The rise and fall of Italy’s warriors-for-hire - Stephanie Honchell Smith

Çeviri: esra kurul Gözden geçirme: Cihan Ekmekçi

At dawn on July 29th, 1364, John Hawkwood—

29 Temmuz 1364′te şafak vakti, John Hawkwood—

an English soldier turned contract mercenary—

bir İngiliz askeri sözleşmeli asker oldu—

led a surprise attack against an army of sleeping Florentine mercenaries.

uyuyan Floransalı paralı askerler ordusuna sürpriz bir saldırı düzenledi.

The enemy commander quickly awoke and gathered his men

Düşman komutanı hızla uyandı ve saldırıya geçmek için

to launch a counterattack.

adamlarını topladı.

But as soon as the defending army was ready to fight,

Savunma ordusu savaşmaya hazır olur olmaz

Hawkwood’s fighters simply turned and walked away.

Hawkwood’un savaşçıları dönüp uzaklaştı.

This wasn't an act of cowardice.

Bu korkaklık değildi.

These mercenaries, known as condottieri,

Condottieri olarak bilinen paralı askerler,

had simply done just enough fighting to fulfill their contracts.

sözleşmelerini yerine getirmek için yeterli savaş yaptılar.

And for Italy’s condottieri, war wasn’t about glory or conquest:

İtalya’nın condottieri için savaş, zafer ya da fetihten ibaret değildi:

it was purely about getting paid.

tamamen ödemeden ibaretti.

For much of the 14th and 15th centuries, the condottieri dominated Italian warfare,

14. ve 15. yüzyılların çoğunda

condottieriler, İtalyan savaşına hakim oldular

profiting from— and encouraging— the region’s intense political rivalries.

bölgenin yoğun siyasi çekişmelerinden cesaretlenip çıkar sağladılar.

The most powerful of these regions were ruled either by wealthy representatives

Bu bölgelerin en güçlüleri

ya Katolik Kilisesinin varlıklı temsilcileri

of the Catholic Church

or merchants who’d grown rich from international trade.

ya da uluslararası ticaretten zenginleşen tüccarlar tarafından yönetildi.

These rulers competed for power and prestige

Bu hükümdarlar güç ve prestij için mücadele ettiler

by working to attract the most talented artists and thinkers to their courts,

en yetenekli sanatçıları ve düşünürleri mahkemelerine çekmeye çalışarak,

leading to a cultural explosion now known as the Italian Renaissance.

bugün İtalyan Rönesansı olarak bilinen kültürel bir patlamaya yol açtı.

But local rivalries also played out in military conflicts,

Ancak yerel rekabetler, neredeyse tamamen condottieri tarafından yapılan

fought almost entirely by the condottieri.

askeri çatışmalarda da ortaya çıktı.

Many of these elite mercenaries were veterans of the Hundred Years’ War,

Bu seçkin paralı askerlerin çoğu, Fransadan ve İngiltereden gelen

hailing from France and England.

Yüz Yıl Savaşının gazileriydi.

When that war reached a temporary truce in 1360,

Bu savaş 1360′ta geçici bir ateşkes yapıldığında,

some soldiers began pillaging France in search of fortune.

bazı askerler servet aramak için Fransa’yı yağmalamaya başladı.

And the riches they found in Catholic churches

Katolik Kilisesinde buldukları zenginler

drew their raiding parties to the center of the Church’s operations: Italy.

baskın ekiplerini Kilise operasyonlarının merkezine çektiler: İtalya.

But here, savvy ruling merchants saw these bandits’ arrival

Ancak burada, bilgili yönetici tüccarlar bu haydutların gelişini

as a golden opportunity.

altın bir fırsat olarak gördü

By hiring the soldiers as mercenaries,

Askerleri paralı asker olarak işe alarak,

they could control the violence and gain an experienced army

eğitim ve donanım maliyeti olmadan şiddeti kontrol edebilir

without the cost of outfitting and training locals.

ve deneyimli bir ordu edinebilirler.

The mercenaries liked this deal as well, as it offered regular income

Paralı askerler de bu anlaşmayı beğendi, düzenli bir gelir ve bu hükümdarları

and the ability to play these rulers off each other for their own benefit.

kendi çıkarları için birbirlerinden uzaklaştırma yeteneği sunduğu için.

Of course, these soldiers had to be kept on a tight leash.

Elbette, bu askerlere sıkı bir tasma takılmalıydı.

Rulers forced them to sign elaborate contracts, or condotta,

Hükümdarlar onları ayrıntılı sözleşme

veya paralı askerlerle aynı anlama gelen condotta’yı imzalamaya zorladı.

a word that became synonymous with the mercenaries themselves.

