The genius behind some of the world's most famous buildings | Renzo Piano

Translator: Maryam Manzoori Reviewer: sadegh zabihi

Architecture is amazing, for sure.

معماری بدون شک فوق‌العاده است.

It's amazing because it's art.

فوق‌العاده است چون هنر است.

But you know, it's a very funny kind of art.

اما می‌دانید، نوع خیلی بامزه‌ای از هنر است.

It's an art at the frontier between art and science.

هنریست در مرز میان هنر و علم.

It's fed by ...

از سوی

by real life, every day.

زندگی واقعی، هر روزه، تغذیه می‌شود.

It's driven by force of necessity.

قوه الزام هدایتش می‌کند.

Quite amazing, quite amazing.

بسیار حیرت‌آور. بسیار حیرت‌آور.

And the life of the architect is also amazing.

و زندگی معمار نیز فوق‌العاده است.

You know, as an architect, at 10 o’clock in the morning,

می‌دانید، به عنوان یک معمار، ساعت ده صبح

you need to be a poet, for sure.

باید بدون شک شاعر باشید.

But at 11,

اما ساعت ۱۱

you must become a humanist,

باید انسانگرا باشید،

otherwise you'd lose your direction.

در غیر اینصورت مسیرتان را گم می‌کنید.

And at noon, you absolutely need to be a builder.

و ظهر، باید حتما یک سازنده باشید.

You need to be able to make a building,

باید بتوانید ساختمان بسازید.

because architecture, at the end, is the art of making buildings.

چرا که معماری، در نهایت، هنر ساختن بناهاست.

Architecture is the art of making shelter for human beings.

معماری هنر ساختن سرپناه برای انسان است.

Period.

همین و بس.

And this is not easy at all.

و این به هیچ وجه ساده نیست.

It's amazing.

فوق‌العاده است.

Look at this.

به این نگاه کنید.

Here we are in London,

اینجا لندن است،

at the top of the Shard of Glass.

در نوک برج شارد است.

This is a building we completed a few years ago.

این ساختمانیست که چند سال پیش تکمیل شد.

Those people are well-trained workers,

این افراد، کارگرانی ماهر اند.

and they are assembling the top piece of the tower.

و دارند قطعه نوک برج را کارمی‌گذارند.

Well, they look like rock climbers.

شبیه کوهنوردها هستند.

They are.

کوهنوردند.

I mean, they are defying the force of gravity,

یعنی، دارند به نیروی جاذبه غلبه می‌کنند.

like building does, by the way.

همان کاری که ساختمانها می‌کنند.

We got 30 of those people --

۳۰ نفر از این کارگران ماهر داشتیم،

actually, on that site, we got more than 1,400 people,

در واقع، در محل ساختمان، ۱۴۰۰ کارگر داشتیم،

coming from 60 different nationalities.

از ۶۰ ملیت مختلف.

You know, this is a miracle. It's a miracle.

این معجزه است، معجزه است.

To put together 1,400 people,

گردهم آوردن ۱۴۰۰ نفر

coming from such different places, is a miracle.

از ملیت‌ها و کشورهای مختلف، معجزه است.

Sites are miracles.

مکانهای احداث ساختمان معجزه است.

This is another one.

این یکی دیگرست.

Let's talk about construction.

از عملیات احداث بگویم.

Adventure, it's adventure in real life,

ماجراجویی، این کار ماجراجویی در زندگی واقعیست،

not adventure in spirit.

و نه روحیه ماجراجویی.

This guy there is a deepwater diver.

این مرد یک غواص آبهای عمیق است.

From rock climbers to deepwater divers.

از کوهنوردی رسیدیم به غواصی غمیق.

This is in Berlin.

اینجا برلین است.

After the fall of the Wall in '89,

پس از ریختن دیوار برلین درسال ۱۹۸۹،

we built this building, connecting East Berlin to West Berlin,

این ساختمان را که برلین شرقی و غربی را پیوند می‌دهد

in Potsdamer Platz.

در پستدامر پلاتز ساختیم.

We got on that project almost 5,000 people.

در آن پروژه حدود ۵۰۰۰ نفر کار می‌کردند.

Almost 5,000 people.

تقریبا ۵۰۰۰ نفر.

