Can we call it a "world map" if it's missing a billion people? | Rebecca Firth

Translator: Mohammad Badsar Reviewer: Leila Ataei

When Hurricane Maria hit Puerto Rico in 2017,

هنگامی که طوفان ماریا درسال ۲۰۱۷ به پورتوریکو اصابت کرد،

we all watched as a disaster played out on our screens.

همه ما در تلویزیون‌ها رخداد این مصیبت را دیدیم.

At least 160,000 people were displaced,

حداقل ۱۶۰,۰۰۰ نفر آواره شدند،

and nearly 3,000 people died.

و حدود ۳۰,۰۰۰ نفر کشته شدند.

Electricity was cut off to the entire island,

برق کل جزیره قطع شد،

and some neighborhoods didn't get power back for 11 months.

و برخی از محدوده‌ها تا ۱۱ ماه برق نداشتند.

Many of those watching didn't know how to help.

بسیاری از ناظران نمی‌دانستند چطور کمک کنند.

Some donated to international NGOs.

برخی‌ به سمن‌های بین‌المللی کمک کردند.

Some lobbied their elected officials.

برخی با مقامات منتخب لابی کردند.

But as with so many crises,

اما مثل بسیاری از دیگر بحران‌ها،

so many of us simply gave in and felt helpless.

بسیاری از ما هیچ کاری از دستمان بر نیامد.

At the Humanitarian OpenStreetMap team,

در تیم هیومنترین اوپن‌استریت‌مپ،

also known as HOT,

که با HOT هم شناخته می‌شود،

we did something different.

ما کار متفاوتی انجام دادیم.

We mobilized 6,000 volunteers across the world

ما ۶,۰۰۰ داوطلب را در جهان بسیج کردیم

who mapped every home and every road in Puerto Rico.

تا از همه خانه‌ها و جاده‌ها در پورتوریکو نقشه‌برداری کنند.

And here you can see the maps those volunteers made taking shape.

و اینجا می‌توانید نقشه‌هایی که این داوطلبین تهیه می‌کردند ببینید.

Responders then used those maps to assess the state of buildings and roads

پاسخ‌دهندگان سپس از این نقشه‌ها استفاده کردند تا وضعیت ساختمان‌ها و جاده‌ها

and to provide emergency funds, WiFi and phone-charging points

را ارزیابی کنند و کمک‌های مالی اضطراری، وایفای و نقاط شارژ موبایل را

to people whose homes were damaged.

برای افرادی که خانه‌های‌شان آسیب دیده بود فراهم کنند.

All crises,

همه بحران‌ها،

including the COVID-19 pandemic we're living through right now,

شامل همه‌گیری کووید ۱۹ که الان با آن درگیر هستیم،

have devastating characteristics.

مشخصه‌های مخربی دارند.

But many of them have one thing in common:

ولی همه آن‌ها یک چیز مشترک دارند.

the people hit the hardest are often literally not on the map.

مردمی که شدیدترین لطمات را می‌بینند اغلب به حساب نمی‌آیند.

Right now, more than one billion people live in places that are not mapped.

همین الآن، بیش از یک میلیارد نفر در نقاطی زندگی می‌کنند که نقشه‌برداری نشده است.

If you look those places up online,

اگر بصورت آنلاین بدنبال این مکان‌ها بگردید،

you'll see nothing but a blank.

چیزی جز فضای خالی نمی‌بینید.

And that blank isn't just a huge statement of disrespect

و این فضای خالی فقط نشانه واضحی از بی‌احترامی

to our fellow human beings,

نسبت به همنوعان‌مان نیست،

it's an injustice,

بلکه عین نابرابری است،

causing very direct, very real and very avoidable human suffering.

و موجب رنجی بسیار مستقیم و بسیار واقعی می‌شود که کاملا قابل اجتناب است.

So what does not being on the digital map actually look like?

خوب اینکه روی نقشه دیجیتال نباشید به چه می‌ماند؟

I live in Peru, and a few months ago,

من در پرو زندگی می‌کنم و چند ماه پیش

some community health workers asked us to help them map.

برخی گروه‌های همیار سلامت برای تهیه نقشه کمک خواستند.

