Why it's worth listening to people you disagree with | Zachary R. Wood

Translator: Maral Sheikhzadeh Reviewer: Leila Ataei

In 1994,

در سال ۱۹۹۴،

Charles Murray and Richard Herrnstein coauthored "The Bell Curve,"

چارلز موری و ریچارد هرنستاین کتاب " منحنی زنگی" را با هم نوشتند،

an extremely controversial book

کتاب فوق‌العاده بحث‌برانگیزی

which claims that on average,

که ادعا می‌کند به‌طور میانگین،

some races are smarter and more likely to succeed than others.

بعضی نژادها باهوش‌ترند و احتمال موفقیت‌شان بیشتر از سایرین است.

Murray and Herrnstein also suggest

موری و هرنستاین همچنین پیشنهاد کردند

that a lack of critical intelligence explains the prominence of violent crime

که کمبود هوش انتقادی علت شیوع جنایت‌های خشونت‌آمیز

in poor African-American communities.

در جوامع آفریقایی-آمریکایی فقیر است.

But Charles Murray and Richard Herrnstein are not the only people who think this.

اما چارلز موری و ریچارد هرنستاین تنها کسانی نیستند که اینگونه فکر می‌کنند.

In 2012,

در سال ۲۰۱۲،

a writer, journalist and political commentator named John Derbyshire

یک نویسنده، روزنامه‌نگار و مفسر سیاسی بنام جان دربی‌شیر

wrote an article that was supposed to be a non-black version of the talk

مقاله‌ای نوشت که قرار بود نسخه غیر-سیاه این صحبت باشد

که امروز بسیاری از والدین سیاهپوست معتقدند باید آن را به فرزندانشان بدهند:

that many black parents feel they have to give their kids today:

advice on how to stay safe.

توصیه‌هایی درباره اینکه چگونه امن بمانند.

In it, he offered suggestions such as:

او در این مقاله پیشنهاداتی داد از جمله:

"Do not attend events likely to draw a lot of blacks,"

«در رویدادهایی که تعداد زیادی سیاهپوست را جذب می‌کنند شرکت نکنید،»

"Stay out of heavily black neighborhoods"

«از محله‌هایی که جمعیت سیاهپوست زیادی دارند اجتناب کنید»

and "Do not act the Good Samaritan to blacks in distress."

و «برای سیاه‌های در بحران نقش همشهری خوب را بازی نکنید.»

And yet, in 2016, I invited John Derbyshire

و با این حال، در سال ۲۰۱۶، من جان دربی‌شیر

as well as Charles Murray

و همینطور چارلز موری را دعوت کردم

to speak at my school,

تا در مدرسه‌ام سخنرانی کنند،

knowing full well that I would be giving them a platform and attention

و خوب می‌دانستم که برای آنها فضا و مخاطبینی را برای ایده‌هایی

for ideas that I despised and rejected.

فراهم می‌کردم که از آنها بیزار بودم و رد می‌کردم.

But this is just a further evolution

اما این فقط قدمی در جهت تکامل

of a journey of uncomfortable learning throughout my life.

در مسیر ناآسوده‌ی یادگیری در سراسر زندگی من است.

When I was 10 years old, my mother was diagnosed with schizophrenia,

وقتی ده سالم بود، مادرم متبلا به اسکیزوفرنی شخیص داده شد،

a mental illness characterized by mood swings and paranoid delusions.

بیماری روانی که مشخصه‌اش نوسانات خلقی و توهمات پارانوید است.

Throughout my life, my mother's rage would turn our small house

در سراسر زندگی‌ام، خشم مادرم خانه کوچک‌مان را تبدیل به

into a minefield.

میدان مین کرده بود.

Yet, though I feared her rage on a daily basis,

اگرچه من از خشم او همیشه می‌ترسیدم،

I also learned so much from her.

اما چیزهای زیادی هم از او یاد گرفتم.

Our relationship was complicated and challenging,

رابطه ما پیچیده و پرچالش بود،

and at the age of 14, it was decided that I needed to live apart from her.

و در چهارده سالگی، تصمیم‌گیری شد که باید از او جدا زندگی کنم.

But over the years,

اما در طول سال‌ها

I've come to appreciate some of the important lessons

من توانستم قدر بعضی از درس‌های مهمی که

my mother taught me about life.

مادرم درباره زندگی به من یاد داد را بفهمم.

She was the first person who spoke to me about learning from the other side.

او اولین نفری بود که در مورد یادگیری نقطه‌نظرهای مخالف با من صحبت کرد.

