What caused the Rwandan Genocide? - Susanne Buckley-Zistel

Translator: Mohammad Badsar Reviewer: shirin etebar

For 100 days in 1994, the African country of Rwanda

در سال ۱۹۹۴، کشور راواندا واقع در قاره آفریقا، به مدت ۱۰۰ روز

suffered a horrific campaign of mass murder.

یک نسل‌کشی وحشت‌انگیز را متحمل شد.

Neighbor turned against neighbor as violence engulfed the region,

فراگیر شدن خشونت در منطقه، منجر به دشمنی همسایه با همسایه

resulting in the deaths of over one-tenth of the country’s population.

و مرگ بیشتر از یک دهم جمعیت این کشور شد.

The seeds of this conflict were planted a century earlier,

یک سده پیش، نخست با ورود استعمارگران آلمانی

first when German, and later Belgian, colonizers arrived in the country.

و سپس بلژیکی به این کشور، بذر این اختلافات کاشته شد.

At the time, Rwanda was ruled by a monarchy of Tutsi,

در آن زمان، رواندا تحت حاکمیت سلطنتی نژاد توتسی بود،

one of the three ethnic groups comprising the population.

و توتسی یکی از سه گروه نژادی جمعیت این کشور بود.

Tutsi and the even smaller Twa communities were minority groups,

توتسی و حتی گروه‌های کوچکتر توا در اقلیت بودند،

while Hutu composed the majority.

و جمعیت غالب را نژاد هوتو تشکیل می‌داد.

Many Hutus and Tutsi civilians were on good terms,

بسیاری از شهروندان توتسی و هوتو روابط مسالمت‌آمیزی داشتند،

but colonial powers encouraged political division.

اما قدرت‌های استعماری تفکیک سیاسی را برانگیختند.

Belgians enforced record keeping around ethnic identity,

بلژیکی‌ها امور ثبتی را بر اساس هویت نژادی اعمال می‌کردند،

and created a public narrative that cast Tutsi as elite rulers

و یک روایت عمومی ایجاد شد که توتسی‌ها را حاکمین برگزیده

and Hutu as ordinary farmers.

و هوتوها را کشاورزان عادی می‌دانست.

Over time, this propaganda led to intense political hostility.

با گذر زمان، این تبلیغات خصومت شدید سیاسی را رقم زد.

And while colonial powers had largely withdrawn by 1959,

و در حالی که قدرت‌های استعماری تا سال ۱۹۵۹ بطور گسترده از منطقه خارج شده بودند،

lingering anger motivated a Hutu revolt,

آن خشم کهنه، شورش نژاد هوتو را برانگیخت،

forcing many Tutsi leaders to flee the country.

که بسیاری از رهبران توتسی را مجبور به فرار از کشور کرد.

Over the following decade,

با گذشت یک دهه،

Rwanda transitioned to an independent republic with a Hutu government.

رواندا به یک جمهوری مستقل و دولت هوتو تبدیل شد.

This new administration argued that as the majority group,

این دولت جدید مدعی بود که گروه غالب یعنی هوتو،

Hutu deserved exclusive access to political power.

برای قدرت سیاسی حق انحصاری دارد.

They excluded the Tutsi minority by appointing offices based on population

آنها اقلیت توتسی را کنار گذاشتند و ادارات را بر اساس نژاد پایه‌گذاری کردند

and prohibited the return of Tutsi families that had fled years earlier.

و از بازگشت خانواده‌های توتسی که سال‌ها قبل فرار کرده بودند جلوگیری کردند.

Hutu extremists also circulated propaganda

افراطی‌های هوتو همچنین تبلیغاتی به راه انداختند

blaming Tutsi for the country’s economic, social, and political problems.

که مشکلات اقتصادی، اجتماعی و سیاسی کشور را به گردن توتسی‌ها می‌انداخت.

Discontent with their life in exile,

به خاطر نارضایتی از زندگی در تبعید،

a small group of Tutsi insurgents invaded Rwanda in 1990,

گروه کوچکی از شورشیان توتسی در سال ۱۹۹۰ به رواندا حمله کردند،

beginning a violent civil war.

و یک جنگ داخلی خونین آغاز شد.

The conflict lasted three years before it was resolved with a formal peace accord.

این نزاع سه سال به طول انجامید تا اینکه با یک صلح رسمی پایان یافت.

But the war’s aftermath was rife with insecurity.

