How to teach kids to talk about taboo topics | Liz Kleinrock

Reviewer: sadegh zabihi

So, a few years ago,

چند سال پیش،

I was beginning a new unit on race with my fourth-graders.

داشتم سر کلاس چهارم درس جدیدی را با موضوع نژاد شروع می‌کردم.

And whenever we start a new unit,

و هر وقت درس جدیدی را شروع می‌کنیم،

I like to begin by having all the students list everything they know about it,

از همه‌ی دانش‌آموزها می‌خواهم هر چیزی درباره آن موضوع می‌دانند را فهرست کنند.

and then we also list questions we have.

همچنین سوال‌هایی که راجع به آن موضوع داریم را لیست می‌کنیم.

And I had the type of moment that every teacher has nightmares about.

آن موقع، لحظه‌ای که همهٔ معلم‌ها ازش وحشت دارند برایم پیش آمد.

One of my students had just asked the question,

یکی از دانش‌آموزهایم پرسید:

"Why are some people racist?"

«چرا بعضی از مردم نژادپرست اند؟»

And another student, let's call her Abby,

بعد، یکی دیگر از دانش‌آموزان که اسمش را اَبی می‌گذاریم،

had just raised her hand and volunteered:

دستش را بالا برد، داوطلب شد و گفت:

"Maybe some people don't like black people because their skin is the color of poop."

«شاید بعضی مردم سیاه‌پوست‌ها را دوست ندارند چون پوستشان رنگ پی‌پی است.»

Yeah, I know.

بله، می‌دانم.

So, as if on cue, my entire class exploded.

همان جا بود که کل کلاس منفجر شد.

Half of them immediately started laughing,

نصف کلاس شروع کردند به خندیدن،

and the other half started yelling at Abby

و نصف دیگر شروع کردند به داد زدن سر اَبی

and shouting things like,

و فریاد زدن چیزهایی از قبیل:

"Oh, my God, you can't say that, that's racist!"

«وای خدا، تو نمی‌توانی چنین حرفی بزنی، نژادپرستانه است».

So just take a second to freeze this scene in your mind.

یک لحظه این صحنه را در ذهنتان تصور کنید.

There's a class of nine- and ten-year-olds,

کلاسی پر از بچه‌های نه ده ساله

and half of them are in hysterics

که نصفشان هیجان‌زده شده اند

because they think Abby has said something wildly funny,

چون فکر می‌کنند اَبی چیز فوق‌العاده خنده‌داری گفته است،

and the other half are yelling at her for saying something offensive.

و نصف دیگر به‌خاطر حرف توهین‌آمیز اَبی سرش داد می‌زنند.

And then you have Abby, sitting there completely bewildered

و اَبی کاملا مات و مبهوت، سر جایش نشسته است

because, in her mind, she doesn't understand the weight of what she said

چون در ذهنش سنگینی حرفی را که زد

and why everybody is reacting this way.

و علت رفتار دیگران را درک نمی‌کند.

And then you have me, the teacher,

و منِ معلم را می‌بینید

standing there in the corner, like, about to have a panic attack.

که گوشه‌ی کلاس ایستاده‌ام و نزدیک است دچار حمله عصبی بشوم.

So as a classroom teacher,

به عنوان یک معلم،

I have to make split-second decisions all the time.

همیشه مجبورم سریع تصمیم بگیرم.

And I knew I needed to react, but how?

می‌دانستم که باید واکنشی نشان بدهم، اما چه واکنشی؟

Consider your fight-or-flight instincts.

مسئله‌ی فرار یا قرار بود.

I could fight by raising my voice and reprimanding her for her words.

می‌توانستم با بلند کردن صدایم سر قرار بمانم و آن را به‌خاطر حرفش تنبیه کنم.

Or flight -- just change the subject

یا با عوض کردن موضوع فرار کنم

and quickly start reaching for another subject,

و فورا موضوع دیگری را پیش بکشم؛

like anything to get my students' minds off the word "poop."

هر چیزی که ذهن دانش‌آموزهایم را از کلمه‌ی «پی‌پی» منحرف کند.

However, as we know, the right thing to do is often not the easy thing to do.

اما همانطور که می‌دانیم آسان‌ترین راهکار اغلب درست‌ترین نیست.

