Stories: Legacies of who we are - Awele Makeba

Transcriber: Jenny Zurawell

Translator: Unnawut Leepaisalsuwanna Reviewer: Pim Arkkarayut

(ดนตรี)

ฉันชื่ออเวเล บุตรีของอลิซ หลานสาวของรูท

I am Awele.

Daughter of Alice, granddaughter of Ruth,

great-granddaughter of Big Momma Alice and Madir Corine,

เหลนสาวของบิ๊กมามาอลิซและมาเดียร์คอรีน

great-great-granddaughter of Anna and Zitii Benyen.

ลูกของเหลนของแอนนาและซิททิ เบนเยน

ความฝันของฉันคือ

It is my hope

to find my best possible self in the service of others.

ค้นหาตัวเองโดยการช่วยเหลือผู้อื่น

และคุณพ่อของฉัน ท่านชอบเล่าเรื่องต่างๆ ให้ฉันฟัง

Now, my daddy, he used to tell me stories.

คุณพ่อ จะสอนว่า

My daddy, he would say,

"I want you to know who you are and where you come from.

"พ่ออยากให้ลูกรู้ว่าตัวเองเป็นใครและมาจากไหน

That will guide you as you discover

เพราะนั่นจะช่วยให้ลูกค้นเจอตัวตนจริงๆ ของตัวเอง

who you must be.

ตั้งใจฟังเรื่องที่จะเล่าให้ฟังนะลูกรัก

Now, you listen to this story, you hear me, baby girl?

It's not going to be in a book.

เรื่องนี้จะไม่มีในหนังสือเล่มไหนๆ

Your teacher is not going to tell it,

คุณครูจะไม่สอนเรื่องนี้

but you need to understand who you are."

แต่ลูกจะต้องเข้าใจว่าตัวลูกเป็นใคร"

That became a guiding principle

เรื่องนี้เป็นวิถีนำทาง

in the stories that I wanted to tell.

ในเรื่องที่ฉันต้องการจะเล่าให้ฟัง

Stories about legacy of who we are.

เรื่องราวเกี่ยวกับการค้นหาตัวตนของพวกเรา

I used to hear all the time that children are the future,

ฉันเคยได้ยินมาตลอดว่าเยาวชนคืออนาคตของสังคม

แต่คำพูดนี้แท้จริงแล้วหมายความว่าอย่างไน

but what does that cliché really mean

and how are we preparing them?

และพวกเราจะเตรียมตัวเยาวชนเหล่านี้อย่างไร

So I looked for narratives about young people

ดังนั้นฉันจึงค้นหาเรียนรู้เรื่องราวเกี่ยวกับเด็กๆ เหล่านี้ๆ

and the legacy that they bring as agents of change.

และเรื่องราวสิ่งที่เค้าเหล่านั้นสร้างขึ้น

เพื่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลง

The power that you have right now.

พลังที่พวกคุณมีณ ตอนนี้

Today, March 2, 1955 --

วันนี้ เมื่อวันที่ 2 มีนาคม ปี 1955

the story that I want to share with you

เรื่องราวที่ฉันอยากจะเล่าต่อให้พวกคุณฟัง

comes from 1955, March 2.

มาจากวันเดียวกันเมื่อปี 1955 วันที่ 2 มีนาคม

เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับเด็กผู้หญิงอายุ 16 ที่มีความกล้าหาญ

It's about a courageous 16-year-old girl,

Claudette Colvin.

คลอเด็ต โคลวิน

And it comes full circle today

และวันนี้ก็เป็นวันครบรอบพอดี

because a week ago today, in San Francisco,

เพราะเมื่อหนึ่งสัปดาห์ก่อน ที่ซาน ฟรานซิสโก

my middle school students,

เด็กนักเรียนชั้นมัธยมต้นของฉัน

they performed a program that I had written,

พวกเขาจัดการแสดงเกี่ยวกับเรื่องที่ฉันแต่งขึ้น

"ตัวแทนของการเปลี่ยนแปลง"

"Agents of Change,"

starting with the reenactment of Plessy v. Ferguson

เริ่มต้นเรื่องด้วยการเปลี่ยนแปลงของกฏหมายพลีสซี่และเฟอร์กูสัน

from 1892 to 1896,

ในปี 1892 ถึง 1896

moving to Brown v. Board and a student-led strike

จนไปถึงกรณีบราวน์และบอร์ดและการประท้วงที่มีแกนนำเป็นนักรียน

by Barbara Rose Johns,

โดยบาบารา โรส จอห์นส์

jumping to Claudette Colvin and the Montgomery Bus Boycott

กลับมาที่เรื่องของคลอเด็ต โคลวิท และการควำ่บาตรรถประจำทางมอนโกเมอรี่

และการจบลงในปี 1960 ด้วยการเคลื่อนไหวอย่างสงบ

and ending in 1960 with the Sit-In Movement,

the non-violent movement led by students.

