Why is this painting of a black square famous? - Allison Leigh

Translator: Sanntint Tint Reviewer: Myo Aung

On December 19th, 1915, an exhibition of radical artworks

၁၉၁၅ ခုနှစ် ဒီဇင်ဘာလ ၁၉ ရက်နေ့မှာ ရုရှားနိုင်ငံ၊ စိန့်ပီတာစဘာ့ဂ်လို့

opened in what’s known today as St. Petersburg, Russia.

အခု လူသိများတဲ့နေရာမှာ ပြပွဲတစ်ခု ဖွင့်လှစ်ခဲ့တယ်။

Many of these pieces pushed the boundaries of form and style,

လက်ရာအတော်များများက ပုံစံနဲ့ ဟန်ပန်ရဲ့ နယ်နိမိတ်တွေကို တွန်းအားပေးခဲ့ပေမဲ့

but one was particularly controversial.

တစ်ခုကတော့ အထူး အငြင်းပွားစရာပါ။

Hanging in the room’s corner— symbolically occupying a space

ဘာသာရေး ရုပ်တုတွေအတွက် အစဉ်အလာအရ သီးသန့်ထားတဲ့ နေရာလွတ်တစ်ခုကို

traditionally reserved for religious icons—

အမှတ်သညာအရ နေရာယူရင်း အခန်းထောင့်မှာ ချိတ်ဆွဲ ထားတာက

was Kazimir Malevich’s “Black Square.”

Kazimir Malevich ရဲ့ “Black Square” ဆိုတဲ့ လက်ရာပါ။

One attendee scoffed at the painting’s simplicity,

တက်ရောက်သူတစ်ယောက်က ပန်းချီကားရဲ့ ရိုးစင်းမှုကို လှောင်ပြောင်ပြီး

claiming that even a child could have done it.

ဒါကို ကလေးတောင် လုပ်နိုင်တယ်လို့ ပြောလိုက်တယ်။

Another went further, writing that the “Black Square”

နောက်တစ်ယောက်က ” အနက်ရောင် စတုရန်းကွက်က အားလုံးကို ကြမ္မာဆိုးဆီ

would “lead us all to our doom.”

ခေါ်ဆောင်သွားလိမ့်မယ်”လို့ ရေးခဲ့တယ်။

Such critiques have plagued paintings like Malevich’s ever since,

ဒီလိုဝေဖန်မှုတွေက ဒီအချိန်ကတည်းက Malevich ရဲ့ ပန်းချီကားလိုတွေကို ဒုက္ခပေးခဲ့တာပါ၊

their outward simplicity inspiring outrage and confusion.

ဒါတွေရဲ့ အပြင်ပန်း ရိုးစင်းမှုက အမျက်ဒေါသ နဲ့ စိတ်ရှုပ်ထွေးမှုကို လှုံ့ဆော်ခဲ့တယ်။

But a closer look reveals that not only is Malevich’s work

ဒါပေမဲ့ အနီးကပ် ကြည့်လိုက်ရင်တော့ Malevich ရဲ့ လက်ရာက

more complicated than it first appears—

ပထမဆုံး မြင်ရတာထက် ပိုရှုပ်ထွေးပြီး

it may not even be a painting of a black square at all.

အနက်ရောင် စတုရန်းက ပန်းချီကားတစ်ချပ် လုံးဝ မဟုတ်လောက်ဘူး။

Despite its name, you’ll find the painting’s central form

နာမည်က ဘာဖြစ်ဖြစ် ပန်းချီကားရဲ့ အဓိကကျတဲ့ ပုံစံက လုံးဝ အနက်ရောင် မဟုတ်သလို

is neither perfectly black nor perfectly square.

စတုရန်း အပြည့်အဝလည်း မဟုတ်တာကို တွေ့ရမှာပါ။

Its sides aren't parallel or equal in length,

ဒါရဲ့အနားတွေက အလျားအရ ပြိုင်နေတာ ဒါမှမဟုတ် ညီနေတာမဟုတ်ဘူး။

and the shape isn't quite centered on the canvas.

