Is there a difference between art and craft? - Laura Morelli

Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην τέχνη και τη χειροτεχνία; - Λάουρα Μορέλλι

Μετάφραση: PANAGIOTA KIRMIZAKI Επιμέλεια: Chryssa Takahashi

When you hear the word art,

Όταν ακούτε τη λέξη τέχνη,

what comes to mind?

τι σας έρχεται στο μυαλό;

A painting, like the Mona Lisa,

Ένας πίνακας ζωγραφικής, όπως η Μόνα Λίζα,

or a famous sculpture or a building?

ή ένα διάσημο γλυπτό ή κάποιο κτήριο;

What about a vase or a quilt or a violin?

Τι θα λέγατε για ένα βάζο, ένα πάπλωμα ή ένα βιολί;

Are those things art, too, or are they craft?

Είναι κι αυτά καλλιτεχνίες ή μήπως είναι χειροτεχνίες;

And what's the difference anyway?

Ποια είναι η διαφορά τους;

It turns out that the answer is not so simple.

Φαίνεται πως απάντηση δεν είναι και τόσο απλή.

A spoon or a saddle may be finely wrought,

Ένα κουτάλι ή μια σέλα ίσως είναι κομψά κατεργασμένα,

while a monument may be, well, uninspired.

ενώ ένα μνημείο μπορεί και να μην εμπνέει.

Just as not every musical instrument is utilitarian,

Όπως υπάρχουν μουσικά όργανα χωρίς πρακτική αξία

not every painting or statue is made for its own sake.

έτσι δεν εξυπηρετούν κάποιο σκοπό όλοι οι πίνακες ζωγραφικής ή αγάλματα.

But if it's so tricky to separate art from craft,

Αλλά αν είναι τόσο δύσκολο να διαχωρίσουμε την τέχνη από τη χειροτεχνία,

then why do we distinguish objects in this way?

τότε γιατί διακρίνουμε τα αντικείμενα με αυτό το τρόπο;

You could say it's the result

Ίσως να είναι το αποτέλεσμα

of a dramatic historical turn of events.

μιας δραματικής ιστορικής σειράς γεγονότων.

It might seem obvious to us today

Ίσως είναι προφανές σε εμάς σήμερα

to view people, such as da Vinci or Michelangelo,

να θεωρούμε ανθρώπους, όπως τον Ντα Βίντσι ή τον Μιχαήλ Άγγελο,

as legendary artists,

θρυλικούς καλλιτέχνες,

and, of course, they possessed extraordinary talents,

και φυσικά, διέθεταν εξαιρετικά ταλέντα,

but they also happened to live in the right place

αλλά έτυχε να ζήσουν στο κατάλληλο μέρος,

at the right time,

την κατάλληλη στιγμή,

because shortly before their lifetimes

καθώς προγενέστερα

the concept of artists hardly existed.

η ιδέα του καλλιτέχνη ούτε καν υπήρχε.

If you had chanced to step into a medieval European workshop,

Αν είχατε την ευκαιρία να βρεθείτε σ' ένα μεσαιωνικό ευρωπαϊκό εργαστήριο,

you would have witnessed a similar scene,

θα παρακολουθούσατε μια παρόμοια σκηνή,

no matter whether the place belonged to

ανεξαρτήτως αν το μέρος άνηκε

a stonemason, a goldsmith, a hatmaker,

σ'εναν λιθοχτίστη, έναν χρυσοχόο, έναν κατασκευαστή καπέλων,

or a fresco painter.

ή έναν τοιχογράφο.

The master, following a strict set of guild statutes,

Ο ειδικός, ακολουθώντας ένα αυστηρό σύνολο συντεχνιακών κανόνων,

insured that apprentices and journeymen

εξασφάλιζε ότι οι μαθητευόμενοι και οι έμποροι

worked their way up the ranks

ανέβαιναν στις τάξεις των δημιουργών,

over many years of practice

μετά από πολλά χρόνια πρακτικής

and well-defined stages of accomplishment,

και επιτυχίας σε καλά οργανωμένους στόχους,

passing established traditions to the next generation.

μεταλαμπαδεύοντας τις καθιερωμένες παραδόσεις στην επόμενη γενιά.

Patrons regarded these makers

Οι πάτρωνες εκτιμούσαν αυτούς τους δημιουργούς

collectively rather than individually,

σαν ομάδα παρά ατομικά.

and their works from Murano glass goblets,

και τα έργα τους, από τα κρυστάλλινα ποτήρια Μουράνο

to Flemish lace,

μέχρι τη Φλαμανδική δαντέλα,

were valued as symbols of social status,

αξιολογούνταν σαν σύμβολα κοινωνικής καταξίωσης,

not only for their beauty,

όχι μόνο για την ομορφιά τους,

but their adherence to a particular tradition.

