What caused the Rwandan Genocide? - Susanne Buckley-Zistel

Translator: Jimmy Tangjaitrong Reviewer: Natthapat Mardech

For 100 days in 1994, the African country of Rwanda

เป็นเวลา 100 วันในปี 1994 ประเทศรวันดาในแอฟริกา

suffered a horrific campaign of mass murder.

ประสบกับการรณรงค์ การสังหารหมู่ที่น่าสยดสยอง

Neighbor turned against neighbor as violence engulfed the region,

เพื่อนบ้านหันมาสู้กับเพื่อนบ้าน เมื่อความรุนแรงปกคลุมไปทั่วภูมิภาค

resulting in the deaths of over one-tenth of the country’s population.

ส่งผลให้ประชากรกว่า หนึ่งในสิบของประเทศเสียชีวิต

The seeds of this conflict were planted a century earlier,

เมล็ดพันธุ์แห่งความขัดแย้งนี้ ถูกหว่านไว้เมื่อหนึ่งศตวรรษก่อนหน้า

first when German, and later Belgian, colonizers arrived in the country.

ครั้งแรกเมื่อนักล่าอาณานิคมชาวเยอรมัน และชาวเบลเยียม ได้เข้ามาในประเทศ

At the time, Rwanda was ruled by a monarchy of Tutsi,

ในเวลานั้น รวันดาถูกปกครอง โดยระบอบกษัตริย์ของทุตซี

one of the three ethnic groups comprising the population.

ซึ่งเป็นหนึ่งในสามกลุ่มชาติพันธุ์ ที่รวมกันเป็นประชากรทั้งหมด

Tutsi and the even smaller Twa communities were minority groups,

ชาวทุตซีและชุมชนชาวทวา ที่เล็กยิ่งกว่านั้นเป็นชนกลุ่มน้อย

while Hutu composed the majority.

ในขณะที่ชาวฮูตูเป็นประชากรส่วนใหญ่

Many Hutus and Tutsi civilians were on good terms,

พลเรือนชาวฮูตูและทุตซีจำนวนมาก มีท่าทีที่ดีต่อกัน

but colonial powers encouraged political division.

แต่อำนาจของอาณานิคม ทำให้เกิดการแบ่งขั้วทางการเมือง

Belgians enforced record keeping around ethnic identity,

ชาวเบลเยียมบังคับใช้การบันทึกข้อมูล เกี่ยวกับอัตลักษณ์ทางชาติพันธุ์

and created a public narrative that cast Tutsi as elite rulers

และสร้างเรื่องเล่าต่อสาธารณชน โดยกำหนดให้ชาวทุตซีเป็นผู้ปกครองชั้นสูง

and Hutu as ordinary farmers.

และชาวฮูตูเป็นเพียงชาวนาธรรมดา

Over time, this propaganda led to intense political hostility.

เมื่อเวลาผ่านไป การโฆษณาชวนเชื่อนี้ นำไปสู่ความเป็นปรปักษ์ทางการเมืองที่รุนแรง

And while colonial powers had largely withdrawn by 1959,

และในขณะที่อำนาจอาณานิคม ได้ถอนตัวออกไปอย่างมากในปี 1959

lingering anger motivated a Hutu revolt,

ความโกรธที่ยังคงอยู่ ได้กระตุ้นให้เกิดการประท้วงของชาวฮูตู

forcing many Tutsi leaders to flee the country.

ทำให้ผู้นำชาวทุตซีหลายคน ต้องหนีออกจากประเทศ

Over the following decade,

ในทศวรรษต่อมา

Rwanda transitioned to an independent republic with a Hutu government.

รวันดาเปลี่ยนไปเป็นสาธารณรัฐอิสระ โดยมีรัฐบาลฮูตู

This new administration argued that as the majority group,

คณะบริหารชุดใหม่นี้แย้งว่า ในฐานะกลุ่มเสียงข้างมาก

Hutu deserved exclusive access to political power.

