First person vs. Second person vs. Third person - Rebekah Bergman

Translator: sann tint Reviewer: Myo Aung

“I am an invisible man.”

'ကျုပ်ဟာ ကိုယ်ပျောက် လူသားပါ။'

“Mrs. Dalloway said she would buy the flowers herself.”

Mrs. Dalloway က သူကိုယ်တိုင်အတွက် ပန်းတွေ ဝယ်မယ်လို့ ပြောတယ်။'

“You are about to begin reading Italo Calvino's new novel.”

'ခင်ဗျားက Italo Calvino ရဲ့ ဝတ္ထုသစ်ကို စဖတ်တော့မယ်ပေါ့။'

These three opening lines, from Ralph Ellison’s "Invisible Man,"

ဒီအဖွင့် စာကြောင်းသုံးကြောင်းတွေဟာ Ralph Ellisonရဲ့ "Invisible Man"

Virginia Woolf’s "Mrs. Dalloway,"

Virginia Woolf ရဲ့ "Mrs. Dalloway"

and Italo Calvino’s "If on a winter’s night a traveler,"

Italo Calvino ရဲ့ 'If on a winter’s night a traveler' ထဲကပါ။

each establish a different point of view.

တစ်ကြောင်းစီဟာ မတူတဲ့ ရှုထောင့်တစ်ခုကို သက်သေပြနေတယ်။

Who is telling a story, and from what perspective,

ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်ကို ဘယ်သူပြောနေလဲ၊ ဘယ်အမြင်ကနေ ပြောနေလဲဆိုတာတွေက

are some of the most important choices an author makes.

စာရေးဆရာတစ်ယောက်က ပြုလုပ်တဲ့ အရေးပါတဲ့ ရွေးချယ်မှုတွေပါ။

Told from a different point of view, a story can transform completely.

ဇာတ်လမ်း တစ်ပုဒ်ကို မတူတဲ့ ရှုထောင့်တစ်ခု ကနေ ပြောပြရင် လုံးဝ ပြောင်းလဲသွားနိုင်တယ်။

Take this fairytale:

ဒီပုံပြင်ကို ကြည့်ပါ။

"Rapunzel, Rapunzel," the Prince called, "let down your hair."

"Rapunzel ရေ Rapunzel ရေ၊ မင်းရဲ့ ဆံပင်ကို ဖြန့်ချလိုက်ပါ" လို့ မင်သားက ပြောတယ်။

Rapunzel unbraided her hair and slung it out the window.

Rapunzel က သူ့ဆံပင်ကို ဖြေချလိုက်ပြီး ပြတင်းပေါက်ကနေ လွှဲချပေးလိုက်တယ်။

The prince climbed her tresses into the tower.

မင်းသားက ဆံနွယ်တွေကနေ မျှော်စင်ထဲကို တွယ်တက်သွားတယ်။

Rapunzel is typically told like this, with the narrator outside the story.

ဇာတ်ကြောင်းပြောသူက ဇာတ်လမ်း အပြင်ကနေ Rapunzel ကို ထုံးစံအတိုင်း ဒီလို ပြောတယ်၊

This point of view is called third person.

ဒီရှုထောင့်ကို အပြောခံ နာမ်စားလို့ ခေါ်တယ်။

But Rapunzel can also be told by a character in the story—

ဒါပေမဲ့ Rapunzel ကို ဇာတ်လမ်းထဲက ဇာတ်ကောင်တစ်ယောက်ပါလို့ ပြောလို့ရတယ်။

a first person narrator.

ပြောသူ နာမ်စား ဇာတ်ကောင်ပါ။

The tail end of Rapunzel’s locks plopped down at my feet.

Rapunzel ရဲ့ ဆံခွေတွေရဲ့ နောက်မြီးက ကျွပ် ခြေထောက်မှာ ပလုံခနဲကျလာတယ်။

I grabbed on and began to climb… ugh!

ကျုပ် ဆွဲယူလိုက်ပြီး စတင်တွယ်တက်တယ်၊ အား။

I couldn’t untangle myself.

