Rob Hopkins: Transition to a world without oil

راب هاپکینز: گذار به دنیای بدون نفت

Translator: Obeid Aghaei Reviewer: Leila Ataei

As a culture, we tell ourselves lots of stories

به عنوان یک فرهنگ، ما داستان های بسیاری به خودمان می گوییم

about the future,

درباره آینده

و درباره جاییکه ممکن است از این نقطه به آن حرکت کنیم

and where we might move forward from this point.

Some of those stories are that

تعدادی از آن داستان ها از این قرارند که

somebody is just going to sort everything out for us.

یک نفر همه چیز را برای ما مرتب می کند

Other stories are that everything is on the verge of unraveling.

داستان های دیگر ازاین قرارند که همه مشکلات در مرز حل شدن است

But I want to tell you a different story here today.

اما امروز، من می خوام داستان متفاوتی را به شما بگم

Like all stories, it has a beginning.

مثل همه داستان ها، این داستان هم سرآغازی دارد

My work, for a long time, has been involved in education,

کار من برای مدت طولانی درگیر آموزش بوده است

in teaching people practical skills

آموزش مهارت های عملی به مردم

for sustainability,

برای پایدار پذیری (ابقا)

teaching people how to take responsibility

آموزش افراد، اینکه چگونه مسئولیت بپذیرند

for growing some of their own food,

برای پروراندن قسمتی از غذای مورد نیازشان

how to build buildings using local materials,

آموزش اینکه چگونه با استفاده از مصالح بومی ساختمان هایی بسازند

how to generate their own energy, and so on.

چگونه انرژی مورد نیازشان را تولید کنند و مسایلی از این قبیل.

I lived in Ireland, built the first straw-bale houses in Ireland,

من در ایرلند زندگی کردم، اولین خانه های پوشالی را در آنجا ساختم

and some cob buildings and all this kind of thing.

و تعدادی خانه از چوب ذرت ساختم و مواردی از این دست.

But all my work for many years was focused

اما همه کارهای من برای سالیان طولانی متمرکز بود

around the idea that sustainability

در حیطه ی ایده ای که پایدار پذیری (ابقا)

means basically looking at

به طور ساده به معنی نظاره کردن

the globalized economic growth model,

الگوی رشد اقتصاد جهانی

and moderating what comes in at one end,

و متعادل کردن ورودی ها از یک طرف

and moderating the outputs at the other end.

و متعادل کردن خروجی ها از طرف دیگر.

And then I came into contact with a way of looking at things

و پس از آن با نحوه ی نگریستن به مسائل روبرو شدم

which actually changed that profoundly.

که در واقع این مسئله را عمیقا دگرگون کرد

And in order to introduce you to that,

و برای معرفی کردن آن به شما

I've got something here that I'm going to unveil,

اینجا چیزی دارم که می خواهم آن را نشان دهم،

which is one of the great marvels of the modern age.

که یکی از شگفتی های بزرگ عصر جدید است.

And it's something so astounding and so astonishing

و چیزی بسیار شگرف آور و مبهوت کننده است

that I think maybe as I remove this cloth

به طوریکه فکر می کنم ممکن است وقتی که من این پارچه را بر دارم

a suitable gasp of amazement might be appropriate.

دهان وا مانده از حیرت بهترین واکنش باشد.

If you could help me with that it would be fantastic.

اگر شما بتوانید با همراهیتون مرا کمک کنید عالی میشه

(Laughter)

(خنده)

This is a liter of oil.

این یک لیتر نفت است

This bottle of oil,

این بطری نفت

distilled over a hundred million years of geological time,

حاصل میلیونها سال زمین شناسی است.

ancient sunlight,

پرتوهای قدیمی خورشید،

contains the energy equivalent of about five weeks

حاوی انرژیی معادل حدود پنج هفته

hard human manual labor --

کار کارگری سخت بشر --

معادل با این است که ۳۵ نفرآدم نیرومند

equivalent to about 35 strong people

coming round and working for you.

بیایند و برای شما کار کنند.

We can turn it into a dazzling array of materials,

می توانیم آن را به انواع خیره کننده ای از مواد تبدیل کنیم

medicine, modern clothing,

دارو، لباس های جدید

laptops, a whole range of different things.

لپ تاپ، و گستره ی کاملی از چیزهای مختلف

It gives us an energy return that's unimaginable, historically.

این ماده انرژیی را به ما برگشت می دهد که به لحاظ تاریخی غیر قابل تصور است.

We've based the design of our settlements,

ما طراحی زیستگاهمان را بر مبنای این ماده قرار داده ایم،

our business models, our transport plans,

مدل های کسب و کارمان، برنامه های حمل ونقل مان

even the idea of economic growth, some would argue,

حتی ایده رونق اقتصادی، تعدادی استدلال می آورند،

on the assumption that we will have this in perpetuity.

بر اساس این فرض که ما این ماده را برای همیشه خواهیم داشت.

