How did South African Apartheid happen, and how did it finally end? - Thula Simpson

Çeviri: esra kurul Gözden geçirme: Başak Gökdaş

On June 16th 1976,

16 Haziran 1976′da

over 10,000 student protesters flooded the streets of Soweto, South Africa.

10.000′den fazla öğrenci olan protestocular

Güney Afrika’nın Soweto sokaklarını doldurdu.

For 28 years, South Africans had been living under Apartheid,

28 yıldır Güney Afrikalılar, ülkedeki Siyah çoğunluğun

a strict policy of segregation that barred the country’s Black majority

vasıflı, yüksek maaşlı işlerden, kaliteli eğitimden ve çok daha fazlasından

from skilled, high-paying jobs, quality education, and much more.

mahrum bırakıldığı katı bir ayrımcılık politikası Apartheid altında yaşıyordu.

And in 1974, the government announced schools would be forced to teach

1974′te hükümet, okulların birçok konuyu

many subjects in Afrikaans—

Afrikaans dilinde öğretmeye zorlanacağını duyurdu.

a language used primarily by the nation’s white ruling elites.

Öncelikle ülkenin beyaz yönetici seçkinleri tarafından kullanılan bir dil.

But when protesters rose up to fight this injustice,

Ancak protestocular bu adaletsizlikle mücadele etmek için ayağa kalktığında,

the government's response was swift.

hükümetin yanıtı hızlı oldu.

Armed police officers turned their weapons onto the crowd,

Silahlı polisler silahlarını kalabalığa doğrulttu

and over the following days they killed over 150 students,

ve sonraki günlerde 150′den fazla öğrenciyi öldürdüler,

including victims as young as 13.

13 yaşındaki genç kurbanlar da dahil.

Even before Apartheid, South Africa’s long history of racial violence

Güney Afrika’nın uzun ırksal şiddet tarihi Apartheid’den önce bile

had already cost countless Black Africans their jobs, homes, and lives.

zaten sayısız Siyah Afrikalının işine, evine ve hayatına mal olmuştu.

Beginning in the 1600s,

1600′lerden başında

first Dutch and later British settlers colonized the nation,

önce Hollandalı ve daha sonra İngiliz yerleşimciler ulusu sömürgeleştirdi

displacing local populations from their ancestral lands.

ve yerel nüfusları atalarının topraklarından uzaklaştırdı.

Over the following centuries,

Sonraki yüzyıllar boyunca,

Black Africans were segregated onto so-called native reserves;

Siyahi Afrikalılar sözde yerli rezervlere ayrılmıştı;

and by the 20th century, that meant 70% of the population

20. yüzyılda, nüfusun %70′inin ülke topraklarının

was living on roughly 13% of the country’s land.

yaklaşık %13′ünde yaşadığı anlamına geliyordu.

Deprived of their traditional livelihoods

Geleneksel geçim kaynaklarından mahrum kalan

and seeking to escape these overpopulated regions,

ve aşırı nüfuslu bu bölgelerden kaçmaya çalışan,

Black Africans began migrating to white-controlled areas.

Siyahi Afrikalılar beyazların kontrolünde olan bölgelere göç etmeye başladılar.

There, they worked for low wages on white-owned farms and mines,

Orada, Afrika ve Asya’nın dört bir yanından gelen köleleştirilmiş

alongside the descendants of enslaved and indentured workers

ve sözleşmeli işçilerin torunlarıyla beyazların sahip olduğu

from across Africa and Asia.

çiftliklerde ve madenlerde düşük ücretlerle çalıştılar.

By 1948, this exploited labor force was a primary driver

1948′e gelindiğinde sömürülen bu işgücü, Güney Afrika’nın gelişen ekonomisinin

of South Africa’s booming economy.

temel itici gücüydü.

But economists argued that continued growth required a stable, educated,

Ancak ekonomistler, sürekli büyümenin istikrarlı, eğitimli

ve kentleşmiş bir Afrika işgücü gerektirdiğini savundu.

and urbanized African labor force.