ฮูตูสมควรได้รับเอกสิทธิ์ ในการเข้าถึงอำนาจทางการเมือง

They excluded the Tutsi minority by appointing offices based on population

พวกเขากีดกันชนกลุ่มน้อยชาวทุตซี่ ด้วยการแต่งตั้งสำนักงานตามจำนวนประชากร

and prohibited the return of Tutsi families that had fled years earlier.

และห้ามการกลับมาของครอบครัวทุตซี ที่หลบหนีไปเมื่อหลายปีก่อน

Hutu extremists also circulated propaganda

พวกฮูตูหัวรุนแรง ยังเผยแพร่โฆษณาชวนเชื่อไปทั่ว

blaming Tutsi for the country’s economic, social, and political problems.

โดยกล่าวโทษชาวทุตซีว่าเป็นต้นเหตุของ ปัญหาเศรษฐกิจ สังคม และการเมือง

Discontent with their life in exile,

เมื่อความไม่พอใจ ในชีวิตที่ถูกเนรเทศปะทุขึ้น

a small group of Tutsi insurgents invaded Rwanda in 1990,

ผู้ก่อความไม่สงบกลุ่มเล็ก ๆ ชาวทุตซี ได้บุกรวันดาในปี 1990

beginning a violent civil war.

ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้น ของสงครามกลางเมืองที่รุนแรง

The conflict lasted three years before it was resolved with a formal peace accord.

ความขัดแย้งกินเวลาสามปี ก่อนได้รับการแก้ไข ด้วยข้อตกลงสันติภาพอย่างเป็นทางการ

But the war’s aftermath was rife with insecurity.

แต่ผลที่ตามมาของสงคราม เต็มไปด้วยความไม่มั่นคง

While some civilians in both groups remained amicable,

ในขณะที่พลเรือนบางส่วน ในทั้งสองกลุ่มยังคงเป็นมิตรต่อกัน

the treaty intensified political polarization.

สนธิสัญญาดังกล่าวได้ทำให้ การแบ่งขั้วทางการเมืองรุนแรงขึ้น

And in 1994, when a plane carrying the Hutu Rwandan president was shot down,

และในปี 1994 เมื่อเครื่องบิน ที่มีประธานาธิบดีชาวฮูตูถูกยิงตก

the conflict broke out anew.

ความขัดแย้งเกิดขึ้นอีกครั้ง

This time, Hutu officials had prepared a deadly response

ครั้งนี้ ทางการฮูตู ได้เตรียมการตอบโต้ที่รุนแรง

to ensure they stayed in power.

เพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขาจะอยู่ในอำนาจต่อไป

Working off a list of targets,

ปฏิบัติการตามรายชื่อเป้าหมาย

government-funded Hutu militias flooded the streets,

กลุ่มติดอาวุธฮูตูที่ได้รับ ทุนสนับสนุนจากรัฐบาล ได้ปิดล้อมถนน

perpetrating acts of physical and sexual violence

ก่อการรุนแรงทั้งทางกายและทางเพศ

against Tutsi political enemies and civilians.

ต่อศัตรูทางการเมืองและพลเรือนชาวทุตซี

Over the chaotic following months,

ในเดือนต่อ ๆ มาอันแสนวุ่นวาย

over 1 million Hutu civilians joined their ranks due to coercion,

พลเรือนชาวฮูตูกว่า 1 ล้านคน ได้เข้าร่วมกองกำลัง เนื่องจากการบีบบังคับ

self-preservation, or the pursuit of personal agendas.

การปกป้องตนเอง หรือการทำตามวาระส่วนตัว

Tutsi victims sought refuge at churches and schools

เหยื่อชาวทุตซีขอลี้ภัยตามโบสถ์และโรงเรียน

where they hoped international organizations would protect them,

ที่ซึ่งพวกเขาหวังว่า องค์กรระหว่างประเทศจะเข้ามาปกป้อง

but no outside party came to their aid.

แต่กลับไม่มีใครเข้ามาช่วยเลย

UN soldiers who’d overseen the Peace Accord

ทหารของสหประชาชาติที่ดูแลสนธิสัญญาสันติภาพ

were instructed to abandon Tutsi civilians,

ได้รับคำสั่งให้ละทิ้งพลเรือนชาวทุตซี่

and UN leadership refused to acknowledge the genocide taking place.

