Go Ahead, Dream About the Future | Charlie Jane Anders | TED

Translator: Arsalan Ansary Reviewer: Leila Ataei

Every science fiction writer

هر نویسنده‌ی علمی-تخیلی

has a story about a time when the future arrived too soon.

در مورد رسیدن زودرس آینده داستانی دارد.

I have a lot of those stories.

از آن دست داستان‌ها، زیاد دارم.

Like, OK, for example:

به عنوان مثال

years ago, I was writing a story where the government

سالیان پیش، داستانی می‌نوشتم که در آن دولت

starts using drones to kill people.

از هواپیمای بی‌سرنشین برای کشتار مردم کار می‌گیرد.

I thought that this was a really intense, futuristic idea,

فکر می‌کردم که این ایده‌‌ی واقعاً شدید و آینده‌نگری بود

but by the time the story was published,

اما همزمان با انتشار داستان

the government was already using drones to kill people.

دولت قبلاً آغاز به کشتن مردم با هواپیماهای بی‌سرنشین کرد.

Our world is changing so fast,

جهان ما خیلی زود دگرگون می‌شود

and there's a kind of accelerating feedback loop

و یک نوع شتاب حلقه‌‌یی بازخورد وجود دارد که

where technological change and social change feed on each other.

تغییرات فناوری و اجتماعی یکدیگر را تغذیه می‌کنند.

When I was a kid in the 1980s,

زمانی که در دهه ۱۹۸۰ کودک بودم،

we knew what the future was going to look like.

ما می‌دانستیم که آینده چه‌گونه به نظر خواهد رسید.

It was going to be some version of "Judge Dredd" or "Blade Runner."

قرار بود نسخه‌ی از فیلم‌های "قاضی درِد" یا "دونده تیغه" باشد.

It was going to be neon megacities and flying vehicles.

قرار بود کلان‌شهرهای برقی و خودروهای پرنده باشد.

But now, nobody knows what the world is going to look like

اکنون اما هیچ‌‌کسی نمی‌‌داند که دنیا چگونه به نظر خواهد آمد

even in just a couple years,

حتی در چند سال،

and there are so many scary apparitions lurking on the horizon.

و ظواهر ترسناکی زیادی در افق هست که کمین کرده‌اند

From climate catastrophe to authoritarianism,

از بحرا‌نهای اقلیمی گرفته تا اقتدارگرایی،

everybody is obsessed with apocalypses,

همه غرق آخرالزمان شده‌اند،

even though the world ends all the time, and we keep going.

اگرچه دنیا همواره در پایان است و ما همچنان ادامه می‌دهیم.

Don't be afraid to think about the future, to dream about the future,

از تفکر در مورد آینده، از رویاپردازی در مورد آینده،

to write about the future.

از نوشتن در مورد آینده نترسید.

I've found it really liberating and fun to do that.

من انجام آن را بسیار رهایی‌بخش و سرگرم‌کننده یافته‌ام.

It's a way of vaccinating yourself

این راه واکسن زدن به خود علیه

against the worst possible case of future shock.

بدترین حالت ممکن شوک‌آور آینده‌ است.

It's also a source of empowerment,

هم‌چنان منبعی توانمند است،

because you cannot prepare for something that you haven't already visualized.

زیرا شما نمی‌توانید بدون تصور چیزی به آن آمادگی بگیرید.

But there's something that you need to know.

اما چیزی هست که باید آن را بدانید.

You don't predict the future;

شما آینده‌ را پیش‌بینی نمی‌کنید؛

you imagine the future.

تصورش می‌کنید.

So as a science fiction writer

خُب، به عنوان نویسنده‌ی علمی-تخیلی

whose stories often take place years or even centuries from now,

که داستان‌هایش اکثراً سال‌ها و حتی قرن‌های بعد رخ می‌دهد،

I've found that people are really hungry for visions of the future

دریافته‌ام که مردم واقعاً تشنه‌ چشم‌اندازی از آینده‌اند

that are both colorful and lived in,

که هم رنگین و هم زیستنی‌ باشد،

but I found that research on its own is not enough to get me there.

