Social Services Are Broken. How We Can Fix Them | Hilary Cottam | TED.com

Translator: Niloufar Khodadoost Reviewer: Leila Ataei

I want to tell you three stories

می خواهم برایتان سه داستان درباره

about the power of relationships

قدرت روابط در جهت حل مشکلات اجتماعی

to solve the deep and complex social problems of this century.

عمیق و پیچیده این قرن تعریف کنم.

You know, sometimes it seems like all these problems

میدانید بعضی مواقع به نظر می رسد همه این مشکلات

of poverty, inequality, ill health, unemployment, violence, addiction --

مثل فقر، نا برابری، بیماری، بیکاری، خشونت، اعتیاد

they're right there in one person's life.

دقیقاً در زندگی یک نفر وجود دارند.

So I want to tell you about someone like this that I know.

بنابراین میخواهم درباره زندگی چنین شخصی که می شناسم، با شما صحبت کنم.

I'm going to call her Ella.

من او را اِلا صدا می‌زنم.

Ella lives in a British city on a run down estate.

اِلا در یک شهر انگلیسی متروکه زندگی می کند.

The shops are closed, the pub's gone,

مغازه ها و میخانه ها بسته‌اند،

the playground's pretty desolate and never used,

زمین های بازی متروکه‌اند و استفاده نمی‌شوند،

and inside Ella's house, the tension is palpable

و در خانه اِلا، جو کاملا مشخص است

and the noise levels are deafening.

و سرو صداها کر کننده هستند.

The TV's on at full volume.

صدای تلویزیون تا آخرین حد است.

One of her sons is fighting with one of her daughters.

یکی از دختر و پسرهایش با هم دعوا می‌کند

Another son, Ryan, is keeping up this constant stream of abuse from the kitchen,

پسر دیگرش، رایان، در آشپزخانه خرابکاری می‌کند،

and the dogs are locked behind the bedroom door and straining.

و سگها با زور پشت در اتاق خواب زندانی هستند،

Ella is stuck.

اِلا گیر کرده است.

She has lived with crisis for 40 years.

او 40 سال تمام با سختی و بحران زندگی کرده است.

She knows nothing else, and she knows no way out.

او چیز دیگری نمی‌داند و هیچ راهی بلد نیست.

She's had a whole series of abusive partners,

او یک سری شریک زندگی سوء استفاده گر داشته است،

and, tragically, one of her children has been taken into care by social services.

و متأسفانه یکی از بچه هایش تحت پوشش خدمت اجتماعی قرار گرفته است.

The three children that still live with her

و سه فرزندش هنوز با او زندگی می‌کنند.

suffer from a whole range of problems, and none of them are in education.

و از یک سری مشکلات رنج می‌برند و هیچ کدام مدرسه نمی‌روند.

And Ella says to me that she is repeating the cycle

و اِلا به من می‌گوید که دارد چرخه شبیه به

of her own mother's life before her.

زندگی مادرش را تکرار می‌کند.

But when I met Ella, there were 73 different services

اما زمانیکه من اِلا را دیدم، ۷۳ خدمت اجتماعی متنوع وجود داشت

on offer for her and her family in the city where she lives,

که به او و خانواده‌اش در شهر محل زندگیشان عرضه می‌شد،

73 different services run out of 24 departments in one city,

۷۳ خدمت مختلف در ۲۴ حوزه و در یک شهر،

and Ella and her partners and her children were known to most of them.

و اِلا و فرزندان و رفقایش در بسیاری از آنها شناحته شده بودند.

They think nothing of calling social services

آنها درباره کمک خواستن از سرویس‌های اجتماعی

to try and mediate one of the many arguments that broke out.

برای حل یکی از معضلاتشان، چیزی نمی دانستند.

And the family home was visited on a regular basis by social workers,

و خانه آنها توسط یکی از مأمورین اجتماعی طبق روند ممعمول بازدید شد،

youth workers, a health officer, a housing officer, a home tutor

مسئول جوانان، یک افسر سلامت، یک افسر مسکن، یک معلم خصوصی در خانه

and the local policemen.

و پلیس محلی.

And the governments say that there are 100,000 families

و دولت اعلام کرد که درحال حاضر ۱۰۰٫۰۰۰ خانواده

in Britain today like Ella's,

مثل خانواده اِلا در انگلستان وجود دارند.

struggling to break the cycle of economic, social and environmental deprivation.

که با چرخه اقتصادی و اجتماعی و محرومیت محیط زیستی دست و پنجه نرم می‎کنند.

And they also say that managing this problem

و همچنین گفتند که مدیریت این مشکل

costs a quarter of a million pounds per family per year

هزینه‎ای بالغ بر ۲۵۰ هزار پوند برای هر خانواده در سال دارد

and yet nothing changes.

