Immigrant voices make democracy stronger | Sayu Bhojwani

Translator: soha norouzi Reviewer: Amin Alaee

Good evening.

عصر بخیر

My journey to this stage

مسیر من تا رسیدن به اینجا

began when I came to America

از زمانی شروع شد که به آمریکا آمدم

at the age of 17.

در ۱۷ سالگی

You see, I'm one of the 84 million Americans

میدونید،من یکی از ۸۴ میلیون آمریکایی هستم

who are immigrants

که مهاجر هستند

or children of immigrants.

یا فرزندان مهاجران هستند

Each of us has a dream when we come here,

همه ی ماوقتی اینجامی آییم رویایی داریم

a dream that usually has to be rewritten

رویایی که معمولا مجبوربه تغییرش هستیم

and always has to be repurposed.

و همیشه مجبوریم هدفمون را هم تغییر بدیم.

I was one of the lucky ones.

من یکی از خوش‌شانس‌ها بودم

My revised dream led me to the work I do today:

رویای تغییریافته من،منجر به کار الانم شد

training immigrants to run for public office

آموزش مهاجران برای تصدی مشاغل دولتی

and leading a movement for inclusive democracy.

و رهبری جنبشی برای یک دموکراسی فراگیر

But I don't want you to think it was a cakewalk,

ولی نمی‌خواهم فکرکنید که این کارراحتی بود

that America opened its arms wide and welcomed me.

یااینکه آمریکا من را با آغوش باز پذیرفت.

It's still not doing that.

الان هم این کار را نمی‌کند.

And I've learned a few lessons along the way

و من درس‌هایی را در این راه آموختم

that I wanted to share with you,

که می‌خواهم با شما درمیان بگذارم،

because I think that together

چون فکر می‌کنم که با هم

we can make American democracy

می‌توانیم دموکراسی آمریکایی را

better and stronger.

بهتر و قوی‌تر کنیم.

I was born in India,

من در هند متولد شدم،

the world's largest democracy,

بزرگترین دموکراسی جهان،

and when I was four,

و زمانی که چهار سالم بودم،

my family moved to Belize,

خانواده‌ام به بلیز مهاجرت کردند،

the world's smallest democracy perhaps.

که شاید کوچکترین دموکراسی جهان باشد.

And at the age of 17,

و در ۱۷ سالگی،

I moved to the United States,

من به ایالات متحده مهاجرت کردم،

the world's greatest democracy.

بهترین دموکراسی جهان،

I came because I wanted to study English literature.

من برای مطالعه ادبیات انگلیسی اینجا آمدم.

You see, as a child, I buried my nose in books,

می دونید،وقتی بچه بودم سرم همش تو کتاب بود

and I thought, why not make a living doing that as an adult?

وفکرکردم چرا ازهمین راه امرار معاش نکنم؟

But after I graduated from college

ولی وقتی از دانشگاه فارغ‌التحصیل شدم

and got a graduate degree,

و مدرکم را گرفتم،

I found myself moving from one less ideal job to another.

خودم را درحال تغییرشغل‌های غیرایده‌آل دیدم.

Maybe it was the optimism that I had about America

شاید خوش‌بینی من نسبت به آمریکا بود

that made me take a while to understand

که باعث شد مدتی بگذرد تا بفهمم

that things were not going to change.

که قرار نیست شرایط عوض بشه.

The door that I thought was open

دربی که فکر می‌کردم باز است

was actually just slightly ajar --

در واقع نیمه‌باز بود

this door of America

این درب آمریکا

that would open wide if you had the right name,

که درصورتی بازه که اسم ورسمی داشته باشی،

the right skin color,

یا رنگ پوستت، رنگ خاصی باشه،

the right networks,

یا روابط خاصی داشته باشی،

but could just slam in your face

میتواند محکم به رویت بسته شود

if you had the wrong religion,

اگر مذهب درستی نداشته باشی،

the wrong immigration status,

یا وضعیت مهاجری خوبی نداشته باشی

the wrong skin color.

یا رنگ پوستت، رنگ قابل قبولی نباشه،

And I just couldn't accept that.

و من نمی‌توانستم این را قبول کنم.

So I started a career as a social entrepreneur,

پس بعنوان کارآفرین اجتماعی شروع به کارکردم

starting an organization for young people like myself --

سازمانی برای جوانانی مثل خودم راه انداختم-

I was young at the time that I started it --

وقتی راه انداختمش جوان بودم--

who traced their heritage to the Indian subcontinent.

