Tiny robots with giant potential | Paul McEuen and Marc Miskin

Translator: Joseph Geni Reviewer: Camille Martínez

Translator: ‌Behdad Khazaeli Reviewer: Masoud Motamedifar

Mark Miskin: This is a rotifer.

مارک میسکین: این یک چرخدار است.

It's a microorganism about a hair's width in size.

یک میکروارگانیسم که به اندازه قطر مو است.

They live everywhere on earth -- saltwater, freshwater, everywhere --

در همه‌جای زمین زندگی می‌کنند-- آب شور، آب شیرین، همه جا--

and this one is out looking for food.

و این یکی به دنبال غذا است.

I remember the first time I saw this thing,

یادم هست اولین بار که یکی از این‌ها را دیدم،

I was like eight years old and it completely blew me away.

هشت سالم بود و خیلی رویم اثر گذاشت.

I mean, here is this incredible little creature,

منظورم اینکه این جانور حیرت‌انگیز کوچک اینجا،

it's hunting, swimming,

شکار می‌کند، شنا می‌کند،

going about its life,

دنبال زندگی‌اش است،

but its whole universe fits within a drop of pond water.

و تمام جهانش در یک قطره آب برکه جا می‌شود.

Paul McEuen: So this little rotifer shows us something really amazing.

پاول مک‌اوِن: این چرخنده کوچک چیز شگفت انگیزی را نشان‌مان داد.

It says that you can build a machine

می‌گوید که می‌توانی ماشینی بسازی

that is functional, complex, smart,

کاری، پیچیده، هوشمند،

but all in a tiny little package,

اما در یک بسته خیلی کوچک،

one so small that it's impossible to see it.

آنقدر کوچک که دیدنش ممکن نباشد.

Now, the engineer in me is just blown away by this thing,

مهندس درون من هوش از سرش پرید،

that anyone could make such a creature.

که چطور می‌شود این موجود را ساخت.

But right behind that wonder, I have to admit, is a bit of envy.

اما درست پشت این تعجب، باید بگویم که، کمی هم حسودی کردم.

I mean, nature can do it. Why can't we?

اینکه اگر طبیعت می‌تواند. چرا ما نتوانیم؟

Why can't we build tiny robots?

چرا نتوانیم ریز ربات‌ بسازیم؟

Well, I'm not the only one to have this idea.

خوب، من تنها کسی نیستم که این ایده را دارد.

In fact, in the last, oh, few years,

در حقیقت، در چند سال، اخیر،

researchers around the world have taken up the task

محققین سراسر جهان تصمیم گرفتند تا کار

of trying to build robots

ساختن ربات‌هایی

that are so small that they can't be seen.

که آنقدر کوچک باشند که دیده نشوند را شروع کنند.

And what we're going to tell you about today

و آنچه می‌خواهیم امروز به شما بگوییم

is an effort at Cornell University

تلاشی در دانشگاه کرنل

and now at the University of Pennsylvania

و حالا در دانشگاه پنسیلوانیا

to try to build tiny robots.

برای ساختن ریز ربات‌ها است.

OK, so that's the goal.

خوب، پس هدف این است.

But how do we do it?

اما چطور انجامش دهیم؟

How do we go about building tiny robots?

ما چطور باید ریز ربات بسازیم؟

Well, Pablo Picasso, of all people, gives us our first clue.

خوب در این میان پابلو پیکاسو اولین راهنمایی را به ما می‌کند.

Picasso said --

پیکاسو می‌گوید --

["Good artists copy, great artists steal."]

[«هنرمندانِ خوب کپی می‌کنند، هنرمندان عالی می‌دزدند.»]

(Laughter)

"Good artists copy. Great artists steal."

(خنده حضار)

«هنرمندانِ خوب کپی می‌کنند، هنرمندان عالی می‌دزدند.»

(Laughter)

(خنده حضار)

OK. But steal from what?

بسیار خوب، اما از کجا بدزدند؟

Well, believe it or not,

نمی‌دانم باور می‌کنید یا نه،

most of the technology you need to build a tiny robot already exists.

بیشتر فناوری‌‌هایی که برای ساخت ریز ربات لازم دارید موجودند.