و هنوزچیزی تغییر نکرده است.

None of these well-meaning visitors are making a difference.

هیچ کدام از این بازدیدهای معنادار تفاوتی را ایجاد نکرده است.

This is a chart we made in the same city with another family like Ella's.

این جدولی است که در شهرمحل زندگی اِلا اما برای خانواده دیگری تهیه کردیم.

This shows 30 years of intervention in that family's life.

این مداخله ۳۰ ساله در زندگی این خانواده را نشان می‎دهد.

And just as with Ella, not one of these interventions is part of an overall plan.

و دقیقاً مثل اِلا ،هیچ کدام از آنها جزو برنامه کلی نیستند.

There's no end goal in sight.

هیچ هدف نهایی به چشم نمی‎خورد.

None of the interventions are dealing with the underlying issues.

هیچ کدام از این مداخله‎ها مشکلات اساسی را حل نمی‎کند.

These are just containment measures, ways of managing a problem.

این ها فقط تدابیر مهار و راه های مدیریت مشکلات هستند.

One of the policemen says to me,

یکی از از افسران پلیس به من گفت،

"Look, I just deliver the message and then I leave."

«ببین، من فقط پیام را ابلاغ می‎کنم و می‎روم.»

So, I've spent time living with families like Ella's

به همین دلیل، من با خانواده‎هایی مثل اِلا

in different parts of the world,

در سرتاسر جهان وقت گذرانده‎ام،

because I want to know: what can we learn

چون می‎خواهم بدانم: چه چیز می‎توانیم

from places where our social institutions just aren't working?

از مؤسسات اجتماعی یاد بگیریم که کار نمی‎کنند؟

I want to know what it feels like to live in Ella's family.

می‎خواهم بدانم زندگی کردن در خانواده اِلا چه حسی دارد.

I want to know what's going on and what we can do differently.

می‎خواهم بدانم چه اتفاقی دارد می افتد و ما چه کار متفاوتی می‎توانیم انجام دهیم.

Well, the first thing I learned is that cost is a really slippery concept.

خوب، اولین چیزی که یاد گرفتم این بود که هزینه یک مفهوم بی‎پایه است.

Because when the government says that a family like Ella's

چون وقتی دولت می‎گوید که مدیریت خانواده‎ای مثل خانواده الا

costs a quarter of a million pounds a year to manage,

هزینه‎ای بالغ بر یک ثلث میلیون پوند در هر سال دارد،

what it really means

یعنی اینکه

is that this system costs a quarter of a million pounds a year.

این سیستم هزینه‎ای بالغ بر ۲۵۰ هزار پوند در هر سال دارد.

Because not one penny of this money actually touches Ella's family

چون در واقع حتی یک پنی از این پول صرف تغییر

in a way that makes a difference.

در وضعیت خانواده اِلا نمی‎شود.

Instead, the system is just like this costly gyroscope

در عوض، سیستم مثل یک ژیروسکوپ پرهزینه است

that spins around the families, keeping them stuck at its heart,

که دور خانواده‎ها می‎چرخد و آنها را وسط خود گیر می‎اندازد،

exactly where they are.

دقیقاً همین جاییکه هستند.

And I also spent time with the frontline workers,

و همچنین زمانی را با مأمورین عملیاتی کار گذراندم،

and I learned that it is an impossible situation.

و فهمیدم که این یک وضعیت غیر ممکن است.

So Tom, who is the social worker for Ella's 14-year-old son Ryan,

بنابراین، تام مأمور اجتماعی رایان -پسر ۱۴ ساله اِلا-

has to spend 86 percent of his time servicing the system:

باید ۸۶ درصد زمانش را به سیستم خدمت کند:

meetings with colleagues, filling out forms,

ملاقات با همکاران، پر کردن فرم،

more meetings with colleagues to discuss the forms,

ملاقات بیشتر با همکاران برای بحث درباره فرمها،

and maybe most shockingly,

و تکان دهنده‎تر این است که

the 14 percent of the time he has to be with Ryan

۱۴ درصد از زمانی را باید با رایان سپری کند

is spent getting data and information for the system.

صرف جمع آوری اطلاعات برای سیستم می‎کند.

So he says to Ryan,

نتیجتاً به رایان می‎گوید

"How often have you been smoking? Have you been drinking?

"هر چند وقت سیگار می‎کشی؟ آیا مشروبات می‎خوری؟

When did you go to school?"

کی به مدرسه رفتی؟"

And this kind of interaction rules out the possibility

و این نوع از تعاملات، مانع یک

of a normal conversation.

