Tracee Ellis Ross: A woman's fury holds lifetimes of wisdom | TED

Translator: Anahita Fathipour Reviewer: Leila Ataei

So, I have a friend.

خب، من دوستی دارم.

She's an actress, she's in her 60s.

که بازیگر است، و ۶۰ و اندی سن دارد

She's super bright,

بسیار باهوش است،

badass,

یاغی،

emotionally intelligent.

و با هوش عاطفی بالا.

And a couple of days before Christmas, she was at the post office.

چند روز قبل از کریسمس در اداره پست بود.

It was really crowded, as it is around the holidays,

آنجا بسیار شلوغ بود، معمولا نزدیک تعطیلات اینطور می‌شود،

and she was filling out some forms

و داشت چند فرم را پر می‌کرد

and she was really focused.

و حسابی تمرکز کرده بود.

And out of nowhere, someone moved her out of the way --

که ناگهان یک نفر او را هل داد و کنار زد

just physically put their hands on her and moved her out of the way.

یعنی بطور فیزیکی او را گرفت و کنارش زد.

He apparently needed something that she was blocking,

گویا چیزی که لازم داشت دوستم سر راهش ایستاده بود،

so he moved her.

دوستم را هل داد کنار،

Maybe he had said something to her, maybe he didn't, she didn't hear it ...

شاید به دوستم چیزی گفته بود، شاید هم نه، چیزی نشنیده بود.

Either way, she was focused, she was filling out the form.

در هر حال او تمرکز کرده بود و داشت فرمش را پر می‌کرد.

And the next thing you know, there were hands on her,

و بعد متوجه دستهایی می‌شود که روی او هستند،

and she was being moved out of the way.

و اینکه از سر راه کنار زده می‌شود.

He then got what he was reaching for,

بعد آن مرد چیزی که دنبالش بود را پیدا کرد،

whatever she was blocking,

هرچیزی که دوستم در مقابلش ایستاده بود،

and went on his merry way.

و بسراغ کار خودش رفت.

She said that she was shocked at first --

دوستم گفت که در ابتدا بسیار شوکه بود،

yeah.

بله.

And then a fury rose up in her that she could not explain:

بعد خشمی در او بالا آمد که نمی‌توانست توضیحش بدهد:

not annoyance,

آزردگی نبود،

not frustration,

ناامیدی نبود،

but "fury" was the word that she used.

ولی «خشم» کلمه‌ای بود که استفاده کرد.

And she went on to say,

و ادامه داد:

"I mean, I wanted to get physical.

« یعنی می‌خواستم بزنمش.

I don't know -- I was furious.

نمیدانم -- خیلی خشمگین بودم.

And I don't know why.

و نمی‌دانم چرا.

I mean, he didn't hit me.

منظورم این است که او من رو نزد،

He didn't hurt me,

صدمه‌ای به من نزد،

he didn't violate me.

دست درازی نکرد.

He moved me,

حرکتم داد،

and I wanted to hurt him,

و من می‌خواستم به او صدمه بزنم،

or at the very least,

یا حداقل

run after him and yell in his face."

دنبالش بروم و در صورتش داد بزنم.»

So later, I was left pondering this fury,

خب بعدها من به این «خشم» فکر کردم،

and looking for an explanation as to why, even in her telling of it,

و بدنبال توضیحی بودم که چرا حتی وقتی او تعریف می‌کرد،

I felt fury, too,

من هم خشمگین شدم،

and why this was a word and a feeling that I was hearing a lot about lately.

و چرا این کلمه و احساسی بود که این‌ روزها راجع بهش زیاد می‌شنوم.

I feel like this is the point in the room

احساس می‌کنم اینجا نقطه‌ایست

where all the men are getting a little bit uncomfortable.

که مردهای سالن کمی مضطرب می‌شوند

(Laughter)

(خنده)

It's OK.

مشکلی ندارد

Stay with me.