ကိုယ့်ဘာသာ ရှုပ်နေတာ ရှင်းမရခဲ့ဘူး။

Strands came off all over me, sticking to my sweat.

ဆံခြည်မျှင်တွေ ကျုပ် တစ်ကိုယ်လုံးအပေါ် ပြုတ်ထွက်လာတယ်၊ ချွေးမှာ ငြိနေတယ်။

In a first person narrative, the story can change dramatically

ပြောသူ နာမ်စား ဇာတ်ကြောင်းမှာ ဇာတ်လမ်းဟာ ဘယ်ဇာတ်ကောင်က

depending on which character is the narrator.

ဇာတ်ကြောင်းပြောသူဆိုတာကို မူတည်ပြီး သိသိသာသာ ပြောင်းလဲသွားနိုင်တယ်။

Say Rapunzel was narrating instead of the prince:

Rapunzel က မင်းသားအစား ဇာတ်ကြောင်းပြောတယ် ဆိုပါစို့။

I hope he appreciates how long it takes to unbraid 25 feet of hair, I thought.

တွေးမိတာက ၂၅ ပေ ဆံပင်ကို ဖြေဖို့ ဘယ်လောက် ကြာတာကို သူနှစ်သက်တယ်လို့မျှော်လင့်တယ်။

OUCH! I'll be honest; I thought my scalp would stretch off of my skull.

ဟပ်ချိုး၊ ကျွန်မ အမှန် ပြောမယ်၊ ဦးရေဟာ ဦးခွံကနေ ဆန့်ထွက်လာမယ်လို့ ကျွန်မထင်တယ်။

"Can you climb any faster?" I yelled.

"နည်းနည်း မြန်မြန် တွယ်တက်လို့ ရလား" လို့ ကျွန်မ အော်လိုက်တယ်။

In second person, the narrator addresses the story to the reader:

နာသူ နမ်စားမှာ ဇာတ်ကြောင်းပြောသူက ဇာတ်လမ်းကို စာဖတ်သူကို ဦးတည်တယ်။

He calls your name. He wants you to let your hair down.

သူက သင့်နာမည်ကို ခေါ်တယ်။ သင့်ဆံပင်ကို ဖြန့်ချစေချင်တယ်။

You just finished braiding it, but hey– you don't get a lot of visitors.

သင်ဟာ ဆံပင်ကို ဖြေချပြီးပေမဲ့ သင့်မှာ လာကြည့်သူ သိပ်မများဘူး။

Third person, first person, and second person perspectives

အပြောခံ နာမ်စား၊ ပြောသူ နာမ်စားနဲ့ နာသူ နမ်စား အမြင်တွေမှာ

each have unique possibilities and constraints.

တစ်ခုစီမှာ ထူးခြားတဲ့ ဖြစ်နိုင်ခြေတွေနဲ့ အကန့်အသတ်တွေ ရှိပါတယ်။

So how do you choose a point of view for your story?

ဒီတော့ သင့်ဇာတ်လမ်းအတွက် ရှုထောင့် တစ်ခုကို သင် ဘယ်လို ရွေးချယ်နိုင်လဲ။

Constraints aren’t necessarily a bad thing—

ကန့်သတ်မှုတွေဟာ သေချာပေါက် မကောင်းတဲ့ အရာတော့ မဟုတ်ဘူး။

they can help focus a story or highlight certain elements.

ဒါတွေက ဇာတ်လမ်းကိုစူးစိုက်ဖို့(သို့)တချို့ အပိုင်းတွေကို အသားပေးဖို့ ကူညီနိုင်တယ်။

For example,

ဥပမာ

a third person narrator is necessarily a bit removed from the characters.

အပြောခံ နာမ်စား ဇာတ်ကြောင်းပြောသူဟာ ဇာတ်ကောင်တွေကနေ နည်းနည်း ခွာထားရတယ်။

But that can be good for stories where a feeling of distance is important.

