How do daily habits lead to political violence? | Christiane-Marie Abu Sarah

Transcriber: Leslie Gauthier Reviewer: Camille Martínez

Translator: Mohammad Badsar Reviewer: sadegh vn

خوب امروز می‌خواهم با یک راز تاریخی شروع کنم.

در سال ۱۹۵۷، دو زن جوان هر دو

در دهه بیست سالگی‌شان،

So I'm starting us out today with a historical mystery.

هر دو ساکن یک شهر،

و هر دو عضو یک گروه سیاسی بودند.

In 1957, there were two young women,

در آن سال هر دو تصمیم به حملات خشونت آمیز گرفتند.

both in their 20s,

both living in the same city,

both members of the same political group.

یک دختر یک اسلحه برداشت و به یک سرباز در ایستگاه بازرسی نزدیک شد.

That year, both decided to commit violent attacks.

دختر دیگر یک بمب برداشت و به یک قهوه‌خانه شلوغ رفت.

One girl took a gun and approached a soldier at a checkpoint.

اما نکته اینجاست:

یکی از دخترها به حمله ادامه داد،

The other girl took a bomb and went to a crowded café.

اما دیگری برگشت.

But here's the thing:

one of the those girls followed through with the attack,

خوب تفاوت در چه بود؟

من یک تاریخدان رفتاری هستم، و خشونت،

but the other turned back.

شناخت اخلاقی

و تصمیم‌سازی در جنبش‌های اجتماعی را مطالعه می‌کنم.

So what made the difference?

I'm a behavioral historian, and I study aggression,

دهن‌پرکن است. (خنده)

خوب ترجمه‌اش می‌شود:

moral cognition

من لحظه‌ای که یک نفر تصمیم می‌گیرد ماشه را بکشد را مطالعه می‌کنم،

and decision-making in social movements.

That's a mouthful. (Laughs)

تصمیمات روزمره که به آن لحظه منجر می‌شود

So, the translation of that is:

I study the moment an individual decides to pull the trigger,

و داستان‌هایی که برای خود می‌سرایند تا آن رفتار را موجه سازند.

the day-to-day decisions that led up to that moment

حالا این موضوع--

and the stories that they tell themselves about why that behavior is justified.

برای من فقط یک تخصص آکادمیک نیست.

در واقع کمی شخصی است.

من در شهرک کوتنی آیداهو بزرگ شده‌ام،

Now, this topic --

it's not just scholarly for me.

و این خیلی مهم است.

بحث آن بخش مربوط به سیب‌زمینی آیداهو نیست.

It's actually a bit personal.

I grew up in Kootenai County, Idaho,

ما اصلاً سیب‌زمینی نداریم.

and this is very important.

و اگر از من در مورد سیب‌زمینی بپرسید،

This is not the part of Idaho with potatoes.

من شما را پیدا می‌کنم.

(خنده)

این بخش از آیداهو بخاطر دریاچه‌های کوهستانی،

We have no potatoes.

اسب‌سواری و اسکی

And if you ask me about potatoes,

مشهور است.

I will find you.

(Laughter)

متاسفانه، با شروع دهه ۱۹۸۰،

This part of Idaho is known for mountain lakes,

همچنین بخاطر مراکزی برای

horseback riding,

skiing.

ملت‌های آریایی از سراسر جهان معروف شد.

Unfortunately, starting in the 1980s,

هر سال، اعضای محله‌های نئونازی

it also became known as the worldwide headquarters

بیرون می‌آمدند و در شهر رژه می‌رفتند،

for the Aryan Nations.

و هر سال،

مردم شهر بیرون می‌آمدند و علیه آنها تظاهرات می‌کردند.

Every year, members of the local neo-Nazi compound

would turn out and march through our town,

خوب در سال ۲۰۰۱، من دبیرستان را تمام کردم

and every year,

و به دانشگاه نیویورک رفتم.

members of our town would turn out and protest them.

Now, in 2001, I graduated from high school,

در آگوست ۲۰۰۱ به مقصد رسیدم.

and I went to college in New York City.

چنانکه بسیاری از شما احتمالاً می‌دانید،

سه هفته بعد،

I arrived in August 2001.

برج‌های دوقلو فرو ریختند.

خوب من شوکه شدم.

As many of you probably are aware,

three weeks later,

من بسیار عصبانی بودم.

the Twin Towers went down.

Now, I was shocked.

