Zeynep Tufekci: How the Internet has made social change easy to organize, hard to win

زینب توفکچی: اینترنت و تغییرات اجتماعی، دسترسی راحت، دستیابی دشوار

Translator: Mohammad Reza Minoosepehr Reviewer: soheila Jafari

So recently, we heard a lot about how social media helps empower protest,

اخیرا درباره نحوه کمک رسانه های اجتماعی به اعتراضات زیاد می شنویم.

and that's true,

این واقعیت داره.

but after more than a decade

اما بعد از چند دهه

of studying and participating in multiple social movements,

مطالعه و شرکت در چندین جنبش اجتماعی

I've come to realize

متوجه شدم

that the way technology empowers social movements

فناوری به همان میزان که در جنبش های اجتماعی مفید است

can also paradoxically help weaken them.

بر عکس میتونه مضر هم باشه.

This is not inevitable, but overcoming it requires diving deep

از فناوری گریزی نیست اما برای غلبه بر اوضاع

into what makes success possible over the long term.

باید فهمی عمیق از چیزی که موفقیت دراز مدت را تضمین کند را داشته باشیم

And the lessons apply in multiple domains.

و درسهایی که در شرایط متنوع به کار می روند را بکار گیریم.

Now, take Turkey's Gezi Park protests, July 2013,

مثلا اعتراضات پارک گزی ترکیه در جولای ۲۰۱۳

which I went back to study in the field.

که برای بررسی نزدیک آن به ترکیه برگشتم.

Twitter was key to its organizing.

کلید اصلی سازماندهی این تجمع توییتر بود.

It was everywhere in the park -- well, along with a lot of tear gas.

در هرجای پارک می شد ردش رو دید-- البته با وجود گاز اشک آور

It wasn't all high tech.

خیلی هم فناوری اش بالا نبود.

But the people in Turkey had already gotten used to the power of Twitter

اما مردم ترکیه از مدتها قبل با قدرت توییتر آشنا شده بودند

because of an unfortunate incident about a year before

چونکه حدود یک سال پیش از آن در یک واقعه تاسف بار

when military jets had bombed and killed

جت های ارتش با بمباران هوایی

34 Kurdish smugglers near the border region,

۳۴ قاچاقچی کرد رو در نزدیک مرز کشته بودن

and Turkish media completely censored this news.

و رسانه های ترکیه این خبر رو کلا سانسور کرده بودند.

Editors sat in their newsrooms

گزارشگران در پشت میز کارشون

and waited for the government to tell them what to do.

گوش به فرمان دولت بودند.

One frustrated journalist could not take this anymore.

اما یکی از خبرنگاران دیگه نتونست این شرایط رو تحمل کنه

He purchased his own plane ticket,

یک بلیط هواپیما میخره و

and went to the village where this had occurred.

میره به روستایی که این اتفاق افتاده بود.

And he was confronted by this scene:

در اونجا با این صحنه مواجه میشه:

a line of coffins coming down a hill, relatives wailing.

خیل جمعیتی عزادار با تابوتهایی بر دوش.

He later he told me how overwhelmed he felt,

بعدها بهم گفت: با دیدن این صحنه، فرو ریختم.

and didn't know what to do,

و نمی دونتستم چی کار کنم.

so he took out his phone,

برا ی همین مثل خیلی از ما

like any one of us might,

تلفنش رو درمیاره

and snapped that picture and tweeted it out.

یه عکس میگیره و با توییتر ارسالش میکنه.

And voila, that picture went viral

در کمال تعجب عکس مثل ویروسی

and broke the censorship and forced mass media to cover it.

سانسور رو از میان برداشت و رسانه ها مجبور به پوشش خبر شدن.

So when, a year later, Turkey's Gezi protests happened,

برای همین وقتی یک سال بعد، تظاهرات پارک گزی شکل گرفت

it started as a protest about a park being razed,

اولش جوری بود که انگار یک اعتراض و تجمع ساده است

but became an anti-authoritarian protest.

اما همون تبدیل شد به تظاهرات علیه اقتدارگرایان.

It wasn't surprising that media also censored it,

سانسور این واقعه توسط رسانه ها چندان تعجب آمیز نبود

but it got a little ridiculous at times.