And as much as I wanted this moment to be over,

و من همان‌قدر که می‌خواستم آن لحظات زودتر بگذرد،

and that I knew both of these options would help me escape the situation,

و می‌دانستم که هر دو گزینه به من کمک می‌کنند تا از این موقعیت فرار کنم،

I knew that this was far too important of a teachable moment to miss.

می‌دانستم که این موقعیت آموزنده مهم‌تر از این است که آن را از دست بدهم.

So after standing there for what felt like an eternity,

بعد از آن که انگار یک عمر آن گوشه ایستاده‌ام،

I unfroze and I turned to face my class, and I said,

یخم باز شد و رو به بچه‌ها کردم و گفتم:

"Actually, Abby makes a point."

«راستش، اَبی به نکته‌ی خوبی اشاره کرد».

And my students kind of looked at each other, all confused.

و دانش‌آموزها سردرگم به همدیگر نگاه کردند.

And I continued,

ادامه دادم:

"One reason why racism exists

«یکی از دلایل وجود نژاد پرستی

is because people with light skin have looked at people with dark skin

این است که سفید‌پوست‌ها به سیاه‌‌پوست‌ها نگاه کردند

and said that their skin was ugly.

و گفتند پوستشان زشت است.

And even use this reason as an excuse to dehumanize them.

و حتی با این بهانه آن‌ها را فاقد صفت‌های انسانی می‌دانند.

And the reason why we're learning about race and racism in the first place

و دلیل این که ما از همان اول درباره نژاد و نژادپرستی یاد می‌گیریم

is to educate ourselves to know better.

این است که یاد بگیریم درکمان را بالا ببریم.

And to understand why comments like this are hurtful,

و بفهمیم که چرا چنین تعبیرهایی آزاردهنده است

and to make sure that people with dark skin

و مطمئن شویم که با سیاه‌پوست‌ها

are always treated with respect and kindness."

همیشه با احترام و مهربانی برخورد می‌شود».

Now, this was a truly terrifying teachable moment.

این موقعیت واقعا لحظه آموزنده‌ٔ وحشتناکی بود.

But as we moved forward in the conversation,

اما وقتی بحث را ادامه دادیم،

I noticed that both Abby and the rest of the kids

فهمیدم که اَبی و بقیه‌ی بچه‌ها

were still willing to engage.

هنوز مشتاق اند در بحث شرکت کنند.

And as I watched the conversation really marinate with my students,

در حالی که می‌دیدم بچه‌ها حسابی درگیر بحث شده‌اند،

I began to wonder how many of my students have assumptions just like Abby.

به این فکر فرو رفتم که چه تعداد از دانش‌آموزهایم مثل اَبی فکر می‌کنند.

And what happens when those assumptions go unnoticed and unaddressed,

و اگر به چنین تصوراتی بی‌توجهی بشود، چه اتفاقی می‌افتد؟

as they so often do?

که زیاد هم اتفاق می‌افتد.

But first, I think it's important to take a step back

اما من فکر می‌کنم که باید اول یک قدم به عقب برگردیم

and even consider what makes a topic taboo.

و بیندیشیم که چه چیز یک موضوع را تابو می‌کند.

I don't remember receiving an official list of things

یادم نمی‌‌آید فهرستی موثق از چیزهایی که

you're not supposed to talk about.

نباید درباره‌اش حرف بزنیم دریافت کرده باشم.

But I do remember hearing, over and over, growing up:

اما یادم هست که بارها و بارها شنیده باشم

there are two things you do not talk about at family get-togethers.

درباره دو موضوع نباید در دورهمی‌های خانوادگی حرف زد:

And those two things are religion and politics.

دین و سیاست.

And I always thought this was very curious

و من همیشه راجع به این موضوعات کنجکاو بوده ام

because religion and politics often are such huge influencing factors

چون دین و سیاست عوامل بسیار مهمی اند

over so many of our identities and beliefs.

که بر قسمت زیادی از شخصیت و اعتقاداتمان تاثیرگذار اند.

But what makes a topic taboo

اما چیزی که موضوعی را به تابو تبدیل می‌کند

is that feeling of discomfort that arises when these things come up in conversation.

احساس راحت نبودنی است که وقتی این موضوعات در بحث پیش می‌آیند، ایجاد می‌شود.