می‌خواستم کاری بکنم،

ولی تنها کاری که می‌توانستم در آن زمان بکنم

I was incredibly angry.

خواندن رشته عربی بود.

I wanted to do something,

من پذیرش شدم،

but the only thing that I could think of doing at that time

من دختری در کلاس بودم که می‌خواست بداند چرا «آنها» از «ما» متنفرند.

was to study Arabic.

من رشته عربی را به دلیل بسیار غلطی انتخاب کردم.

I will admit,

I was that girl in class that wanted to know why "they" hate "us."

اما اتفاقی غیرعادی رخ دهد.

من بورسیه‌ای برای رفتن به اسرائیل دریافت کردم.

I started studying Arabic for very wrong reasons.

خوب آن دختر آیداهو به خاورمیانه رفت.

But something unexpected happened.

و زمانی که آنجا بودم مسلمانان فلسطینی،

I got a scholarship to go study in Israel.

مسیحیان فلسطینی،

So the Idaho girl went to the Middle East.

ساکنین اسرائیلی،

و فعالان صلح اسرائیلی را ملاقات کردم.

And while I was there, I met Palestinian Muslims,

و یاد گرفتم که هر عملی از یک شرایط محیطی ناشی می‌شود.

Palestinian Christians,

Israeli settlers,

یک بافت دارد.

Israeli peace activists.

And what I learned is that every act has an ecology.

خوب پس از آن در جهان سفر کرده‌ام،

جنبش‌های خشونت‌آمیز را مطالعه کرده‌ام.

It has a context.

با سازمان‌های غیردولتی و رزمندگان سابق در مناطق مختلف همکاری کرده‌ام،

Now, since then, I have gone around the world,

I have studied violent movements,

از قبیل سوریه،

ویتنام،

بالکان،

I have worked with NGOs and ex-combatants in Iraq,

و کوبا.

در تاریخ دکترا گرفتم،

Syria,

و الآن به آرشیوهای مختلف مراجعه می‌کنم

Vietnam,

و اسناد را بررسی می‌کنم،

the Balkans,

Cuba.

و به دنبال چیزهایی می‌گردم مثل اعترافات پلیس،

I earned my PhD in History,

and now what I do is I go to different archives

موارد قضایی،

and I dig through documents,

و دفاتر خاطرات و بیانیه‌های افرادی که در حملات خشونت‌آمیز نقش داشته‌اند.

looking for police confessions,

حالا با جمع‌آوری همه این اسناد --

court cases,

diaries and manifestos of individuals involved in violent attacks.

چه دستگیرمان می‌شود؟

ذهن ما عاشق کشف علل و اسرار است،

اینگونه است.

Now, you gather all these documents --

برای همین وقتی در اخبار یک حمله را می‌بینیم،

what do they tell you?

دوست داریم یک سوال بپرسیم:

Our brains love causal mysteries,

چرا؟

it turns out.

چرا این اتفاق افتاد؟

خوب می‌توانم بگویم هزاران بیانیه خوانده‌ام،

So any time we see an attack on the news,

و دریافتم که این بیانیه‌ها تقلیدی هستند.

we tend to ask one question:

Why?

Why did that happen?

آنها شعارهای جنبش سیاسی که به آن تعلق داشتند را بازخوانی می‌کردند.

Well, I can tell you I've read thousands of manifestos,

and what you find out is that they are actually imitative.

بنابراین چیز زیادی در مورد تصمیم‌سازی در هر مورد خاص

They imitate the political movement that they're drawing from.

عرضه نمی‌کردند.

پس باید به خودمان آموزش می‌دادیم که سوال کاملاً متفاوتی بپرسیم.

So they actually don't tell us a lot about decision-making

به جای «چرا؟» باید می‌پرسیدیم «چگونه؟»

in that particular case.

So we have to teach ourselves to ask a totally different question.

افراد چگونه این حملات را ایجاد می‌کردند،

و چگونه شرایط محیطی تصمیم‌سازی آنها بر رفتار خشن اثر می‌گذاشت؟

Instead of "Why?" we have to ask "How?"

How did individuals produce these attacks,

دو چیز از پرسیدن چنین سوالاتی یاد گرفته‌ام.

and how did their decision-making ecology contribute to violent behavior?

مهم‎ترینش این است که

خشونت سیاسی یک فرهنگ بومی نیست.

There's a couple things I've learned from asking this kind of question.