Yet, when we take a step back,

با این حال، وقتی ما یک قدم به عقب می گردیم

and look over the span of history,

و به گستره ی تاریخ نگاه می کنیم،

at what we might call the petroleum interval,

در بازه ای که ممکن است آن را بازه نفت بنامیم

it's a short period in history

یک بازه ی کوتاه در تاریخ است

where we've discovered this extraordinary material,

جایی که ما این ماده فوق العاده را پیدا کردیم

and then based a whole way of life around it.

و کل سبک زندگی مان را بر پایه آن بنا نهادیم.

But as we straddle the top of this energy mountain, at this stage,

اما در این مرحله که ما بر فراز این قله ی انرژی، سوار هستیم،

we move from a time where our economic success,

ما در حال گذر از روزگاری که کامیابی اقتصادی،

our sense of individual prowess and well-being

احساس فردی دلاوری و تندرستی مان

is directly linked to how much of this we consume,

به طور مستقیم ارتباط دارد با اینکه چه مقدار از این ماده را مصرف می کنیم

to a time when actually our degree of oil dependency

به روزگاری هستیم که، در واقع درجه وابستگی مان به نفت

is our degree of vulnerability.

درجه آسیب پذیر بودمان است.

And it's increasingly clear that we

و به طور فزاینده ای مشخص است که

aren't going to be able to rely on the fact that

ما نخواهیم توانست بر این واقعیت تکیه کنیم که

we're going to have this at our disposal forever.

ما این ماده را برای همیشه در اختیار خواهیم داشت

For every four barrels of oil that we consume,

برای هر چهار بشکه از نفت که ما مصرف می کنیم

we only discover one.

فقط یک بشکه کشف می کنیم

And that gap continues to widen.

و این فاصله در جهت بیشتر شدن پیش می رود

There is also the fact that the amount of energy

همچنین این واقعیت هم وجود دارد که میزان انرژی

that we get back from the oil that we discover is falling.

که ما به دست می آوریم از نفتی که کشف می کنیم در حال کاهش است.

In the 1930s we got 100 units of energy back

در دهه ی ۱۹۳۰، ما ۱۰۰ واحد انرژی دریافت کردیم

for every one that we put in to extract it.

به ازای هر واحد که مصرف کردیم تا آن را استخراج کنیم

Completely unprecedented, historically.

به لحاظ تاریخی، کاملا بی سابقه بوده است.

Already that's fallen to about 11.

از مدت ها قبل این میزان به حدود ۱۱ واحد کاهش یافته است.

And that's why, now,

و به همین دلیل است که در حال حاضر

the new breakthroughs, the new frontiers

پیشرفت های غیر منتظره جدید، مرزهای جدید

in terms of oil extraction are scrambling about in Alberta,

در زمینه ی استخراج نفت در حوالی آلبرتا تقلا می کنند،

or at the bottom of the oceans.

یا در اعماق اقیانوس ها.

There are 98 oil-producing nations in the world.

کشورهای تولید کننده نفت در دنیا ۹۸ تا هستند.

But of those, 65 have already passed their peak.

اما از اینها، ۶۵ کشور قبلا از حداکثر توان تولیدی خود عبور کرده اند.

The moment when the world on average passes this peak,

ان لحظه که جهان به طور میانگین از این میزان حداکثر تولید عبور کند،

people wonder when that's going to happen.

مردم در عجب هستند که این واقعه کی رخ می دهد.

And there is an emerging case

و اینجا مسئله ای در حال پدیدار شدن وجود دارد

that maybe that was what happened last July

که شاید این همان چیزی است که در جولای قبلی اتفاق افتاد

when the oil prices were so high.

هنگامی که قیمت نفت بسیار بالا بود.

But are we to assume that the same brilliance

اما، آیا ما فرض را بر این می گذاریم که همان نیروی استعداد و زیرکی

and creativity and adaptability

و خلاقیت و سازگارپذیری

that got us up to the top of that energy mountain in the first place

که در ابتدا ما را به بالای قله انرژی رساند

is somehow mysteriously going to evaporate

به طریق اسرار آمیزی بر باد خواهد رفت

when we have to design a creative way back down the other side?

چه هنگامی که ما باید یک راه خلاقانه بازگشت به طرف دیگر را طراحی کنیم؟

No. But the thinking that we have to come up with

نه. اما تفکری که ما باید به آن برسیم

has to be based on a realistic assessment

باید بر اساس یک ارزیابی واقعی

of where we are.

از جایی که ما هستیم، باشد.

There is also the issue of climate change,

بعلاوه مسئله تغییر اقلیم هم حضور دارد،

is the other thing that underpins this transition approach.

که مورد دیگری است که این رویکرد گذار را تقویت می کند.

But the thing that I notice, as I talk to climate scientists,

اما چیزی که من متوجه شدم وقتی که با متخصصان آب و هوا صحبت می کردم،

is the increasingly terrified look they have in their eyes,

نگاه وحشت رو به افزایش موجود در دیدگاهشان بود،

as the data that's coming in,

همان طور که داده ها به دست می آیند،

which is far ahead of what the IPCC are talking about.