اما فهمیدم که پژوهش خودش برای رساندن من به آن‌جا کافی نیست.

Instead, I use a mixture of active dreaming

به‌جای آن، من مخلوطی از رویاپردازی فعال

and awareness of cutting-edge trends in science and technology

و آگاهی از لبه برش گرایش‌ها در علم و فناوری

and also insight into human history.

و هم‌چنان بینش در تاریخ بشریت کار می‌گیرم.

I think a lot about what I know of human nature

من در مورد معرفت خود به طبیعت انسان

and the way that people have responded in the past to huge changes

و روشی که مردم به تغییرات بزرگ در گذشته پاسخ داده‌اند

and upheavals and transformations.

و طغیان‌ها و دگردگونی‌ها، زیاد فکر می‌کنم.

And I pair that with an attention to detail,

و آن را با توجه به جزئیات دسته می‌کنم،

because the details are where we live.

چون جزئیات جایی‌اند که ما زندگی می‌کنیم.

We tell the story of our world through the tools we create

ما داستان دنیای خود را از طریق وسایلی که خود می‌سازیم

and the spaces that we live in.

و فضای زندگی شخصی خود، بازگو می‌نماییم.

And at this point, it's helpful to know a couple of terms

و در این وهله، فهمیدن برخی اصطلاحات مفید خواهد بود

that science fiction writers use all of the time:

که نویسنده‌گان علمی-تخیلی همیشه کارشان می‌گیرند:

"future history" and "second-order effects."

"تاریخ آینده" و "علت و معلول".

Now, future history is basically just what it sounds like.

اکنون تاریخ آینده اساسن همانی‌ است که به نظر می‌آید.

It is a chronology of things that haven't happened yet,

وقایع‌نگاری چیز‌ها‌ی‌ است که تا حال رخ نداده‌اند،

like Robert A. Heinlein's famous story cycle,

مثل چرخه مشهور داستان رابرت ای. هین‌لین،

which came with a detailed chart of upcoming events

که همراه با جدول مشروح وقایع ‌آتی بود،

going up into the year 2100.

با رفتن به سال ۲۱۰۰.

Or, for my most recent novel,

یا برای آخرین رمان خود،

I came up with a really complicated time line

من با گاه‌شماری پیچیده‌یی آمدم

that goes all the way to the 33rd century

که تمام راه را به قرن ۳۳ام می‌برد

and ends with people living on another planet.

و با زندگی مردم در سیاره‌ی دیگر پایان می‌یابد.

Meanwhile, a second-order effect is basically the kind of thing

در ضمن، علت و معلول اساسا چیزی‌ است

that happens after the consequences of a new technology or a huge change.

که پس از نتایج یک فناوری یا تغییری بزرگ رخ می‌دهد.

There's a saying often attributed to writer and editor Frederik Pohl

نقل قولی‌ است موصوف به نویسنده و ویراستار فردریک پول

that "A good science fiction story

که « یک داستان خوب علمی-تخیلی

should predict not just the invention of the automobile,

نه تنها اختراع خودرو،

but also the traffic jam."

بلکه شلوغ ترافیکی را نیز پیش‌بینی کند.»

And speaking of traffic jams,

و حرف از شلوغ ترافیکی شد،

I spent a lot of time trying to picture the city of the future.

من زمان زیادی را در تلاش تصویر شهر آینده صرف کرده‌ام.

What's it like? What's it made of?

چگونه خواهد بود؟ ساخته‌ی چیست؟

Who's it for?

برای کیست؟

I try to picture a green city with vertical farms

می‌کوشم شهر سبزی را با مزرعه‌های افقی مجسم کنم

and structures that are partially grown rather than built

و ساختارهایی که نصفه رشد کرده‌اند تا این‌که ساخته‌ شده باشند

and walkways instead of streets,

و پیاده‌روها به‌جای جاده‌ها،

because nobody gets around by car anymore --

چون کسی با اتومبیل دیگر جایی نمی‌رود --

a city that lives and breathes.