การเคลื่อนไหวที่ไม่มีความรุนแรงนำโดยนักเรียน

So I'm going to share the story,

ฉันจะเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง

และฉันอยากจะขอเล่าถึงงานของฉันที่เกี่ยวข้องไปด้วย

and I would like to also share the work I do with it,

as a case study.

ถือว่าเป็นกรณีศึกษา

ฉันจ่ายเงินค่าโดยสารที่ทางขึ้นรถประจำทาง และวิ่งไปทางประตูหลัง

I paid my dime at the front of the bus,

and then I ran to the back door

with the rest of the colored kids

รวมกับเด็กสีผิวคนอื่นๆ เพื่อไม่ให้คนขับรถออกรถ

so the driver wouldn't take off before we got on.

ก่อนที่พวกเราจะได้ขึ้นรถกัน

Also, well, whites don't want us walking down the aisle next to them.

และพวกคนขาวไม่ชอบให้พวกเราเดิน อยู่บริเวณทางเดินข้างๆ พวกเขา

When I got back on the bus,

เมื่อฉันขึ้นไปบนรถ ส่วนที่จำกัดให้คนสีผิวก็เต็มหมดแล้ว

colored section was full,

so, I sat in the middle section.

ฉันจึงต้องนั่งในส่วนตรงกลาง

I took the last row seat on the left,

ฉันเลือกนั่งแถวสุดท้าย ทางซ้ายมือ

it was right by the window,

ซึ่งอยู่ข้างๆ หน้าต่าง

wasn't thinking about anything in particular.

ไม่ได้คิดถึงเรื่องอะไรเลย

"Hey."

"นี่"

I didn't know the girl next to me either, this older girl.

ฉันไม่รู้จักเด็กผู้หญิงข้างๆ ฉันเลย เด็กผู้หญิงที่ดูอายุมากกว่า

So I just looked out the window.

ฉันก็เลยมองออกไปทางหน้าต่าง

Driver went more stops,

คนขับขับรถออกไปเรื่อยๆ และจอดตามป้ายเพื่อรับผู้โดยสารที่มีมากขึ้นๆ

more people were getting on, colored and white.

ทั้งคนสีผิวและคนขาว

Pretty soon, no more seats were available.

ไม่นาน ที่นั่งก็ถูกจับจองจนเต็มหมด

"Give me those seats," the driver called out.

"ขอที่นั่งด้วย" คนขับตะโกนมา

Colored folks just started getting up.

คนสีผิวหลายๆ คนเริ่มลุกขึ้นยืน

White folks started taking their seats,

คนขาวเริ่มจับจองที่นั่งเหล่านั้นแทน แต่ฉันก็ยังคงนั่งอยู่

but I stayed seated.

Girl next to me and the other two across --

เด็กผู้หญิงข้างๆ ฉัน และอีกสองคนข้างๆ ในแถวเดียวกันก็ยังคงนั่งอยู่

they stayed seated.

I knew it wasn't the restricted area.

ฉันรู้ว่าที่นั่งบริเวณนี้ไม่ได้เป็นที่นั่งสงวน

"Make light on your feet!"

"ขยับตัวเร็วๆ เข้า"

Girl next to me got up immediately.

She stood in the aisle, then the other two girls.

เด็กผู้หญิงข้างๆ ฉันลุกขึ้นทันที

เธอยืนขึ้นตรงทางเดิน และหลังจากนั้นเด็กผู้หญิงอีกสองคนก็ยืนขึ้น

But I told myself, this isn't the restricted area.

แต่ฉันบอกกับตัวเองว่า ที่ตรงนี้ไม่ใช่ที่สงวน

The driver, he looked up,

คนขับรถเงยหน้าขึ้น

มองที่หน้าต่าง ที่กระจก

looked in the window,

that mirror.

เขาจอดรถ ผู้หญิงท้องคนหนึ่ง นางฮามิลตัน เดินขึ้นมาบนรถ

He pulled over.