And she, like me, was born and raised

و او، مثل من در خانواده‌ای متعهد به

جناح لیبرال دموکرات‌ها به دنیا آمده و بزرگ شده بود.

in a family of committed liberal democrats.

Yet, she encouraged me to see the world and the issues our world faces

با این حال، او مرا تشویق می‌کرد تا دنیا و مسائلی که دنیا با آن روبرو است

as complex, controversial and ever-changing.

را پیچیده، بحث برانگیز و دائماً در حال تغییر ببینم.

One day, I came across the phrase "affirmative action"

یک روز، در کتابی که در حال خواندنش بودم با عبارت

in a book I was reading.

«اقدام مخالف تبعیض» مواجه شدم.

And when I asked her what the term meant,

و وقتی از مادرم معنی آن را پرسیدم،

she spent what felt like an hour

او چیزی حدود یک ساعت گذاشت تا

giving me a thorough and thoughtful explanation

توضیح کامل و فکرشده‌ای بمن بدهد

that would make sense to a small child.

که توسط یک بچه کوچک قابل فهم باشد.

She even made the topic sound at least as interesting

او حتی موضوع را تاحدی جالب طرح کرد که

as any of my professors have.

هریک از استادهای من ممکن بود طرح کنند.

She explained the many reasons why people of various political views

دلایل متعددی را توضیح داد که چرا افرادی با نگرش‌های سیاسی متنوع

challenge and support affirmative action,

از اقدامات مخالف تبعیض حمایت و یا آنها را به چالش می‌کشند،

stressing that, while she strongly supported it herself,

با تاکید بر اینکه، خود او به شدت از آن حمایت می‌کند،

it was important for me to view the issue as a controversial one

می‌خواست من آن را به عنوان یک موضوع غیرقطعی و قابل بحث ببینم

with a long history,

که تاریخچه‌ای طولانی،

a questionable future

آینده‌ای مشکوک و

and a host of complicating factors.

عوامل تاثیرگذار پیچیده‌ای دارد.

While affirmative action can increase the presence of minorities

با اینکه یک اقدام مخالف تبعیض می‌تواند حضور اقلیت‌ها را در موسسات

at elite educational institutions,

آموزشی نخبگان افزایش بدهد،

she felt that it could also disadvantage hardworking people of different races

او احساس می‌کرد این می‌تواند به زیان افراد پرتلاش نژادهای مختلف از

from more affluent backgrounds.

پیش‌زمینه‌های متمول‌تر باشد.

My mom wanted me to understand

مادرم می‌خواست که بفهمم

that I should never just write off opinions

من هرگز نباید نظراتی که دوست ندارم یا

that I disagreed with or disliked,

مخالف نظر خودم هستند را بلافاصله حذف کنم،

because there was always something to learn from the perspectives of others,

چون همیشه چیزی در نقطه‌نظر دیگران برای یاد گرفتن وجود دارد،

even when doing so might be difficult.

حتی اگر انجام این کار خیلی دشوار باشد.

But life at home with my mom

اما زندگی در خانه با مادرم

was not the only aspect of my journey that has been formative and uncomfortable.

تنها جنبه سازنده و ناخوشایند مسیرم نبود.

In fourth grade, she decided that I should attend a private school

در کلاس چهارم، او تصمیم گرفت من به مدرسه خصوصی بروم

in order to receive the best education possible.

تا بهترین آموزش ممکن را داشته باشم.

As a black student attending predominantly white private schools,

به‌عنوان یک دانش‌آموز سیاهپوست در یک مدرسه خصوصی عمدتاً سفید پوست،

I've encountered attitudes and behaviors that reflected racial stereotypes.

من با رفتارها و نگرش‌های نژاد پرستانه‌ کلیشه‌ای مواجه می‌شدم.

Several of my friends' parents assumed within minutes of meeting me

بسیاری از والدین دوستانم در همان دقایق اولیه ملاقات با من

that my best skill was playing basketball.

فرض می‌کردند بهترین مهارتم بسکتبال است.

And it really upset me to think that my race made it harder for them

و این واقعاً ناراحتم می‌کرد که نژادم باعث می‌شد تا آنها به سختی مرا

to see me as a student who loved reading, writing and speaking.

دانش‌آموزی ببینند که خواندن، نوشتن و صحبت کردن را دوست دارد.

Experiences like this motivated me to work tirelessly

تجاربی مانند این به من انگیزه داد تا تلاش زیادی بکنم

to disprove what I knew people had assumed.