شهری که زندگی می‌کند و نفس می‌کشد.

And, you know, I kind of start by daydreaming the wildest stuff

من با شکلی از خیال‌بافی وحشی‌ترین چیزها شروع می‌کنم

that I can possibly come up with,

که من احتمالا با آن می‌آیم،

and then I go back into research mode,

و دوباره به حالت پژوهشی می‌روم،

and I try to make it as plausible as I can

و کوشش می‌کنم تا حد توانم آن را پذیرفتنی بسازم

by looking at a mixture of urban futurism, design porn

با نگاه کردن به ترکیبی از آینده‌نگری شهری، طرح پورن

and technological speculation.

و گمان‌های فناوری.

And then I go back, and I try to imagine what it would actually be like

و دوباره برمی‌گردم، و می‌کوشم که تصور کنم چه‌گونه دقیقاً باید باشد

to be inside that city.

تا در آن شهر باشم.

So my process kind of begins and ends with imagination,

پس روند من به‌ نحوی با تخیل آغاز و پایان می‌یابد،

and it's like my imagination is two pieces of bread

و مثل این‌که تخیل من دو تکه‌ی نان

in a research sandwich.

در یک ساندویچ پژوهش است.

So as a storyteller, first and foremost,

به عنوان قصه‌گو، در گام اول

I try to live in the world through the eyes of my characters

می‌کوشم که از دیدگاه شخصیت‌هایم در جهان زندگی کنم

and try to see how they navigate their own personal challenges

و تلاش می‌کنم که ببینم آن‌ها چه‌گونه چالش‌های شخصی خود را هدایت می‌کنند

in the context of the space that I've created.

در زمینه‌ی فضایی که خلقش کرده‌ام.

What do they smell? What do they touch?

چه را می‌بویند؟ چه را لمس می‌کنند؟

What's it like to fall in love inside a smart city?

عاشق شدن به شهری هوشمند چه شکلی است؟

What do you see when you look out your window,

به پنجره‌ی ما که نگاه می‌کنید چه را می‌بینید،

and does it depend on how the window's software interacts with your mood?

این آیا مربوط به نرم‌افزاری‌ کست که با حالت شما تعامل می‌کند؟

And finally, I ask myself how a future brilliant city

و سرانجام، از خود می‌پرسم چه‌گونه شهر درخشان آینده

would ensure that nobody is homeless and nobody slips through the cracks.

تضمین می‌کند که هیچ‌کسی بی‌خانمان نیست و هیچ‌کسی به‌خاطر ترک‌ها نمی‌لغزد.

And here's where future history comes in handy,

این‌جاست که تاریخ آینده سودمند می‌شود،

because cities don't just spring up overnight like weeds.

چون شهرها تنها یک‌شبه، مثل علف‌های هرز سبز نمی‌شوند.

They arise and transform.

آن‌ها به وجود می‌آیند و دگرگون می‌شوند.

They bear the scars and ornaments of wars, migrations,

آن‌ها خراشها و زیور‌های جنگ، مهاجرت‌ها،

economic booms, cultural awakenings.

رونق اقتصادی، بیداری فرهنگی را حمل می‌کنند

A future city should have monuments, yeah,

یک شهر آینده، بله، بنای تاریخی باید داشته باشد

but it should also have layers of past architecture,

اما هم‌چنان لایه‌های از معماری گذشته،

repurposed buildings

تعمیر‌ات بازنگری‌شده

and all of the signs of how we got to this place.

و تمامی نشانه‌های چگونه‌گی رسیدن ما به این‌جا را داشته باشد.

And then there's second-order effects,

و سپس علت‌ و معلول‌هاست،

like how do things go wrong -- or right --

مثلاً چگونه برخی چیزها اشتباه - یا درست - می‌شوند--

in a way that nobody ever anticipated?

