The spear-wielding stork who revolutionized science - Lucy Cooke

Translator: prinda kanok Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

In May of 1822, Count Christian Ludwig von Bothmer

ในเดือนพฤษภาคมปี 1822 เคานต์คริสเตียน ลุดวิก วอน บอธเมอร์

shot down a stork over his castle grounds in North Germany.

ยิงนกกระสาได้จากในเขตปราสาทของเขา ทางตอนเหนือของเยอรมนี

However, he wasn’t the first person to hunt that specific bird.

แต่เขากลับไม่ใช่คนแรกที่พยายามล่านกตัวนั้น

Upon recovering the stork,

ในตอนที่พบตัวนกกระสา

von Bothmer found it impaled by a yard long wooden spear.

วอน บอธเมอร์พบว่าบนตัวมัน มีหอกไม้ยาวเกือบ 1 เมตรปักอยู่ด้วย

A local professor determined the weapon was African in origin,

ศาสตราจารย์ในท้องถิ่น ตัดสินว่าอาวุธชิ้นนี้มาจากแอฟริกา

suggesting that somehow, this stork was speared in Africa

ซึ่งบ่งบอกว่า นกกระสาตัวนี้ อาจถูกล่าด้วยหอกในแอฟริกา

and then flew over 2,500 kilometers to the count’s castle.

และบินฝ่าระยะทางกว่า 2,500 กิโลเมตร มาสู่เขตปราสาทของท่านเคานต์

เส้นทางการบินอันน่าทึ่งนี้ไม่ได้เป็นเพียง หลักฐานแห่งความอดทนของนกกระสา

This astonishing flight wasn’t just evidence of the stork’s resilience.

It was an essential clue in a mystery that plagued scientists for centuries:

แต่ยังเป็นคำใบ้สำคัญของปริศนาที่สร้าง ความปวดหัวให้กับนักวิทยาศาสตร์มาหลายร้อยปี

the seasonal disappearance of birds.

นั่นคือการหายตัวตามฤดูกาลของเหล่านก

Ancient naturalists had various theories to explain the annual vanishing act

นักธรรมชาติวิทยาสมัยโบราณ มีทฤษฎีมากมายที่อธิบายถึงการหายตัวประจำปี

we now know as migration.

ซึ่งในปัจจุบันเรียกกันว่าการอพยพ

Aristotle himself proposed three particularly popular ideas.

อริสโตเติลเองยังได้เสนอ แนวคิดสามประการซึ่งค่อนข้างเป็นที่นิยม

One theory was that birds transformed into different bodies that suited the season.

ทฤษฎีหนึ่งกล่าวว่า นกจะเปลี่ยนรูปลักษณ์ให้เหมาะกับฤดูกาล

For example, summer time garden warblers

เช่น นกกระจิบสวนในช่วงฤดูร้อน

were believed to transform into black caps every winter.

ที่ผู้คนเชื่อกันว่าเปลี่ยนไปเป็น นกกระจิบหัวดำในช่วงฤดูหนาว

In reality these are two distinct species— similar in shape and size,

ในความเป็นจริง นี่คือนกสองสายพันธุ์ ที่มีรูปลักษณ์และขนาดคล้ายกัน

but never appearing at the same time.

แต่ไม่เคยพบในช่วงเวลาเดียวกัน

Over the following centuries, birds were said to morph into humans,

ตลอดหลายศตวรรษหลังจากนั้น ผู้คนเชื่อว่านกกลายเป็นคน

plants, and even the timbers of ships.

ต้นไม้ หรือแม้แต่ท่อนไม้บนเรือ

This last transmutation was especially popular with many Christian clergy.

การเปลี่ยนรูปลักษณ์แบบสุดท้ายนี้ เชื่อกันแพร่หลายในหมู่นักบวชศาสนาคริสต์

If barnacle geese were truly made of wood,

เพราะหากห่านเพรียงเป็นต้นไม้จริงๆ

they could be deemed vegetarian and enjoyed during meatless fasts.