که به مراتب جلوتر از آنچه است که مجمع بین‌المللی تغییرات آب‌وهوایی در مورد آن صحبت می کند

So the IPCC said

بنا به گفته مجمع بین‌المللی تغییرات آب‌وهوایی روی موضوع تغییر اقلیم

that we might see significant breakup

ما ممکن است شاهد آب شدن میزان چشمگیری

of the arctic ice in 2100, in their worst case scenario.

از یخ های قطبی در سال ۲۱۰۰ در بدترین حالت باشیم.

Actually, if current trends continue,

در واقع اگر روند کنونی ادامه یابد،

it could all be gone in five or 10 years' time.

کل این واقعه می تواند در یک دوره ی ۵ یا ۱۰ ساله رخ دهد.

If just three percent of the carbon locked up in the arctic permafrost

اگر فقط سه درصد کربن به تله افتاده در لایه منجمد اعماق زمین در قطب

is released as the world warms,

به عنوان عامل گرمای زمین آزاد شود،

it would offset all the savings that we need to make,

معادل با میزانی از کربن است که ما نیاز داریم ذخیره کنیم،

in carbon, over the next 40 years to avoid runaway climate change.

در طی ۴۰ سال آینده، تا از رخداد تغییر اقلیمی در حال وقوع جلوگیری کنیم.

We have no choice other than deep and urgent decarbonization.

ما هیچ انتخاب دیگری به جز کربن گیری گسترده و فوری نخواهیم داشت

But I'm always very interested to think about

با این حال من همیشه خیلی علاقه مندم به فکر کردن درباره ی

what might the stories be

اینکه داستان ها احتمالا چه خواهند بود

that the generations further down the slope from us

که نسل های بعد از ما در طول تاریخ بعد از ما

are going to tell about us.

در مورد ما خواهند گفت.

"The generation that lived at the top of the mountain,

"نسلی که در بالای قله ها زندگی کردند،

that partied so hard, and so abused its inheritance."

به شدت غرق در عیاشی و خوشی بودند و از میراث شان سو استفاده های بسیار کردند".

And one of the ways I like to do that

و یکی از روشهایی که من دوست دارم که از آن راه این کار را انجام دهم

is to look back at the stories people used to tell

این است که به داستان هایی که مردم از روی عادت می گویند برگردم

before we had cheap oil, before we had fossil fuels,

قبل از آنکه ما نفت ارزان داشته باشیم، قبل از اینکه ما سوخت های فسیلی داشته باشیم،

and people relied on their own muscle, animal muscle energy,

مردم تکیه می کردند به زور ماهیچه ای خود و انرژی ماهیچه ای حیوانات

or a little bit of wind, little bit of water energy.

یا مقدار کمی نیروی باد، یا مقدار کمی نیروی آب.

We had stories like "The Seven-League Boots":

ما داستان هایی مثل "پوتین های هفت لیگی" داشتیم:

the giant who had these boots, where, once you put them on,

غولی که این پوتین ها را داشت، جایی که، وقتی که شما آنها را می پوشیدید،

with every stride you could cover seven leagues, or 21 miles,

با هر گام بلندی، می توانستید هفت لیگ یا ۲۱ مایل را بپیمایید،

a kind of travel completely unimaginable

یک نوع سفر کاملا غیر قابل تصور

to people without that kind of energy at their disposal.

تا مردمی، بدون در اختیار داشتن چنان شکلی از انرژی

Stories like The Magic Porridge Pot,

داستان هایی مانند قوری شوربای جادویی

where you had a pot where if you knew the magic words,

جایی که شما یک قوری داشتید و اگر کلمات جادویی را می دانستید

this pot would just make as much food as you liked,

این قوری به اندازه ای که شما می خواستید برایتان غذا مهیا می کرد

without you having to do any work,

بدون اینکه شما هیچ کاری انجام بدهید.

provided you could remember the other magic word to stop it making porridge.

به شرطی که می توانستید کلمات جادویی دیگر رابه خاطر بیاورید تا ساختن شوربا را متوقف شود،

Otherwise you'd flood your entire town with warm porridge.

در غیر این صورت شما کل شهر را با شوربای گرم سیل باران می کرد.

There is the story of "The Elves and the Shoemaker."

یک داستانی به نام "پریان و کفاش"وجود دارد.

The people who make shoes go to sleep, wake up in the morning,

افرادی که کفش درست می کنند به خواب می روند، صبح بیدار می شوند

and all the shoes are magically made for them.

و کل کفش ها به طرز جادویی برای آنها ساخته شد.

It's something that was unimaginable to people then.

این چیزی است که برای مردم آن زمان غیر قابل تصور بود

Now we have the seven-league boots

اکنون ما پوتین های هفت لیگ را داریم

in the form of Ryanair and Easyjet.

به شکل شرکت های هواپیمایی EasyjetوRyanair

We have the magic porridge pot

ما قوری جادویی شوربا را داریم

in the form of Walmart and Tesco.

به شکل شرکت های خوار و بار فروشی Walmart و Tesco

And we have the elves in the form of China.

و جن ها را به شکل کشور چین داریم.

But we don't appreciate what an astonishing

اما قدر نمی دانیم که چقدر اینها

thing that has been.

شگفت آور بوده اند.

