Why jobs of the future won't feel like work | David Lee

Translator: Reihaneh Iranmanesh Reviewer: Leila Ataei

So there's a lot of valid concern these days

امروزه نگرانی‌های به‌جایی مطرح است در مورد

that our technology is getting so smart

اینکه تکنولوژی دارد هوشمند می‌شود به قدری که

that we've put ourselves on the path to a jobless future.

خود را در مسیری به سوی آینده‌ای بدون شغل قرار داده‌ایم.

And I think the example of a self-driving car

به نظرم همین ماشین‌های بی‌سرنشین مصداقی است

is actually the easiest one to see.

که امروزه می‌توانیم براحتی ببینیم.

So these are going to be fantastic for all kinds of different reasons.

پس، همۀ اینها به دلایل متفاوتی خارق‌العاده خواهند بود.

But did you know that "driver" is actually the most common job

اما می‌دانستید که راننده بودن، درواقع، شایع‌ترین شغل در ۲۹ ایالت

in 29 of the 50 US states?

از بین ۵۰ ایالت آمریکا است؟

What's going to happen to these jobs when we're no longer driving our cars

پس، چه برسر این مشاغل می‌آید وقتی دیگر خودمان ماشین‌هایمان را نمی‌رانیم

or cooking our food

و غذایمان را نمی‌پزیم

or even diagnosing our own diseases?

و حتی بیماری‌هایمان را تشخیص نمی‌دهیم؟

Well, a recent study from Forrester Research

خوب، تحقیقی جدید از طرف Forrester Research

goes so far to predict that 25 million jobs

پیش‌بینی می‌کند که تا ده سال آینده،احتمالا

might disappear over the next 10 years.

۲۵ میلیون شغل از بین خواهد رفت.

To put that in perspective,

به بیان دیگر،

that's three times as many jobs lost in the aftermath of the financial crisis.

این مقدار سه برابر تعداد مشاغل از دست رفته دراثر بحران اقتصادی است.

And it's not just blue-collar jobs that are at risk.

و فقط شغلهای کارگری درمعرض خطر نیستند.

On Wall Street and across Silicon Valley, we are seeing tremendous gains

در وال استریت و سیلیکون ولی، شاهد دست‌آوردهای عظیمی در کیفیت آنالیز

in the quality of analysis and decision-making

و تصمیم‌گیری به دلیل یادگیری

because of machine learning.

ماشین هستیم.

So even the smartest, highest-paid people will be affected by this change.

پس حتی باهوش‌ترین و پردرآمدترین افراد هم متأثر این تغییر خواهند شد.

What's clear is that no matter what your job is,

چیزی که واضح است این است که مهم نیست شغلتان چیست،

at least some, if not all of your work,

اگر همۀ آن توسط روباتی یا نرم‌افزاری در

is going to be done by a robot or software in the next few years.

چند سال آینده انجام نشود، حداقل، بخشی از آن انجام خواهد شد.

And that's exactly why people like Mark Zuckerberg and Bill Gates

و این دقیقا دلیلی است که چرا افرادی مثل مارک زاکربرگ و بیل گیتس

are talking about the need for government-funded minimum income levels.

درمورد نیاز به سطح درآمدهای حداقلی دولتی صحبت می‌کنند.

But if our politicians can't agree on things like health care

زمانیکه سیاستمدارانمان با مراقابت‌های بهداشتی

or even school lunches,

یا نهار مدارس،

I just don't see a path where they'll find consensus

موافقت نمی‌کنند، من که راهی نمی‌بینم که

on something as big and as expensive as universal basic life income.

با مسئله‌ای به بزرگی و هزینه‌بری مثل درآمد پایۀ جهانی موافقت کنند.

Instead, I think the response needs to be led by us in industry.

در عوض، فکر می‌کنم پاسخ این مسئله باید توسط ما در صنعت هدایت شود.

We have to recognize the change that's ahead of us

باید تغییری که پیش روی ما هست را بشناسیم

and start to design the new kinds of jobs

و شروع به طراحی شغلهای جدیدی کنیم

that will still be relevant in the age of robotics.

