Katie Mack: The death of the universe -- and what it means for life | TED Fellows

Translator: Pedram Pourasgari Reviewer: Masoud Motamedifar

[SHAPE YOUR FUTURE]

I love the universe.

The vastness, the mystery,

the astonishing beauty of the stars.

I love everything about it,

and I've devoted my life to studying it.

[آینده خود را شکل دهید]

From atoms to galaxies,

من عاشق جهان هستم.

from beginning to end.

پهناور بودن، رمز و راز،

But lately, I've gotten stuck on that last bit.

زیبایی شگفت‌آور ستاره‌ها.

The fact that the universe is dying.

عاشق همه چیزش هستم،

و زندگی‌ام را وقف مطالعه‌ی آن کرده‌ام.

I know this may come as a shock.

I mean, it's the universe, it's everything.

از اتم‌ها تا کهکشان‌ها،

از آغاز تا پایان.

It's supposed to be eternal, right?

اما اخیراً، روی قسمت پایانی گیر کرده‌ام.

But it isn't.

We know the universe had a beginning

این حقیقت که جهان در حال مُردن است.

and everything that begins ends.

The start of the story is a familiar one.

می‌دانم این ممکن است شوکه کننده باشد.

In the beginning, there was light.

منظورم این است که، این جهان است، همه چیز است.

We know that because we can see it directly.

قرار است جاودان باشد، نه؟

اما نیست.

The cosmos today is filled with low-energy background radiation

می‌دانیم که جهان آغازی داشته است

و هر چیزی که آغاز می‌شود، پایانی دارد.

left over from a time

شروع داستان، آشنا است.

when the whole universe was an all-encompassing inferno.

در ابتدا، نور بود.

In its first 380,000 years, space wasn't cold or dark.

آن را می‌دانیم چون می‌توانیم مستقیماً آن را ببینیم.

امروزه کیهان پُر از تابش زمینه‌ای کم‌انرژی است

It was thick with a churning, humming plasma.

که از زمانی باقی مانده است

It was hot and dense.

که تمام جهان یک جهنم فراگیر بود.

It was loud.

But it was also expanding.

در ۳۸۰ هزار سال اول، فضا سرد یا تاریک نبود.

Over time, the fire dissipated and space cooled.

پُر از پلاسمای جوشان و لرزان بود.

Clouds of gas pulled together by their own gravity

داغ و متراکم بود.

formed stars and galaxies and planets and us.

پر سر و صدا بود.

اما در حال انبساط هم بود.

And one day,

در طول زمان، آن آتش پراکنده و فضا خنک شد.

astronomers using a microwave receiver detected a bit of static

ابرهای گاز توسط جاذبه‌ی خودشان، جذب یکدیگر شدند

coming from every direction in the sky,

the leftover radiation from that primordial fire.

ستاره‌ها و کهکشان‌ها و سیاره‌ها و ما را شکل دادند.

We can now map out the cosmos

و یک روز،

ستاره‌شناسان با استفاده از یک گیرنده مایکروویو، صدایی را شناسایی کردند

to the farthest reaches of the observable universe.

We can see distant galaxies

که از هر سمت آسمان می‌آمد،

whose light has taken billions of years to reach us.

همان تابش باقی‌مانده از آن آتش اولیه.

So by looking at them, we are looking deep into the past.

اکنون ما می‌توانیم کیهان را ترسیم کنیم

We can watch how the expansion of the universe has slowed down

تا دورترین فاصله‌های جهان قابل مشاهده.

since that hot early phase 13.8 billion years ago.

می‌توانیم کهکشان‌های دور را ببینیم

که نورهایشان پس از میلیاردها سال به ما رسیده‌اند.

We can see collisions of entire galaxies

پس با نگاه کردن به آن‌ها، گذشته‌ی دور را می‌بینیم.

and watch the bursts of star formation,

می‌توانیم ببینیم که چگونه انبساط جهان آهسته شده است

that result from the sudden conflagration of all that cosmic hydrogen.

از مرحله‌ی داغ اولیه‌ی ۱۳.۸ میلیارد سال قبل.

And we can see that these collisions are happening less and less.

می‌توانیم برخورد کهکشان‌ها را ببینیم

The expansion of the universe isn't slowing down anymore.