And what are the stories that we tell ourselves now,

و اینکه داستان هایی که اکنون ما به خود می گوییم چه هستند

as we look forward about where we're going to go.

همان طور که به آینده، درباره اینکه کجا می خواهیم برویم نظر می افکنیم

And I would argue that there are four. There is the idea of business as usual,

و من دلیل می آورم که 4 حالت وجود دارند. یکی ایده ی کسب و کار رایج است،

that the future will be like the present, just more of it.

اینکه آینده مثل زمان حال خواهد بود، فقط بیشتر از این.

But as we've seen over the last year, I think that's an idea

اما همان طور که در طول سال گذشته دیدیم، به نظر بنده این ایده ای است

that is increasingly coming into question.

که به طور فزاینده ای مورد پرسش واقع می شود.

And in terms of climate change,

و از جنبه ی تغییرات اقلیمی

is something that is not actually feasible.

چیزی است که در واقع امکان پذیر نیست.

There is the idea of hitting the wall,

یکایده ی به بن بست رسیدن نیز وجود دارد،

that actually somehow everything is so fragile

اینکه در حقیقت به یک طریقی همه چیز بسیار شکننده است

that it might just all unravel and collapse.

به طوریکه ممکن است همه چیز یک جا آشکار و نابود شود

This is a popular story in some places.

این یک داستان رایج در بعضی مناطق است.

The third story is the idea that technology can solve everything,

داستان سوم، این ایده است که تکنولوژی می تواند همه چیز را حل کند.

that technology can somehow get us through this completely.

اینکه تکنولوژی می تواند به یک طریقی ما را از این شرایط کاملا عبور دهد.

And it's an idea that I think is very prevalent at these TED Talks,

و به نظر بنده این ایده ای است که در این سخنرانی های TED رایج است.

the idea that we can invent our way out of a profound

این ایده که ما می توانیم راهی برای خروج از

economic and energy crisis,

بحران عمیق اقتصادی و انرژی پیدا کنیم،

that a move to a knowledge economy

اینکه یک حرکت به سوی علم اقتصاد

can somehow neatly sidestep those energy constraints,

به یک جوری می تواند محدودیت های انرژی را به طور مناسبی کنار بزند،

the idea that we'll discover some fabulous new source of energy

ایده ای که منابع جدید شگفت آوری از انرژی را کشف خواهیم کرد

that will mean we can sweep all concerns

که بدین معنی خواهد بود که می توانیم رفع کنیم همه نگرانی ها را

about energy security to one side,

درباره ی امنیت انرژی از یک طرف،

the idea that we can step off neatly

ایده ای که ما به طور مناسبی می توانیم قدم بگذاریم

onto a completely renewable world.

به یک جهان کاملا قابل تجدید.

But the world isn't Second Life.

اما این جهان یک زندگی ثانویه نیست.

We can't create new land and new energy systems at the click of a mouse.

ما نمی توانیم زمین های جدید و مجموعه های جدید انرژی را با یک کلیک ماوس ایجاد کنیم.

And as we sit, exchanging free ideas with each other,

و همانطور که ما نشستیم، تبادل نظر با یکدیگر می کنیم،

there are still people mining coal

هنوز افرادی در حال کندن معادن زغال هستند

in order to power the servers, extracting the minerals

تا توان سرورها را فراهم کنند، استخراج کردن کانی ها

to make all of those things.

تا همه ی آن چیزها را بسازند.

The breakfast that we eat as we sit down

صبحانه ای که می خوریم هنگامی که می نشینیم

to check our email in the morning

تا ایمیل هایمان را در صبح بررسی کنیم

is still transported at great distances,

مسافت های درازی را طی کرده است،

usually at the expense of the local, more resilient

معمولا به لحاظ هزینه محلی،

food systems that would have supplied that in the past,

مجموعه های غذایی با حالت ارتجاعی بیشتر که در گذشته آن را تامین می کردند،

which we've so effectively devalued and dismantled.

چیزی که به شکل موثری آن را بی ارزش و گسیخته کردیم

We can be astonishingly inventive and creative.

ما می توانیم به شکل حیرت آوری خلاق و مخترع باشیم.

But we also live in a world with very real constraints and demands.

اما همچنین ما در جهانی با محدودیت ها و تقاضاهای بسیار واقعی زندگی می کنیم.

Energy and technology are not the same thing.

انرژی و تکنولوژی یکسان نیستند.

What I'm involved with is the transition response.

آنچه که من درگیر ان هستم پاسخ گذار است

And this is really about looking the challenges

و در واقع این روبه رو شدن با چالش های

of peak oil and climate change square in the face,

قله نفت و تغییر اقلیم به صورت مستقیم می باشد،

and responding with a creativity and an adaptability

و پاسخ دادن با یک خلاقیت و یک سازگاری

and an imagination that we really need.

و یک تصور پویایی که ما به وقع به ان نیاز داریم.

It's something which has spread incredibly fast.

این چیزی است که به شکل باور نکردنی سریع پخش شده است

And it is something which has several characteristics.

و چیزیست که چندین خاصیت ویژه دارد.

It's viral. It seems to spread under the radar very, very quickly.