که به عصر رباتیک مرتبط باشند.

The good news is that we have faced down and recovered

خبر خوب این است که ما قبلا با دو انقراض عظیم مشاغل

two mass extinctions of jobs before.

روبه‌رو شده‌ایم و آن را بهبود بخشیدیم.

From 1870 to 1970,

از ۱۸۷۰ تا ۱۹۷۰،

the percent of American workers based on farms fell by 90 percent,

درصد کارگران آمریکایی مربوط به مزارع کاهش۹۰ درصدی پیدا کرد،

and then again from 1950 to 2010,

و دوباره از۱۹۵۰ تا ۲۰۱۰،

the percent of Americans working in factories

درصد کارگران آمریکایی شاغل در کارخانه‌ها

fell by 75 percent.

کاهش ۷۵ درصدی داشت.

The challenge we face this time, however, is one of time.

با این حال، چالشی که این بار با آن روبروهستیم، یکی ازآنها است.

We had a hundred years to move from farms to factories,

ما برای حرکت از مزارع به سوی کارخانه‌ها صد سال وقت داشتیم،

and then 60 years to fully build out a service economy.

و سپس ۶۰ سال طول کشید تا تماما اقتصادی خدماتی بسازیم.

The rate of change today

امروزه، نرخ تغییرات

suggests that we may only have 10 or 15 years to adjust,

نشان می‌دهد که فقط ۱۰ یا ۱۵سال برای سازگارشدن وقت داریم،

and if we don't react fast enough,

و اگر به موقع واکنش نشان ندهیم،

that means by the time today's elementary-school students

بدان معناست که وقتی دانش‌آموزان مدارس ابتدایی امروز

are college-aged,

به سن دانشگاه برسند،

we could be living in a world that's robotic,

ما احتمالا در یک جهان رباتی زندگی خواهیم کرد،

largely unemployed and stuck in kind of un-great depression.

که تا حد زیادی در بیکاری و نوعی افسردگی غیرعالی فرو رفته‌ است،

But I don't think it has to be this way.

اما به نظرم قرار نیست که این طور باشد.

You see, I work in innovation,

فهمیدید که کار من نوآوری است،

and part of my job is to shape how large companies apply new technologies.

بخشی از کارم سازماندهی آن است که شرکت‌های بزرگ چطور تکنولوژی‌های جدید را اعمال کنند.

Certainly some of these technologies

قطعا بعضی از این تکنولوژی‌ها،

are even specifically designed to replace human workers.

صرفا برای جایگزین کردن کارگران انسانی طراحی شده‌اند،

But I believe that if we start taking steps right now

اما معتقدم که اگر برای تغییر ماهیت کارکردن

to change the nature of work,

قدم برداریم،

we can not only create environments where people love coming to work

نه تنها محیط‌هایی راخلق می‌کنیم که افراد عاشق سر کار آمدن باشند،

but also generate the innovation that we need

بلکه نوآوری‌ را که می‌خواهیم تولید کنند

to replace the millions of jobs that will be lost to technology.

تا میلیونها شغلی که توسط تکنولوژی از بین می‌روند را جایگزین کنند.

I believe that the key to preventing our jobless future

معتقدم که کلید جلوگیری از آینده‌ای بدون شغل این است

is to rediscover what makes us human,

که چیزی که ما را انسان می‌کند را دوباره کشف کنیم،

and to create a new generation of human-centered jobs

و نسل جدیدی از شغلهای انسان محور بسازیم که اجازه بدهد

that allow us to unlock the hidden talents and passions

تا علایق و استعدادهای نهفته‌ای را که هر روز با خود

that we carry with us every day.

حمل می‌کنیم را رمزگشایی کنیم.

But first, I think it's important to recognize

اما اولا، مهم است که تشخیص دهیم خود منشا

that we brought this problem on ourselves.

این مشکلات هستیم.

And it's not just because, you know, we are the one building the robots.