گفتگو معمولی می‎شود.

It rules out the possibility of what's needed

این مانع این امر می‎شود که

to build a relationship between Tom and Ryan.

یک رابطه بین تام و رایان شکل گیرد.

When we made this chart,

جایی که این جدول را تهیه کردیم،

the frontline workers, the professionals --

مأمورین عملیاتی و حرفه‎ای،

they stared at it absolutely amazed.

با تعجب به آن خیره شدند.

It snaked around the walls of their offices.

روی دیوارهای اداره آنها نصب شد.

So many hours, so well meant, but ultimately so futile.

ساعت‎های زیاد، خوب به نظر می‎آید، اما در نهایت بسیار بیهوده است.

And there was this moment of absolute breakdown,

و لحظه شکست کامل

and then of clarity:

و سپس لحظه شفافیت فرا رسید:

we had to work in a different way.

ما باید روی راه متفاوتی کار کنیم.

So in a really brave step, the leaders of the city where Ella lives

پس در یک قدم شجاعانه، رهبران شهر محل زندگی اِلا توافق کردند

agreed that we could start by reversing Ryan's ratio.

که ما می‎توانیم با معکوس کردن نسبت رایان شروع کنیم.

So everyone who came into contact with Ella or a family like Ella's

پس هرکسی که با اِلا یا خانواده ای مثل خانواده اِلا در تماس بود

would spend 80 percent of their time working with the families

۸۰ درصد از زمانشان را با خانواده‎ها و تنها

and only 20 percent servicing the system.

۲۰ درصد را صرف خدمت به سیستم می‎کردند.

And even more radically,

و حتی شدیدتر اینکه،

the families would lead

خانواده ها تعیین و تصمیم

and they would decide who was in a best position to help them.

می‎گرفتند که چه کسی بهتر به آنها کمک می‎کرده است.

So Ella and another mother were asked to be part of an interview panel,

پس از اِلا و مادر دیگری خواسته شد که در یک مصاحبه شرکت کنند،

to choose from amongst the existing professionals

تا از بین افراد حرفه ای موجود

who would work with them.

فردی که با آنها کار می‎کند را انتخاب کنند.

And many, many people wanted to join us,

بسیاری از مردم خواستند که به ما بپیوندند،

because you don't go into this kind of work to manage a system,

چون شما وارد این کار نمی‎شوید تا سیستم را مدیریت کنید،

you go in because you can and you want to make a difference.

شما وارد می‎شوید چون می‎توانید و می‎خواهید تفاوت ایجاد کنید.

So Ella and the mother asked everybody who came through the door,

پس اِلا و آن مادر از هر کسی که از در وارد می شد، پرسیدند که،

"What will you do when my son starts kicking me?"

"چه کار می‎کنی وقتی پسرم به من لگد می ‎زند؟"

And so the first person who comes in says,

و اولین فردی که وارد شد گفت،

"Well, I'll look around for the nearest exit

"خوب، به اطراف برای نزدیک ترین خروجی

and I will back out very slowly,

نگاه می‎کنم و به آرامی برمی‎گردم،

and if the noise is still going on, I'll call my supervisor."

و اگر سر و صدا ادامه داشته باشد، سرپرست راصدا می‎کنم."

And the mothers go, "You're the system. Get out of here!"

و مادرها می‎روند، "تو سیستم هستی.از اینجا خارج شو!"

And then the next person who comes is a policeman, and he says,

و سپس شخص بعدی که وارد می‎شود یک افسر پلیس است و می‎گوید،

"Well, I'll tackle your son to the ground and then I'm not sure what I'll do."

"خوب، پسرت را روی زمین نگه می‎دارم و بعد مطمئن نیستم که چه کار ‎کنم."

And the mothers say, "Thank you."

و مادرها می‎گویند، "متشکریم."

So, they chose professionals who confessed

بنابراین، آنها حرفه ای‎هایی را انتخاب کردند

they didn't necessarily have the answers,

که اعتراف کردند لزوماً جوابی ندارد،

who said -- well, they weren't going to talk in jargon.

که گفتند...خوب، قرار نبود اصطلاحات تخصصی بکار برند.

They showed their human qualities and convinced the mothers

آنها کیفیت‎های انسانی خود را نشان داد و مادرها را

that they would stick with them through thick and thin,

متقاعد کردند که تحت هر شرایطی با آنها خواهند بود،

even though they wouldn't be soft with them.

حتی با اینکه (مادرها) با آنها مهربان نبودند.

So these new teams and the families

به این تیم‎های جدید و

were then given a sliver of the former budget,

خانواد‎ه‎هایشان بخشی از بوجه سابق داده می‎شود،

but they could spend the money in any way they chose.