مثل ویروس است، به نظر می رسد به دور از چشم ما بسیار سریع منتشر می شود.

It's open source. It's something which everybody who's involved with it

به صورت آزاد است، این یک چیزی است که تمام کسانی که درگیر ان هستند

develops and passes on as they work with it.

همزمان که با آن کار می کنند آن را توسعه می دهند و منتقل می کنند

It's self-organizing. There is no great central organization

خود سازمانده است. هیچ سازمان مرکزی بزرگی وجود ندارد

that pushes this; people just pick up an idea

که این را به جلو پیش ببرد، افراد صرفا یک نظر را انتخاب می کنند

and they run with it, and they implement it where they are.

به حالت اجرا در می آورند و در جایی که هستند ان را پیاده می کنند.

It's solutions-focused. It's very much looking at what people can do

روی جواب متمرکز است. به طور عمده نظاره کردن آنچه است که مردم می توانند انجام دهند

where they are, to respond to this.

جایی که هستند تا به این پاسخ دهند.

It's sensitive to place and to scale.

به مکان و مقیاس بسیار حساس می باشد.

Transitional is completely different.

گذرا بودن یک چیز کاملا متفاوت است.

Transition groups in Chile, transition groups in the U.S., transition groups here,

گروه های گذار در شیلی، گروه های گذار در ایالات متحده، گروه های گذار در اینجا

what they're doing looks very different in every place that you go to.

آنچه آنها انجام می دهند در هر جایی که قدم می گذارید بسیار متفاوت به نظر می رسد.

It learns very much from its mistakes.

از اشتباهاتش به مقدار زیادی درس می گیرد.

And it feels historic. It tries to create a sense

و حس تاریخی می دهد. سعی بر ایجاد این حس دارد

that this is a historic opportunity

که این یک فرصت تاریخی است

to do something really extraordinary.

تا چیزی خارق العاده انجام دهیم.

And it's a process which is really joyful.

و این فرآیندی است که واقعا فرح بخش است

People have a huge amount of fun doing this,

افراد، شادی زیادی را در انجام دادن این کار دارند،

reconnecting with other people as they do it.

ارتباط مجدد با افراد دیگر، در حالیکه که این کار را انجام می دهند.

One of the things that underpins it is this idea of resilience.

یکی از چیزهایی که این را اساس می نهد ایده ی ارتجاع است.

And I think, in many ways, the idea of resilience

و من فکر می کنم به طرق بسیاری، ایده ی ارتجاع

is a more useful concept than the idea of sustainability.

مفهوم مفیدتری از ایده ی پایدار پذیری است.

The idea of resilience comes from the study of ecology.

ایده ی ارتجاع از مطالعه ی بوم شناسی می آید

And it's really about how systems,

و این موضوع در واقع درباره ی این است که چگونه سیستم ها

settlements, withstand shock from the outside.

زیستگاه ها، شوک های از بیرون را تاب می آورند،

When they encounter shock from the outside

این که وقتی با شوکی از بیرون مواجه می شوند

that they don't just unravel and fall to pieces.

سریعا آشکار و تکه تکه نمی شوند.

And I think it's a more useful concept than sustainability, as I said.

و من فکر می کنم که این مفهوم مفیدتری از پایدار پذیری است، همان طور که گفتم

When our supermarkets have only two or three days' worth of food in them

زمانی که سوپرمارکت هایمان فقط به اندازه ی ۲ تا ۳ روز ارزش غذایی در خود دارند

at any one time, often sustainability tends to focus on

در هر زمانی، اغلب پایدار پذیری متمایل است به تمرکز بر روی

the energy efficiency of the freezers

بازده انرژی فریزرها

and on the packaging that the lettuces are wrapped up in.

و روی بسته بندی هایی که کاهوها در آن قرار گرفته اند.

Looking through the lens of resilience,

با نگاه کردن از لنزهای ارتجاع

we really question how we've let ourselves get into a situation

ما واقعا از خودمان می پرسیم که چطور به خودمان اجازه دادیم که به موقعیتی بیافتیم

that's so vulnerable.

که اینقدر آسیب پذیر است.

Resilience runs much deeper:

حالت ارتجاعی، خیلی عمیق تر از اینها می رود:

it's about building modularity into what we do,

درباره ی این است که واحدهای اندازه گیری را در درون آنچه که انجام می دهیم بسازیم،

building surge breakers into how we organize the basic things that support us.

ایجاد کردن موج شکن هایی در میان اینکه ما چگونه چیزهای ساده را سازماندهی می کنیم که ما را تقویت کنند.

This is a photograph of the Bristol and District

این یک عکس از شهر بریستول و منطقه ی

Market Gardeners Association, in 1897.

انجمن باغبان های بازار در سال ۱۸۹۷ است.

This is at a time when the city of Bristol,

این در زمانی است که شهر بریستول

which is quite close to here,

که به اینجا خیلی نزدیک است

was surrounded by commercial market gardens,

به وسیله باغهای تجاری بازار احاطه شده بود

which provided a significant amount of the food

که مقدار قابل ملاحظه ای از غذا فراهم می کرد

that was consumed in the town, and created a lot of employment for people, as well.