می‌دانید که فقط به خاطر این نیست که ما کسانی هستیم که رباتها را می‌سازیم.

But even though most jobs left the factory decades ago,

اما با این وجود که بیشتر مشاغل دهه‌ها پیش کارخانه‌ها را ترک کردند،

we still hold on to this factory mindset

ما هنوز به این ذهنیت کارخانه‌ای

of standardization and de-skilling.

استاندارد سازی و مهارت زدایی پایبندیم.

We still define jobs around procedural tasks

ما هنوز مشاغل را درحدود وظایف روندی تعریف می‌کنیم

and then pay people for the number of hours that they perform these tasks.

و به مردم به‌اندازۀ تعداد ساعتی که این کارها را انجام می‌دهند پول می‌دهیم.

We've created narrow job definitions

ما تعاریف شغلی محدودی ایجاد کرده ایم

like cashier, loan processor or taxi driver

مثل صندوقدار، پردازشگر وام، رانندۀ تاکسی،

and then asked people to form entire careers

و سپس از افراد می‌خواهیم که تمام شغلشان

around these singular tasks.

محدود به این وظایف منفرد باشد.

These choices have left us with actually two dangerous side effects.

این انتخاب‌ها، درواقع، دو عارضۀ جانبی خطرناک را به همراه دارند.

The first is that these narrowly defined jobs

اولین، این است که این شغل‌هایی که تعریفی محدود دارند

will be the first to be displaced by robots,

اوین شغل‌هایی هستند که توسط رباتها جایگزین می‌شوند،

because single-task robots are just the easiest kinds to build.

زیرا رباتهای تک کار راحت‌ترین نوع رباتها برای ساختن هستند.

But second, we have accidentally made it

اما دومین خطر، ما به‌طور تصادفی کاری کرده‌ایم که

so that millions of workers around the world

میلیونها کارگر در سراسر جهان

have unbelievably boring working lives.

شغل‌های بسیار خسته کننده‌ای دارند.

(Laughter)

(خندۀ حضار)

Let's take the example of a call center agent.

به‌عنوان مثال کارشناس مرکز تماس.

Over the last few decades, we brag about lower operating costs

در دهه‌های اخیر، ما درمورد هزینه‌های عملیاتی کمتر لاف می‌زنیم

because we've taken most of the need for brainpower

زیرا ما بیشتر نیاز کار مغزی را از افراد گرفته‌ایم

out of the person and put it into the system.

و آن را در سیستم قرار داده‌ایم.

For most of their day, they click on screens,

بیشتر روز را، آنها روی صفحه کلیک می‌کنند،

they read scripts.

کدنوشته‌ها را می‌خوانند.

They act more like machines than humans.

آنها بیشتر شبیه ماشین‌ها عمل می‌کنند تا انسان‌ها.

And unfortunately, over the next few years,

و متأسفانه طی سالهای آینده،

as our technology gets more advanced,

درحالی که تکنولوژی پیشرفته‌تر می‌شود،

they, along with people like clerks and bookkeepers,

آنها، همراه با افرادی مثل منشی‌ها و کتابدارها،

will see the vast majority of their work disappear.

می‌بینند که بخش اعظمی از کارشان از بین می‌رود.

To counteract this, we have to start creating new jobs

برای مقابله با این موضوع، باید شغل‌های جدیدی را خلق کنیم

that are less centered on the tasks that a person does

که کمتر متمرکز بر وظایفی که یک فرد انجام می‌دهد، باشند

and more focused on the skills that a person brings to work.

و بیشتر بر مهارتهایی که فرد به محل کارش می‌آورد متمرکز باشند.

For example, robots are great at repetitive and constrained work,

مثلا، ربات‌ها در انجام کارهای تکراری و محدود عالی هستند،

but human beings have an amazing ability

اما انسان‌ها قدرت فوق‌العاده ای برای

to bring together capability with creativity

گردهم آوردن توانایی با خلاقیت دارند

when faced with problems that we've never seen before.

زمانی که با مشکلاتی که قبلا ندیده‌ایم برمی‌خوریم.

