The rise and fall of Italy’s warriors-for-hire - Stephanie Honchell Smith

Translator: Mohammad Badsar Reviewer: Mahshid Moballegh Nasery

At dawn on July 29th, 1364, John Hawkwood—

در طلوع ۲۹ جولای ۱۳۶۴، جان هاکوود -

an English soldier turned contract mercenary—

سربازی انگلیسی که به یک نظامی مزدور مبدل شد -

led a surprise attack against an army of sleeping Florentine mercenaries.

و یک حمله غافلگیرکننده علیه یک دسته نظامی خفته متعلق به فلورانس ترتیب داد.

The enemy commander quickly awoke and gathered his men

فرمانده دشمن سریعاً بیدار شد و مردانش را جمع کرد

to launch a counterattack.

تا حمله متقابل را آغاز کند.

But as soon as the defending army was ready to fight,

اما همین که ارتش دفاع‌کننده آماده جنگیدن شد،

Hawkwood’s fighters simply turned and walked away.

نیروهای جنگی هاکوود برگشتند و رفتند.

This wasn't an act of cowardice.

این کار به خاطر بزدلی نبود.

These mercenaries, known as condottieri,

این نیروها که کاندیتوری نامیده می‌شدند،

had simply done just enough fighting to fulfill their contracts.

فقط به اندازه قید شده در قرارداد می‌جنگیدند.

And for Italy’s condottieri, war wasn’t about glory or conquest:

و برای کاندیتوری ایتالیا، جنگ برای افتخار و پیروزی نبود:

it was purely about getting paid.

فقط برای پول بود.

For much of the 14th and 15th centuries, the condottieri dominated Italian warfare,

در بیشتر زمان‌های قرون ۱۴ و ۱۵ کاندیتوری بیشتر جنگ‌های ایتالیایی را شامل می‌شد،

profiting from— and encouraging— the region’s intense political rivalries.

از آن سود بدست می‌آمد و رقابت شدید سیاسی در منطقه را تحریک می‌کرد.

The most powerful of these regions were ruled either by wealthy representatives

قدرتمندترین این مناطق توسط نمایندگان ثروتمند

of the Catholic Church

کلیسای کاتولیک

or merchants who’d grown rich from international trade.

یا بازرگانانی که از تجارت بین‌المللی ثروتمند شده بودند حکمرانی می‌شد.

These rulers competed for power and prestige

این حکمرانان بر سر قدرت و شهرت رقابت می‌کردند

by working to attract the most talented artists and thinkers to their courts,

و مستعدترین هنرمندان و متفکران را به کاخ‌های خود جذب می‌کردند،

leading to a cultural explosion now known as the Italian Renaissance.

که به یک انفجار فرهنگی منجر شد و امروز آن را رنسانس ایتالیا می‌دانیم.

But local rivalries also played out in military conflicts,

اما رقبای محلی در منازعات نظامی هم نقش داشتند،

fought almost entirely by the condottieri.

و تقریبا کاملاً به شکل کاندیتوری می‌جنگیدند.

Many of these elite mercenaries were veterans of the Hundred Years’ War,

بسیاری از این جنگندگان برتر، کهنه‌سربازان جنگ صدساله بودند،

hailing from France and England.

که بین فرانسه و انگلیس رخ داد.

When that war reached a temporary truce in 1360,

هنگامی که این جنگ به یک آتش‌بس موقت در سال ۱۳۶۰ منجر شد،

some soldiers began pillaging France in search of fortune.

برخی سربازان در جستجوی ثروت غارت فرانسه را آغاز کردند.

And the riches they found in Catholic churches

و ثروت‌هایی که در کلیساهای کاتولیک یافتند

drew their raiding parties to the center of the Church’s operations: Italy.

گروه‌های مهاجم را به سوی مرکز عملیات کلیسا سوق داد: ایتالیا.

But here, savvy ruling merchants saw these bandits’ arrival

اما در ایتالیا، بازرگانان حاکم زیرک ورود این راهزنان را

as a golden opportunity.

یک فرصت طلایی تلقی کردند.

By hiring the soldiers as mercenaries,

با به خدمت گرفتن این سربازان تحت نیروی اجاره‌ای،

they could control the violence and gain an experienced army

توانستند خشونت را مهار کنند و یک قوای نظامی باتجربه را استحصال کنند

without the cost of outfitting and training locals.

بدون نیاز به مسلح کردن و آموزش مردم محلی.

The mercenaries liked this deal as well, as it offered regular income

مزدوران هم از این قرارداد رضایت داشتند چون درآمد مستمری به آنها داده می‌شد

and the ability to play these rulers off each other for their own benefit.

و می‌توانستند از مبارزه این حکام علیه یکدیگر به نفع خودشان بهره ببرند.

Of course, these soldiers had to be kept on a tight leash.

البته این سربازان می‌بایست کاملاً تحت کنترل می‌بودند.

Rulers forced them to sign elaborate contracts, or condotta,

حکام آن‌ها را مجبور می‌کردند قراردادهایی پیچیده به نام کاندوتا را امضا کنند،

a word that became synonymous with the mercenaries themselves.

کلمه‌ای که بعدها به مترادفی برای خود مزدوران تبدیل شد.

