Is there a difference between art and craft? - Laura Morelli

งานศิลปะ กับ งานฝีมือ แตกต่างกันอย่างไร? - ลอร่า โมเรลี่ (Laura Morelli)

Translator: Yada Sattarujawong Reviewer: Sritala Dhanasarnsombut

When you hear the word art,

เมื่อคุณได้ยินคำว่า "ศิลปะ"

what comes to mind?

คุณนึกถึงอะไร

A painting, like the Mona Lisa,

ภาพวาด เช่น ภาพโมนาลิซ่า

or a famous sculpture or a building?

หรือ ประติมากรรมหรือสิ่งก่อสร้างชื่อดัง

What about a vase or a quilt or a violin?

แล้วแจกัน ผ้าคลุมเตียงควิลล์ หรือว่า ไวโอลินล่ะ

Are those things art, too, or are they craft?

ผลงานเหล่านี้เรียกว่า ศิลปะด้วยไหม หรือเรียกว่า งานฝีมือ

And what's the difference anyway?

คำเรียกทั้ง 2 แตกต่างกันอย่างไร

It turns out that the answer is not so simple.

การตอบคำถามนี้ไม่ง่ายเลย

A spoon or a saddle may be finely wrought,

ช้อนคันหนึ่ง หรืออานม้าอันหนึ่ง อาจทำขึ้น อย่างปราณีต

while a monument may be, well, uninspired.

ในขณะที่อนุสาวรีย์ อาจสร้างขึ้น โดยไม่มีแรงดลใจอะไรเป็นพิเศษ

Just as not every musical instrument is utilitarian,

เช่นเดียวกับเครื่องดนตรีอาจไม่ได้สร้าง โดยเน้นประโยชน์ใช้สอยเป็นสำคัญ

not every painting or statue is made for its own sake.

และภาพวาด หรือประติมากรรมทุกชิ้น ก็ไม่ได้สร้างขึ้นเพื่อคุณค่าในตัวงาน

But if it's so tricky to separate art from craft,

ถ้าเราแยกงาน "งานศิลปะ" ออกจาก "งานฝีมือ" ได้ยากนัก

then why do we distinguish objects in this way?

แล้วทำไมเราต้องแบ่งผลงานเหล่านี้ออกเป็น 2 ประเภทด้วย

You could say it's the result

อาจกล่าวได้ว่า เป็นผลมาจาก

of a dramatic historical turn of events.

การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในประวัติศาสตร์

It might seem obvious to us today

เรื่องที่เรารู้ๆ กันอยู่

to view people, such as da Vinci or Michelangelo,

อย่าง ดาร์วินชี หรือ มิเกลอันเจโล

as legendary artists,

เรียกว่าเป็นศิลปินในตำนาน

and, of course, they possessed extraordinary talents,

แน่นอนว่า พวกเขามีความสามารถสูงส่ง

but they also happened to live in the right place

แต่ที่จริงแล้ว พวกเขาบังเอิญเกิดถูกที่

at the right time,

และถูกเวลาด้วย

because shortly before their lifetimes

เพราะก่อนยุคของพวกเขาไม่นาน

the concept of artists hardly existed.

การเรียกผู้ผลิตงานว่าเป็น "ศิลปิน" ยังไม่มีอยู่

If you had chanced to step into a medieval European workshop,

ถ้าคุณบังเอิญเดินเข้าไปในห้องทำงาน ในยุโรปยุคกลาง

you would have witnessed a similar scene,

คุณก็จะได้เห็นห้องทำงานลักษณะเดียวกัน

no matter whether the place belonged to

ไม่ว่าจะเป็นห้องทำงานของ

a stonemason, a goldsmith, a hatmaker,

ช่างสลักหิน ช่างทอง ช่างทำหมวก

or a fresco painter.

หรือ ช่างวาดภาพปูนเปียก

The master, following a strict set of guild statutes,

ศิลปินผู้เชี่ยวชาญ จะปฎิบัติตามข้อกำหนด ของสมาคม

insured that apprentices and journeymen

ที่ให้การรับรองนักเรียนฝึกหัด และช่างผู้ชำนาญการ

worked their way up the ranks

ไต่เต้าเก็บประสบการณ์ขึ้นไปเป็นลำดับ

over many years of practice

เป็นเวลาหลายปี

and well-defined stages of accomplishment,

ตามลำดับขั้นของความเชี่ยวชาญที่กำหนดไว้

passing established traditions to the next generation.

ซึ่งเป็นขนบที่สร้างขึ้นเพื่อถ่ายทอดความรู้ ไปยังคนรุ่นต่อไป

Patrons regarded these makers

ผู้ให้ทุนเห็นว่าช่างฝีมือเหล่านี้

collectively rather than individually,

เป็นกลุ่มคนที่สร้างงาน มากกว่าเป็นศิลปินเดี่ยว

and their works from Murano glass goblets,

และผลงานของช่างฝีมือเหล่านี้ ไม่ว่าจะเป็นแก้วมูราโน่ (Murano)

to Flemish lace,

หรือ ลูกไม้ถัก

were valued as symbols of social status,

เป็นสิ่งแทนสถานะทางสังคม

not only for their beauty,

นอกจากลักษณะความสวยงามของสิ่งเหล่านี้

but their adherence to a particular tradition.