It's when every day brings a little bit of a surprise

این زمانی است که هرروز کمی شگفتی به همراه دارد

that we have designed work for humans

که شغل‌هایی برای انسان‌ها طراحی کرده‌ایم

and not for robots.

نه برای ربات‌ها.

Our entrepreneurs and engineers already live in this world,

کارآفرینان و مهندسین ما در حال حاضر در این دنیا زندگی می‌کنند،

but so do our nurses and our plumbers

همان‌طور که پرستاران و لوله‌کشان

and our therapists.

و درمان‌گران زندگی می‌کنند.

You know, it's the nature of too many companies and organizations

می‌دانید، این طبیعت بسیاری از شرکت‌ها و سازمان‌ها است که

to just ask people to come to work and do your job.

فقط از افراد درخواست کنند که آنها به سرکار بیایند و کار آنها را انجام دهند.

But if you work is better done by a robot,

اما اگر کارتان بهتر توسط رباتی انجام می‌شود،

or your decisions better made by an AI,

یا اگر تصمیمات‌تان بهتر توسط هوش مصنوعی گرفته می‌شوند،

what are you supposed to be doing?

قرار است شما چه کاری را انجام دهید؟

Well, I think for the manager,

خوب، من فکر می‌کنم برای مدیران،

we need to realistically think about the tasks that will be disappearing

ما باید واقع بینانه در مورد مشاغلی که درسالهای آینده ناپیدید می‌شوند

over the next few years

فکر کنیم، و

and start planning for more meaningful, more valuable work that should replace it.

برای شغلهای دارای معنا و ارزشمندی بیشتر که جایگزین آن می‌شوند برنامه ریزی کنیم.

We need to create environments

ما باید محیط‌هایی را خلق کنیم

where both human beings and robots thrive.

جاییکه هم انسانها و هم رباتها رشد کنند.

I say, let's give more work to the robots,

من می‌گویم، بیایید کار بیشتری به رباتها بدهیم،

and let's start with the work that we absolutely hate doing.

و کارهایی که کاملا از انجام آنها متنفر هستیم را انجام بدهیم،

Here, robot,

ربات، بیا اینجا،

process this painfully idiotic report.

این گزارش احمقانۀ دردناک را پردازش کن.

(Laughter)

(خندۀ حضار)

And move this box. Thank you.

این جعبه را حرکت بده. متشکرم.

(Laughter)

(خندۀ حضار)

And for the human beings,

و برای انسان‌ها،

we should follow the advice from Harry Davis at the University of Chicago.

باید از توصیۀ هری دیویس در دانشگاه شیکاگو پیروی کنیم.

He says we have to make it so that people don't leave too much of themselves

او می‌گوید که ما باید کاری کنیم که مردم بیشتر خودشان را در صندوق

in the trunk of their car.

عقب ماشین خود ترک نکنند.

I mean, human beings are amazing on weekends.

منظورم این است که، انسانها در آخر هفته‌ها فوق‌العاده هستند.

Think about the people that you know and what they do on Saturdays.

به افرادی که می‌شناسید و کاری که یکشنبه‌ها انجام می‌دهند فکر کنید.

They're artists, carpenters, chefs and athletes.

آنها هنرمندان، نجاران، سرآشپزها و ورزشکارانی هستند.

But on Monday, they're back to being Junior HR Specialist

اما دوشنبه‌ها، آنها به متخصص منابع انسانی بودن و

and Systems Analyst 3.

تحلیل‌گر سیستم ۳ (شغلشان) بر می‌گردند.

(Laughter)

(خندۀ حضار)

You know, these narrow job titles not only sound boring,

می‌دانید، این عناوین شغلی محدود نه‌تنها به نظر خسته‌کننده هستند،

but they're actually a subtle encouragement

اما، درواقع، تشویقی نامحسوس برای افراد هستند

for people to make narrow and boring job contributions.

تا آنها هم مشارکت‌های شغلی محدود و خسته کننده بسازند.