The semiconductor industry has been getting better and better

صنایع نیمه‌هادی بهتر و بهتر شده‌اند

at making tinier and tinier devices,

تا دستگا‌ههایی کوچک و کوچکتر بسازند،

so at this point they could put something like a million transistors

پس هم اکنون می‌توانند چیزی نزدیک به یک میلیون ترانزیستور

into the size of a package that is occupied by, say,

در بسته‌ای به اندازه‌ی، مثلا،

a single-celled paramecium.

یک پارامسیوم تک سلولی قرار دهند.

And it's not just electronics.

و فقط الکترونیک هم نیست.

They can also build little sensors,

می‌توانند حسگر‌های کوچک را هم بسازند،

LEDs,

ال ای دی‌ها را،

whole communication packages that are too small to be seen.

تمام بسته‌های ارتباطی که بخاطر کوچکی دیده نمی‌شوند.

So that's what we're going to do.

پس کاری که می‌خواهیم بکنیم این است.

We're going to steal that technology.

این فناوری را می‌دزدیم.

Here's a robot.

این یک ربات است.

(Laughter)

(خنده حضار)

Robot's got two parts, as it turns out.

معلوم شده که، ربات‌ها دو بخش دارند.

It's got a head, and it's got legs.

یک سر دارد، و پاهایی هم دارد.

[Steal these: Brains]

[این را بدزدید: مغز]

(Laughter)

(خنده حضار)

We're going to call this a legless robot,

اسمش را می‌خواهیم ربات بدون پا بگذاریم،

which may sound exotic,

که شاید هیجان انگیز باشد،

but they're pretty cool all by themselves.

اما همینطور هم خودشان هم خوبند.

In fact, most of you have a legless robot with you right now.

در حقیقت، بیشتر شما همین الان هم ربات بدون پا همراه خود دارید.

Your smartphone is the world's most successful legless robot.

تلفن هوشمند شما موفق‌ترین ربات بدون پاست.

In just 15 years, it has taken over the entire planet.

تنها در ۱۵ سال، کل سیاره زمین را فتح کرده.

And why not?

چرا که نه؟

It's such a beautiful little machine.

ماشین زیبای کوچکی است.

It's incredibly intelligent,

بی‌نهایت هوشمند است،

it's got great communication skills,

توان ارتباطی بالایی دارد،

and it's all in a package that you can hold in your hand.

و همه‌اش در بسته‌ای است که در دستتان جا می‌شود.

So we would like to be able to build something like this,

پس ما دوست داریم تا بتوانیم چیزی مثل این بسازیم،

only down at the cellular scale,

فقط کوچکتر و در ابعاد سلولی،

the size of a paramecium.

در اندازه پارامسیوم.

And here it is.

که همینجاست.

This is our cell-sized smartphone.

این تلفن هوشمند ما در اندازه سلولی است.

It even kind of looks like a smartphone,

حتی ظاهرش هم شبیه تلفن هوشمند است.

only it's about 10,000 times smaller.

تنها ۱۰،۰۰۰ بار کوچکتر،

We call it an OWIC.

اسمش را اُویک گذاشته‌ایم.

[Optical Wireless Integrated Circuits]

[مدار مجتمع بی‌سیم نوری]

OK, we're not advertisers, all right?

خوب، ما کارمان بازاریابی نیست، درست؟

(Laughter)

(خنده حضار)

But it's pretty cool all by itself.

اما کلا چیز خوبی است.

In fact, this OWIC has a number of parts.

در حقیقت، این اویک از قسمت‌هایی تشکیل شده.

So up near the top,

آن بالا نزدیک لبه بالایی،

there are these cool little solar cells that you shine light on the device

این سلول‌های خورشیدی جالب قرار دارند که شما نور را به آن می‌تابانید

and it wakes up a little circuit that's there in the middle.

که مدار کوچکی که در میانه است را فعال می‌کند.

And that circuit can drive a little tiny LED

و آن مدار می‌تواند یک ال ای دی را روشن کند

that can blink at you and allows the OWIC to communicate with you.

و به شما چشمک می‌زند و می‌گذارد تا اویک با شما ارتباط داشته باشد.

So unlike your cell phone,

برخلاف تلفن هوشمند شما،

the OWIC communicates with light,

اویک با کمک نور ارتباط برقرار می‌کند،

sort of like a tiny firefly.

چیزی شبیه به یک شب‌پره.

