Why the "wrong side of the tracks" is usually the east side of cities | Stephen DeBerry

Translator: hassan qodusi Reviewer: Leila Ataei

I came to talk about first principles

آمده‌ام تا درمورد اصول اولیه

and communities that I love --

و جوامعی که دوست‌شان دارم صحبت کنم --

especially East Palo Alto, California,

علی‌الخصوص شرق پالو آلتو، کالیفرنیا،

which is full of amazing people.

که پر است از آدم‌های فوق‌العاده.

It's also a community that's oddly separated

همین‌طور جامعه‌ای هست که به طور تعجب‌انگیزی توسط

by the 101 freeway that runs through Silicon Valley.

آزاد راه ۱۰۱ که به سمت سیلیکون‌ولی می‌رود دو قسمت شده.

On the west side of the freeway in Palo Alto are the "haves,"

در سمت غرب آزاد راه در پالو آلتو «داراها» قرار گرفته‌اند

on just about any dimension you can think of:

در هر ابعادی که فکرش را کنید:

education, income, access to water.

آموزش، درآمد، دسترسی به آب فراوان.

On the east side of the freeway are the "have-nots."

در سمت شرق آزاد راه «ندارها» قرار گرفته‌اند.

And even if you don't know East Palo Alto,

و حتی اگر ندانید شرق پالو آلتو کجاست،

you might know the story of eastside disparity,

احتمالاً داستان نابرابری مناطق شرق و غرب را می‌دانید،

whether it's the separation of the railroad tracks in East Pittsburgh

چه جدایی ریل‌های راه‌آهن در شرق پیتزبورگ باشد

or the Grosse Pointe Gate in East Detroit

چه گراس‌پوینت‌گیت در شرق دیترویت

or East St. Louis, East Oakland, East Philly.

یا شرق سنت‌لوییس، شرق اوکلند، شرق فیلی.

Why is it that communities on the social, economic and environmental margin

چرا اینطور است که جمعیت‌های در حاشیه به لحاظ اجتماعی، اقتصادی و زیست‌محیطی

tend to be on the east sides of places?

اغلب در شرق شهرها قرار می‌گیرند؟

Turns out,

پاسخ،

it's the wind.

باد هست.

If you look at the Earth from the North Pole,

اگر از قطب شمال به زمین نگاه کنید،

you'd see that it rotates counterclockwise.

می‌بینید که باد خلاف ساعت می‌چرخد.

The impact of this

اثر این حرکت

is that the winds in the northern and the southern hemispheres

این است که بادهای نیمکره‌های شمالی و جنوبی

blow in the same direction as the rotation of the Earth --

هنگام چرخش زمین در جهت یکسانی می‌وزند --

to the east.

به سمت شرق.

A way to think about this is:

اینطور می‌توان آن را دید:

imagine you're sitting around a campfire.

تصور کنید دور آتشی در تفرجگاه نشسته‌اید.

You've got to seat 10 people, you've got to keep everyone warm.

ده نفر هستید، و همه باید گرم بمانند.

The question is: Who sits with the smoky wind blowing in their face?

سوال اینجاست: چه کسی جایی می‌نشیند که دود به صورتش بخورد؟

And the answer is:

و پاسخ این است که:

people with less power.

افرادی کم زورتر.

این مثال آتش تفرجگاهی همان چیزی است که در شهرها اتفاق می‌افتد،

This campfire dynamic is what's playing out in cities,

not just in the US, but all around the world:

نه فقط در ایالات متحده، بلکه در سراسر دنیا:

East London; the east side of Paris is this way;

شرق لندن؛ قسمت شرقی پاریس نیز همینطور است؛

East Jerusalem.

شرق بیت‌المقدس.

Even down the street from where we're sitting right now,

حتی همین خیابانی که الان ما در آن نشسته‌ایم،

the marginalized community is East Vancouver.

جامعه‌ی حاشیه‌نشین شرق ونکوور است.

I'm not the only one to notice this.

من تنها کسی نیستم که متوجه این موضوع شده.

I nerded on this hard, for years.

من سخت روی موضوع دقیق شدم، چندین سال.

And I finally found a group of economic historians in the UK

و سرانجام گروهی تاریخی اقتصادی در انگلستان پیدا کردم

who modeled industrial-era smokestack dispersion.

که پراکندگی دودکش‌ها در عصر صنعت را مدل‌سازی کرد.

And they came to the same conclusion mathematically

و با معادلات ریاضی به همان نتیجه‌ای رسیدند

that I'd come to as an anthropologist,

که من انسان‌شناس رسیده بودم.

which is: wind and pollution are driving marginalized communities to the east.

نتیجه که: باد و آلودگی هوا دارند جوامع حاشیه‌ای را به شرق می‌رانند.

The dominant logic of the industrial era

منطق حاکم بر عصر صنعت

is about disparity.