و انفجار شکل‌گیری ستاره‌ها را تماشا کنیم،

A few billion years ago, it started speeding up.

که در نتیجه شعله‌ور شدن ناگهانیِ تمام آن هیدروژن کیهانی رخ داده‌اند.

Distant galaxies are getting farther apart

و می‌توانیم ببینیم که این برخوردها کمتر و کمتر رخ می‌دهند.

faster and faster.

Star formation has slowed.

انبساط جهان، دیگر آهسته نمی‌شود.

In fact, we can calculate exactly how much.

چند میلیارد سال قبل، سرعت گرفته است.

And when we do, we find something shocking.

کهکشان‌های دور، از هم دورتر می‌شوند

Of all the stars that have ever been born or that ever will be,

سریع‌تر و سریع‌تر.

شکل‌گیری ستاره‌ها آهسته‌تر شده است.

around 90 percent have already come into being.

در واقع، می‌توانیم مقدار دقیق آن را محاسبه کنیم.

From now until the end of time,

the universe is working on just that last 10 percent.

و با محاسبه‌ی آن، موضوع شوکه‌کننده‌ای را می‌فهمیم.

از تمام ستاره‌هایی که متولد شده‌اند یا خواهند شد،

The end of the universe is coming.

حدود ۹۰ درصد هم‌اکنون به وجود آمده‌اند.

There are a few ways it could happen,

but the most likely is called the heat death,

از حالا تا پایان زمان،

and it's an agonizing, slow languishing of the cosmos.

جهان در حال کار بر روی ۱۰ درصد پایانی است.

Stars burn out and leave smoldering ash.

پایانِ جهان در حال رسیدن است.

Galaxies become increasingly isolated in their own dim pools of light.

چند راه برای آن وجود دارد،

اما محتمل‌ترینش، مرگ گرمای کیهان نام دارد،

Particles decay.

که ضعیف شدن آرام و دردناک کیهان است.

Even black holes evaporate into the void.

ستاره‌ها خاموش می‌شوند و خاکستر و دود بر جای می‌گذارند.

Of course, we still have some time.

کهکشان‌ها به طور فزاینده‌ای در نورهای بی‌جان خود منزوی می‌شوند.

The heat death is so far in the future, we hardly have words to describe it.

ذرات دچار واپاشی می‌شوند.

Long past a billion years,

حتی سیاهچاله‌ها در خلاء تبخیر می‌شوند.

when the sun expands and boils off the oceans of the Earth.

البته، ما هنوز زمان داریم.

Long past 100 billion years,

when we lose the ability to see distant galaxies

مرگ گرمای کیهان آنقدر در آینده‌ی دور است، که به سختی کلماتی برای توصیفش داریم.

and that faint trace of Big Bang light.

پس از یک میلیارد سال،

Long after we are left alone in the darkness

که خورشید منبسط شده و اقیانوس‌های زمین را به جوش می‌آورد.

watching the Milky Way fade.

پس از ۱۰۰ میلیارد سال،

که توانایی دیدن کهکشان‌های دور را از دست می‌دهیم

It's OK to be sad about it,

و آن رد ضعیف از نور انفجار بزرگ.

even if it is trillions of years in the future.

بسیار پس از آن که در تاریکی تنها ماندیم

No one wants to think about something they love coming to an end.

و محو شدن کهکشان راه شیری را تماشا می‌کنیم.

As disconnected as it may be to us here and now,

it is somehow more profound than personal death.

اشکالی ندارد که برایش غمگین شویم،

حتی اگر هزاران میلیارد سال بعد باشد.

We have strategies for accepting the inevitability of that.

هیچ کس دوست ندارد به پایان یافتن چیزی که دوست دارد فکر کند.

After all, we tell ourselves, something of us will live on.

هرچند ممکن است در حال حاضر دور به نظر بیاید،

Maybe it will be our great works.

به گونه‌ای عمیق‌تر از مرگ یک شخص است.

Maybe it will be our children, carrying on our genetic material

ما راهبردهایی برای پذیرش اجتناب‌ناپذیر بودن آن داریم.

or perhaps our basic outlook on life.

Maybe it will be some idea worth spreading.

در نهایت، به خودمان می‌گوییم، چیزی از ما باقی خواهد ماند.