But I've seen firsthand that when you invite people to be more,

اما من به چشم دیده‌ام که اگر افراد را دعوت کنید که بیشتر باشند،

they can amaze us with how much more they can be.

می‌توانند ما را با بیشتر بودنشان حیرت‌زده کنند.

A few years ago, I was working at a large bank

چند سال پیش، من در بانک بزرگی کار می‌کردم

that was trying to bring more innovation into its company culture.

که تلاش می‌کرد که نوآوری بیشتری را به فرهنگ شرکتش بیاورد.

So my team and I designed a prototyping contest

پس تیم من و من یک نمونه رقابت را طراحی کردیم

that invited anyone to build anything that they wanted.

که هرکسی را دعوت می‌کرد که هرچیزی را که می‌خواستند بسازند.

We were actually trying to figure out

ما درواقع داشتیم تلاش می‌کردیم که

whether or not the primary limiter to innovation

بفهمیم که آیا محدودکنندۀ اصلی نوآوری

was a lack of ideas or a lack of talent,

کمبود ایده یا کمبود استعداد است یا خیر،

and it turns out it was neither one.

و معلوم می‌شود که هیچ یک جواب نیست.

It was an empowerment problem.

آن یک مشکل توانمندسازی بود.

And the results of the program were amazing.

و نتایج برنامه شگفت‌انگیز بود.

We started by inviting people to reenvision

ما شروع کردیم با دعوت مردم به تجسم دوبارۀ چیزی که

what it is they could bring to a team.

می‌توانستند برای یک تیم به ارمغان بیاورند.

This contest was not only a chance to build anything that you wanted

این رقابت نه‌تنها فرصتی بود تا هرچیزی را که می‌خواستید بسازید

but also be anything that you wanted.

بلکه فرصتی بود تا هرکسی که می‌خواستید باشید.

And when people were no longer limited by their day-to-day job titles,

و وقتی‌که مردم دیگر محدود به عناونین شغلی روزمرۀ خود نبودند،

they felt free to bring all kinds of different skills and talents

آنها احساس آزادی می‌کردند تا انواع مهارتها و استعدادهای مختلف را

to the problems that they were trying to solve.

برای مشکلاتی که سعی داشتند حل کنند به ارمغان بیاورند.

We saw technology people being designers, marketing people being architects,

ما افرادی در کار فناوری را دیدیم که طراح شده بودند، بازاریابانی که معمار شده بودند،

and even finance people showing off their ability to write jokes.

و حتی افرادی درکار سرمایه‌گذاری که با توانایی جوک نوشتنشان پز می‌دادند.

(Laughter)

(خندۀ حضار)

We ran this program twice,

ما این برنامه را دوبار انجام

and each time more than 400 people brought their unexpected talents to work

دادیم و هربار بیش از۴۰۰نفر استعدادهای غیرمنتظرۀ خود را برای کار به ارمغان آوردند

and solved problems that they had been wanting to solve for years.

و مسائلی که سالها می‌خواستند حل کنند را حل کردند.

Collectively, they created millions of dollars of value,

در مجموع، آنها میلیون‌ها دلار ارزش را ایجاد کردند،

building things like a better touch-tone system for call centers,

ساختن چیزهایی مثل یک سیستم صوتی-لمسی بهتر برای مراکز تماس،

easier desktop tools for branches

ابزارهای دسکتاپ راحتتر برای شاخه‌ها

and even a thank you card system

و حتی یک سیستم کارت تشکر

that has become a cornerstone of the employee working experience.

که اساس و بنای تجربۀ کاری کارمندی شده‌است.

Over the course of the eight weeks,

درمدت هشت هفته، مردم توانایی‌هایی را

people flexed muscles that they never dreamed of using at work.

نشان دادند که هرگزخواب استفاده از آنها در محل کار را ندیده بودند.