با من باشید

This fury is something that I have been chomping on

این خشم چیزی است که من با آن دست و پنجه نرم می‌کردم

since the last US presidential election.

بعد از آخرین انتخابات ریاست جمهوری آمریکا.

And it seems that many women have.

و بنظر می‌رسد برای بسیاری زنان هم همینطور بوده.

This fury was not my friend's alone.

این خشم تنها برای دوست من نبود.

Her fury was ignited

خشم او نشأت گرفته از

by lifetimes of men helping themselves to women's bodies

دورانهای متوالی‌ است که مردان با بدن زنان هرکاری کردند

without consent.

بدون رضایت آنها.

There's a culture of men helping themselves to women,

فرهنگی هست که مردان با زنان هر رفتاری بکنند

and in this case,

و در این مورد،

in a seemingly innocuous way,

در عمل به ظاهر بی‌ضرری،

where a woman's body is like a saltshaker:

که بدن زن اینجا انگار یک نمکدان است:

"Get out of the way so I can get to the fries" --

« برو کنار تا من چیپسم را بردارم »

(Laughter)

(خنده)

to the most egregious,

تا موارد بسیار فجیع،

violent

خشن

and horrific situations.

و وحشتناکی.

I imagine that some of you are wondering what the connection is

تصور می‌کنم برخی از شما فکر می‌کنید ارتباط این دو در چیست

between the innocuous and the horrific,

بین بی‌ضرر و وحشتناک،

two things that seem to be on opposite ends of the spectrum.

بنظر می‌آید اینها در دو سوی مقابل طیف باشند.

Well, the common thread is the spectrum.

خب، تهدید مشترک، خود طیف است.

The innocuous makes space for the horrific.

بی‌ضرر راه را برای وحشتناک باز می‌کند.

And women have to live with the effects of both

و زنان باید با هر دو دست و پنجه نرم کنند

and everything in between.

و همه چیز بینابین آنها.

Fellas,

آقایان،

can you imagine you're just on your phone,

می‌توانید تصور کنید که با گوشیتان مشغولید

and someone walks up to you and just takes it out of your hand?

و کسی به سمت شما می‌آید و آنرا مستقیما از دست شما می‌گیرد؟

And they're like, "OK dude, I don't know why you're getting so upset,

و بعد بگوید، «خیلی خب، نمی‌دونم چرا اینقدر عصبانی می‌شی،

I want to make a phone call.

می‌خوام یک زنگ بزنم.

I'm going to give it back to you as soon as I'm done.

به محض اینکه صحبتم تمام شد پسش می‌دم.

Whatever."

حالا هر چی»

And then imagine if someone takes that cell phone out of your hands --

و بعد تصور کنید که آن شخص آن گوشی را از دست شما هی بگیرد

I don't know -- once a day,

نمی‌دانم - یکبار در روز

twice a day,

دوبار در روز

random times.

یا هرچند بار.

And the explanation is,

و توضیح این است که،

"Yeah, well, I mean, you got a fancy case,"

« خب، کاور گوشیت خیلی شیکه،»

or "You shouldn't have taken it out of your pocket,"

یا « نباید از جیبت درش می‌آوردی،»

or "Yep. Yeah.

یا « خب آره،

That's just the way it is."

همینی که هست. »

But somehow, no one ever talks about the person who took the cell phone.

ولی به هر دلیلی، هیچکس راجع به کسی که تلفن را از دست شما می‌گیرد صحبتی نمی‌کند.

Overly simplified, I get it,

شاید خیلی ساده‌اش کردم، متوجهم

but you see where I'm going.

ولی متوجه می‌شوید که چه می‌گویم.

Men are so used to helping themselves, that it's like ...

مردها آنقدر به این عادت کرده‌اند که انگار

they can't help themselves.

کاملا عادی شده است.

And not because men are fundamentally less moral,

نه بخاطر اینکه مردها ذاتا موجودات اخلاقی نیستند،

but because this is a very big blind spot for most men.