Now, one thing that's pretty cool about these OWICs

یک موضوع جالب درباره این اویک‌ها

is we don't make them one at a time,

اینکه ما آنها را یکی یکی نمی‌سازیم،

soldering all the pieces together.

که اجزایشان را به هم لحیم کنیم.

We make them in massive parallel.

ما آنها را به شکل انبوه با هم می‌سازیم.

For example, about a million of these OWICs

مثلا، حدود یک میلیون از این اویک‌ها

can fit on a single four-inch wafer.

روی یک ویفر ده سانتی‌متری جای می‌‌گیرند.

And just like your phone has different apps,

و همانطور که تلفن شما اَپ‌های مختلفی دارد،

you can have different kinds of OWICs.

می‌توانید اویک‌های مختلفی هم داشته باشید.

There can be ones that, say, measure voltage,

مثلا می‌شود آنهایی باشند که، ولتاژ را اندازه می‌گیرند،

some that measure temperature,

بعضی حرارت را می‌سنجند،

or just have a little light that can blink at you to tell you that it's there.

یا فقط چراغ کوچکی دارند که به شما چشمک می‌زنند و می‌گوید که آنجا هستند.

So that's pretty cool, these tiny little devices.

پس این دستگاه‌های کوچک خیلی جالبند.

And I'd like to tell you about them in a little more detail.

و دوست دارم بیشتر از جزئیاتشان برایتان بگویم.

But first, I have to tell you about something else.

اما اول، باید چیز دیگری برایتان بگویم.

I'm going to tell you a few things about pennies that you might not know.

می‌خواهم چند چیز از سکه‌های پِنی‌ بگویم که شاید ندانید.

So this one is a little bit older penny.

این یک پنی کمی قدیمی است.

It's got a picture of the Lincoln Memorial on the back.

که پشتش نمای آرامگاه لینکلن است.

But the first thing you might not know,

اما اولین چیزی که شاید ندانید،

that if you zoom in, you'll find in the center of this thing

اینکه اگر بزرگش کنید،در مرکزش

you can actually see Abraham Lincoln,

واقعا می‌شود آبراهام لینکلن را ببیند،

just like in the real Lincoln Memorial not so far from here.

درست مثل آرامگاه واقعی لینکلن که خیلی از اینجا دور نیست.

What I'm sure you don't know,

اما چیزی که مطمئن هستم نمی‌دانید،

that if you zoom in even further --

اینکه اگر بزرگترش کنم --

(Laughter)

(خنده حضار)

you'll see that there's actually an OWIC on Abe Lincoln's chest.

می‌بینید که واقعا یک اویک روی سینه آبراهام لینکلن قرار دارد.

(Laughter)

(خنده حضار)

But the cool thing is,

اما جالب اینکه،

you could stare at this all day long and you would never see it.

ممکن است تمام روز به آن خیره شوی و نتوانی آن را ببینی.

It's invisible to the naked eye.

چشم غیر مسلح آن را نمی‌بیند.

These OWICs are so small,

این اویک‌ها آنقدر کوچکند،

and we make them in such parallel fashion,

و آن‌ها را به شکلی با هم می‌سازیم،

that each OWIC costs actually less than a penny.

که قیمت هر اویک از یک پنی کمتر است.

In fact, the most expensive thing in this demo is that little sticker

در حقیقت، گرانترین چیز در این عکس آن برچسب کوچک است

that says "OWIC."

که نوشته «اویک».

(Laughter)

(خنده حضار)

That cost about eight cents.

هزینه‌اش حدود هشت سنت است.

(Laughter)

(خنده حضار)

Now, we're very excited about these things for all sorts of reasons.

این چیز‌ها به دلایل مختلفی ما را به هیجان می‌آورد.

For example, we can use them as little tiny secure smart tags,

مثلا، می‌شود آنها را به عنوان برچسب‌های امن و هوشمند کوچک استفاده کنیم،

more identifying than a fingerprint.

که از اثر انگشت قابل تشخیص‌تر هستند.

We're actually putting them inside of other medical instruments

در واقع آنها را داخل تجهیزات پزشکی دیگر می‌گذاریم

to give other information,

تا اطلاعات دیگر را فراهم کند،

and even starting to think about putting them in the brain

و حتی شروع به این فکر کرده‌ایم که آنها را در مغز بگذاریم

to listen to neurons one at a time.