فقط یه کم مسخره بود،

When things were so intense,

اونم در شرایطی که همه چیز تحت فشار بود

when CNN International was broadcasting live from Istanbul,

بخش جهانی شبکه CNNدر استانبول مستقیم داشت گزارش میکرد.

CNN Turkey instead was broadcasting a documentary on penguins.

در حالیکه بخش ترکی CNN داشت مستند پنگوئن ها رو نشون می داد.

Now, I love penguin documentaries, but that wasn't the news of the day.

من عاشق مستند پنگوئن ها هستم اما اون موقع این خبر روز نبود.

An angry viewer put his two screens together and snapped that picture,

یکی از معترضان این دو عکس رو کنار هم گذاشت و عکس گرفت

and that one too went viral,

اینبار هم این عکس مثل ویروسی پیش رفت.

and since then, people call Turkish media the penguin media. (Laughter)

از اون موقع تا حالا در ترکیه مردم به رسانه ها میگن"رسانه پنگوئن ها".

But this time, people knew what to do.

اما این بار مردم می دونستن چی کار کنن.

They just took out their phones and looked for actual news.

با موبایل هاشون دنبال خبرهای واقعی بودن.

Better, they knew to go to the park and take pictures and participate

به علاوه می دونستن که باید برن پارک و عکس بگیرن و هرچقدر می تونن

and share it more on social media.

اونا رو در شبکه های اجتماعی منتشر کنن

Digital connectivity was used for everything from food to donations.

ارتباطات دیجیتالی برای همه چیز به کار میره از غذا گرفته تا کار خیر.

Everything was organized partially with the help of these new technologies.

همه چیز تقریبا با کمک این فناوری های نوین سازماندهی می شد.

And using Internet to mobilize and publicize protests

استفاده از اینترنت برای سازماندهی تظاهرات

actually goes back a long way.

تاریخچه زیادی داره.

Remember the Zapatistas,

جنبش زاپاتیستی رو یادتون میاد.

the peasant uprising in the southern Chiapas region of Mexico

یک جنبش دهقانی در بخش جنوبی کشور مکزیک

led by the masked, pipe-smoking, charismatic Subcomandante Marcos?

که تحت رهبری یک نقابدار پیپ به لب و کاریزماتیک به نام سابکومنداته مارکوس بود

That was probably the first movement

این اولین جنبش در دنیاست

that got global attention thanks to the Internet.

که به لطف اینترنت توجه جهان رو جلب کرد.

Or consider Seattle '99,

یا در سال ۱۹۹۹ در سیاتل

when a multinational grassroots effort brought global attention

زمانیکه که "جنبش جهانی تجارت" توجه جهان رو جلب کرد.

to what was then an obscure organization, the World Trade Organization,

که اون موقع مرکز تجارت جهانی مشکل ساماندهی رو

by also utilizing these digital technologies to help them organize.

با استفاده از این فناوریهای دیجیتالی از میان برداشت.

And more recently, movement after movement

و امروز جنبش ها یکی پس از دیگری

has shaken country after country:

کشورها رو یکی یکی در نوردیده:

the Arab uprisings from Bahrain to Tunisia to Egypt and more;

از بهار عربی در بحرین گرفته تا تونس و مصر و دیگر جاها:

indignados in Spain, Italy, Greece; the Gezi Park protests;

تا اسپانیا و ایتالیا و یونان و پارک گزی،

Taiwan; Euromaidan in Ukraine; Hong Kong.

تا تایوان و بخشهای اروپایی اوکراین و هنگ کنگ

And think of more recent initiatives, like the #BringBackOurGirls hashtags.

تا استفاده اش در موارد اخیر مثل گروگانگیری دولت اسلامی.

Nowadays, a network of tweets can unleash a global awareness campaign.

امروزه شبکه توتیتری قادره بک حزب آگاهی بخش جهانی ایجاد کنه

A Facebook page can become the hub of a massive mobilization.

صفحه فیسبوک می تونه پایگاه ساماندهی یک تجمع بزرگ بشه.

Amazing.

شگفت انگیزه.

But think of the moments I just mentioned.

اما به لحظاتی که اشاره کردم فکر کنید.

The achievements they were able to have, their outcomes,

دستاوردی که به دست میارن و نتیجه ای که حاصل میشه

are not really proportional to the size and energy they inspired.

اصلا همتراز با انرژی که میذارن نیست.