Obviously, where they were wasn't mapped,

جایی که آنها حضور داشتند، نقشه نداشت.

so to get there, we asked a local mayor to draw the route.

برای رفتن، از یک شهردار محلی خواستیم تا مسیر را بکشد.

This is what he drew.

این چیزی است که او کشید.

This piece of paper was hard to follow. (Laughs)

پیروی از این تکه کاغذ سخت بود. (خنده)

We didn't really know what these lines were.

ما واقعاً نمی‌دانستیم این خطوط چه بودند.

He put some numbers on there that he assured us were travel times,

او اعدادی نوشته بود و اطمینان داد که اینها زمان‌های سفر هستند،

but as we were driving along,

اما هر چه رانندگی می‌کردیم،

these did not correspond to our reality.

این اعداد با واقعیت همخوانی نداشتند.

But this isn't about me getting lost

اما بحث گم شدن من مطرح نیست

or about shaming someone's bad drawing skills.

یا اینکه مهارت‌های نقاشی کسی بد است.

Think how inefficient it is to manage a team

فکر کنید که چقدر سخت است تیمی را مدیریت کنید

who need to work in this place

که نیاز است در چنین جایی کار کند

without a map to tell them where they need to go.

بدون نقشه‌ای که به آن‌ها بگوید کجا بروند.

Then, once they're in the right village,

سپس وقتی به روستای مورد نظر رسیدند،

how can they collect some data and associate it to that place?

چطور می‌توانند برخی داده‌ها را جمع‌آوری و به آن محل ربط دهند؟

Those community health workers know that needs in this region are high,

آن گروه همیار سلامت می‌دانست که نیازها در این منطقه شدید است،

particularly anemia and malnutrition among children.

خصوصا کم‌خونی و سوء تغذیه در بین کودکان.

They just don't know where those children are,

آن‌ها فقط نمی‌دانستند این کودکان کجا هستند،

or what is causing that problem.

یا اینکه عامل این مشکل چیست.

They want to be able to locate the home of every child under five,

آن‌ها می‌خواستند محل دقیق منزل هر کودک زیر پنج سال را تعیین کنند،

but how can they do that without a map?

اما بدون نقشه چطور باید این کار را می‌کردند؟

After a brief training, we went out to make a map,

پس از آموزشی کوتاه، برای تهیه نقشه دست به کار شدیم،

and this is what those community health workers produced.

و این چیزی است که آن گروه همیار سلامت تهیه کرد.

This map has everything you need to navigate,

این نقشه هر چیز مورد نیاز مسیریابی را شامل می‌شود

like the rivers and bridges,

مثل رودخانه‌ها و پل‌ها،

but it also has every local landmark, the school, the football pitch, the plaza.

همچنین همه کاربری‌ها، مدرسه، زمین فوتبال و بازار را شامل می‌شد.

And I'm pleased to say that a few weeks ago,

و خرسندم بگویم که چند هفته قبل،

we got a call from those community health workers,

تماسی از آن گروه همیار سلامت دریافت کردیم،

and they're using this map in their response containing COVID-19.

و این گروه دارند از این نقشه در مورد کووید ۱۹ بهره می‌برند.

So you might be thinking:

خوب ممکن است فکر کنید:

Why aren't these places on commercial maps?

چرا این مکان‌ها در نقشه‌های تجاری نیستند؟

In short, mapping the most vulnerable places in our world

بطور خلاصه، نقشه‌برداری از آسیب‌پذیرترین نقاط جهان ما

just hasn't been a priority for for-profit companies,

برای شرکت‌های انتفاعی اولویت ندارد،

whose business models typically rely on advertising and data sales.

آن هم شرکت‌هایی که مدل کسب و کارشان به تبلیغات و فروش داده وابسته است.

This leaves out the poorest communities

پس فقیرترین جوامع از قلم می‌افتند

and means that individual aid organizations create maps

و به این معناست که سازمان‌های خیریه نقشه‌ها را

for the small areas that they're working in

برای محیط‌های کوچکی که در آن فعالیت دارند

in offline systems which rapidly become out-of-date when a project ends.

به صورت آفلاین تولید می‌کنند که پس از اتمام پروژه به سرعت منقضی می‌شوند.

So what we have here is a lack of easily shareable

بنابراین چیزی که داریم اطلاعاتی است که به سختی قابل

and easily updatable data.