و پیش‌فرض‌های اشتباه مردم را از بین ببرم.

My mother even said that, in order to put my best foot forward,

مادرم حتی می‌گفت، برای اینکه نهایت تلاشم را کرده باشم،

I had to be patient, alert and excruciatingly well-mannered.

باید صبور، هوشیار و به شدت خوش-منش باشم.

To prove that I belonged, I had to show poise and confidence,

برای اینکه ثابت کنم من مثل بقیه‌ام، باید وقار و اعتماد به نفسم را نشان می‌دادم

the ability to speak well and listen closely.

یعنی هم خوب صحبت می‌کردم و هم با دقت گوش می‌دادم.

Only then would my peers see that I deserved to be there

تنها در آن صورت همکلاسی‌هایم می‌فهمیدند که من هم به اندازه آنها

as much as they did.

استحقاق آنجا بودن را دارم.

Despite this racial stereotyping and the discomfort I often felt,

علی‌رغم کلیشه های نژاد پرستانه و ناراحتی‌ای که اغلب حس می‌کردم

the learning I gained from other aspects of being at an elite private school

آموزه‌هایی که من درباره جنبه‌های دیگر زندگی در یک مدرسه خصوصی برگزیده کسب کردم

were incredibly valuable.

بسیار با ارزش بودند.

I was encouraged by my teachers to explore my curiosity,

من توسط معلم‌هایم تشویق می‌شدم تا کنجکاوی‌‌هایم را دنبال کنم،

to challenge myself in new ways

تا به روش‌های جدیدی خودم را به چالش بکشم

and to deepen my understanding of subjects that fascinated me the most.

و فهم عمیق‌تری نسبت به موضوعاتی که مرا جذب می کرد پیدا کنم.

And going to college was the next step.

و رفتن به کالج گام بعدی بود.

I was excited to take my intellectual drive and interest in the world of ideas

من از اینکه سطح فکری و علاقه‌ام به دنیای ایده‌ها را به سطح جدیدی برسانم

to the next level.

هیجان زده بودم.

I was eager to engage in lively debate with peers and professors

مشتاق بودم تا در بحث‌های پرشور با همکلاسی‌ها و استادانم و همچنین

and with outside speakers;

با سخنرانان خارجی شرکت کنم،

to listen, to learn and gain a deeper understanding of myself

تا بشنوم، یاد بگیرم، و درک عمیق‌تری از

and of others.

خودم و دیگران پیدا کنم.

While I was fortunate to meet peers and professors

اگرچه من خوش‌شانس بودم که همکلاسی‌ها و

who were interested in doing the same thing,

استادانی داشتم که در این مورد مثل من بودند

my desire to engage with difficult ideas was also met with resistance.

میل من به درگیر ایده‌های دشوار شدن با مقاومت هم روبرو می‌شد.

To prepare myself to engage with controversy in the real world,

برای اینکه خودم را برای بحث کردن در دنیای واقعی آماده کنم،

I joined a group that brought controversial speakers to campus.

به گروهی پیوستم که سخنرانان مباحثه‌گر را به دانشکده دعوت می‌کرد.

But many people fiercely opposed this group,

اما افراد بسیاری با این گروه مخالفت شدید داشتند،

and I received significant pushback

و به این خاطر من بازخورد منفی زیادی از دانشجویان،

from students, faculty and my administration.

استادان و مدیران دانشگاه دریافت کردم.

For many, it was difficult to see

بسیاری از آنها نمی‌توانستند بپذیرند که

how bringing controversial speakers to campus could be valuable,

آوردن سخنرانان مباحثه‌گر به دانشگاه می‌تواند ارزشمند باشد،

when they caused harm.

درحالی که باعث آسیب می‌شود.

And it was disappointing to me facing personal attacks,

و این برای من مایه تأسف بود که با حمله‌های شخصی روبرو شوم،

having my administration cancel speakers

مدیریت سخنرانی‌ها را کنسل کند

and hearing my intentions distorted by those around me.

و نیت و قصد من توسط اطرافیانم تحریف شود.

My work also hurt the feelings of many,

این کار من همچنین احساسات افراد زیادی را آزرد،

and I understood that.

و من متوجه این شدم.

Of course, no one likes being offended,

البته هیچکس دوست ندارد ناراحت شود،

and I certainly don't like hearing controversial speakers

و قطعاً من هم دوست ندارم به حرف‌های سخنرانان مباحثه‌گر درباره اینکه

argue that feminism has become a war against men

فمینیسم تبدیل به جنگی علیه مردان شده است گوش بدهم

or that blacks have lower IQs than whites.

