The gender-fluid history of the Philippines | France Villarta

Translator: Mahshad Jonaidi Reviewer: Mahshid Moballegh Nasery

I was an eight-year-old kid in the mid-1990s.

در اواسط دهه‌ی ۱۹۹۰ من یک بچه‌ی هشت ساله بودم.

I grew up in southern Philippines.

در جنوب فیلیپین بزرگ شدم.

در آن سن شما به اندازه‌ی کافی جوان هستید

At that age, you're young enough to be oblivious

که نسبت چیزی که جامعه از هر کدام‌مان می‌خواهد بی‌توجه باشید.

about what society expects from each of us

but old enough to be aware of what's going on around you.

ولی آنقدر بزرگ هستید که بدانید دوروبرتان چه اتفاق می‌افتد.

We lived in a one-bedroom house,

ما در یک خانه‌ی یک خوابه زندگی می‌کردیم،

all five of us.

هر پنج نفرمان.

Our house was amongst clusters of houses

خانه‌ی ما بین انبوهی از خانه‌ها بود،

made mostly of wood and corrugated metal sheets.

که عمدتا از چوب و ورقه‌های فلزی ساخته شده‌ بودند.

These houses were built very close to each other

این خانه‌ها خیلی نزدیک- به هم ساخته شده‌ بودند.

along unpaved roads.

در جاده‌های آسفالت نشده.

There was little to no expectation of privacy.

بدون هیچ انتظاری از حریم خصوصی.

Whenever an argument broke out next door,

هرموقع که در خانه‌ی همسایه دعوایی شروع می‌شد،

you heard it all.

همه‌اش را می‌شنیدید.

Or, if there was a little ... something something going on --

یا اگر که مسایل، بسیارخصوصی بود،

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

you would probably hear that, too.

احتمالا آن را هم می‌شنیدید.

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

Like any other kid, I learned what a family looked like.

مثل هر بچه‌ی دیگری، متوجه شدم خانواده باید چه شکلی باشد.

It was a man, a woman, plus a child or children.

یک مرد بود، یک خانم، به‌علاوه‌ی یک یا چند بچه.

But I also learned it wasn't always that way.

ولی این را هم متوجه شدم که همیشه این‌شکلی نبوده.

There were other combinations that worked just as well.

ترکیب‌های دیگری هم بوده‌اند، که به همین اندازه خوب بودند.

There was this family of three who lived down the street.

یک خانواده‌ی سه نفره بود که در انتهای خیابان زندگی می‌کردند.

The lady of the house was called Lenie.

خانم خانه، نامش لنی بود.

Lenie had long black hair, often in a ponytail,

لنی موهای بلند مشکی داشت، که اغلب دم اسبی بودند،

and manicured nails.

و ناخن‌های مانیکور شده.

She always went out with a little makeup on

همیشه با کمی آرایش،

and her signature red lipstick.

و رژ قرمزاش بیرون می‌رفت.

Lenie's other half, I don't remember much about him

همسر لنی، خیلی از او به یاد ندارم.

except that he had a thing for white sleeveless shirts

جز اینکه علاقه‌ی خاصی به پیراهن‌های بدون آستین سفید

and gold chains around his neck.

و زنجیرهای طلا دور گردنش داشت.

Their daughter was a couple years younger than me.

دخترشان چندسالی از من کوچک‌تر بود.

Now, everybody in the village knew Lenie.

خب، همه در روستا لنی را می‌شناختند.

She owned and ran what was the most popular beauty salon

او صاحب معروف‌ترین آرایشگاه بود، و آنجا را می‌گرداند.

in our side of town.

در آن سمت شهر که ما بودیم.

Every time their family would walk down the roads,

هرموقع که آنها در جاده قدم می‌گذاشتند،

they would always be greeted with smiles

همیشه با لبخند از آن‌ها استقبال می‌شد.

and occasionally stopped for a little chitchat.

و گهگاهی هم برای یک صحبت دوستانه‌ی کوتاه می‌ایستادند.

Now, the interesting thing about Lenie

و حالا نکته جالب درباره‌ی لنی

is that she also happened to be a transgender woman.