که این غذا در شهر مصرف می شد و همچنین تعداد زیادی فرصت های کاری برای مردم ایجاد کرده بود.

There was a degree of resilience, if you like, at that time,

در آن زمان درجه ای از ارتجاع وجود داشت شاید شما دوست داشته باشید،

which we can now only look back on with envy.

که اکنون فقط می توانیم به آن گذشته نگاه کنیم و غبطه بخوریم

So how does this transition idea work?

به هر شکل, این ایده ی گذار چگونه کار می کند؟

So basically, you have a group of people who are excited by the idea.

پس به طور ساده، شما گروهی از مردم را دارید که به وسیله ی این ایده برانگیخته شده اند

They pick up some of the tools that we've developed.

آنها تعدادی از ابزاری که ما توسعه دادیم بر می دارند

They start to run an awareness-raising program

آنها شروع به راه اندازی برنامه ی بالا بردن آگاهی می کنند

looking at how this might actually work in the town.

و با نگاه به اینکه چگونه این در عمل ممکن است در شهر اجرایی شود.

They show films, they give talks, and so on.

آنها فیلم هایی نمایش می دهند، گفتگوهایی ارائه می کنند و غیره.

It's a process which is playful and creative

این، فرآیندی است که فرح بخش و خلاقانه است

and informative.

و آگاهی بخش است.

Then they start to form working groups, looking at different aspects of this,

سپس آنها شروع به تشکیل گروه های کاری می کنند، با نگاه به جنبه های مختلف این

and then from that, there emerge a whole lot of projects

و سپس از آن، پروژه های بسیاری شکل می گیرند

which then the transition project itself

که پس از آن پروژه ی گذار خودش

starts to support and enable.

شروع به پا گرفتن می کند و فعال می شود.

So it started out with some work I was involved in in Ireland,

بنابراین این موضوع با بخشی از کارهایی که بنده در ایرلند درگیر آن بودم شروع شد،

where I was teaching, and has since spread.

جایی که مشغول تدریس بودم، و از آن زمان تاکنون گسترده شده است.

There are now over 200 formal transition projects.

اکنون بیش از ۲۰۰ پروژه گذار رسمی وجود دارند.

And there are thousands of others who are at what we call the mulling stage.

و هزاران پروژه دیگر وجود دارند که در حالتی هستند که ما آنها را مرحله ی ژرف اندیشی می نامیم.

They are mulling whether they're going to take it further.

آنها در حال ژرف اندیشی هستند که آیا قصد خواهند کرد آن را جلوتر ببرند.

And actually a lot of them are doing huge amounts of stuff.

و در حقیقت، بسیاری از آنها کارهای عظیمی انجام می دهند.

But what do they actually do? You know, it's a kind of nice idea,

به هر حال، اینها در واقعیت چه کارهایی انجام می دهند؟ همانطور که می دانید این یک ایده ی جالب است.

but what do they actually do on the ground?

اما آنها واقعا در میدان عمل چه می کنند؟

Well, I think it's really important to make the point that actually

خب، فکر می کنم که واقعا اهمیت دارد که نکته ای را بیان کنیم که حقیقتا

you know, this isn't something which is going to do everything on its own.

می دانید که این چیزی نیست که همه چیز را خودش انجام دهد

We need international legislation from Copenhagen and so on.

ما نیاز به قوانین بین المللی از کپنهاگ و غیره داریم.

We need national responses. We need local government responses.

ما به واکنش های در سطح ملی نیاز داریم.

But all of those things are going to be much easier

اما همه این چیزها، بسیار آسان تر می شود

if we have communities that are vibrant and coming up with ideas

اگر ما انجمن هایی داشته باشیم که پویا باشند و به ایده هایی برسند

and leading from the front, making unelectable policies electable,

و از آن جبهه رهبری کنند، سیاست های غیر قابل انتخاب را قابل انتخاب کنند،

over the next 5 to 10 years.

در طی ۵ تا ۱۰ سال آینده.

Some of the things that emerge from it are local food projects,

بعضی از چیزهایی که از آن حاصل می شود پروژه های غذایی بومی هستند،

like community-supported agriculture schemes,

مثل طرح های کشاورزی جامعه بنیان،

urban food production, creating local food directories, and so on.

محصولات بومی شهری، ایجاد فهرستی از غذاهای بومی، و مواردی از این قبیل.

A lot of places now are starting to set up their own energy companies,

نقاط بسیاری اکنون شروع به بر پا کردن شرکت های انرژی خود هستند،

community-owned energy companies,

شرکت های انرژی با مالکیت اجتماع،

where the community can invest money into itself,

جایی که جوامع می توانند ثروت خود را در خود سرمایه گذاری کنند

to start putting in place

تا شروع کنند به قرار دادن

the kind of renewable energy infrastructure that we need.

نوع خاصی از زیر بنای انرژی تجدید پذیر که ما به آن نیاز داریم.

A lot of places are working with their local schools.

مکان های بسیاری با مدارس محلی شان همکاری می کنند.