ما آن را خلق می‌کنیم.

و چه بفهمیم یا نفهمیم،

The most important thing is that

عادات روزانه ما بر خلق خشونت در محیط اطرافمان

political violence is not culturally endemic.

We create it.

اثر می‌گذارد.

And whether we realize it or not,

یاد گرفته‌ام که دو عادت در مشارکت در خشونت نقش دارند.

our day-to-day habits contribute to the creation of violence

یکی از اولین کارهایی که حمله‌کنندگان هنگام آماده شدن

in our environment.

So here's a couple of habits that I've learned contribute to violence.

برای حمله خشونت آمیز انجام می‌دادند

این بودکه آنها خود را در یک حباب اطلاعاتی محبوس می‌کردند.

One of the first things that attackers did

خبرهای جعلی را شنیده‌ایم، درست است؟

when preparing themselves for a violent event

خوب این مورد من را شوکه کرد:

was they enclosed themselves in an information bubble.

هر گروهی که مطالعه کرده‌ام نوعی شعار خبرهای جعلی را دارا بود.

We've heard of fake news, yeah?

کمونیست‌های فرانسه به آن «خبرگزاری متعفن» می‌گفتند.

Well, this shocked me:

فرانسوی‌های وطن‌پرست افراطی به آن «خبرگزاری خودفروخته»

every group that I studied had some kind of a fake news slogan.

و «خبرگزاری خائن» می‌گفتند.

French communists called it the "putrid press."

اسلامگراها در مصر به آن «خبرگزاری فاسد» می‌گفتند.

French ultranationalists called it the "sellout press"

و مصری‌های کمونیست به آن

and the "treasonous press."

«خبرهای جعلی» می‌گفتند.

خوب چرا گروه‌ها تمام وقت خود را برای خلق این حباب‌های اطلاعاتی صرف می‌کردند؟

Islamists in Egypt called it the "depraved news."

And Egyptian communists called it ...

جواب واقعاً ساده است.

"fake news."

ما بر اساس اطلاعاتی که به آن اعتماد داریم تصمیم می‌گیریم، درست است؟

So why do groups spend all this time trying to make these information bubbles?

خوب اگر به اطلاعات بد اعتماد کنیم،

The answer is actually really simple.

We make decisions based on the information we trust, yeah?

تصمیم‌های بد خواهیم گرفت.

عادت جالب دیگری که افراد داشتند

So if we trust bad information,

هنگامی که قصد یک حمله خشونت‌آمیز داشتند

we're going to make bad decisions.

این بود که به قربانی خود به چشم یک فرد نگاه نمی‌کردند

Another interesting habit that individuals used

بلکه آن را عضوی از تیم متخاصم تلقی می‌کردند.

when they wanted to produce a violent attack

خوب خیلی عجیب است.

was that they looked at their victim not as an individual

در مورد علت موثر بودن این نوع تفکر دانش مغز و اعصاب حرف‌هایی دارد.

but just as a member of an opposing team.

فرض کنید من شما‌ها را به دو گروه تقسیم می‌کنم:

Now this gets really weird.

تیم آبی،

There's some fun brain science behind why that kind of thinking is effective.

و تیم قرمز.

و از شما می‌خواهم در یک بازی با هم رقابت کنید.

Say I divide all of you guys into two teams:

خوب، جالب این است که در عرض چند میلی‌ثانیه

blue team,

red team.

در واقع رفته رفته احساس لذت را تجربه می‌کنید

And then I ask you to compete in a game against each other.

Well, the funny thing is, within milliseconds,

هنگامی که برای اعضای تیم مقابل اتفاق بدی می‌افتد.

you will actually start experiencing pleasure -- pleasure --

جالب اینکه اگر از شما اعضای تیم آبی بخواهم

when something bad happens to members of the other team.

که به تیم قرمز ملحق شوید،

ذهن شما دوباره کالیبره می‌شود،

The funny thing about that is if I ask one of you blue team members

و در عرض چند میلی‌ثانیه،

شما لذت را تجربه خواهید کرد

to go and join the red team,

هنگامی که اتفاق بدی برای اعضای تیم قبلی شما رخ دهد.

your brain recalibrates,

and within milliseconds,

این یک مثال بسیار خوب برای خطر بسیار بالای تفکر [دوگانه] ما-آنها

you will now start experiencing pleasure

when bad things happen to members of your old team.