اشتراک‌گذاری و بروزرسانی است.

But we also have a solution.

اما ما راه حل هم داریم.

We map with a tool called OpenStreetMap,

ما با ابزاری بنام اوپن‌استریت‌مپ نقشه‌برداری

which was founded in 2006

می‌کنیم، که در سال ۲۰۰۶ تاسیس شد.

and is a free, open-source tool which anyone can use to map the world.

ابزاری رایگان و منبع-باز است وهرکسی برای تهیه نقشه جهان می‌تواند از آن استفاده کند.

Just as anyone can read or edit an article on Wikipedia,

دقیقا همانند ویکی‌پدیا که همه می‌توانند بخوانند و ویرایش کنند،

anyone can use or edit the map in OpenStreetMap,

در اوپن‌استریت‌مپ نقشه برای همه قابل استفاده و

and the resulting map is public good,

ویرایش و نقشه نهایی محصولی عمومی است،

free and open for anyone to use,

استفاده برای همه آزاد و رایگان است

creating one map for all of us.

و یک نقشه برای همه ما ایجاد می‌کند.

It works in two phases.

در دو فاز عمل می‌کند.

Buildings and roads might not be on the map yet,

ساختمان‌ها و جاده‌ها شاید هنوز در نقشه نباشند،

but you can see them clearly in satellite imagery.

اما با تصویر ماهواره‌ای بوضوح دیده می‌شود.

Volunteers working anywhere in the world turn satellite images into maps

داوطلبین فعال در هرجای دنیا تصاویر ماهواره‌ای را به نقشه تبدیل می‌کنند

through drawing the buildings and roads

از طریق کشیدن ساختمان‌ها و جاده‌ها

on top of them.

روی تصویر ماهواره‌ای.

We call this a base map.

به این نقشه پایه می‌گوییم.

On average, each time a volunteer logs in,

بطور متوسط هر بار یک داوطلب وارد می‌شود،

they map an area less than 10 kilometers squared,

ناحیه‌ای کمتر از ده کیلومترمربع را نقشه‌کشی می‌کند،

but add all those contributions together,

اما با اضافه شدن همه این همکاری‌ها مجموعا

and you can map entire cities in just a couple of days.

می‌توانید کل شهرها را فقط طی دو روز نقشه‌کشی کنید.

And second, local mapping.

و دوم، نقشه‌کشی محلی.

People living and working in the places we're mapping

افرادی که در محل تحت نقشه‌برداری زندگی یا کار می‌کنند،

take that base map and color it in,

نقشه پایه را برداشته و آن را رنگ می‌کنند،

for example, identifying: Is this building a school or a hospital?

برای مثال مشخص می‌کنند که این ساختمان مدرسه یا بیمارستان است؟

Those people add information you can't see in a satellite image.

آن افراد اطلاعاتی که در تصویر ماهواره‌ای دیده نمی‌شود را می‌افزایند.

We found people able and eager to map

افراد توانمند و علاقمند به

in even the most challenging situations worldwide,

نقشه‌کشی را حتی در پرچالش‌ترین نقاط دنیا یافتیم

and we've optimized the tools to work on smartphones

و ابزارها را برای کار کردن در تلفن‌های هوشمندی

costing as little as 30 dollars.

که فقط سی دلار هزینه دارد بهینه کردیم.

Additionally, the tools work offline,

بعلاوه، ابزارها آفلاین هم کار می‌کند،

so people without regular access to cell service can still contribute,

پس افراد بدون دسترسی به خدمات معمول شبکه موبایل هم می‌توانند مشارکت کنند

adding things to the map as they go about their daily lives,

و در حین انجام امور روزمره اطلاعات را به نقشه بیافزایند،

and then uploading when they get access to cell service or WiFi.

و پس از دسترسی به شبکه یا وایفای اطلاعات را بارگذاری کنند.

In 10 years, we've seen people from all walks of life take part.

طی ۱۰ سال، مردمی از تمام طبقات اجتماعی برای مشارکت دیده‌ایم.

Refugees have mapped broken water points.

پناهجویان نقاط بدون آب را تعیین کرده‌اند.

Rural women have added place names in Indigenous languages.