یا اینکه ضریب هوشی سیاه پوستها از سفیدپوست‌ها کمتر است.

I also understand

همچنین فهمیدم که

that some people have experienced traumatic experiences in their lives.

برخی افراد بحران‌هایی را در زندگی تجربه کرده‌اند.

And for some, listening to offensive views

و برای برخی از آنها، گوش دادن به نقطه نظرهای ناراحت کننده

can be like reliving the very traumas that they've worked so hard to overcome.

میتواند مثل زنده کردن همان بحران‌هایی باشد که سخت تلاش کرده‌اند از آنها عبور کنند.

Many argue that by giving these people a platform,

بسیاری معتقدند که با دادن سکوی سخنرانی به این افراد،

you're doing more harm than good,

شما بیش از آنکه سود برسانید آسیب می‌زنید

and I'm reminded of this every time I listen to these points of view

و هر بار که به این نقطه‌نظرها گوش می‌دهم این به من تذکر داده می‌شود

and feel my stomach turn.

و حالم را دگرگون می‌کند.

Yet, tuning out opposing viewpoints doesn't make them go away,

با این وجود، نشنیدن نقطه‌نظرهای مخالف آنها را از بین نمی‌برد،

because millions of people agree with them.

چون میلیون‌ها نفر با آنها موافقند.

In order to understand the potential of society

به منظور فهمیدن پتانسیل جامعه

to progress forward,

برای پیشرفت رو به جلو،

we need to understand the counterforces.

ما باید نیروهای مخالف را نیز بشناسیم.

By engaging with controversial and offensive ideas,

با به چالش کشیدن ایده‌های مخالف و آزاردهنده،

I believe that we can find common ground,

من معتقدم که می‌توانیم به درک مشترکی دست پیدا کنیم،

if not with the speakers themselves,

حتی اگر این درک مشترک با خود سخنران‌ها نباشد،

then with the audiences they may attract or indoctrinate.

حداقل با مخاطبینی که آنها جذب و متقاعد می‌کنند خواهد بود.

Through engaging, I believe that we may reach a better understanding,

من معتقدم که از طریق به چالش کشیدن، ما می‌تونیم به شناخت بهتری برسیم،

a deeper understanding,

به یک درک عمیق‌تر،

of our own beliefs

از باورهای خودمان

and preserve the ability to solve problems,

و قدرت‌مان در حل مسائل را حفظ کنیم،

which we can't do if we don't talk to each other

که اگر باهم صحبت نکنیم این قدرت را نداریم،

and make an effort to be good listeners.

و تلاش کنیم تا شنوندگان خوبی باشیم.

But soon after I announced

اما بعد از اینکه اعلام کردم

that John Derbyshire would be speaking on campus,

جان دربی‌شیر در دانشگاه سخنرانی خواهد کرد،

student backlash erupted on social media.

واکنش‌های دانشجویان در شبکه‌های اجتماعی فوران کرد.

The tide of resistance, in fact, was so intense,

مقاومت افراد آنقدر شدید بود

that my college president rescinded the invitation.

که رئیس دانشکده دعوت را لغو کرد.

I was deeply disappointed by this because, as I saw it,

من از این موضوع بسیار ناراحت شدم، چون آن طور که من آن را می‌دیدم،

there would be nothing that any of my peers or I could do

هیچ کاری از دست من یا هیچ‌ یک از همکارهایم بر نمی‌آمد

to silence someone who agreed with him

تا کسی که با او موافق بود را ساکت کنیم

in the office environment of our future employers.

در محل کار آینده‌مان.

I look out at what's happening on college campuses,

من به آنچه در محیط کالج‌ها اتفاق می‌افتد توجه می‌کنم

and I see the anger.

و عصبانیت را می‌بینم.

And I get it.

و آن را درک می‌کنم.

But what I wish I could tell people is that it's worth the discomfort,

اما چیزی که دوست داشتم به مردم می‌گفتم این بود که همه اینها به ناراحتی‌اش می‌ارزد،

it's worth listening,

ارزش شنیدن را دارد،

and that we're stronger, not weaker, because of it.

و ما بخاطرش قوی‌تر هستیم، نه ضعیف‌تر.

When I think about my experiences with uncomfortable learning,

وقتی من به تجربه یادگیری‌های ناراحت کننده‌ام فکر می‌کنم،

and I reflect upon them,

و بر روی آنها عمیق می‌شوم،

I've found that it's been very difficult to change the values

متوجه شده‌ام که تغییر ارزش‌های جامعه فکری‌

of the intellectual community that I've been a part of.

