How did South African Apartheid happen, and how did it finally end? - Thula Simpson

Translator: Mohammad Badsar Reviewer: Mahshid Moballegh Nasery

On June 16th 1976,

در شانزدهم ژوئن ۱۹۷۶،

over 10,000 student protesters flooded the streets of Soweto, South Africa.

بیش از ۱۰/۰۰۰ دانشجوی معترض به خیابان‌های سووتو در آفریقای جنوبی آمدند.

For 28 years, South Africans had been living under Apartheid,

بیش از ۲۸ سال آفریقایی‌های جنوبی در آپارتاید زندگی کرده بودند،

a strict policy of segregation that barred the country’s Black majority

یک سیاست سختگیرانه تبعیض‌آمیز که اکثریت سیاه‌پوست کشور را از

from skilled, high-paying jobs, quality education, and much more.

مشاغل با مهارت و درآمد بالا، آموزش و پرورش باکیفیت و بسیاری دیگر منع می‌کرد.

And in 1974, the government announced schools would be forced to teach

در سال ۱۹۷۴، دولت اعلام کرد که مدارس باید بسیاری از دروس را

many subjects in Afrikaans—

به زبان آفریقایی تدریس کنند -

a language used primarily by the nation’s white ruling elites.

زبانی که ابتدا توسط نخبگان حاکم و سفیدپوست کشور به کار می‌رفت.

But when protesters rose up to fight this injustice,

اما هنگامی که معترضین به مبارزه با این بی‌عدالتی پرداختند،

the government's response was swift.

پاسخ دولت سریع بود.

Armed police officers turned their weapons onto the crowd,

افسران مسلح پلیس به روی جمعیت اسلحه گشودند،

and over the following days they killed over 150 students,

و در روزهای بعد بیش از ۱۵۰ دانشجو

including victims as young as 13.

از جمله دانش‌آموزانی ۱۳ ساله را کشتند.

Even before Apartheid, South Africa’s long history of racial violence

حتی پیش از آپارتاید، تاریخ طولانی خشونت نژادی در آفریقای جنوبی

had already cost countless Black Africans their jobs, homes, and lives.

موجب از دست رفتن مشاغل، منازل و جان بسیاری از آفریقایی‌های سیاه‌پوست شده بود.

Beginning in the 1600s,

با آغاز دهه ۱۶۰۰،

first Dutch and later British settlers colonized the nation,

ابتدا مهاجرین آلمانی و سپس مهاجرین بریتانیایی این کشور را استعمار کردند،

displacing local populations from their ancestral lands.

و جمعیت‌های بومی را از زمین‌های اجدادی خود جابه‌جا کردند.

Over the following centuries,

با گذر قرون بعدی،

Black Africans were segregated onto so-called native reserves;

آفریقایی‌های سیاه به عنوان ذخایر بومی مورد تبعیض واقع شدند؛

and by the 20th century, that meant 70% of the population

و تا قرن بیستم، ۷۰٪ جمعیت

was living on roughly 13% of the country’s land.

در حدود ۱۳٪ از زمین‌های کشور زندگی می‌کردند.

Deprived of their traditional livelihoods

با معزول ماندن از سبک زندگی سنتی

and seeking to escape these overpopulated regions,

و در تلاش برای فرار از نواحی پرازدحام،

Black Africans began migrating to white-controlled areas.

آفریقایی‌های سیاه‌پوست به نواحی تحت کنترل سفیدپوستان مهاجرت کردند.

There, they worked for low wages on white-owned farms and mines,

در آنجا با دستمزد پایین در مزارع و معادن سفیدپوستان کار می‌کردند.

alongside the descendants of enslaved and indentured workers

در کنار نوادگان بردگان و خدمتکارانی

from across Africa and Asia.

از آفریقا و آسیا.

By 1948, this exploited labor force was a primary driver

تا سال ۱۹۴۸، این نیروی کار بهره‌کشی‌شده نیروی محرکه اولیه

of South Africa’s booming economy.

اقتصاد رو به رشد آفریقای جنوبی بود.

But economists argued that continued growth required a stable, educated,

اما اقتصاددانان می‌گفتند که رشد مداوم نیازمند نیروی کار آفریقایی

and urbanized African labor force.

پایدار، تحصیل‌کرده و متمدن است.