طوری که هرگز کسی پیش‌بینی نکرده باشد؟

Like, if the walls of your apartment are made out of a kind of fungus

مثلن، اگر دیوارهای آپارتمان شما از نوعی فنگس (قارچ) ساخته شده

that can regrow itself to repair any damage,

که خود دوباره رشد می‌کند تا هر نوع تخریبی را تعمیر کند،

what if people start eating the walls?

چه می‌شود اگر مردم شروع به خوردن دیوارها کنند؟

(Laughter)

(خنده)

Speaking of eating:

حرف از خوردن شد:

What kind of sewer system does the city of the future have?

چه‌گونه سیستم فاضلابی شهر آینده خواهد داشت؟

It's a trick question. There are no sewers.

این سوال حیله‌گرانه است. هیچ فاضلابی نیست.

There's something incredibly bizarre about the current system we have

چیز خیلی عجیبی در مورد سیستم امروزی وجود دارد که

in the United States,

در ایالات متحده داریم،

where your waste gets flushed into a tunnel

جایی که مواد فاضله به تونلی سرازیر می‌شود

to be mixed with rainwater and often dumped into the ocean.

تا همراه آب باران و اکثراً به اقیانوس بریزد.

Not to mention toilet paper.

کاغذ توالت هم لازم به ذکر نیست.

A bunch of techies, led by Bill Gates,

دسته‌ی از فناوران، به رهبری بیل گیتس،

are trying to reinvent the toilet right now,

اکنون در تلاش بازآفرینی توالت‌اند،

and it's possible that the toilet of the future

و امکان دارد که توالتی از آینده

could appear incredibly strange to someone living today.

به شکل فوق‌العاده عجیب، در زندگی شخصی ظاهر شود.

So how does the history of the future, all of that trial and error,

پس تاریخ آینده، این همه آزمایش و خطا،

lead to a better way to go to the bathroom?

به راه بهتری از رفتن به حمام رهنمون خواهد شد؟

There are companies right now

شرکت‌هایی اکنون هستند

who are experimenting with a kind of cleaning wand

که نوعی از عصای پاک‌کننده را دارند آزمایش می‌کنند

that can substitute for toilet paper,

که می‌تواند جایگزین کاغذ توالت شود

using compressed air or sanitizing sprays to clean you off.

با استفاده از هوای فشرده یا اسپری ضدعفونی‌کننده تا شما را پاک کند.

But what if those things looked more like flowers than technology?

اما چه اگر این چیزها بیش‌تر همانند گل‌ها تا به شکل فناوری به‌ نظر برسند؟

What if your toilet could analyze your waste

چه می‌شود اگر توالت بتواند فاضله‌ی شما را تجزیه و تحلیل کند

and let you know if your microbiome might need a little tune-up?

و از این‌که میکروبیوم شما اندکی نیاز به تنظیمات دارد، آگاه سازد؟

What if today's experiments with turning human waste into fuel

چه می‌شود اگر آزمایش‌های امروزی با تبدیل کردن فاضله به مواد سوخت

leads to a smart battery that could help power your home?

به باتری هوشمندی ختم شود که می‌تواند خانه‌ی شما را برق بدهد؟

But back to the city of the future.

اما در شهر آینده

How do people navigate the space?

مردم چه‌گونه فضا را هدایت می‌کنند؟

If there's no streets, how do people even make sense of the geography?

اگر هیچ جاده‌یی نباشد، چه‌گونه مردم جغرافیایی را حس کنند؟

I like to think of a place where there are spaces

من دوست دارم فکر جایی را کنم که فضاهای وجود دارد

that are partially only in virtual reality

که تنها نصفه در واقعیت مجازی‌اند

that maybe you need special hardware to even discover.

که احتمالا سخت‌افزاری خاصی نیاز است تا آن را حتی کشف کنید.

Like for one story, I came up with a thing called "the cloudscape interface,"

مثلن برای داستانی، من با چیزی آمدم که "خط اتصال فضای‌ ابری" یاد می‌شد

which I described as a chrome spider that plugs into your head

که من آن را عنکبوت کروم نامیدم که به سر شما وصل می‌شود

using temporal nodes.

با استفاده از گره‌های زمانی.