تا به تک تک نورون‌ها گوش کنیم.

In fact, there's only one thing wrong with these OWICs:

در واقع این اویک‌ها فقط یک مشکل دارند:

it's not a robot.

ربات نیستند.

It's just a head.

فقط یک سر هستند.

(Laughter)

(خنده حضار)

And I think we'll all agree

و فکر کنم همه ما قبول داریم

that half a robot really isn't a robot at all.

که نصف یک ربات واقعا ربات نیست.

Without the legs, we've got basically nothing.

بدون پاها، اساسا چیزی نداریم.

MM: OK, so you need the legs, too, if you want to build a robot.

مارک میسکین: خوب، پس شما برای ربات به پا هم نیاز داری.

Now, here it turns out you can't just steal

اینجا معلوم شد که نمی‌شود تنها

some preexisting technology.

فناوری‌های قبلی را بدزدی.

If you want legs for your tiny robot, you need actuators, parts that move.

اگر برای ربات‌های کوچکت پا می‌خواهی، به یک محرک نیاز داری، قطعه‌ای که حرکت کند.

They have to satisfy a lot of different requirements.

باید دارای مشخصات زیادی باشند.

They need to be low voltage.

با ولتاژ کم کار کنند.

They need to be low power, too.

مصرفشان هم باید کم باشد.

But most importantly, they have to be small.

از همه مهمتر باید کوچک باشند.

If you want to build a cell-sized robot, you need cell-sized legs.

اگر بخواهید رباتی در اندازه سلول بسازید، پاهایی هم به اندازه سلول لازم دارید.

Now, nobody knows how to build that.

و کسی هم نمی‌دانست چطور باید ساخته شوند.

There was no preexisting technology that meets all of those demands.

فناوری از قبل وجود نداشت که همه این نیاز‌ها را برآورده کند.

To make our legs for our tiny robots,

برای آنکه برای ربات‌های کوچکمان پا بسازیم،

we had to make something new.

باید کاری جدید می‌کردیم.

So here's what we built.

این چیزی است که ساختیم.

This is one of our actuators, and I'm applying a voltage to it.

این یکی از محرک‌ها است، و من به آن ولتاژ اعمال می‌کنم.

When I do, you can see the actuator respond by curling up.

وقتی این کار را می‌کنم، پاسخ محرک دور خود پیچیدن است.

Now, this might not look like much,

شاید خیلی مهم به نظر نیاید،

but if we were to put a red blood cell up on the screen, it'd be about that big,

اما اگر یک گلبول قرمز خون در تصویر می‌گذاشتیم، به این بزرگی بود،

so these are unbelievably tiny curls.

پس اینها پیچ‌های واقعا کوچکی هستند.

They're unbelievably small,

بی‌نهایت کوچکند،

and yet this device can just bend and unbend, no problem, nothing breaks.

و این وسیله می‌تواند پیچ بخورد و رها شود، بدون مشکل، چیزی نمی‌شکند.

So how do we do it?

چطور این کار را کردیم؟

Well, the actuator is made from a layer of platinum

محرک از یک لایه پلاتین ساخته شده

just a dozen atoms or so thick.

که ضخامتش تنها نزدیک ده اتم است.

Now it turns out, if you take platinum and put it in water

مشخص شده که اگر پلاتین را در آب بگذارید

and apply a voltage to it,

و به آن ولتاژ اعمال کنید،

atoms from the water will attach or remove themselves

اتم‌های آب خودشان را متصل یا جدا

from the surface of the platinum,

از سطح پلاتین می‌کنند،

depending on how much voltage you use.

که بستگی به میزان ولتاژی دارد که اعمال می‌کنید.

This creates a force,

و این نیرویی می‌سازد،

and you can use that force for voltage-controlled actuation.

و می‌توان از آن نیرو برای محرک کنترل شونده توسط ولتاژ استفاده کرد.

The key here was to make everything ultrathin.

کلید کار اینجا خیلی کوچک کردن همه چیز بود.

Then your actuator is flexible enough

و بعد محرک‌تان آنقدر قابل انعطاف می‌شد

to bend to these small sizes without breaking,

تا در این اندازه‌های کوچک بدون شکستن خم شود،

and it can use the forces that come about

و می‌تواند از نیرو‌های اطرافش استفاده کند

from just attaching or removing a single layer of atoms.