بلکه برای اینکه این نقطه کور بزرگی است برای بسیاری از مردها.

When someone helps themselves to a woman,

وقتی کسی کاری آزاردهنده با یک زن می‌کند،

it not only triggers discomfort and distress,

این نه تنها ناراحتی و پریشانی بوجود می‌آورد

but the unspoken experiences of our mothers' lives,

بلکه تجربه‌های ناگفته زندگی مادران ما،

sisters' lives

خواهران ما،

and generations of women before us.

و نسلهای زنان قبل ما را تداعی می‌کند.

That's lifetimes of women dealing with men

که سالهای سال است زنان بامردان دست و پنجه نرم می‌کنند

who assume they know better for us than we know for ourselves,

مردانی که فکر می‌کنند برای ما بهتر از ما می‌دانند،

being the property of husbands,

با بودن دارایی شوهر،

landowners,

صاحبان ملک،

and having old, white men tell us the fate of our lady parts;

و اینکه مردان پیر سفیدپوست به ما بگویند که با بدنمان چه کنیم،

lifetimes of having our bodies used for love and objects of desire,

و سالهای سالی که از بدن ما برای عشق و وسیله خوش‌گذرانی استفاده شده،

instead of bodies that we get to wield and use as we choose;

بجای بدنهایی که ما تصمیم بگیریم چطور از آن استفاده کنیم.

و سالهای سالی که حتی اگر از روی قوانین آنها عمل بکنیم یا نه

lifetimes of knowing that whether we play by their rules or not,

we still have to tolerate harassment,

باید آزار و اذیت را تحمل کنیم،

assault

حمله

and even worse;

و حتی بدتر،

lifetimes of our bodies being used as property that can be hit and hurt,

سالهایی که بدن ما بعنوان دارایی استفاده شده و مورد ضرب و صدمه بوده

manipulated and moved

دستکاری شده

and like objects that are not deserving of respect;

و مانند اشیاءی که شایسته احترام نیستند.

lifetimes of not being able to express the anger of our bodies.

سالهایی که در آن ناتوانیم خشم بدنمان را ابراز کنیم.

It's no wonder we feel this fury.

تعجبی ندارد که این خشم را حس میکنیم.

And if you add in the history of race --

و اگر تاریخ نژادی را هم اضافه کنیم،

which is a whole other talk --

-- که کلا سخنرانی دیگری است --

it gets exponentially more complicated.

بطور نمایی پیچیده‌تر می‌شود.

وقتی زنان توسط مردان بدرفتاری می‌بینند ما شروع به توجیه می‌کنیم

When women get manhandled, we start to rationalize,

try to figure out the ways that it was --

سعی میکنیم راههایی پیدا کنیم که این

"It was probably our fault.

« شاید تقصیر ما بوده.

You know what? He probably said something, and I didn't hear him.

شاید او چیزی گفت که من نشنیدم.

من زیادی حساسیت نشان می‌دهم.

I'm just overreacting.

I'm totally overreacting."

من واقعا زیادی حساس شدم.

No.

نه.

No.

نه.

No.

نه.

No, no, no, no, no.

نه، نه، نه، نه، نه.

Women have been trained to think that we are overreacting

زنان تربیت شده‌اند که فکر کنند زیادی حساسیت نشان می‌دهند

or that we're being too sensitive or unreasonable.

و یا اینکه زیادی حساسیم یا غیرمنطقی هستیم.

We try to make sense of nonsense,

ما سعی میکنیم توجیه ناپذیر را توجیه کنیم.

and we swallow the furious feelings.

و عصبانیت را قورت می‌دهیم.

We try to put them into some hidden place in our minds,

سعی می‌کنیم آنرا در جایی در ذهنمان پنهان کنیم،

but they don't go away.

ولی آنها جایی نمی‌روند.