اما عوارض پس از جنگ پر بود از ناامنی.

While some civilians in both groups remained amicable,

با اینکه شهروندان در هر دو گروه متسالم بودند،

the treaty intensified political polarization.

این قرارداد قطبی‌سازی سیاسی را تشدید کرد.

And in 1994, when a plane carrying the Hutu Rwandan president was shot down,

و در سال ۱۹۹۴، زمانی که هواپیمای حامل رئیس جمهور هوتوی رواندا هدف قرار گرفت،

the conflict broke out anew.

نزاع دوباره آغاز شد.

This time, Hutu officials had prepared a deadly response

این بار، مسئولین هوتو پاسخ مرگباری ترتیب دادند

to ensure they stayed in power.

تا بقای خود را در قدرت تضمین کنند.

Working off a list of targets,

لیستی از اهداف را تهیه کردند،

government-funded Hutu militias flooded the streets,

نظامیان هوتوی تحت حمایت دولت سرازیر خیابان‌ها شدند،

perpetrating acts of physical and sexual violence

و مرتکب خشونت فیزیکی و جنسی

against Tutsi political enemies and civilians.

علیه دشمنان سیاسی و شهروندان توتسی شدند.

Over the chaotic following months,

با گذر چند ماه از هرج و مرج،

over 1 million Hutu civilians joined their ranks due to coercion,

بیش از یک میلیون شهروند هوتو چه به اجبار یا به قصد محافظت از خود

self-preservation, or the pursuit of personal agendas.

یا در سودای آرزوهای شخصی، به قوای نظامی پیوستند.

Tutsi victims sought refuge at churches and schools

قربانیان توتسی به کلیساها و مدارس پناه بردند

where they hoped international organizations would protect them,

به امید اینکه سازمان‌های بین‌المللی از آن‌ها حفاظت کنند،

but no outside party came to their aid.

اما هیچ قدرت خارجی به کمک آن‌ها نیامد.

UN soldiers who’d overseen the Peace Accord

سربازان سازمان ملل که حامی قرارداد صلح بودند

were instructed to abandon Tutsi civilians,

امر شدند که شهروندان توتسی را رها کنند،

and UN leadership refused to acknowledge the genocide taking place.

و رهبری سازمان ملل از بازشناختن این عملیات بعنوان ارتکاب نسل‌کشی سرباز زد.

The violence didn’t end until mid-July,

خشونت تا اواسط ژوئن متوقف نشد،

when the Tutsi army— who instigated the previous civil war—

تا زمانی که ارتش توتسی - که جنگ داخلی قبلی را رقم زده بود -

seized control of the country.

کنترل کشور را به دست گرفت.

By the time the fighting was over,

در آن زمان نبرد تمام شده بود،

roughly 800,000 Rwandans had been killed,

حدود ۸۰۰/۰۰۰ رواندایی کشته شده بود،

and only a small fraction of the Tutsi population was left alive.

و تنها بخش اندکی از جمعیت توتسی زنده مانده بود.

In the months that followed,

با گذر چند ماه،

there was no easy strategy for bringing the killers to justice.

هیچ استراتژی آسانی برای کشاندن قاتلین به دادگاه وجود نداشت.

The UN established a special tribunal in Tanzania to try the key perpetrators.

سازمان ملل یک دادگاه مخصوص را در تانزانیا برای محاکمه جنایتکاران اصلی تأسیس کرد.

But Hutu civilians from every level of society had committed atrocities

اما شهروندان هوتو از هر طبقه اجتماعی علیه همسایه‎‌ها، دوستان

against their neighbors, friends, and even family members.

و حتی اعضای خانواده مرتکب جنایت شده بودند.

There were roughly 120,000 Rwandans awaiting trial,

تقریباً ۱۲۰/۰۰۰ رواندایی منتظر محاکمه بودند،

and inmates were dying from overcrowding and poor hygiene.

و متهمین از ازدحام و بهداشت ضعیف تلف می‌شدند.

The new Rwandan government estimated it would take 100 years to prosecute

دولت جدید رواندا تخمین زد که برای تعقیب قانونی همه شهروندان متهم

every accused civilian in national court.

در دادگاه ملی ۱۰۰ سال زمان نیاز است.

So officials determined the best path forward involved

بنابراین مسئولین بهترین مسیر برای پیشروی را تعیین کردند

looking to the country’s past.