ပုံသဏ္ဌာန်က ပတ္တူစပေါ်မှာ လုံးလုံး ဗဟိုပြုမနေဘူး။

Instead, Malevich placed the form slightly off-kilter,

ဒီအစား Malevich က လှုပ်ရှားမှု အသွင်နဲ့ ဒါကို ဝန်းရံနေတဲ့

giving it the appearance of movement

အဖြူရောင်ကို ရှင်သန်၊ တုန်ခါနေတဲ့

and the white surrounding it a living, vibrating quality.

အရည်အသွေးတစ်ခုပေးရင်း ပုံစံကို နည်းနည်း ရွဲ့စောင်း ထားလိုက်တာပါ။

Technical analysis has revealed that Malevich already used the canvas

Malevich ဟာ အခြား ပန်းချီကား နှစ်ခုအတွက် ပတ္တူစကို အသုံးပြုပြီးပြီ ဆိုတာကို

for two other paintings.

နည်းပညာ စိတ်ဖြာမှုက ဖော်ပြခဲ့တယ်။

Today, cracks in the aging paint— known as craquelure—

ဒီနေ့ခေတ် craquelure လို့ သိကြတဲ့ အိုဟောင်းနေတဲ့ ဆေးသားထဲက အက်ကြောင်းတွေက

reveal fragments of dusty yellows, vibrant reds, and faded emeralds,

ဝါညစ်ညစ်၊ အနီရောင် စိိုစုနဲ့ မြစိမ်းမှိန် မှိန်တွေ ရဲ့ အပိုင်းအစတွေကို ဖော်ပြတယ်။

hinting at all the stages Malevich went through

ပန်းချီကားရဲ့ နောက်ဆုံးပုံစံကို မရောက်ခင်

before arriving at the painting’s final form.

Malevich ဖြတ်သန်းခဲ့တဲ့ အဆင့်အားလုံးကို အရိပ်အမြွက်ပြနေတာပါ။

His creative process is also evident in the vigorous brushstrokes,

သူ့ရဲ့ဖန်တီးမှုဖြစ်စဉ်က အားမာန်ပါတဲ့ စုတ်ချက်တွေနဲ့လည်းဆိုတာ ထင်ရှားပါတယ်၊

which are displayed proudly and move in a multitude of directions.

ဒါတွေကို ဂုဏ်ယူစွာတင်ပြပြီး လမ်းကြောင်း အမြောက်အမြားများနဲ့ ရွေ့လျားနေတာပါ၊

Fragments of hair and Malevich’s fingerprints

ဆံပင်အပိုင်းအစတွေနဲ့ Malevich ရဲ့ လက်ဗွေရာတွေကိုလည်း

are also ingrained in the paint,

ဆေးသားထဲမှာ စွဲနေစေတာက

adding both metaphorical and literal texture to the work.

လက်ရာအတွက် ဥပစာနဲ့ ပကတိ ဖွဲ့စပ်ပုံ နှစ်မျိုးစလုံး ထပ်ထည့်တာပါ။

In many ways, Malevich’s whole history is embedded in the “Black Square.”

Malevich ရဲ့ သမိုင်းတစ်ခုလုံးက “အနက်ရောင် စတုရန်း“မှာ နည်းလမ်းများစွာနဲ့ မြုပ်နေတယ်။

Born to Polish-speaking parents in Ukraine,

ယူကရိန်းမှာ ပိုလန် စကားပြော မိဘတွေကနေ မွေးဖွားခဲ့ပြီး

he lived there until he finally saved enough money to afford the trip to Moscow.

နောက်ဆုံး မော်စကို သွားဖို့ ငွေအလုံအလောက် စုဆောင်းမိတဲ့အထိ အဲဒီမှာ နေထိုင်ခဲ့တယ်။

Upon arrival in 1904, he plunged into all the avant-garde styles

၁၉၀၄ ခုနှစ်ရောက်တော့ မြို့ပတ်လည်မှာ ချာလပတ်လည်နေတဲ့

swirling around the city.

အမြင်သစ် ဟန်အားလုံးထဲ ခုန်ဆင်းလိုက်တယ်။

He painted in the style of Impressionism and absorbed Post-Impressionism.

သူဟာ Impressionism ဟန်နဲ့ ရေးဆွဲခဲ့ပြီး Post-Impressionism စွဲငြိခဲ့တယ်။

He passed through a Futurist phase and then became influenced by the Cubists.