มันก็จะถือเป็นพืชผัก ซึ่งสามารถกินได้ในช่วงงดเนื้อสัตว์

Aristotle’s second and even more enduring hypothesis was that birds hibernate.

สมมติฐานอย่างที่สองของอริสโตเติลซึ่งผู้คน เชื่อกันมานานยิ่งกว่านั้นเสนอว่านกจะจำศีล

This isn’t so far-fetched.

ซึ่งไม่ได้ไกลจากความจริงมาก

Some species do enter short,

นกบางสายพันธุ์ก็มีพฤติกรรม

deep sleeps which lower their heart rates and metabolisms.

หลับลึกในระยะสั้น ซึ่งจะลด อัตราการเต้นของหัวใจและการเผาผลาญอาหาร

And there’s at least one truly hibernating bird:

นอกจากนั้น ก็ยังมีนกที่จำศีลจริงๆ อย่างน้อยหนึ่งสายพันธุ์ นั่นคือ

the common poorwill sleeps out winters in the deserts of North America.

นกคอมมอน พอร์วิลซึ่งจะนอนหลับ ตลอดช่วงฤดูหนาวของทะเลทรายในอเมริกาเหนือ

But researchers were proposing much more outlandish forms of hibernation

แต่นักวิจัยกลับเชื่อในวิธีการจำศีล ที่แปลกประหลาดยิ่งกว่านั้น

well into the 19th century.

มาจนถึงศตวรรษที่ 19

Barn swallows were said to remove their feathers and hibernate in holes,

ผู้คนเชื่อกันว่านกนางแอ่นบ้าน จะสลัดขนแล้วจำศีลในรู

หรือไม่ก็นอนหลับตลอดช่วงฤดูหนาว ที่ใต้ทะเลสาบหรือแม่น้ำ

or sleep through the winter at the bottom of lakes and rivers.

Aristotle’s final theory was much more reasonable,

ทฤษฎีสุดท้ายของอริสโตเติลนั้น สมเหตุสมผลกว่านั้นมาก

and resembled something like realistic migration.

และมีแนวคิดคล้ายการอพยพจริงๆ

However, this idea was also taken to extremes.

แต่แนวคิดนี้ก็สุดโต่งไม่แพ้แนวคิดอื่นๆ เลย

In 1666, the leading migration advocate was convinced that each winter,

ในปี 1666 เหล่าผู้สนับสนุน ทฤษฎีอพยพเชื่อกันว่าในทุกฤดูหนาว

birds flew to the moon.

นกจะบินไปดวงจันทร์

It might seem strange that prominent researchers considered such bizarre ideas.

อาจฟังดูแปลกที่เหล่านักวิจัยดังๆ เขื่อในแนวคิดพิลึกพิลั่นแบบนี้

But to be fair, the true story of migration

แต่ว่ากันตามตรงแล้ว เรื่องราวการอพยพจริงๆ

may be even harder to believe than their wildest theories.

ก็อาจเชื่อได้ยากยิ่งกว่า ทฤษฎีที่แปลกประหลาดที่สุด

Roughly 20% of all bird species migrate each year,

นกประมาณ 20% เป็นสายพันธุ์ที่อพยพทุกปี

following warm weather and fresh food around the planet.

เพื่อติดตามอากาศอบอุ่น และอาหารสดใหม่ไปทั่วโลก

For birds who spend their summers in the northern hemisphere,

สำหรับนกที่ใช้ชีวิต ช่วงฤดูร้อนในซีกโลกเหนือ

this journey can span from 700 to over 17,000 kilometers,

การเดินทางของพวกมันอาจยาวนาน ตั้งแต่ 700 ไปจนถึงกว่า 17,000 กิโลเมตร

with some flights lasting as long as four months.

และอาจต้องบินยาวนานถึง 4 เดือน

Birds who migrate across oceans may soar without stopping for over 100 hours.