این است که او اتفاقا یک خانم تغییرجنسیتی هم بود.

She exemplified one of the Philippines' long-standing stories

او مثالی بود برای یکی از دیرینه‌ترین داستان‌ها

about gender diversity.

درباره‌ی تفاوت جنسیتی.

Lenie was proof that oftentimes we think of something as strange

لنی اثبات این موضوع بود، که ما اغلب فکر می‌کنیم چیزی عجیب است،

only because we're not familiar with it,

فقط بخاطر اینکه با آن آشنا نیستیم.

or we haven't taken enough time to try and understand.

یا وقت کافی برای تلاش‌کردن و فهمیدن نگذاشتیم.

In most cultures around the world,

در بیشتر فرهنگ‌های دنیا،

gender is this man-woman dichotomy.

جنیست این دوگانگیِ زن و مرد است.

It's this immovable, nonnegotiable, distinct classes of individuals.

این چیز ثابت، غیر قابل بحث، طبقات متمایز از افراد است.

We assign characteristics and expectations

ما مشخصات و انتظارات را تعیین می‌کنیم

the moment a person's biological sex is determined.

لحظه‌ای که جنسیت بیولوژیکی افراد مشخص می‌شود.

But not all cultures are like that.

ولی همه‌ی فرهنگ‌ها این شکلی نیستند.

Not all cultures are as rigid.

همه‌ی فرهنگ‌ها انقدر سفت و سخت نیستند.

Many cultures don't look at genitalia primarily

خیلی از فرهنگ‌ها به اندام‌های جنسی افراد،

as basis for gender construction,

به عنوان پایه‌ای برای ساختن جنسیت نگاه نمی‌کنند.

and some communities in North America, Africa, the Indian subcontinent

و برخی از جامعه‌ها در آمریکای شمالی، آفریقا، شبه‌قاره‌ی هند،

and the Pacific Islands, including the Philippines,

و جزیره‌های اقیانوس آرام از جمله فیلیپین،

have a long history of cultural permissiveness

سابقه‌ی طولانی در فرهنگ مجازبودن،

and accommodation of gender variances.

و تطبیق اختلاف‌های جنسیت‌ی دارد.

همانطور که ممکن است بدانید،

As you may know,

the people of the Philippines were under Spanish rule for over 300 years.

مردم فیلیپین، بیشتر از ۳۰۰ سال، تحت سلطه‌ی اسپانیا بودند.

That's from 1565 to 1898.

از ۱۵۶۵ تا ۱۸۹۸.

This explains why everyday Filipino conversations

این توضیح می‌دهد که چرا صحبت‌های روزانه‌ی فیلیپینی‌ها،

are peppered with Spanish words

با کلمه‌های اسپانیایی، ترکیپ شده‌اند،

and why so many of our last names, including mine, sound very Spanish.

و چرا خیلی از نام‌های خانوادگی ما، از جمله مال من، خیلی اسپانیایی بنظر می‌رسد

This also explains the firmly entrenched influence of Catholicism.

همچنین تأثیر جدی و تثبیت شده‌ی مذهب کاتولیک را توضیح می‌دهد.

But precolonial Philippine societies,

اما جوامع قبل از استعمار فیلیپین،

they were mostly animists.

بیشتر آنیمیست(زنده انگار) بودند.

They believed all things had a distinct spiritual essence:

آن‌ها باور داشتند همه چیز، ماهیت معنوی متمایز دارد:

plants, animals, rocks, rivers, places.

گیاهان، حیوانات، سنگ‌ها، رودها، مکان‌ها.

Power resided in the spirit.

قدرت مستقر در روح.

Whoever was able to harness that spiritual power was highly revered.

هر کس که می‌توانست آن قدرت را تحت فرمان خودش بگیرد، مورد احترام قرار می‌گرفت.

Now, scholars who have studied the Spanish colonial archives

حالا، پژوهشگرهایی که بایگانی- استمعاری اسپانیا را مطالعه کرده‌اند،

also tell us that these early societies were largely egalitarian.