تنها با اتصال یا جدا کردن یک لایه از اتم‌ها.

Now, we don't have to build these one at a time, either.

نیازی نبود تا این‌ها را هم یکی یکی بسازیم.

In fact, just like the OWICs,

در واقع درست مثل اویک‌ها،

we can build them massively in parallel as well.

می‌توانستیم آنها را در تعداد زیاد و با هم بسازیم.

So here's a couple thousand or so actuators,

اینجا حدودا چند هزار‌تایی محرک داریم،

and all I'm doing is applying a voltage,

و تنها کاری که می‌کنم این که ولتاژ اعمال می‌کنم،

and they all wave,

و همگی می‌پیچند،

looking like nothing more than the legs of a future robot army.

چیزی شبیه به پاهای یک ارتش رباتیک.

(Laughter)

(خنده حضار)

So now we've got the brains and we've got the brawn.

خوب پس حالا هم مغز داریم و هم توان فیزیکی.

We've got the smarts and the actuators.

هوشمندی و محرک را داریم.

The OWICs are the brains.

اویک‌ها مغز هستند.

They give us sensors, they give us power supplies,

به ما حسگر می‌دهند، منبع تغذیه می‌دهند،

and they give us a two-way communication system via light.

و یک سیستم ارتباطی دو طرفه از طریق نور.

The platinum layers are the muscle.

لایه‌های پلاتینی عضله هستند.

They're what's going to move the robot around.

ربات با آنها در اطراف حرکت می‌کند.

Now we can take those two pieces, put them together

حالا می‌توانیم این قطعات را برداریم، و کنار هم بگذاریم

and start to build our tiny, tiny robots.

و ساختن ربات خیلی، خیلی کوچکمان را شروع کنیم.

The first thing we wanted to build was something really simple.

اولین چیزی که می‌خواستیم بسازیم چیزی خیلی ساده بود.

This robot walks around under user control.

این ربات تحت هدایت کاربر حرکت می‌کند.

In the middle are some solar cells and some wiring attached to it.

در میانه تعدادی سلول خورشیدی قرار دارد که تعدادی سیم به آن متصل شده.

That's the OWIC.

آن اویک است.

They're connected to a set of legs which have a platinum layer

آنها به دسته‌ای از پاها که لایه پلاتینی دارند متصل شده‌اند

and these rigid panels that we put on top

و این صفحات سختی که بالایش گذاشته‌ایم

that tell the legs how to fold up, which shape they should take.

به پاها می‌گوید که چطور خم شوند، و چه شکلی باید داشته باشند.

The idea is that by shooting a laser at the different solar cells,

فکر ما این است که با پرتاب لیزر به سلول‌های خورشیدی مختلف،

you can choose which leg you want to move

انتخاب می‌کنی که کدام پا را می‌خواهی حرکت دهی

and make the robot walk around.

و ربات را به اطراف حرکت دهی.

Now, of course, we don't build those one at a time, either.

مسلما، آنها را هم یکی یکی نمی‌سازیم.

We build them massively in parallel as well.

آنها را هم به شکل انبوه می‌سازیم.

We can build something like one million robots on a single four-inch wafer.

می‌توانیم حدود یک میلیون ربات را روی یک ویفر ده سانتی بسازیم.

So, for example, this image on the left, this is a chip,

مثلا در این تصویر، در سمت چپ، این چیپ است،

and this chip has something like 10,000 robots on it.

و روی این چیپ حدود ۱۰،۰۰۰ ربات قرار دارد.

Now, in our world, the macro world,

در جهان ما، جهان کلان،

this thing looks like it might be a new microprocessor or something.

این چیز ممکن است شبیه به یک ریزپردازنده جدید باشد.

But if you take that chip and you put it under a microscope,

اما اگر آن چیپ را برداری و زیر میکروسکوپ بگذاری،

what you're going to see are thousands and thousands of tiny robots.

چیزی که می‌بینی هزاران هزار ریز ربات است.

Now, these robots are still stuck down.

این ریز ربات‌ها هنوز گیرند.

They're still attached to the surface that we built them on.

آنها هنوز به سطحی که رویش ساخته شده‌اند متصلند.

In order for them to walk around, we have to release them.

برای آنکه حرکت کنند، باید آزادشان کنیم.