Divisions of payment, distribution of plunder, non-compete agreements—

Ödeme bölümleri, ganimetin dağıtımı, rekabet etmeme anlaşmaları—

it was all spelled out clearly,

hepsi açık bir şekilde yazıldı,

making war merely another dimension of business.

savaşı, işin başka bir boyutu haline getirdiler.

Contracts specified the number of men a commander would provide,

Sözleşmeler, bir komutanın sağlayacağı adamın sayısını belirtiyordu

and the resulting armies ranged from a few hundred to several thousand.

ve ortaya çıkan ordular birkaç yüzden birkaç bine kadar değişiyordu.

Individual soldiers regularly moved between armies

Bireysel askerler düzenli olarak ordular arasında

in search of higher payments.

daha yüksek ödeme arayışına girdiler.

And when their contracts expired,

Sözleşmeleri sona erdiğinde

condottieri commanders became free agents with no expectation of ongoing loyalty.

condottieri komutanları, sürekli sadakat beklentisi olmadan

serbest ajanlar haline geldi.

When John Hawkwood launched his surprise attack

John Hawkwood, Florentine condottieri’ye karşı

against the Florentine condottieri,

sürpriz saldırısını başlattığında,

he was working for Pisa.

Pisa için çalışıyordu.

Later, he would fight for Florence and many of Pisa’s other enemies.

Daha sonra, Florence ve Pisa’nın diğer pek çok düşmanları için savaşacaktı.

But regardless of who was contracting them,

Ama onlarla sözleşme yapan kim olursa olsun,

the condottieri fought primarily for themselves.

condottieri, öncelikle kendileri için savaştılar.

Their extensive military experience allowed them to avoid

Askeri tecrübeleri onları savaşın ortasında

taking unnecessary risks in the heat of battle.

gereksiz risk almalarına engel oldu.

And— while still deadly— their clashes rarely led to crushing victories

Hala ölümcülken bile çatışmaları hezimete uğratan zaferle

or defeats.

veya yenilgiyle sonuçlandı.

Condottieri commanders wanted battles to be inconclusive—

Condottieri komutanları savaşların sonuçsuz kalmasını istedi—

after all, if they established peace, they’d put themselves out of business.

Neticede, barış sağlamışlarsa istifa edeceklerdi.

So even when one side did win,

Bir taraf kazansa bile

enemy combatants were typically held hostage and released to fight another day.

düşman savaşçıları genellikle rehin tutuldu

ve başka bir gün savaşmak üzere serbest bırakıldı.

But there was nothing merciful about these decisions.

Ancak bu kararlarda merhamete dair bir şey yoktu.

Contracts could just as easily turn them into ruthless killers,

Sözleşmeler onları kolayca acımasız katillere dönüştürebilir.

as in 1377, when Hawkwood led the massacre of a famine-stricken town

1377′de, Hawkwood, yerel yönetime karşı isyan etmeye çalışan

who’d tried to revolt against the local government.

kıtlık çeken bir kasabanın katliamına önderlik ettiğindeki gibi.

Over time, foreign condottieri were increasingly replaced by native Italians.

Zamanla, yabancı condottieri’lerin yerini giderek artan yerli İtalyanlar aldı.

For young men from humble origins,

Mütevazi kökenlerden gelen genç erkekler için,

war-for-profit offered an attractive alternative to farming or the church.

savaş karı, çiftçilik ve kilise için ilgi çekici bir alternatif sundu.

And this new generation of condottieri leveraged their military power

Condottierilerin yeni jenerasyonu siyasi etkisinin içine

into political influence,

askeri güçlerini kullandılar

in some cases even founding ruling dynasties.

hatta bazı durumlarda yönetici hanedanlar bile kurdular.

However, despite cornering the market on Italian warfare for nearly two centuries,

Ancak yaklaşık iki asırdır, İtalyan savaşı konusunda piyasayı

köşeye sıkıştırmasına rağmen,

the condottieri only truly excelled at engaging in just enough

condottieri, yalnızca sözleşmelerini yerine getirmeye yetecek kadar

close-range combat to fulfill their contracts.

yakın mesafeli çatışmaya girme konusunda mükemmeldi.

Over time, they became outclassed by the gunpowder weaponry

Zamanla, Osmanlıların donanma gücünün yanı sıra,

of France and Spain’s large standing armies,

Fransa ve İspanya’nın büyük sürekli ordularının

as well as the naval might of the Ottomans.

barut silahları tarafından geride bırakıldılar.

By the mid 16th century,

16. yüzyılın ortalarında,

these state-sponsored militaries forced all of Europe into a new era of warfare,

devlet destekli bu ordular tüm Avrupa’yı yeni bir savaş çağına zorladı,

putting an end to the condottieri’s conniving war games.

condottieri’nin savaş oyunlarına son verdi.