Newent in the Forest of Dean: big polytunnel they built for the school;

شهر نیونت در جنگل دین: یک مکان مصنوعی تونل مانند برای پرورش سبزیجات و غیره که آنها برای مدرسه ساخت.

the kids are learning how to grow food.

کودکان در حال فراگیری این هستند که چگونه غذا پرورش دهند.

Promoting recycling, things like garden-share,

در حال ارتقای بازیابی هستند، چیزهایی مثل سیستم باغداری مشترک

that matches up people who don't have a garden

که افرادی را که باغچه ندارند را با هم جفت می کند.

who would like to grow food, with people who have gardens they aren't using anymore.

افرادی که مایلند غذا بپرورانند، با افرادی که باغهایی دارند که از آنها دیگر استفاده ای نمی کنند.

Planting productive trees throughout urban spaces.

کاشت درختان سودمند در سراسر فضاهای شهری.

And also starting to play around with the idea of

و همچنین شروع کردند به انجام بازی ایده

alternative currencies.

ارزهای جایگزین.

This is Lewes in Sussex,

این لیویس در شهر ساسکس هست

who have recently launched the Lewes Pound,

که اخیرا پوند لیویس را به راه انداخت

a currency that you can only spend within the town,

ارزی که شما می توانید فقط توی خود شهر خرج کنید،

as a way of starting to cycle money within the local economy.

به عنوان راهی برای شروع به گردش در آوردن پول درون یک اقتصاد محلی.

You take it anywhere else, it's not worth anything.

این ارز را به هر جای دیگری ببرید، هیچ ارزشی نخواهد داشت.

But actually within the town you start to create these economic

اما در واقع در درون شهر، شما شروع به ایجاد فضایی می کنید که این اقتصاد

cycles much more effectively.

به مراتب موثر تر به چرخش در می آید.

Another thing that they do is what we call an energy descent plan,

مسئله ی دیگری که آنها انجام می دهند چیزیست که ما آن را طرح آینده ی انرژی می نامیم.

which is basically to develop a plan B for the town.

که به شکل ساده، ایجاد یک طرح ثانویه برای شهر است.

Most of our local authorities, when they sit down to plan

بسیاری از مسئولین محلی ما، هنگامی که جمع می شوند تا طرح ریزی کنند

for the next five, 10, 15, 20 years of a community,

برای ۵، ۱۰، ۱۵، ۲۰ سال آینده ی جامعه

still start by assuming that there will be more energy,

هنوز با این فرض شروع می کنند که انرژی بیشتری وجود خواهد داشت

more cars, more housing,

ماشین های بیشتر، خانه های بیشتر

more jobs, more growth, and so on.

شغل های بیشتر، رشد بیشتر، و غیره

What does it look like if that's not the case? And how can we embrace that

اگر مسئله این جوری نباشد چگونه خواهد بود؟ و چطوری می توانیم آن را بپذیریم

and actually come up with something that was actually more likely

و در واقع چیزی را پیدا کنیم که حقیقتا با احتمال بیشتری

to sustain everybody?

همه را حفظ کند؟

As a friend of mine says, "Life is a series of things you're not quite ready for."

همانطور که یکی از دوستان من میگه: "زندگی مجموعه ای از چیزهایی است که شما برای آنها کاملا آماده نیستید"

And that's certainly been my experience with transition.

و این یقیناً تجربه ی من با گذار بوده است.

From three years ago, it just being an idea,

از سه سال پیش، این فقط یک ایده بوده است

this has become something that has virally swept around the world.

این چیزی شد که به شکل یک ویروس در همه دنیا گسترش یافت

We're getting a lot of interest from government. Ed Miliband,

ما اکنون توجه زیادی را از طرف دولت دریافت می کنیم. اد میلیباند

the energy minister of this country, was invited to come to our recent conference

از وزیر نیرو در این کشور، دعوت شده بود تا به کنفرانس اخیر ما بیاید

as a keynote listener.

به عنوان مستعمع اصلی.

Which he did --

که ایشان هم آمد--

(Laughter)

(خنده)

(Applause) --

(تشویق) --

and has since become a great advocate of the whole idea.

و از آن زمان تاکنون حامی بزرگ کل این ایده شده است.

There are now two local authorities in this country

اکنون ۲ تا مسئول محلی در این کشور وجود دارند

who have declared themselves transitional local authorities,

که خودشان را مسئولین محلی گذار معرفی کرده اند،

Leicestershire and Somerset. And in Stroud,

لیسسترشیر و سومرست. و در استراود،

the transition group there, in effect, wrote the local government's food plan.

گروه های گذار در آنجا، به شکل موثر، طرح غذایی دولت محلی را به تحریر در آوردند.

And the head of the council said,

و رئیس مجلس گفت

"If we didn't have Transition Stroud, we would have to invent

" اگر ما گذار استراود را نداشتیم، می بایستی

all of that community infrastructure for the first time."

همه ی آن زیر بناهای جامعه را برای اولین بار می ساختیم."

As we see the spread of it, we see national hubs emerging.

همانطور که گسترش آن را می بینیم، نظاره می کنیم که مراکز ملی هم پدیدار می شوند.