That fury sits deep inside as we practice our smiles --

آن خشم در اعماق ما می‌نشیند وقتی لبخندمان را تمرین می‌کنیم --

(Giggling) "Yes, of course" --

(ریزخند) «بله، همینطوره» --

and try to be pleasant.

و سعی می‌کنیم دوست‌داشتنی باشیم

"I know --" (Giggling) "Yes, yes, of course,"

«... آره میدونم» (ریزخند) «بله، بله، همینطوره،»

because apparently, women aren't supposed to get angry.

چون ظاهرا زنان قرار نیست عصبانی شوند.

That fury that my friend felt holds centuries

آن خشمی که دوست من احساس کرد

در خود قرنها ناتوانی از رویارویی مستقیم و ابراز خشم از بی‌انصافی

of never being able to directly address or express our indignation,

our frustration

نا‌امیدی

and our rage.

و خروش را در بر دارد

When someone thinks they can help themselves to our bodies,

وقتی کسی فکر می‌کند که می‌تواند با بدن ما هرکاری بکند

it not only ignites the current fury,

این نه تنها خشم حال را جرقه می‌زند،

but it lights up the past.

بلکه گذشته را هم شعله‌ور می‌کند.

What seems like a benign moment at the post office

چیزی که بنظر یک لحظه بی‌خطر در پستخانه است

is actually an anger grenade.

درواقع یک دینامیت خشم است.

Well,

خب،

kaboom!

بوووم!

Today, the global collection of women's experiences

امروز، مجموع جهانی تجربه‌های زنان

can no longer be ignored.

دیگر قابل نادیده گرفتن نیست.

Time's up on thinking that we're overreacting

وقت آن گذشته که فکر کنیم زیادی حساسیت نشان می‌دهیم

or "This is just the way it is."

و یا «همینی که هست.»

Time's up on women being held responsible

وقت آن گذشته که زنان مسئول شناخته شوند

for men's bad behavior.

برای رفتار بد مردها.

It is men's responsibility to change men's bad behavior.

این مسئولیت مردان است که رفتار بدشان را اصلاح کنند.

(Applause)

(تشویق)

Our culture is shifting,

فرهنگ ما در حال تغییر است،

and it's time.

و حالا موقع این رسیده است.

So my fellow women

پس زنان همراه من

and our gentle men,

و مردان متشخص ما،

as we are here together within this particular window

حالا که ما اینجا با هم هستیم در این بازه خاص

of this large-scale movement towards women's equality,

در این حرکت اجتماعی بزرگ در جهت برابری زنان،

and as we envision a future that does not yet exist,

و حالا که ما آینده را متصور می‌شویم که هنوز وجود ندارد،

we both have different invitations.

ما هر دو دعوتنامه‌‌‌های متفاوتی داریم.

Men,

آقایان،

I call you in as allies,

من شما را بعنوان همکار دعوت می‌کنم،

as we work together towards change.

حالا که باهم بسمت تغییر می‌رویم.

May you be accountable and self-reflective,

امیدوارم که مسئولیت‌پذیر و خودآگاه باشید،

compassionate and open.

دلسوز و باز باشید.

May you ask how you can support a woman and be of service to change.

امیدوارم بپرسید چطور می‌توانید از یک زن حمایت کنید و خدمتی در راه تغییر بدهید.

And may you get help if you need it.

و امیدوارم کمک بگیرید وقتی که نیازش دارید.

And women,

و خانم‌‌ها،

I encourage you

دعوتتان می‌کنم

to acknowledge your fury.

متوجه خشم خود باشید.

Give it language.

به آن زبان و صدا بدهید.

Share it in safe places of identification

آنرا در مکانهای امن همدل مطرح کنید

and in safe ways.

و به روشهای صحیح.

Your fury is not something to be afraid of.

خشم شما چیزی نیست که از آن بترسید.

It holds lifetimes of wisdom.

یک عمر حکمت در آن است.

Let it breathe

بگذارید نفس بکشد.

و به آن گوش کنید.

and listen.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)