Humanity might venture out into the stars and evolve and change,

شاید کارهای خوبمان باشد.

شاید فرزندانمان باشند که مواد ژنتیکی ما

but something of us will survive.

یا شاید نگاهمان به زندگی را منتقل می‌کنند.

But if the universe ends,

شاید ایده‌هایی باشند که ارزش گسترش یافتن را دارند.

at some point we have no legacy.

There will come a time when, in a very real sense,

شاید انسان به ستاره‌ها سفر کند، تکامل یابند و تغییر کنند،

our existence will not have mattered.

اما چیزی از ما نجات خواهد یافت.

The slate will be wiped clean completely.

اما اگر جهان به پایان برسد،

Why should we spend our lives

در زمانی، دیگر میراثی نخواهیم داشت.

seeking answers to the ultimate questions of reality

زمانی خواهد رسید که، به معنای واقعی کلمه،

if eventually there will be no one left to tell?

وجودِ ما معنایی نخواهد داشت.

Why build a sandcastle when you can see that the tide is coming in?

آن صفحه، کاملاً پاک خواهد شد.

چرا باید زندگی‌مان را صرفِ

I've asked a dozen other cosmologists

یافتن پاسخ به سؤالات نهایی در مورد واقعیت کنیم

and they all had different answers.

اگر قرار است در نهایت کسی باقی نماند که آن‌ها را بگوید؟

To some, the death of the cosmos just seems right.

چرا یک قلعه شنی بسازیم، وقتی می‌بینیم موجی در حال آمدن است؟

It's freeing to know that we are temporary.

"I very much like our blipness," one told me.

این سؤال را از چند کیهان‌شناس دیگر پرسیدم

To others, the question itself motivates the search for some alternative theory.

و همه جواب‌های متفاوتی دادند.

برای بعضی، مرگ کیهان درست به نظر می‌رسد.

There must be some way to carry on.

آرامش‌بخش است که بدانیم که ما موقتی هستیم.

The slow fade to black just cannot be how our story ends.

یکی گفت: «من ناچیز بودنمان را دوست دارم.»

One found comfort in the possibility of the multiverse.

برای دیگران، این سؤال خودش انگیزه‌ای است برای جستجوی نظریه‌های دیگر.

"It's not all about us," he said.

باید راهی برای ادامه دادن باشد.

Personally, I feel lucky.

به آرامی محو شدن در تاریکی، نمی‌تواند پایان داستان ما باشد.

Our cosmos existed for billions of years before us

یکی به امکان وجود چند جهان، دلگرم بود.

and it will carry on long after we are gone.

For this brief moment, we are here.

او گفت: «تمامش درباره ما نیست.»

We may be insignificant to the cosmos as a whole,

شخصاً، احساس خوش‌شناسی می‌کنم.

but we have an immense power to understand it,

جهان ما، میلیاردها سال قبل از ما وجود داشته است

to see the beginning,

و تا مدت‌ها پس از ما هم ادامه خواهد داشت.

to contemplate the end,

در این لحظه‌ی کوتاه، ما اینجا هستیم.

to look up into the sky

and see ourselves reflected in every tiny point of light.

شاید در مقایسه با کل جهان، ناچیز باشیم،

اما توان عظیمی برای درک آن داریم،

There is a kind of luxury in the freedom to look beyond our own little lives

برای دیدن آغاز آن،

برای اندیشیدن در مورد پایان آن،

and contemplate the end of everything.

برای نگاه کردن به آسمان

و دیدن انعکاس‌مان در هر نقطه‌ی نورانی کوچک.

We, fragile, doomed humans

carry within us a sense of discovery and wonder.

این نوعی نعمت است که آزادی نگاه کردن به فراتر از زندگی‌های کوچک‌مان

It will persist as long as there are thinking beings in the cosmos.

و اندیشیدن درباره پایان همه چیز را داریم.

And we can decide how to use it.

ما، انسان‌های ضعیف و محکوم به فنا

حسی از اکتشاف و شگفتی را با خودمان حمل می‌کنیم.

Thank you.

تا زمانی که موجودات متفکر در جهان هستند، این حس ادامه خواهد داشت.

و می‌توانیم تصمیم بگیریم که چگونه از آن استفاده کنیم.

سپاسگزارم.