What really happened during the Attica Prison Rebellion - Orisanmi Burton

Translator: Varintorn Tacha Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

“We are men.

“พวกเราเป็นมนุษย์

We are not beasts and we do not intend to be beaten or driven as such...

เราไม่ใช่เดรัจฉานและเราไม่ได้ยอม ที่จะถูกทุบตีหรือผลักไสเช่นนี้...

What has happened here is but the sound before the fury

สิ่งที่เกิดขึ้นนี้เป็นเพียง เสียงความโกรธแค้น

of those who are oppressed.”

ของผู้ถูกกดขี่”

These words were spoken during the 1971 Attica Prison Rebellion

คำพูดเหล่านี้ถูกพูดระหว่าง กบฏเรือนจำแอตติกา ปี ค.ศ. 1971

by one of its leaders, Elliott Barkley.

โดยหนึ่งในผู้นำ เอลเลียต บาร์คลีย์

At the time, Attica prison was severely overcrowded.

ในเวลานั้น เรือนจำแอตติกา มีนักโทษมากยิ่งกว่าคำว่า หนาแน่นเกินไป

Its majority Black and Latino population faced constant physical and verbal abuse.

นักโทษผิวดำและลาตินส่วนใหญ่ต้องเผชิญกับการ ล่วงละเมิดทางร่างกายและวาจาอย่างต่อเนื่อง

All prison guards were white.

พัศดีทุกคนเป็นคนขาว

Some were members of white supremacist hate groups.

บางคนเป็นสมาชิกของกลุ่มลัทธิเชิดชูคนขาว

Guards threw away letters that weren’t written in English

พัศดีโยนจดหมาย ที่ไม่ได้เขียนเป็นภาษาอังกฤษทิ้ง

and prohibited Muslim religious services.

และห้ามประกอบพิธีทางศาสนาของชาวมุสลิม

They punished white prisoners for fraternizing with non-white men.

พวกเขาลงโทษนักโทษคนขาวที่ผูกมิตรกับ นักโทษที่ไม่ใช่คนขาว

Prisoners were allowed one shower a week and one roll of toilet paper a month.

นักโทษได้รับอนุญาตให้อาบน้ำสัปดาห์ละครั้ง และให้กระดาษชำระหนึ่งม้วนต่อเดือน

Among those imprisoned at Attica were Elliott Barkley, Frank Smith,

ในบรรดาผู้ถูกคุมขังที่แอตติกามี เอลเลียต บาร์คลีย์ แฟรงก์ สมิธ

and Herbert X. Blyden.

และเฮอร์เบิร์ต เอ็กซ์. บลายเดน

“I’m dying here little by little every day...” Barkley wrote his mother.

“ฉันเหมือนตายทั้งเป็นทีละเล็กทีละน้อย ทุกวัน…” บาร์คลีย์เขียนบอกแม่ของเขา

She contacted authorities, but nothing changed.

เธอติดต่อเจ้าหน้าที่ แต่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

He began writing a book about life at Attica.

เขาเริ่มเขียนหนังสือเกี่ยวกับ ชีวิตที่เรือนจำแอตติกา

Meanwhile, Smith worked a position called the “warden’s laundry boy”

ในขณะเดียวกัน สมิธทำงานใน ตำแหน่งที่เรียกว่า “เด็กซักผ้าของพัศดี”

for 30 cents day.

ในราคา 30 เซ็นต์ต่อวัน

His grandmother had been enslaved.

ยายของเขาเคยเป็นทาส

Because Smith and others were treated as less-than-human

เพราะสมิธและคนอื่น ๆ ได้รับการปฏิบัติ อย่างต่ำต้อยกว่าคน

at the will of their keepers, they viewed prison as an extension of slavery.

ตามความประสงค์ของพัศดี พวกเขาจึงมองว่า คุกเป็นส่วนขยายของการเป็นทาส

And Blyden had participated in prison strikes and rebellions.

และบลายเดนก็เข้าร่วมในการประท้วง และการกบฏในเรือนจำ

He and others saw the violence of prison as symptomatic of a societal problem

เขาและคนอื่น ๆ มองว่า ความรุนแรงในเรือนจำเป็นปัญหาสังคม

where individuals are denied justice based on their class and race.

ที่บุคคลถูกปฏิเสธความยุติธรรม เนื่องจากชนชั้นและเชื้อชาติของตัวบุคคล

They felt people shouldn’t be stripped of their rights to health and dignity

พวกเขารู้สึกว่าผู้คนไม่ควรถูกริบสิทธิ ด้านสุขภาพและศักดิ์ศรี

upon being sentenced.

เมื่อถูกตัดสินโทษ

Instead, resources should go towards meeting people’s basic needs

ทรัพยากรควรมุ่งไปสู่การตอบสนอง ความต้องการพื้นฐานของผู้คน

to prevent crime in the first place.