การใช้ของเหล่านี้ ยังเป็นการแสดงออกถึงขนบบางอย่าง

And the customer who commissioned and paid for the work,

ลูกค้าที่ว่าจ้างช่างฝีมือให้ผลิตงาน

whether it was a fine chair,

ไม่ว่าจะเป็น เก้าอี้ดีๆสักตัว

a stone sculpture, a gold necklace,

รูปปั้นหิน สร้อยคอทองคำ

or an entire building,

หรือ ตึกสักหลัง

was more likely to get credit

เป็นคนที่ได้ชื่อเสียง

than those who designed or constructed it.

มากกว่าตัวช่างที่เป็นคนออกแบบก่อสร้าง

It wasn't until around 1400

จนกระทั่งในราว ค.ศ. 1400

that people began to draw a line

เริ่มมีเส้นแบ่ง

between art and craft.

ระหว่าง "ศิลปะ" และ "งานประดิษฐ์"

In Florence, Italy,

ในเมืองฟลอเรนซ์ ประเทศอิตาลี

a new cultural ideal that would later be called

แนวคิดใหม่ทางวัฒนธรรม ซึ่งภายหลังเรียกว่า

Renaissance Humanism

แนวคิดมนุษยนิยมในยุครุ่งเรือง

was beginning to take form.

ก็เริ่มก่อตัวขึ้น

Florentine intellectuals began to spread the idea

ในกลุ่มนักคิดชาวฟลอเรนซ์ และพวกเขา ส่งต่อแนวความคิด

of reformulating classical Greek and Roman works,

ในการสร้างงานรูปแบบคลาสสิก ตามแบบกรีกและโรมัน

while placing greater value on individual creativity

โดยให้คุณค่ากับความคิดสร้างสรรค์ ของแต่ละบุคคล

than collective production.

มากกว่าการทำงานเป็นกลุ่ม

A few brave painters,

นักวาดภาพที่กล้าหาญจำนวนหนึ่ง

who for many centuries,

ในช่วงเวลาหลาย 100 ปีที่ผ่านมา

had been paid by the square foot,

ได้รับเงินค่าจ้างจากการวาดภาพ โดยคิดเป็นตารางฟุต

successfully petitioned their patrons

ประสบความสำเร็จในการโน้มน้าวให้ผู้ว่าจ้าง

to pay them on the basis of merit instead.

จ่ายค่าจ้างตามคุณค่าของตัวงาน แทนการจ่ายตามขนาดพื้นที่

Within a single generation,

การเปลี่ยนแปลงนี้ ทำให้ในคนรุ่นถัดมา

people's attitudes about objects and their makers

ความคิดของผู้คนเกี่ยวกับสิ่งของ และผู้ผลิตสิ่งของเหล่านั้น

would shift dramatically,

ก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

such that in 1550,

เช่น ในปี ค.ศ. 1550

Giorgio Vasari,

จิออร์จิโอ วาซารี่

not incidentally a friend of Michelangelo,

เพื่อนของ มิเกลอันเจโล

published an influential book called,

ได้พิมพ์หนังสือที่มีอิทธิพลมากเล่มหนึ่งชื่อ

"Lives of the Most Excellent Painters, Sculptors and Architects,"

"ชีวิตของนักวาดภาพ ประติมากร และสถาปนิกที่มีความสามารถ"

elevating these types of creators

ซึ่งเป็นการยกระดับบุคคลในอาชีพสร้างสรรค์

to rock star status by sharing juicy biographical details.

ให้กลายเป็นดารา ด้วยการบอกเล่าถึง ประวัติส่วนตัวที่น่าสนใจ

In the mind of the public,

ทำให้คนส่วนใหญ่เห็นว่า

painting, sculpture and architecture

ภาพเขียน ประติมากรรม และ ผลงานสถาปัตยกรรม

were now considered art,

กลายเป็นผลงานที่ได้รับการยกย่องในเชิงศิลปะ

and their makers creative masterminds: artists.

และผู้ใช้ความคิดสร้างสรรค์ผลงานเหล่านั้น จึงกลายเป็น "ศิลปิน"

Meanwhile, those who maintained

ในขณะเดียวกัน กลุ่มที่ยังทำคงเดิม

guild traditions and faithfully produced

ตามกฏเกณฑ์และขนบของสมาคมอยู่อย่างซื่อสัตย์

candelsticks, ceramic vessels,

ผลิตเทียน เครื่องปั้นดินเผา

gold jewelery or wrought iron gates,

เครื่องประดับทองคำ หรือประตูเหล็กอันประณีต

would be known communally as artisans,

ถูกเรียกรวมๆกันว่า เป็น "ช่างฝีมือ"

and their works considered minor or decorative arts,

และผลงานของพวกเขา ถูกเรียกว่า ของประดับตกแต่ง

connoting an inferior status

ซึ่งแสดงถึงสถานะที่ต่ำกว่า

and solidifying the distinction

ทำให้การสร้างความแตกต่าง

between art and craft that still persists

ระหว่าง "ศิลปะ" และ "งานฝีมือ" ชัดเจนยิ่งขึ้น

in the Western world.