ناظر بر ناهمخوانی است.

ناظر بر داراها و ندارهاست، همان که بخشی از فرهنگ‌ ما شده.

It's about haves and have-nots, and that's become part of our culture.

That's why you know exactly what I'm talking about

برای همین هم شما دقیقاً می‌دانید وقتی می‌گویم یک نفر در

if I tell you someone's from the "wrong side of the tracks."

«سمت اشتباه ریل» زندگی می‌کند راجع به چه چیزی حرف می‌زنم.

That phrase comes from the direction that wind would blow dirty train smoke --

این اصطلاح از جهت وزش بادی می‌آید که دود آلوده‌ی قطار را می‌برد --

to the east, usually.

معمولاً به سمت شرق.

I'm not saying every single community in the east is on the margin,

نمی‌گویم تک تک جوامع شرق شهر در حاشیه هستند،

or every community on the margin is in the east,

یا هر جامعه‌ی حاشیه‌نشینی در شرق شهر است،

but I'm trying to make a bigger point about disparity by design.

اما سعی دارم نکته‌ی بزرگ‌تری راجع به ناهمخوانی ذاتی و طراحی‌شده بگویم.

So if you find yourself talking about any cardinal direction

پس اگر دیدید دارید راجع به هر جهت اصلی حرف می‌زنید

of a freeway, a river, some train tracks,

از یک آزادراه، رودخانه، ریل راه‌آهن،

you're talking about an eastside community.

دارید راجع به جامعه‌ای شرق‌نشین حرف می‌زنید.

Now, the wind is obviously a natural phenomenon.

حاالا، واضح است که باد پدیده‌ای طبیعی است.

But the human design decisions that we make to separate ourselves

اما تصمیمات طراحی‌ که برای جدا کردن خودمان می‌گیریم

is not natural.

طبیعی نیستند.

Consider the fact that every eastside community in the United States

این حقیقت را در نظر بگیرید که هر جامعه‌ی شرق‌نشینی در ایالات متحده

was built during the era of legal segregation.

در دوران تفکیک نژادی ساخته شدند.

We clearly weren't even trying to design for the benefit of everyone,

مشخص هست که حتی سعی هم نداشتیم طراحی‌مان را به سود همه انجام دهیم،

so we ended up dealing with issues like redlining.

پس در نتیجه به معضلاتی از قبیل تبعیض در خدمات‌دهی برخوردیم.

This is where the government literally created maps

جایی که دولت عملاً نقشه‌هایی ترسیم کرد

to tell bankers where they shouldn't lend.

تا به بانکدارها بگوید کجاها نباید وام بدهند.

These are some of those actual maps.

این یکی از آن نقشه‌های واقعی است.

And you'll notice how the red tends to be clustered

و می‌بینید که چطور مناطق قرمز، در سمت شرق شهرها

on the east sides of these cities.

متراکم می‌شوند.

Those financial design decisions became a self-fulfilling prophecy:

آن تصمیم‌های طراحی مالی به پیشگویی خودمحقق‌شده تبدیل شد:

no loans turned into low property tax base

هیچ وامی به مناطق کمتر مالیات دهنده نمی‌رسید

and that bled into worse schools and a less well-prepared workforce,

و این، مدارس بدتر و نیروی کار کم مهارت‌تری خلق کرد،

and -- lo and behold -- lower incomes.

و --چه کار دارید -- درآمدهای کمتر.

It means that you can't qualify for a loan.

که یعنی باز هم برای دریافت وام واجد صلاحیت نیستید.

Just a vicious downward spiral.

تنها گردابی وحشی و پایین کشنده.

And that's just the case with lending.

و این تنها در مورد ارائه‌ وام بود.

We've made similarly sinister design decisions on any number of issues,

ما تصمیم‌های طراحی بدیمن مشابهی در خیلی از مسائل دیگر نیز گرفته‌ایم،

from water infrastructure

برای نمونه زیرساخت‌های آبرسانی

to where we decide to place grocery stores versus liquor stores,

تا جایی که تصمیم گرفتیم فروشگاه‌های زنجیره‌ای را جایگزین آبجوفروشی‌ها کنیم،

or even for whom and how we design and fund technology products.

یا حتی در مورد چگونگی سرمایه‌گذاری و جمعیت هدف در محصولات فناورانه.

Collectively, this list of harms

در کل، این فهرست از آسیب‌ها

is the artifact of our more primitive selves.

نتیجه‌ی کار پیشینیان ما است.

I don't think this is how we'd want to be remembered,

فکر نمی‌کنم خواسته باشیم این طور به یادمان بیاورند،

but this is basically what we've been doing

اما عملاً این کاری بوده که در قرن اخیر

to eastside communities for the last century.

با جوامع شرق‌نشین کرده‌ایم.