اما آنها می‎توانند این پول را در هر راهی خرج کنند.

And so one of the families went out for supper.

بالاخره یکی از خانواده‎ها شام را بیرون خوردند.

They went to McDonald's and they sat down and they talked and they listened

آنها به مک دونالد رفتند و بعد از مدت‎ها برای اولین بار

for the first time in a long time.

و نشستند و گفتند و شنیدند.

Another family asked the team

خانواده دیگری از تیم خواست که

if they would help them do up their home.

اگر آنها کمک می‌‎کنند، خانه‎شان را بسازند.

And one mother took the money

و یک مادر نیز پول را گرفت

and she used it as a float to start a social enterprise.

و برای عرضه سهام یک بنگاه اجتماعی استفاده کرد.

And in a really short space of time,

و در طی زمان واقعاً کم،

something new started to grow:

چیز جدیدی شروع به رشد کرد:

a relationship between the team and the workers.

یک رابطه بین تیم و کارکنان.

And then some remarkable changes took place.

و تحولات قابل ملاحظه ای اتفاق افتاد.

Maybe it's not surprising

شاید این غافلگیر کننده نباشد

that the journey for Ella has had some big steps backwards

که این سفر برای اِلا علاوه بر گام های بزرگ رو به جلو،

as well as forwards.

رو به عقب هم داشت.

But today, she's completed an IT training course,

اما امروز، او دوره فناوری اطلاعات را تمام کرده است،

she has her first paid job, her children are back in school,

اولین شغل درآمد زا را دارد، فرزندانش به مدرسه برگشتند،

and the neighbors,

و همسایگانش،

who previously just hoped this family would be moved anywhere

که قبلاً آرزو می کردند که این خانواده به جای دیگری بروند

except next door to them,

به جز خانه کناری آنها،

are fine.

الان راحت هستند.

They've made some new friendships.

آنها دوستان جدید پیدا کردند.

And all the same people have been involved in this transformation --

و همه افرادی که در این دگرگونی نقش داشتند

same families, same workers.

همان خانواده ها و همان کارکنان بودند.

But the relationship between them has been supported to change.

اما رابطه بین آنها با تحول همراه بود.

So I'm telling you about Ella because I think that relationships

بنابراین من درباره اِلا به شما می گویم چون فکر می کنم آن رابطه ها

are the critical resource we have

منابع بحرانی هستند که ما

in solving some of these intractable problems.

در حل مشکلات پیچیده داریم.

But today, our relationships are all but written off

اما امروز، روابط ما همه چیز هستند اما

by our politics, our social policies, our welfare institutions.

توسط سیاست، سیاست های اجتماعی و مؤسسات رفاهی از بین رفته اند.

And I've learned that this really has to change.

و من یاد گرفتم که این وضعیت باید تغییر کند.

So what do I mean by relationships?

خوب، منظور من از روابط چیست؟

I'm talking about the simple human bonds between us,

من راجع به روابط انسانی ساده بین خودمان حرف می‎زنم،

a kind of authentic sense of connection, of belonging,

یک نوع پیوند و تعلق واقعی،

the bonds that make us happy, that support us to change,

روابطی که ما را خوشحال می‎کنند و باعث می‎شوند تغییر کنیم

to be brave like Ella and try something new.

و مثل اِلا شجاع شویم و چیز جدیدی را امتحان کنیم.

And, you know, it's no accident

و می‎دانید که این تصادفی نیست

that those who run and work in the institutions

و کسانی که در مؤسسات کار می‎کنند

that are supposed to support Ella and her family

که قرار است که اِلا و خانواده‎اش را حمایت کنند

don't talk about relationships,

درباره روابط صحبت نمی‎کنند،

because relationships are expressly designed out of a welfare model

چونکه روابط صریحاً خارج از مدل رفاهی که در انگلیس به وجود آمد

that was drawn up in Britain and exported around the world.

و به سراسر جهان صادر شد، طراحی شده است.

The contemporaries of William Beveridge,

کارهای معاصر ویلیام بوریج

who was the architect of the first welfare state

کسی که بنیانگذار اولین دولت رفاه

and the author of the Beveridge Report,

و نویسنده گزارش بوریج بود،

had little faith in what they called the average sensual or emotional man.

ایمان کمی به انسان عاطفی یا جسمانی داشت.

Instead, they trusted this idea of the impersonal system

در عوض، آنها به ایده سیستم غیرشخصی

and the bureaucrat who would be detached and work in this system.

و مأمور اداری که در این سیستم کار می‎کند، اعتقاد داشتند.