ในโลกตะวันตก

So, if we consider a painting

ถ้าเราจะนับว่า ภาพวาด

by Rembrandt or Picasso art,

ของเรมเบรนท์ หรือ ปิกัสโซ่ เป็นผลงานศิลปะ

then where does that leave an African mask?

แล้วทำไม หน้ากากแบบแอฟริกัน

A Chinese porclein vase?

หรือแจกันเครื่องปั้นดินเผาจากจีน

A Navajo rug?

หรือ พรมนาวาโจ จะไม่นับเป็นผลงานศิลปะ

It turns out that in the history of art,

คำตอบคือ ตามแนวคิดประวัติศาสตร์ศิลปะ

the value placed on innovation

คุณค่าของสิ่งต่างๆ ขึ้นอยู่กับนวัตกรรม

is the exception rather than the rule.

ที่นอกเหนือจากจากมาตราฐานทั่วไป

In many cultures of the world,

ในหลายวัฒนธรรมทั่วโลก

the distinction between art and craft

ความแตกต่างระหว่างงานศิลปะและงานฝึมือ

has never existed.

นั้นไม่เคยมีอยู่เลย

In fact, some works that might be considered craft,

ที่จริงแล้ว ผลงานบางอย่างที่น่าจะ จัดเป็นงานประดิษฐ์

a Peruvian rug,

อย่างพรมของชาวเปรู

a Ming Dynasty vase,

แจกันสมัยราชวงศ์หมิง

a totem pole,

หรือโทเท็มโพล

are considered the cultures' preeminent visual forms.

จัดเป็นผลงานที่ทรงอิทธิพลในด้านวัฒนธรรม

When art historians of the 19th Century

เมื่อนักประวัติศาสตร์ศิลปะในศตวรรษที่ 19

saw that the art of some non-Western cultures

ได้เห็นศิลปะของประเทศอื่นๆ ที่ไม่ใช่ชาวตะวันตก

did not change for thousands of years,

ซึ่งไม่มีการเปลี่ยนแปลงเลยนับพันๆปี

they classified the works as primitive,

พวกเขาจัดประเภทงานเหล่านี้ว่า เป็นงานแบบดั้งเดิม

suggesting that their makers were incapable of innovating

ซึ่งผู้ผลิตผลงานเหล่านี้ไม่สามารถ สร้างผลงานในรูปแบบใหม่ๆได้

and therefore were not really artists.

จึงไม่เรียกพวกเขาว่าเป็น"ศิลปิน"

What they didn't realize was that

สิ่งที่นักประวัติศาสตร์ศิลปะในยุคนั้นไม่ได้คำนึงถึงก็คือ

these makers were not seeking to innovate at all.

ผู้ผลิตผลงานเหล่านี้่ ไม่ได้ตั้งใจจะคิดค้น สิ่งใหม่เลย

The value of their works lay precisely

เพราะคุณค่าของผลงานของพวกเขา

in preserving visual traditions,

คือการอนุรักษ์ประเพณีที่สืบทอดกันมา

rather than in changing them.

โดยไม่พยายามเปลี่ยนแปลงมัน

In the last few decades, works such as

ในช่วงหลายสิบปีที่ผ่านมา ผลงาน

quilts, ceramics and wood carvings

เช่น งานทำผ้านวม เครื่องปั้นดินเผา และงานแกะสลักไม้

have become more prominently included

ได้รับการรวบรวมให้มีบทบาท

in art history textbooks

อยู่ในหนังสือประวัติศาสตร์ศิลปะ

and displayed in museums

และถูกจัดแสดงในพิพิธภัณฑ์ต่างๆ

alongside paintings and sculpture.

เทียบเคียงกับภาพวาด และประติมากรรม

So maybe it's time to dispense with vague terms

บางทีอาจถึงเวลาที่เราต้องแจกแจง ความหมายของคำรวมๆ

like art and craft

อย่างงานศิลปะ กับงานประดิษฐ์

in favor of a word like visual arts

ในแบบเดียวกับคำว่า "ทัศนศิลป์"

that encompasses a wider array of aesthetic production.

ซึ่งบ่งบอกถึงความหมายของสิ่งที่ถูกผลิตขึ้น ในแบบกว้างๆ

After all, if our appreciation of objects

เพราะว่าในที่สุดแล้ว ถ้าความนิยมของเรา ต่อสิ่งของ

and their makers is so conditioned

และต่อผู้ผลิตสิ่งของเหล่านั้น

by our culture and history,

ในวัฒนธรรม และในประวัติศาสตร์

then art and its definition

ถ้าเช่นนั้น ความหมายของคำว่า "ศิลปะ"

are truly in the eye of the beholder.

คงเป็นไปตามความคิดเห็น ของผู้ชมแต่ละคน