The good news is, it doesn't have to be this way.

خبر خوب این هست که، لازم نیست حتماً به این شکل باشد.

We got ourselves into this eastside dilemma

ما خودمان معضل شرق‌نشینی را بوجود آوردیم

through bad design,

با طراحی‌های بد ما،

and so we can get out of it with good design.

بنابراین می‌توانیم با طراحی‌های خوب از آن خلاص شویم.

And I believe the first principle of good design is actually really simple:

و من فکر می‌کنم اولین اصل طراحی خوب خیلی هم ساده است:

we have to start with the commitment to design for the benefit of everyone.

باید از الزام طراحی به نفع همه شروع کنیم.

So, remember the campfire metaphor.

خب، مثال آتش تفرجگاه را یادتان هست.

If we want to benefit everyone, maybe we just sit in a horseshoe,

اگر می‌خواهیم همه بهره‌مند شوند، شاید باید به شکل نعلی بنشینیم،

so nobody gets the smoke in their face.

تا دود به چشم کسی نرود.

I've got to make a note to the gentrifiers,

باید به بسازبفروش‌ها هم خاطر نشان کنم

because the point of this image is not to say

چون منظور این عکس این نیست که بگوید

you get to roll into eastside communities and just move people out of the way,

باید به جوامع شرقی‌نشین بروید و فقط مردم را کنار بزنید،

because you don't.

چون نیازی نیست.

(Applause)

(تشویق)

But the point is,

بلکه منظور این است که،

if you start with this first principle of benefiting everyone,

اگر با این اصل اولیه‌ی بهره‌رسانی به همه شروع کنید،

then elegant solutions may become more obvious than you assume.

آنوقت راه‌ کارهای درخشان واضح‌تر از آنچه فکرش را می‌کردید ظاهر خواهند شد.

What are the elegant solutions to close this gap

راه کارهای درخشان برای بستن شکاف رفاهی بین

between Palo Alto and East Palo Alto in Silicon Valley?

پالو آلتو و شرق پالو آلتو در سیلیکون‌ولی چیست؟

I've got to like the odds of starting with EPA [East Palo Alto].

باید بگم همه چیز از شرق پالوآلتو شروع می‌شود.

It's in the middle of Silicon Valley, the epicenter of innovation

راه‌حل در وسط سیلیکون‌ولی هست، مرکز نوآوری‌ها

and wealth creation.

و خلق ثروت.

If we can solve this problem anywhere, it ought to be here.

اگر این مشکل بخواهد در جایی حل شود، آن مکان همین جا است.

و اگر بتوانیم مشکلات را برای پالو آلتوی شرقی حل کنیم،

And if we can solve the problems for EPA,

we could apply those solutions to other eastside communities.

می‌توانیم از این راه‌ حل‌ها برای جوامع شرق‌نشین دیگر هم استفاده کنیم.

If you think about it, it's actually a massive investment opportunity

اگر در موردش فکر کنید، این درواقع فرصت بزرگ سرمایه‌گذاری است

and an opportunity to drive policy change and philanthropy.

و فرصتی برای تغییر دادن سیاست‌ها و انسان‌دوستی.

But at the core, it's this fundamental design principle,

اما مهمتر از همه، اصل اساسی طراحی است،

this choice of whether we're going to decide to take care of everyone.

این انتخاب که تصمیماتی که می‌گیریم برای رفاه حال همگان باشد.

And it's a choice we can make, loved ones.

و عزیزان، این انتخابی است شدنی.

We've got the capital.

ما سرمایه‌اش را داریم.

We've got technology on our side,

فناوری‌اش نزد ما است،

and it keeps getting better.

و هر روز هم بهتر می‌شود.

We've got some of the best entrepreneurs in the world in this building

ما بعضی از بهترین کارآفرین‌های جهان را همین حالا

and in these communities right now.

در این ساختمان و این جوامع داریم.

But the fundamental question is: What are we designing for?

اما پرسش بنیادی این هست: برای چه چیزی طراحی می‌کنیم؟

More haves and have-nots? More disparity?

داراها و ندارهای بیشتر؟ نابرابری بیشتر؟

Or parity,

یا تساوی،

the choice to come together.

هر دو گزینه موجود است.

Because the reality is, this is not the industrial era.

چون واقعیت این هست که، این عصر صنعت نیست.

We don't live in the era of legal segregation.

ما در عصر قانون‌های ممنوعیت خدمات زندگی نمی‌کنیم.

So the punchline is, there is no wrong side of the tracks.

خب مخلص کلام اینکه، هیچ سمت اشتباه ریلی وجود ندارد.

And all I'm saying is,

و تمام حرفم این است که،

we should design our economy and our communities with that in mind.

باید اقتصاد و جوامع شهری‌مان را با به یاد داشتن آن طراحی کنیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)