The hopes they rightfully raised are not really matched

امیدی که در دلهاشون می بندند

by what they were able to have as a result in the end.

با تیجه ای که درانتها بهش میرسن یکی نیست.

And this raises a question:

این سوال مطرحه:

As digital technology makes things easier for movements,

چرا همان اندازه که فناوری دیجیتال شرایط ایجاد جنبشها رو راحت کرده

why haven't successful outcomes become more likely as well?

دستیابی به نتیجه ای موفقیت آمیز را فراهم نکرده؟

In embracing digital platforms for activism and politics,

و آیا در سایه استفاده از فناوری نو در فعالیت های سیاسی

are we overlooking some of the benefits of doing things the hard way?

برخی از مزیت های رسیدن به اهداف در شرایط سخت رو نادیده نگرفته ایم؟

Now, I believe so.

به نظر من همینطوره.

I believe that the rule of thumb is:

به نظر من اصل اساسی اینه:

Easier to mobilize does not always mean easier to achieve gains.

دسترسی آسان به شرایط الزاما به معنی دستیابی آسان اهداف نیست.

Now, to be clear,

روشنتر بگم،

technology does empower in multiple ways.

فناوری چندان در قدرتمند ساختن موفق نیست

It's very powerful.

هرچند ابزار قدرتمندی باشد.

In Turkey, I watched four young college students

در ترکیه شاهد بودم که چهار دانشجوی جوان

organize a countrywide citizen journalism network called 140Journos

شبکه روزنامه نگاری شهری رو در تیتراژ بالا راه انداخته بودن

that became the central hub for uncensored news in the country.

که مرکز اصلی پخش اخبار سانسور نشده بود.

In Egypt, I saw another four young people use digital connectivity

در مصر چهار جوان دیگه رو دیدم که با کمک شبکه های مجازی

to organize the supplies and logistics for 10 field hospitals,

دارو رسانی و فراهم کردن لوازم لازم برای ۱۰ بیمارستان رو

very large operations,

در حد وسیعی ساماندهی می کردن.

during massive clashes near Tahrir Square in 2011.

آنهم در دل درگیری ها نزدیک میدان تحریر در سال ۲۰۱۱

And I asked the founder of this effort, called Tahrir Supplies,

اسمش "تامین کنندگان تحریر" بود از بنیانگذارش پرسیدم

how long it took him to go from when he had the idea to when he got started.

از زمانی که فکر این کار در ذهنت خطور کرد تا اجرایی شدنش چقدر طول کشید؟

"Five minutes," he said. Five minutes.

گفت"پنج دقیقه" . فقط پنج دقیقه.

And he had no training or background in logistics.

هیچ تمرین یا پیش زمینه ای در این مورد نداشته.

Or think of the Occupy movement which rocked the world in 2011.

یا مثلا جنبش تسخیری که دنیا را در سال ۲۰۱۱ تکان داد

It started with a single email

آغاز این حرکت تنها ایمیلی بود

from a magazine, Adbusters, to 90,000 subscribers in its list.

که روزنامه آدباستر به ۹۰٫۰۰۰ نفر از مشترکین اش فرستاد

About two months after that first email,

دوماه بعد از ارسال اولین ایمیل

there were in the United States 600 ongoing occupations and protests.

در آمریکا نزدیک به ۶۰۰ مورد جنبش تسخیری یا تظاهرات شکل گرفت.

Less than one month after the first physical occupation in Zuccotti Park,

کمتر از یک ماه از اولین تسخیر عملی پارک زوکاتی

a global protest was held in about 82 countries, 950 cities.

تظاهرات جهانی تقریبا در ۸۲ کشور و ۹۵۰ شهر شکل گرفت.

It was one of the largest global protests ever organized.

این یکی از بزرگترین تظاهرات جهانی بود.

Now, compare that to what the Civil Rights Movement had to do in 1955 Alabama

حالا جنبش حقوق شهروندی سال ۱۹۵۵ در آلاباما رو در نظر بگیرید

to protest the racially segregated bus system, which they wanted to boycott.

که با تحریم اتوبوسرانی بر علیه تبعیض نژادی در اتوبوس برخاستند.

They'd been preparing for many years

سالها برای این حرکت کار کرده بودند

and decided it was time to swing into action

و بعد از دستگیری رزا پارک

after Rosa Parks was arrested.