که به دنبال میراث شبه قاره ی هند بودند.

In that work, I became and advocate for South Asians and other immigrants.

درآن کار،من حامی هندی‌ها و دیگرمهاجران بودم.

I lobbied members of Congress on policy issues.

من سعی درتغییر سیاست‌های اعضای کنگره داشتم

I volunteered on election day to do exit polling.

من در روز انتخابات داوطلب نظرسنجی شدم

But I couldn't vote, and I couldn't run for office.

ولی نمی‌توانستم رأی بدهم یامتصدی شغلی بشوم

So in 2000, when it was announced

درسال ۲۰۰۰ وقتی اعلام شد

that the citizenship application fee was going to more than double

که هزینه‌ی درخواست تابعیت قراره دو برابر بشه

from 95 dollars to 225 dollars,

و از ۹۵ دلار به ۲۲۵ دلار برسه

I decided it was time to apply before I could no longer afford it.

دیدم وقت دست به کار شدنه قبل از اینکه دیربشه

I filled out a long application,

یک درخواست‌نامه‌ی طولانی را تکمیل کردم

answering questions about my current and my past affiliations.

و راجع به روابط کاری گذشته وحال توضیح دادم

And once the application was submitted,

و به محض اینکه درخواست‌نامه ارائه شد

there were fingerprints to be taken,

باید انگشت‌نگاری هایی انجام میشد

a test to study for,

آزمونی برای درس خواندن

endless hours of waiting in line.

ساعت های بی پایان انتظار درصف

You might call it extreme vetting.

شاید شما این را گزینش افراطی بنامید

And then in December of 2000,

سپس در دسامبر ۲۰۰۰

I joined hundreds of other immigrants

من به صدها مهاجر پیوستم

in a hall in Brooklyn

در سالنی در بروکلین

where we pledged our loyalty

جایی که با هم اعلام وفاداری کردیم

to a country that we had long considered home.

به کشوری که مدت ها خونه‌مون بوده

My journey from international student to American citizen took 16 years,

۱۶ سال طول کشید تا شهروند آمریکا شدم

a short timeline when you compare it to other immigrant stories.

درمقایسه با داستان مهاجران دیگر زمان کوتاهیه

And soon after I had taken that formal step

خیلی زود بعد از آن اقدام رسمی

to becoming an American,

برای آمریکایی شدن

the attacks of September 11, 2001,

حملات تروریستی ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱

changed the immigration landscape for decades to come.

موقعیت مهاجران برای دهه‌های بعد راتغییرداد

My city, New York City,

شهرمن، نیویورک

was reeling and healing,

در حال التیام پیداکردن بود

and in the midst of it,

و در بحبوحه‌ی آن

we were in an election cycle.

ما در یک چرخه‌ی انتخاباتی بودیم

Two things happened

دو اتفاق افتاد

as we coped with loss and recovery in New York City.

وقتی با بهبودی و فقدان‌ها مقابله کردیم.‌

Voters elected Michael Bloomberg mayor of New York City.

رأی دهندگان میشاییل بلومبرگ را بعنوان شهردار نیویورک انتخاب کردند

We also adopted by ballot referendum

ما همچنین با یک رفراندوم

the Office of Immigrant Affairs for the City of New York.

اداره ی امور مهاجران شهر نیویورک را قبول کردیم.

Five months after that election,

پنج ماه پس از آن انتخابات

the newly elected mayor

شهردار جدید

appointed me the first Commissioner of Immigrant Affairs

من را به عنوان مأمور عالی رتبه‌ی امور مهاجران نصب کرد

for this newly established office.

برای این اداره ی تازه تأسیس شده

I want you to come back to that time.

از شما می‌خواهم به آن زمان برگردید

I was a young immigrant woman from Belize.

من یک زن جوان مهاجر از بلیز بودم

I had basically floundered in various jobs in America

من اساسا برای شغل های مختلفی در آمریکا تقلا کرده بودم

before I started a community-based organization

قبل از اینکه سازمانی اجتماعی راه‌اندازی کنم

in a church basement in Queens.

در زیرزمین یک کلیسا درکویینز

The attacks of September 11 sent shock waves through my community.