ဒါပေမဲ့ ဝေးကွာမှု ခံစားချက်တစ်ခုက အရေး ပါတဲ့ ဇာတ်လမ်းတွေအတွက် ကောင်းနိုင်တယ်။

A third person narrator can be either limited,

အပြောခံ နာမ်စား ဇာတ်ကြောင်းပြောသူကို ကန့်သတ်ထားလို့လည်းရတယ်။

meaning they stick close to one character’s thoughts and feelings,

ဆိုလိုတာက ဇာတ်ကောင်တစ်ကောင်ရဲ့အတွေး တွေနဲ့ ခံစားချက်တွေနဲ​့ နီးနီး ကပ်ထားတာပါ။

or they can be omniscient, able to flit between characters’ minds

(သို့) သူတို့ဟာ နေ့ရာအနှံ့ရှိနိုင်ပြီး ဇာတ်ကောင်တွေရဲ့ စိတ်တွေ လူးလာခတ်ပြီး

and give the reader more information.

စာဖတ်သူကို သတင်းအချက်အလက် ပိုပြီးပေးနိုင်တယ်။

A first person story creates closeness between the reader and the narrator.

ပြောသူ နာမ်စား ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်က စာဖတ်သူနဲ့ စာရေးသူကြားမှာ နီးကပ်မှုကို ဖန်တီးတယ်။

It’s also restricted by the narrator’s knowledge.

ဒါက ဇာတ်ကြောင်းပြောသူရဲ့ အသိသုတကိုပါ ကန့်သတ်တယ်။

This can create suspense

စာဖတ်သူက ဇာတ်ကောင်နဲ့အတူ

as the reader finds out information along with the character.

သတင်းအချက်အလက်ကို ရှာဖွေစဉ်မှာ စိတ်ထင့်မှုကို ဖန်တီးနိုင်တယ်။

A first person narrator doesn’t necessarily

ပြောသူ နာမ်စား ဇာတ်ကြောင်းပြောသူဟာ

have to represent the character’s experience faithfully—

ဇာတ်ကောင် အတွေ့အကြုံကိ အတိအကျ ကိုယ်စားပြုဖို့ သေချာပေါက် မလိုဘူး။

they can be delusional or dishonest.

သူတို့ဟာ လှည့်စားတာ (သို့) မရိုးမသားတာဖြစ်နိုင်တယ်။

In Kazuo Ishiguro’s novel "The Remains of the Day,"

Kazuo Ishiguro ရဲ့ ဝတ္ထု "The Remains of the Day" မှာ

Stevens, an aging British butler in 1956, recounts his many years of service,

၁၉၅၆ က ဇရာအို ဗြိတိသျှ ဘဏ္ဍာစိုး Stevens ဟာ နှစ်များစွာ အမှုထမ်းခဲ့ပေမဲ့

but fails to acknowledge the flaws of the man he serves.

သူ အလုပ်လုပ်ပေးသူရဲ့ ချို့ယွင်းချက်တွေကို အသိအမှတ်ပြုဖို့ ပျက်ကွက်တာကို ပြောပြတယ်။

The cracks in his narrative eventually draw the reader’s attention

သူ့ဇာတ်လမ်းတွေထဲက ဆို့နင့်အက်ကွဲသံတွေဟာ နောက်ဆုံးတော့ သူနေထိုင်တဲယဉ်ကျေးမှုနဲ့

to the under-acknowledged failings of the culture and class system

လူတန်းစားစနစ်ရဲ့အသိအမှတ်ပြုဖို့လိုတဲ့ အားနည်းချက်တွေဆီ

he inhabits.

စာဖတ်သူကို ဆွဲခေါ်သွားတယ်။

Justin Torres’s novel, "We the Animals,"

Justin Torres ရဲ့ ဝတ္ထုရှည် "We the Animals" ဟာ

begins with a plural first person narrator:

ဗဟုဝုစ် ပြောသူ နာမ်စား တစ်ခုနဲ့ စတင်တယ်။

“We were six snatching hands, six stomping feet;

'ငါတို့ဟာ လှမ်းဆွဲတဲ့ လက် ခြောက်ဖက်၊ ဆောင့်နင်းတဲ့ ခြေခြောက်ဖက် ဖြစ်ခဲ့တယ်။

we were brothers, boys, three little kings locked in a feud for more.”