در فضای سیاسی ماست.

This is a really good example of why us-them thinking is so dangerous

عادت دیگری که مهاجمین از آن برای افزایش انگیزه حمله استفاده می‌کردند

تمرکز بر تفاوت‌ها بود.

in our political environment.

به عبارت دیگر به قربانی‌هایشان نگاه می‌کردند و فکر می‌کردند،

Another habit that attackers used to kind of rev themselves up for an attack

«من هیچ اشتراکی با آن فرد ندارم.

was they focused on differences.

آنها کاملاً با من فرق دارند.»

In other words, they looked at their victims, and they thought,

دوباره، این ممکن است مفهوم ساده‌ای به نظر برسد،

"I share nothing in common with that person.

اما بازهم دانش جالبی پشت نحوه عملکرد این رفتارها وجود دارد.

They are totally different than me."

Again, this might sound like a really simple concept,

فرض کنید من به شما ویدئویی از دست‌های با رنگهای متفاوت نشان دهم

but there's some fascinating science behind why this works.

و سوزن‌های تیزی در این دست‌های با رنگ‌های متفاوت فرو می‌روند،

Say I show you guys videos of different-colored hands

خوب؟

اگر سفیدپوست باشید،

احتمالاً بیشترین ترحم،

and sharp pins being driven into these different-colored hands,

OK?

یا بیشترین رنج را

If you're white,

زمانی تجربه می‌کنید که سوزن وارد دست سفید می‌شود.

the chances are you will experience the most sympathetic activation,

اگر آمریکای لاتینی، عرب یا سیاه‌پوست باشید

or the most pain,

احتمالا بیشترین ترحم را زمانی تجربه می‌کنید

when you see a pin going into the white hand.

که ببینید یک سوزن به درون دستی فرو می‌رود که شبیه دست شماست.

If you are Latin American, Arab, Black,

you will probably experience the most sympathetic activation

خبر خوب اینکه این موضوع ریشه زیست‌شناسی ندارد.

watching a pin going into the hand that looks most like yours.

یک رفتار اکتسابی است.

یعنی وقتی زمان بیشتری با دیگر گروه‌های نژادی سپری کنیم

The good news is, that's not biologically fixed.

و ببینیم که آنها به ما شباهت بیشتری دارند و بخشی از گروه ما هستند،

That is learned behavior.

Which means the more we spend time with other ethnic communities

رنج آنها را بیشتر درک می‌کنیم.

and the more we see them as similar to us and part of our team,

آخرین عادتی که می‌خواهم در موردش حرف بزنم این است

که هنگامی که مهاجمین خود را برای بیرون رفتن و انجام این حوادث آماده می‌کنند،

the more we feel their pain.

The last habit that I'm going to talk about

بر محرک‌های عاطفی معینی تمرکز می‌کنند.

برای مثال، ماه‌ها با تمرکز بر محرک خشم انگیزه خود را افزایش می‌دهند.

is when attackers prepared themselves to go out and do one of these events,

they focused on certain emotional cues.

این را بیان می‌کنم چون این روزها خیلی رایج است.

For months, they geared themselves up by focusing on anger cues, for instance.

اگر وبلاگ‌ها و خبرها را بخوانید،

شما صحبت از دو مفهوم از دانش آزمایشگاهی را می‌بینید:

I bring this up because it's really popular right now.

If you read blogs or the news,

تسخیر بادامک (آمیگدال) مغز و تسخیر عاطفی.

خوب، تسخیر بادامک مغز:

you see talk of two concepts from laboratory science:

این مفهومی که به شما نشان می‌دهم یک محرک یا بهتر بگویم یک سلاح است.

amygdala hijacking and emotional hijacking.

و مغز شما با یک پاسخ به تهدید بصورت اتوماتیک به آن محرک

Now, amygdala hijacking:

واکنش نشان می‌دهد.

it's the concept that I show you a cue -- say, a gun --

تسخیر عاطفی -- مفهوم بسیار مشابهی است.

برای مثال من به شما یک محرک خشم را نشان می‌دهم

and your brain reacts with an automatic threat response

to that cue.

و مغز شما با پاسخ اتوماتیک به تهدید نسبت به آن محرک

Emotional hijacking -- it's a very similar concept.

It's the idea that I show you an anger cue, for instance,

واکنش نشان خواهد داد.