حملات تروریستی ۱۱سپتامبر به سازمان من شوک وارد کرد

People who were members of my family, young people I had worked with,

افرادی که عضو خانواده‌ام بودند جوانانی که با آنها کارمیکردم

were experiencing harassment

اذیت می شدند

at schools, at workplaces and in airports.

در مدارس، در محل کار و در فرودگاه‌ها.

And now I was going to represent their concerns

و حالا قرار بود من نگرانی‌های آن‌ها را بیان کنم

in government.

در دولت

No job felt more perfect for me.

هیچ کاری عالی‌تر از این برای من نبود

And here are two things I learned when I became Commissioner.

وقتی مأمور عالی رتبه شدم دو مسئله را یاد گرفتم

First, well-meaning New Yorkers

اول اینکه شهروندان نیویورکی خوش نیت

who were in city government holding government positions

که درفرمانداری شغل‌‌های دولتی داشتند

had no idea how scared immigrants were

نمی‌دانستند چطور مهاجران ترسیده مجبور به

of law enforcement.

اطاعت قانون بودند.

Most of us don't really know the difference, do we,

اغلب ما واقعا این تفاوت را نمی‌فهمیم، این طور نیست؟

between a sheriff and local police and the FBI.

تفاوت بین یک کلانتر، یک پلیس محلی و اف بی آی.

And most of us, when we see someone in uniform

و اغلب ما، وقتی کسی را در لباس فرم می‌بینیم

going through our neighborhoods

که در محله‌هایمان گشت می‌زند

feel curiosity, if not concern.

اگر نگران نشویم، احساس کنجکاوی می کنیم.

So if you're an undocumented parent,

بنابراین اگر شما پدر یا مادری هستید که شهروند غیرقانونی است

every day when you say goodbye to your child,

هرروز که با فرزندتان خداحافظی می‌کنید،

send them off to school and go to work,

او را راهی مدرسه می‌کنید و سر کار می‌روید،

you don't know what the chances are

نمی‌دونید چقدر شانس دارید که

that you're going to see them at the end of the day.

در پایان روز او را ببینید.

Because a raid at your workplace,

چراکه یک بازرسی در محل کارتان،

a chance encounter with local police

یک ملاقات شانسی با پلیس محلی

could change the course of your life forever.

می‌تواند زندگی شما را برای همیشه تغییر دهد.

The second thing I learned is that when people like me,

دومین چیزی که یادگرفتم این بود که وقتی افرادی مثل من

who understood that fear,

که این ترس را می‌فهمیدند

who had learned a new language, who had navigated new systems,

که یک زبان جدید یاد گرفته بودند، که سیستم‌های جدید را درک کرده بودند،

when people like us were sitting at the table,

وقتی افرادی مثل ما پشت میز نشسته بودند،

we advocated for our communities' needs in a way that no one else could or would.

ما حامی نیازهای اجتماعمان بودیم به طوری که هیچ کس دیگری نمی توانست باشد.

I understood what that feeling of fear was like.

من درک می‌کردم آن احساس ترس چطور بود.

People in my family were experiencing it.

اعضای خانواده ی من آن را تجربه کرده بودند.

Young people I had worked with were being harassed,

جوان‌هایی که با آنها کار کرده بودم مورد آزار قرار داشتند

not just by classmates,

نه فقط توسط هم کلاسی هایشان

but also by their teachers.

بلکه توسط معلم هایشان.

My husband, then boyfriend,

همسر من، سپس دوست پسرم

thought twice before he put a backpack on or grew a beard

قبل از استفاده از کوله پشتی یا گذاشتن مدل ریش جدید خیلی فکرمی کرد

because he traveled so much.

چون که زیاد مسافرت می کرد.

What I learned in 2001 was that my vote mattered

چیزی که درسال ۲۰۰۱ یادگرفتم این بود که نه تنها رأی من اهمیت داشت

but that my voice and vantage point also mattered.

بلکه صدای من و دیدگاه من نیز دارای اهمیت بود.

And it's these three things --

و این سه مورد--

immigrants' votes, voices and vantage points --

رأی مهاجران، صدا و دیدگاهشان--

that I think can help make our democracy stronger.

میتوانند به قوی تر شدن دموکراسی ما کمک کنند.