αλλά και την προσήλωση τους σε μια συγκεκριμένη παράδοση.

And the customer who commissioned and paid for the work,

Ο πελάτης που τα παράγγελνε και πλήρωνε για το έργο,

whether it was a fine chair,

είτε ήταν κάποια κομψή καρέκλα,

a stone sculpture, a gold necklace,

ένα πέτρινο γλυπτό, ένα χρυσό κολιέ,

or an entire building,

ή ένα ολόκληρο κτήριο,

was more likely to get credit

πιθανότατα κέρδιζε μεγαλύτερη αναγνώριση

than those who designed or constructed it.

από εκείνον που το σχεδίασε ή το κατασκεύασε.

It wasn't until around 1400

Ήταν μόλις το 1400

that people began to draw a line

που οι άνθρωποι ξεκίνησαν να βάζουν διαχωριστική γραμμή

between art and craft.

ανάμεσα στην τέχνη και τη χειροτεχνία.

In Florence, Italy,

Στη Φλωρεντία, στην Ιταλία,

a new cultural ideal that would later be called

ένα νέο πολιτισμικό ιδεώδες, που αργότερα θα ονομαζόταν

Renaissance Humanism

Αναγέννηση,

was beginning to take form.

ξεκίνησε να παίρνει μορφή.

Florentine intellectuals began to spread the idea

Οι διανοούμενοι της Φλωρεντίας ξεκίνησαν να διαδίδουν την ιδέα

of reformulating classical Greek and Roman works,

της ανασύνθεσης κλασικών Ελληνικών και Ρωμαϊκών έργων,

while placing greater value on individual creativity

ενώ έδιναν μεγαλύτερη αξία στην ατομική δημιουργικότητα

than collective production.

παρά στη συλλογική παραγωγή.

A few brave painters,

Λίγοι γενναίοι ζωγράφοι,

who for many centuries,

οι οποίοι για πολλούς αιώνες,

had been paid by the square foot,

πληρώνονταν με το τετραγωνικό μέτρο,

successfully petitioned their patrons

ζήτησαν επιτυχημένα από τους πάτρωνες τους,

to pay them on the basis of merit instead.

να τους πληρώνουν με βάση την αξία του έργου.

Within a single generation,

Μέσα σε μία μόνο γενιά,

people's attitudes about objects and their makers

η συμπεριφορά των ανθρώπων προς τα αντικειμένα και τους δημιουργούς τους

would shift dramatically,

θα άλλαζε δραματικά,

such that in 1550,

μέχρι που το 1550,

Giorgio Vasari,

ο Τζόρτζιο Βαζάρι,

not incidentally a friend of Michelangelo,

δεν είναι τυχαίο που ήταν φίλος του Μιχαήλ Αγγέλου,

published an influential book called,

δημοσίευσε ένα πολύ σημαντικό βιβλίο που ονομαζόταν

"Lives of the Most Excellent Painters, Sculptors and Architects,"

«Οι Ζωές των Καλύτερων Ζωγράφων, Γλυπτών και Αρχιτεκτόνων»,

elevating these types of creators

που αναβάθμιζε αυτού του είδους τους δημιουργούς

to rock star status by sharing juicy biographical details.

σε μεγάλους ροκ σταρ, διαρρέοντας «ζουμερές» λεπτομέρειες για τη ζωή τους.

In the mind of the public,

Στο μυαλό του κόσμου,

painting, sculpture and architecture

η ζωγραφική, η γλυπτική και η αρχιτεκτονική

were now considered art,

θεωρούνται πλέον τέχνη,

and their makers creative masterminds: artists.

και οι δημιουργικοί ιθύνοντες κατασκευαστές τους θεωρούνται καλλιτέχνες.

Meanwhile, those who maintained

Εντωμεταξύ, όσοι διατήρησαν

guild traditions and faithfully produced

συντεχνιακές παραδόσεις και παρήγαγαν πιστά

candelsticks, ceramic vessels,

κηροπήγια, κεραμικά αγγεία,

gold jewelery or wrought iron gates,

χρυσά κοσμήματα ή σφυρήλατες σιδερένιες πόρτες,

would be known communally as artisans,

θα ήταν γνωστοί ως τεχνίτες,

and their works considered minor or decorative arts,

και τα έργα τους θα θεωρούνταν δευτερεύουσα ή διακοσμητική τέχνη,

connoting an inferior status

υπονοώντας μια κατώτερη κατάσταση

and solidifying the distinction

και στερεοποιώντας τη διάκριση

between art and craft that still persists

ανάμεσα στην τέχνη και τη χειροτεχνία που υπάρχει ακόμα

in the Western world.