که از گذشته کشور الگو می‌گرفت.

Rwanda has a traditional process

رواندا دارای یک فرآیند سنتی

for resolving interpersonal conflicts called gacaca.

برای حل منازعات بین افراد است که به آن گاچاچا می‌گویند.

Roughly translating to “justice on the grass,”

ترجمه تقریبی آن «عدالت روی چمن» است،

gacaca had long been used to address offenses within villages.

گاچاچا مدت‌ها در تهاجمات بین روستاها به کار رفته است.

Local witnesses would offer testimony

از شاهدان محلی برای شهادت دعوت می‌شد

and could then speak for or against the accused.

و می‌توانستند له یا علیه متهم صحبت کنند.

Then, appointed lay judges would determine an appropriate penalty

سپس، قضات منتخب یک جریمه متناسب را تعیین می‌کردند

within the community’s means.

که با شرایط جامعه همخوانی داشته باشد.

In the hope of trying perpetrators more quickly,

برای تسریع در محکومیت مرتکبین،

the government adapted gacaca for their formal courts.

دولت، گاچاچا را در دادگاه‌های رسمی خود پذیرفت.

These hybrid trials had no professional attorneys or judges,

این دادرسی‌های ترکیبی هیچ قاضی یا وکیل حرفه‌ای نداشت،

and no evidence outside the spoken word

و هیچ مدرکی غیر از شفاهیات در کار نبود

and a case file detailing the crimes of the accused.

و هر پرونده دادرسی جزئیات جنایات متهم را شرح می‌داد.

All charges were then divided into four categories:

و همه جرایم به چهار دسته تقسیم می‌شد:

masterminding the genocide and committing acts of sexual violence,

آمرین اصلی نسل‌کشی و ارتکاب خشونت‌های جنسی،

participating in the killings, physical assault,

مشارکت در قتل، تهاجم فیزیکی،

or destroying Tutsi property.

یا تخریب دارایی‌های توتسی‌ها.

Those found guilty of the first two categories

کسانی که در دو دسته اول گناه‌کار شناخته می‌شدند

were entered into the traditional court system,

به نظام قضایی مرسوم وارد می‌شدند،

but the other crimes were assigned set penalties

اما برای دیگر جنایات مجازات‌هایی تعیین می‌شد

which could be reduced if the accused pled guilty.

که در صورت اعتراف متهم می‌توانست کاهش باید.

Beginning in 2002, thousands of gacaca courts convened every week.

با شروع در سال ۲۰۰۲، هر هفته هزاران دادگاه گاچاچا برگزار شد.

The process proved faster than conventional courts,

این فرآیند نشان داد که از دادگاه‌های معمول سریعتر است،

but Rwandan opinion on the trials was mixed.

اما نظر رواندایی‌ها در مورد محکومیت‌ها مختلف بود.

Some didn’t want to accuse their neighbors in a community setting,

برخی نمی‌خواستند همسایگان خود را در انظار عموم متهم کنند،

and many potential witnesses were intimidated to prevent their testimony.

و بسیاری از شاهدین بالقوه به خاطر ترس از شهادت اجتناب می‌کردند.

Additionally, while the trial showed that not all Hutu participated in the killings,

بعلاوه، در حالی که محکومیت‌ها نشان داد که همه هوتوها در قتل‌ها شرکت نکرده‌اند،

the courts only reviewed cases with Tutsi victims,

دادگاه‌ها فقط مواردی که دارای قربانی توتسی بود را بررسی می‌کردند،

ignoring the Hutu casualties incurred during the genocide

و تلفات هوتوها در طی نسل‌کشی و مقدمات جنگ داخلی را

and the preceding civil war.

در نظر نمی‌گرفتند.

When the trials concluded in 2012,

هنگامی که در ۲۰۱۲ محکومیت‌ها پایان یافت،

the courts had convicted 1.7 million individuals.

دادگاه‌ها ۱/۷ میلیون نفر را محکوم کردند.

For some families, these verdicts helped restore the dignity

برای برخی خانواده‌ها، این قضات به اعاده حیثیتِ

of those lost in the violence.

آسیب‌دیدگان خشونت کمک کردند،

For others, the trials were a decade-long reminder

برای دیگران، این دادگاه‌ها، یادآور یک دهه از گذشته‌ای تلخ بود

of a past they were desperate to leave behind.

که پشت سر گذاشته بودند.