همچنین به ما می‌گویند که این جوامع اولیه، تا حد زیادی برابری‌طلب بوده‌اند.

Men did not necessarily have an advantage over women.

مردها لزوما برتری‌ای بر زن‌ها نداشته‌اند.

Wives were treated as companions, not slaves.

با زن‌ها مانند همراه رفتار می‌شد، نه برده.

And family contracts were not done without their presence and approval.

و قراردادهای خانوادگی بدون حضور و تأیید آن‌ها صورت نمی‌گرفت.

In some ways, women had the upper hand.

در بعضی موارد، زن‌ها قدرت بیشتری داشتند.

A woman could divorce her husband and own property under her own name,

یک زن می‌توانست از همسرش طلاق بگیرد و مالکیت دارایی‌ها را برای خودش داشته‌باشد.

which she kept even after marriage.

که بعد از ازدواج هم نگهش می‌داشت.

She had the prerogative to have a baby or not

او این حق انتخاب را داشت که بچه داشته باشد یا نه.

and then decide the baby's name.

و همین‌طور اسم بچه را انتخاب کند.

But the real key to the power of the precolonial Filipino woman

ولی کلید اصلی برای قدرت یک زن فیلیپیینی پیش از استعمار،

was in her role as "babaylan,"

نقش او به عنوان «بابیلن» بود،

a collective term for shamans of various ethnic groups.

اصطلاح جمعی برای شامان‎‌ها از اقوام مختلف.

They were the community healers,

آن‌ها شفادهندگان جامعه بودند.

specialists in herbal and divine lore.

متخصصانی در گیاه‌شناسی و افسانه‌های الهی.

آن‌ها نوزادان را به دنیا می‌آوردند

They delivered babies

and communicated with the spirit world.

و با ارواح ارتباط برقرار می‌کردند.

They performed exorcisms

آن‌ها جن‌گیری می‌کردند

and occasionally, and in defense of their community,

و گهگاهی و برای دفاع از جامعه‌شان،

they kicked some ass.

حساب بعضی‌ها را می‌رسیدند.

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

And while the babaylan was a female role,

و در حالی که بابیلن نقش زنانه بود،

there were also, in fact, male practitioners in the spiritual realm.

در واقع، همچنین، مردان شاغل در حوزه‌ی معنوی هم وجود داشتند.

Reports from early Spanish chroniclers contain several references

گزارشاتی از وقایع‌نگاران اولیه‌ی اسپانانیی شامل چند منبع است

to male shamans who did not conform to normative Western masculine standards.

به مردان شامان که از استانداردهای- هنجاری مردان غربی، پیروی نمی‌کردند.

They cross-dressed

لباس‌های زنانه می‌پوشیدند

and appeared effeminate

با ویژگی‌های زنانه

or sexually ambiguous.

یا ویژگی‌های مبهم جنسیتی ظاهر می‌شدند.

A Jesuit missionary named Francisco Alcina

یک مبلغ عیسوی به نام فرانسیسکو آلسینا

said that one man he believed to be a shaman

گفت:« آن مرد که فکر می‌کرد یک شامان است،

was "so effeminate

خیلی ویژگی‌های زنانه داشت

that in every way he was more a woman than a man.

که از هر نظر او بیشتر زن بود تا مرد.

All the things the women did

تمام کارهایی که زن‌ها انجام می‌داند،

he performed,

او انجام می‌داد،

such as weaving blankets,

مثل پتوبافی،

sewing clothes and making pots.

دوختن لباس و ساختن دیگ.

He danced also like they did,

او حتی مثل آن‌ها می‌رقصید،

never like a man,

نه مثل یک مرد،

whose dance is different.

که رقصش متفاوت است.

In all, he appeared more a woman than a man."

در کل، بیشتر مثل زن‌ها بود تا مردها.»

Well, any other juicy details in the colonial archives?

خب، جزئیات جذاب دیگری در بایگانی استعمار هست؟

فکر می‌کردم هیچ وقت نمی‌پرسید؟

Thought you'd never ask.