The ruling United Party accepted this logic,

İktidardaki Birleşik Parti bu mantığı kabul etti

but the rival National Party argued such a workforce

ancak rakip Ulusal Parti böyle bir işgücünün beyaz

would threaten the white ruling class.

egemen sınıfı tehdit edeceğini savundu.

Naming their campaign Apartheid, the Afrikaans word for “separateness,”

Kampanyalarına Afrikaans dilinde “ayrılık” anlamına gelen Apartheid adını verdiler,

the National Party won the 1948 elections.

Ulusal Parti 1948 seçimlerini kazandı.

And once in power, they began forcibly relocating millions of Africans

Ve iktidara geldikten sonra, milyonlarca Afrikalıyı zorla rezervlere

back to the reserves.

geri yerleştirmeye başladılar.

Under Apartheid, Black workers were considered temporary visitors

Apartheid döneminde, Siyahi işçiler beyaz bölgelerde geçici ziyaretçiler

in white areas.

olarak kabul edildi.

They were restricted to specific zones,

Belirli bölgelerle sınırlandırılmışlardı

and their trade unions received no official recognition.

ve sendikaları resmi olarak tanınmadı.

The government also abolished mixed race universities,

Hükümet ayrıca karma ırk üniversitelerini kaldırdı,

outlawed mixed marriages, segregated recreational spaces,

karma evlilikleri yasa dışı ilan etti, eğlence alanlarını ayırdı

and purged the non-white population from the voters’ roll.

ve beyaz olmayan nüfusu seçmen kütüklerinden temizledi.

Within parliament at this time,

O zamanlar parlamento içinde,

Apartheid only had a small group of outspoken opponents.

Apartheid’in yalnızca küçük bir grup açık sözlü muhalifi vardı.

But outside the government,

Ancak hükümetin dışında,

three political groups were leading a popular resistance against the regime:

üç siyasi grup rejime karşı halk direnişine öncülük ediyordu:

the Communist Party, which was then legally banned in 1950,

1950′de yasal olarak yasaklanan Komünist Parti,

their allies in the African National Congress,

Afrika Ulusal Kongresi’ndeki müttefikleri

and later, a splinter group called the Pan-Africanist Congress.

ve daha sonra Pan-Afrikancı Kongre adında parçalanmış bir grup ortaya çıktı.

Despite some ideological differences,

Bazı ideolojik farklılıklara rağmen,

all three groups worked to mobilize the masses

Her üç grup da şiddet içermeyen yöntemlerle

against Apartheid by non-violent methods.

kitleleri Apartheid’e karşı harekete geçirmek için çalıştı.

But the National Party wasn’t as restrained.

Ancak Ulusal Parti o kadar kısıtlanmış değildi.

On March 21st, 1960, policemen massacred demonstrators at a PAC rally,

21 Mart 1960′ta polisler bir PAC mitinginde göstericileri katletti

and within weeks, the ANC and PAC were outlawed.

ve birkaç hafta içinde ANC ve PAC yasa dışı ilan edildi.

These events radicalized anti-Apartheid leaders,

Bu olaylar Apartheid karşıtı liderleri radikalleştirdi

and in December of 1961,

ve 1961 yılının Aralık ayında,

Nelson Mandela and other ANC and Communist Party activists

Nelson Mandela ve diğer ANC ve Komünist Parti aktivistleri

established the resistance’s armed wing.

direnişin silahlı kanadını kurdu.

While the conflict grew increasingly violent,

Çatışma giderek şiddetlenirken,

the 1960s saw consistent economic growth throughout South Africa.

1960'larda Güney Afrika'da tutarlı bir ekonomik büyüme görüldü.

The National Party attributed this to the success of Apartheid,

Ulusal Parti bunu Apartheid’in başarısıyla ilişkilendirdi

but it was actually due to further exploitation.

ancak aslında daha fazla sömürüden kaynaklanıyordu.

Employers were illegally hiring Black laborers

İşverenler, varlıklı beyaz işçilerin doldurmak istemediği pozisyonlar için

for positions affluent white workers didn’t want to fill.

yasa dışı bir şekilde Siyahi işçileri işe alıyordu.