และผู้นำสหประชาชาติก็ปฏิเสธที่จะ รับทราบการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ที่เกิดขึ้น

The violence didn’t end until mid-July,

ความรุนแรงไม่สิ้นสุดจนถึงกลางเดือนกรกฎาคม

when the Tutsi army— who instigated the previous civil war—

เมื่อกองทัพทุตซี ซึ่งเป็นผู้ปลุกปั่น ให้เกิดสงครามกลางเมืองครั้งก่อน

seized control of the country.

ได้เข้ายึดอำนาจการปกครองของประเทศ

By the time the fighting was over,

เมื่อการสู้รบสิ้นสุดลง

roughly 800,000 Rwandans had been killed,

ชาวรวันดาประมาณ 800,000 คนถูกสังหาร

and only a small fraction of the Tutsi population was left alive.

และมีเพียงเศษเสี้ยว ของประชากรทุตซีเท่านั้นที่รอดชีวิต

In the months that followed,

ในช่วงหลายเดือนต่อมา

there was no easy strategy for bringing the killers to justice.

ไม่มีกลยุทธ์ใดที่ง่ายเลย ในการนำฆาตกรเข้าสู่กระบวนการยุติธรรม

The UN established a special tribunal in Tanzania to try the key perpetrators.

สหประชาชาติได้ตั้งศาลพิเศษขึ้นในแทนซาเนีย เพื่อพิจารณาคดีผู้กระทำความผิดรายสำคัญ

But Hutu civilians from every level of society had committed atrocities

แต่พลเรือนชาวฮูตูจากทุกระดับของสังคม ได้กระทำการอันโหดร้าย

against their neighbors, friends, and even family members.

ต่อเพื่อนบ้าน มิตรสหาย และแม้แต่สมาชิกครอบครัว

There were roughly 120,000 Rwandans awaiting trial,

มีชาวรวันดาประมาณ 120,000 คน ที่รอการพิจารณาคดี

and inmates were dying from overcrowding and poor hygiene.

และผู้ต้องขังก็เริ่มเสียชีวิต จากความแออัดยัดเยียดและสุขอนามัยที่ไม่ดี

The new Rwandan government estimated it would take 100 years to prosecute

รัฐบาลรวันดาชุดใหม่ประเมินว่า จะใช้เวลา 100 ปี ในการดำเนินคดี

every accused civilian in national court.

กับพลเรือนที่ถูกกล่าวหาทุกคน ในศาลระดับประเทศ

So officials determined the best path forward involved

ดังนั้น เจ้าหน้าที่จึงกำหนด วิธีการที่ดีที่สุด

looking to the country’s past.

โดยมองย้อนกลับไปในอดีตของประเทศ

Rwanda has a traditional process

รวันดามีกระบวนการแบบดั้งเดิม

for resolving interpersonal conflicts called gacaca.

ในการแก้ปัญหาความขัดแย้งระหว่างบุคคล ที่เรียกว่าศาลกาคาคา

Roughly translating to “justice on the grass,”

แปลคร่าว ๆ ว่า “ความยุติธรรมบนพื้นหญ้า”

gacaca had long been used to address offenses within villages.

ศาลกาคาคาถูกใช้เพื่อจัดการ กับความผิดในหมู่บ้านมานานแล้ว

Local witnesses would offer testimony

พยานในท้องที่จะให้คำให้การ

and could then speak for or against the accused.

และสามารถพูดเพื่อ หรือให้ร้ายผู้ต้องหาได้

Then, appointed lay judges would determine an appropriate penalty

จากนั้นผู้พิพากษาที่ได้รับการแต่งตั้ง จะกำหนดบทลงโทษที่เหมาะสม

within the community’s means.

ในวิถีทางของชุมชนนั้น ๆ

In the hope of trying perpetrators more quickly,

ด้วยความหวังว่า จะสามารถจับกุมผู้กระทำผิดได้เร็วยิ่งขึ้น

the government adapted gacaca for their formal courts.