(Laughter)

(خنده‌ی حضار)

As you may have deduced by now,

همانطور که ممکن است تا به الان متوجه شده‌باشید،

the manner in which these precolonial societies conducted themselves

روشی که این جوامع- قبل از استعمار اجرا می‌کرند،

didn't go over so well.

خیلی خوب پیش نرفت.

All the free-loving, gender-variant-permitting,

همه‌ی آن عشق آزاد، اجازه‌ی جنسیت آزاد،

gender equality wokeness

آگاهی از برابری جنسیت

clashed viciously with the European sensibilities at the time,

درگیری نادرستی با حساسیت‌های اروپایی آن زمان داشت.

so much so that the Spanish missionaries spent the next 300 years

به حدی که مبلغان اسپانیایی ۳۰۰ سال بعد را،

trying to enforce their two-sex, two-gender model.

به تلاش برای از پیش بردن مدل دو-جنسیتی خود صرف کردند.

Many Spanish friars also thought that the cross-dressing babaylan

خیلی از راهبان اسپانیایی همچنین فکر می‌کردند، مبدل پوشی بابیلن‌ها،

were either celibates like themselves

یا مثل خودشان مجرد بودند،

or had deficient or malformed genitals.

یا ناهنجاری اندام تناسلی داشتند.

But this was pure speculation.

ولی این حدس و گمان محض بود.

Documents compiled between 1679 and 1685, called "The Bolinao Manuscript,"

اسناد نسخه خطی بولیینائو که بین سال‌های ۱۶۷۹ و ۱۶۸۵ تنظیم شده‌اند،

mentions male shamans marrying women.

این را ذکر می‌کند که شامان‌های مرد با خانم‌ها ازدواج می‌کنند.

The Boxer Codex, circa 1590,

کد باکسر حدود سال ۱۵۹۰،

provide clues on the nature of the male babaylan sexuality.

سرنخ‌هایی از طبیعت جنسیت بابیلن مرد می‌دهد

It says, "Ordinarily they dress as women,

می‌گوید:«معمولا شبیه زنان لباس می‌پوشند،

act like prudes

با احتیاط رفتار می‌کنند،

and are so effeminate

و خیلی ویژگی‌های زنانه دارند

that one who does not know them would believe they are women.

که کسی که آن‌ها را نمی‌شناسد، فکر می‌کند که آن‌ها زن هستند.

Almost all are impotent for the reproductive act,

تقریبا همه‌شان برای عمل تولیدمثل ناتوانند،

and thus they marry other males and sleep with them as man and wife

و بنابراین با مردان دیگر ازدواج می‌کنند و با آن‌ها مانند زن و شوهر هم‌خواب می‌شوند

and have carnal knowledge."

و جماع دارند.»

Carnal knowledge, of course, meaning sex.

جماع، به معنای رابطه‌ی جنسی.

Now, there's an ongoing debate in contemporary society

حالا، یک بحث ادامه‌دار در جامعه‌های معاصر وجود دارد

about what constitutes gender and how it should be defined.

درباره‌ی آنچه جنسیت را تشکیل می‌دهد و چگونه تعریف می‌شود.

My country is no exception.

کشور من هم مستثنی نیست.

Some countries like Australia, New Zealand, Pakistan, Nepal and Canada

بعضی از کشورها مثل استرالیا، نیوزلند، پاکستان، نپال و کانادا

have begun introducing nonbinary options in their legal documents,

معرفی گزینه‌های غیرباینری را در اسناد قانونی‌شان آغاز کرده‌اند.

such as their passports and their permanent resident cards.

مثل گذرنامه‌هاشان و کارت‌های اقامت دائمی‌شان.

In all these discussions about gender,

در همه‌ی این بحث‌های درباره‌ی جنسیت،

I think it's important to keep in mind

فکر می‌کنم مهم است که در ذهن داشته باشیم،

that the prevailing notions of man and woman as static genders

که تصور غالب از زن و مرد به عنوان جنسیت‌های ثابت

anchored strictly on biological sex

کاملا وابسته به جنسیت بیولوژیکی

are social constructs.

و ساختار اجتماعی است.