And the impact of Beveridge

وتأثیر بوریج

on the way the modern state sees social issues

روی دیدگاه دولت مدرن به معضلات اجتماعی

just can't be underestimated.

را نمی توان دست کم گرفت.

The Beveridge Report sold over 100,000 copies

بیش از ۱۰۰٫۰۰۰ نسخه از گزارش بوریج

in the first weeks of publication alone.

در هفته های نخست انتشار، فروخته شد.

People queued in the rain on a November night to get hold of a copy,

مردم برای این گزارش در یک شب بارانی ماه نوامبر در صف می‎ایستادند،

and it was read across the country, across the colonies, across Europe,

و این در سراسر کشور، مستعمره‎ها ، اروپا و

across the United States of America,

ایالات متحده آمریکا خوانده شد،

and it had this huge impact

و تأثیر خودش را روی

on the way that welfare states were designed around the globe.

دولتهای رفاه که در دنیا شکل گرفته بودند، گذاشت.

The cultures, the bureaucracies, the institutions -- they are global,

فرهنگها، کارهای اداری، مؤسسات همگی جهانی هستند،

and they've come to seem like common sense.

و مثل یک حس مشترک به نطر می‎رسند.

They've become so ingrained in us,

آنها در وجود ما ریشه دوانده‎اند،

that actually we don't even see them anymore.

آنقدر که دیگر متوجه آنها نمی‎شویم.

And I think it's really important to say that in the 20th century,

فکر کنم مهم است که بگویم در قرن بیستم،

they were remarkably successful, these institutions.

این مؤسسات بسیار موفق بودند.

They led to longer lifespans, the eradication of mass disease,

آنها باعث طول عمر، نابودی بیماریهای گسترده

mass housing, almost universal education.

انبوه سازی مسکن، آموزش تحصیلات جهانی شدند.

But at the same time,

اما در همان زمان،

Beveridge sowed the seeds of today's challenges.

بوریج تخم چالش های امروز را کاشت.

So let me tell you a second story.

خوب .حالا داستان دوم را تعریف می‎کنم.

What do you think today is a bigger killer than a lifetime of smoking?

فکر می‎کنید چه چیز بعد از مصرف دود در کل زندگی، قاتل امروز بشر است؟

It's loneliness.

تنهایی است.

According to government statistics, one person over 60 -- one in three --

بنا به آمارهای دولت، یک نفر از سه نفر بالای ۶۰ سال

doesn't speak to or see another person in a week.

در طول هفته با هیچ کس دیدار یا صحبتی نمی‎کند.

One person in 10, that's 850,000 people,

یک نفر از ۱۰ نفر، یعنی ۸۵۰٫۰۰۰ نفر،

doesn't speak to anyone else in a month.

در طول ماه با هیچ کس دیدار یا صحبتی نمی‎کند.

And we're not the only people with this problem;

و ما تنها مردمی نیستیم که این مشکل را دارند؛

this problem touches the whole of the Western world.

این مشکل تمام دنیای غرب است.

And it's even more acute in countries like China,

و حتی در کشور هایی مثل چین هم حاد است،

where a process of rapid urbanization, mass migration, has left older people

روند سریع شهر نشینی، مهاجرت زیاد افراد مسن را

alone in the villages.

در روستاها تنها گذاشته است.

And so the services that Beveridge designed and exported --

و در نتیجه خدماتی که بوریج طراحی و صادر کرد

they can't address this kind of problem.

جوابگوی این نوع از مشکلات نیستند.

Loneliness is like a collective relational challenge,

تنهایی مثل یک چالش رابطه جمعی است،

and it can't be addressed by a traditional bureaucratic response.

و نمی‎توان با امور اداری سنتی آنرا حل کرد.

So some years ago, wanting to understand this problem,

بنابراین چند سال پیش، در تلاش برای فهمیدن این مشکل،

I started to work with a group of about 60 older people

من با گروهی از ۶۰ فرد مسن در جنوب لندن

in South London, where I live.

جایی که زندگی می‎کنم،شروع به کار کردم.

I went shopping, I played bingo,

به خرید رفتم، بینگو بازی کردم،

but mainly I was just observing and listening.

اما در اصل نظاره می‎کردم و گوش می‎دادم.

I wanted to know what we could do differently.

می خواستم بدانم که چگونه می‎توانیم متفاوت کار کنیم.

And if you ask them, people tell you they want two things.

و اگر از آنها بپرسید به شما می گویند که ۲ چیز می خواهند،

They want somebody to go up a ladder and change a light bulb,

آنها فردی می‎خواهند که بالای نردبان رود و لامپ را عوض کند،

or to be there when they come out of hospital.

یا وقتی از بیمارستان مرخص می‎شوند، آنجا باشد.