We wanted to show you how we do that live, how we release the robot army,

می‌خواستیم همین حالا نشان دهیم، چطور ارتش ربات‌ها را آزاد می‌کنیم،

but the process involves highly dangerous chemicals,

اما فرآیند این کار مواد شیمیایی خطرناکی لازم دارد،

like, really nasty stuff,

چیز‌های واقعا خطرناکی،

and we're like a mile from the White House right now?

و خوب فاصله ما با کاخ سفید حدود دو کیلومتره؟

Yeah. They wouldn't let us do it.

درسته، نمی‌گذارند این کار را انجام دهیم.

So --

پس --

(Laughter)

(خنده حضار)

so we're going to show you a movie instead. (Laughs)

به جایش یک فیلم به شما نشان می‌دهیم. (خنده‌ها)

What you're looking at here are the final stages of robot deployment.

چیزی که اینجا می‌بینید آخرین مراحل رها سازی ربات‌ها است.

We're using chemicals

ما از مواد شیمیایی استفاده می‌کنیم

to etch the substrate out from underneath the robots.

تا لایه زیر ربات‌ها را حل کنیم.

When it dissolves, the robots are free to fold up into their final shapes.

وقتی که حل شد، ربات‌ها آزاد می‌شوند تا به شکل اصلی خم شوند.

Now, you can see here, the yield's about 90 percent,

حالا، اینجا می‌بینید که نتیجه حدود ۹۰ درصد است،

so almost every one of those 10,000 robots we build,

پس تقریبا هر کدام از ۱۰،۰۰۰ رباتی که ساختیم،

that's a robot that we can deploy and control later.

رباتی است که می‌توانیم بعدا فعال و هدایت کنیم.

And we can take those robots and we can put them places as well.

و می‌توانیم آن ربات‌ها را برداریم و هرجایی خواستیم بگذاریم.

So if you look at the movie on the left, that's some robots in water.

اگر به فیلم سمت چپ نگاه کنی، تعدادی ربات در آب هستند.

I'm going to come along with a pipette,

با خودم یک پیپت می‌آورم،

and I can vacuum them all up.

و همه‌شان را بالا می‌کشم.

Now when you inject the robots back out of that pipette,

اگر دوباره ربات‌ها را از پیپت به بیرون تزریق کنی،

they're just fine.

همگی سالمند.

In fact, these robots are so small,

در واقع این ربات‌ها آنقدر کوچکند،

they're small enough to pass through the thinnest hypodermic needle

که از کوچکترین سوزن‌های تزریقی

you can buy.

که موجود است عبور می‌کنند.

Yeah, so if you wanted to,

بله، اگر بخواهی،

you could inject yourself full of robots.

می‌توانی این ربات‌ها را به خودت تزریق کنی.

(Laughter)

(خنده حضار)

I think they're into it.

فکر کنم دوست داشته باشند.

(Laughter)

(خنده حضار)

On the right is a robot that we put in some pond water.

در سمت راست رباتی است که در آب برکه گذاشته‌ایم.

I want you to wait for just one second.

لطفا یک ثانیه منتظر شوید.

Ooop!

وای!

You see that? That was no shark. That was a paramecium.

آن را دیدید؟ کوسه نبود. یک پارامسیوم بود.

So that's the world that these things live in.

این دنیایی است که این چیز‌ها در آن زندگی می‌کنند.

OK, so this is all well and good,

خوب، همه چیز درست و مناسب است،

but you might be wondering at this point,

اما ممکن است اینجا تعجب کرده باشید،

"Well, do they walk?"

«خوب، حالا راه هم می‌روند؟»

Right? That's what they're supposed to do. They better. So let's find out.

درست؟ قرار است همین کار را بکنند. بهتر است که این باشد. خوب ببینیم.

So here's the robot and here are its solar cells in the middle.

پس ربات‌ اینجاست و سلول‌های خورشیدی در وسط.

Those are those little rectangles.

همان مربع‌های کوچکی که آنجا هستند.

I want you to look at the solar cell closest to the top of the slide.

لطفا به سلول خورشیدی نگاه کنید که به لبه بالایی نزدیک است.

See that little white dot? That's a laser spot.

آن نقطه سفید کوچک را می‌بینید؟ آن یک نقطه لیزر است.