No, that's not a picture of it, but it's a fun picture I took in a bar.

نه، این تصویر آن نیست، اما تصویر جالبی‌ است که در میخانه گرفتم.

(Laughter)

(خنده)

And I got really carried away imagining the bars, restaurants, cafés

و من واقعاً از تصور کردن میخانه‌ها، رستورانت‌ها و کافه‌ها دور رفتم

that you could only find your way inside

که تنها می‌توانستی از درون راهی بیابی

if you had the correct augmented reality hardware.

اگر سخت‌افزار تقویت‌شده واقعی درست را می‌داشتید.

But again, second-order effects:

اما دوباره، علت و معلول‌ها:

in a world shaped by augmented reality,

در دنیایی که حاصل واقعیت تقویت‌شده‌‌است،

what kind of new communities will we have,

چه نوع جوامع نوی خواهیم داشت،

what kind of new crimes that we haven't even thought of yet?

چه نوع جرم‌هایی که هرگز در موردش تا حال فکر نکرده‌ایم؟

OK, like, let's say that you and I are standing next to each other,

خب، مثلاً، بیایید بگوییم که شما و من پهلوی یکدیگر ایستاده‌ایم.

and you think that we're in a noisy sports bar,

و فکر می‌کنید که ما در بار پرسروصدای ورزشی هستیم،

and I think we're in a highbrow salon

و من فکر می‌کنم که در سالن بزرگی هستیم

with a string quartet talking about Baudrillard.

گروه اکستر درباره بادریلارد صحبت می‌کنند.

I can't possibly imagine what might go wrong in that scenario.

من نمی‌توانم تصور کنم که چه چیزی در این صحنه احتمالاً اشتباه شود.

Like, it's just -- I'm sure it'll be fine.

مثلن، این فقط -- من مطمئنم که درست می‌شود.

And then there's social media.

و بعد رسانه اجتماعی است.

I can imagine some pretty frickin' dystopian scenarios

می‌توانم چند صحنه‌ی خیلی ترسناک آرمان‌شهری را تصور کنم

where things like internet quizzes,

که چیزهای مثل اینترنت امتحان می‌شود،

dating apps, horoscopes, bots,

برنامه‌های دوست‌یابی، طالع‌بینی، ربات‌ها،

all combine to drag you down deeper and deeper rabbit holes

تمام‌شان ترکیب شده و عمیق‌تر و عمیق‌تر شما را به سوراخ‌های خرگوشی

into bad relationships and worse politics.

روابط بد و سیاست‌های بدتر می‌کشاند.

But then I think about the conversations that I've had

اما بعدا در مورد گفتگوی خود فکر می‌کنم

همراه مردمی که روی هوش مصنوعی کار می‌کنند،

with people who work on AI,

and what I always hear from them is that the smarter AI gets,

و می‌شنوم که هرچه هوش مصنوعی باهوش‌تر می‌شود،

the better it is at making connections.

اتصالات بهتری می‌سازد.

So maybe the social media of the future will be better.

پس رسانه اجتماعی آینده احتمالاً بهتر خواهد بود.

Maybe it'll help us to form healthier, less destructive relationships.

احتمالاً به ما کمک خواهد کرد که روابط سالم‌تر و با مخرب کمتری شکل بدهیم.

Maybe we'll have devices that enable togetherness and serendipity.

شاید دستگاه‌های خواهیم داشت که ما را قادر به همبستگی و سرنوشت می‌سازد.

I really hope so.

من واقعاً امیدوارم.

And, you know, I like to think that if strong AI ever really exists,

فکر می‌کنم که اگر هوش مصنوعی قوی واقعاً وجود داشته باشد،

they'll probably enjoy our weird relationship drama

آن‌ها از نمایش روابط عجیب ما احتمالاً لذت خواهند برد

the same way that you and I love to obsess about the "Real Housewives of Wherever."

همان‌گونه که من و شما شیفته"خانم‌های خانه‌دار واقعی" هستیم،

And finally, there's medicine.