But some people are extremely fluent in the language of equity,

بعضی از مردم در بی‌غرض حرف زدن مهارت دارند،

while other people fear being PC-shamed

در حالی که بعضی دیگر از این می‌ترسند که سرزنش شوند

or that their ignorance will show as soon as they open their mouths.

یا نآآگاهی آن‌ها درست وقتی که شروع به صحبت می‌کنند معلوم بشود.

But I believe that the first step towards holding conversations

اما من معتقدم که اولین قدم به جلو برای صحبت درباره‌ی

about things like equity

چیزهایی مثل عدالت

is to begin by building a common language.

ایجاد زبان مشترک است.

And that actually starts with destigmatizing topics

و این زبان مشترک با از بین بردن ننگ موضوعاتی

that are typically deemed taboo.

که تابو فرض می‌شود شروع می‌شود.

Now, conversations around race, for example,

حالا، برای مثال، بحث‌هایی راجع به نژاد

have their own specific language

زبان و بیان خاص خودشان را دارند

and students need to be fluent in this language

و دانش‌آموزان باید در این زبان روان باشند

in order to have these conversations.

تا بتوانند بحث کنند.

Now, schools are often the only place

مدرسه‌ها تنها جایی هستند که

where students can feel free and comfortable

دانش‌آموزها می‌توانند برای سوال پرسیدن و اشتباه کردن

to ask questions and make mistakes.

احساس آزادی و راحتی کنند.

But, unfortunately, not all students feel that sense of security.

اما، متاسفانه، همه‌ی دانش‌آموزها احساس امنیت ندارند.

Now, I knew that day in front of my fourth-graders

من آن روز جلوی کلاس چهارمی‌هایم می‌دانستم که

that how I chose to respond could actually have life-long implications

نحوه‌ی پاسخگویی من می‌تواند اثرات طولانی‌مدتی،

not only for Abby, but for the rest of the students in my class.

نه تنها برای اَبی، بلکه برای تمام دانش‌آموزهایم داشته باشد.

If I had brushed her words aside,

اگر من جوابش را نادیده می‌گرفتم،

the rest of the class could actually infer that this type of comment is acceptable.

بقیه‌ی کلاس فکر می‌کردند این نوع جواب‌ها قابل قبول اند.

But if I had yelled at Abby

اما اگر سر اَبی داد می‌زدم،

and embarrassed her in front of all of her friends,

و او را جلوی همه‌ی دوستانش خجالت‌زده می‌کردم،

that feeling of shame associated with one of her first conversations on race

احساس شرمندگی مربوط به اولین بحث او درباره‌ی نژاد

could actually prevent her from ever engaging on that topic again.

ممکن بود باعث شود او دیگر در این بحث‌ها شرکت نکند.

Now, teaching kids about equity in schools is not teaching them what to think.

آموزش عدالت به بچه‌ها در مدرسه‌ به معنای یاد دادن چگونه فکر کردن نیست.

It is about giving them the tools and strategies and language

به معنای دادن ابزار و استراتژی و زبان

and opportunities to practice how to think.

و فرصت‌های تمرین چگونه فکر کردن است.

For example, think about how we teach kids how to read.

برای مثال، به این فکر کنید که ما چطوری به بچه‌ها خواندن یاد می‌دهیم.

We don't start by giving them books.

با کتاب دادن به آن‌ها شروع نمی‌کنیم.

We start by breaking down words into letters and sounds

بلکه با شکاندن کلمه‌ها به حرف‌ها و صداها شروع می‌کنیم

and we encourage them to practice their fluency by reading every single day,

و آن‌ها را تشویق می‌کنیم که هر روز با تمرین

with a partner or with their friends.

با یک هم‌گروهی یا دوست روان‌خوانی‌شان را تقویت کنند.

And we give them lots of comprehension questions

و برای آن‌ها تعداد زیادی سوال درک مطلب طرح می‌کنیم

to make sure that they're understanding what they're reading.

تا مطمئن شویم آن‌ها چیزهایی را که می‌خوانند، متوجه می‌شوند.

And I believe that teaching kids about equity

و من باور دارم که آموزش عدالت به بچه‌ها

should be approached in the exact same way.