زنان روستایی اسامی محل‌ها را به زبان بومی افزوده‌اند.

And, in doing so, people become active agents of change

و با این کار افراد به عواملی فعال برای ایجاد تغییر در جوامع‌شان

in their communities.

تبدیل می‌شوند.

Since 2010, HOT has engaged over 200,000 volunteers

از ۲۰۱۰، HOT بیش از ۲۰۰,۰۰۰ داوطلب را درگیر کار کرده است

who have mapped an area home to more than 150 million people

که از محیط اطراف خود تا جایی با جمعیت بیش از ۱۵۰ میلیون را

in OpenStreetMap.

در اوپن‌استریت‌مپ کشیده‌اند.

Those maps have been used by search and rescue operations

این نقشه‌ها در عملیات جستجو و نجات به کار رفته است

to free hundreds of people trapped in collapsed buildings

تا صدها نفر که در ساختمان‌های ویران شده گیر افتاده بودند

after the 2010 Haiti earthquake.

را پس از زلزله هایتی نجات دهند.

They've been used to provide polio vaccinations to children

برای تامین واکسن فلج اطفال برای کودکان در تمام مناطق

across all of rural Nigeria.

روستایی نیجریه به کار رفته‌اند.

And they've mapped the camps, routes and new homes

و کمپ‌ها، جاده‌ها و منازل جدید را برای

of more than eight million refugees fleeing South Sudan, Syria and Venezuela.

بیش از ۸ میلیون پناهجوی فراری از سودان جنوبی، سوریه و ونزوئلا نقشه کرده‌اند.

We work with the biggest humanitarian organizations in the world

با بزرگترین سازمان‌های بشردوستانه در جهان همکاری می‌کنیم

to make sure these maps have impact --

تا مطمئن شویم که این نقشه‌ها موثر هستند

the Red Cross, Médecins Sans Frontières, UNICEF to name a few --

--سازمان‌هایی از قبیل صلیب سرخ، پزشکان بدون مرز، یونیسف--

and we currently have a queue of more than 2,000 places

و اکنون بیش از ۲,۰۰۰ مکان در نوبت هستند

needing to be mapped.

تا نقشه‌کشی شوند.

So that's the story so far.

خوب تا اینجا قضیه اینگونه است.

But wouldn't it be great if these places were on the map

اما آیا اگر این مکان‌ها قبل از وقوع بحران در نقشه باشند

before they were in crisis?

بهتر نخواهد بود؟

Now we're ready for a step change.

اکنون برای گامی برای تغییر آماده‌ایم.

Over the past few years,

طی چند سال گذشته،

we've gained access to global, regularly updated satellite imagery.

به تصاویر ماهواره‌ای که مداوم بروز می‌شوند دسترسی یافتیم.

Machine learning and AI are helping human mappers

آموزش ماشین و هوش مصنوعی به نقشه‌کشان انسانی برای

to work more efficiently.

بازدهی بیشتر کمک می‌کنند.

And worldwide, more and more people are willing and able

و در کل جهان، افراد بیشتر و بیشتر دارند علاقه و توان لازم برای

to map their communities.

نقشه‌کشی جوامعشان را کسب می‌کنند.

Over the next five years,

طی پنج سال آینده،

we'll engage one million volunteers who will map an area

یک میلیون داوطلب را برای نقشه‌کشی محیط اطرافشان

home to the one billion most vulnerable people

و مکان‌های با یک میلیارد از آسیب‌ترین افراد در ۹۴ کشور را

across 94 countries.

درگیر خواهیم کرد.

To achieve this,

برای حصول این هدف،

we need to do three things.

باید سه کار انجام دهیم.

First, we need to grow our community to one million mappers,

اولاً باید یک میلیون نقشه‌کش را در جامعه‌مان پرورش دهیم،

who will build a world where everyone everywhere is represented.

کسانی که جهانی را بنا خواهند کرد که هر کس در هر جا نشان داده می‌شود.

We'll set up a network of regional hubs

شبکه‌ای از مراکز ناحیه‌ای را بنا می‌کنیم

to train and support those volunteers

تا به آن داوطلبین آموزش دهیم و ازآنها حمایت کنیم

to map the vulnerable places in their own countries.