The ruling United Party accepted this logic,

حزب متحد حاکم این منطق را پذیرفت،

but the rival National Party argued such a workforce

اما حزب ملی رقیب می‌گفت چنین نیروی کاری

would threaten the white ruling class.

تهدیدی است برای گروه حاکم سفیدپوست.

Naming their campaign Apartheid, the Afrikaans word for “separateness,”

و مبارزه سیاسی خود را آپارتاید نامیدند، کلمه‌ آفریقایی به معنای «جدایی»،

the National Party won the 1948 elections.

حزب ملی در انتخابات ۱۹۴۸ پیروز شد.

And once in power, they began forcibly relocating millions of Africans

و هنگامی که قدرت را به دست گرفتند جابه‌جایی اجباری میلیون‌ها آفریقایی

back to the reserves.

به ذخایر را آغاز کردند.

Under Apartheid, Black workers were considered temporary visitors

تحت آپارتاید، کارگران سیاه به عنوان بازدیدکنندگان موقت از نواحی سفیدپوستان

in white areas.

در نظر گرفته می‌شدند.

They were restricted to specific zones,

در نواحی مشخصی محدود می‌شدند،

and their trade unions received no official recognition.

و اتحادیه‌های تجاری آنان هیچ رسمیتی نداشت.

The government also abolished mixed race universities,

دولت همچنین دانشگاه‌های دارای اختلاط نژادی را تعطیل کرد،

outlawed mixed marriages, segregated recreational spaces,

ازدواج‌های بین نژادی را منسوخ ساخت، فضاهای تفریحی را تفکیک کرد،

and purged the non-white population from the voters’ roll.

و جمعیت غیرسفید را از حق رأی محروم کرد.

Within parliament at this time,

درون پارلمان در این زمان،

Apartheid only had a small group of outspoken opponents.

آپارتاید مخالفین بسیار اندکی داشت.

But outside the government,

اما خارج از دولت،

three political groups were leading a popular resistance against the regime:

سه گروه سیاسی یک مقاومت عمومی علیه رژیم را رهبری می‌کردند:

the Communist Party, which was then legally banned in 1950,

حزب کمونیست، که بعد در سال ۱۹۵۰ غیرقانونی اعلام شد،

their allies in the African National Congress,

هم پیمان آن‌ها در کنگره ملی آفریقا،

and later, a splinter group called the Pan-Africanist Congress.

و بعدها، یک گروه کوچک به نام کنگره پان-آفریقایی.

Despite some ideological differences,

علی رغم برخی تفاوت‌های ایدئولوژیک،

all three groups worked to mobilize the masses

هر سه گروه تلاش می‌کردند که جمعیت‌ها را علیه

against Apartheid by non-violent methods.

آپارتاید به شیوه‌های خشونت‌پرهیز به حرکت در آورند.

But the National Party wasn’t as restrained.

اما حزب ملی هم زیاد دست‌بسته نبود.

On March 21st, 1960, policemen massacred demonstrators at a PAC rally,

در ۲۱ مارس ۱۹۶۰، پلیس در یک راهپیمایی پان آفریقایی ها، معترضین را به گلوله بست،

and within weeks, the ANC and PAC were outlawed.

و در عرض چند هفته هر دو حزب پان‌ آفریقایی و کنگره ملی غیرقانونی اعلام شدند.

These events radicalized anti-Apartheid leaders,

این وقایع رهبران ضدآپارتاید را رادیکال‌تر کرد،

and in December of 1961,

و در دسامبر ۱۹۶۱،

Nelson Mandela and other ANC and Communist Party activists

نلسون ماندلا و دیگر فعالان پان‌ آفریقایی و کنگره ملی

established the resistance’s armed wing.

یک شاخه مقاومت مسلح را تأسیس کردند.

While the conflict grew increasingly violent,

در حالی که نزاع بطور فزاینده خشونت‌بار می‌شد،

the 1960s saw consistent economic growth throughout South Africa.

دهه ۱۹۶۰، حاکی از رشد مداوم اقتصادی در آفریقای جنوبی بود.

The National Party attributed this to the success of Apartheid,

حزب ملی این دستاورد را موفقیتی برای آپارتاید می‌دانست،

but it was actually due to further exploitation.

اما در واقع نتیجه بهره‌کشی بیشتر بود.

Employers were illegally hiring Black laborers

کارفرمایان به طور غیرقانونی کارگران سیاه را

for positions affluent white workers didn’t want to fill.