သူဟာ Futurist အဆင့်တစ်ခုကို ဖြတ်ကျော်ပြီး Cubists တွေရဲ့ လွှမ်းမိုးမှုကိုခံခဲ့ရတယ်။

And by 1913, he was on the verge of a breakthrough.

၁၉၁၃ ခုနှစ်ရောက်တော့ သူဟာ ထိုးဖောက်အောင်မြင်လုနီးပါးပါ။

Malevich realized that even the most cutting-edge artists

ခေတ်အမီဆုံး အနုပညာရှင်တွေတောင် နေ့စဉ်ဘဝကနေ အရာဝတ္ထုတွေကို

were still just painting objects from everyday life.

ရေးဆွဲနေတုန်းပဲဆိုတာကို Malevich သဘောပေါက်သွားတယ်။

But he was irresistibly drawn to what he called

ဒါပေမဲ့ သူဟာ ” ခံစားချက်ကလွဲပြီး ဘာမှ အမှန်တကယ် မရှိဆိုတဲ့ ကန္တာရ ” လို့

the “desert, where nothing is real except feeling.”

သူ ခေါ် တာကို မတွန်းလှန်နိုင်ဘဲ စိတ်ဝင်စားသွားတယ်။

And so, feeling became the substance of his work.

ဒီလိုနဲ့ ခံစားချက်တွေက သူ့လက်ရာရဲ့ အနှစ်သာရ ဖြစ်လာခဲ့တယ်။

The result was the “Black Square” and a new style he named “Suprematism,”

ရလဒ်ကတော့ ” အနက်ရောင် စတုရန်း“၊ သူ အမည်ပေး ခဲ့တဲ့ “Suprematism” ဟန်သစ်တစ်ခုပါ။

where feeling alone was made supreme.

ဒီနေရာမှာ ထီးတည်း ခံစားချက်ကို အထွတ်အထိပ်ဖြစ်စေခဲ့တယ်။

This would be achieved through what he called non-objectivity—

သူ ခေါ်တဲ့ ဓမ္မဓိဌာန်မကျမှူ၊ အရာဝတ္ထုလောကကနေ သွေဖည်မှုတစ်ခုက

a departure from the world of objects so extreme it went beyond abstraction.

စိတ်ကူးစိတ်သန်းကို ကျော်လွန်သွားအောင် ထူးကဲတာကို ဒါက ဖန်တီးနိုင်မှာပါ။

Malevich believed the simplification and distortion that characterized abstract art

စိတ္တဇပန်းချီကို ဖော်ပြတဲ့ အလွယ်ပြုမှုနဲ့ ပုံဖျက်မှုဟာ နောက်ဆုံး အဓိပ္ပာယ်မဲ့တယ်လို့

was ultimately meaningless,

Malevich ယုံကြည်ခဲ့တာက

since these styles were still focused on depicting real world objects.

ဒီဟန်တွေတွေက ပစ္စည်းအစစ်တွေကို သရုပ်ဖော်ဖို့ပဲ အာရုံစိုက်နေဆဲဖြစ်လို့ပါ။

To him, only the completely non-representational would truly be new.

သူ့အတွက်တော့ လုံးဝ သရုပ်ဖော် မဟုတ်တာတွေပဲ အသစ်အဆန်း စစ်စစ်ဖြစ်မှာပါ။

While this radical approach alarmed critics,

ဒီဆန်းသစ်တဲ့ ချဉ်းကပ်နည်းက ဝေဖန်ရေးသမား တွေကို ထိတ်လန့်စေခဲ့ပေမဲ့၊

Malevich was undeterred.

Malevich ဖြုံမသွားဘူး။

He spent the next decade explaining his Suprematist works in essays,

နောက်ဆယ်စုနှစ်မှာ ရသစာတမ်းတွေမှာ သူ့ရဲ့ Suprematist လက်ရာတွေကို ရှင်းပြရင်း

and teaching his ideas to a new generation of artists.

အနုပညာရှင် မျိုးဆက်သစ်ကို သူ့ရဲ့အယူအဆတွေကို သင်ပေးခဲ့တယ်။

But after Stalin's rise to power in the 1920s,

ဒါပေမဲ့ ၁၉၂၀ ခုနှစ် စတာလင် အာဏာရလာပြီးနောက်မှာ

avant-garde approaches like Suprematism were deemed unproductive

Suprematism လို အမြင်သစ် ချဉ်းကပ်မှုတွေကို ကွန်မြူနစ်နိုင်ငံအတွက်

to the Communist state.