تا نقاط آسیب‌پذیر کشورشان را به نقشه در آورند.

Second, we need to invest in technology.

ثانیا باید در فناوری سرمایه‌گذاری کنیم.

Right now, you can add something like a building or a local landmark

همین الآن شما می‌توانید چیزی مثل یک ساختمان یا یک کاربری محلی را

to the map in just a few seconds,

در عرض چند ثانیه به نقشه اضافه کنید.

but learning to map

اما یادگیری نقشه‌کشی

and mapping easily and quickly on a mobile

و نقشه‌کشی آسان و سریع با تلفن همراه

can be a problem.

می‌تواند مشکل باشد.

We need to invest in technologies

باید در فناوری سرمایه‌گذاری کنیم

to make mobile edits to the map possible at a massive scale.

تا ویرایش‌های نقشه از طریق موبایل در مقیاس‌های بزرگ ممکن شود.

And third, we need to raise awareness.

و سوماً باید سطح آگاهی را افزایش دهیم.

Aid projects across the world need to know

پروژه‌های بشردوستانه در دنیا باید بدانند

that these maps are free and available for them to use

که این نقشه‌ها برایشان رایگان و در دسترس است

and that they can request maps for the areas that they're working in.

و می‌توانند از مناطقی که فعالیت دارند درخواست نقشه بکنند.

For me, this is one of the most wonderful things about this project.

به نظر من این یکی از عجایب این پروژه است.

It isn't really about HOT or any single organization.

بحث من واقعاً در مورد HOT یا هر سازمان دیگری نیست.

It's about creating a foundation

بحث من ایجاد زیرساختی است

on which so many organizations will thrive.

که بر اساس آن بسیاری از سازمان‌ها شکوفا می‌شوند.

Whatever we do,

هر کاری می‌کنیم،

disasters and crises will still happen,

فجایع و بحران‌ها همچنان رخ خواهند داد،

and humanitarians will still respond to them.

و فعالیت‌های بشردوستانه همچنان عکس‌العمل نشان خواهند داد.

Development programs will continue,

طرح‌های توسعه ادامه خواهند داشت

but without maps, they'll lack critical information

اما بدون نقشه، از اطلاعات کلیدی محروم خواهند بود

about what to expect in the community before they get there.

اطلاعاتی که قبل از رسیدن به محل، مورد انتظار است.

With open, free, up-to-date maps,

با نقشه‌های باز، رایگان و بروز،

those programs will have more impact than they would do otherwise,

این طرح‌ها موثرتر خواهد بود نسبت به اینکه نقشه نداشته باشند،

leading to a meaningful difference in lives saved or improved.

و شاهد تغییرات معناداری در زندگی‌هایی که نجات یا بهبود می‌یابند خواهیم بود.

But it's so much more than that.

اما خیلی بیش از این است.

It's 2020, and one billion people in our world are not visible.

الان سال ۲۰۲۰ است و یک میلیارد نفر در جهان از نگاه‌ها خارج هستند.

That's wrong.

این غلط است.

This is a tool through which every citizen of Planet Earth

این ابزاری است که هر شهروند کره زمین از طریق آن

can become known and seen,

می‌تواند شناخته و دیده شود،

to literally be put on the map.

و روی نقشه نشان داده شود.

My peers complain about being too overconnected,

همکاران من از ارتباط زیاد و بیش از حد شکایت دارند،

so how can it be possible for more than a billion people

پس چطور ممکن است بیش از یک میلیارد نفر از دیده‌ها

to remain invisible?

پنهان بمانند؟

Luckily, this is a problem even the laziest among us

خوشبختانه این مشکلی است که حتی تنبل‌ترین ما هم

can help to solve.

می‌تواند به حلش کمک کند.

If you can swipe left or right,

اگر می‌توانید با انگشت، چپ و راست کنید،

you can help.

می‌توانید کمک کنید.

Map this morning

صبح نقشه‌کشی کنید

and influence life-changing decisions this afternoon.

و بعدازظهر اثر آن در تصمیماتی که زندگی را عوض می‌کنند، ببینید.

Frontline health workers and humanitarians are literally waiting for you.

همیاران سلامت و بشردوستان منتظر شما هستند.

Thank you.

متشکرم.