And this is another site in Japan,

و این یکی محل احداث سازه‌ای دیگر در ژاپن است،

building the Kansai Airport.

احداث فرودگاه کانسای.

Again, all the rock climbers, Japanese ones.

باز هم، صخره‌نوردها اینجا هستند، از ژاپن.

You know, making buildings together

می‌دانید، ساختن ساختمان

is the best way to create a sense of cooperation.

بهترین راه خلق حس همکاریست.

The sense of pride -- pride is essential.

حس غرور، غرور ضروریست.

But, you know, construction, of course,

اما، می‌دانید، ساختن، البته،

is one of the reasons why architecture is amazing.

یکی از دلایل فوق‌العاده بودن معماریست.

But there is another one, that is maybe even more amazing.

اما دلیل دیگری هم هست، که شاید عالی‌تر باشد.

Because architecture is the art

چرا که معماری

of making shelter for communities,

هنر ساختن سرپناه برای گروه‌های مردمیست،

not just for individuals --

نه فقط اشخاص--

communities and society at large.

بلکه گروه‌ها و به طور کلی جامعه.

And society is never the same.

و جامعه هرگز یکسان نمی‌ماند.

The world keeps changing.

جهان مدام در حال تغییر است.

And changes are difficult to swallow by people.

و پذیرفتن تغییرات برای مردم دشوار است.

And architecture is a mirror of those changes.

و معماری آینه این تغییرات است.

Architecture is the built expression of those changes.

معماری بیان ساخته‌شده از این تغییرات است.

So, this is why it is so difficult,

بنابراین، از همین روست که دشوار است،

because those changes create adventure.

چرا که آن تغییرات ماجرا خلق می‌کنند.

They create adventure, and architecture is adventure.

آنها ماجرا درست میکنند و معماری خودش ماجراست.

This is the Centre Georges Pompidou in Paris,

این مرکز ژرژ پامپیدو در پاریس است.

a long time ago.

خیلی وقت پبیش.

That was back in time, '77.

در سال ۷۷ (میلادی).

This was a spaceship landing in the middle of Paris.

سفینه‌ای بود که در وسط پاریس فرود آمده بود.

Together with my friend in adventure, Richard Rogers,

در این ماجرا، همراه با دوستم ریچارد راجرز،

we were, at the time, young bad boys.

آن زمان، جوانهای شیطانی بودیم.

Young, bad boys.

جوانهای شیطان.

(Laughter)

(خنده حضار)

It was really only a few years after May '68.

چند سال بیشتر از ماه مه ۶۸ نگذشته بود.

So it was a rebellion, pure rebellion.

کار ما، عصیان بود، عصیان خالص.

The idea was to make

ایده اولیه اثبات این بود که

the proof that cultural buildings should not be intimidating.

ساختمان‌های فرهنگی نباید هراس‌انگیز باشند.

They should create a sense of curiosity.

باید حسی از کنجکاوی برانگیزند.

This is the way to create a cultural place.

این راه خلق یک مکان فرهنگی است.

Curiosity is the beginning of a cultural attitude.

کنجکاوی آغاز یک نگرش فرهنگیست.

And there's a piazza there, you can see that piazza.

و آنجا یک میدان است، می‌توانید آن را ببینید.

And a piazza is the beginning of urban life.

و میدان شروع زندگی شهریست.

A piazza is the place where people meet.

میدان جاییست که مردم همدیگر را می‌بینند.

And they mix experience.

و تجربه‌هایشان مخلوط می‌شود.

And they mix ages.

از هر سن‌وسالی.

And, you know, in some way,

و می‌دانید، می‌شود گفت

you create the essence of the city.

عصاره شهررا درست می‌کنید.

And since then, we made, in the office, so many other places for people.

از آن زمان، ما در دفتر کارمان مکان‌های دیگری را برای مردم درست کردیم.

Here, in Rome, is a concert hall.

اینجا یک سالن موسیقی در رم است.

Another place for people.

یک جای دیگر برای مردم.

This building inside is actually designed by the sound, you can see.

داخل این بنا، همانطوری که می‌بینید با صدا طراحی شده.

It's flirting with sound.

با صدا دلربایی می‌کند.

And this is the Kansai Airport,

و این فرودگاه کانسای است.

in Japan.