A pregnant lady, Mrs. Hamilton, got on the bus.

She ran to the back and got on,

เธอเดินมาทางข้างหลังรถ

not knowing he was trying to have me relinquish my seat.

โดยที่ไม่รู้เลยว่าคนขับกำลังพยายามจะให้ฉันลุกขึ้นจากที่นั่ง

And she sat right next to me.

และเธอก็นั่งลงมาข้างๆ ฉัน

"The two of you need to get up so I can drive on."

"เธอทั้งสองคนลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ ฉันจะได้ขับรถไปต่อได้"

"Sir, I paid my dime, I paid my fare.

"คุณคะ ฉันจ่ายเงินค่าโดยสารแล้ว

It's my right, you know, my constitutional --"

นี่เป็นสิทธิของฉัน สิทธิตามรัฐธรรมนูญ..."

"Constitutional? Ha-ha, let me get the police."

"รัฐธรรมนูญเหรอ? ฮ่า ฮ่าๆ รอฉันเรียกตำรวจมาก่อนแล้วกัน"

Well he got off and he flagged down two motormen, and they came.

คนขึบรถลงจากรถไป และไปเรียกคนขับมอเตอร์ไซค์สองคน

และพวกเขาก็กลับมา

And those motormen, they came onto the bus.

คนขับรถมอเตอร์ไซค์สองคนนั้นขึ้นมาบนรถ

Looked at Mrs. Hamilton.

และมองไปทางนางฮามิลตัน

"Now the two of you need to get up so the driver can drive on."

"เธอทั้งสองลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ คนขับรถจะได้ขับไปต่อ"

"Sir, I paid my dime. I'm pregnant.

"คุณคะ ฉันจ่ายเงินค่าโดยสารแล้ว และฉันท้องอยู่

If I were to move right now, I'd be very sick, sir."

ถ้าต้องขยับตัวตอนนี้ ฉันอาจจะอาเจียนได้"

"Sir, I paid my dime too, you know, and it's my right,

คุณคะ ฉันก็จ่ายค่าโดยสารแล้วเหมือนกัน นี่เป็นสิทธิของฉัน

สิทธิตามรัฐธรรมนูญ

my constitutional right.

I'm a citizen of the United States.

ฉันเป็นประชากรของประเทศสหรัฐอเมริกาคนนึง

You just read the 13th and 14th Amendment, it'll tell you so.

คุณแค่ลองอ่านข้อกฏหมายข้อที่ 13 และ 14

กฏหมายจะบอกตามนี้

I know the law. My teacher, she taught it at school."

ฉันรู้กฏหมาย คุณครูสอนที่โรงเรียน

You see, my teacher, she taught the Constitution,

คุณครูสอนเกี่ยวกับรัฐธรรมนูญ

the Bill of Rights, the Declaration of Independence,

สิทธิข้อต่างๆ การประกาศอิสรภาพ

คำกล่าวของแพทริค เฮนรี่ ฉันยังจำได้

Patrick Henry's speech -- I even memorized it.

คุณครูพร่ำสอนตลอด

My teacher, she would prick our minds,

trying to see what we thinking about.

พยายามจะดูว่าพวกเราคิดอะไรอยู่

She would say, "Who are you? Hmm?

คุณครูจะถามว่า "พวกเธอเป็นใคร

Who are you, sitting right here right now?

พวกเธอที่นั่งอยู่ที่นี่ตอนนี้เป็นใคร

The person that people think they see from your outside?

คนที่คนอื่นคิดว่าพวกเขาเห็นๆ

จากตัวเธอ

Who are you on the inside? How you think?

แล้วพวกเธอเป็นใครจากภายใน พวกเธอคิดอย่างไร

How you feel? What you believe?

พวกเธอรู้สึกอย่างไร พวกเธอเชื่อว่าอะไรบ้าง

Would you be willing to stand up for what you believe in

พวกเธอจะยืนหยัดเพื่อสิ่งที่พวกเธอเชื่อ

even if someone wants to hold you back because you're different?

ทั้งๆ ที่บางคนห้ามเธอไว้

เพราะเธอไม่เหมือนพวกเขาหรือ

Do you love your beautiful brown skin, children? Hmm?

พวกคุณรักเด็กๆ สีผิวที่สวยงามพวกนี้มั๊ย

พวกคุณเป็นคนอเมริกันหรือเปล่า

Are you American?

What does it mean to be an American? Huh?

การเป็นคนอเมริกันหมายความว่าอย่างไร

Homework tonight, write me an essay: "What does it mean to be an American?"

