வாழ்வுரிமைக்கும், சுதந்திரமாக இருப்பதற்கும் ஒரு பெண்ணாக போராடினேன்.

My choices and existence as an exiled female artist

புலம்பெயர்ந்த ஒரு பெண் கலைஞராக வாழ்வதும், அவ்வாழ்க்கைக்கு

நான் செய்யும் தேர்வுகளுமே எனது போராட்டம்.

was my battle.

Exist to resist.

போராடுவதற்கே என் வாழ்க்கை.

But the courageous, fearless Generation Z,

ஆனால் இந்த புரட்சியைத் துவங்கிய வீரம் நிறைந்த

who started this revolution,

அஞ்சா நெஞ்சம் படைத்த Generation Z தலைமுறையினர்

they didn't leave.

விலகிவிடவில்லை.

ஈரானிலேயே தங்க முடிவெடுத்தனர்.

They stayed.

And they went on the street and died for woman, life and freedom.

வீதியில் இறங்கி, பெண்ணுக்கு, வாழ்க்கைக்கு, சுதந்திரத்திற்காக மடிந்தனர்.

Death breaks the cage

மரணம் கூட்டை உடைக்கும்

but doesn't kill the bird, as Rumi says.

ஆனால் பறவையைக் கொல்லாது என்கிறார் ரூமி.

We carry these birds in us,

இப்பறவைகளை எங்கள் மனதினுள் வைத்திருந்து,

let them fly on their way to victory.

எங்களின் வெற்றிப்பாதையில் பறக்கவிடுகிறோம்.

Wars, discrimination, dictatorships, racism,

போர்கள், பாகுபாடு, சர்வாதிகாரங்கள், இனவாதம்,

it is all the same.

அனைத்தும் ஒன்றுதான்.

Iran is the rest of the world.

ஈரான் உலகத்தின் மீதம்.

The world is Iran.

உலகமே ஈரான்.

Woman, Life, Freedom;

பெண், வாழ்க்கை, சுதந்திரம்;

Black Lives Matter;

பிளாக் லைவ்ஸ் மேட்டர்

Glory to Ukraine.

குளோரி டு உக்ரைன்.

Ignorance and fear is the cause of it all.

அறியாமையும் அச்சமுமே அனைத்திற்கும் அடிப்படை.

We can all decide today to be the bridge to unite rather than separate.

பிரிவதை விடுத்து இணையும் பாலமாக இருக்க நாம் அனைவரும் இன்றே முடிவெடுக்கலாம்

Any child living in a dictatorship,

சர்வாதிகாரத்தின்கீழ் வாழும் குழந்தையாகட்டும்,

any refugee child being denied help,

உதவி மறுக்கப்படும் அகதி குழந்தையாகட்டும்,

any child being killed in war,

போரில் கொல்லப்படும் குழந்தையாகட்டும்,

if we ignore one, we ignore our own children

அவர்களை உதாசீனம் செய்வது நம் சொந்த குழந்தைகளை உதாசீனம் செய்வதற்கு சமம்,

and we deny humanity.

இது மனிதநேயத்தையே மறுப்பதாகும்.

The poet Saadi once said,

கவிஞர் சாதி கூறினார்,

"Human beings are members of a whole.

’மனிதர்கள் எனப்படுபவர்கள் சாரத்தையும் ஆன்மாவையும் உருவாக்கும்

In creation of one essence and soul.

ஒரு முழு குழுவின் ஒரு பகுதி.

If one member is afflicted with pain,

ஒரு உறுப்பினர் துயரம் கொண்டால்,

other members uneasy will remain.

மற்றவரும் சலனம் கொள்வார்கள்.

If you have no sympathy for human pain,

மனித துயரத்தின்மீது அனுதாபம் இல்லையெனில்,

the name of human you cannot retain."

மனிதத்தன்மை என்பதே இல்லை.′

Thank you.

நன்றி.