در ژاپن.

To make a building, sometimes you need to make an island,

گاهی برای ساخت یک بنا، مجبورید جزیره درست کنید.

and we made the island.

و ما آن جزیره را درست کردیم.

The building is more than one mile long.

این ساختمان بیش از یک و نیم کیلومتر طول دارد.

It looks like an immense glider, landing on the ground.

شبیه یک گلایدر بسیار بزرگ است که دارد فرود می‌آید.

And this is in San Francisco.

و این یکی در سن‌فرنسیسکو است.

Another place for people.

جایی دیگر برای مردم .

This building is the California Academy of Sciences.

این ساختمان آکادمی علوم کالیفرنیاست.

And we planted on that roof --

ما روی بام

thousands and thousands of plants that use the humidity of the air,

هزاران هزار گیاه کاشتیم که از رطوبت هوا استفاده می‌کنند،

instead of pumping water from the water table.

به جای آن که آب را از سفره‌های آب پمپ کنند.

The roof is a living roof, actually.

در واقع، بام یک بام زنده است.

And this building was made Platinum LEED.

این ساختمان بر اساس پلاتینیوم لید ساخته شده،

The LEED is the system to measure, of course,

لید (پیشرو در طراحی محیطی و انرژی) معیاری است برای

the sustainability of a building.

سنجش پایداری یک بنا

So this was also a place for people

پس اینجا نیز مکانی برای مردم است

that will stay a long time.

که عمری طولانی خواهد داشت.

And this is actually New York.

و اینجا نیویورک است.

This is the new Whitney,

اینجا نیو ویتنی است.

in the Meatpacking District in New York.

در محله میتپکینگ نیویورک.

Well, another flying vessel.

یک وسیله نقلیه پرنده دیگر.

Another place for people.

و مکانی دیگر برای مردم.

Here we are in Athens, the Niarchos Foundation.

اینجا در آتن هستیم، بنیاد نیارکوس.

It's a library,

اینجا یک کتابخانه است.

it's an open house, a concert hall

یک ساختمان باز، یک سالن موسیقی است،

and a big park.

و یک پارک بزرگ.

This building is also a Platinum LEED building.

اینجا نیز بنایی با معیارهای پلاتینیوم لید است.

This building actually captures the sun's energy with that roof.

بام این ساختمان در واقع انرژی خورشید را می‌گیرد.

But, you know, making a building a place for people is good.

اما، می‌دانید، تبدیل کردن یک بنا به جایی برای مردم چیز خوبیست.

Making libraries, making concert halls,

ساختن کتابخانه، سالن موسیقی،

making universities, making museums is good,

دانشگاه، و موزه خوب است،

because you create a place that's open, accessible.

چرا که شما جایی را خلق می‌کنید که باز و قابل دسترس است.

You create a building for a better world, for sure.

ساختمانی می‌سازید که بدون شک برای جهانی بهتر است.

But there is something else

اما یک نکته دیگر هم هست

that makes architecture amazing, even more.

که معماری را حتی از این هم فوق‌العاده‌تر می‌کند،

And this is the fact that

این حقیقت که

architecture doesn't just answer to need and necessity,

معماری صرفاً به نیاز و اضطرار پاسخ نمی‌دهد،

but also to desires -- yes, desires -- dreams, aspirations.

بلکه پاسخی است به اشتیاق، بله، اشتیاق-- رویاها و آرمان‌ها.

This is what architecture does.

کار معماری این است.

Even the most modest hut on earth

حتی ساده‌ترین کلبه روی زمین

is not just a roof.

یک سقف خالی نیست.

It's more than a roof.

بیش از یک سقف است.

It's telling a story;

داستانی دارد؛

it's telling a story about the identity of the people living in that hut.

داستانی دارد از هویت مردمانی که در آن کلبه زندگی کردند.

Individuals.

افراد.

Architecture is the art of telling stories.

معماری هنر داستان‌گوییست.

Like this one.

مثل این یکی.

In London: the Shard of Glass.

در لنندن: برج شیشه‌ای شارد.

Well, this building is the tallest building in Western Europe.

خب، این بلندترین ساختمان در اروپای غربیست.

It goes up more than 300 meters in the air, to breathe fresh air.