و سرانجام، دوایی هست.

I think a lot about how developments in genetic medicine

در مورد این ‌که پیشرفت‌‌های پزشکی ژنتیکی زیاد فکر می‌کنم که چگونه

could improve outcomes for people with cancer or dementia,

می‌تواند نتایج کسانی ‌که سرطان یا زوال عقل دارند را تقویت کند،

and maybe one day, your hundredth birthday will be just another milestone

و شاید روزی، صدمین سالگرد تولدتان فقط یک فرسنگ

on the way to another two or three decades of healthy, active life.

تا راهِ دو یا سه دهه‌ی دیگر از زندگی سالم و فعال فاصله داشته باشد.

Maybe the toilet of the future that I mentioned

احتمالا توالت آینده‌ که ذکرش کردم

will improve health outcomes for a lot of people,

نتایج بهداشتی را برای بسیاری از مردم بهتر کند،

including people in parts of the world

از جمله مردم بخش‌هایی از زمین که

where they don't have these complicated sewer systems that I mentioned.

که سیستم‌های پیچیده‌ی فاضلابی که ذکر کردم را ندارند.

But also, as a transgender person,

اما همچنان، به عنوان شخصی تغییرجنسیت‌داده،

I like to think: What if we make advances in understanding the endocrine system

این فکر را خوش دارم: چه می‌شود اگر پیشرفت‌ در درک سیستم غددی را درون‌ریز کنیم

that improve the options for trans people,

که گزینه‌های ترانس‌جندر‌ها را بالا می‌برد،

the same way that hormones and surgeries expanded the options

همان‌گونه که هورمون‌ها و جراحی گزینه‌های ما را وسیع ساختند

for the previous generation?

برای نسل گذشته؟

So finally: basically, I'm here to tell you,

بالاخره: اساساً، این‌جا هستم که بگویم،

people talk about the future

مردم در مورد آینده حرف می‌زنند

as though it's either going to be a technological wonderland

قسمی که قرار باشد یک سرزمین عجایب فناوری باشد

or some kind of apocalyptic poop barbecue.

یا نوعی از کباب مدفوع آخرالزمانی باشد.

(Laughter)

(خنده)

But the truth is, it's not going to be either of those things.

اما واقعیت این است که، قرار نیست هیچ‌کدام آن‌ها باشد.

It's going to be in the middle. It's going to be both. It's going to be everything.

در وسط آن می‌باشد. قرار است هردوی آن باشد. همه‌ چیز خواهد بود.

The one thing we do know

چیزی که حال ما می‌دانیم

is that the future is going to be incredibly weird.

این است که آینده فوق‌العاده عجیب خواهد بود.

Just think about how weird the early 21st century would appear

فقط فکر کنید که چقدر اوایل قرن ۲۱ عجیب به نظر برسد

to someone from the early 20th.

برای کسی‌ که از قرن ۲۰ام است.

And, you know, there's a kind of logical fallacy that we all have

و نوعی از سفسطه را همه‌ی ما داریم

where we expect the future to be an extension of the present.

که ما از آینده توقع داریم افزوده‌ی از اکنون باشد.

Like, people in the 1980s

مثلا، مردم سال‌های ۱۹۸۰

thought that the Soviet Union would still be around today.

فکر می‌کردند که اتحاد شوروی هنوز همین اطراف باشند.

But the future is going to be much weirder than we could possibly dream of.

اما آینده قرار است عجیب‌تر از چیزی باشد که ما خیال می‌کنیم.

But we can try.

اما امتحانش می‌توانیم.

And I know that there are going to be scary, scary things,

و من می‌دانم که چیزهای ترسناکی وجود خواهند داشت

but there's also going to be wonders and saving graces.

اما شگفتی‌ها و نعمت‌هایی وجود می‌داشته باشند.

And the first step to finding your way forward

و قدم اول در یافتن راه پیش‌ روی خود

is to let your imagination run free.

این است که تخیل خود را آزاد بگذارید.

Thank you.

سپاس!

(Applause)

(تشویق)