στον δυτικό κόσμο.

So, if we consider a painting

Έτσι λοιπόν, αν θεωρούμε έναν πίνακα

by Rembrandt or Picasso art,

του Ρέμπραντ ή του Πικάσο τέχνη,

then where does that leave an African mask?

γιατί να μην θεωρούμε τέχνη και μια αφρικανική μάσκα;

A Chinese porclein vase?

Ένα κινέζικο πορσελάνινο βάζο;

A Navajo rug?

Ένα χαλί από το Ναβάχο;

It turns out that in the history of art,

Αποδεικνύεται από την ιστορία της τέχνης,

the value placed on innovation

πως η αξία που αποδόθηκε στην καινοτομία

is the exception rather than the rule.

είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.

In many cultures of the world,

Σε πολλούς πολιτισμούς στον κόσμο,

the distinction between art and craft

η διάκριση ανάμεσα στην τέχνη και τη χειροτεχνία,

has never existed.

δεν υπήρξε ποτέ.

In fact, some works that might be considered craft,

Στην πραγματικότητα, κάποια έργα που ίσως θεωρούνται χειροτεχνία,

a Peruvian rug,

όπως το Περουβιανό χαλί,

a Ming Dynasty vase,

ένα βάζο από τη Δυναστεία Μινγκ,

a totem pole,

ένα τοτέμ,

are considered the cultures' preeminent visual forms.

θεωρούνται αξιόλογες οπτικές μορφές πολιτισμού.

When art historians of the 19th Century

Όταν οι ιστορικοί της τέχνης του 19ου αιώνα,

saw that the art of some non-Western cultures

είδαν πως η τέχνη κάποιων μη-δυτικών πολιτισμών,

did not change for thousands of years,

έμενε σταθερή χιλιάδες χρόνια,

they classified the works as primitive,

κατηγοριοποίησαν τα έργα τους ως ξεπερασμένα,

suggesting that their makers were incapable of innovating

ισχυρίστηκαν πως οι κατασκευαστές τους ήταν ανήμποροι να καινοτομήσουν,

and therefore were not really artists.

και συνεπώς δεν ήταν πραγματικοί καλλιτέχνες.

What they didn't realize was that

Αυτό το οποίο δεν κατάλαβαν ήταν

these makers were not seeking to innovate at all.

πως αυτοί οι δημιουργοί δεν ήθελαν να καινοτομήσουν.

The value of their works lay precisely

Η αξία των έργων τους στηριζόταν ακριβώς

in preserving visual traditions,

στο ότι συντηρούσαν τις οπτικές παραδόσεις

rather than in changing them.

παρά στο ότι διαφοροποιούνταν από αυτές.

In the last few decades, works such as

Τις τελευταίες δεκαετίες, έργα όπως

quilts, ceramics and wood carvings

τα παπλώματα, τα κεραμικά, τα ξύλινα σκαλιστά έργα,

have become more prominently included

βρίσκονται σε περίοπτη θέση

in art history textbooks

σε εγχειρίδια για την ιστορία της τέχνης,

and displayed in museums

και εκθέσεων σε μουσεία

alongside paintings and sculpture.

δίπλα σε πίνακες και γλυπτά.

So maybe it's time to dispense with vague terms

Ίσως είναι ώρα να απαλλαχτούμε από ασαφής όρους

like art and craft

όπως είναι η τέχνη και η χειροτεχνία

in favor of a word like visual arts

και να χρησιμοποιούμε μία λέξη όπως οι οπτικές τέχνες

that encompasses a wider array of aesthetic production.

που περικλείει ένα ευρύτερο σύνολο αισθητικής παραγωγής.

After all, if our appreciation of objects

Εν τέλει, αν η εκτίμηση των αντικειμένων

and their makers is so conditioned

και των δημιουργών είναι συνυφασμένη

by our culture and history,

με την κουλτούρα και την ιστορία μας,

then art and its definition

τότε η τέχνη και ορισμός αυτής

are truly in the eye of the beholder.

να βρίσκετε στα μάτια αυτού που την κοιτάει.