การบ้านคืนนี้นะ เขียนรายงานส่ให้ฉัน หัวข้อ การเป็นคนอเมริกันหมายความว่าอย่างไร

You need to know who you are, children!"

เด็กๆ พวกเธอจะต้องรู้ว่าเธอเป็นใคร!"

My teacher, she would teach us history and current events.

คุณครูของฉันจะสอนทั้งประวัติศาสตร์ และสถานการณ์ปัจจุบัน

คุณครูบอกว่านั่นจะเป็นการสอน ให้พวกเราเข้าใจทุกอย่างที่เกิดขึ้น

She said that's how we can understand everything that's going on

and we can do something about it.

และพวกเราสามารถทำอะไรซักอย่างกับมัน

"Sir, all I know is I hate Jim Crow.

"คุณครูคะ แต่สิ่งเดียวที่ฉันรู้คือ ฉันไม่ชอบจิม โครว

I also know if I ain't got nothing worth living for,

แล้วฉันก็รู้ว่าฉันไม่มีค่าพอที่จะมีชีวิตอยู่

I ain't got nothing worth dying for. So give me liberty or give me death!

ฉันไม่มีค่าพอจะที่ตายไป

เพราะฉะนั้นโปรดให้อิสรภาพหรือไม่ก็ความตายกับฉัน

โอ็ย ฉันไม่สนใจหรอก จับฉันเข้าคุกไปเลยสิ"

Ouch! I don't care! Take me to jail."

They dragged her off the bus.

แล้วพวกเขาก็ลากเธอลงจากรถประจำทาง

Next thing, Claudette Colvin was in a car seat,

หลังจากนั้น คลอเด็ต โคลวินก็นั่งอยู่ในรถ

ส่วนหลังของรถตำรวจ

backseat of the police car,

handcuffed through the windows.

มือถูกใส่กุญแจมือไว้

หนึ่งปีหลังจากนั้น วันที่ 11 พฤษภาคม 1956

The following year,

May 11, 1956,

Claudette Colvin was the star witness

คลอเด็ต โคลวินเป็นพยานคนสำคัญของคดีในศาลสูงสุด

in the federal court case Browder v. Gayle.

กรณีโบรวเดอร์และเกล

Her, an 18-year-old teenager

เธอ เด็กผู้หญิงอายุ 18

and two others, women, Mrs. Browder.

และผู้หญิงอีกสองคน นางโบรวเดอร์

Their case, Browder v. Gayle, went up to the supreme court.

คดีนี้ได้ขึ้นไปถึงศาลสูงสุดของประเทศ

On the heels of Brown v. Board of Education,

จากกรณีระหว่างบราวน์และคณะกรรมการการศึกษา การแก้ไขรัฐธรรมนูญครั้งที่ 14

the 14th Amendment and her powerful testimony that day,

และคำให้การของเธอในวันนั้น สุดท้ายก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์

the rest is history.

แล้วทำไมพวกเราจีงไม่ทราบเกี่ยวกับเรื่องนี้

Now, why is it we don't know this story?

The Montgomery Bus Boycott --

การคว่ำบาตรรถประจำทางมอนโกเมอรี่

we hear Rosa Parks, Martin Luther King,

พวกเราได้ยินเรื่องของโรซ่า ปาร์คและมาร์ติน ลูเธอร์ คิง

they will forever be lifted up.

พวกท่านจะถูกยกย่องตลอดไป

But the role women played in that movement,

แต่ความสำคัญของผู้หญิง ที่มีบทบาทในการเคลื่อนไหวนี้

the role of Claudette, as an up-stander,

อย่างเช่น บทบาทของคลอเด็ตในฐานะผู้ที่ยืนหยัดสู้

สิ่งนี้ให้บทเรียนที่สำคัญซึ่งท้าทายพวกเราในทุกวันนี้

it teaches us important lessons that challenge us today.

What does it mean to be a participant?

อะไรคือความหมายของการเป็นผู้มีส่วนร่วม

ประชาชนที่มีส่วนร่วมในระบอบประชาธิปไตย

A responsible citizen in a democracy?

And lessons of courage and of faith?