فکر می‌کنم معمولاً زنان بیش از مردان این مفهوم را درک می‌کنند. (خنده)

and your brain will react with an automatic anger response

(خنده)

این نوع روایت تسخیرکننده توجه ما را جلب می‌کند.

to that cue.

I think women usually get this more than men. (Laughs)

فقط کلمه «تسخیر» توجه ما را جلب می‌کند.

(Laughter)

موضوع این است

That kind of a hijacking narrative grabs our attention.

که بیشتر اوقات این محرک‌ها نیستند که در زندگی واقعی عمل می‌کنند.

Just the word "hijacking" grabs our attention.

اگر تاریخ بخوانید،

می‌بینید که ما روزانه با صدها هزار محرک

The thing is,

most of the time, that's not really how cues work in real life.

بمباران می‌شویم.

If you study history,

و کاری می‌کنیم، یاد می‌گیریم فیلتر کنیم.

what you find is that we are bombarded with hundreds of thousands of cues

برخی محرک‌ها را نادیده می‌گیریم،

به دیگر محرک‌ها توجه می‌کنیم.

برای خشونت سیاسی، این موضوع خیلی مهم است،

every day.

And so what we do is we learn to filter.

We ignore some cues,

زیرا معنایش این است که مهاجمین معمولاً فقط با دیدن یک محرک خشم

we pay attention to other cues.

For political violence, this becomes really important,

سریعاً دست به کار نمی‌شوند.

because what it meant is that attackers usually didn't just see an anger cue

در عوض،

سیاسیون و فعالین اجتماعی هفته‌ها، ماه‌ها و سال‌ها

and suddenly snap.

Instead,

برای مثال، محیط را با محرک‌های خشم لبریز می‌کنند،

politicians, social activists spent weeks, months, years

و مهاجمین،

به آن محرک‌ها توجه می‌کنند،

flooding the environment with anger cues, for instance,

به آن محرک‌ها اعتماد می‌کنند،

و بر آنها متمرکز می‌شوند،

and attackers,

حتی آن محرک‌ها را به خاطر می‌سپارند.

they paid attention to those cues,

همه اینها نشان می‌دهد که چقدر مطالعه تاریخ مهم است.

they trusted those cues,

they focused on them,

they even memorized those cues.

یک چیز هست برای اینکه نحوه عملکرد محرک‌ها را در شرایط آزمایشگاهی ببینیم.

All of this just really goes to show how important it is to study history.

و این آزمایش‌ها بسیار مهم هستند.

اطلاعات جدید زیادی در مورد نحوه عملکرد بدنمان به ما می‌دهند.

It's one thing to see how cues operate in a laboratory setting.

And those laboratory experiments are incredibly important.

اما بسیار مهم است که ببینیم این محرک‌ها در زندگی واقعی چگونه عمل می‌کنند.

They give us a lot of new data about how our bodies work.

But it's also very important to see how those cues operate in real life.

خوب همه اینها در مورد خشونت سیاسی به ما چه می‌گوید؟

خشونت سیاسی یک پدیده فرهنگی نیست.

So what does all this tell us about political violence?

یک پاسخ مقدرشده اتوماتیک به محرک محیطی نیست.

Political violence is not culturally endemic.

ما آن را تولید می‌کنیم.

رفتارهای روزانه ما آن را تولید می‌کند.

It is not an automatic, predetermined response to environmental stimuli.

بگذارید به عقب برگردیم، در واقع، در مورد آن دو زنی که در ابتدای صحبتم ذکر کردم.

We produce it.

Our everyday habits produce it.

زن اول به آن کمپین‌های خشم توجه کرده بود،

Let's go back, actually, to those two women that I mentioned at the start.

پس اسلحه را برداشت

و به سرباز حاضر در ایست و بازرسی نزدیک شد.

The first woman had been paying attention to those outrage campaigns,

ولی در آن لحظه، اتفاق بسیار جالبی رخ داد.

so she took a gun

and approached a soldier at a checkpoint.

به آن سرباز نگاه کرد،

و با خودش فکر کرد،

But in that moment, something really interesting happened.

«او هم سن من است.

She looked at that soldier,

او شبیه من است.»

and she thought to herself,

و اسلحه را زمین گذاشت و از محل دور شد.

"He's the same age as me.

فقط تکه کوچکی از شباهت.

He looks like me."

دختر دوم نتیجه کاملاً متفاوتی را رقم زد.