They want on-demand, practical support.

آنها یک حمایت عملی نیاز دارند.

And they want to have fun.

و می‎خواهند که تفریح کنند.

They want to go out, do interesting things with like-minded people,

می‎خواهند که با هم فکر های خودشان بیرون روند و کارهای جالب کنند،

and make friends like we've all made friends at every stage of our lives.

و مثل ما که در تمام مراحل زندگی دوست پیدا می‎کنیم، دوست پیدا کنند.

So we rented a phone line, hired a couple of handymen,

ما چند خط تلفن کرایه کردیم و چند خدمتکار استخدام کردیم،

and started a service we called "Circle."

و سرویسی به نام "دایره" را راه انداختیم.

And Circle offers its local membership a toll-free 0 800 number

دایره به اعضا محلی اش شماره تلفن رایگان 0-800 را عرضه کرده است.

that they can call on demand for any support.

آنها برای هر نوع حمایتی در موقع نیاز می‎توانند تماس گیرند.

And people have called us for so many reasons.

و مردم به هر دلیلی به ما زنگ زده‎اند.

They've called because their pets are unwell,

مثلاً چون حال حیوان خانگی شان خوب نبوده،

their DVD is broken, they've forgotten how to use their mobile phone,

دستگاه پخش خانگی خراب شده، نمی‎دانند چگونه با تلفن همراهشان کار کنند،

or maybe they are coming out of hospital

یا وقتی از بیمارستان مرخص می‎شوند

and they want someone to be there.

و می‎خواهند که یک نفر آنجا باشد.

And Circle also offers a rich social calendar --

همچنین دایره یک تقویم اجتماعی جامع هم عرضه می‎کند.

knitting, darts, museum tours, hot air ballooning -- you name it.

از جمله کلاس بافتنی، دارت، تور موزه، بالن سواری

But here's the interesting thing, the really deep change:

اما یک چیز جالب اینجا هست، یک تغییر واقعاً عمیق:

over time, the friendships that have formed

در طول زمان، دوستی‎هایی که شکل گرفته

have begun to replace the practical offer.

جایگزین خدمات عملی می شود.

So let me tell you about Belinda.

حالا درمور دبلیندا به شما می گویم.

Belinda's a Circle member, and she was going into hospital for a hip operation,

او عضو دایره است و داشت برای عمل لگن به بیمارستان می‎رفت،

so she called her local Circle to say they wouldn't see her for a bit.

پس با دایره محلی اش تماس گرفت تا بگوید که برای مدتی او را نخواهند دید.

And Damon, who runs the local Circle, calls her back and says, "How can I help?"

و دیمن مدیر دایره محلی با او تماس گرفت و پرسید:"چه کمکی می‎توانم کنم؟"

And Belinda says, "Oh no, I'm fine --

و بلیندا گفت که:" اوه. نه. من خوبم"

Jocelyn is doing the shopping, Tony's doing the gardening,

جاکلین خریدها را می کند،تونی کارهای باغبانی را می‎کند،

Melissa and Joe are going to come in and cook and chat."

ملیسا و جو می‎آیند و آشپزی می‎کنند."

So five Circle members had organized themselves

بنابراین 5 عضو دایره خودشان را سازمان دادند

to take care of Belinda.

تا از بلیندا مراقبت کنند.

And Belinda's 80, although she says that she feels 25 inside,

بلیندا ۸۰ سال دارد اگرچه می‎گوید که احساس می کند ۲۵ ساله است.

but she also says

اما همچنین می گوید

that she felt stuck and pretty down when she joined Circle.

زمانیکه وارد دایره شد، احساس ناتوانی و افسردگی داشت.

But the simple act of encouraging her to come along to that first event

اما تشویق او به شرکت در اولین رویداد

led to a process where natural friendships formed,

باعث شد که روند طبیعی دوستی شکل بگیرد،

friendships that today are replacing the need for expensive services.

دوستی که الان جایگزین نیاز به سرویسهای گران قیمت شده است.

It's relationships that are making the difference.

این روابط است که تفاوت ایجاد می‎کند.

So I think that three factors have converged

خوب، فکر می کنم که هر سه عامل یکسو شدند

that enable us to put relationships at the heart and center

تا ما را قادر سازند که روابط را سرلوحه

of how we solve social problems today.

حل مشکلات اجتماعی امروز قرار دهیم.

Firstly, the nature of the problems --

اولاً، ماهیت مشکل عوض شده

they've changed, and they require different solutions.

و نیازمند راه حلهای متفاوتی هستند.

Secondly, the cost, human as much as financial, of doing business as usual.