بیش از ۳۰۰ متر در هوا پیش می‌رود تا هوای تازه بخورد.

The facets of this building are inclined,

تراشه‌های شیشه‌ای این بنا شیب دارند،

and they reflect the sky of London, that is never the same.

و آسمان لندن را بازتاب می‌دهند، که با همیشه فرق دارد.

After rain, everything becomes bluish.

بعد از باران، همه چیز پی‌رنگ آبی می‌گیرد.

In the sunny evening, everything is red.

در عصرهای آفتابی، همه چیز قرمز می‌شود.

It's something that is difficult to explain.

چیزیست که توضیحش سخت است.

It's what we call the soul of a building.

چیزیست که به آن می‌گوییم روح ساختمان.

On this picture on the left, you have the Menil Collection,

در تصویر سمت چپ، مِنیل کالکشن را می‌بینید،

used a long time ago.

که مال خیلی وقت پیش است.

It's a museum.

اینجا موزه است.

On the right is the Harvard Art Museum.

در سمت راست موزه هنر هاروارد است.

Both those two buildings flirt with light.

هر دو ساختمان با نور بازی می‌کنند.

Light is probably one of the most essential materials in architecture.

نور احتمالا یکی از اساسی‌ترین مواد معماریست.

And this is in Amsterdam.

و این یکی آمستردام است.

This building is flirting with water.

این بنا با آب طنازی می‌کند.

And this is my office, on the sea.

و این دفتر کار من است، روی دریا.

Well, this is flirting with work.

که خب، با کار طنازی می‌کند.

Actually, we enjoy working there.

در واقع، ما از کار در آنجا لذت می‌بریم.

And that cable car is the little cable car that goes up to there.

و این ماشین کابلی در واقع وسیله‌ایست که تا آن بالا می‌رود.

That's "The New York Times" in New York.

این ساختمان نیویورک‌تایمز در شهر نیویورک است.

Well, this is playing with transparency.

این یکی، با شفافیت بازی می‌کند.

Again, the sense of light, the sense of transparency.

یک بار دیگر، حس نور، حس شفافیت.

On the left here, you have the Magic Lantern in Japan,

سمت چپ، فانوس جادویی در ژاپن است،

in Ginza, in Tokyo.

در گینزا، در توکیو.

And in the center is a monastery in the forest.

در مرکز، صومعه‌ایست در جنگل.

This monastery is playing with the silence and the forest.

این صومعه با سکوت و جنگل طنازی می‌کند.

And a museum, a science museum.

و یک موزه، موزه علوم.

This is about levitation.

که به حالت پرواز جسم می‌پردازد.

And this is in the center of Paris,

اینجا مرکز پاریس است،

in the belly of the whale.

در شکم نهنگ.

This is the Pathé Foundation in Paris.

اینجا بنیاد پته در پاریس است.

All those buildings have something in common:

تمامی این بناها یک نکته اشتراک دارند:

it's that something is searching for desire, for dreams.

و آن جست‌وجو برای آرزو و رویاست.

And that's me.

و این منم.

(Laughter)

(خنده حضار)

Well, it's me on my sailing boat.

سوار قایق بادبانی‌ام.

Flirting with breeze.

در حال بازی با باد.

Well, there's not a very good reason to show you this picture.

خب، دلیل خوبی برای نشان دادن این عکس ندارم.

(Laughter)

(خنده حضار)

I'm trying, I'm trying.

تلاش می‌کنم تا دلیلی بیابم.

You know, one thing is clear: I love sailing, for sure.

می‌دانید، یک نکته واضح است: من بدون‌شک عاشق قایق‌سواری‌ام.

I actually also love designing sailing boats.

در واقع طراحی قایق‌های بادبانی را هم خیلی دوست دارم.

But I love sailing, because sailing is associated with slowness.

اما عاشق قایقرانی‌ام چون با آهستگی پیوند دارد.

And ...

و ...

and silence.

با سکوت.

And the sense of suspension.

و با احساس تعلیق.

And there is another thing that this picture says.

این عکس یک چیز دیگر هم می‌گوید.

It says that I'm Italian.

می‌گوید که من ایتالیایی‌ام.

(Laughter)

(خنده حضار)

Well, there is very little I can do about that.

خب، در این باره کار زیادی از من ساخته نیست.