که من بخشی از آن بوده‌ام بسیار دشوار است.

But I do feel a sense of hope

اما من احساسی از امید دارم

when I think about the individual interactions that I've been able to have

وقتی به تعاملات فردیی فکر می‌کنم که توانستم داشته باشم

with students who both support the work that I'm doing

هم با دانش‌جویانی که از آنچه انجام می‌دهم حمایت می‌کنند و هم آنها

and who feel challenged by it and who do not support it.

که حس به چالش کشیده شدن توسط آن را دارند و از آن حمایت نمی‌کنند.

What I've found is that,

آنچه فهمیدم این است که،

while it can be difficult to change the values of a community,

اگرچه به سختی می‌توان ارزش‌های یک جامعه را تغییر داد،

we can gain a lot from individual interactions.

اما ما می‌توانیم ارزش زیادی از تعاملات فردی کسب کنیم.

While I didn't get to engage with John Derbyshire

با اینکه من قرار نبود با جان دربی‌شیر وارد چالش شوم

due to my president's disinvitation,

بخاطر پس گرفتن دعوت او توسط مدیرم،

I was able to have dinner with Charles Murray before his talk.

من توانستم با چارلز موری قبل از سخنرانی‌اش شام بخورم.

I knew the conversation would be difficult.

می‌دانستم که این مکالمه‌ای دشوار خواهد بود.

And I didn't expect it to be pleasant.

و انتظار نداشتم خوشایند هم باشد.

But it was cordial, and I did gain a deeper understanding of his arguments.

اما آن گفتگویی دوستانه بود و من درک عمیق‌تری از استدلال او پیدا کردم.

I found that he, like me, believed in creating a more just society.

فهمیدم که او هم مثل من معتقد به ساختن جامعه‌ای عادلانه‌تر بود.

The thing is, his understanding of what justice entailed

نکته اینجا بود که، درک او از آنچه عدالت در بر داشت

was very different from my own.

بسیار متفاوت از نگاه من بود.

The way in which he wanted to understand the issue,

روشی که او می‌خواست این موضوع را بفهمد،

the way in which he wanted to approach the issue of inequality

روشی که می‌خواست با موضوع نابرابری روبرو شود

also differed from my own.

هم از روش من متفاوت بود.

And I found that his understanding of issues like welfare

و من فهمیدم که درک او از موضوعاتی مثل رفاه

and affirmative action

و رفتار مخالف تبعیض

was tied and deeply rooted

بسیار عمیقاً مربوط است به

in his understanding of various libertarian and conservative beliefs,

شناخت او از باورهای محافظه‌کارانه و آزادی‌گرایانه‌ی متعددی،

what diminishes and increases their presence in our society.

و آنچه حضور آنها را در جامعه زیاد یا کم می‌کند.

While he expressed his viewpoints eloquently,

با اینکه او نقطه نظرهایش را با فصاحت بیان کرد،

I remained thoroughly unconvinced.

من اصلاً متقاعد نشدم.

But I did walk away with a deeper understanding.

اما با درک عمیق‌تری از آن موضوع گذشتم.

It's my belief

این باور من است

that to achieve progress in the face of adversity,

که برای پیشرفت در برابر آنچه مخالفش هستیم،

we need a genuine commitment

ما نیاز به تعهدی واقعی داریم

to gaining a deeper understanding of humanity.

به اینکه درکی عمیق‌تر از انسانیت پیدا کنیم.

I'd like to see a world with more leaders

من مایلم دنیایی با رهبرانی بیشتر ببینم

who are familiar with the depths of the views

که با نقطه‌نظرهای افرادی که

of those they deeply disagree with,

عمیقاً با آنها مخالفند آشنا هستند،

so that they can understand the nuances of everyone they're representing.

تا درنتیجه بتوانند تفاوت‌های ریز همه افرادی که نماینده‌شان هستند را بشناسند.

I see this as an ongoing process involving constant learning,

من این را یک فرآیند دائمی که شامل یادگیری همیشگی است می‌دانم،

and I'm confident that I'll be able to add value down the line

و مطمئنم که من در این مسیر می‌توانم ارزشی ایجاد کنم

if I continue building empathy and understanding

اگر به ساختن درک و تفاهم از طریق

through engaging with unfamiliar perspectives.

تعامل داشتن با نقطه‌نظرهای ناآشنا ادامه دهم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)