ثانیا هزینه نیروی انسانی که به اندازه هزینه مالی در انجام کار معمول است.

And thirdly, technology.

و ثالثاً، تکنولوژی.

I've talked about the first two factors.

من درباره دو عامل اول صحبت کردم.

It's technology that enables these approaches to scale

این تکنولوژی است که این رویکردها را قادر می‎سازد که

and potentially now support thousands of people.

هزاران نفر را شناسایی و حمایت کنند.

So the technology we've used is really simple,

پس تکنولوژی که استفاده کردیم بسیار ساده است،

it's made up of available things like databases, mobile phones.

و از چیزهای در دسترس مثل پایگاه داده، تلفن همراه تشکیل شده است.

Circle has got this very simple system that underpins it,

دایره سیستم ساده ای دارد که زیربنای این است،

enables a small local team to support a membership of up to a thousand.

یک تیم محلی کوچک را قادر می‌سازد که عضویت هزار نفری را حمایت کند.

And you can contrast this with a neighborhood organization

و این را می‎توانید با یک سازمان محلی

of the 1970s,

از دهه ۷۰ مقایسه کنید،

when this kind of scale just wasn't possible,

زمانیکه این نوع مقیاسها وجود نداشت،

neither was the quality or the longevity that the spine of technology can provide.

و کیفیت و طول عمری نبود که تکنولوژی بتواند فراهم کند.

So it's relationships underpinned by technology

پس این روابط با زیربنای تکنولوژی است

that can turn the Beveridge models on their heads.

که مدلهای بوریج را به اجرا در می‎آورد.

The Beveridge models are all about institutions with finite resources,

مدل های بوریج همه درباره مؤسسات با منابع حدود است،

anonymously managing access.

دسترسی مدیریتی به صورت پنهان.

In my work at the front line,

در کار من در بخش عملیاتی،

I've seen again and again how up to 80 percent of resource

به تکرار دیده ام که ۸۰ درصد منابعی

is spent keeping people out.

که مصرف می‎شوند مردم را دور نگه می‎دارد.

So professionals have to administer

پس حرفه ای‎ها باید این فرمهای

these increasingly complex forms of administration

پیچیده مدیریتی در حال ازدیاد را اداره کنند.

that are basically about stopping people accessing the service

فرم‎هایی که مانع دسترسی مردم به خدمات

or managing the queue.

و یا مدیریت صف می‎شود.

And Circle, like the relational services that we and others have designed,

و دایره، مثل خدمات ارتباطی که ما و بقیه طراحی کرده‎ایم

inverts this logic.

این منطق را معکوس می کند.

What it says is, the more people, the more relationships,

با این مفهوم که مردم بیشتر یعنی روابط بیشتر

the stronger the solution.

و راه‎حل قوی‎تر.

So I want to tell you my third and final story,

حال می‎خواهم داستان سوم و آخر را تعریف کنم

which is about unemployment.

که راجع به بیکاری است.

In Britain, as in most places in the world,

در انگلستان، مثل سایر جاهای دنیا،

our welfare states were primarily designed

دولتهای رفاه در درجه اول برای

to get people into work,

شاغل کردن افراد،

to educate them for this,

آموزش آنها برای این کار،

and to keep them healthy.

و حفظ سلامتی آنها طراحی شده‎اند.

But here, too, the systems are failing.

اما اینجا هم سیستم شکست می‌خورد.

And so the response has been

و در نتیجه عکس العمل

to try and make these old systems even more efficient and transactional --

تلاش برای تبدیل این سیستم های قدیمی به انواع کارا تر است

to speed up processing times, divide people into ever-smaller categories,

تا فرایند کار بالا رود و مردم به دسته‎های کوچکتر تقسیم شوند،

try and target services at them more efficiently -- in other words,

تلاش برای هدف قرار دادن خدمات کاراتر است. به زبان دیگر یعنی

the very opposite of relational.

در مقابل خدمات ارتباطی است.

But guess how most people find work today?

اما حدس بزنید مردم امروز چگونه کار پیدا می‎کنند؟

Through word of mouth.

از زبان مردم کوچه و بازار.

It turns out that in Britain today, most new jobs are not advertised.

معلوم شد که امروز در انگلستان، بیشتر شغلها آگهی نمی‎شوند.

So it's friends that tell you about a job,

این دوستان هستند که درباره فرصت شغلی به شما می گویند،

it's friends that recommend you for a job,

دوستان هستند که شغل را به شما توصیه می‎کنند،

and it's a rich and diverse social network that helps you find work.

و شبکه اجتماعی متنوع و جامعی است که شما را در یافتن شغل کمک می‎کند.