در مناسبی اجیر می‌کردند که کارگران سفید و ثروتمند حاضر به انجام نبودند.

And since this prosperity was flowing disproportionately

و از آنجاکه این شکوفایی بطور نامتناسب

to the ruling white minority,

نصیب اقلیت سفید می‌شد،

the government happily turned a blind eye.

دولت با خیال راحت چشمان خود را می‌بست.

Meanwhile, the National Party leveraged global anti-communist sentiment

در همین حال، حزب ملی به احساسات ضدکمونیستی جهانی دامن می‌زد

to demonize its adversaries.

تا وجهه رقبای خود را تخریب کند.

In 1963, they tried Mandela and ten others for advancing communism

در سال ۱۹۶۳، ماندلا و ده نفر دیگر را به توسعه کمونیسم و آموزش و جذب سرباز

and training recruits in guerrilla warfare.

در جنگ چریکی متهم کردند.

Eight of the defendants were sentenced to life in prison,

هشت نفر از متهمین به حبس ابد محکوم شدند،

and many remaining anti-Apartheid leaders were forced into exile.

و بسیاری از رهبران ضدآپارتاید تبعید شدند.

Over the next decade,

طی دهه بعد،

a generation of student activists rose up to continue the fight,

نسلی از فعالان دانشجویی برای ادامه مبارزه قیام کردند،

led in part by Steve Biko and the South African Students Organization.

که بخشی از آن توسط استیو بیکو و سازمان دانشجویان آفریقای جنوبی رهبری می‌شد.

Following the Soweto Massacre, student protesters spread nationwide.

پس از کشتار جمعی سووتو، دانشجویان معترض در کل کشور پخش شدند.

But police violently smothered these demonstrations,

اما پلیس به شکل خشونت‌آمیز اعتراضات را سرکوب کرد،

killing over 600 protesters by early 1977.

و تا اوایل سال ۱۹۷۷ بیش از ۶۰۰ نفر را کشت.

That same year, Biko was taken into police custody

در همان سال، بیکو توسط پلیس بازداشت شد

and killed in a brutal assault.

و با یک حمله وحشیانه کشته شد.

In response to this violence,

در پاسخ به این خشونت،

the international community finally called for an end to Apartheid,

جامعه جهانی در نهایت خواستار پایان آپارتاید شد،

with some countries enacting trade embargoes against South Africa.

و برخی کشورها علیه آفریقای جنوبی تحریم تجاری تصویب کردند.

The state attempted to launch a reform process,

دولت برای اصلاحات تلاش کرد،

creating separate parliaments for the country's white,

و پارلمان‌هایی جداگانه برای سفیدپوستان، غیرسفیدپوستان

non-white, and Indian populations.

و هندی‌ها ایجاد کرد،

But the exclusion of the African majority led to more nationwide rioting.

اما شامل نشدن اکثریت آفریقایی به شورش‌های سراسری بیشتری منجر شد.

So when F.W. de Klerk, a long-time supporter of Apartheid,

خوب هنگامی که اف.دابلیو. دی کلرک، به عنوان حامی طولانی مدت آپارتاید

came to power in 1989,

در سال ۱۹۸۹ به قدرت رسید،

he concluded the only way to ensure white survival was to end the policy.

او نتیجه گرفت که تنها راه بقای سفیدپوستان پایان آپارتاید است.

On February 2nd, 1990,

در دوم فوریه ۱۹۹۰،

de Klerk shocked the world by unbanning the ANC,

دی کلرک جهان را شوکه کرد، وی ممنوعیت کنگره ملی آفریقا را لغو کرد،

releasing Mandela,

ماندلا را آزاد کرد،

and calling for constitutional negotiations.

و خواهان گفتگو پیرامون قانون اساسی شد.

Four years later, in the nation’s inaugural all-inclusive elections,

چهار سال بعد، در اولین انتخابات فراگیر کشور

Mandela became South Africa’s first Black president.

ماندلا اولین رئیس جمهور سیاه پوست آفریقای جنوبی شد.

But today, the national trauma of Apartheid can still be keenly felt,

اما امروزه ترومای ملی آپارتاید همچنان عمیقاً محسوس است،

and many wounds from this period have yet to fully heal.

و همچنان صدمات زیادی از این دوره باید برطرف شوند.