And she put down the gun, and she walked away.

Just from that little bit of similarity.

او هم به آن کمپین‌های خشم گوش کرده بود،

اما او خود را با افرادی

The second girl had a totally different outcome.

که حامی خشونت بودند احاطه کرده بود،

همکارانش از خشونت وی دفاع می‌کردند.

She also listened to the outrage campaigns,

but she surrounded herself with individuals

او خود را در یک حباب اطلاعاتی محصور کرده بود.

who were supportive of violence,

برای ماه‌ها بر محرک‌های عاطفی معینی تمرکز کرده بود.

with peers who supported her violence.

او به خود آموخته بود که موانع فرهنگی معین علیه خشونت را دور بزند.

She enclosed herself in an information bubble.

She focused on certain emotional cues for months.

او نقشه‌اش را عملی کرد،

او عادات جدیدی به خود آموخته بود،

She taught herself to bypass certain cultural inhibitions against violence.

و هنگامی که وقتش رسید بمبش را به آن قهوه‌خانه برد،

و به حمله خود ادامه داد.

She practiced her plan,

she taught herself new habits,

and when the time came, she took her bomb to the café,

یک تصمیم آنی نبود.

and she followed through with that attack.

یک فرآیند آموزش بود.

قطبی‌سازی در جامعه ما آنی نیست،

This was not impulse.

یک فرآیند آموزشی است.

This was learning.

ما هر روز داریم به خودمان آموزش می‌دهیم:

Polarization in our society is not impulse,

خبری که بر آن کلیک می‌کنیم،

عواطفی که بر آن تمرکز می‌کنیم،

it's learning.

تفکراتی که در مورد تیم قرمز یا تیم آبی مطرح کردیم.

Every day we are teaching ourselves:

the news we click on,

همه اینها به آموزش منجر می‌شوند،

the emotions that we focus on,

چه بفهمیم چه نفهمیم.

the thoughts that we entertain about the red team or the blue team.

خبر خوب اینکه

در حالی که افرادی که پیشاپیش تصمیم خود را گرفته بودند مطالعه می‌کردم،

All of this contributes to learning,

whether we realize it or not.

The good news

ما همچنان می‌توانیم مسیر خود را تغییر دهیم.

is that while the individuals I study already made their decisions,

شاید ما هیچ وقت تصمیم آنها را نگیریم،

اما می‌توانیم مشارکت در ایجاد شرایط محیطی خشونت‌زا را متوقف کنیم.

we can still change our trajectory.

We might never make the decisions that they made,

می‌توانیم از حباب اطلاعاتی که درون آن هستیم خارج شویم،

but we can stop contributing to violent ecologies.

می‌توانیم در مورد محرک‌های عاطفی که بر آن تمرکز می‌کنیم

We can get out of whatever news bubble we're in,

بیشتر فکر کنیم،

طعمه خشمی که بر آن کلیک می‌کنیم.

اما مهمتر از همه،

we can be more mindful about the emotional cues

می‌توانیم اینکه همدیگر را بعنوان اعضای تیم قرمز یا تیم آبی

that we focus on,

the outrage bait that we click on.

ببینیم را متوقف کنیم.

زیرا چه مسیحی، مسلمان، یهودی، آتئیست،

But most importantly,

we can stop seeing each other as just members of the red team

دموکرات یا جمهوری‌خواه باشیم،

or the blue team.

Because whether we are Christian, Muslim, Jewish, atheist,

همه انسان هستیم.

ما انسان هستیم.

و اغلب عادات واقعاً مشابهی را به اشتراک می‌گذاریم.

Democrat or Republican,

ما تفاوت‌هایی داریم.

we're human.

We're human beings.

این تفاوت‌ها زیبا هستند،

And we often share really similar habits.

و این تفاوت‌ها بسیار مهم هستند.

اما آینده بستگی دارد به ما که قادر باشیم زمینه مشترکی

We have differences.

Those differences are beautiful,

and those differences are very important.

با طرف دیگر پیدا کنیم.

But our future depends on us being able to find common ground

و به همین خاطر اینقدر مهم است

که ذهنمان را حفظ کنیم.

with the other side.

و مشارکت در ایجاد شرایط محیطی خشونت‌زا را متوقف کنیم.

And that's why it is so, so important

متشکرم.

(تشویق)

for us to retrain our brains

and stop contributing to violent ecologies.

Thank you.

(Applause)