Maybe some of you here this evening are thinking,

شاید برخی از شما امروز عصر فکر می‎کنید که،

"But I found my job through an advert,"

"اما من شغلم را از طریق آگهی پیدا کردم"

but if you think back, it was probably a friend that showed you the ad

اما اگر برگردید، شاید یک دوست بوده که آگهی را به شما نشان داده است و

and then encouraged you to apply.

شما را تشویق به درخواست کرده است.

But not surprisingly,

اما باعث تعجب نیست که،

people who perhaps most need this rich and diverse network

کسانی‎که خیلی به این شبکه متنوع و جامع نیاز دارند

are those who are most isolated from it.

همان‎هایی است که اغلب از آن جدا هستند.

So knowing this,

پس با دانستن این،

and also knowing about the costs and failure of current systems,

و همچنین علم به هزینه‎ها و شکست سیستم‎های فعلی،

we designed something new with relationships at its heart.

ما چیز جدیدی را همراه روابط به عنوان هسته اصلی آن طراحی کردیم.

We designed a service that encourages people to meet up,

ما خدمتی را درست کردیم که مردم را به ملاقات با یکدیگر تشویق می‎کند،

people in and out of work,

مردم شاغل یا بیکار،

to work together in structured ways

تا در روشهای ساختار یافته کار کنند

and try new opportunities.

و با هم فرصتهای جدیدی را امتحان کنند.

And, well, it's very hard to compare the results of these new systems

خوب،مشکل است که نتایج سیستمهای جدید را

with the old transactional models,

با سیستم های قدیمی مقایسه کنیم،

but it looks like, with our first 1,000 members,

اما به نظر، با ۱٫۰۰۰عضو نخست‎مان

we outperformed existing services by a factor of three,

با خدمات موجود به وسیله یکی از سه عامل و با هزینه کمتر

at a fraction of the cost.

عملکرد بهتری داشتیم،

And here, too, we've used technology,

و اینجا هم از تکنولوژی استفاده کردیم،

but not to network people in the way that a social platform would do.

اما نه برای مردم در اینترنت همانطور که شبکه‎های اجتماعی انجام می‎دهند.

We've used it to bring people face to face and connect them with each other,

ما از این برای جمع کردن مردم و رو در رو کردن آنها استفاده کردیم،

building real relationships and supporting people to find work.

برای ساختن روابط و حمایت مردم در راستای یافتن شغل.

At the end of his life, in 1948,

بوریج در اوخر عمرش در ۱۹۴۸،

Beveridge wrote a third report.

گزارش سومی نوشت.

And in it he said he had made a dreadful mistake.

و در آن گفت که اشتباه مهلکی کرده است.

He had left people and their communities out.

او مردم و اجتماعات را حذف کرده بود.

And this omission, he said, led to seeing people,

و این باعث شد که

and people starting to see themselves,

مردم فقط خودشان را

within the categories of the bureaucracies and the institutions.

در دسته‎های اداری و نهادی ببینند.

And human relationships were already withering.

و روابط انسانی از بین رفته بود.

But unfortunately, this third report was much less read

اما بدبختانه، این گزارش سوم کمتر از

than Beveridge's earlier work.

گزارش‎های پیشین او خوانده شد.

But today, we need to bring people and their communities

اما امروز، نیاز داریم که مردم و اجتماعات را

back into the heart of the way we design new systems and new services,

داخل سیستم و خدمت جدیدی که درست کردیم؛ بیاوریم،

in an approach that I call "Relational Welfare."

و به صورت رویکردی که آن را "رفاه ارتباطی" می‎نامم.

We need to leave behind these old, transactional,

ما باید این مدلهای قدیمی و

unsuitable, outdated models,

منسوخ را رها کنیم،

and we need to adopt instead the shared collective relational responses

و مجموعه پاسخهای ارتباطی مشترک را اتخاذ کنیم

that can support a family like Ella's,

که می‎تواند مثل خانواده اِلا را حمایت کند،

that can address an issue like loneliness,

می‎تواند معضلی مثل تنهایی را شناسایی کند،

that can support people into work and up the skills curve

و مردم را در شغل حمایت کرده و منحنی مهارت را در بازار نیرو

in a modern labor market,

کار انسانی مدرن، بالا ببرد،

that can also address challenges of education, of health care systems,

می‎تواند چالشهای تحصیلات و سیستمهای مراقبتهای سلامتی را شناسایی کند،

and so many more of those problems that are pressing on our societies.

و نیز بسیار از مشکلات دیگری که جوامع ما را تحت فشار قرار داده است.

It is all about relationships.

همه مربوط به روابط است.

Relationships are the critical resource we have.

روابط منابع حیاتی هستند که داریم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)