(Laughter)

(خنده حضار)

I'm Italian, and I love beauty.

من ایتالیایی‌ام، و عاشق زیبایی.

I love beauty.

عاشق زیبایی‌ام.

Well, let's go sailing, I want to take you sailing here,

بیایید با هم برویم قایق‌سواری. می‌خواهم برای قایق‌سواری اینجا ببرمتان.

to this place,

به این مکان،

in the middle of the Pacific Ocean.

در وسط اقیانوس آرام.

This is the Jean-Marie Tjibaou Center.

اینجا مرکز ژان ماری جیبائوست.

It's for the Kanaky ethnic group.

متعلق است به قوم کاناکی.

It's in Nouméa, New Caledonia.

در نومئاست، نیوکلدونیا.

This place is for art.

این مکان جاییست برای هنر.

Art and nature.

هنر و طبیعت.

And those buildings actually flirt with the wind,

و آن ساختمان‌ها در واقع با باد بازی می‌کنند،

with the trade winds.

با بادهای آلیزه (تجارتی).

They have a sound, they have a voice, those buildings.

این ساختمان‌ها صدا دارند.

I'm showing this because it's about beauty.

این را نشانتان می‌دهم چون به زیبایی ربط دارد.

It's about pure beauty.

زیبایی خالص.

And let's talk about beauty for a moment.

بیایید کمی از زیبایی صحبت کنیم.

Beauty is like the bird of paradise:

زیبایی مثل مرغ بهشت است:

the very moment you try to catch it, it flies away.

همان لحظه‌ای که می‌خواهید بگیریدش، می‌پرد.

Your arm is too short.

دستتان نمی‌رسد.

But beauty is not a frivolous idea.

اما زیبایی یک مفهموم بیهوده نیست.

It's the opposite.

برعکس.

In my native language, that is Italian,

در زبان مادری من یعنی ایتالیایی،

"beautiful" is "bello."

«زیبایی» می‌شود «bello.»

In Spanish, "beauty" is "belleza."

در اسپانیایی «زیبایی» می‌شود «belleza.»

In Greek, "beautiful" is "kalos."

در یونانی «زیبایی» می‌شود «kalos.»

When you add "agathos," that means "beautiful and good."

وقتی به آن agathos را اضافه می‌کنید، «زیبا و خوب» معنی می‌دهد.

In no one of those languages, "beautiful" just means "beautiful."

در هیچیک از این زبان‌ها «زیبا» فقط «زیبا» معنی نمی‌دهد.

It also means "good."

بلکه «خوب» هم معنی می‌دهد.

Real beauty is when the invisible

زیبایی واقعی وقتیست که نامرئی

joins the visible, coming on surface.

به مرئی می‌پیوندد و به سطح می‌آید.

And this doesn't apply only to art or nature.

و این فقط به هنر و طبیعت محدود نمی‌شود.

This applies to science, human curiosity, solidarity --

بلکه در مورد علم، کنجکاوی انسان و همبستگی نیز صدق می‌کند--

that's the reason why you may say,

از همین روست که شاید بگویید،

"This is a beautiful person,"

«فلانی آدم زیباییست،»

"That's a beautiful mind."

«فلانی ذهن زیبایی دارد.»

This, this is the beauty that can change people

این، این همان زیبایی است که می‌تواند آدم‌ها را

into better people,

به افراد بهتری تبدیل کند.

by switching a special light in their eyes.

از طریق روشن کردن لامپ مخصوصی در چشمانشان.

And making buildings for this beauty

و خلق ساختمان‌ برای این زیبایی

makes cities better places to live.

شهرها را به جایی بهتر برای زندگی بدل می‌کند.

And better cities

و شهرهای بهتر

make better citizens.

شهروندان بهتری را می‌آورد.

Well, this beauty --

خب، این زیبایی --

this universal beauty, I should say --

این زیبایی جهانی، باید بگویم--

is one of the few things that can change the world.

یکی از معدود چیزهاییست که می‌تواند جهان را تغییر دهد.

Believe me, this beauty will save the world.

باور کنید، این زیبایی جهان را نجات خواهد داد.

One person at a time, but it will do it.

هر دفعه یک انسان را، اما این کار را خواهد کرد.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حاضران)