We actually have the power

در واقع ما قدرت داریم

to change the outcome of elections,

که نتایج انتخابات را تغییر دهیم،

to introduce new issues into the policy debate

موضوعات جدیدی را به مباحث سیاستگذاری معرفی کنیم

and to change the face of the pale, male, stale leadership

وچهره‌ی رنگ پریده، مردگرا و کهنه‌ی رهبری را

that we have in our country today.

که امروزدرکشورمان داریم تغییر دهیم.

So how do we do that?

خب پس چطور انجامش بدهیم؟

Well, let's talk first about votes.

اجازه بدهید ابتدا درموردرأی‌ها صحبت کنیم

It will come as no surprise to you

برای شما عجیب نیست که

that the majority of voters in America are white.

اکثریت رأی دهندگان در آمریکا سفید پوست هستند.

But it might surprise you to know

ولی ممکن است تعجب کنید که

that one in three voters are black, Latino or Asian.

که ازهر ۳ رأی دهنده ۱ نفر سیاه پوست، لاتین یا آسیایی-آمریکایی است

But here's the thing:

اما نکته این‌جاست که:‌

it doesn't just matter who can vote, it matters who does vote.

مهم نیست چه کسی میتواند رأی دهد، مهم این است چه کسی رأی می‌دهد

So in 2012, half of the Latino and Asian-American voters

بنابراین درسال ۲۰۱۲ نیمی از رأی دهندگان

did not vote.

لاتین و آسیایی-آمریکایی رأی ندادند.

And these votes matter not just in presidential elections.

و این رأی‌ها مهم هستند ولی نه فقط درانتخابات ریاست جمهوری.

They matter in local and state elections.

بلکه در انتخابات محلی و ایالتی نیز مهم هستند

In 2015, Lan Diep,

در سال ۲۰۱۵، لَن دیپ،

the eldest son of political refugees from Vietnam,

پسر ارشد پناهنده‌ی سیاسی از ویتنام،

ran for a seat in the San Jose City Council.

برای کرسیِ شورای شهر در سنت حوزه کاندید شد.

He lost that election by 13 votes.

او با اختلاف ۱۳ رای درآن انتخابات شکست خورد.

This year, he dusted off those campaign shoes

امسال، برای رقابت‌های انتخابی مجددا آماده شد

and went back to run for that seat,

وبرای کاندیداتوری کرسی دوباره برگشت،

and this time he won, by 12 votes.

واین بار با اختلاف ۱۲ رأی برنده‌ی انتخابات شد.

Every one of our votes matters.

تک تک آرای ما اهمیت دارند.

And when people like Lan are sitting at the policy table,

در سیاست گذاری‌ها

they can make a difference.

آنها میتوانند باعث تغییر بشوند

We need those voices.

ما نیاز به صدای آنها داریم.

We need those voices

ما نیاز به صدای آنها داریم

in part because American leadership

تاحدودی بخاطر اینکه رهبری آمریکا

does not look like America's residents.

شبیه شهروندان آمریکایی نیست.

There are over 500,000 local and state offices in America.

بیش از پانصد هزار اداره ی محلی و ایالتی درآمریکا هست.

Fewer than 2 percent of those offices are held by Asian-Americans or Latinos,

کمتر از ۲ درصد از آن ادارات توسط لاتین‌ها یا آسیایی-آمریکایی‌ها اداره می‌شوند

the two largest immigrant groups in our country.

دو گروه بزرگ از مهاجرین در کشور ما.

In the city of Yakima, Washington,

در شهر یاکیما، در ایالت واشنگتن،

where 49 percent of the population is Latino,

جایی که ۴۹ درصد ازجمعیت لاتین هستند،

there has never been a Latino on the city council until this year.

تا امسال، هیچگاه یک لاتین درشورای شهر نبوده

Three newly elected Latinas joined the Yakima City Council in 2016.

درسال ۲۰۱۶ سه فرد جدید منتخب لاتین به شورای شهر یاکیما پیوستند

One of them is Carmen Méndez.

یکی از آنها کارمِن مِندِز است.

She is a first-generation college student.

او از دانشجویان دانشگاه نسل اول مهاجران است.

She grew up partly in Colima, Mexico,

او مدتی در کلیما در میکزیک بزرگ شد.

and partly in Yakima, Washington.

و مدتی در یاکیما در واشنگتن

She's a single mother, a community advocate.

اویک مادرتنها ویک حامیِ جامعه است

Her voice on the Yakima City Council

صدای اودر شورای شهر یاکیما

is advocating on behalf of the Latino community

حامیِ جامعه ی لاتین ها

and of all Yakima residents.