In Scotland, the Scottish government's climate change fund

در اسکاتلند، بودجه تغییر اقلیم دولت اسکاتلندی

has funded Transition Scotland

گذار اسکاتلند را تامین بودجه کرده است

as a national organization supporting the spread of this.

به عنوان یک سازمان ملی حامی گسترش این شده است.

And we see it all over the place as well now.

و د اکنون در سراسر نقاط دیگر هم این را می بینیم.

But the key to transition is thinking not that we have to change everything now,

اما موضوع اصلی در گذار این اس،ت که فکر نکنیم که ما باید همه چیز را هم اکنون تغییر دهیم

but that things are already inevitably changing,

بلکه آن چیزهایی که از قبل به شکل ناگزیری در حال تغییر هستند

and what we need to do is to work creatively with that,

و چیزی که ما نیاز داریم انجام دهیم این است که با آن به شکل خلاقانه رفتار کنیم،

based on asking the right questions.

بر مبنای پرسیدن سوالات درست

I think I'd like to just return at the end

فکر کنم در انتها دوست دارم برگردم

to the idea of stories.

به ایده ی داستان ها.

Because I think stories are vital here.

چون فکر می کنم که داستان ها اینجا نقش حیاتی دارند

And actually the stories that we tell ourselves,

و در واقع داستان هایی که ما به خودمان می گوییم،

we have a huge dearth of stories about how to move forward creatively from here.

ما قحطی بسیاری داریم در زمینه ی داستان هایی درباره ی اینکه چگونه از اینجا به شکل خلاقانه جلو برویم.

And one of the key things that transition does

و یکی از چیزهای کلیدی که گذار انجام می دهد

is to pull those stories out of what people are doing.

این است که آن داستان ها را از آنچه مردم در حال انجام آن هستند بیرون می کشد.

Stories about the community that's produced

داستان هایی درباره ی جوامعی که تولید کردند

its own 21 pound note, for example,

ارز پوندی خود را در قرن ۲۱، برای مثال

the school that's turned its car park into a food garden,

آن مدرسه که محل پارک اتومبیل هایش را به باغچه غذایی تبدیل کرد.

the community that's founded its own energy company.

آن جامعه که شرکت تامین نیروی خود را بنا نهاد.

And for me, one of the great stories recently

و برای من، یکی از داستان های بسیار جالب اخیر

was the Obamas digging up the south lawn of the White House

این بود که اوباما زمین گلف جنوبی کاخ سفید را شخم زد

to create a vegetable garden. Because the last time that was done,

تا یک باغچه سبزیجات درست کند. چون آخرین باری که این کار انجام شد،

when Eleanor Roosevelt did it,

زمانی بود که الینور رزولت آن را انجام داد.

it led to the creation of 20 million vegetable gardens across the United States.

این مسئله منجر به ایجاد ۲۰ میلیون باغچه سبزیجات در سراسر ایالات متحده شد.

So the question I'd like to leave you with, really,

بنابراین سوالی که دوست دارم با آن شما را ترک کنم واقعا

is -- for all aspects of the things that your community needs

این است که-- برای تمامی جوانبی از چیزهایی که جامعه شما نیاز دارد

in order to thrive,

به منظور اینکه رونق یابد

how can it be done in such a way

چگونه این کار می تواند انجام شود به چنان روشی

that drastically reduces its carbon emissions,

که به طور قابل ملاحظه ای میزان انتشار کربن خود را کاهش دهد،

while also building resilience?

در حالیکه ارتجاع همچنان ایجاد شود؟

Personally, I feel enormously grateful

به شخصه، بسیار سپاسگذارم

to have lived through the age of cheap oil.

که در عصر نفت ارزان زندگی کرده ام.

I've been astonishingly lucky, we've been astonishingly lucky.

من به شکل شگفت اوری خوش شانس بودم، ما به شکل شگفت اوری خوش شانس بودیم.

But let us honor what it has bought us,

اما اجازه دهید احترام بگذاریم به آنچه که برایمان آورده شده است،

and move forward from this point.

و از این نقطه به جلو برویم.

Because if we cling to it, and continue to assume

چون که اگر به آن بچسبیم و به این فرضیه ادامه دهیم

that it can underpin our choices,

که این می تواند انتخاب هایمان را اساس نهد،

the future that it presents to us is one which is really unmanageable.

آینده ای که این به ما نشان می دهد آینده ای است که واقعا غیر قابل مدیریت است.

And by loving and leaving all that oil has done for us,

و با دوست داشتن و رها کردن تمام آنچه که نفت برای ما انجام داده است،

and that the Oil Age has done for us,

و آنچه که عصر نفت برای ما انجام داده است،

we are able to then begin the creation

ما قادر خواهیم بود که در ادامه شروع به ایجاد

of a world which is more resilient,

دنیایی کنیم که حالت ارتجاعی بیشتری دارد،

more nourishing,

بیشتر مغذی است.

and in which, we find ourselves fitter, more skilled

و در آن، ما خود را سازگارتر و ماهرتر می یابیم

and more connected to each other.

و همینطور در ارتباط بیشتر با یکدیگر.

Thank you very much.

با تشکر فراوان از شما.

(Applause)

(تشویق)