Divisions of payment, distribution of plunder, non-compete agreements—

اقساط پرداختی، توزیع غنایم، توافق عدم رقابت -

it was all spelled out clearly,

همه به صورت شفاف املا می‌شد،

making war merely another dimension of business.

که جنگ را به بعد دیگری از کسب و کار مبدل می‌کرد.

Contracts specified the number of men a commander would provide,

قراردادها تعداد مردانی که فرمانده باید فراهم می‌کرد را مشخص می‌نمود،

and the resulting armies ranged from a few hundred to several thousand.

و نفرات لشکر مد نظر به چند صد نفر تا چند هزار نفر می‌رسید.

Individual soldiers regularly moved between armies

سربازان منفرد معمولاً بین لشکرها در قبال پول بیشتر

in search of higher payments.

جا به جا می‌شدند.

And when their contracts expired,

و پس از پایان قرارداد،

condottieri commanders became free agents with no expectation of ongoing loyalty.

فرماندهان قراردادی بدون انتظار وفاداری به عواملی آزاد تبدیل می‌شدند.

When John Hawkwood launched his surprise attack

وقتی جان هاکوود حمله غافلگیرانه خود را علیه

against the Florentine condottieri,

مزدوران فلورانسی انجام داد،

he was working for Pisa.

برای پیزا کار می‌کرد.

Later, he would fight for Florence and many of Pisa’s other enemies.

بعدها، ممکن بود برای فلورانس و بسیاری از دیگر دشمنان پیزا بجنگد.

But regardless of who was contracting them,

اما فارغ از اینکه چه کسی طرف قرارداد بود،

the condottieri fought primarily for themselves.

مزدوران در وهله اول برای خودشان می‌جنگیدند.

Their extensive military experience allowed them to avoid

تجربه زیاد نظامی به آن‌ها آموخته بود

taking unnecessary risks in the heat of battle.

که در حرارت جنگ از خطرات غیرضروری دوری کنند.

And— while still deadly— their clashes rarely led to crushing victories

و با اینکه همچنان مرگبار بود، به ندرت جنگ‌ها به پیروزی یا شکست

or defeats.

فلاکت‌بار منجر می‌شد.

Condottieri commanders wanted battles to be inconclusive—

فرماندهان مزدور تمایل داشتند جنگ‌ها بی‌نتیجه باشد -

after all, if they established peace, they’d put themselves out of business.

در نهایت اگر به صلح منجر می‌شد خود را از کسب و کار خارج می‌کردند.

So even when one side did win,

بنابراین حتی اگر یک طرف پیروز می‌شد،

enemy combatants were typically held hostage and released to fight another day.

جنگجویان دشمن به گروگان گرفته می‌شدند و برای جنگی دیگر آزاد می‌شدند.

But there was nothing merciful about these decisions.

اما در این تصمیمات هیچ رحمی در کار نبود.

Contracts could just as easily turn them into ruthless killers,

قراردادها فقط می‌توانست آنها را به قاتلینی بی‌رحم مبدل کند،

as in 1377, when Hawkwood led the massacre of a famine-stricken town

مثلاً در سال ۱۳۷۷هاکوود در یک شهر قحطی‌زده کشتار انجام داد

who’d tried to revolt against the local government.

چون می‌خواستند علیه دولت محلی شورش کنند.

Over time, foreign condottieri were increasingly replaced by native Italians.

با گذر زمان، کاندیتوری خارجی بطور فزاینده با بومیان ایتالیا جایگزین شدند.

For young men from humble origins,

برای مردان جوان از خانواده‌های کم‌بضاعت،

war-for-profit offered an attractive alternative to farming or the church.

جنگ به قصد سود پیشنهاد جذابی در قیاس با کشاورزی و کلیسا بود.

And this new generation of condottieri leveraged their military power

و این نسل جدید کاندیتوری قدرت نظامی خود را

into political influence,

صرف نفوذ سیاسی نمودند.

in some cases even founding ruling dynasties.

در برخی موارد حتی سلسله‌های حاکم را تأمین مالی می‌کردند.

However, despite cornering the market on Italian warfare for nearly two centuries,

به هرحال، علی رغم اینکه به مدت حدود دو قرن از بازار جنگ ایتالیا تأمین سود می‌‌کردند،

the condottieri only truly excelled at engaging in just enough

کاندیتوری فقط در نبردهای نسبتاً نزدیک خوب عمل می‌کرد

close-range combat to fulfill their contracts.

و به قراردادها به خوبی عمل می‌کردند.

Over time, they became outclassed by the gunpowder weaponry

با گذر زمان از دور خارج شدند، چون ارتش‌های بزرگ

of France and Spain’s large standing armies,

و قدرتمند اسپانیا و فرانسه با تسلیحات باروتی

as well as the naval might of the Ottomans.

و همچنین نیروی دریایی عثمانی وارد میدان شدند.

By the mid 16th century,

در میانه قرن شانزدهم،

these state-sponsored militaries forced all of Europe into a new era of warfare,

این نظامیان تحت حمایت دولت تمام اروپا را به دوره جنگی جدیدی سوق دادند

putting an end to the condottieri’s conniving war games.

و به این بازی‌های جنگی زرگری کاندیتوری پایان دادند.