และบทเรียนของความกล้าหาญและความเชื่อ

So I find freedom movement history that includes young people

ดังนั้นฉันจีงรวบรวมประวัติการเคลื่อนไหว ทางอิสรภาพซึ่งรวมถึงเยาวชนด้วย

so that they can explore these big ideas

เพื่อจะได้ให้พวกเขาเข้าถึงความคิดที่ยิ่งใหญ่

of identity, your chosen identity,

ของการมีตัวตน ตัวตนที่พวกคุณเป็นผู้เลือกเอง

and the imposed identity.

ตัวตนที่ได้รับการยอมรับ

What does membership in society mean?

การเป็นสมาชิกในสังคมหมายความว่าอย่างไร

Who has it? How do we make amends?

คือใคร แล้วพวกเราจะสามารถมีส่วนร่วมได้อย่างไร

Race and violence in America,

การเหยียดสีผิวและความรุนแรงในสหรัฐอเมริกา

as well as participatory citizenship.

รวมไปถึงการเป็นประชาชนที่มีส่วนร่วม

So these stories allow me to have conversations,

เรื่องราวเหล่านี้ทำให้ฉันสามารถเข้าไปพูดคุย

to speak the unspeakable,

สนทนากับหลายๆ คนที่ไม่เคยกล้าที่จะพูดมาก่อน

that many are afraid to have.

Once in Eugene, Oregon,

ครั้งหนึ่งในยูจีน รัฐโอเรกอน เด็กนักเรียนชายผมบลอนด์ ตาสีฟ้า

a young, blond-haired, blue-eyed boy, middle schooler,

at the end of a performance in the dialogue said,

พูดขึ้นกลางการแสดงของฉันว่า

"แต่คุณอเวเลครับ การเหยียดสีผิวจบลงแล้วใช่มั๊ยครับ"

"But Ms. Awele, racism's over, right?"

And not wanting to answer for him, I said,

และฉันตอบไป โดยที่ไม่อยากตอบไปว่า

"Turn to the person sitting next to you. See if you can come up with evidence."

"ลองหันไปคุยกับคนที่นั่งอยู่ข้างๆ หนูนะครับ

ลองถามดูว่า มีหลักฐานเรื่องราวที่จะมายีนยันมั้ย"

And I gave them four minutes to talk.

และฉันให้เวลาพวกเขาคุยกัน 4 นาที

Soon, they began to tell stories,

ไม่นานนักพวกเขาก็เริ่มเล่าเรื่องราวให้กันฟัง หลักฐานเรื่องการเหยียดสีผิวในชุมชนของพวกเขา

evidence of racism in their community.

เด็กผู้หญิงคนหนึ่งในโรงเรียนมัธยมปลาย ในซาน ฟรานซิสโกเขียนมาหาฉันว่า

A girl wrote to me, a high school student in San Francisco:

"I was going to skip school

"หนูเกือบจะโดดไม่มาโรงเรียนวันนี้ แต่ได้ยินว่าพวกเราจะมีกิจกรรมพิเศษก็เลยมา

but then I heard we had an assembly, so I came.

And after listening to the students talk

และหลังจากที่ได้ยินนักเรียนพูดคุยกัน และได้ชมการแสดงของคุณ

and seeing your performance,

I thought I should organize my friends

หนูคิดว่า หนูน่าจะเริ่มชักชวนเพื่อนๆ

and we should go down to a board meeting

และไปเจอผู้บริหารโรงเรียน

and tell them that want to have advanced classes

และบอกพวกเขาว่าพวกเราต้องการวิชาเรียนในระดับสูงเพิ่มขึ้น

for A through G requirements."

ตั้งแต่ระดับพื้นฐาน ก ถึง ฉ

So, I tell you this story today

และวันนี้ฉันมาเล่าเรื่องนี้ให้พวกคุณฟังในวันนี้

in honor of the legacy of young people that have come before,

เพื่อความยินดีและยกย่องเยาวชนที่เคยผ่านมาก่อน

so that they will have guideposts and signs

เพื่อที่พวกเขาจะได้มีสิ่งชี้นำแนะนำทาง

เพื่อจะได้เปลี่ยนแปลงไปเป็นสิ่งที่เขาอยากจะเห็นในโลก

to be the change that they want to see in this world,

as Claudette Colvin was.

เหมือนกันคลอเด็ต โคลวิน

Because she struck down the constitutionality

เพราะเธออดทนนั่งอยู่บนที่นั่งในที่ๆ ที่เธอมีสิทธิตามรัฐธรรมนูญ

of segregated seats

ในมอนโกเมอรี่ รัฐอะลาบามา

in Montgomery, Alabama.

ขอบคุณค่ะ

Thank you.

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)