And since this prosperity was flowing disproportionately

Ve bu refah orantısız bir şekilde

to the ruling white minority,

iktidardaki beyaz azınlığa aktığı için

the government happily turned a blind eye.

hükümet mutlu bir şekilde görmezden geldi.

Meanwhile, the National Party leveraged global anti-communist sentiment

Bu arada Ulusal Parti, rakiplerini şeytanlaştırmak için

to demonize its adversaries.

küresel anti-komünist duyarlılığı kullandı.

In 1963, they tried Mandela and ten others for advancing communism

1963′te komünizmi ilerlettikleri

ve gerilla savaşında asker yetiştirdikleri için

and training recruits in guerrilla warfare.

Mandela ve diğer on kişiyi yargıladılar.

Eight of the defendants were sentenced to life in prison,

Sanıkların sekizi ömür boyu hapis cezasına çarptırıldı

and many remaining anti-Apartheid leaders were forced into exile.

ve kalan birçok Apartheid karşıtı lider sürgüne zorlandı.

Over the next decade,

Önümüzdeki on yıl boyunca,

a generation of student activists rose up to continue the fight,

mücadeleyi sürdürmek için bir nesil öğrenci aktivist ayağa kalktı,

led in part by Steve Biko and the South African Students Organization.

kısmen Steve Biko ve Güney Afrikalı Öğrenciler Örgütü tarafından yönetiliyor.

Following the Soweto Massacre, student protesters spread nationwide.

Soweto Katliamı’nın ardından öğrenci protestocuları ülke geneline yayıldı.

But police violently smothered these demonstrations,

Ancak polis bu gösterileri şiddetle bastırdı

killing over 600 protesters by early 1977.

ve 1977′nin başlarında 600′den fazla protestocuyu öldürdü.

That same year, Biko was taken into police custody

Aynı yıl Biko polis tarafından gözaltına alındı

and killed in a brutal assault.

ve acımasız bir saldırıda öldürüldü.

In response to this violence,

Bu şiddete yanıt olarak,

the international community finally called for an end to Apartheid,

Uluslararası toplum, bazı ülkelerin Güney Afrika’ya ticaret ambargosu uygulamasıyla,

with some countries enacting trade embargoes against South Africa.

sonunda Apartheid’a son verilmesi çağrısında bulundu.

The state attempted to launch a reform process,

Devlet, ülkenin beyaz, beyaz olmayan

creating separate parliaments for the country's white,

ve Hintli nüfusu için ayrı parlamentolar oluşturarak

non-white, and Indian populations.

bir reform süreci başlatmaya çalıştı.

But the exclusion of the African majority led to more nationwide rioting.

Ancak Afrikalı çoğunluğun dışlanması ülke çapında daha fazla ayaklanmaya yol açtı.

So when F.W. de Klerk, a long-time supporter of Apartheid,

Uzun zamandır Apartheid’in destekçisi olan F.W. de Klerk,

came to power in 1989,

1989′da iktidara geldi,

he concluded the only way to ensure white survival was to end the policy.

tek yolunun politikayı sona erdirmek olduğu sonucuna vardı.

On February 2nd, 1990,

2 Şubat 1990'da

de Klerk shocked the world by unbanning the ANC,

de Klerk, ANC’nin yasağını kaldırarak,

releasing Mandela,

Mandela’yı serbest bırakarak

and calling for constitutional negotiations.

ve anayasa müzakereleri çağrısında bulunarak dünyayı şok etti.

Four years later, in the nation’s inaugural all-inclusive elections,

Dört yıl sonra, ülkenin her şey dahil açılış seçimlerinde

Mandela became South Africa’s first Black president.

Mandela, Güney Afrika’nın ilk Siyahi başkanı oldu.

But today, the national trauma of Apartheid can still be keenly felt,

Ancak bugün, Apartheid ’in ulusal travması hâlâ keskin bir şekilde hissedilebiliyor

and many wounds from this period have yet to fully heal.

ve bu dönemdeki birçok yara henüz tam olarak iyileşmedi.