وتمام شهروندان یاکیما بود.

And she's a role model for her daughter

و او نقش یک الگو را برای دخترش

and other Latinas.

و سایر لاتین‌ها دارد.

But the third most untapped resource in American democracy

اما سومین منبع دست نخورده در دموکراسی

is the vantage point that immigrants bring.

دیدگاهی است که مهاجران با خود می‌آورند.

We have fought to be here.

ما برای اینجا بودن جنگیده‌ایم.

We have come for economic and educational opportunity.

ما برای فرصت‌های اقتصادی و تحصیلی اینجا آمده‌ایم

We have come for political and religious freedom.

ما برای آزادی‌های سیاسی و مذهبی اینجا آمده‌ایم.

We have come in the pursuit of love.

ما اینجا به دنبال عشق امده‌ایم

That dedication,

این فداکاری،

that commitment to America

این تعهد به آمریکا

we also bring to public service.

را هم برای خدمات عمومی می‌آوریم

People like Athena Salman,

افرادی مثل آتنا سالمن،

who just last week won the primary

که هفته گذشته در انتخابات اصلی

for a seat in the Arizona State House.

برای کرسیِ شورای ایالتیِ آریزونا برنده انتخابات شد.

Athena's father grew up in the West Bank

پدر آتنا در وست بنک بزرگ شد

and moved to Chicago,

و به شیکاگو مهاجرت کرد

where he met her mother.

جایی که مادر آتنا را دید.

Her mother is part Italian,

مادر آتنا نیمه لاتین است،

part Mexican and part German.

مکزیکی- آلمانی

Together they moved to Arizona and built a life.

آنها با هم به آریزونا نقل مکان کردند و تشکیل زندگی دادند

Athena, when she gets to the statehouse,

وقتی آتنا به شورای ایالتی رفت

is going to fight for things like education funding

قرار بود برای برای چیزهایی مثل تأمین بودجه تحصیلی بجنگد

that will help give families like hers a leg up

که میتوانست کمکی به خانواده‌ها باشد

so they can achieve the financial stability

بنابر این می‌توانستند ثبات مالی کسب کنند

that we all are looking for.

که همه مابه دنبالش هستیم

Immigrants' votes, voices and vantage points

همه ما نیاز به رأی، صدا و دیدگاه مهاجران داریم تا کار کنیم

are what we all need to work to include in American democracy.

برای اینکه شامل دموکراسی آمریکا شویم

It's not just my work. It's also yours.

این کارمن و شماست

And it's not going to be easy.

و کار راحتی نخواهد بود.

We never know

ما هرگز نمی‌دانیم

what putting a new factor into an equation will do.

گذاشتن یک فاکتور جدید در یک معادله چه می‌کند.

And it's a little scary.

و این کمی ترسناک است

You're scared that I'm going to take away your place at the table,

شما از اینکه من قراراست جای شما را پشت میز بگیرم می‌ترسید و

and I'm scared that I'm never going to get a place at the table.

من از اینکه قرار نیست جایی پشت میزداشته باشم می‌ترسم

And we're all scared

و همه ما می‌ترسیم که

that we're going to lose this country that we know and love.

قرار است کشوری راکه می‌شناسیم و دوست داریم از دست بدهیم

I'm scared you're going to take it away from me,

من میترسم شما این کشور را ازمن بگیرید

and you're scared I'm going to take it away from you.

وشما می‌ترسید من آن را از شما بگیرم

ببینید، سال انتخاباتی سختی بود

Look, it's been a rough election year,

a reminder that people with my immigration history

مردمی با تاریخچه مهاجرتیِ من می‌توانند

could be removed at the whim of a leader.

با خواست یک رهبر اخراج شوند

But I have fought to be in this country

اما من برای بودن در این کشور جنگیده‌ام

and I continue to do so every day.

و هر روز برای این هدف می‌جنگم

So my optimism never wavers,

پس خوش‌بینی من هرگز متزلزل نمی‌شود

because I know that there are millions of immigrants just like me,

چون می‌دانم میلیون‌ها مهاجر مثل من هستند

in front of me, behind me and all around me.

روبروی من، پشت سرمن و اطراف من

این کشور ما هم هست

It's our country, too.

Thank you.

متشکرم

(Applause)

(تشویق)