می‌تواند به همین شیوه انجام شود.

I like to start by giving my students a survey every year,

من دوست دارم که هر سال را با دادن یک تحقیق به دانش‌آموزهایم شروع کنم،

about different issues around equity and inclusion.

درباره‌ی مسائل مختلف حول و حوش عدالت و شمول.

And this is a sample survey from one of my kids,

و این نمونه‌ای از تحقیق‌های یکی از دانش‌آموزان من است.

and as you can see, there's some humor in here.

و همانطور که می‌بینید، شوخی‌هایی هم اینجا وجود دارد.

For under the question, "What is race?"

برای سوال «نژاد چیست»؟ (race = نژاد/مسابقه)

she has written, "When two or more cars, people and animals

او نوشته است: «وقتی دو یا چند ماشین یا انسان یا حیوان

run to see who is fastest and who wins."

می‌دوند تا ببینند کدام سریع‌تر است».

However, if you look at her question, "What is racism?"

هرچند اگر به این سوال نگاه کنید: «نژادپرستی چیست»؟

it says, "When somebody says or calls someone dark-skinned a mean name."

او می‌گوید: «وقتی که یک نفر شخص تیره‌پوستی را با القاب زشت خطاب می‌کند».

So, she's young, but she's showing that she's beginning to understand.

او کوچک است اما نشان می‌دهد که دارد کم کم متوجه می‌شود.

And when we act

و وقتی ما طوری رفتار کنیم

like our students aren't capable of having these conversations,

که انگار دانش‌آموزانمان توانایی شرکت در این بحث‌ها را ندارند،

we actually do them such a disservice.

به آن‌ها لطمه وارد می‌کنیم.

Now, I also know that these types of conversations

حالا من می‌دانم که این نوع بحث‌ها

can seem really, really intimidating with our students,

ممکن است برای دانش‌آموزان واقعا ترسناک به نظر برسد

especially with young learners.

بخصوص برای شاگردهای کم‌سن.

But I have taught first through fifth grades,

ولی من از سال اول تا سال پنجم درس داده ام،

and I can tell you, for example,

و می‌توانم به شما بگوبم که مثلا

that I'm not going to walk into a first-grade classroom

من قرار نیست بروم کلاس سال اولی‌ها

and start talking about things like mass incarceration.

و راجع به حبس دسته‌جمعی صحبت کنم.

But even a six-year-old first-grader can understand the difference

اما حتی یک سال اولی شش‌ساله هم می‌تواند

between what is fair -- people getting what they need.

متوجه معنای عدالت شود که یعنی افراد به چیزهایی که نیاز دارند برسند.

We identified a lot of these things in class together.

ما در کلاس، خیلی از این گونه موارد را شناسایی کردیم.

And the difference between fair and equal --

همچنین تفاوت بین عدالت و برابری

when everybody gets the same thing,

که یعنی وقتی که به همه چیزهای یکسان می‌رسد؛

especially goody bags at birthday parties.

مخصوصا کیف‌های جایزه در تولدها.

Now, first-graders can also understand the difference

حالا، سال اولی‌ها می‌توانند

between a punishment and a consequence.

متوجهِ تفاوت بین تنبیه و پیامد شوند.

And all of these things are foundational concepts

و همه این‌ها عقایدی اساسی‌‌اند

that anyone needs to understand

که قبل از شروع یک بحث

before having a conversation

درباره حبس دسته جمعی درایالات متحده

about mass incarceration in the United States.

همگی باید درک کنند.

Some people might think that kindergarteners or first-graders

بعضی از مردم ممکن است فکر کنند

are too young to have conversations around racism,

مهدکودکی‌ها یا سال اولی‌ها برای بحث نژادپرستی خیلی بچه اند.

but also tell you that young kids

اما همچنین به شما بگویند که بچه‌های کوچک

understand that there are many different components

متوجه وجود تفاوت‌هایی هستند

that make up our identities

که هویت ما را می‌سازد

and how people are similar and different,

و این که مردم چطور متفاوت یا مشابه اند

and what it means to have power when other people don't.

و داشتن قدرتی که بقیه ندارند به چه معنا است.

