Feras Fayyad: The real-life superheroes helping Syrian refugees | TED Fellows

Translator: Leila Ataei Reviewer: Masoud Motamedifar

[SHAPE YOUR FUTURE]

[آینده‌تان را شکل دهید]

Society has a set of stories it tells itself

اجتماع مجموعه‌ای از داستانهایی را دارد که به خودش درباره

about who refugees are and what they look like.

این که پناهجوها که هستند و چه شکلی هستند می‌گوید.

But let me tell you a different story.

اما بگذارید داستان متفاوتی را بگویم.

My story.

داستان من.

I'm a filmmaker and a refugee

من فیلمساز هستم و پناهجو از

from a small village in northern Syria.

روستایی کوچک در شمال سوریه.

In our village, growing up, there was no stable electricity supply.

در ده ما، وقتی بچه بودم، وضعیت تامین برق ثابت نبود.

We spend most of our nights around gas lanterns

بیشتر شبها دور چراغ نفتی می‌نشستیم و

and told stories about Syrian mythological superbeings

قصه‌هایی درباره ابر-موجودات اسطوره‌ای تعریف می‌کردیم که

that protected the vulnerable.

از ضعیف‌ها حمایت می‌کردند.

I was a boy who loved the stories of superheroes.

پسری بودم که عاشق ابرقهرمانها بود.

But later on, these stories shifted to tales of heroes

اما بعدا، این داستانها به قصه‌های قهرمانانی تغییر کرد که

that my family has to face under the Assad dictatorship.

تحت حکومت دیکتاتوری اسد خانواده‌ام باید با آنها مواجه می‌شد.

One of my uncles was killed under torture.

یکی از عموهایم زیر شکنجه کشته شد.

My father had to burn his books before they were even published

پدرم باید کتابهایش را حتی پیش از منتشر شدنشان می‌سوزاند تا

in order to protect us from the regime.

تا از ما در برابر رژیم محافظت کند.

He burned his dreams along with his books.

او رویاهایش را همراه با کتابهایش سوزاند.

These stories must not be forgotten,

این داستانها نباید فراموش شوند،

my parents insisted.

والدینم اصرار داشتند.

The stories stopped being a pastime.

داستانها دیگر برای وقت گذراندن نبودند.

It became a form of resistance.

شکلی از مقاومت شدند.

I studied filmmaking and focused on documentaries.

من فیلمسازی خواندم و روی مستندسازی تمرکز کردم.

Documentary filmmaking, you see, became my way of resistance.

مستند ساختن شد شیوه من برای مقاومت کردن.

I documented stories of Syrians who opposed the Assad regime,

دلستانهای کسانی که علیه رژیم اسد بودند را مستند کردم.

in 2011, when the revolution started.

در ۲۰۱۱، وقتی انقلاب شروع شد.

I was arrested, tortured

دستگیر، شکنجه و مورد

and sexually assaulted.

آزار جنسی قرار گرفتم.

When I was released, I left Syria.

وقتی آزاد شدم، سوریه را ترک کردم.

I was traumatized

دچار شوک روانی بودم و

and tried to end my life.

سعی کردم به زندگی‌ام خاتمه دهم.

My wife stood by me and helped me hang onto life.

همسرم کنارم ایستاد و کمک کرد به زندگی بچسبم.

But as a result, I stopped making films.

اما در نتیجه آن، از فیلم ساختن دست کشیدم.

Despite my arrest and torture,

علی‌رغم دستگیری و شکنجه شدنم،

I took many risks in order to see my family.

خطرهای زیادی کردم تا خانواده‌ام را ببینم.

So a year later, when the Assad regime lost control of the north of Syria,

بنابراین وقتی یک سال بعد، رژیم اسد کنترل شمال سوریه را از دست داد،

I was able to visit my hometown.

توانستم از زادگاهم دیدن کنم.

There, I met many inspiring Syrians,

آنجا، سوری‌های الهام‌بخش زیادی را دیدم،

real life superheroes who stayed behind to save lives.

ابرقهرمانهای زندگی واقعی که برای نجات جان آدمها آنجا ماندند.

I was captivated by how genuine they were.

شیفته عمق واقعی بودنشان شدم.

Without planning, I took out my camera and started filming,

بدون طرح‌ریزی، دوربینم را برداشتم و شروع به فیلم گرفتن کردم،

I felt inspired.

احساس کردم که به من الهام شده.

These real-life superheroes saved the filmmaker in me.

این ابر قهرمانان دنیای واقعی فیلم‌ساز در من را نجات دادند.

Khalid was one of the heroes in my first feature film,

خالد یکی از قهرمانها در نخستین فیلم بلندم بود،

"Last Men in Aleppo."

«آخرین مردان در حلب.»

Khaled was a simple man who dreamed to be a firefighter,

خالد مردی ساده بود که رویای آتش‌نشان شدن را داشت،

but he couldn't follow his dream.

اما نمی‌توانست رویایش را دنبال کند.

So he worked as a house painter.