زمان این کار رو مناسب دیدند.

But how do you get the word out --

اما چطور میشه دنیا رو مطلع ساخت.

tomorrow we're going to start the boycott --

در نظر بگیرید فردا قراره تحریم کنیم

when you don't have Facebook, texting, Twitter, none of that?

نه فیسبوکی هست، نه پیامکی، نه توییتری هیچ کدام نیست.

So they had to mimeograph 52,000 leaflets

اونا مجبور شدن با نفوذ به اطاق تکثیر یک دانشگاه

by sneaking into a university duplicating room

و یک روز کامل تلاش شبانه روزی

and working all night, secretly.

۵۲٫۰۰۰ بروشور چاپ کنن.

They then used the 68 African-American organizations

و با استفاده از ۶۸ سازمان آفریقایی آمریکایی

that criss-crossed the city to distribute those leaflets by hand.

که در تمام نقاط شهر بودند این بروشور ها رو دستی پخش کنن.

And the logistical tasks were daunting, because these were poor people.

ایجاد شرایط کار دیوانه کننده بود چرا که اکثر آنها فقیر بودند

They had to get to work, boycott or no,

و نمی دونستن باید کار کنند یا اعتصاب

so a massive carpool was organized,

برای همین یک سیستم به اشتراک گزاری وسیله‌ی نقلیه سازمان دهی شد.

again by meeting.

دوباره در یک جلسه.

No texting, no Twitter, no Facebook.

نه پیامکی،نه توییتری و نه فیسبوکی.

They had to meet almost all the time to keep this carpool going.

برای تداوم روند این حرکت مدام مجبور بودن تا همدیگر را ببیند.

Today, it would be so much easier.

امروزه این کار خیلی راحتتر انجام می شود.

We could create a database, available rides and what rides you need,

می تونیم یک سایت ایجاد کنیم وسایل نیاز رو ارایه بدیم

have the database coordinate, and use texting.

سایت رو با یک پیامک به اشتراک بذاریم.

We wouldn't have to meet all that much.

و اصلا نیاز به این همه ملاقات نیست.

But again, consider this:

یه بار دیگه اینو در نظر بگیرید:

the Civil Rights Movement in the United States

جنبش حقوق مدنی در آمریکا

navigated a minefield of political dangers,

که با خطر های سیاسی زیادی مواجه بود

faced repression and overcame, won major policy concessions,

درحالیکه شدیدا سرکوب می شد و مدام با خطرات مختلف روبرو می شد

navigated and innovated through risks.

بزرگترین امتیازات سیاسی را از آن خود کرد

In contrast, three years after Occupy sparked

درمقابل، سه سال بعد از اینکه جنبش تسخیری

that global conversation about inequality,

گفتگوی جهانی معروف درباره نابرابری را مطرح کرد

the policies that fueled it are still in place.

سیاستهای ایجاد کننده این نابرابری هنوز پابرجا هستند.

Europe was also rocked by anti-austerity protests,

تظاهرات ضد سرمایه داری در اروپا هنوز بود

but the continent didn't shift its direction.

اما هیچ تغییری در مسیر سیاستهای اروپا ایجاد نشد.

In embracing these technologies,

آیا در سایه استفاده از این فناوری ها

are we overlooking some of the benefits of slow and sustained?

برخی از مزیتهای روشهای آرام و دشوار را نادیده نگرفته ایم؟

To understand this,

برای درک این موضوع

I went back to Turkey about a year after the Gezi protests

یک سال بعد از تظاهرات پارک گزی به ترکیه برگشتم

and I interviewed a range of people,

و با گروهی از مردم مصاحبه کردم

from activists to politicians,

از فعالان سیاسی تا سیاست مداران

from both the ruling party and the opposition party and movements.

از هر دو جناح حاکم و جناح مخالف.

I found that the Gezi protesters were despairing.

متوجه شدم که تظاهر کنندگان نا امید شدن

They were frustrated,

خسته شدند،

and they had achieved much less than what they had hoped for.

و خیلی کمتر از چیزی که امید داشتن به دست آوردن

This echoed what I'd been hearing around the world

این حرفها تکرار حرفهایی بود که از سراسر دنیا

from many other protesters that I'm in touch with.

از دیگر تظاهر کنندگان شنیده بودم.