เพื่อป้องกันอาชญากรรมตั้งแต่แรก

In the summer of 1971, Blyden co-founded the Attica Liberation Faction.

ในฤดูร้อนปี 1971 บลายเดนได้ร่วมก่อตั้ง ฝ่ายปลดแอกเรือนจำแอตติกา

The group compiled a manifesto

กลุ่มนี้ได้รวบรวมแถลงการณ์

and petitioned Corrections Commissioner Russell Oswald

และยื่นคำร้องต่อผู้บัญชาการราชทัณฑ์ รัสเซลล์ ออสวอลด์

and Governor Nelson Rockefeller for better treatment.

และผู้ว่าการเนลสัน รอกกีเฟลเลอร์ เพื่อการรักษาที่ดีขึ้น

Though largely ignored, they continued organizing.

แม้ว่าจะถูกละเลยเป็นส่วนใหญ่ แต่พวกเขาก็ยังคงทำงานต่อไป

After activist George Jackson was killed at a California prison,

หลังจากที่นักเคลื่อนไหวจอร์จ แจ็กสัน ถูกสังหารในเรือนจำแคลิฟอร์เนีย

700 men at Attica participated in a silent fast.

นักโทษชาย 700 คนที่แอตติกา ก็ร่วมกันอดอาหารประท้วง

Just weeks later, on September 9th, a spontaneous uprising began.

เพียงไม่กี่สัปดาห์ต่อมา ในวันที่ 9 กันยายน การจลาจลก็เริ่มต้นขึ้น

A group of prisoners overpowered guards, sparking the Attica Rebellion.

นักโทษกลุ่มหนึ่งเอาชนะพัศดี จุดประการกบฏแอตติกา

Prisoners broke windows, started fires, and captured supplies.

นักโทษพังหน้าต่าง จุดไฟ และยึดเสบียง

They beat many guards.

พวกเขาทำร้ายพัศดีหลายนาย

One of them, William Quinn, would die from his injuries.

หนึ่งในนั้นคือวิลเลียม ควินน์ ที่เสียชีวิตเนื่องจากทนพิษบาดแผลไม่ไหว

Soon, over 1,200 prisoners had assembled in the yard with 42 hostages,

ในไม่ช้า นักโทษมากกว่า 1,200 คน ก็มารวมตัวกันที่สนามพร้อมตัวประกัน 42 คน

preparing to demand change.

เตรียมที่จะเรียกร้องการเปลี่ยนแปลง

They established a medical bay, delegated men to prepare and ration food,

พวกเขาก่อตั้งศูนย์กลางทางการแพทย์ มอบหมายคนให้เตรียมและแบ่งอาหาร

protected and sheltered guards, and elected a negotiating committee.

ยามที่ได้รับการคุ้มครอง และเลือกคณะกรรมการเจรจา

They appointed Blyden chief negotiator, Smith as security chief,

พวกเขาแต่งตั้งบลายเดนให้เป็นหัวหน้าฝ่าย เจรจา สมิธเป็นหัวหน้าฝ่ายรักษาความปลอดภัย

and Barkely as a speaker.

และบาร์คลีย์เป็นโฆษก

Later that day, Barkley presented their demands to the press.

ต่อมาในวันนั้น บาร์คลีย์ เสนอข้อเรียกร้องต่อสื่อมวลชน

When his mother saw him on TV, she was terrified.

เมื่อแม่ของเขาเห็นเขาในทีวี เธอรู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

He was just days from being released.

เขากำลังจะถูกปล่อยตัวในเพียงไม่กี่วัน

But she believed authorities would want retribution.

แต่เธอเชื่อว่าเจ้าหน้าที่ต้องการ หาคนโทษกับเรื่องนี้

Over the next four days, prisoners held negotiations with officials.

ตลอดสี่วันต่อมา นักโทษได้เจรจากับ เจ้าหน้าที่ภาครัฐ

They called for a minimum wage, rehabilitation programs,

พวกเขาเรียกร้องให้มีค่าจ้างขั้นต่ำ โครงการฟื้นฟูและคืนผู้ต้องขังสู่สังคม

better education, and more.

การศึกษาที่ดีขึ้น และอื่น ๆ อีกมากมาย

They promised all remaining hostages would be safe

พวกเขาสัญญาว่า ตัวประกันที่เหลือทั้งหมดจะปลอดภัย

if they were given amnesty for crimes committed during the uprising.

หากพวกเขาได้รับการนิรโทษกรรมสำหรับ อาชญากรรมที่กระทำระหว่างการจลาจล

Meanwhile, Governor Rockefeller began crisis talks with President Nixon.

ขณะเดียวกัน ผู้ว่าการร็อกเกอะเฟลเลอร์ เริ่มการเจรจาวิกฤตกับประธานาธิบดีนิกสัน

The president told his chief of staff that the rebellion should be quelled

ประธานาธิบดีบอกกับเสนาธิการของเขาว่า ควรปราบปรามการกบฏ

to set an example for other Black activists.