Now watch what happens when we start switching that laser

حالا ببینید که چه اتفاقی می‌افتد وقتی آن لیزر را

between different solar cells on the robot.

بین سلول‌های خورشیدی مختلف ربات قطع و وصل می‌کنیم.

Off it goes!

به راه افتاد!

(Applause)

(تشویق حضار)

Yeah!

بله!

(Applause)

(تشویق حضار)

Off goes the robot marching around the microworld.

ربات در ریز دنیای اطرافش به راه می‌افتد.

Now, one of the things that's cool about this movie is:

چیزی که درباره این فیلم جالب است اینکه:

I'm actually piloting the robot in this movie.

من در واقع ربات داخل فیلم را هدایت می‌کنم.

In fact, for six months, my job was to shoot lasers at tiny cell-sized robots

در حقیقت، برای شش ماه، کار من تاباندن لیزر به ربات‌های اندازه سلول بود

to pilot them around the microworld.

تا در ریز جهان اطراف هدایتشان کنم.

This was actually my job.

کار من در اصل این بود.

As far as I could tell, that is the coolest job in the world.

و فقط می‌توانم بگویم که جالب‌ترین کار دنیا است.

(Laughter)

(خنده حضار)

It was just the feeling of total excitement,

تمامش احساس کامل هیجان بود،

like you're doing the impossible.

انگار که کاری غیر ممکن می‌کنی.

It's a feeling of wonder like that first time I looked through a microscope

حسش مثل اولین باری بود که داخل میکروسکوپ نگاه کردم

as a kid staring at that rotifer.

مثل کودکی که به چرخنده نگاه می‌کرد.

Now, I'm a dad, I have a son of my own, and he's about three years old.

حالا خودم پدر هستم، و پسری دارم، که نزدیک سه سالش است.

But one day, he's going to look through a microscope like that one.

اما یک روز، به داخل میکروسکوپی مثل آن نگاه می‌کند.

And I often wonder:

و اغلب تعجب می‌کنم:

What is he going to see?

چه خواهد دید؟

Instead of just watching the microworld,

بجای دیدن ریز جهان،

we as humans can now build technology to shape it,

ما انسان‌ها حالا می‌توانیم فناوری برای شکل دادنش بسازیم،

to interact with it, to engineer it.

تا با آن مرتبط شویم، مهندسی‌اش کنیم.

In 30 years, when my son is my age, what will we do with that ability?

در ۳۰ سال، وقتی که پسرم به سن من برسد، با این توانایی چه خواهیم کرد؟

Will microrobots live in our bloodstream,

آیا ریز ربات‌ها در جریان خون‌ ما زندگی خواهند کرد،

as common as bacteria?

به فراوانی باکتری‌ها؟

Will they live on our crops and get rid of pests?

آیا روی محصولاتمان زندگی خواهند کرد تا از آفات دورشان کنند؟

Will they tell us when we have infections, or will they fight cancer cell by cell?

آیا وقتی عفونت داریم به ما خبر می‌دهند، یا با سرطان سلول به سلول می‌جنگند؟

PM: And one cool part is,

پاول مک‌اوِن: و بخش جالب این که،

you're going to be able to participate in this revolution.

می‌توانید در این انقلاب مشارکت کنید.

Ten years or so from now,

تا حدود ده سال دیگر،

when you buy your new iPhone 15x Moto or whatever it's called --

وقتی که آیفون جدید ۱۵xموتو یا هرچیز دیگری را که می‌خرید --

(Laughter)

(خنده حضار)

it may come with a little jar with a few thousand tiny robots in it

ممکن است با یک شیشه کوچک محتوی هزاران ربات کوچک همراه باشد

that you can control by an app on your cell phone.

که توسط اَپ داخل گوشی‌تان هدایتشان می‌کنید.

So if you want to ride a paramecium, go for it.

پس اگر می‌خواهید سوار یک پارامسیوم شوید، می‌توانید.

If you want to -- I don't know -- DJ the world's smallest robot dance party,

اگر بخواهید -- نمی‌دانم -- دی جی کوچکترین پارتی رقص جهان باشید،

make it happen.

می‌توانید.

(Laughter)

(خنده حضار)

And I, for one, am very excited about that day coming.

و من یکی که، برای آمدن چنان روزی خیلی هیجان دارم.

MM: Thank you.

مارک میسکین: متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)