นกที่อพยพข้ามมหาสมุทรอาจต้องบิน ติดต่อกันนานกว่า 100 ชั่วโมงโดยไม่พักเลย

Sleeping and eating on the fly, they navigate the endless ocean

พวกมันจะกินนอนขณะบิน และกำหนดทิศทาง ในท้องทะเลอันไร้ที่สิ้นสุด

by the stars, wind currents, and Earth’s magnetic field.

ด้วยดวงดาว กระแสลม และสนามแม่เหล็กโลก

Tracking the specifics of these epic expeditions is notoriously difficult.

การติดตามรายละเอียดการเดินทาง อันยิ่งใหญ่เช่นนี้ทำได้ยากยิ่ง

And while birds often take the most direct route possible,

แม้ว่าโดยปกตินกจะใช้เส้นทาง ที่ตรงที่สุดเท่าที่เป็นไปได้

storms and human development can alter their paths,

แต่พายุและสิ่งปลูกสร้างของมนุษย์ ก็เปลี่ยนเส้นทางของพวกมันได้

further complicating our attempts to chart migration.

ซึ่งทำให้การติดตามการอพยพซับซ้อนขึ้นไปอีก

Fortunately, Count von Bothmer’s stork offered physical proof

ยังโชคดีที่นกกระสา ของเคานต์วอน บอธเมอร์ช่วยพิสูจน์ได้

not only that European storks were migrating south for the winter,

ว่านกกระสาจากยุโรปอพยพลงใต้ในช่วงฤดูหนาว

but also where they were migrating to.

และพวกมันอพยพไปที่ไหน

Ornithologists across the continent

นักปักษีวิทยาทั่วทุกทวีป

were eager to map the trajectory of this flight,

ต้องการอย่างยิ่งที่จะรู้ถึง ทิศทางการบินของนกเหล่านี้

including Johannes Thienemann.

โยฮันเนส เทียนามานก็เช่นกัน

Owner of the world’s first permanent bird observatory,

เทียนามานเป็นเจ้าของ หอดูนกถาวรแห่งแรกของโลก

Thienemann was a major public advocate for the study of birds.

และเขาก็เป็นผู้สนับสนุนสาธารณะ คนสำคัญในด้านการศึกษาวิจัยนก

And to solve the field’s biggest mystery,

เพื่อหาคำตอบให้กับ เรื่องลึกลับที่สุดในวงการ

he wrangled an army of volunteers from across Germany.

เขาต้องอาศัยอาสาสมัครมากมายจากทั่วเยอรมนี

His team used aluminum rings to tag the legs of two thousand storks

ทีมของเขาสวมแหวนอะลูมิเนียม ไว้ที่ขาของนกกระสา 2,000 ตัว

with unique numbers and the address of his offices.

โดยติดป้ายที่มีเลขเฉพาะ และที่อยู่ออฟฟิศของเขาไว้ด้วย

Then he advertised the initiative as widely as possible.

จากนั้นก็ประกาศโครงการริเริ่มนี้ ออกไปให้กว้างที่สุดเท่าที่ทำได้

His hope was that word of the experiment would find its way to Africa,

เขาคาดหวังให้ข่าวการทดลองนี้ไปถึงแอฟริกา

so people finding the tags would know to mail them back with more information.

เพื่อให้ผู้ที่พบป้ายส่งจดหมาย พร้อมข้อมูลเพิ่มเติมกลับมาให้เขาได้

Sure enough, from 1908 to 1913,

แน่นอนว่าหลังจากนั้น ตั้งแต่ปี 1908 จนถึงปี 1913

Thienemann received 178 rings, 48 of which had been found in Africa.

เทียนามานก็ได้รับแหวน 178 วง โดยมี 48 วงที่พบในแอฟริกา

Using this data, he plotted the first migration route ever discovered,

ด้วยข้อมูลนี้ เขาก็ได้ค้นพบ เส้นทางการอพยพเป็นคนแรก

และเป็นผู้ยืนยันว่าแท้จริงแล้ว นกกระสาไม่ได้บินไปดวงจันทร์

and definitively established that storks were not, in fact, flying to the moon.