بنابراین به عنوان نقاش خانه کار می‌کرد.

When the war destroyed his city, he found his calling.

وقتی جنگ شهرش را نابود کرد، رسالتش را پیدا کرد.

He joined the White Helmets,

به کلاه سفیدها پیوست،

a group of Syrian volunteers who formed a civil defense organization

گروهی از دواطلبان سوری که یک سازمان دفاعی مدنی را تشکیل دادند تا

to rescue civilians from their bombed homes.

شهروندان را از خانه‌های بمباران شده‌شان نجات دهند.

Khalid saved hundreds of lives.

خالد جان صدها انسان را نجات داد.

While doing that, he died as a hero.

در حال انجام این کار، مثل یک قهرمان مرد.

The second hero is Dr. Amani Ballour,

قهرمان دوم دکتر امانی بالور است،

whose story I told in my second film, “The Cave.”

داستانش را در فیلم دوم خود، «غار» تعریف کردم.

It's a story of an extraordinary woman

داستان زنی خارق العاده‌ست که

who founded an underground hospital in eastern Ghouta.

بیمارستانی زیرزمینی را در غوطه خاوری دایر کرد.

She treated injured children, victims of atrocities,

او کودکان مجروح، قربانیان خشونتها را مداوا می‌کرد،

while bombs fell around them.

در حالیکه بمبها اطرافشان آوار می‌شد.

As a female scientist,

به عنوان یک دانشمند زن،

she defied sexism and patriarchy

جنسیت‌گرایی و مردسالاری را شکست داد تا

to save civilians who suffered two attacks with chemical weapons.

شهروندانی را که دچار دو حمله شیمیایی قرار گرفته بودند نجات دهد.

And then there are the two superheroes who saved my own life.

و سپس دو ابرقهرمانی هستند که جان خود من را نجات دادند.

Khalil Ma'touq and Anwar al-Bunni.

خلیل معتوق و انور ال بونی.

They are the lawyers who took up my case

وکلایی هستند که پرونده‌ام را قبول کردند و

and got me out of the most notorious torture facilities in Damascus.

من را از بدترین شکنجه‌گاه‌های دمشق بیرون آوردند.

While Anwar now is in Germany, fighting for justice for Syrian refugees,

الان که انور الان در آلمان است، مشغول نبرد برای عدالت برای پناهجویان سوری است،

Khalil was arrested in 2012 because of his work.

خلیل در ۲۰۱۲ بخاطر کارش دستگیر شد.

We don't know anything about him

از سرنوشتش بی‌خبریم چون

because the Syrian regime continues to deny his arrest,

رژیم سوریه دستیگری‌اش را همچنان تکذیب می‌کند،

but his work is not in vain.

اما کارش بیهوده نبود.

It's for Khalil I faced my torturer in Germany.

بخاطر خلیل است که با شکنجه‌گرم در آلمان رو در رو شدم.

In June 2020 I gave my testimony

در ژوئن ۲۰۲۰ در نخستین دادگاه

at the first trial on Syrian state of torture

دولت شکنجه‌ سوری نزد یک دادگاه آلمانی

before a German court in Koblenz.

در کوبلنز شهادت دادم.

It is for Amani and Khalid

بخاطر امانی و خالد است که

I'm still the filmmaker today.

هنوز امروز فیلم‌ساز هستم.

They inspired me to create a new cinematic universe of superheroes,

آنها الهام‌بخش من شدند تا یک جهان جدید سینمایی از ابر قهرمانها بر مبنای

based on their quest to end injustice.

جستجویشان برای پایان دادن بی‌عدالتی را خلق کنم.

Creating this cinematic universe has not been an easy journey.

خلق این جهان سینمایی سفری آسان نبود.

It's been a brutal struggle

تلاشی بی‌رحمانه علیه

against racism and discrimination in the film industry,

نژادپرستی و تبعیض در صعت فیلم بود،

an industry dominated by people who think they know how the audience,

صنعتی که تحت سیطره افرادی است که فکر می‌کنند مخاطب خود را می‌شناسند،

how you want a film about Syrians to be,

این که می‌خواهید فیلم راجع به سوری‌ها چطور باشد،

how you want superheroes or refugees to look.

این که ابرقهرمانها یا پناه‌‌جوها چطور دیده شوند.

But refugees look just like me.

اما پناهجوها درست شبیه من هستند.

These refugees were superheroes

این پناهجویان که کلیشه‌ها و وضع موجود را

who defied the status quo and stereotype.

به چالش کشیدند ابر قهرمان هستند.

So I will not stop. I owe it to them.

بنابراین دست نخواهم کشید. این را به آنها بدهکارم.

I owe it to my daughter, the young refugee child.

من این را به دخترم که یک کودک پناهجوی کم سن است بدهکارم.

To tell the stories of superheros

برای گفتن داستانهای ابرقهرمانهایی که

who look just like her.

درست مثل او هستند.

For her, I will continue to resist.

بخاطر او، به مقاومت ادامه خواهم داد.

Thank you.

متشکرم.