When we have these conversations with students at a young age,

وقتی ما با بچه‌های کوچک درباره‌ی این موارد بحث می‌کنیم،

it actually takes away some of that taboo feeling

در بزرگسالی احساس تابو بودن این مسائل

when those topics come up at a later age.

برایشان کم‌تر خواهد بود.

I also know that teaching about these things in schools

من این را هم می‌دانم که آموزش این مسائل در مدرسه

can feel like navigating a minefield.

می‌تواند مثل رفتن به میدان مین باشد.

For example, what happens if parents or families

مثلا، اگر مادر و پدر یا خانواده‌ها

aren't on board with having these conversations in schools?

با این بحث‌ها در مدارس میانه خوبی نداشته باشند چه؟

But to these people, I can say:

اما من به این افراد می‌توانم بگویم:

these are some examples of things that students have said to me

این‌ها مثال‌هایی‌اند از چیزهایی که دانش‌آموزان به من گفته‌اند

and brought to my attention.

و توجه من را به آن‌‌ها جلب کرده‌اند.

For example, I had a student come in and whisper to me,

برای مثال، من دانش‌آموزی داشتم که آمد و آرام به من گفت:

"I've heard all these people use the term LGBTQ,

«من شنیدم که بعضی‌ها اصطلاح LGBTQ را می‌گویند

but I don't know what it means and I'm too embarrassed to admit it."

اما من نمی‌دانم این یعنی چه و از این موضوع خجالت می‌کشم».

I had a student come in over a weekend and come up to me and say,

من دانش‌آموزی داشتم که آخر هفته آمد پیشم و گفت:

"You know, I just watched this movie about Australia,

«من فیلمی راجع به استرالیا دیدم.

and it made me wonder if they have racism there, too."

و برایم سوال شد که آیا آن‌جا هم نژادپرستی هست یا نه».

And I always want my students to be comfortable having these conversations

و من همیشه می‌خواهم که دانش‌آموزهایم در این جور بحث‌ها راحت باشند.

because when they're comfortable talking about it and asking questions,

چون اگر آن‌ها هنگام حرف زدن و سوال پرسیدن درباره‌ی آن بحث‌ها راحت باشند،

they also build comfort in bringing in their own lives and experiences

وقتی بخواهند از زندگی و تجربه‌های خودشان درباره‌ی همان موارد بگویند هم

in how they relate to these big topics.

راحت‌تر خواهند بود.

Also, some teachers might be kind of nervous

همچنین، بعضی معلم‌ها هم ممکن است در این باره استرس داشته باشند

if a student brings up a topic or asks a question

که دانش‌آموزی سوالی بپرسد یا موضوعی مطرح کند...

and they don't know the answer to it.

...و آن‌ها بلد نباشند جواب بدهند.

But if a student ever brings something to my attention

اما اگر یک موقع دانش‌آموزی سوالی از من بپرسد،

and I don't know the answer,

و من جواب را بلد نباشم،

I will always admit it and own it

همیشه اقرار و اعتراف می‌کنم که بلد نیستم

because I'm not going to pretend to be an expert in something

چون من نمی‌خواهم تظاهر کنم متخصص چیزی هستم

that I don't have experience in or I'm not an authority on.

که تجربه و مدرکی در زمینه‌اش ندارم.

That same year, I had a student come in

همان سال، دانش‌آموزی داشتم

and ask a question about the LGBTQ community.

که آمد و از من راجع به جامعه‌ی LGBTQ پرسید.

And I just didn't know enough to give them an appropriate answer.

و من اطلاعات کافی نداشتم که جواب مناسبی بدهم.

So instead, I encouraged that student

پس درعوض او را تشویق کردم

to reach out and ask that question to a representative of a nonprofit

تا بیاید و آن سوال را از نماینده‌ای بپرسد

who had come to speak to our class about that very same issue.

که آمده بود با بچه‌های کلاسمان در همان موارد صحبت کند.

When we admit to our students that we don't have all the answers,

اگر به دانش‌آموزانمان بروز دهیم که همه‌ی جواب‌ها را نمی‌دانیم،

not only does it humanize us to them,

نه تنها صفات انسانی ما برایشان روشن می‌شود،

it also shows them that adults have a long way to go, too,

بلکه به آن‌ها نشان می‌دهد وقتی پای مسائل مربوط به برابری در میان باشد،

when it comes to learning about issues of equity.