အကျိုးမရှိဘူးလို့ယူဆခဲ့တယ်။

And eventually, it became dangerous to produce any art outside Socialist Realism—

နောက်ဆုံး ဆိုဗီယက်ခေါင်းဆောင်တွေနဲ့ သတ္တိ ရှိတဲ့ လုပ်သားတွေကို ဂုဏ်ပြုတဲ့ အတင်းအကျပ်

an enforced artistic style celebrating Soviet leaders and heroic workers.

အနုပညာပုံစံ ဆိုရှယ်လစ် သရုပ်မှန်ဝါဒပြင်ပက အနုပညာကို ထုတ်လုပ်တာက အန္တရာယ်ရှိလာတယ်။

In 1930, Malevich was arrested by Soviet authorities

၁၉၃၀ ခုနှစ်မှာ အဖျက်အမှောင့် အယူအဆတွေကို ပျံ့နှံ့စေတဲ့အတွက် ဆိုဗီယက်အာဏာပိုင်တွေက

for spreading subversive ideas.

Malevich ကို ဖမ်းလိုက်ရတယ်။

Under severe pressure, he returned to figuration,

ပြင်းထန်တဲ့ ဖိအားအောက်မှာ ကျတ်တီးမြေ နေရာလွတ်တွေမှာ စက်ရုပ်ဆန်ဆန်

painting peasants standing robotically in barren spaces.

ရပ်နေတဲ့ လယ်သမားတွေကို ပန်းချီဆွဲရင်း လူသရုပ်ဖော်ပုံဆီ ပြန်သွားခဲ့ပေမဲ့

But even these later paintings retained glimmers of his earlier ideas.

ဒီနောက်ပိုင်းပန်းချီတွေကတောင် အစောပိုင်း အယူအဆတွေရဲ့မှုန်ဝါးဝါးအလင်းကိုထိန်းထားတယ်။

Gradually, the figures lost their arms and faces—

ဒီရုပ်ပုံတွေက တဖြည်းဖြည်း လက်တွေ၊ မျက်နှာတွေ ပျောက်သွားတယ်၊

disintegrating as mechanization gripped the countryside.

စက်အစားထိုးတာက ကျေးလက်ဒေသကို ချုပ်ကိုင်တာကြောင့် ပြိုကွဲကုန်တာပါ။

During this time, Malevich also painted a self-portrait

ဒီအချိန်အတွင်းမှာ , Malevich က Suprematism ကို လုံးဝ စွန့်ပစ်လိုက်ပုံရတဲ့

that seemed to have abandoned Suprematism completely.

ကိုယ်တိုင်ရေး ပုံတူ ပန်းချီကားကိုလည်း ရေးဆွဲခဲ့တယ်။

But his open hand formed a quadrilateral,

ဒါပေမဲ့ သူ့ရဲ့ ဖွင့်ထားတဲ့လက်က လေးထောင့်ပုံ ဖြစ်လာပြီး

and in the painting's corner was a tiny black square.

ပန်းချီကားထောင့်မှာတော့ အနက်ရောင် စတုရန်းလေးပါ။

This was the symbol of a man who suffered through wars and revolutions,

ဒါက စစ်ပွဲတွေနဲ့ တော်လှန်ရေးတွေကနေ ဒုက္ခခံခဲ့ရသူတစ်ယောက်ရဲ့ သင်္ကေတဆိုပေမဲ့

but never stopped pushing to create a new art—

အရာဝတ္ထုတွေရဲ့ ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးနဲ့ ကွဲပြားနေတဲ့ ကမ္ဘာရဲ့ ဒုက္ခကို

a refuge of pure feeling that lay beyond the burden of objects

ကျော်လွန်တဲ့ စင်ကြယ်တဲ့ခံစားချက်ရဲ့ ခိုလှုံရာတစ်ခုဖြစ်တဲ့ အနုပညာကို ဖန်တီးဖို့

and the suffering of a divided world.

တွန်းအားပေးတာကို ဘယ်တော့မှ မရပ်တန့်စေတာပါ။