'ငါတို့ဟာ ရန်စတစ်ခုထဲမှာ ပိတ်လှောင်ခံရတဲ့ ညီနောင်တွေ၊ ကောင်လေးတွေ၊ ဘုရင်ငယ်သုံးပါး။"

Partway through the story, the point of view shifts

ဇာတ်လမ်း တစ်စိတ်တစ်ဒေသမှာ ကောင်လေးတွေ အရွယ်ရောက်လာပြီး

to first person singular, from we to I, as the boys come of age

အခြားသူတွေကနေ ကင်းကွာလာတယ်လို့ ခံစားမိတဲ့အခါ ရှုထောင့်က

and one brother feels alienated from the others.

ပြောသူ နာမ်စား ဧကဝုစ်ကို ပြောင်း သွားတယ်။ 'ငါတို့' ကနေ 'ငါ' ကိုပါ။

Second person is a less common choice.

နာသူ နာမ်စားဟာ အတွေ့ရ ပိုနည်းတဲ့ ရွေးချယ်မှုတစ်ခုပါ။

It requires the writer to make the reader suspend disbelief to become another “you.”

နောက်ထပ် 'သင်' ဖြစ်လာဖို့ ရေးသူက ဖတ်သူကို မယုံမကြည် မြောနေအောင် လုပ်ဖို့လိုတယ်။

Placing the reader in a character’s perspective

စာဖတ်သူကို ဇာတ်ကောင်တစ်ကောင်ရဲ့ ရှုထောင့်မှာ ထားခြင်းက

can build urgency and suspense.

အလျင်လိုမှုနဲ့ စိတ်ထင့်မှုကို တည်ဆောက်နိုင်တယ်။

Sometimes, though,

ဒါပေမဲ့ တစ်ခါတစ်ရံကျတော့

second person is intended to distance the narrator from their own story,

နာသူ နမ်စားကို ရည်ရွယ်တာက စာဖတ်သူကို ဇာတ်လမ်းနဲ့ ပိုနီးအောင် ဆွဲယူဖို့ထက်

rather than bring the reader closer to the story.

ဇာတ်ကြောင်းပြောသူကို ကိုယ်ပိုင် ဇာတ်လမ်းမှ ခွာနေစေဖို့ပါ။

In these cases,

ဒီဖြစ်ရပ်တွေမှာ

second person narrators refer to themselves as “you” rather than “I.”

နာသူ နာမ်စား ဇာတ်ကြောင်းပြောသူတွေဟာ 'ငါ' ဆိုတာထက် 'သင်'လို့ ကိုယ်တိုင်ရည်ညွှန်းတယ်။

Writers are constantly experimenting with fresh variations on point of view.

စာရေးသူတွေဟာ ရှုထောင့်အပေါ် မူကွဲ အသစ်တွေနဲ့ အမြဲမပြတ် စမ်းသပ်နေလေ့ရှိတယ်။

New virtual and augmented reality technologies

အသစ်အသစ်သော ပကတိနီးပါးနဲ့ ပကတိကို ဆပွားထားတဲ့ နည်းပညာတွေဟာ

may expand the possibilities for this experimentation.

ဒီစမ်းသပ်မှုအတွက် ဖြစ်နိုင်ခြေတွေကို တိုးချဲ့ပေးနိုင်လောက်တယ်။

By placing people at a particular vantage point in virtual space,

ပကတိနီးပါး နေရာထဲက ထူးခြားတဲ့ရှုထောင့် တစ်ခုမှာ လူတွေကို နေရာချ​ေ​ေပေးခြင်းဖြင့်

how might we change the way we tell and experience stories?

ဇာတ်လမ်းတွေကို ကျွန်ုပ်တို့ ပြောပြပုံ၊ တွေ့ကြုံပုံကို ဘယ်လို ပြောင်းလဲပစ်နိုင်လဲ။