بزرگترها هم راه درازی در پیش دارند.

Now, a little while back, I wrote a lesson about consent.

چند وقت پیش، درسی راجع به رضایت نوشتم.

And, to some people, this was very exciting

که به نظر بعضی‌ها خیلی هیجان‌انگیز بود

because I took this topic that seemed very taboo and scary

چون موضوعی را که خیلی تابو و ترسناک بود

and I broke it down into a way that was accessible for young learners.

طوری تجزیه و تحلیل کردم که شاگردهای کوچک‌تر راحت می‌توانستند آن را بپذیرند.

However, to other people,

البته، به نظر بقیه‌ی مردم

the idea of consent is so strongly tied to sex,

مفهوم رضایت به شدت با رابطه‌ی جنسی در ارتباط است،

and sex is often considered a taboo subject,

و رابطه‌ی جنسی را هم معمولاً موضوعی تابو می‌دانند

that it made them very uncomfortable.

که خیلی معذبشان می‌کند.

But my students are third-graders,

ولی شاگردهای من کلاس سوم اند

so we're not talking about sex in class.

پس ما راجع به رابطه‌ی جنسی در کلاس حرف نمی‌زنیم.

Rather, I wanted them to understand

بیشتر می‌خواستم متوجه شوند

that everybody has different physical boundaries

که هرکس برای بدنش مرزهای متفاوتی قائل است

that make them feel comfortable.

که درون آن‌ها احساس راحتی می‌کند.

And the social and emotional intelligence it takes

هوش اجتماعی و هیجانی که لازم است

to read somebody's words and tone and body language

تا کلمات، لحن و زبان بدن کسی را بفهمیم

are skills that often need to be explicitly taught,

مهارت‌هایی اند که معمولا باید صریحاً آموزش داده شوند؛

the same way we teach things like reading and math.

همان طور که خواندن و ریاضی را آموزش می‌دهیم.

And this lesson is not reserved for students of one single demographic.

این درس فقط برای دانش‌آموزان یک گروه خاص نیست.

Things like questioning and making observations

مسائلی مثل پرسشگری و اظهار نظر کردن

and critical thinking

و تفکر نقادانه

are things that any student of any race or ethnicity

مسائلی اند که هر دانش‌آموزی با هر نژاد و قومیتی

or background or language or income or zip code should be learning in schools.

با هر پیشینه، زبان، درآمد و محل زندگی باید در مدرسه یاد بگیرد.

Also, deliberate avoidance of these conversations

پرهیزعامدانه از این مباحث

speaks volumes to our students

برای شاگردانمان معانی بسیار دارد؛

because kids notice when their teachers, when their textbooks

چون متوجه وقت‌هایی می‌شوند که معلم‌ها و کتاب‌هایشان

leave out the voices and experiences of people like women or people of color.

حرف‌ها و تجربیات کسانی چون زنان و رنگین‌پوستان را جا می‌اندازند.

Silence speaks volumes.

سکوت خیلی معنی دارد.

I recently asked my class of third-graders

تازگی، از کلاس سومی‌هایم پرسیدم

what they would say to adults who think they're too young

جواب بزرگترهایی را که بهشان می‌گویند هنوز خیلی جوانند

to learn about issues of equity.

که راجع به عدالت آموزش ببینند، چه می‌دهند.

And while this is a small sample of my 25 students,

این کلاس 25 نفره‌ی من نمونه‌ی کوچکی است.

all of them agreed

ولی همه‌ی آن‌ها موافق بودند که

that not only are they capable of having these conversations,

نه تنها توانایی بحث در این موضوعات را دارند،

but they view it, the right to learn it, as a right and not as a privilege.

بلکه به نظرشان حق آموزش دیدن یک امتیاز نیست؛ حقشان است.

And, in their words:

به قول خودشان:

"We're big enough to know about these things

«به اندازه‌ای بزرگ شده ایم که این‌ها را یاد بگیریم

because these problems are happening where we live.

چون این مشکلات در محل زندگی ما وجود دارد.

And we have the right to talk about them

و ما این حق را داریم که راجع بهش حرف بزنیم

because it will be our life in the future."

چون زندگی ما در آینده درگیرش خواهد بود».

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق حضار)