And I've come to realize that part of the problem

و متوجه شدم که بخشی از مشکل

is that today's protests have become a bit like climbing Mt. Everest

اینه که تظاهرات های امروز مثل اینه که با ۶۰ نفر راهبر

with the help of 60 Sherpas,

بخواهی کوه اورست رو بری بالا.

and the Internet is our Sherpa.

اینترنت نقش همون راهبر رو داره.

What we're doing is taking the fast routes

کاری که ما می کنیم انتخاب راه سریع

and not replacing the benefits of the slower work.

بدون جایگزینی مزیت های روش آهسته است.

Because, you see,

همانطور که دیدید

the kind of work that went into organizing

شیوه ساماندهی شرایط

all those daunting, tedious logistical tasks

تمام اون کارهای خسته کننده و دیوانه کننده

did not just take care of those tasks,

فقط مربوط به خود آن کارا نمیشد

they also created the kind of organization that could think together collectively

اون شرایط زمینه ای رو برای همفکری گروهی

and make hard decisions together,

و تصمیم گیری گروهی ایجاد کرد.

create consensus and innovate, and maybe even more crucially,

ایجاد وحدت و خلاقیت و حتی از همه مهمتر

keep going together through differences.

با وجود اختلافها با هم حرکت کردن را ایجاد کرد.

So when you see this March on Washington in 1963,

برای همین وقتی این راهپیمایی سال ۱۹۶۳ در واشنگتن رو می بینید

when you look at that picture,

وقتی به این عکس نگاه می کنید،

where this is the march where Martin Luther King gave his famous

این همون سخنرانی معروف مارتین لوتر کینگ در سال ۱۹۶۳

"I have a dream" speech, 1963,

به نام " من رویایی دارم " است.

you don't just see a march and you don't just hear a powerful speech,

فقط یک راهپیمایی رو نمی بینید، و این فقط یک سخنرنی گیرا نیست

you also see the painstaking, long-term work that can put on that march.

بلکه نمایانگر سختی طولانی است که متحمل شدن.

And if you're in power,

و اگه شما در قدرت باشید،

you realize you have to take the capacity signaled by that march,

باید بدونید که باید از ظرفیت این راهپیمایی استفاده کنید.

not just the march, but the capacity signaled by that march, seriously.

نه تنها خود راهپیمایی، بلکه مهمتر ظرفیت این راهپیمایی

In contrast, when you look at Occupy's global marches

در مقابل،وقتی جنبش تسخیری جهانی رو در نظر بگیرید

that were organized in two weeks,

که در عرض دوهفته شکل گرفت،

you see a lot of discontent,

می بینید که نارضایتی زیاد است

but you don't necessarily see teeth that can bite over the long term.

اما الزاما همتی دراز مدت برای فرو نشاندن این نارضایتی وجود نداره.

And crucially, the Civil Rights Movement innovated tactically

و مهمتر جنبش مدنی خلاقیت تاکتیکی داشت

from boycotts to lunch counter sit-ins to pickets to marches to freedom rides.

از تحریم گرفته تا ترک نکردن سالن غذا خوری تا راهپیمایی

Today's movements scale up very quickly without the organizational base

جنبش های امروز، بسیار سریع و بدون برنامه خاصی

that can see them through the challenges.

که آنها را با مشکلی مواجه کنه شکل میگیره

They feel a little like startups that got very big

مثل ابنه که یک شروع قوی داشته باشید

without knowing what to do next,

اما ندونید بعدش چی کار کنید.

and they rarely manage to shift tactically

این جنبشها به ندرت تاکتیک هاشون رو تغییر میدن

because they don't have the depth of capacity

چرا که اصلا ظرفیت لازم برای

to weather such transitions.

ایجاد تغییر رو ندارن

Now, I want to be clear: The magic is not in the mimeograph.

بذارید واضح بگم: اصل کار جنبش مدنی در چاپ بروشور نبود

It's in that capacity to work together, think together collectively,

بلکه در ظرفیت لازم برای همکاری گروهی و تصمیم گیری جمعی بود.

which can only be built over time with a lot of work.

که تنها در دراز مدت و کار زیاد بوجود میاد.

To understand all this,

برای فهم این موضوع

I interviewed a top official from the ruling party in Turkey,

با یکی از اعضای ارشد حزب حاکم در ترکیه مصاحبه ای داشتم

and I ask him, "How do you do it?"