In my people's case, this social construct is an imposition.

در رابطه با مردم من، این ساختار اجتماعی تحمیل است.

It was hammered into their heads over hundreds of years

به اجبار سال‌ها این را به آنها یاد داده‌اند.

until they were convinced that their way of thinking was erroneous.

تا اینکه آنها قانع شدند که روش فکری آنها غلط بوده.

But the good thing about social constructs

ولی نکته‌ی خوب در مورد ساختارهای اجتماعی

is they can be reconstructed

این است که می‌توان آنها را دوباره ایجاد کرد،

to fit a time and age.

به طوری که با زمان و عصرشان هماهنگ باشند.

They can be reconstructed

می‌تواند دوباره طوری ایجاد شوند،

to respond to communities that are becoming more diverse.

که بتوانند پاسخگوی جوامعی که متنوع‌تر هستند باشند.

And they can be reconstructed

و می‌تواند دوباره ایجاد شوند،

for a world that's starting to realize

برای دنیایی که دارد متوجه می‌شود

we have so much to gain from learning and working through our differences.

که ما حالا حالاها کار داریم تا از تفاوت‌ها یاد بگیریم و با آنها کنار بیایم.

When I think about this subject,

وقتی درباره‌ی این موضوع فکر می‌کنم،

I think about the Filipino people

درباره‌ی مردم فیلیپینی فکر می‌کنم

and an almost forgotten but important legacy

و درباره‌ی یک میراث فراموش شده ولی مهم

of gender equality and inclusivity.

از برابری و فراگیری جنسیتی.

I think about lovers who were some of the gentlest souls I had known

درباره‌ی عشاقی فکر می‌کنم که از آرام‌ترین و نجیب‌ترین انسان‌هایی بودند که می‌شناختم

but could not be fully open.

که نمی‌توانستند کاملا خودشان باشند.

I think about people who have made an impact in my life,

درباره‌ی آدم‌هایی فکر می‌کنم که روی زندگی من تآثیر گذاشتند،

who showed me that integrity, kindness and strength of character

که به من نشان دادند، صداقت، مهربان و شخصیت قوی

are far better measures of judgment,

مقیاس‌های خیلی بهتری برای قضاوت هستند.

far better than things that are beyond a person's control

خیلی بهتر از چیزهایی که از کنترل فرد خارج‌اند.

such as their skin color, their age

مثل رنگ پوستشان، سنشان

or their gender.

یا جنسیتشان.

As I stand here today, on the shoulders of people like Lenie,

حالا که اینجا هستم، درحالی که راه افرادی مثل لنی را ادامه می‌دهم،

I feel incredibly grateful for all who have come before me,

بسیار قدردانم از همه‌ی کسانی که قبل از من آمدند،

the ones courageous enough to put themselves out there,

آن‌هایی که به اندازه‌ی کافی جرئت داشتند، که خودشان را قربانی کنند،

who lived a life that was theirs

آن‌هایی که زندگی خودشان را کردند

and in the process, made it a little easier for us to live our lives now.

و در طی مسیر، شرایط را کمی آسان کردند که ما هم زندگی خودمان را بکنیم و لذت ببریم.

Because being yourself is revolutionary.

چرا که، اینکه خودت باشی، انقلابی است.

And to anyone reeling from forces trying to knock you down

و خطاب به همه کسانی که رنج می‌کشید از تحمیل‌هایی که شما را پایین می‌کشد

and cram you into these neat little boxes people have decided for you:

و شما را در این شرایط مرتب و منظمی که مردم برای شما تصمیم گرفته‌اند، جا می‌کنند.

don't break.

ناامید نشید.

I see you.

من می‌بینمتان.

My ancestors see you.

گذشتگان من شما را می‌بینند.

Their blood runs through me as they run through so many of us.

خون آن‌ها در من جریان دارد، همان‌طوری که در خیلی از ماها جریان دارد.

You are valid, and you deserve rights and recognition

شما ارزشمند هستید و سزاوار حقوق و توجه‌.

just like everyone else.

درست مثل هرکس دیگر.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)