รัฐบาลจึงนำศาลกาคาคา มาปรับใช้กับศาลที่เป็นทางการ

These hybrid trials had no professional attorneys or judges,

การพิจารณาคดีแบบผสมผสานนี้ ไม่มีทนายความหรือผู้พิพากษามืออาชีพ

and no evidence outside the spoken word

และไม่มีหลักฐานนอกเหนือจากคำพูด

and a case file detailing the crimes of the accused.

กับแฟ้มคดีที่มีรายละเอียด เกี่ยวกับอาชญากรรมของผู้ต้องหา

All charges were then divided into four categories:

จากนั้นข้อกล่าวหาทั้งหมด จะถูกแบ่งออกเป็นสี่ประเภท

masterminding the genocide and committing acts of sexual violence,

(1) การบงการการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ และการกระทำความรุนแรงทางเพศ

participating in the killings, physical assault,

(2) การมีส่วนร่วมในการสังหาร (3) การทำร้ายร่างกาย

or destroying Tutsi property.

(4) ทำลายทรัพย์สินของชาวทุตซี

Those found guilty of the first two categories

ผู้ที่ถูกตัดสินว่ามีความผิด ในสองประเภทแรก

were entered into the traditional court system,

ถูกนำเข้าสู่ระบบศาลแบบดั้งเดิม

but the other crimes were assigned set penalties

แต่ความผิดในสองประเภทหลัง ถูกกำหนดบทลงโทษไว้

which could be reduced if the accused pled guilty.

ซึ่งสามารถลดหย่อนได้ หากผู้ต้องหาให้การรับสารภาพ

Beginning in 2002, thousands of gacaca courts convened every week.

ตั้งแต่ปี 2002 ศาลกาคาคาหลายพันแห่ง มาประชุมร่วมกันทุกสัปดาห์

The process proved faster than conventional courts,

กระบวนการนี้พิสูจน์ได้เร็วกว่าศาลปกติ

but Rwandan opinion on the trials was mixed.

แต่ความคิดเห็นของรวันดาต่อการพิจารณาคดี มีความหลากหลาย

Some didn’t want to accuse their neighbors in a community setting,

บางคนไม่ต้องการกล่าวโทษเพื่อนบ้านของตน โดยใช้พื้นที่ของชุมชน

and many potential witnesses were intimidated to prevent their testimony.

และผู้ที่อาจเป็นพยานหลายคน ถูกข่มขู่เพื่อไม่ให้ให้การ

Additionally, while the trial showed that not all Hutu participated in the killings,

นอกจากนี้ ขณะที่การพิจารณาคดีชี้ให้เห็นว่า ไม่ใช่ชาวฮูตูทุกคนที่มีส่วนร่วมในการสังหาร

the courts only reviewed cases with Tutsi victims,

ศาลจะพิจารณาเฉพาะคดี ที่มีเหยื่อเป็นชาวทุตซีเท่านั้น

ignoring the Hutu casualties incurred during the genocide

โดยไม่สนใจชาวฮูตูที่บาดเจ็บล้มตาย ระหว่างการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์

and the preceding civil war.

และสงครามกลางเมืองก่อนหน้านั้น

When the trials concluded in 2012,

เมื่อการพิจารณาคดีสิ้นสุดลงในปี 2012

the courts had convicted 1.7 million individuals.

ศาลได้พิพากษาลงโทษบุคคล 1.7 ล้านคน

For some families, these verdicts helped restore the dignity

สำหรับบางครอบครัว คำตัดสินเหล่านี้ได้ช่วยกอบกู้ศักดิ์ศรี

of those lost in the violence.

ของผู้สูญเสียจากความรุนแรง

For others, the trials were a decade-long reminder

สำหรับคนอื่น ๆ การพิจารณาคดีนั้น เป็นการย้ำเตือนความทรงจำที่นานนับทศวรรษ

of a past they were desperate to leave behind.

ถึงอดีตที่พวกเขาต้องการอย่างยิ่ง ที่จะทิ้งไว้ข้างหลัง