و ازش پرسیدم: "چه جوری این کار رو می کنید؟"

They too use digital technology extensively, so that's not it.

مخالفان هم فناوری های دیجیتال دارند اما موفق نمیشن.

So what's the secret?

رمز کار چیه؟

Well, he told me.

بهم گفت:

He said the key is he never took sugar with his tea.

"کلید اصلی اینه که هیچ وقت چایی ام رو با قند نمی خورم."

I said, what has that got to do with anything?

پرسیدم:" این چه ربطی داره؟"

Well, he said, his party starts getting ready for the next election

گفت حزبش داره برای انتخابات بعدی آماده می شه،

the day after the last one,

و یکی پس از دیگری

and he spends all day every day meeting with voters in their homes,

مجبوره با کلی از رای دهنده ها در منزلشون یا جشن ازدواجشون،

in their wedding parties, circumcision ceremonies,

یا در جشن ختنه سورانشون دیدن کنه.

and then he meets with his colleagues to compare notes.

و آخر روز با همکاراش درباره دیدارها صحبت میکنه.

With that many meetings every day, with tea offered at every one of them,

با این حجم بالای ملاقات ها و پذیرایی که معمولا با چایی است

which he could not refuse, because that would be rude,

چای رو نمی تونه رد کنه چون بی ادبی است.

he could not take even one cube of sugar per cup of tea,

برای همین مجبوره حتی یک حبه قند هم نخوره.

because that would be many kilos of sugar, he can't even calculate how many kilos,

چون اینجوری باید هر روز چند کیلو قند بخوره

and at that point I realized why he was speaking so fast.

اون موقع متوجه شدم چرا اینقدر تند صحبت میکنه.

We had met in the afternoon, and he was already way over-caffeinated.

ملاقات ما بعد از ظهر بود و اون قبلش حسابی کافئین خونش بالا زده بود.

But his party won two major elections

اما همزمان با تظاهرات پارک گزی

within a year of the Gezi protests with comfortable margins.

حزبش خیلی راحت در دوانتخابات مهم پیروز شده بود.

To be sure, governments have different resources to bring to the table.

قطعا دولت از منابع زیادی بهره می بره،

It's not the same game, but the differences are instructive.

و این مبارزه عادلانه نیست اما تفاوت ها، سازنده هستند.

And like all such stories, this is not a story just of technology.

و مثل خیلی از موارد، موضوع فقط فناوری نیست.

It's what technology allows us to do converging with what we want to do.

موضوع اینه که فناوری چگونه در راهی که می رویم به ما کمک میکند.

Today's social movements want to operate informally.

جنبش های امروز میخوان غیر رسمی فعالیت کنن.

They do not want institutional leadership.

دوست ندارن رهبری سازماندهی شده داشته باشن

They want to stay out of politics because they fear corruption and cooptation.

می خوان از سیاست دور باشن چون از فساد و همکاری با دولت می ترسن.

They have a point.

فکر آنها اینه:

Modern representative democracies are being strangled in many countries

نمایندگان دموکراسی مدرن در بسیاری از کشورها

by powerful interests.

با تطمیع از بین می روند.

But operating this way makes it hard for them

اما این روش کار شرایط رو

to sustain over the long term and exert leverage over the system,

برای ماندگاری طولانی مدت سخت میکنه و تاثیری بر روی سیستم نمیذاره

which leads to frustrated protesters dropping out,

و باعث نا امیدی مخالفان و بیرون رفتن آنها میشه.

and even more corrupt politics.

و حتی بالاتر، باعث از بین رفتن سیاست فاسد.

And politics and democracy without an effective challenge hobbles,

سیاست و دموکراسی بدون چالشی موثر لنگ میزنه،

because the causes that have inspired the modern recent movements are crucial.

چرا که علت هاییکه منجر به وجود آمدن جنبش های اخیر شدن، نقش حیاتی دارن.

Climate change is barreling towards us.

تغییر شرایط جوی داره به سرعت به ما نزدیک میشه

Inequality is stifling human growth and potential and economies.

نا برابری سدی شده در برابر انسانیت، اراده و اقتصاد.

Authoritarianism is choking many countries.

استبداد بسیاری از کشورها رو خفه کرده.

We need movements to be more effective.

جنبش های ما باید موثر تر باشند.