เพื่อเป็นตัวอย่างให้ นักเคลื่อนไหวผิวดำคนอื่น ๆ

Commissioner Oswald announced he’d meet a number of the demands,

ผู้บัญชาการออสวอลด์ประกาศว่า เขาจะปฏิบัติตามข้อเรียกร้องหลายประการ

but refused to guarantee amnesty.

แต่ปฏิเสธที่จะรับประกันการนิรโทษกรรม

Prisoners refused to surrender.

นักโทษปฏิเสธที่จะมอบตัว

As warnings of an imminent siege mounted,

เมื่อมีคำเตือนเกี่ยวกับ การปิดล้อมที่ใกล้เข้ามา

they threatened to kill 8 hostages if attacked.

พวกเขาขู่ว่า จะสังหารตัวประกัน 8 คนหากถูกโจมตี

Nevertheless, Rockefeller ordered troops to retake the prison.

อย่างไรก็ตาม ร็อกเกอะเฟลเลอร์ ได้สั่งให้กองทหารยึดคุกกลับคืนมา

Helicopters tear-gassed the yard.

เฮลิคอปเตอร์ยิงแก๊สน้ำตาที่ลานกว้าง

Troopers shot over 2,000 rounds of ammunition,

ทหารยิงกระสุนมากกว่า 2,000 นัด

killing 29 prisoners and 10 guards, and wounding many others.

สังหารนักโทษ 29 ราย พัศดี 10 นาย และบาดเจ็บอีกจำนวนมาก

Witnesses say troopers found Barkley and shot him in the back.

พยานหลายปากบอกว่า ทหารพบตัวบาร์คลีย์ และยิงเขาที่ด้านหลัง

Officers stripped surviving men naked, tortured them,

เจ้าหน้าที่ได้เปลื้องผ้าชายที่รอดชีวิต ทรมานพวกเขา

and deprived them of medical attention.

และไม่ให้พวกเขาได้รับการดูแลจากแพทย์

Blyden was starved for days.

บลายเดนโดนอดอาหารหลายวัน

Smith was sexually violated, burned with cigarettes,

สมิธถูกล่วงละเมิดทางเพศ ถูกเผาด้วยบุหรี่

dragged into isolation, and beaten.

ถูกลากไปขังเดี่ยว และถูกทุบตี

Directly after the attack, Governor Rockefeller thought prisoners

ทันทีหลังการโจมตี ผู้ว่าการร็อกเกอะเฟลเลอร์คิดว่า พวกนักโทษ

were responsible for the deaths of the 10 guards.

ต้องรับผิดชอบ ต่อการเสียชีวิตของพัศดีทั้ง 10 นาย

He called it “a beautiful operation.”

เขาเรียกมันว่า “ปฏิบัติการที่งดงาม”

President Nixon congratulated Rockefeller and told his chief of staff

ประธานาธิบดีนิกสันแสดงความยินดี กับร็อกเกอะเฟลเลอร์และบอกกับ

that the way to stop “radicals” was to “kill a few.”

เสนาธิการว่า วิธีจัดการ “พวกหัวรุนแรง” คือ “เด็ดหัวทิ้งบ้าง”

But autopsies soon confirmed that prisoners

แต่การชันสูตรพลิกศพหลังจากนั้น ก็ยืนยันว่า นักโทษ

hadn’t killed any guards during the attack, as threatened.

ไม่ได้ฆ่าพัศดีเลยแม้แต่นายเดียว ระหว่างการโจมตี ตามที่ขู่ไว้

Government forces had.

กองกำลังของรัฐบาลเป็นคนลงมือ

Nixon told Rockefeller to stand his ground.

นิกสันบอกให้ร็อกเกอะเฟลเลอร์ ยืนหยัดกับเรื่องที่เกิดขึ้น

Those who survived the massacre continued fighting for revolutionary change.

ผู้ที่รอดชีวิตจากการสังหารหมู่ยังคงต่อสู้ เพื่อการเปลี่ยนแปลงเชิงปฏิวัติต่อไป

Long after being released,

นานหลังจากได้รับการปล่อยตัว

Smith and Blyden campaigned for social justice and prison abolition.

สมิธและบลายเดนได้รณรงค์เพื่อความยุติธรรม ทางสังคมและการยกเลิกเรือนจำ

The demands men made at Attica in 1971

ข้อเรียกร้องที่นักโทษทำที่ เรือนจำแอตติกาในปี 1971

remain at the core of ongoing protests— within and beyond prison walls.

ยังคงเป็นหัวใจสำคัญของการประท้วงที่ดำเนิน อยู่ ทั้งในและนอกกำแพงเรือนจำ