People learned new skills,

مردم مهارتهای جدیدی یاد گرفتند،

they met new people,

افراد جدیدی را ملاقات کردند،

and at the end, somebody pulled me aside and said,

و درآخر، فردی مرا به کناری کشید و گفت،

"I have to tell you,

«باید به شما بگویم،

the last few weeks has been one of the most intense,

این چندهفتۀ اخیر یکی از سخت ترین،

hardest working experiences of my entire life,

و پرکارترین تجربه های کاری من در تمام زندگی‌ام بوده است،

but not one second of it felt like work."

اما ثانیه‌ای از آن شبیه به کار کردن نبود.»

And that's the key.

و آن کلید حل مسئله است.

For those few weeks, people got to be creators and innovators.

به مدت آن چند هفتۀ کم، افراد به خالقان و نوآورانی تبدیل شدند.

They had been dreaming of solutions

آنها در رویای پیداکردن راه‌حل‌هایی

to problems that had been bugging them for years,

برای مسائلی که سالها آنها را آزار داده بود بودند،

and this was a chance to turn those dreams into a reality.

و این فرصتی بود تا آن رویا را تحقق ببخشند.

And that dreaming is an important part of what separates us from machines.

و این رویاپردازی بخش مهمی است از آنچه ما را از ماشین‌ها جدا می‌سازد.

For now, our machines do not get frustrated,

در حال حاضر، ماشین‌های ما کلافه نمی‌شوند،

they do not get annoyed,

آزرده نمی‌شوند،

and they certainly don't imagine.

و به طور قطع تصور هم نمی‌کنند.

But we, as human beings --

اما ما، به‌عنوان آدمی‌زاد--

we feel pain,

درد را احساس می‌کنیم،

we get frustrated.

کلافه می‌شویم.

And it's when we're most annoyed and most curious

و زمانیکه ما در آزرده‌ترین و کنجکاوترین حالت قرار داریم زمانی است

that we're motivated to dig into a problem and create change.

که ما انگیز می‌شویم که به عمق یک مشکل برویم و تغییری را ایجاد کنیم.

Our imaginations are the birthplace of new products, new services,

تصورات ما محل تولد محصولات جدید، خدمات جدید،

and even new industries.

و حتی صنایع جدید هستند.

I believe that the jobs of the future

من معتدقم که شغلهای آینده

will come from the minds of people

از مغز افرادی نشئت می‌گیرند که

who today we call analysts and specialists,

امروز به آنها می‌گوییم تحلیل‌گر و متخصص،

but only if we give them the freedom and protection that they need to grow

اما فقط در صورتی که به آنها آزادی و حمایتی را بدهیم که برای رشد کردن

into becoming explorers and inventors.

برای مبدل شدن به محققان و مخترعان نیاز دارند.

If we really want to robot-proof our jobs,

اگر می‎خواهیم شغل‌هایمان را ضد ربات کنیم،

we, as leaders, need to get out of the mindset

ما، به عنوان رهبران، باید آن ذهنیت را ترک کنیم

of telling people what to do

که به مردم بگوییم که چه کار کنند

and instead start asking them what problems they're inspired to solve

و درعوض از آنها بپرسیم که انگیزه برای حل چه مشکلاتی را دارند

and what talents they want to bring to work.

و چه استعدادهایی را با خود به محل کار می‌آورند.

Because when you can bring your Saturday self to work on Wednesdays,

زیرا زمانی که شخصی که یکشنبه‌ها هستید را چهارشنبه‌ها به سر کار می‌آورید،

you'll look forward to Mondays more,

بیشتر چشم انتظار دوشنبه‌ها خواهید بود،

and those feelings that we have about Mondays

و آن احساسی که نسبت به دوشنبه‌ها داریم

are part of what makes us human.

بخشی از آنچه ما را انسان می‌سازد است.

And as we redesign work for an era of intelligent machines,

و درحالیکه مجددا شغلی برای عصر ماشین‌های هوشمند طراحی می‌کنیم،

I invite you all to work alongside me

همۀ شما را دعوت می‌کنم که در کنار من کار کنید

to bring more humanity to our working lives.

تا انسانیت بیشتری را به زندگی‌های کاریمان بیاوریم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)