Now, some people have argued that the problem is

بعضی ها استدلال میکنن که مشکل اینه که

today's movements are not formed of people who take as many risks as before,

جنبش های امروز، بر خلاف گذشته افراد رو برای مقابله با خطر آماده نمی کنن

and that is not true.

این درست نیست.

From Gezi to Tahrir to elsewhere,

از گزی تا تحریر و هرجای دیگه

I've seen people put their lives and livelihoods on the line.

مردمی رو دیدم که از جانشون و همه خانوادشون گذشتند.

It's also not true, as Malcolm Gladwell claimed,

برداشت مالکوم گلاول هم درست نیست

that today's protesters form weaker virtual ties.

اینکه مخالفان امروز، پیوندهای واقعی ضعیفی دارند.

No, they come to these protests, just like before,

اینطور نیست. اونا مثل قبل به این تظاهرات ها میان

with their friends, existing networks,

با دوستاشون، با شبکه های موجود

and sometimes they do make new friends for life.

و حتی با خیلی ها دوست میشن.

I still see the friends that I made

خودم هنوز با دوستانی که

in those Zapatista-convened global protests more than a decade ago,

که در اون تظاهرات جهانی زاپاتیستی حدود ۱۰ سال آشنا شدم، در ارتباطم.

and the bonds between strangers are not worthless.

پیوند بین نا آشناها بی ارزش نیست.

When I got tear-gassed in Gezi,

وقتی در پارک گزی گاز اشک آور خوردم

people I didn't know helped me and one another instead of running away.

خیلی از کسانی که نمی شناختم، به جای در رفتن بهم کمک کردن.

In Tahrir, I saw people, protesters,

در تحریر،مخافانی رو دیدم

working really hard to keep each other safe and protected.

که سخت تلاش میکردن تا از همدیگه محافظت کنن.

And digital awareness-raising is great,

رشد آگاهی دیجیتالی خیلی خوب است.

because changing minds is the bedrock of changing politics.

چرا که اساس تغییر سیاست، در تغییر فکر است.

But movements today have to move beyond participation at great scale very fast

اما جنبش های امروز، باید تنها به جمع شدن های آنی تکیه نکنن

and figure out how to think together collectively,

و ببین چه جوری میشه به یک همفکری گروهی رسید.

develop strong policy proposals, create consensus,

خط مشی های هدفمند داشته باشند با هم بودن را ایجاد کنن

figure out the political steps and relate them to leverage,

روند سیاسی رو تحلیل کنن و از اون برای تثیر گذاری استفاده کنن.

because all these good intentions and bravery and sacrifice by itself

چرا که این اختراعات و شجاعت و ایثار

are not going to be enough.

به تنهایی کافی نیستند.

And there are many efforts.

تلاش زیادی نیاز دارد.

In New Zealand, a group of young people are developing a platform called Loomio

در زلاند نو، گروهی از جوانان در حال ایجاد پایگاهی به نام لومیو هستند

for participatory decision making at scale.

برای ایجاد قدرت تصمیم گیری گروهی.

In Turkey, 140Journos are holding hack-a-thons

در ترکیه گروه " ۱۴۰ روزنامه گار" در حال ایجاد شبکه رسانه آزاد هستن

so that they support communities as well as citizen journalism.

تا بدین شکل از انجمن ها و روزنامه نگاران شهری حمایت کنن.

In Argentina, an open-source platform called DemocracyOS

در آرژانتین پایگاهی با منایع آزاد به نام "دموکراسی او اس"

is bringing participation to parliaments and political parties.

راه گشای شرکت کنندگان به مجلس و احزاب سیاسی است.

These are all great, and we need more,

همه اینها خوبه، اما کافی نیست

but the answer won't just be better online decision-making,

جواب تنها " تصمیم گیری آنلاین" نیست

because to update democracy, we are going to need to innovate at every level,

برای داشتن دموکراسی، درهمه زمینه ها باید رشد کنیم

from the organizational to the political to the social.

از ساماندهی گرفته تا فعالیت های سیاسی و اجتماعی.

Because to succeed over the long term,

چون برای داشتن "موفقیت دراز مدت"

sometimes you do need tea without sugar

یه وقتها باید در حین استفاده از توییتر

along with your Twitter.

"چای بی قند " رو هم امتحان کنید.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)